Spiolto Respimat 2,5 µg + 2,5 µg roztwór do inhalacji

1 inhalacja zawiera 2,5 µg tiotropium (w postaci bromku jednowodnego) i 2,5 µg olodaterolu (w postaci chlorowodorku). Na jedną dawkę leczniczą składają się 2 inhalacje z inhalatora. Preparat zawiera chlorek benzalkoniowy.

Preparat do stosowania wziewnego zawierający długo działającego antagonistę receptorów muskarynowych (tiotropium) i długo działającego agonistę receptorów β₂-adrenergicznych (olodaterol). Obie substancje czynne zapewniają addytywne rozszerzenie oskrzeli dzięki odmiennym mechanizmom działania. Bromek tiotropiowy w drogach oddechowych wiąże się kompetycyjnie i odwracalnie z receptorami M3 w mięśniach gładkich oskrzeli, przeciwdziałając cholinergicznemu (zwężającemu oskrzela) wpływowi acetylocholiny i prowadząc do zmniejszenia napięcia mięśni gładkich oskrzeli. Działanie to jest zależne od dawki i utrzymuje się ponad 24 h. Stosowany wziewnie odznacza się wybiórczym, miejscowym działaniem na oskrzela. Olodaterol wykazuje wysokie powinowactwo i wysoką selektywność w stosunku do receptora β₂-adrenergicznego. Aktywacja tych receptorów w drogach oddechowych powoduje stymulację wewnątrzkomórkowej cyklazy adenylowej, tj. enzymu, który pośredniczy w syntezie 3`,5`-cyklicznego adenozynomonofosforanu (cAMP). Podwyższone stężenie cAMP wywołuje rozszerzenie oskrzeli przez rozluźnienie komórek mięśni gładkich dróg oddechowych. Olodaterol charakteryzuje się o szybkim początkiem działania i czasem działania wynoszącym co najmniej 24 h. Podczas jednoczesnego podawania tiotropium i olodaterolu drogą wziewną, parametry farmakokinetyczne każdej z substancji są zbliżone do obserwowanych podczas podawania każdej z nich osobno. Ok. 33% podanej wziewnie dawki tiotropium ulega wchłonięciu do krążenia układowego (całkowita biodostępność roztworów podawanych doustnie wynosi 2-3%). Maksymalne stężenie tiotropium we krwi jest obserwowane 5-7 min po podaniu wziewnym. Tiotropium wiąże się w 72% z białkami osocza. Stopień biotransformacji jest mały. Po inhalacji przez chorego z POChP do stanu stacjonarnego z moczem wydala się 18,6% dawki, reszta to głównie niewchłonięty lek znajdujący się w jelitach i wydalany z kałem. Efektywny T_0,5 tiotropium po przyjęciu wziewnym u pacjentów z POChP wynosi od 27-45 h. Całkowita biodostępność olodaterolu po inhalacji wynosi ok. 30% (po podaniu doustnym <1%). Olodaterol osiąga maksymalne stężenie we krwi po 10–20 min od inhalacji. Olodaterol wiąże się w 60% z białkami osocza. Jest metabolizowany przez bezpośrednią glukuronizację i O-demetylację ugrupowań metoksy oraz sprzęganie. Spośród sześciu zidentyfikowanych metabolitów jedynie niesprzężony produkt demetylacji ulega wiązaniu do β₂-receptorów; ten metabolit nie jest jednak wykrywalny we krwi po przewlekłym stosowaniu w postaci inhalacji w zalecanej dawce terapeutycznej. Izoenzymy CYP2C9 i CYP2C8, z niewielkim udziałem CYP3A4, biorą udział w O-demetylacji olodaterolu; izoformy urydyny glikozylotransferazy difosforanowej: UGT2B7, UGT1A1, 1A7 i 1A9 biorą udział w tworzeniu glukuronidów olodaterolu. Po podaniu wziewnym wydalanie olodaterolu w niezmienionej postaci z moczem w okresie przed przyjęciem kolejnej dawki w stanie stacjonarnym wynosi 5-7% dawki. Stężenie olodaterolu we krwi po podaniu wziewnym spada w sposób wielofazowy z T_0,5 wynoszącym ok. 45 h.

Lek rozszerzający oskrzela w leczeniu podtrzymującym w celu złagodzenia objawów dorosłych pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP).

Nadwrażliwość na tiotropium, olodaterol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Występowanie w przeszłości nadwrażliwości na atropinę lub jej pochodne, np. ipratropium lub oksytropium.

W ramach ostrożności zaleca się unikanie stosowania preparatu w czasie ciąży. Olodaterol może opóźniać poród przez działanie rozkurczające na mięśnie gładkie macicy. Brak dostępnych danych klinicznych dotyczących stosowania tiotropium lub olodaterolu u kobiet karmiących piersią. W badaniach na zwierzętach przeprowadzonych z zastosowaniem tiotropium i olodaterolu substancje te lub ich metabolity zostały wykryte w mleku samic szczurów, nie wiadomo jednak, czy tiotropium lub olodaterol przenika do mleka ludzkiego. Decyzję o kontynuowaniu lub przerwaniu karmienia piersią bądź kontynuowaniu lub przerwaniu leczenia należy podjąć po przeanalizowaniu korzyści wynikających z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści wynikających z leczenia dla matki. Dane kliniczne dotyczące płodności i stosowania tiotropium i olodaterolu lub ich kombinacji nie są dostępne. Badania przedkliniczne przeprowadzone z zastosowaniem tiotropium i olodaterolu nie wykazały niekorzystnego wpływu na płodność.

Wziewnie. Na jedną dawkę leczniczą składają się 2 inhalacje z inhalatora. Dorośli: 5 µg tiotropium i 5 µg olodaterolu, tj. 2 inhalacje raz dziennie o stałej porze. Nie należy stosować leku częściej niż raz dziennie. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z niewielkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Brak danych dotyczących stosowania olodaterolu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Doświadczenia dotyczące stosowania olodaterolu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek są ograniczone; stężenie tiotropium we krwi zwiększa się wraz ze zmniejszeniem czynności nerek. Nie ma wskazań do stosowania leku u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Lek jest przeznaczony wyłącznie do podawania wziewnego. Wkład z lekiem można umieszczać i używać wyłącznie w inhalatorze wielokrotnego użytku Respimat (re-usable). Inhalator przeznaczony jest do użytku przez jednego pacjenta i dostarczania wielu dawek przez jeden wkład z lekiem. Inhalator wielokrotnego użytku Respimat (re-usable) umożliwia wymianę wkładu z lekiem i może być używany z maksymalnie 6 wkładami. Inhalatora wielokrotnego użytku Respimat (re-usable) nie należy używać dłużej niż jeden rok od włożenia pierwszego wkładu. Pacjenci powinni zapoznać się z instrukcją użycia inhalatora wielokrotnego użytku Respimat (reusable) przed rozpoczęciem stosowania leku.

Nie stosować w leczeniu astmy (nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku). Nie stosować w leczeniu epizodów ostrego skurczu oskrzeli, tj. w stanach zagrażających życiu. Jeśli wystąpi paradoksalny skurcz oskrzeli, należy przerwać stosowanie leku oraz zastosować terapię zastępczą. Ze względu na działanie przeciwcholinergiczne tiotropium, stosować ostrożnie u pacjentów z rozrostem gruczołu krokowego, zwężeniem szyi pęcherza moczowego lub u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania. Unikać kontaktu leku z oczami; w przypadku wystąpienia lub zaostrzenie objawów jaskry, wystąpienia bólu oka lub dyskomfortu, przemijającego niewyraźnego widzenia, widzenia tęczowej obwódki wokół źródła światła lub zmienionego widzenia kolorów jednocześnie z zaczerwienieniem oczu wywołanym przekrwieniem spojówek i obrzękiem rogówki należy przerwać stosowanie leku. Zachować ostrożność u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek: CCr ≤50 ml/min, ponieważ stężenie tiotropium w we krwi zwiększa się wraz ze zmniejszeniem czynności nerek (lek stosować jedynie wówczas, gdy spodziewana korzyść przewyższa potencjalne ryzyko; brak długoterminowego doświadczenia u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek). Zachować ostrożność u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego w ciągu poprzedniego roku, z niestabilnym lub zagrażającym życiu zaburzeniem rytmu serca, hospitalizacją z powodu niewydolności serca w ciągu poprzedniego roku lub z rozpoznanym napadowym częstoskurczem (>100 uderzeń/min) w wywiadzie; pacjenci ci zostali wyłączeni z badań klinicznych. W przypadku wystąpienia klinicznie istotnych działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego (tj. zwiększenie częstości uderzeń serca, zwiększenie ciśnienia krwi, itp.) może zaistnieć konieczność przerwania leczenia preparatem. Zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami układu krążenia, zwłaszcza z chorobą niedokrwienną serca, ciężką niewyrównaną niewydolnością serca, arytmią serca, kardiomiopatią przerostową, nadciśnieniem i tętniakiem, ze stwierdzonym lub podejrzewanym wydłużeniem odstępu QT (np. QT >0,44 s); u pacjentów szczególnie wrażliwych na aminy sympatykomimetyczne; u pacjentów z zaburzeniami drgawkowymi. Agoniści receptorów β₂-adrenergicznych mogą powodować istotną klinicznie hipokaliemię; u pacjentów z ciężką postacią POChP niedotlenienie oraz równocześnie stosowane leki mogą nasilać hipokaliemię, która może zwiększać podatność na wystąpienie zaburzeń rytmu serca. Przyjmowanie drogą wziewną dużych dawek agonistów receptorów β₂-adrenergicznych może powodować wzrost stężenia glukozy we krwi. Zachować ostrożność w przypadku planowanego zabiegu chirurgicznego z użyciem halogenowych środków anestetycznych, ze względu ryzyko działań niepożądanych ze strony serca. Nie należy stosować preparatu z innymi długo działającymi agonistami receptorów β₂-adrenergicznych; pacjentów, którzy regularnie (np. 4 razy dziennie) stosują wziewnie krótko działające leki z grupy agonistów receptorów β₂-adrenergicznych należy poinformować, aby stosowali te leki tylko w celu objawowego leczenia ostrych objawów oddechowych. Suchość błony śluzowej jamy ustnej obserwowana w trakcie stosowania leków przeciwcholinergicznych może po dłuższym czasie powodować próchnicę zębów. Lek może powodować reakcje nadwrażliwości bezpośrednio po podaniu. Substancje pomocnicze. Lek zawiera 0,0011 mg chlorku benzalkoniowego w każdym rozpyleniu. Chlorek benzalkoniowy zawarty w preparacie może powodować świszczący oddech i trudności w oddychaniu; szczególnie u pacjentów z astmą.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeżeli wystąpią którekolwiek z poniższych objawów, należy przerwać przyjmowanie tego leku
i natychmiast skonsultować się z lekarzem.

• Natychmiastowe reakcje alergiczne na Spiolto Respimat są rzadkie (mogą wystąpić rzadziej niż
  u 1 na 1000 osób). Reakcje mogą występować pojedynczo lub jako część ciężkiej reakcji
  alergicznej (reakcja anafilaktyczna) po podaniu Spiolto Respimat. Obejmują one: wysypkę,
  pokrzywkę, obrzęk jamy ustnej i twarzy, nagłe trudności z oddychaniem (obrzęk
  naczynioruchowy) lub inne reakcje nadwrażliwości (takie jak nagły spadek ciśnienia krwi lub
  lekki ból głowy).

• Podobnie jak w przypadku wszystkich leków wziewnych, ucisk w klatce piersiowej, związany
  z kaszlem, świszczącym oddechem lub dusznością może wystąpić bezpośrednio po inhalacji
  (paradoksalny skurcz oskrzeli). Częstości nie można określić na podstawie dostępnych danych.

• Widzenie tęczowej obwódki wokół źródła światła lub kolorowych obrazów w połączeniu
  z zaczerwienieniem oczu (jaskra). Częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
  danych.

• Niedrożność jelit lub brak wypróżnień (niedrożność jelit, w tym porażenna niedrożność jelit).
  Częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych.

Inne możliwe działania niepożądane:

Niezbyt częste (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 osób)
- szybsze bicie serca (częstoskurcz)
- zawroty głowy
- ból głowy
- kaszel
- chrypka (dysfonia)
- suchość w ustach

Rzadkie (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 1000 osób)
- nieregularne bicie serca (migotanie przedsionków)
- szybkie bicie serca (częstoskurcz nadkomorowy)
- uczucie szybkiego bicia serca (kołatanie)
- wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie tętnicze)
- trudności z oddawaniem moczu (zatrzymanie moczu)
- zakażenia dróg moczowych
- bolesne oddawanie moczu
- ból gardła (zapalenie gardła)
- zapalenie krtani
- zapalenie dziąseł
- zapalenie jamy ustnej
- grzybicze zakażenia ust i gardła (kandydoza jamy ustnej i gardła)
- krwawienie z nosa
- trudności z zasypianiem (bezsenność)
- niewyraźne widzenie
- ucisk w klatce piersiowej, kaszel, świszczący oddech lub duszność bezpośrednio po inhalacji
  (skurcz oskrzeli)
- zaparcia
- nudności
- świąd
- bóle stawów
- obrzęk stawów
- ból pleców

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego
- zapalenie jamy nosowo-gardłowej
- zapalenie zatok
- problemy z przełykaniem
- zapalenie języka
- zgaga (refluks żołądkowo-przełykowy)
- próchnica
- zakażenie lub owrzodzenie skóry
- suchość skóry
- odwodnienie

Pacjent może także doświadczyć działań niepożądanych, które występują po zastosowaniu innych
leków podobnych do Spiolto Respimat (leki beta-adrenergiczne), zalecanych przy problemach
z oddychaniem. Może to być nieregularne bicie serca, ból w klatce piersiowej, niskie ciśnienie krwi,
drżenie mięśni, nerwowość, skurcze mięśni, zmęczenie, złe samopoczucie, niski poziom potasu we
krwi (co może powodować skurcze mięśni, osłabienie mięśni i zaburzenia rytmu serca), wysokie
stężenie glukozy we krwi lub zbyt dużo kwasu we krwi (co może powodować objawy, takie jak:
nudności, wymioty, osłabienie, skurcze mięśni i przyspieszony oddech).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301,
faks: + 48 22 49 21 309, strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Stosowanie z innymi preparatami stosowanymi w leczeniu POChP, takimi jak sympatykomimetyki rozszerzające oskrzela lub kortykosteroidy wziewne, nie powoduje interakcji o znaczeniu klinicznym. Nie zaleca się stosowania preparatu z innymi lekami o działaniu przeciwcholinergicznym. Jednoczesne podanie innych leków adrenergicznych (samodzielnie lub jako element terapii skojarzonej) może nasilać działania niepożądane. Stosowanie z pochodnymi ksantyny, steroidami lub lekami moczopędnymi z grupy nieoszczędzającej potasu może nasilać hipokaliemię. Blokery beta-adrenergiczne mogą powodować osłabienie działania olodaterolu lub antagonizować jego działanie. W takim przypadku można rozważyć stosowanie kardioselektywnych beta-blokerów, powinny być one jednak podawane z zachowaniem ostrożności. Inhibitory MAO, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne lub inne leki wydłużające odstęp QTc mogą nasilać wpływ preparatu na układ sercowo-naczyniowy. Podczas stosowania środków anestetycznych zawierających węglowodory halogenowe występuje zwiększona podatność na wystąpienie działań niepożądanych ze strony serca wywołanych przez rozszerzających oskrzela agonistów receptorów beta-adrenergicznych. Flukonazol (modelowy inhibitor CYP2C9) nie wpływa na ogólnoustrojową ekspozycję na olodaterol. Ketokonazol (silny inhibitor P-gp i CYP3A4) zwiększa ogólnoustrojową ekspozycję na olodaterol o ok. 70%; dostosowanie dawki preparatu nie jest konieczne. Badania in vitro wykazały, że olodaterol nie hamuje aktywności enzymów CYP ani substancji transportujących leki w stężeniach w osoczu osiąganych w praktyce klinicznej.

Boehringer Ingelheim Sp. z o.o.
ul. Dziekońskiego 3
00-728 Warszawa
22-699-06-99
[email protected]
www.boehringer-ingelheim.pl