Stribild 150 mg+150 mg+200 mg+245 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 150 mg elwitegrawiru, 150 mg kobicystatu, 200 mg emtrycytabiny oraz 245 mg dizoproksylu tenofowiru (co odpowiada 300 mg fumaranu dizoproksylu tenofowiru lub 136 mg tenofowiru). Preparat zawiera laktozę.

Lek przeciwwirusowy, połączenie leków przeciwwirusowych stosowanych w leczeniu HIV. Elwitegrawir jest inhibitorem transferu łańcucha integrazy (INSTI) HIV-1. Integraza to enzym kodowany przez HIV-1, konieczny do replikacji wirusa. Hamowanie integrazy zapobiega integracji DNA HIV-1 do genomowego DNA gospodarza, blokując tworzenie się prowirusa HIV-1 i szerzenie zakażenia wirusowego. Kobicystat jest selektywnym inhibitorem cytochromu P450 należącym do podrodziny CYP3A - zwiększa ekspozycję układową substratów CYP3A, takich jak elwitegrawir, których biodostępność jest ograniczona, a T_0,5 jest skrócony przez metabolizm zależny od CYP3A. Emtrycytabina jest nukleozydowym analogiem cytydyny. Dizoproksyl tenofowiru w warunkach in vivo ulega przemianie do tenofowiru - analogu monofosforanu nukleozydu (nukleotydu) - monofosforanu adenozyny. Zarówno emtrycytabina, jak i tenofowir działają wybiórczo na ludzkiego wirusa niedoboru odporności (HIV-1 i HIV-2) oraz wirusa zapalenia wątroby typu B. Emtrycytabina i tenofowir ulegają fosforylacji przez enzymy komórkowe, tworząc odpowiednio trójfosforan emtrycytabiny i dwufosforan tenofowiru. Zarówno emtrycytabina jak i tenofowir mogą ulegać pełnej fosforylacji, gdy znajdują się równocześnie w komórkach. Trójfosforan emtrycytabiny oraz dwufosforan tenofowiru hamują kompetycyjnie odwrotną transkryptazę HIV-1, co powoduje zakończenie łańcucha DNA. Po podaniu doustnym leku z pożywieniem pacjentom zakażonym HIV-1 zaobserwowano C_max w osoczu dla elwitegrawiru 4 h po podaniu, dla kobicystatu 3 h po podaniu, dla emtrycytabiny 3 h po podaniu, a dla tenofowiru 2 h po szybkim przekształceniu dizoproksylu tenofowiru. Elwitegrawir wiąże się z białkami osocza ludzkiego w 98-99%, kobicystat - w 97-98%, emtrycytabina - <4%. Stopień wiązania się tenofowiru z białkami osocza lub surowicy wynosi mniej niż odpowiednio 0,7 i 7,2%. Elwitegrawir ulega metabolizmowi oksydacyjnemu za pośrednictwem CYP3A (główny szlak) i ulega glukuronidacji przez enzymy UGT1A1/3 (wtórny szlak). Kobicystat jest metabolizowany drogą utleniania za pośrednictwem CYP3A i (lub) CYP2D6 i nie ulega glukuronidacji. Emtrycytabina nie jest inhibitorem enzymów CYP450 u człowieka. Ani dizoproksyl tenofowiru, ani tenofowir nie stanowią substratów dla enzymów CYP450, tenofowir nie hamuje metabolizmu leku zachodzącego za pośrednictwem któregokolwiek z głównych ludzkich izoenzymów CYP450 biorących udział w metabolizmie leku (CYP3A4, CYP2D6, CYP2C9, CYP2E1 lub CYP1A1/2). Po podaniu doustnym elwitegrawiru znakowanego 14C wzmocnionego rytonawirem, 94,8% dawki odzyskano w kale, co się pokrywa z eliminacją wątrobowo-żółciową elwitegrawiru; 6,7% podanej dawki było wydalane z moczem. Mediana końcowego T_0,5 elwitegrawiru w osoczu po podaniu leku Stribild wynosi ok. 12,9 h. Po podaniu doustnym kobicystatu znakowanego 14C, 86% i 8,2% dawki odzyskano odpowiednio w kale i w moczu. Mediana końcowego T_0,5 kobicystatu w osoczu po podaniu leku Stribild wynosi ok. 3,5 h. Emtrycytabina jest wydalana głównie przez nerki z całkowitym odzyskiem dawki wydalonej z moczem (ok. 86%) oraz kałem (ok. 14%). 13% procent dawki emtrycytabiny zostało odzyskane w moczu w postaci 3 domniemanych metabolitów. Po podaniu doustnym T_0,5 eliminacji emtrycytabiny wynosi ok. 10 h. Tenofowir jest wydalany głównie przez nerki, zarówno poprzez przesączanie, jak system aktywnego transportu kanalikowego (hOAT1). Czynne wydalanie kanalikowe stanowi ważną składową eliminacji tenofowiru. Po podaniu doustnym T_0,5 eliminacji tenofowiru wynosi ok. 12-18 h.

Lek jest wskazany do stosowania w leczeniu zakażenia ludzkim wirusem niedoboru odporności typu 1 (HIV-1) u dorosłych w wieku 18 lat i starszych dotychczas nieleczonych przeciwretrowirusowo lub zakażonych HIV-1 bez znanych mutacji związanych z opornością na którąkolwiek z trzech substancji przeciwretrowirusowych zawartych w preparacie. Lek jest także wskazany do stosowania w leczeniu zakażenia HIV-1 u młodzieży w wieku od 12 do <18 lat o masie ciała ≥35 kg zakażonej HIV-1 bez znanych mutacji związanych z opornością na którąkolwiek z trzech substancji przeciwretrowirusowych preparatu, u których wystąpiły działania toksyczne uniemożliwiające stosowanie innych schematów niezawierających dizoproksylu tenofowiru (TDF).

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci, którzy uprzednio przerwali leczenie dizoproksylem tenofowiru ze względu na nefrotoksyczność, u których doszło lub nie doszło do ustąpienia tego objawu po przerwaniu leczenia. Przeciwskazane jest równoczesne podawanie z lekami, których klirens jest wysoce zależny od CYP3A i których zwiększone stężenie w osoczu wiąże się z ciężkimi i (lub) zagrażającymi życiu działaniami niepożądanymi. Dlatego nie należy podawać preparatu równocześnie z lekami, do których między innymi należą: antagoniści receptora adrenergicznego alfa 1: alfuzosyna; leki przeciwarytmiczne: amiodaron, chinidyna; pochodne sporyszu: dihydroergotamina, ergometryna, ergotamina; leki pobudzające perystaltykę przewodu pokarmowego: cyzapryd; inhibitory reduktazy HMG-CoA: lowastatyna, symwastatyna; neuroleptyki/leki przeciwpsychotyczne: pimozyd, lurazydon; inhibitory PDE-5: syldenafil w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego; leki uspokajające/nasenne: midazolam podawany doustnie, triazolam. Przeciwwskazane jest równoczesne podawanie z lekami, które są silnymi induktorami CYP3A z powodu możliwości utraty odpowiedzi wirusologicznej i możliwej oporności na lek Stribild. Dlatego nie należy podawać preparatu równocześnie z lekami, do których między innymi należą: leki przeciwdrgawkowe: karbamazepina, fenobarbital, fenytoina; leki przeciwprątkowe: ryfampicyna; produkty ziołowe: dziurawiec zwyczajny. Przeciwwskazane jest równoczesne podawanie z eteksylanem dabigatranu, substratem glikoproteiny P (P-gp).

Podczas stosowania leku konieczne jest stosowanie skutecznej metody antykoncepcji. Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane (mniej niż 300 kobiet w ciąży) dotyczące stosowania leku u kobiet w okresie ciąży. Dane otrzymane z dużej liczby (ponad 1000 zakończonych ciąż) zastosowań leku w okresie ciąży nie wskazują jednak, że emtrycytabina i dizoproksyl tenofowiru wywołują wady rozwojowe lub działają szkodliwie na płód/noworodka. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na reprodukcję. Leczenie kobicystatem i elwitegrawirem w II i III trymestrze ciąży powoduje zmniejszenie ekspozycji na elwitegrawir. Stężenie kobicystatu zmniejsza się i może nie zapewniać wystarczającego wzmocnienia. Znaczne zmniejszenie ekspozycji na elwitegrawir może powodować niepowodzenie wirusologiczne i zwiększone ryzyko przeniesienia zakażenia HIV z matki na dziecko. Dlatego terapii lekiem nie należy rozpoczynać podczas ciąży, a u kobiet, które zajdą w ciążę w trakcie terapii preparatem, należy ją zastąpić alternatywnym schematem leczenia. Lek nie powinien być stosowany w okresie karmienia piersią. W celu uniknięcia przeniesienia wirusa HIV na niemowlę zaleca się, aby kobiety zakażone wirusem HIV nie karmiły niemowląt piersią. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu elwitegrawiru, kobicystatu, emtrycytabiny ani dizoproksylu tenofowiru na płodność.

Doustnie. Terapia powinna być rozpoczęta przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu zakażenia HIV. Dorośli i młodzież w wieku 12 lat i starsza, o mc. co najmniej 35 kg: 1 tabl. raz na dobę z pożywieniem. Jeżeli pacjent pominął dawkę leku i minęło mniej niż 18 h od zwykłej pory przyjmowania dawki, powinien jak najszybciej przyjąć lek z pożywieniem i powrócić do zwykłego schematu dawkowania. Jeżeli pacjent pominął dawkę leku i minęło więcej niż 18 h, a zbliża się czas przyjęcia następnej dawki, nie powinien przyjmować pominiętej dawki i po prostu powrócić do zwykłego schematu dawkowania. Jeśli w ciągu 1 h od przyjęcia leku u pacjenta wystąpiły wymioty, powinien on przyjąć kolejną tabletkę. Szczególne grupy pacjentów. Brak jest dostępnych danych, na których można oprzeć zalecenia dawkowania u pacjentów w wieku powyżej 65 lat - należy zachować ostrożność podając lek pacjentom w podeszłym wieku. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów w wieku poniżej 18 lat z niewydolnością nerek. Nie należy rozpoczynać leczenia preparatem u pacjentów dorosłych z CCr poniżej 70 ml/min. Zaleca się, aby nie rozpoczynać leczenia u pacjentów z CCr <90 ml/min, chyba że po dokonaniu przeglądu dostępnych opcji leczenia uzna się, że leczenie lekiem Stribild jest preferowaną terapią w przypadku tego pacjenta. Należy przerwać podawanie leku, jeśli w czasie leczenia CCr spadnie poniżej 50 ml/min, ponieważ konieczne jest dostosowanie odstępów między dawkami emtrycytabiny i dizoproksylu tenofowiru, czego nie można osiągnąć stosując tabletkę skojarzoną zawierającą ustalone dawki. Zaleca się przerwanie leczenia preparatem u pacjentów ze zmniejszeniem CCr do <70 ml/min w trakcie leczenia, chyba że uzna się, że potencjalne korzyści z zastosowania takiego skojarzenia substancji przeciwretrowirusowych w przypadku tego pacjenta przeważają nad możliwym ryzykiem związanym z kontynuowaniem leczenia. Przerwanie leczenia preparatem należy również rozważyć w przypadku postępującego pogarszania się czynności nerek, jeśli nie zidentyfikowano żadnej innej przyczyny. Nie jest konieczne dostosowanie dawki leku u pacjentów z lekką (stopień A wg klasyfikacji Child-Pugha) lub umiarkowaną (stopień B wg klasyfikacji Child-Pugha) niewydolnością wątroby. Leku nie badano u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stopień C wg klasyfikacji Child-Pugha) - nie zaleca się stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. W przypadku przerwania podawania leku pacjentom zakażonym równocześnie HIV i wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) konieczne jest ścisłe monitorowanie tych pacjentów w celu wykrycia objawów zaostrzenia zapalenia wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci w wieku poniżej 12 lat lub o mc <35 kg. Sposób podania. Lek przyjmować raz na dobę, z pożywieniem. Tabletki powlekanej nie należy żuć ani rozgniatać.

Ze względu na zwiększone ryzyko działań niepożądanych dotyczących nerek pacjenci, którzy uprzednio przerwali leczenie dizoproksylem tenofowiru ze względu na nefrotoksyczność, u których doszło lub nie doszło do ustąpienia tego objawu po przerwaniu leczenia, nie powinni być leczeni preparatem Stribild. Przed rozpoczęciem leczenia leku u wszystkich pacjentów należy obliczyć klirens kreatyniny oraz oznaczyć stężenie glukozy i białka w moczu. Nie należy rozpoczynać leczenia preparatem u pacjentów z CCr <70 ml/min. Zaleca się, aby nie rozpoczynać leczenia u pacjentów z CCr <90 ml/min, chyba że po dokonaniu przeglądu dostępnych opcji leczenia uzna się, że leczenie preparatem jest preferowaną terapią w przypadku tego pacjenta. W trakcie leczenia należy monitorować CCr, stężenie fosforanów w surowicy, stężenie glukozy i białka w moczu co 4 tyg. podczas 1. roku, a następnie co 3 mies. U pacjentów z ryzykiem niewydolności nerek, konieczne jest częstsze monitorowanie czynności nerek. Kobicystat hamuje wydzielanie kanalikowe kreatyniny i może powodować niewielkie zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy i niewielkie zmniejszenie CCr. U pacjentów, u których zostało potwierdzone zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o więcej niż 26,5 μmol/l (0,3 mg/dl) w porównaniu do wartości początkowych, należy ściśle monitorować czynność nerek. Jeżeli w trakcie leczenia stężenie fosforanów w surowicy wynosi <0,48 mmol/l (1,5 mg/dl) lub gdy CCr obniży się do <70 ml/min, należy w ciągu 1 tyg. powtórnie ocenić czynność nerek, w tym oznaczyć stężenie glukozy i potasu we krwi oraz stężenie glukozy w moczu. Zaleca się przerwanie leczenia preparatem u pacjentów ze zmniejszeniem CCr do <70 ml/min w trakcie leczenia, chyba że uzna się, że potencjalne korzyści z zastosowania takiego skojarzenia substancji przeciwretrowirusowych w przypadku tego pacjenta przeważają nad możliwym ryzykiem związanym z kontynuowaniem leczenia. Przerwanie leczenia preparatem należy również rozważyć w przypadku postępującego pogarszania się czynności nerek, jeśli nie zidentyfikowano żadnej innej przyczyny. Należy przerwać leczenie, jeśli u pacjenta nastąpiło zmniejszenie potwierdzonego CCr do <50 ml/min (ponieważ nie można osiągnąć koniecznego dostosowania odstępów pomiędzy dawkami stosując tabletkę skojarzoną zawierającą ustalone dawki) lub jeśli stężenie fosforanów w surowicy zmniejszyło się do <0,32 mmol/l (1,0 mg/dl). Zmiany w obrębie kości, takie jak osteomalacja, które mogą objawiać się jako utrzymujący się lub pogarszający się ból kości oraz które niekiedy mogą przyczyniać się do złamań, mogą być związane z zaburzeniami czynności kanalika bliższego nerki wywołanymi przez dizoproksyl tenofowiru. Dizoproksyl tenofowiru może również powodować zmniejszenie gęstości mineralnej kości (BMD). Alternatywne schematy leczenia należy rozważyć u pacjentów z osteoporozą, narażonych na wysokie ryzyko złamań. W przypadku podejrzenia lub stwierdzenia występowania zmian w obrębie kości należy przeprowadzić odpowiednią konsultację. U dzieci i młodzieży nie ma pewności co do długookresowego toksycznego wpływu dizoproksylu tenofowiru na kości i nerki. Ponadto, nie można całkowicie potwierdzić odwracalności toksycznego działania na nerki. Dlatego zaleca się podejście wielodyscyplinarne, aby w odpowiedni sposób rozważyć, w każdym przypadku indywidualnie, stosunek korzyści do ryzyka leczenia, podjąć decyzję o odpowiednim monitorowaniu podczas leczenia (w tym decyzję o zaprzestaniu leczenia) oraz rozważyć potrzebę suplementacji. U dzieci i młodzieży czynność nerek (CCr oraz stężenie glukozy i białka w moczu) należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia, a CCr, stężenie fosforanów w surowicy oraz stężenie glukozy i białka w moczu należy monitorować w czasie leczenia tak samo, jak u dorosłych zakażonych HIV-1 (opis powyżej). Jeżeli u któregokolwiek pacjenta z grupy dzieci i młodzieży otrzymującego lek Stribild stężenie fosforanów w surowicy zostanie potwierdzone jako wynoszące <0,96 mmol/l (3,0 mg/dl), należy w ciągu 1 tyg. powtórnie ocenić czynność nerek, w tym oznaczyć stężenie glukozy i potasu we krwi oraz stężenie glukozy w moczu. W przypadku podejrzewania lub wykrycia nieprawidłowości ze strony nerek, należy skonsultować się z nefrologiem, aby rozważyć przerwanie leczenia. Przerwanie leczenia preparatem należy również rozważyć w przypadku postępującego pogarszania się czynności nerek, jeśli nie zidentyfikowano żadnej innej przyczyny. Podobnie jak u dorosłych, należy ściśle monitorować czynność nerek u młodzieży, u której zostanie potwierdzone zwiększone stężenie kreatyniny w surowicy o więcej niż 26,5 μmol/l (0,3 mg/dl) w stosunku do wartości początkowej (patrz wyżej). Nie zaleca się stosowania leku u dzieci i młodzieży z niewydolnością nerek. Nie należy rozpoczynać leczenia preparatem u dzieci i młodzieży z niewydolnością nerek, a stosowanie należy przerwać u dzieci i młodzieży, u których w czasie stosowania leku rozwinęła się niewydolność nerek. W przypadku wykrycia lub podejrzewania nieprawidłowości dotyczących kości u dzieci i młodzieży należy skonsultować się z endokrynologiem i (lub) nefrologiem. Pacjenci z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, leczeni przeciwretrowirusowo, są narażeni na zwiększone ryzyko ciężkich i potencjalnie prowadzących do zgonu działań niepożądanych dotyczących wątroby. W celu zapewnienia optymalnego schematu leczenia zakażenia HIV u pacjentów równocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV), lekarze powinni uwzględniać aktualne wytyczne dotyczące terapii zakażenia HIV. W przypadku równoczesnego stosowania leków przeciwwirusowych w terapii wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z odpowiednimi ChPL tych leków. Leku Stribild nie należy podawać równocześnie z innymi lekami zawierającymi dizoproksyl tenofowiru, lamiwudynę lub adefowir dipiwoksylu, stosowanymi w leczeniu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B. Przerwanie stosowania preparatu u pacjentów zakażonych równocześnie HIV i HBV może być związane z ciężkim zaostrzeniem zapalenia wątroby. Pacjentów zakażonych równocześnie HIV i HBV, którzy przerwali stosowanie preparatu, należy ściśle monitorować zarówno pod względem stanu klinicznego, jak i wyników badań laboratoryjnych, przez co najmniej kilka miesięcy po zaprzestaniu leczenia. W razie konieczności może być uzasadnione rozpoczęcie leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B. U pacjentów z zaawansowaną chorobą wątroby lub marskością wątroby nie zaleca się przerywania leczenia, ponieważ zaostrzenie zapalenia wątroby po leczeniu może prowadzić do dekompensacji czynności wątroby. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność leku u pacjentów ze znaczącymi zaburzeniami czynności wątroby nie zostały ustalone. Nie badano farmakokinetyki emtrycytabiny u pacjentów z niewydolnością wątroby. Farmakokinetykę elwitegrawiru, kobicystatu i tenofowiru badano u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby. Nie badano stosowania leku Stribild u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stopień C wg klasyfikacji Child-Pugha). Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów z lekką (stopień A według klasyfikacji Child-Pugha) lub umiarkowaną (stopień B według klasyfikacji Child-Pugha) niewydolnością wątroby. U pacjentów z uprzednio istniejącym zaburzeniem czynności wątroby, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby, podczas skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej (CART) częściej występują nieprawidłowości czynności wątroby, dlatego też należy ich obserwować zgodnie ze standardowym postępowaniem. U tych pacjentów w przypadku wystąpienia objawów nasilenia się choroby wątroby należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie leczenia. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego może wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. Takie zmiany mogą być częściowo związane z opanowaniem choroby i stylem życia. W odniesieniu do lipidów, w niektórych przypadkach istnieją dowody, że zmiany te wynikają z leczenia, podczas gdy w odniesieniu do zwiększenia masy ciała nie ma przekonujących dowodów na powiązanie z konkretnym leczeniem. W monitorowaniu stężenia lipidów i glukozy we krwi należy kierować się ustalonymi wytycznymi dotyczącymi leczenia zakażenia HIV. Zaburzenia gospodarki tłuszczowej należy leczyć w klinicznie właściwy sposób. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów; dotyczyły one głównie schematów leczenia zawierających zydowudynę. Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia) i zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększone stężenie lipazy). Zaburzenia te często były przemijające. Rzadko zgłaszano ujawniające się z opóźnieniem zaburzenia neurologiczne (zwiększenie napięcia mięśniowego, drgawki, zaburzenia zachowania). Obecnie nie wiadomo, czy tego typu zaburzenia neurologiczne są przemijające czy trwałe. Należy wziąć pod uwagę powyższe wyniki w przypadku każdego dziecka narażonego w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, u którego występują ciężkie objawy kliniczne, szczególnie neurologiczne, o nieznanej etiologii. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych zaleceń poszczególnych państw dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu HIV z matki na dziecko. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania CART wystąpić może reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Podczas reaktywacji immunologicznej odnotowano również wystąpienie zaburzeń autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby), jednak czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i zdarzenia te mogą wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. U pacjentów stosujących preparat lub którąkolwiek inną terapię przeciwretrowirusową mogą wciąż rozwijać się zakażenia oportunistyczne oraz inne powikłania zakażenia HIV, dlatego ich stan powinien pozostawać pod ścisłą obserwacją kliniczną prowadzoną przez lekarzy mających doświadczenie w leczeniu chorób związanych z HIV. Ze względu na ryzyko wystąpienia martwicy kości należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się. Lek Stribild jest wskazany do stosowania jako kompletny schemat leczenia zakażenia HIV-1 i nie wolno go podawać z innymi lekami przeciwretrowirusowymi. Leku nie należy podawać równocześnie z innymi preparatami zawierającymi dizoproksyl tenofowiru, lamiwudynę lub adefowir dipiwoksylu, stosowanymi w leczeniu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B ani z innymi lekami zawierającymi alafenamid tenofowiru. Należy unikać podawania preparatu równocześnie z lekami o działaniu nefrotoksycznym lub niedługo po ich zastosowaniu, np. aminoglikozydami, amfoterycyną B, foskarnetem, gancyklowirem, pentamidyną, wankomycyną, cydofowirem lub interleukiną 2 (zwaną także aldesleukiną). Jeśli nie można uniknąć równoczesnego stosowania preparatu i leków o działaniu nefrotoksycznym, należy co tydzień kontrolować czynność nerek. Jeśli preparat podaje się równocześnie z NLPZ, należy odpowiednio kontrolować czynność nerek. Pacjentki zdolne do zajścia w ciążę powinny stosować hormonalny środek antykoncepcyjny zawierający co najmniej 30 μg etynyloestradiolu i zawierający drospirenon lub norgestymat jako progestagen lub powinny stosować alternatywną, skuteczną metodę antykoncepcji. Należy unikać stosowania preparatu z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi zawierającymi inne progestageny. Oczekuje się, że stężenie drospirenonu w osoczu zwiększy się po jego równoczesnym podaniu z lekiem Stribild oraz zaleca się monitorowanie kliniczne ze względu na ryzyko wystąpienia hiperkaliemii. Równoczesne podawanie dizoproksylu tenofowiru z ledipaswirem/sofosbuwirem, sofosbuwirem/welpataswirem lub sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem powoduje zwiększenie stężenia tenofowiru w osoczu, szczególnie podczas stosowania ze schematem leczenia HIV zawierającym dizoproksyl tenofowiru i środek wzmacniający właściwości farmakokinetyczne (rytonawir lub kobicystat). Nie określono bezpieczeństwa stosowania dizoproksylu tenofowiru podczas równoczesnego podawania ledipaswiru/sofosbuwiru, sofosbuwiru/welpataswiru lub sofosbuwirem/welpataswire /woksylaprewirem i środka wzmacniającego właściwości farmakokinetyczne. Należy rozważyć potencjalne zagrożenia i korzyści związane z równoczesnym stosowaniem ledipaswiru/sofosbuwiru, sofosbuwiru/welpataswiru lub sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem i leku Stribild, szczególnie u pacjentów narażonych na zwiększone ryzyko zaburzeń czynności nerek. Pacjentów przyjmujących preparat równocześnie z ledipaswirem/sofosbuwirem, sofosbuwirem/welpataswirem lub sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem, należy obserwować, czy nie występują u nich działania niepożądane związane z dizoproksylem tenofowiru. Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania produktu Stribild u pacjentów w wieku powyżej 65 lat. U pacjentów w podeszłym wieku istnieje większe prawdopodobieństwo osłabionej czynności nerek, dlatego też należy zachować ostrożność podczas stosowania. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

W trakcie leczenia zakażenia HIV może wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów
i glukozy we krwi. Jest to częściowo związane z poprawą stanu zdrowia oraz stylem życia,
a w przypadku stężenia lipidów we krwi, czasami z samym stosowaniem leków do leczenia zakażenia
HIV. Lekarz zleci badanie tych zmian.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Podczas leczenia zakażenia HIV, nie zawsze można stwierdzić, czy niektóre z działań niepożądanych
są spowodowane lekiem Stribild, czy innymi lekami przyjmowanymi w tym samym czasie, czy też
samą chorobą HIV.

Możliwe ciężkie działania niepożądane: natychmiast powiadomić lekarza

• kwasica mleczanowa (nadmiar kwasu mlekowego we krwi) jest rzadkim, ale potencjalnie
  zagrażającym życiu działaniem niepożądanym niektórych leków na HIV. Kwasica mleczanowa
  występuje częściej u kobiet, zwłaszcza jeśli mają nadwagę, oraz u osób z chorobą wątroby.
  Objawy, które mogą być oznakami kwasicy mleczanowej, to:
  - pogłębiony, szybki oddech
  - znużenie lub senność
  - nudności, wymioty
  - ból brzucha

→ Jeśli pacjent sądzi, że wystąpiła u niego kwasica mleczanowa, powinien natychmiast
    skonsultować się z lekarzem.

• Objawy stanu zapalnego lub zakażenia. U niektórych pacjentów w zaawansowanym stadium
  zakażenia HIV (AIDS), u których występowały zakażenia oportunistyczne (zakażenia
  występujące u osób z osłabionym układem odpornościowym), oznaki i objawy stanu zapalnego
  z wcześniejszych zakażeń mogą pojawić się wkrótce po rozpoczęciu leczenia na HIV. Uważa
  się, że objawy te wynikają z poprawy zdolności organizmu do odpowiedzi odpornościowej, co
  umożliwia zwalczanie zakażeń, które mogły występować nie dając wyraźnych objawów.
  Oprócz zakażeń oportunistycznych, po rozpoczęciu przyjmowania leków w ramach leczenia
  zakażenia HIV mogą również wystąpić zaburzenia autoimmunologiczne (choroby pojawiające
  się, kiedy układ odpornościowy atakuje zdrowe tkanki organizmu). Mogą one wystąpić wiele
  miesięcy po rozpoczęciu leczenia. W przypadku zauważenia jakichkolwiek objawów zakażenia,
  lub innych objawów, takich jak osłabienie mięśni, osłabienie rozpoczynające się od dłoni i stóp
  i postępujące w kierunku tułowia, kołatanie serca, drżenie lub nadpobudliwość, należy
  niezwłocznie powiadomić lekarza, w celu rozpoczęcia koniecznego leczenia.
→ W razie zauważenia objawów stanu zapalnego lub zakażenia należy niezwłocznie
    skonsultować się z lekarzem.

Bardzo częste działania niepożądane
(mogą wystąpić u co najmniej 1 na 10 leczonych pacjentów)
• biegunka
• wymioty
• nudności
• uczucie osłabienia
• ból głowy, zawroty głowy
• wysypka

Badania mogą również wykazać:
• zmniejszenie stężenia fosforanów we krwi
• zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej we krwi, co może prowadzić do bólu i osłabienia
  mięśni

Częste działania niepożądane
(mogą wystąpić u 1 do 10 na 100 leczonych pacjentów)
• zmniejszenie apetytu
• trudności z zasypianiem (bezsenność), niezwykłe sny
• ból, ból brzucha
• problemy z trawieniem prowadzące do złego samopoczucia po posiłkach (niestrawność)
• uczucie rozdęcia brzucha
• zaparcia, wiatry (wzdęcia)
• wysypki (w tym czerwone kropki lub plamki, czasem z powstawaniem pęcherzyków
   i obrzmieniem skóry), które mogą być reakcjami uczuleniowymi, świąd, zmiany w zabarwieniu
   skóry, w tym ciemne plamy na skórze
• inne reakcje uczuleniowe
• zmęczenie

Badania mogą również wykazać:
• małą liczbę białych krwinek (co może być przyczyną zwiększonej podatności na zakażenia)
• zwiększenie stężenia cukru, kwasów tłuszczowych (trójglicerydów), bilirubiny we krwi
• zaburzenia czynności wątroby i trzustki
• zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi

Niezbyt częste działania niepożądane
(mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 leczonych pacjentów)
• myśli samobójcze i próby samobójcze (u pacjentów, u których występowała wcześniej depresja
   lub problemy psychiczne), depresja
• ból pleców spowodowany zaburzeniem czynności nerek, w tym niewydolność nerek. Lekarz
  może zalecić wykonanie badań krwi w celu sprawdzenia, czy nerki pracują prawidłowo.
• uszkodzenie komórek kanalików nerkowych
• obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła
• ból brzucha spowodowany zapaleniem trzustki
• rozpad komórek mięśni, bóle mięśni lub osłabienie mięśni

Badania mogą również wykazać:
• niedokrwistość (zmniejszenie liczby czerwonych krwinek)
• zmniejszenie stężenia potasu we krwi
• zmiany w wynikach badań moczu

Rzadkie działania niepożądane
(mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 leczonych pacjentów)
• kwasica mleczanowa (patrz Możliwe ciężkie działania niepożądane: natychmiast powiadomić
   lekarza)
• zażółcenie skóry lub oczu, świąd lub ból w jamie brzusznej spowodowany zapaleniem wątroby
• stłuszczenie wątroby
• zapalenie nerek
• wydalanie dużych ilości moczu oraz uczucie pragnienia (moczówka prosta pochodzenia
   nerkowego)
• rozmiękanie kości (objawiające się bólem kości i czasami prowadzące do złamań)

Wskutek uszkodzenia komórek kanalików nerkowych może dojść do rozpadu mięśni, rozmiękania
kości (objawiającego się bólem kości i czasami prowadzącego do złamań), bólu mięśni, osłabienia
mięśni i zmniejszenia stężenia potasu lub fosforanów we krwi.

→ Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych, należy skonsultować się z lekarzem.

Inne objawy, które mogą wystąpić w czasie leczenia HIV

Częstość występowania następujących działań niepożądanych jest nieznana (częstość nie może być
określona na podstawie dostępnych danych).

• Choroby kości. U niektórych pacjentów przyjmujących skojarzone leki przeciwretrowirusowe,
   takie jak lek Stribild, może rozwinąć się choroba kości nazywana martwicą kości (obumieranie
   tkanek kostnych spowodowane brakiem dopływu krwi do kości). Przyjmowanie tego rodzaju
   leku przez długi czas, przyjmowanie kortykosteroidów, picie alkoholu, bardzo osłabiony układ
   odpornościowy i nadwaga to niektóre z wielu czynników ryzyka rozwoju tej choroby. Objawy
   martwicy kości to:
   - sztywność stawów
   - ból stawów (zwłaszcza biodra, kolana lub barku)
   - trudności z poruszaniem

Inne działania u dzieci
• U dzieci otrzymujących emtrycytabinę bardzo często dochodziło do zmiany koloru skóry,
   w tym:
   - ciemnych plam na skórze.
• U dzieci często występowała mała liczba czerwonych krwinek (niedokrwistość).
   - może to powodować łatwe męczenie się lub duszność u dzieci.

→ W przypadku zaobserwowania takich objawów należy skonsultować się z lekarzem.

→ Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy
    niepożądane niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Przeciwskazane jest równoczesne podawanie z lekami, których klirens jest wysoce zależny od CYP3A i których zwiększone stężenie w osoczu wiąże się z ciężkimi i (lub) zagrażającymi życiu działaniami niepożądanymi. Dlatego nie należy podawać preparatu równocześnie z lekami, do których między innymi należą: antagoniści receptora adrenergicznego α₁: alfuzosyna; leki przeciwarytmiczne: amiodaron, chinidyna; pochodne sporyszu: dihydroergotamina, ergometryna, ergotamina; leki pobudzające perystaltykę przewodu pokarmowego: cyzapryd; inhibitory reduktazy HMG-CoA: lowastatyna, symwastatyna; neuroleptyki/leki przeciwpsychotyczne: pimozyd, lurazydon; inhibitory PDE-5: syldenafil w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego; leki uspokajające/nasenne: midazolam podawany doustnie, triazolam. Przeciwwskazane jest równoczesne podawanie z lekami, które są silnymi induktorami CYP3A z powodu możliwości utraty odpowiedzi wirusologicznej i możliwej oporności na lek Stribild. Dlatego nie należy podawać preparatu równocześnie z lekami, do których między innymi należą: leki przeciwdrgawkowe: karbamazepina, fenobarbital, fenytoina; leki przeciwprątkowe: ryfampicyna; produkty ziołowe: dziurawiec zwyczajny. Przeciwwskazane jest równoczesne podawanie z eteksylanem dabigatranu, substratem glikoproteiny P (P-gp). Ponieważ emtrycytabina i tenofowir są wydalane głównie przez nerki, równoczesne podawanie leku Stribild z lekami osłabiającymi czynność nerek lub konkurującymi o czynne wydzielanie kanalikowe (np. cydofowir) może prowadzić do zwiększenia stężenia emtrycytabiny, tenofowiru i (lub) równocześnie podawanych produktów leczniczych w surowicy krwi. Należy unikać podawania leku równocześnie z preparatami o działaniu nefrotoksycznym lub niedługo po ich zastosowaniu. Niektóre z nich, ale nie tylko, to: aminoglikozydy, amfoterycyna B, foskarnet, gancyklowir, pentamidyna, wankomycyna, cydofowir lub interleukina-2 (zwana także aldesleukiną). Interakcje pomiędzy poszczególnymi składnikami preparatu Stribild i innymi lekami. Leki przeciwzakaźne. Przy jednoczesnym stosowaniu preparatu z ketokonazolem może wystąpić zwiększenie stężenia ketokonazolu i (lub) kobicystatu - maksymalna dawka dobowa ketokonazolu nie powinna przekraczać 200 mg na dobę; w razie równoczesnego stosowania należy zachować ostrożność i przeprowadzać monitorowanie kliniczne. Itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, flukonazol - w razie równoczesnego stosowania tych leków z preparatem Stribild należy przeprowadzać monitorowanie kliniczne; maksymalna dawka dobowa itrakonazolu nie powinna przekraczać 200 mg na dobę; zaleca się ocenę stosunku korzyści do ryzyka, aby uzasadnić stosowanie worykonazolu. Nie zaleca się równoczesnego podawania preparatu i ryfabutyny. Jeśli skojarzenie jest konieczne, zalecana dawka ryfabutyny wynosi 150 mg 3 razy w tyg. w ustalone dni (np. poniedziałek-środa-piątek). Jest uzasadnione wzmożone monitorowanie pod kątem związanych z ryfabutyną działań niepożądanych, w tym neutropenii i zapalenia błony naczyniowej, ze względu na spodziewane zwiększenie ekspozycji na deacetylo-ryfabutynę. Nie badano dalszego zmniejszenia dawki ryfabutyny. Należy pamiętać, że dawka 150 mg 2 razy w tyg. może nie zapewnić optymalnej ekspozycji na ryfabutynę, prowadząc do ryzyka oporności rifamycyny i niepowodzenia leczenia. Równoczesne podawanie dizoproksylu tenofowiru z ledipaswirem/sofosbuwirem, sofosbuwirem/welpataswirem lub sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem powoduje zwiększenie stężenia tenofowiru w osoczu, szczególnie podczas stosowania ze schematem leczenia HIV zawierającym dizoproksyl tenofowiru i środek wzmacniający właściwości farmakokinetyczne (rytonawir lub kobicystat). Nie określono bezpieczeństwa stosowania dizoproksylu tenofowiru podczas równoczesnego podawania ledipaswiru/sofosbuwiru, sofosbuwiru/welpataswiru lub sofosbuwirem/welpataswire /woksylaprewirem i środka wzmacniającego właściwości farmakokinetyczne. Należy rozważyć potencjalne zagrożenia i korzyści związane z równoczesnym stosowaniem ledipaswiru/sofosbuwiru, sofosbuwiru/welpataswiru lub sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem i leku Stribild, szczególnie u pacjentów narażonych na zwiększone ryzyko zaburzeń czynności nerek. Pacjentów przyjmujących preparat równocześnie z ledipaswirem/sofosbuwirem, sofosbuwirem/welpataswirem lub sofosbuwirem/welpataswirem/woksylaprewirem, należy obserwować, czy nie występują u nich działania niepożądane związane z dizoproksylem tenofowiru. Takie skojarzenia należy stosować z zachowaniem ostrożności i często monitorować czynność nerek. Nie zaleca się równoczesnego podawania leku Stribild i dydanozyny. Zwiększenie ogólnoustrojowego narażenia na dydanozynę może powodować nasilenie działań niepożądanych związanych z dydanozyną. Rzadko zgłaszano przypadki zapalenia trzustki oraz kwasicy mleczanowej, niekiedy kończące się zgonem. Równoczesne podawanie dizoproksylu tenofowiru oraz dydanozyny w dawce 400 mg na dobę wiązało się z istotnym zmniejszeniem liczby komórek CD4, prawdopodobnie z powodu interakcji wewnątrzkomórkowej zwiększającej ilość fosforylowanej dydanozyny (tj. postaci aktywnej). Podawanie dydanozyny w zmniejszonej dawce (250 mg) jednocześnie z dizoproksylem tenofowiru wiązało się z dużym wskaźnikiem niepowodzenia terapii przeciwretrowirusowej podczas badań nad kilkoma skojarzeniami do leczenia zakażenia HIV-1. Jednakże w przypadku rozpoczęcia stosowania leku Stribild u pacjentów uprzednio przyjmujących dydanozynę lub przerwania stosowania leku Stribild i zmiany na schemat leczenia zawierający dydanozynę, przez krótki okres mogą występować mierzalne stężenia dydanozyny i tenofowiru w osoczu. W przypadku równoczesnego podawania klarytromycyny z preparatem Stribild może wystąpić zmiana stężenia klarytromycyny i (lub) kobicystatu. Dostosowanie dawki klarytromycyny nie jest konieczne u pacjentów z prawidłową czynnością nerek lub lekką niewydolnością nerek (CCr 60-90 ml/min). Zaleca się monitorowanie kliniczne pacjentów z CCr <90 ml/min. U pacjentów z CCr <60 ml/min należy rozważyć alternatywne leki przeciwbakteryjne. W przypadku równoczesnego podawania telitromycyny z preparatem Stribild może wystąpić zmiana stężenia telitromycyny i (lub) kobicystatu - podczas równoczesnego podawania zaleca się monitorowanie leczenia. Glikokortykosteroidy. W przypadku równoczesnego podawania leku Stribild i stężenia w osoczu kortykosteroidów metabolizowanych głównie przez CYP3A (w tym betametazon, budezonid, flutykazon, mometazon, prednizon, triamcynolon) mogą zwiększyć się, w wyniku czego zmniejszy się stężenie kortyzolu w surowicy. Jednoczesne stosowanie leku Stribild i kortykosteroidów metabolizowanych przez CYP3A (np. propionianu flutykazonu lub innych kortykosteroidów podawanych wziewnie lub donosowo) może zwiększyć ryzyko ogólnoustrojowych działań kortykosteroidów, w tym zespołu Cushinga i zahamowania czynności kory nadnerczy. Jednoczesne stosowanie leku z kortykosteroidami metabolizowanymi przez CYP3A nie jest zalecane, chyba że możliwa korzyść dla pacjenta przewyższa ryzyko; w takim przypadku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia ogólnoustrojowych działań kortykosteroidów. Należy rozważyć stosowanie alternatywnych kortykosteroidów, których metabolizm w mniejszym stopniu zależy od CYP3A, np. beklometazonu do podawania donosowego lub wziewnego, szczególnie w przypadku długotrwałego stosowania. W przypadku jednoczesnego stosowania kortykosteroidów podawanych na skórę wrażliwych na hamowanie CYP3A, należy zapoznać się z informacją dotyczącą przepisywania kortykosteroidu w schorzeniach lub sposobach stosowania, które zwiększają jego wchłanianie ogólnoustrojowe. Leki lub doustne suplementy zawierające kationy poliwalentne (np. Mg, Al, Ca, Fe, Zn). Stężenie elwitegrawiru w osoczu jest mniejsze w przypadku stosowania leków zobojętniających sok żołądkowy (zawiesina zobojętniająca sok żołądkowy, zawierająca magnez i (lub) glin) ze względu na miejscowe tworzenie się kompleksów w przewodzie pokarmowym, a nie na zmiany wartości pH w żołądku. Suplementy wapnia lub suplementy żelaza (w tym suplementy wielowitaminowe), inne leki zobojętniające sok żołądkowy zawierające kationy, leki przeczyszczające zawierające kationy, sukralfat, leki buforowane - nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z żadnym ze składników leku Stribild. Oczekuje się, że stężenie elwitegrawiru w osoczu będzie mniejsze w przypadku stosowania leków zobojętniających sok żołądkowy oraz leków lub doustnych suplementów zawierających kationy poliwalentne ze względu na miejscowe tworzenie się kompleksów w przewodzie pokarmowym, a nie na zmiany wartości pH w żołądku. Zaleca się, aby między podaniem leku Stribild i leków zobojętniających sok żołądkowy, leków lub doustnych suplementów zawierających kationy poliwalentne upłynęły co najmniej 4 h. Dousne leki przeciwcukrzycowe. U pacjentów przyjmujących lek Stribild zaleca się dokładne ich monitorowanie i dostosowanie dawki metforminy. Kobicystat odwracalnie hamuje MATE1, dlatego może wystąpić zwiększenie stężenia metforminy w przypadku równoczesnego podawania z lekiem Stribild. Opioidowe leki przeciwbólowe. Przy stosowaniu skojarzenia metadon/elwitegrawir/kobicystat oraz skojarzenia metadon/dizoproksyl tenofowiru nie jest konieczne dostosowanie dawki metadonu.  Przy stosowaniu skojarzenia buprenorfina/nalokson/elwitegrawir/kobicystat nie jest konieczne dostosowanie dawki buprenorfiny/naloksonu. Doustne środki antykoncepcyjne. Stężenie drospirenonu w osoczu może zwiększyć się podczas równoczesnego podawania z preparatami zawierającymi kobicystat. Zaleca się monitorowanie kliniczne ze względu na ryzyko wystąpienia hiperkaliemii. Należy zachować ostrożność w przypadku równoczesnego podawania leku Stribild i hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Hormonalny środek antykoncepcyjny powinien zawierać co najmniej 30 μg etynyloestradiolu i drospirenon lub norgestymat jako progestagen lub pacjentki powinny stosować alternatywną skuteczną metodę antykoncepcji. Długoterminowe skutki znacznego zwiększenia ekspozycji na progestagen są nieznane. Leki przeciwarytmiczne. Zaleca się monitorowanie stężenia digoksyny w przypadku skojarzenia digoksyny z lekiem Stribild. W przypadku równoczesnego podawania z kobicystatem może wystąpić zwiększenie stężenia leków przeciwarytmicznych (dyzopiramid, flekainid, lidokaina podawana ogólnoustrojowo, meksyletyna, propafenon); należy zachować ostrożność i przeprowadzać monitorowanie kliniczne. Leki przeciwnadciśnieniowe. W przypadku równoczesnego podawania metoprololu lub tymololu z kobicystatem może wystąpić zwiększenie stężenia β-adrenolityku - zaleca się monitorowanie kliniczne i może być konieczne zmniejszenie dawki. W przypadku równoczesnego podawania amlodypiny, diltiazemu, felodypiny, nikardypiny, nifedypiny lub werapamilu z kobicystatem może wystąpić zwiększenie stężenia antagonistów kanału wapniowego; zaleca się monitorowanie kliniczne działań terapeutycznych i działań niepożądanych. Antagoniści receptorów endotelinowych. Równoczesne podawanie bozentanu z lekiem Stribild może prowadzić do zmniejszenia ekspozycji na elwitegrawir i (lub) kobicystat oraz utraty działania terapeutycznego i powstania oporności - można rozważyć stosowanie alternatywnych antagonistów receptorów endoteliny. Leki przeciwzakrzepowe. Przeciwwskazane jest równoczesne podawanie leku Stribild z dabigatranem. Równoczesne podawanie leku z apiksabanem, rywaroksabanem lub edoksabanem może spowodować zwiększenie stężenia DOAC w osoczu, co może prowadzić do zwiększenia ryzyka krwawienia. Nie zaleca się równoczesnego podawania apiksabanu, rywaroksabanu ani edoksabanu z lekiem Stribild. W przypadku równoczesnego podawania warfaryny z lekiem Stribild zaleca się monitorowanie INR. W ciągu pierwszych tygodni po zaprzestaniu leczenia lekiem Stribild należy nadal monitorować INR. Leki przeciwpłytkowe. Oczekuje się, że równoczesne podawanie klopidogrelu z kobicystatem zmniejszy stężenie czynnego metabolitu klopidogrelu w osoczu, co może osłabiać przeciwpłytkowe działanie klopidogrelu. Nie zaleca się równoczesnego podawania klopidogrelu z lekiem Stribild. Nie oczekuje się, że lek Stribild będzie miał klinicznie istotny wpływ na stężenie czynnego metabolitu prasugrelu w osoczu - nie jest konieczne dostosowanie dawki prasugrelu. Leki przeciwdrgawkowe. Równoczesne podawanie leku Stribild z karbamazepiną, fenobarbitalem lub fenytoiną jest przeciwwskazane. Wziewny antagonista receptora adrenergicznego β. Nie zaleca się równoczesnego podawania leku stribild z salmeterolem, ze względu na ryzyko zwiększenia stężenia salmeterolu w osoczu i wystąpienia ciężkich i (lub) zagrażających życiu działań niepożądanych. Inhibitory reduktazy HMG Co-A. Stężenie rozuwastatyny jest przejściowo zwiększone po podaniu z elwitegrawirem i kobicystatem; nie ma konieczności dostosowania dawki. Stężenie atorwastatyny zwiększa się podczas równoczesnego podawania z elwitegrawirem i kobicystatem; w przypadku równoczesnego podawania z lekiem Stribild, podawanie atorwastatyny należy rozpocząć od najmniejszej możliwej dawki i uważnie monitorować pacjenta. Należy zachować ostrożność w przypadku równoczesnego podawania leku Stribild z pitawastatyną. W przypadku podawania prawastatyny lub fluwastatyny w skojarzeniu z lekiem Stribild nie ma konieczności dostosowania dawki. Równoczesne podawanie leku Stribild z lowastatyną i symwastatyną jest przeciwwskazane. Inhibitory fosfodiesterazy typu 5 (PDE-5). Inhibitory PDE-5 są metabolizowane głównie przez CYP3A. Równoczesne podawanie z lekiem Stribild może powodować zwiększenie stężenia syldenafilu i tadalafilu w osoczu, co może prowadzić do działań niepożądanych związanych z inhibitorami PDE-5. Równoczesne podawanie leku Stribild i syldenafilu w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego jest przeciwwskazane. Należy zachować ostrożność i rozważyć zmniejszenie dawki w przypadku równoczesnego podawania leku Stribild z tadalafilem w leczeniu tętniczego nadciśnienia płucnego. W związku z leczeniem zaburzeń erekcji zaleca się podawanie równocześne z lekiem Stribild w pojedynczej dawce nie więcej niż 25 mg syldenafilu w ciągu 48 h, nie więcej niż 2,5 mg wardenafilu w ciągu 72 h lub nie więcej niż 10 mg tadalafilu w ciągu 72 h. Leki przeciwdepresyjne. Escitalopram, trazodon - nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji z żadnym ze składników Stribild; w przypadku równoczesnego podawania trazodonu z kobicystatem może wystąpić zwiększenie stężenia trazodonu. Zaleca się ostrożne dostosowywanie dawki leku przeciwdepresyjnego i monitorowania odpowiedzi przeciwdepresyjnej. Leki immunosupresyjne. W przypadku równoczesnego podawania z kobicystatem może wystąpić zwiększenie stężenia leków immunosupresyjnych: cyklosporyny, syrolimusa, takrolimusa - w przypadku równoczesnego podawania z lekiem Stribild zaleca się monitorowanie leczenia. Leki uspokajające i (lub) nasenne. Równoczesne podawanie leku Stribild z midazolamem stosowanym doustnie i triazolamem jest przeciwwskazane. W przypadku innych leków uspokajających i (lub) nasennych (klorazepat, diazepam, estazolam, flurazepam, zolpidem) może być konieczne zmniejszenie dawki i zalecane jest monitorowanie stężenia. Leki przeciw dnie moczanowej. Równoczesne podawanie kolchicyny z lekiem Stribild może powodować zwiększenie stężenia tego leku w osoczu. Może być konieczne zmniejszenie dawki kolchicyny. Pacjentom z niewydolnością nerek lub wątroby nie należy podawać leku Stribild równocześnie z kolchicyną. Inne leki. Nie zaobserwowano lub nie spodziewa się klinicznie znaczących interakcji lekowych między składnikami preparatu Stribild a następującymi lekami: entekawir, famcyklowir, famotydyna, omeprazol, rybawiryna i sertralina.

Gilead Sciences Poland Sp. z o. o.
ul. Postępu 17A p. VI
02-676 Warszawa
22-262-87-02