Suliqua (100 j.+33 µg)/ml roztwór do wstrzykiwań

Suliqua 100 j./ml + 33 µg/ml. 1 wstrzykiwacz (3 ml) zawiera 300 j. insuliny glargine i 100 µg liksysenatydu. 1 ml zawiera 100 j. insuliny glargine i 33 µg liksysenatydu. 1 dawka zawiera 1 j. insuliny glargine i 0,33 µg liksysenatydu. Suliqua 100 j./ml + 50 µg/ml. 1 wstrzykiwacz (3 ml) zawiera 300 j. insuliny glargine i 150 µg liksysenatydu. 1 ml zawiera 100 j. insuliny glargine i 50 µg liksysenatydu. 1 dawka zawiera 1 j. insuliny glargine i 0,5 µg liksysenatydu. Preparat zawiera metakrezol.

Lek stanowi skojarzenie dwóch substancji czynnych o uzupełniających się wzajemnie mechanizmach działania, co sprzyja poprawie kontroli glikemii: insuliny glargine, analogu insuliny bazalnej (wpływającej głównie na stężenie glukozy w osoczu na czczo) i liksysenatydu, agonisty receptora GLP-1 (wpływającego głównie na poposiłkowe stężenie glukozy). Liksysenatyd stymuluje wydzielanie insuliny, gdy stężenie glukozy we krwi jest zwiększone, lecz nie podczas normoglikemii, co zmniejsza ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Równocześnie zahamowaniu ulega wydzielanie glukagonu. W przypadku hipoglikemii zachowany jest mechanizm awaryjny wydzielania glukagonu. Przedposiłkowe podanie liksysenatydu powoduje również spowolnienie opróżniania żołądka, co prowadzi do zmniejszenia szybkości wchłaniania glukozy pochodzącej z posiłku i pojawiania się jej we krwi krążącej. Stosunek zawartości insuliny glargine do zawartości liksysenatydu nie ma istotnego wpływu na farmakokinetykę obu tych substancji podawanych w postaci leku Suliqua. Po podskórnym podaniu skojarzeń insuliny glargine z liksysenatydem pacjentom z cukrzycą typu 1 nie występował wyraźny skok stężenia insuliny glargine. Ekspozycja na insulinę glargine po podawaniu skojarzenia insuliny glargine z liksysenatydem wynosiła 86-88% w porównaniu z oddzielnymi, równoczesnymi wstrzyknięciami insuliny glargine i liksysenatydu. Różnicy tej nie uważa się za istotną klinicznie. Po podskórnym podaniu skojarzeń insuliny glargine z liksysenatydem pacjentom z cukrzycą typu 1 mediana T_max liksysenatydu wahała się od 2,5 do 3,0 h. Wartość AUC była porównywalna i stwierdzono niewielkie zmniejszenie C_max liksysenatydu o 22-34% w porównaniu z oddzielnymi, równoczesnymi wstrzyknięciami insuliny glargine i liksysenatydu, co nie powinno być istotne klinicznie. Nie istnieją klinicznie istotne różnice w szybkości wchłaniania, gdy liksysenatyd w monoterapii jest podawany podskórnie w okolicy brzucha, mięśnia naramiennego czy uda. Liksysenatyd wiąże się z białkami osocza ludzkiego w małym stopniu (55%). Insulina glargine jest szybko metabolizowana na końcu karboksylowym łańcucha beta z wytworzeniem dwóch aktywnych metabolitów: M1 (21A-Gly-insulina) i M2 (21A-Gly-des30B-Thr-insulina). Głównym związkiem krążącym w osoczu jest metabolit M1. Jako peptyd, liksysenatyd jest wydalany na drodze filtracji kłębuszkowej, następnie podlega reabsorpcji cewkowej i kolejno degradacji metabolicznej z wytworzeniem mniejszych peptydów i aminokwasów, które ponownie wchodzą w szlaki przemian metabolicznych białek. Po wielokrotnym podskórnym podaniu liksysenatydu pacjentom z cukrzycą typu 2, średni końcowy T_0,5 wynosi ok. 3 h.

Leczenie dorosłych pacjentów z niedostatecznie kontrolowaną cukrzycą typu 2 w celu poprawy kontroli glikemii, wspomagająco z dietą i ćwiczeniami fizycznymi, w uzupełnieniu leczenia metforminą lub metforminą stosowaną z inhibitorami kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT-2).

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Lek nie jest zalecany u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Duża ilość danych (ponad 1000 kobiet w ciąży) dotyczących stosowania insuliny glargine w ciąży wskazuje, że insulina glargine nie wywołuje wad rozwojowych i nie działa szkodliwie na płód czy noworodka. W badaniach prowadzonych na zwierzętach wykazano toksyczny wpływ liksysenatydu na reprodukcję. Nie wiadomo, czy insulina glargine lub liksysenatyd przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia preparatem. W badaniach na zwierzętach nie wykazano bezpośrednio szkodliwego wpływu liksysenatydu czy insuliny glargine na płodność.

Podskórnie. Lek Suliqua 100 j./ml + 50 µg/ml dostarcza dawki jednostkowe w zakresie 10-40 j. insuliny glargine w skojarzeniu z 5-20 µg liksysenatydu - wstrzykiwacz Suliqua (10-40). Lek Suliqua 100 j./ml + 33 µg/ml dostarcza dawki jednostkowe w zakresie 30-60 j. insuliny glargine w skojarzeniu z 10-20 µg liksysenatydu wstrzykiwacz Suliqua (30-60). Aby uniknąć błędów w leczeniu, lekarz musi upewnić się, że na recepcie podano prawidłową moc i liczbę dawek jednostkowych. Dawkę należy ustalać indywidualnie, na podstawie odpowiedzi klinicznej i dostosowywać do zapotrzebowania pacjenta na insulinę. Dawka liksysenatydu jest zwiększana lub zmniejszana łącznie z dawką insuliny glargine i zależy również od tego, który wstrzykiwacz jest stosowany. Dawka początkowa. Przed rozpoczęciem leczenia lekiem Suliqua należy przerwać leczenie insuliną bazalną lub agonistą receptora glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) lub doustnego leku zmniejszającego stężenie glukozy, innego niż metformina i inhibitory SGLT-2. Dawka początkowa leku Suliqua zależy od dotychczasowego leczenia przeciwcukrzycowego, przy czym nie należy przekraczać zalecanej dawki początkowej 10 µg liksysenatydu. Pacjenci nieleczeni dotychczas insuliną (doustne leczenie przeciwcukrzycowe lub leczenie agonistą receptora GLP-1). Wstrzykiwacz Suliqua (10-40) - dawka początkowa 10 dawek jednostkowych (10 j./5 µg). Pacjentów przyjmujących mniej niż 20 j. insuliny glargine można uznać za podobnych do pacjentów nieleczonych dotychczas insuliną. Pacjenci leczeni dotychczas insuliną glargine (100 j./ml) ≥20 j. do <30 j. Wstrzykiwacz Suliqua (10-40) - dawka początkowa 20 dawek jednostkowych (20 j./10 µg). Pacjenci leczeni dotychczas insuliną glargine (100 j./ml) ≥30 j. do ≤60 j. Wstrzykiwacz Suliqua (30-60) - dawka początkowa 30 dawek jednostkowych (30 j./10 µg). Jeżeli była stosowana inna insulina bazalna: w przypadku insuliny bazalnej stosowanej 2 razy na dobę lub insuliny glargine (300 j./ml) dotychczas stosowaną całkowitą dawkę dobową należy zmniejszyć o 20%, w celu ustalenia dawki początkowej leku Suliqua; w przypadku każdej innej insuliny bazalnej należy zastosować tę samą zasadę, jak w odniesieniu do insuliny glargine (100 j./ml). Maksymalna dawka dobowa wynosi 60 j. insuliny glargine i 20 µg liksysenatydu, co odpowiada 60 dawkom jednostkowym. Dostosowywanie dawki. Zaleca się optymalizację kontroli glikemii poprzez dostosowywanie dawki w zależności od stężenia glukozy w osoczu na czczo. Zaleca się ścisłe kontrolowanie glikemii w czasie zmiany leczenia i w trakcie kilku kolejnych tyg. Jeżeli pacjent rozpoczyna leczenie od stosowania wstrzykiwacza Suliqua (10-40), umożliwia on zwiększenie dawki do 40 dawek jednostkowych. W przypadku dawek >40 dawek jednostkowych na dobę dostosowywanie dawki należy kontynuować wstrzykiwaczem Suliqua (30-60).  Jeżeli pacjent rozpoczyna leczenie od stosowania wstrzykiwacza Suliqua (30-60), umożliwia on zwiększenie dawki do 60 dawek jednostkowych. W przypadku zapotrzebowania >60 dawek jednostkowych na dobę leku Suliqua nie należy stosować. Zmiana wielkości dawki lub godziny podawania leku przez pacjenta możliwa jest wyłącznie pod ścisłym nadzorem lekarza i odpowiednim kontrolowaniem stężenia glukozy. W przypadku pominięcia dawki leku Suliqua, należy ją wstrzyknąć w ciągu godziny przed kolejnym posiłkiem. Szczególne grupy pacjentów. Lek może być stosowany u pacjentów w podeszłym wieku. Dawkę należy dostosowywać indywidualnie, na podstawie kontroli stężenia glukozy. U pacjentów w podeszłym wieku postępujące pogarszanie się czynności nerek może prowadzić do stopniowego zmniejszania się zapotrzebowania na insulinę. W przypadku liksysenatydu nie ma konieczności dostosowania dawki do wieku pacjenta. Doświadczenie w leczeniu pacjentów w wieku ≥75 lat jest ograniczone. Nie jest zalecane stosowanie leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek i ze schyłkową niewydolnością nerek, ponieważ nie ma wystarczającego doświadczenia w stosowaniu u nich liksysenatydu. Nie jest wymagane dostosowywanie dawki liksysenatydu u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, zapotrzebowanie na insulinę może być zmniejszone, wskutek wolniejszego metabolizmu insuliny. U pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek, stosujących lek może być konieczne częste kontrolowanie stężenia glukozy i dostosowywanie dawki. Nie jest wymagane dostosowanie dawki liksysenatydu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, zapotrzebowanie na insulinę może być zmniejszone ze względu na osłabioną zdolność do glukoneogenezy i wolniejszy metabolizm insuliny. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne częste kontrolowanie stężenia glukozy i dostosowanie dawek. Brak wskazań do stosowania leku u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Lek należy wstrzykiwać podskórnie w brzuch, w okolicę mięśnia naramiennego lub uda. Kolejne miejsca wstrzyknięcia należy zmieniać każdego dnia w obrębie określonego pola wstrzykiwania leku (brzuch, okolica mięśnia naramiennego lub uda), w celu zmniejszenia ryzyka lipodystrofii i amyloidozy skórnej. Lek należy wstrzykiwać raz na dobę w ciągu godziny poprzedzającej posiłek. Po wybraniu najbardziej odpowiadającej pory spożywania posiłku, zaleca się podawać lek przed tym samym posiłkiem każdego dnia. Należy zalecić pacjentom, aby zawsze używali nowej igły. Ponowne użycie igieł do wstrzykiwacza insuliny zwiększa ryzyko ich zatkania, co może spowodować podanie za małej lub zbyt dużej dawki. Leku nie należy pobierać z wkładu wstrzykiwacza do strzykawki, aby nie dopuścić do błędów w dawkowaniu i potencjalnego przedawkowania. Pacjenci powinni zostać poinformowani o konieczności sprawdzania etykiety wstrzykiwacza przed każdym wstrzyknięciem, aby uniknąć pomylenia dwóch różnych mocy leku i pomylenia z innymi iniekcyjnymi lekami stosowanymi w leczeniu cukrzycy.

Leku nie należy stosować u pacjentów z cukrzycą typu 1 lub w leczeniu cukrzycowej kwasicy ketonowej. Pacjentów należy poinformować o konieczności ciągłego zmieniania miejsca wstrzyknięcia, w celu zmniejszenia ryzyka lipodystrofii i amyloidozy skórnej. Po wstrzyknięciu insuliny w obszarze występowania takich odczynów, może być opóźnione wchłanianie insuliny i pogorszona możliwość kontroli glikemii. Zgłaszano, że nagła zmiana miejsca wstrzyknięcia na obszar niedotknięty zmianami skutkuje wystąpieniem hipoglikemii. Po zmianie miejsca wstrzyknięcia zaleca się kontrolę stężenia glukozy we krwi; można też rozważyć dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Ze względu na ryzyko wystąpienia hipoglikemii należy szczególnie starannie monitorować u pacjenta czynniki zwiększające jego podatność na hipoglikemię, które mogą wymagać korekty dawkowania. Należą do nich: zmiana miejsca wstrzykiwania; poprawa wrażliwości na insulinę (np. usunięcie czynników wywołujących stres); inny niż zwykle, intensywniejszy lub dłuższy wysiłek fizyczny; współistniejące inne choroby lub objawy chorobowe (np. wymioty, biegunka); nieprzestrzeganie zasad dotyczących przyjmowania posiłków; opuszczenie posiłków; spożycie alkoholu; określone niewyrównane zaburzenia endokrynologiczne (np. niedoczynność tarczycy, niedoczynność przedniego płata przysadki mózgowej lub niewydolność kory nadnerczy); jednoczesne stosowanie niektórych innych leków; skojarzenie liksysenatydu i (lub) insuliny z pochodną sulfonylomocznika może powodować zwiększone ryzyko hipoglikemii - leku nie należy stosować w skojarzeniu z pochodną sulfonylomocznika. Stosowanie agonistów receptora GLP-1 jest wiązane z ryzykiem rozwoju ostrego zapalenia trzustki. Zgłoszono kilka przypadków ostrego zapalenia trzustki podczas stosowania liksysenatydu, chociaż związek przyczynowy nie został ustalony. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznych objawach ostrego zapalenia trzustki: stałym, silnym bólu brzucha. Gdy istnieje podejrzenie zapalenia trzustki, należy zaprzestać stosowania liksysenatydu; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ostrego zapalenia trzustki nie należy ponownie rozpoczynać leczenia liksysenatydem. Należy zachować ostrożność, stosując lek u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiło zapalenie trzustki. Leku nie badano u pacjentów z ciężką chorobą układu pokarmowego, w tym z ciężką gastroparezą, dlatego nie zaleca się stosowania leku w tej grupie pacjentów. Nie jest zalecane stosowanie produktu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr poniżej 30 ml/min) lub ze schyłkową niewydolnością nerek - brak doświadczeń terapeutycznych. Opóźnienie opróżniania żołądka przez liksysenatyd może zmniejszać szybkość wchłaniania leków podawanych doustnie. Lek stosować ostrożnie u pacjentów stosujących leki doustne wymagające szybkiego wchłaniania w żołądku i jelitach, wymagające uważnego monitorowania pacjenta lub leki o wąskim indeksie terapeutycznym. Zachłyśnięcie podczas stosowania znieczulenia ogólnego lub głębokiej sedacji. U pacjentów poddanych znieczuleniu ogólnemu lub głębokiej sedacji i przyjmujących agonistów receptora GLP-1 występowały przypadki zachłystowego zapalenia płuc. Dlatego przed procedurą znieczulenia ogólnego lub głębokiej sedacji należy wziąć pod uwagę zwiększone ryzyko występowania zawartości resztkowej w żołądku spowodowane opóźnionym opróżnianiem żołądka. Pacjenci stosujący lek powinni zostać poinformowani o potencjalnym ryzyku odwodnienia w związku z działaniami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego, a także o konieczności podjęcia środków ostrożności w celu uniknięcia odwodnienia. Podawanie leku może spowodować powstawanie przeciwciał przeciwko insulinie glargine i (lub) liksysenatydowi. W rzadkich przypadkach obecność przeciwciał stwarza konieczność dostosowania dawki leku Suliqua w celu zmniejszenia skłonności do występowania hiperglikemii lub hipoglikemii. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania leku w skojarzeniu z inhibitorami dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4), pochodnymi sulfonylomocznika, glinidami i pioglitazonem. Przed podróżą do innej strefy czasowej pacjent powinien skonsultować się z lekarzem w celu uniknięcia błędów w dawkowaniu i potencjalnego przedawkowania. Pacjenci powinni zostać poinformowani o konieczności sprawdzania etykiety wstrzykiwacza przed każdym wstrzyknięciem, aby uniknąć pomylenia dwóch różnych mocy leku i pomylenia z innymi iniekcyjnymi lekami stosowanymi w leczeniu cukrzycy. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu". Preparat zawiera metakrezol, który może wywoływać reakcje alergiczne.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli pacjent zauważy objawy za małego stężenia cukru we krwi (hipoglikemia), należy
natychmiast podjąć działania mające na celu zwiększenie stężenie cukru we krwi (patrz ramka
w końcowej części tej ulotki).
Hipoglikemia bardzo często występuje podczas stosowania leków zawierających insulinę (może
wystąpić częściej niż u 1 na 10 pacjentów) i może być bardzo niebezpieczna dla pacjenta.
Małe stężenie cukru we krwi oznacza, że we krwi pacjenta nie ma jego wystarczającej ilości.
W wyniku nadmiernego zmniejszenia stężenia cukru we krwi może wystąpić omdlenie (utrata
przytomności).
Jeżeli stężenie cukru we krwi pozostanie na bardzo niskim poziomie przez zbyt długi czas, może to
spowodować uszkodzenie mózgu i może zagrażać życiu. Więcej informacji na ten temat znajduje się
w ramce w końcowej części tej ulotki.

Inne działania niepożądane
W razie wystąpienia następujących działań niepożądanych należy powiadomić lekarza, farmaceutę lub
pielęgniarkę:

Zmiany skórne w miejscu wstrzyknięcia
Jeśli wstrzyknięcia insuliny zbyt często będą wykonywane w to samo miejsce, może to spowodować
albo zmniejszenie (lipoatrofia) albo zwiększenie (lipohipertrofia) grubości podskórnej tkanki
tłuszczowej w miejscu wstrzyknięcia. Grudki pod skórą mogą być też spowodowane przez
gromadzenie białka zwanego amyloidem (amyloidoza skórna). Częstość występowania tych zmian
skórnych jest nieznana. Insulina wstrzyknięta w obszar, w którym występują grudki, może nie działać
prawidłowo. Zmienianie miejsca wstrzykiwania insuliny przy każdym wstrzyknięciu może zapobiec
takim zmianom skórnym.

Często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 osób)
• uczucie zawrotów głowy
• mdłości (nudności)
• wymioty
• biegunka
• reakcje skórne i uczuleniowe w miejscu wstrzyknięcia. Do objawów mogą należeć:
  zaczerwienienie, niezwykle silny ból w czasie wstrzyknięcia, swędzenie, pokrzywka, obrzęk lub
  zapalenie. Zmiany te mogą rozszerzać się na okolicę wokół miejsca wstrzyknięcia. Większość
  mniej nasilonych reakcji na insulinę ustępuje zwykle w ciągu kilku dni lub kilku tygodni.

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 osób)
• przeziębienie, katar, ból gardła
• pokrzywka
• ból głowy
• niestrawność (dyspepsja)
• ból żołądka
• uczucie zmęczenia
• kamienie żółciowe
• zapalenie pęcherzyka żółciowego
• zmienione czucie smaku

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 osób)
• opóźnienie opróżniania żołądka

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji leku Suliqua. Informacje podane poniżej wynikają z badań przeprowadzonych z użyciem substancji czynnych leku podawanych pojedynczo. Wiele substancji wpływa na metabolizm glukozy, co może wymagać dostosowania dawki leku. Do substancji, które mogą nasilać działanie hipoglikemizujące (zmniejszać stężenie glukozy we krwi) i tym samym zwiększać możliwość wystąpienia hipoglikemii, należą: leki hipoglikemizujące, inhibitory ACE, dyzopiramid, fibraty, fluoksetyna, inhibitory MAO, pentoksyfilina, propoksyfen, salicylany i antybiotyki sulfonamidowe. Do substancji, które mogą zmniejszać działanie hipoglikemizujące, należą: kortykosteroidy, danazol, diazoksyd, leki moczopędne, glukagon, izoniazyd, estrogeny i progestageny, pochodne fenotiazyny, somatropina, leki sympatykomimetyczne (np. epinefryna, salbutamol, terbutalina), hormony tarczycy, atypowe leki przeciwpsychotyczne (np. klozapina i olanzapina) i inhibitory proteazy.  Leki β-adrenolityczne, klonidyna, sole litu lub alkohol mogą zarówno nasilać, jak i osłabiać działanie hipoglikemizujące insuliny. Pentamidyna może spowodować hipoglikemię, po której niekiedy może nastąpić hiperglikemia. Pod wpływem leków sympatykolitycznych, takich jak leki β-adrenolityczne, klonidyna, guanetydyna i rezerpina, objawy wyrównawczych reakcji adrenergicznych mogą być zmniejszone lub mogą wcale nie wystąpić. Liksysenatyd jest peptydem i nie podlega metabolizmowi z udziałem cytochromu P450. W badaniach in vitro liksysenatyd nie wpływał na aktywność izoenzymów cytochromu P450 ani ludzkich białek transportowych. Nie są znane interakcje farmakokinetyczne insuliny glargine. Opóźnienie opróżniania żołądka przez liksysenatyd może zmniejszać szybkość wchłaniania leków podawanych doustnie. Szczególnie na początku leczenia liksysenatydem należy ściśle obserwować pacjentów stosujących leki o wąskim indeksie terapeutycznym oraz leki, które wymagają uważnego monitorowania pacjenta. Przyjmowanie tych leków należy skoordynować ze stosowaniem liksysenatydu. Jeśli leki te powinny być podawane z pokarmem, należy poinformować pacjentów, aby jeśli to możliwe, przyjmowali je z posiłkiem, wtedy gdy nie stosują liksysenatydu. W przypadku leków doustnych, których skuteczność szczególnie zależy od stężeń progowych, takich jak antybiotyki, należy poinformować pacjentów, aby przyjmowali je przynajmniej na 1 h przed lub 4 h po wstrzyknięciu liksysenatydu. Dojelitowe postacie leków, zawierające substancje czynne wrażliwe na rozpad w żołądku, należy podawać 1 h przed wstrzyknięciem lub 4 h po wstrzyknięciu liksysenatydu. Paracetamol zastosowano jako modelowy lek do oceny wpływu liksysenatydu na opróżnianie żołądka. Po podaniu pojedynczej dawki 1000 mg paracetamolu wartości AUC i T_0,5 nie uległy zmianie bez względu na czas podania leku (przed lub po wstrzyknięciu liksysenatydu). Kiedy podano paracetamol 1 h lub 4 h po podaniu 10 µg liksysenatydu wartość C_max paracetamolu uległa zmniejszeniu o odpowiednio 29% i 31%, a mediana T_max uległa opóźnieniu o odpowiednio 2,0 i 1,75 h. Dalsze opóźnienie T_max oraz zmniejszenie wartości C_max paracetamolu jest przewidywane dla dawki podtrzymującej wynoszącej 20 µg. Kiedy podano paracetamol 1 h przed wstrzyknięciem liksysenatydu nie zaobserwowano jego wpływu na wartości C_max i T_max paracetamolu. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki paracetamolu, ale gdy wymagane jest szybkie pojawienie się działania, należy wziąć pod uwagę obserwowane opóźnienie T_max, gdy paracetamol podawano 1-4 h po zastosowaniu liksysenatydu. Po podaniu pojedynczej dawki doustnego środka antykoncepcyjnego (etynyloestradiol 0,03 mg/lewonorgestrel 0,15 mg) na 1 h przed lub 11 h po podaniu 10 µg liksysenatydu wartości C_max, AUC, T_0,5 i T_max etynyloestradiolu i lewonorgestrelu nie uległy zmianie. Podanie doustnego środka antykoncepcyjnego 1 h przed lub 4 h po podaniu liksysenatydu nie wpływało na wartości AUC i T_0,5 etynyloestradiolu i lewonorgestrelu, podczas gdy wartość C_max etynyloestradiolu uległa zmniejszeniu o odpowiednio 52% i 39%, a C_max lewonorgestrelu uległo zmniejszeniu o odpowiednio 46% i 20%, a mediana T_max opóźnieniu o 1 do 3 h. Zmniejszenie wartości C_max ma ograniczone znaczenie kliniczne i dlatego nie jest wymagane dostosowanie dawki doustnych środków antykoncepcyjnych. Przy równoczesnym podawaniu 20 µg liksysenatydu i 40 mg atorwastatyny rano przez 6 dni, ekspozycja na atorwastatynę nie uległa zmianie, podczas gdy wartość C_max uległa zmniejszeniu o 31%, a T_max opóźnieniu o 3,25 h. Nie obserwowano takiego wydłużenia T_max kiedy atorwastatynę podawano wieczorem, a liksysenatyd rano, lecz wartości AUC i C_max atorwastatyny uległy zwiększeniu odpowiednio o 27% i 66%. Zmiany te nie są istotne klinicznie i dlatego nie jest wymagane dostosowanie dawki atorwastatyny stosowanej równocześnie z liksysenatydem. Podczas równoczesnego podawania 25 mg warfaryny i wielokrotnych dawek 20 µg liksysenatydu nie zaobserwowano wpływu na wartość AUC lub INR, podczas gdy wartość C_max uległa zmniejszeniu o 19%, a wartość T_max opóźnieniu o 7 h. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki warfaryny przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem; zalecane jest jednak częste monitorowanie INR u pacjentów otrzymujących warfarynę i (lub) pochodne kumaryny w czasie rozpoczęcia lub zakończenia leczenia liksysenatydem. Równoczesne podanie 20 µg liksysenatydu i 0,25 mg digoksyny nie miało wpływu na wartość AUC digoksyny w stanie równowagi. Wartość T_max digoksyny uległa opóźnieniu o 1,5 h, a C_max zmniejszeniu o 26%. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki digoksyny przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem. Podczas równoczesnego podawania 20 µg liksysenatydu i 5 mg ramiprylu przez 6 dni wartość AUC ramiprylu uległa zwiększeniu o 21%, podczas gdy wartość C_max uległa zmniejszeniu o 63%. Wartości AUC oraz C_max aktywnego metabolitu (ramiprylatu) nie uległy zmianie. Wartości T_max ramiprylu i ramiprylatu uległy opóźnieniu o ok. 2,5 h. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki ramiprylu przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem

Sanofi Sp. z o.o.
ul. Marcina Kasprzaka 6
01-211 Warszawa
22-280-00-00
www.sanofi.pl