Tamoxifen-Egis 20 mg tabletki

1 tabl. zawiera 20 mg tamoksyfenu w postaci cytrynianu. Tabl. zawierają laktozę.

Tamoksyfen jest niesteroidową pochodną trifenyloetylenu. Zależnie od tkanki działa jako antagonista lub agonista estrogenów. U pacjentek z rakiem piersi tamoksyfen działa przede wszystkim jako antyestrogen. Wiążąc się z receptorem estrogenowym w guzie, uniemożliwia wiązanie się estrogenów z tym receptorem. W badaniach klinicznych u części pacjentek, pomimo braku receptora estrogenowego w guzie, tamoksyfen wykazuje również korzystne działanie kliniczne. W tych przypadkach mechanizm działania tamoksyfenu jest prawdopodobnie inny. U kobiet po menopauzie preparat zmniejsza o 10-20% stężenie cholesterolu całkowitego oraz lipoprotein o małej gęstości (LDL). Nie zmniejsza wysycenia mineralnego kości. Po podaniu doustnym lek szybko się wchłania z przewodu pokarmowego, osiągając maksymalne stężenie we krwi po 4-7 h. Stan stacjonarny jest osiągany po około 4 tyg. leczenia w dawce 40 mg na dobę. Silnie wiąże się z białkami osocza. Tamoksyfen jest metabolizowany na drodze hydroksylacji, demetylacji i sprzęgania. Część metabolitów wykazuje działanie kliniczne podobne do działania tamoksyfenu. Tamoksyfen jest wydalany głównie z kałem. Jego T_0,5 wynosi około 7 dni, a dla głównego metabolitu - N-demetylotamoksyfenu - 14 dni.

Leczenie raka piersi.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciąża (u pacjentek w okresie przed menopauzą przed rozpoczęciem leczenia tamoksyfenem należy wykluczyć ciążę).

Preparatu nie wolno stosować w ciąży. Istnieje niewielka ilość doniesień o wystąpieniu poronień samoistnych, wad wrodzonych oraz obumarcia płodów, choć związek przyczynowy nie został ustalony. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć u pacjentki ciążę, a podczas terapii tamoksyfenem pacjentki powinny stosować skuteczne niehormonalne metody antykoncepcji w trakcie leczenia i przez co najmniej 2 miesiące po jego zakończeniu. Pacjentki należy poinformować, jakie zagrożenie dla płodu może stanowić terapia tamoksyfenem w czasie ciąży lub w ciągu 2 miesięcy od zakończenia leczenia. Z ograniczonych danych wynika, że lek i jego czynne metabolity są wydzielane i z czasem kumulują się w mleku karmiących kobiet, dlatego nie zaleca się stosowania preparatu w okresie karmienia piersią. Decyzja o zaprzestaniu karmienia lub zaprzestaniu leczenia tamoksyfenem powinna zostać podjęta po uwzględnieniu korzyści dla matki wynikających z kontynuowania leczenia.

Doustnie. Dorośli: zalecana dawka dobowa wynosi 20 - 40 mg na dobę, podawanych w dawkach podzielonych 2 razy na dobę lub jako 1 dawka raz na dobę. We wczesnym stadium choroby, obecnie rekomenduje się leczenie nie krótsze niż 5 lat. Należy określić optymalną długość leczenia. Szczególne grupy pacjentów. Nie zaleca się podawania preparatu dzieciom, gdyż nie ustalono u nich bezpieczeństwa stosowania i skuteczności tamoksyfenu w tej grupie wiekowej.

Podczas stosowania leku u niektórych pacjentek przed menopauzą dochodzi do zahamowania miesiączkowania. Podczas leczenia tamoksyfenem obserwowano zwiększenie częstości występowania zmian w błonie śluzowej macicy, takich jak przerost, polipy, rak. Obserwowano również zwiększenie częstości występowania mięśniaków macicy (głównie złośliwych guzów mieszanych mezodermalnych). Mechanizm powstawania tych zmian jest nieznany lecz może być skutkiem działania tamoksifenu podobnego do działania estrogenów. Należy bardzo dokładnie badać pacjentki, które były wcześniej leczone tamoksyfenem i podczas leczenia występowały u nich działania niepożądane ze strony układu rozrodczego, zwłaszcza krwawienia z dróg rodnych, zaburzenia miesiączkowania, upławy, bóle i (lub) uczucie ciężkości w dole brzucha. Podczas leczenia obserwowano występowanie pierwotnych nowotworów innych niż nowotwór drugiej piersi lub błony śluzowej macicy. Nie ustalono związku przyczynowo skutkowego pomiędzy występowaniem tych nowotworów a podawaniem tamoksyfenu. W opóźnionej mikrochirurgicznej rekonstrukcji piersi przyjmowanie leku zwiększać ryzyko powikłań w obrębie przeszczepionych mikronaczyniowych płatów tkanek własnych. Ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego było 2 do 3-krotnie większe u zdrowych kobiet przyjmujących tamoksyfen. U pacjentek z rakiem piersi należy przeprowadzać szczegółowy wywiad, w tym również wywiad rodzinny dotyczący występowania żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego. Jeżeli u pacjentki występują czynniki sprzyjające występowaniu zaburzeń zatorowo-zakrzepowych, należy przeprowadzić szczegółowe badania w celu potwierdzenia czynników ryzyka wystąpienia zespołu zakrzepowo-zatorowego. Decyzja o zastosowaniu tamoksyfenu powinna być podjęta na podstawie oceny ryzyka wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i korzyści wynikających z leczenia. U niektórych pacjentek uzasadnione może być jednoczesne zastosowanie tamoksyfenu i profilaktyki przeciwzakrzepowej. Dodatkowe ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego zwiększa się wraz z wiekiem, w przypadku znacznej otyłości oraz w przypadku występowania innych czynników ryzyka tego zespołu. U wszystkich pacjentek należy rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z leczenia tamoksyfenem przed jego zastosowaniem. U pacjentek z rakiem piersi, ryzyko wystąpienia zespołu zatorowo-zakrzepowego jest większe również w przypadku jednoczesnego stosowania chemioterapii. U niektórych pacjentek z rakiem piersi, u których stwierdzono wiele czynników ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego, uzasadnione może być zastosowanie długookresowej profilaktyki przeciwzakrzepowej. U pacjentek z rakiem piersi leczenie tamoksyfenem można przerwać jedynie wtedy, gdy ryzyko wystąpienia zakrzepicy przeważa nad ryzykiem związanym z nagłym przerwaniem leczenia. Wszystkie pacjentki powinny być objęte odpowiednio dobranym, profilaktycznym postępowaniem przeciwzakrzepowym, obejmującym pończochy o regulowanym stopniu ucisku noszone przez czas pobytu w szpitalu, wczesną mobilizację (o ile to możliwe) oraz leki przeciwzakrzepowe. Jeśli u jakiejkolwiek pacjentki wystąpi zdarzenie zakrzepowo-zatorowe, tamoksyfen należy natychmiast odstawić i włączyć odpowiednie leczenie zakrzepicy. U pacjentek otrzymujących tamoksyfen z powodu raka piersi decyzję o wznowieniu leczenia tamoksyfenem należy podjąć biorąc pod uwagę całkowite ryzyko dla pacjentki. U niektórych pacjentek z rakiem piersi uzasadniona może być kontynuacja leczenia tamoksyfenem z jednoczesną profilaktyką przeciwzakrzepową. Pacjentkom należy zalecać, aby natychmiast zgłaszały się do swoich lekarzy, jeśli stwierdzą u siebie jakiekolwiek objawy choroby zakrzepowo-zatorowej. Podczas stosowania tamoksyfenu odnotowano ciężkie niepożądane reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona oraz toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, mogące zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Podczas przepisywania leku należy poinformować pacjenta o możliwych przedmiotowych i podmiotowych objawach oraz ściśle kontrolować, czy nie występują reakcje skórne. Jeśli wystąpią objawy wskazujące na takie reakcje, preparat należy natychmiast odstawić i rozważyć zastosowanie alternatywnego leczenia (jeśli właściwe). Jeśli u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja skórna po zastosowaniu leku, nie należy nigdy wznawiać leczenia tamoksyfenem.U pacjentów z dziedzicznym obrzękiem naczynioruchowym tamoksyfen może wywołać lub zaostrzać objawy obrzęku naczynioruchowego. W piśmiennictwie wykazano, że osoby z wolnym metabolizmem przy udziale CYP2D6 mają zmniejszone osoczowe stężenie endoksyfenu, jednego z najważniejszych aktywnych metabolitów tamoksifenu. Jednoczesne przyjmowanie leków hamujących CYP2D6 może prowadzić do zmniejszenia stężeń aktywnego metabolitu endoksyfenu. W związku z tym, o ile to możliwe, w czasie leczenia tamoksyfenem należy unikać stosowania silnych inhibitorów CYP2D6 (np. paroksetyny, fluoksetyny, chinidyny, cinakalcetu czy bupropionu). Podczas stosowania leku zaleca się, aby nie spożywać alkoholu. Tabl. zawierają laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabletkę, to zasadniczo oznacza "nie zawiera sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Należy przerwać przyjmowanie leku Tamoxifen-EGIS i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem,
jeśli wystąpi którekolwiek z wymienionych działań niepożądanych, ponieważ pacjent może
wymagać pilnej pomocy medycznej:
• objawy zakrzepu krwi. Obejmują one obrzęki łydki lub nogi, ból w klatce piersiowej, duszność lub
  nagłe osłabienie,
• objawy udaru mózgu. Obejmują one nagłe wystąpienie osłabienia rąk lub nóg, paraliż rąk lub nóg,
  nagłe trudności w mówieniu, chodzeniu lub trzymaniu przedmiotów, trudności
  w kojarzeniu (myśleniu). Objawy te są spowodowane zmniejszeniem ilości krwi dopływającej do
  mózgu.
• trudności w oddychaniu,
• obrzęk twarzy, ust, języka lub gardła, który może powodować trudności z przełykaniem,
• obrzęk rąk, stóp lub kostek,
• pokrzywka,
• czerwonawe, niewypukłe, przypominające tarcze lub okrągłe plamy na tułowiu, często z centralnymi
  pęcherzami, złuszczaniem się skóry, owrzodzeniami jamy ustnej, gardła, nosa, narządów płciowych i
  oczu. Takie objawy ciężkiej wysypki skórnej mogą być poprzedzone gorączką i objawami
  grypopodobnymi (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) - te działania
  niepożądane występują rzadko.
• obrzęk twarzy, warg, języka lub gardła, trudności w połykaniu lub oddychaniu (obrzęk
  naczynioruchowy). Tamoxifen-EGIS może powodować lub nasilać objawy dziedzicznego obrzęku
  naczynioruchowego.

Należy niezwłocznie poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z zastępujących
stanów:
• nietypowe krwawienie z pochwy,
• upławy (nietypowa wydzielina z pochwy),
• uczucie dyskomfortu w dolnej części brzucha, takie jak napięcie lub ból.
Objawy te mogą oznaczać, że doszło do zmian błony śluzowej wyściełającej macicę (endometrium).
Czasami zmiany mogą być ciężkie i mogą obejmować wystąpienie nowotworu. Zmiany mogą wystąpić
podczas lub po zakończeniu leczenia lekiem Tamoxifen-EGIS.

Podział innych możliwych działań niepożądanych leku Tamoxifen-EGIS ze względu na częstość ich
występowania przedstawia się następująco:

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób)
• nudności
• zatrzymanie płynów
• wysypki skórne
• uderzenia gorąca
• zmęczenie
• krwawienia z dróg rodnych
• upławy

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób)
• anemia (problem z krwią, który oznacza, że jest za mało czerwonych krwinek)
• zmiany w widzeniu spowodowane zaćmą lub zmianami w siatkówce oka
• zwiększona ilość tłuszczów we krwi (stwierdzana w badaniach krwi)
• reakcje alergiczne
• skurcze nóg
• zmiany w macicy (zmiany w błonie wyściełającej macicę i łagodny rozrost)
• incydenty niedokrwienne mózgu
• bóle głowy
• uczucie pustki w głowie
• swędzenie narządów rozrodczych
• wypadanie włosów
• wymioty
• biegunka
• zaparcia
• zmiany w wynikach badań krwi sprawdzających czynność wątroby
• powstawanie komórek tłuszczowych w wątrobie
• bóle mięśniowe
• zmiany odczuwania (włączając zaburzenia smaku i drętwienie lub mrowienie skóry)
• zwiększone ryzyko zakrzepicy (skrzepliny w małych naczyniach)

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób)
• problemy z krwią; łatwe powstawanie siniaków, poważne infekcje, uczucie ogromnego zmęczenia
  lub zadyszki
• zmiany w widzeniu i trudności w widzeniu
• obrzęk trzustki; może powodować w brzuchu ból umiarkowany do ostrego
• zmiany w ilości wapnia we krwi; objawy obejmują uczucie ogromnego zmęczenia, duże nudności
  lub uczucie pragnienia. Należy powiedzieć o nich lekarzowi, bo być może zleci on wykonanie
  badań krwi.
• rak endometrium
• stan zapalny płuc; objawy mogą przypominać zapalenie płuc (np. duszność i kaszel).
• marskość wątroby (problemy z wątrobą)

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1000 osób)
• ostre problemy z krwią; łatwe powstawanie siniaków, podatność na poważne infekcje;
  uczucie zmęczenia lub utraty tchu.
• zmiany w rogówce oka
• kłopoty z nerwami łączącymi siatkówkę oka z mózgiem
• obrzęk nerwu ocznego
• okazjonalnie występowały ostre choroby wątroby zakończone zgonem pacjenta; te
  choroby wątroby to zapalenie wątroby, marskość, uszkodzenie komórek wątroby, zastój
  żółci, niewydolność wątroby. Objawy mogą obejmować ogólnie złe samopoczucie z lub
  bez żółtaczką (zażółcenie skóry i białek oka).
• uszkodzenie naczyń krwi powodujące powstawanie czerwonych lub purpurowych plamek
  na skórze
• ostre choroby skóry; objawy to zaczerwienienie, powstawanie pęcherzy, łuszczenie skóry
• występowanie komórek błony wyściełającej macicę w innych częściach ciała, torbiele jajników
  lub nowotwór (objawy wymienione wcześniej)
• nienowotworowe zgrubienia wewnętrznego nabłonka pochwy (zwane polipami pochwowymi)
• powiększenie guza
• obrzęk naczynioruchowy

Bardzo rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 000 osób)
• zapalenie skóry charakteryzujące się wysypką lub rumieniem, bardzo często w
  miejscach wystawionych na działania światła (tzw. skórny toczeń rumieniowaty).
• zaburzenie skóry charakteryzujące się złuszczaniem skóry w miejscach wystawionych
  na działanie światła, spowodowane zwiększonym wytwarzaniem komórek
  pigmentujących (porfiryn) przez wątrobę.
• nawrót objawów popromiennych –zapalenie skóry obejmujące zaczerwienienie, obrzęk
  i (lub) pojawienie się pęcherzyków na skórze w miejscu po przebytej radioterapii.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podczas jednoczesnego stosowania tamoksyfenu i leków przeciwzakrzepowych z grupy pochodnych kumaryny może dochodzić do zwiększenia działania przeciwzakrzepowego (zaleca się kontrolowanie układu krzepnięcia u pacjentów leczonych jednocześnie tymi lekami). Podczas jednoczesnego stosowania z lekami cytotoksycznymi występuje zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań zatorowo-zakrzepowych (należy rozważyć zastosowanie profilaktyki przeciwzakrzepowej podczas chemioterapii). Wykazano, że stosowanie tamoksyfenu w połączeniu z inhibitorem aromatazy (np. anastrozolem) jako terapią adjuwantową nie zapewnia większej skuteczności w porównaniu ze stosowaniem samego tamoksyfenu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tamoksyfenu i innych leków, które zwiększają aktywność enzymu CYP 3A4 układu enzymatycznego cytochromu P-450 (np. ryfampicyna). Zwiększenie aktywności enzymu CYP3A4, który bierze udział w metabolizmie tamoksyfenu, może spowodować zmniejszenie stężenia leku w surowicy - nie wiadomo, czy zjawisko to ma znaczenie kliniczne. W piśmiennictwie opisano farmakokinetyczne interakcje z inhibitorami izoenzymu CYP2D6, wykazujące 65-75% zmniejszenie stężenia w osoczu jednej z najbardziej aktywnych postaci leku, czyli 4-hydroksy-N-desmetylotamoksyfenu (endoksyfenu). W badaniach opisywano zmniejszenie skuteczności tamoksyfenu podczas jednoczesnego stosowania leków przeciwdepresyjnych z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) (np. paroksetyny). W związku z tym, że nie można wykluczyć osłabienia działania tamoksyfenu, należy unikać jednoczesnego stosowania tego leku z silnymi inhibitorami CYP2D6 (np. paroksetyną, fluoksetyną, chinidyną, cinakalcetem czy bupropionem).

Egis Polska Sp. z o.o.
ul. Komitetu Obrony Robotników 45D
02-146 Warszawa
22-417-92-00
[email protected]
www.egis.pl