Tanatril 5 mg tabletki

1 tabl. zawiera 5 mg, 10 mg lub 20 mg chlorowodorku imidaprylu. Preparat zawiera laktozę.

Lek należy do grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny - enzymu katalizującego przekształcenie angiotensyny I w angiotensynę II. Hamuje układ renina-angiotensyna-aldosteron. Hamowanie aktywności ACE powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu, co prowadzi do zmniejszonej aktywności wazokonstrykcyjnej i do zmniejszonego wydzielania aldosteronu. Ponadto hamuje rozkład bradykininy - peptydu kininowego silnie rozszerzającego naczynia. Podawanie imidaprylu pacjentom z nadciśnieniem powoduje obniżenie ciśnienia tętniczego krwi w pozycji siedzącej, leżącej na plecach i stojącej, bez odruchowej tachykardii. Najsilniejsze działanie przeciwnadciśnieniowe obserwowano po 6-8 h od podania leku. Nagłe odstawienie leku nie powoduje nagłego wzrostu ciśnienia krwi. Po podaniu doustnym imidapryl szybko wchłania się z przewodu pokarmowego i osiąga maksymalne stężenie we krwi w ciągu 2 h. Wchłanianie wynosi 70% podanej dawki. Eliminacja jest jednofazowa; T_0,5 wynosi około 2 h. Bogaty w tłuszcz posiłek znacznie zmniejsza wchłanianie imidaprylu. Imidapryl jest hydrolizowany głównie do aktywnego farmakologicznie metabolitu - imidaprylatu. Maksymalne stężenie we krwi imidaprylat osiąga w ciągu 7 h. Stężenie imidaprylatu we krwi zmniejsza się dwufazowo z początkowym okresem półtrwania 7-9 h i końcowym okresem półtrwania ponad 24 h. Całkowita biodostępność imidaprylatu wynosi około 42%. Wiązanie z białkami imidaprylu i imidaprylatu jest umiarkowane (odpowiednio 85% i 53%). Około 40% leku jest wydalane z moczem i około 50% z kałem.

Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego.

Nadwrażliwość na imidapryl lub inny inhibitor ACE lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy związany z uprzednim leczeniem inhibitorem ACE. Dziedziczny lub samoistny obrzęk naczynioruchowy. II i III trymestr ciąży oraz okres karmienia piersią. Nadciśnienie tętnicze naczyniowo-nerkowe. Niewydolność nerek, zarówno leczona hemodializą jak i bez hemodializy (CCr <10 ml/min). Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie z lekiem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan. Nie wolno rozpoczynać leczenia imidaprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki leku złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan.

Lek jest przeciwwskazany w II i III trymestrze ciąży, nie jest zalecany podczas I trymestru ciąży. Dane epidemiologiczne dotyczące ryzyka wpływu teratogennego po zastosowaniu inhibitorów ACE podczas I trymestru ciąży nie są rozstrzygające; jednak nie można wykluczyć nieznacznego zwiększenia ryzyka. U pacjentek planujących zajście w ciążę należy zmienić terapię na alternatywne metody leczenia przeciwnadciśnieniowego, dla których ustalony jest profil bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży, chyba, że dalsze leczenie inhibitorem ACE uważane jest za niezbędne. W przypadku rozpoznania ciąży należy natychmiast przerwać stosowanie inhibitora ACE, oraz, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie. Ekspozycja na leczenie inhibitorem ACE podczas II i III trymestru ciąży powoduje u człowieka wystąpienie toksyczności dla płodu (zmniejszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz toksyczności u noworodków (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku wystąpienia ekspozycji na inhibitor ACE od II trymestru ciąży, zalecana jest ultradźwiękowa kontrola czynności nerek oraz czaszki. Niemowlęta, których matki stosowały inhibitor ACE należy ściśle obserwować w celu sprawdzenia czy nie wystąpiło niedociśnienie. Stosowanie imidaprylu w czasie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Należy zastosować alternatywne metody leczenia przeciwnadciśnieniowego.

Doustnie. Dorośli. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 5 mg raz na dobę. Jeżeli po co najmniej 3 tyg. leczenia nie uzyska się optymalnej kontroli ciśnienia krwi, dawkę dobową należy zwiększyć do 10 mg. U większości pacjentów najmniejsza dawka skuteczna wynosi 10 mg podawane raz na dobę. U niewielkiej liczby chorych może być konieczne zwiększenie dawki dobowej do 20 mg (zalecana dawka maksymalna) lub należy rozważyć leczenie skojarzone z lekiem moczopędnym. Brak danych na temat równoczesnego stosowania imidaprylu i innych leków przeciwnadciśnieniowych. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) zalecana początkowa dawka wynosi 2,5 mg raz na dobę; dawki należy dostosować do skuteczności leczenia u konkretnego pacjenta; zalecana dawka maksymalna wynosi 10 mg raz na dobę. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zaburzeń czynności nerek, przed rozpoczęciem leczenia imidaprylem należy ocenić czynność nerek. U pacjentów z CCr 30-80 ml/min zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg. U pacjentów z CCr 10-29 ml/min imidaprylu nie należy stosować. U pacjentów, u których CCr jest mniejszy niż 10 ml/min lek jest przeciwwskazany. U pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg na dobę; lek należy stosować ostrożnie. U pacjentów z zaburzeniami równowagi wodno-elektrolitowej występuje zwiększone ryzyko objawowego niedociśnienia. Przed rozpoczęciem leczenia należy usunąć zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej i (jeśli to możliwe) odstawić lek moczopędny 2 lub 3 dni przed podaniem pierwszej dawki inhibitora ACE. Jeżeli nie jest to możliwe, początkowa dawka imidaprylu powinna wynosić 2,5 mg. U pacjentów z nadciśnieniem i niewydolnością serca leczonych inhibitorem ACE występuje zwiększone ryzyko niedociśnienia objawowego. U tych pacjentów zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg imidaprylu raz na dobę, podawane pod ścisłym nadzorem medycznym. Pacjenci z wysokim ryzykiem wystąpienia ciężkiego, objawowego niedociśnienia po pierwszej dawce, powinni pozostawać pod nadzorem medycznym, najlepiej w szpitalu, przez 6-8 h po podaniu pierwszej dawki oraz po każdym zwiększeniu dawki imidaprylu lub leku moczopędnego w przypadku leczenia skojarzonego. Dawka początkowa powinna wynosić 2,5 mg. Te same zasady należy stosować u pacjentów z dławicą piersiową i niewydolnością tętnic zaopatrujących mózg. Tacy pacjenci należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia zawału mięśnia sercowego lub udaru mózgu w przypadku znacznego niedociśnienia. Imidaprylu nie należy podawać dzieciom i młodzieży (nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania). Sposób podania. Zaleca się przyjmowanie tabletek o tej samej porze dnia, ok. 15 min przed posiłkiem.  

Lek może powodować objawowe niedociśnienie, najczęściej po podaniu pierwszej dawki. Zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia występuje u pacjentów, którzy byli leczeni lekami moczopędnymi, stosowali dietę z ograniczeniem soli, byli poddawani dializie oraz u pacjentów z biegunką lub wymiotami, u chorych z ciężką niewydolnością serca z towarzyszącą niewydolnością lub bez niewydolności nerek, u pacjentów stosujących wysokie dawki pętlowych leków moczopędnych, u pacjentów z niedoborem sodu we krwi lub z zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów z wymienionymi zaburzeniami leczenie należy rozpoczynać pod bardzo ścisłym nadzorem medycznym, najlepiej w szpitalu, dawką imidaprylu 2,5 mg i ostrożnie zwiększać dawkę. Jeśli jest to możliwe, leczenie lekiem moczopędnym należy okresowo przerwać. Takie same zasady należy stosować u pacjentów z dławicą piersiową lub niewydolnością tętnic zaopatrujących mózg, u których znaczne niedociśnienie mogłoby spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. W przypadku objawowego niedociśnienia, pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach z uniesionymi nogami. Może być konieczne podanie we wlewie dożylnym 0,9% roztworu NaCl w celu zwiększenia objętości krwi krążącej. Wystąpienie niedociśnienia po dawce początkowej nie wyklucza późniejszego stosowania imidaprylu. Należy jednak bardzo ostrożnie zwiększać dawki i monitorować pacjenta w czasie leczenia imidaprylem. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora AT₁ dla angiotensyny II (AIIRA) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora AT₁ dla angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora AT₁ dla angiotensyny II. Leczenie pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym imidaprylem jest więc przeciwwskazane. W przypadku gdy imidapryl jest jednak podawany pacjentowi z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym i wcześniej występującym obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy u pacjenta z jedną nerką, występuje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia i niewydolności nerek. Jednoczesne stosowanie leków moczopędnych dodatkowo zwiększa ryzyko. Znaczne zaburzenie czynności nerek może objawiać się jedynie niewielkimi zmianami stężenia kreatyniny w surowicy, także u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem medycznym, stosując małe dawki, ostrożnie je zwiększając i monitorować czynność nerek. U pacjentów podatnych można spodziewać się zaburzeń czynności nerek na skutek hamowania układu RAA. Dlatego imidapryl należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością nerek. Dla pacjentów z CCr 30-80 ml/min konieczne jest zmniejszenie dawki początkowej. Imidaprylu nie należy podawać pacjentom z CCr poniżej 30 ml/min, z uwagi na ograniczone doświadczenia ze stosowaniem leku w tej grupie pacjentów. W przypadkach, w których leczenie inhibitorem ACE jest konieczne, należy odpowiednio często kontrolować czynności nerek. Niewydolność nerek w związku ze stosowaniem inhibitorów ACE występowała głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub chorobą nerek, w tym zwężeniem tętnicy nerkowej. U niektórych pacjentów bez zdiagnozowanej choroby nerek zaobserwowano zwiększenie stężeń mocznika i kreatyniny w krwi przy równoczesnym stosowaniu imidaprylu i leku moczopędnego. Może być konieczne zmniejszenie dawki inhibitora ACE i (lub) przerwa w podawaniu leku moczopędnego. Zaleca się, aby w pierwszych tygodniach leczenia szczególnie często kontrolować czynność nerek. W przypadku, gdy hemodializa jest konieczna u pacjenta już leczonego imidaprylem, nie należy stosować poliakrylonitrylowych błon dializacyjnych o wysokiej przepuszczalności, z uwagi na zwiększone ryzyko wystąpienia reakcji rzekomoanafilaktycznych, takich jak obrzmienie twarzy, nagłe zaczerwienienie, niedociśnienie i duszność. Objawy występują zwykle w ciągu paru minut po rozpoczęciu hemodializy. Zaleca się stosowanie innego rodzaju błon dializacyjnych albo - jeśli jest to możliwe - odpowiednio wcześniejsze odstawienie inhibitora ACE oraz zmianę sposobu leczenia nadciśnienia. Brak doświadczeń dotyczących podawania imidaprylu pacjentom po przeszczepieniu nerki. U pacjentów leczonych inhibitorem ACE i poddawanych zabiegowi aferezy LDL z użyciem siarczanu dekstranu występuje zwiększone ryzyko reakcji anafilaktoidalnych podobnych do reakcji obserwowanych u pacjentów poddawanych hemodializie przy użyciu błon dializacyjnych o wysokiej przepuszczalności. W takich przypadkach zaleca się zmianę sposobu leczenia nadciśnienia. Pacjenci nadwrażliwi na jad owadów poddawani leczeniu odczulającemu wykazują zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji uczuleniowych podczas leczenia inhibitorem ACE. Przed leczeniem odczulającym należy przerwać leczenie imidaprylem. Objawy ciężkich reakcji uczuleniowych mogą wystąpić u osób z nierozpoznaną wrażliwością na jad owadów. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego imidapryl należy natychmiast odstawić i zmienić sposób leczenia nadciśnienia. W przypadku wystąpienia obrzęku należy natychmiast podać podskórnie 0,3-0,5 ml roztworu adrenaliny rozcieńczonego 1:1000 lub powoli dożylnie roztwór adrenaliny 1 mg/ml, kontrolując czynność serca (EKG) i ciśnienie tętnicze krwi. Dodatkowo należy zapewnić drożność dróg oddechowych. Pacjenta należy hospitalizować do czasu ustąpienia objawów, ale nie krócej niż 12-24 h. Ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie racekadotrylem, inhibitorami mTOR (np. syrolimusem, ewerolimusem, temsyrolimusem) lub wildagliptyną u pacjentów przyjmujących inhibitor ACE. U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, u których wystąpiła żółtaczka lub zwiększyła się aktywność enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitora ACE oraz rozpocząć odpowiednie leczenie. W czasie leczenia imidaprylem może wystąpić suchy kaszel bez odkrztuszania, który ustępuje bez specjalnego leczenia po przerwaniu leczenia imidaprylem. Niektórzy pacjenci w podeszłym wieku mogą silniej reagować na imidapryl niż pacjenci młodsi. Dla pacjentów w wieku powyżej 65 lat zalecana początkowa dawka dobowa imidaprylu powinna wynosić 2,5 mg. Zaleca się przeprowadzanie oceny czynności nerek po rozpoczęciu leczenia. Imidapryl nie powinien być podawany dzieciom i młodzieży do czasu ustalenia jego bezpieczeństwa i skuteczności stosowania w tej grupie wiekowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, niekontrolowaną cukrzycą, hipoaldosteronizmem, u pacjentów przyjmujących suplementy potasu (w tym substytuty soli kuchennej), leki moczopędne oszczędzające potas, heparynę, trimetoprym lub kotrimoksazol (będący skojarzeniem trimetoprimu z sulfametoksazolem), a zwłaszcza leczonych antagonistami aldosteronu lub antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić hiperkaliemia. Leki moczopędne oszczędzające potas i antagonistów receptora angiotensyny II należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE oraz należy kontrolować stężenie potasu w surowicy i czynność nerek. U pacjentów nie leczonych imidaprylem, podczas znieczulenia ogólnego i leczenia chirurgicznego nagły spadek ciśnienia tętniczego powoduje uwolnienie reniny, zwiększoną syntezę angiotensyny II i wzrost ciśnienia tętniczego krwi. Podczas leczenia imidaprylem synteza angiotensyny II jest zahamowana i może wystąpić niedociśnienie a nawet wstrząs hipotensyjny. Należy brać to pod uwagę podczas znieczulenia i zabiegów chirurgicznych, gdy są stosowane leki obniżające ciśnienie. W przypadku, gdy niemożliwe jest odstawienie imidaprylu, należy ostrożnie regulować objętość płynów krążących. Brak dostępnych danych na temat stosowania imidaprylu u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu i zabiegom chirurgicznym. Imidapryl należy ostrożnie stosować u pacjentów ze zwężeniem drogi odpływu krwi z lewej komory serca. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez dodatkowych czynników ryzyka neutropenia występuje rzadko. Należy niezwykle ostrożnie stosować imidapryl u pacjentów z chorobami tkanki łącznej (kolagenozy naczyń), przyjmujących leki immunosupresyjne, allopurynol lub prokainamid, a także, gdy czynniki te współistnieją, w szczególności, jeśli uprzednio występowały zaburzenia czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwijały się ciężkie zakażenia oporne na intensywne leczenie antybiotykami. Jeżeli imidapryl jest stosowany u tych pacjentów, zaleca się sprawdzenie liczby leukocytów we krwi przed rozpoczęciem leczenia, następnie co 2 tyg. podczas pierwszych 3 mies. stosowania imidaprylu oraz okresowo w dalszym czasie. Pacjenci powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania wszelkich objawów infekcji podczas leczenia (np. ból gardła, gorączka). W takich przypadkach należy sprawdzić liczbę leukocytów we krwi. Jeśli stwierdzono neutropenię (liczba neutrofili mniejsza niż 1000/mm³) lub istnieje podejrzenie neutropenii należy przerwać leczenie imidaprylem i innymi, stosowanymi jednocześnie lekami. U większości pacjentów liczba neutrofili powraca szybko do prawidłowych wartości po przerwaniu leczenia imidaprylem. Białkomocz najczęściej występuje u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, ale obserwowano go także przy stosowaniu stosunkowo dużych dawek innych inhibitorów ACE. U pacjentów z cukrzycą, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle monitorować stężenie glukozy we krwi podczas pierwszego miesiąca stosowania inhibitora ACE. Imidapryl należy stosować ostrożnie u chorych z łuszczycą. Inhibitory ACE zdecydowanie mniej skutecznie zmniejszają ciśnienie krwi u osób rasy czarnej, niż u osób innych ras, prawdopodobnie z powodu większej częstości występowania stanów małego stężenia reniny w populacji osób rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym. Stosowanie imidaprylu jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży, w okresie karmienia piersią oraz nie powinien być stosowany w I trymestrze ciąży. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej tabl., to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie działania niepożądane
W razie wystąpienia ciężkiej reakcji, zwanej obrzękiem naczynioruchowym należy przerwać
stosowanie leku Tanatril i natychmiast skonsultować się z lekarzem lub udać się do oddziału
najbliższego szpitala. Może być konieczna natychmiastowa pomoc medyczna lub hospitalizacja.

Do objawów należy:
- obrzęk twarzy, warg, ust lub gardła, który może powodować trudności w połykaniu lub
  oddychaniu.

Inne możliwe działania niepożądane
Często (mogą wystąpić u nie więcej, niż u 1 na 10 osób)
- Uczucie nadmiernego zmęczenia
- Kaszel

Niezbyt często (mogą wystąpić u nie więcej, niż u 1 na 100 osób)
- Ból głowy
- Niskie ciśnienie tętnicze. Może to powodować osłabienie, zawroty głowy lub uczucie ,,pustki’’
  w głowie, niewyraźne widzenie i omdlenia
- Wysypka, świąd

Rzadko (mogą wystąpić u nie więcej, niż u 1 na 1000 osób)
- Zmniejszona liczba białych (leukopenia) lub czerwonych krwinek (niedokrwistość),
  stwierdzana w badaniach krwi
- Reakcje uczuleniowe, reakcje nadwrażliwości
- Bezsenność
- Zmęczenie
- Depresja
- Zaburzenia odczuwania smaku
- Obrzęk
- Zaburzenia równowagi
- Dezorientacja
- Dzwonienie, szum, brzęczenie lub trzaski w uszach (szumy uszne)
- Kołatanie serca (uczucie silnego, szybkiego lub nierównego bicia serca)
- Skurcz oskrzeli (uczucie ucisku w klatce piersiowej, świszczący oddech i duszność)
- Zapalenie zatok
- Zapalenie błony śluzowej nosa (zatkany nos lub cieknący katar)
- Zapalenie języka
- Zapalenie oskrzeli
- Skrócenie oddechu (duszność)
- Obrzęk naczynioruchowy górnych dróg oddechowych
- Nudności
- Wymioty
- Biegunka
- Zapalenie błony śluzowej żołądka (nieżyt żołądka)
- Ból brzucha
- Zaparcie
- Uczucie suchości w jamie ustnej
- Zablokowanie jelita (niedrożność jelit)
- Zapalenie trzustki
- Zapalenie wątroby
- Zaburzenia czynności nerek
- Białkomocz

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
- Zmniejszona liczba płytek krwi (małopłytkowość) lub niektórych białych krwinek
  (agranulocytoza), niedokrwistość na skutek zaburzenia czynności szpiku kostnego
- Wyprysk
- Pokrzywka
- Senność
- Nagły obrzęk skóry lub błon śluzowych (obrzęk naczynioruchowy)
- Ciężkie reakcje skórne, w tym rumień wielopostaciowy (choroba charakteryzująca się
  występowaniem czerwonych krost, które mogą rozwinąć się w pęcherze skórne), zespół
  Stevensa-Johnsona (rozległa wysypka z pęcherzami i złuszczającą się skórą, występująca
  głównie w okolicy ust, oczu, nosa i narządów płciowych) oraz martwica toksyczna rozpływna
  naskórka (cięższa postać wysypki powodująca złuszczanie skóry z ponad 30% powierzchni
  ciała)
- Wysypka podobna do łuszczycy
- Nadwrażliwość na światło
- Zaburzenia widzenia
- Zawroty głowy
- Uczucie szybkiego bicia serca, nierówne bicie serca
- Ból i uczucie ucisku w klatce piersiowej po wysiłku lub na skutek zdenerwowania (dławica
  piersiowa)
- Zawał mięśnia sercowego
- Przejściowy udar mózgu (przejściowe napady niedokrwienne mózgu)
- Krwotok do mózgu
- Wypadanie włosów (łysienie)
- Ostra niewydolność nerek
- Zmiany wyników badań krwi, w tym badań świadczących o czynności nerek i wątroby
- Impotencja
- Dyskomfort w jamie ustnej i gardle
- Zwiększenie stężenia potasu we krwi
- Zażółcenie skóry i białkówek oczu (żółtaczka)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa, Tel.: 22 49 21 301, Faks: 22 49 21 309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne hamowanie neprylizyny (NEP) i ACE może zwiększać ryzyko obrzęku naczynioruchowego, podawania sakubitrylu/walsartanu nie należy rozpoczynać przed upływem 36 h od przyjęcia ostatniej dawki imidaprylu. Leczenie imidaprylem nie może być rozpoczęte przed upływem 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu/walsartanu. Jednoczesne stosowanie innych inhibitorów NEP (np. racekadotrylu) i imidaprylu może również zwiększać ryzyko obrzęku naczynioruchowego. Przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami NEP u pacjentów przyjmujących imidapryl konieczna jest dokładna ocena stosunku korzyści do ryzyka. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) i wildagliptyną może prowadzić do zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęk dróg oddechowych lub języka, z zaburzeniami oddychania lub bez). Należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania stosowania inhibitorów mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) i wildagliptyny u pacjentów przyjmujących imidapryl. Mimo że stężenie potasu w surowicy zazwyczaj utrzymuje się w zakresie wartości prawidłowych, u niektórych pacjentów leczonych imidaprylem może wystąpić hiperkaliemia. Leki moczopędne oszczędzające potas (np. spironolakton, triamteren lub amiloryd), suplementy potasu lub substytuty soli kuchennej zawierające potas mogą prowadzić do istotnego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Należy również zachować ostrożność podając imidapryl jednocześnie z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, takimi jak trimetoprym i kotrimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem), ponieważ wiadomo, że trimetoprym działa jak lek moczopędny oszczędzający potas, taki jak amiloryd. Dlatego nie zaleca się leczenia skojarzonego imidaprylem i wymienionymi wyżej lekami. Jeśli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane, należy je podawać z zachowaniem ostrożności i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Imidapryl może hamować utratę potasu wywołaną podawaniem leków moczopędnych. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i cyklosporyny może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i heparyny może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora AT₁ dla angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Dlatego nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA poprzez skojarzone stosowanie imidaprylu, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu i, jeśli uzna się to za absolutnie konieczne, powinno nastąpić tylko pod nadzorem specjalisty. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie imidaprylu i antagonistów receptora AT 1 dla angiotensyny II. Jednoczesne podawanie imidaprylu z lekami moczopędnymi nasila działanie przeciwnadciśnieniowe. Należy zmniejszyć dawkę imidaprylu, lub (jeśli to możliwe) odstawić lek moczopędny albo zmniejszyć jego dawkę. Możliwość wystąpienia niedociśnienia można zredukować poprzez zwiększenie objętości płynów krążących lub zwiększenie spożycia soli przed przyjęciem leku. Jednoczesne podawanie imidaprylu z litem może zmniejszać wydalanie litu zwiększając jego stężenie w surowicy do toksycznych poziomów. Należy odpowiednio kontrolować stężenie litu w surowicy i w razie konieczności dostosować jego dawkę. Imidapryl może powodować nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi związane z działaniem niektórych leków stosowanych w czasie znieczulenia ogólnego. Przy jednoczesnym stosowaniu imidaprylu i opioidowych leków przeciwbólowych może wystąpić niedociśnienie ortostatyczne. Leki przeciwnadciśnieniowe i leki rozszerzające naczynia krwionośne nasilają działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE. Jednoczesne stosowanie z nitrogliceryną i innymi azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia może dodatkowo obniżyć ciśnienie krwi. Allopurynol - dane dotyczące innych inhibitorów ACE wskazują na zwiększone ryzyko leukopenii. Jednoczesne podawanie z imidaprylem cytostatyków, leków immunosupresyjnych, glikokortykosteroidów działających ogólnoustrojowo, prokainamidu może powodować zwiększone ryzyko leukopenii. Stosowanie inhibitorów ACE równocześnie z NLPZ może osłabiać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE, zwiększać stężenie potasu w surowicy i zaburzać czynność nerek. Występowanie tych działań jest najbardziej prawdopodobne u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek. Jednoczesne leczenie z NLPZ należy prowadzić ostrożnie a stan pacjentów trzeba okresowo monitorować. Rzadko u pacjentów poddanych terapii solami złota (aurotiojabłczan sodu), stosowanymi w iniekcji, oraz jednocześnie leczonych inhibitorem ACE, w tym peryndoprylem, zgłaszano reakcje jak po podaniu azotanów (objawy obejmują zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie). Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i neuroleptyki mogą nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE i powodować ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego (działanie addytywne). Podawanie ryfampicyny obniża w osoczu stężenie imidaprylatu, aktywnego metabolitu imidaprylu. Przeciwnadciśnieniowe działanie imidaprylu może być osłabione. Inhibitory ACE mogą zwiększać wrażliwość tkanek na działanie insuliny. W efekcie, u pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne środki przeciwcukrzycowe równocześnie z imidaprylem może wystąpić objawowa hipoglikemia. Środki przeciw nadkwaśności mogą zmniejszać biodostępność imidaprylu. Leki sympatykomimetyczne mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE; pacjenci powinni być starannie monitorowani, aby potwierdzić, że osiągane jest wymagane działanie imidaprylu. Alkohol może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE.

Bausch Health Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-627-28-88
[email protected]
www.bauschhealthpoland.pl