Tecentriq 840 mg konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka (14 ml) zawiera 840 mg atezolizumabu. 1 fiolka (20 ml) zawiera 1200 mg atezolizumabu. Po rozcieńczeniu końcowe stężenie rozcieńczonego roztworu powinno wynosić pomiędzy 3,2 mg/ml a 16,8 mg/ml.

Lek przeciwnowotworowy, przeciwciało monoklonalne. Atezolizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym z klasy immunoglobulin G1 (IgG1), o zmodyfikowanym regionie Fc, które wiążąc się bezpośrednio z PD-L1 zapewnia podwójną blokadę dla receptorów PD-1 i B7.1 i uwalnia zahamowaną odpowiedź immunologiczną występującą za pośrednictwem PD-L1/PD-1, w tym reaktywację przeciwnowotworowej odpowiedzi immunologicznej bez wywoływania działań cytotoksycznych zależnych od przeciwciał. Atezolizumab nie wpływa na interakcję PD-L2/PD-1, co pozwala na utrzymywanie się sygnałów hamujących występujących za pośrednictwem PD-L2/PD-1. Ekspozycja na atezolizumab wzrasta proporcjonalnie do dawki, w zakresie dawek od 1 mg/kg mc. do 20 mg/kg mc., włączając stałą dawkę 1200 mg podawaną co 3 tyg. W analizie populacyjnej obejmującej 472 pacjentów opisano farmakokinetykę atezolizumabu dla zakresu dawek: 1 do 20 mg/kg mc. charakteryzującą się liniowym, dwukompartmentowym modelem dystrybucji i eliminacją pierwszego rzędu. Właściwości farmakokinetyczne atezolizumabu w postaci dożylnej w dawce 840 mg podawanego co 2 tyg., w dawce 1200 mg podawanego co 3 tyg. oraz w dawce 1680 mg podawanego co 4 tyg. są takie same; oczekuje się, że przy tych trzech schematach dawkowania zostaną osiągnięte porówanywalne ekspozycje całkowite. Analiza farmakokinetyki populacyjnej sugeruje, że stan stacjonarny osiągany jest po 6-9 tyg. wielokrotnego dawkowania. Metabolizm atezolizumabu nie był bezpośrednio badany. Przeciwciała są usuwane głównie przez katabolizm. Typowy T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi 27 dni.

Rak urotelialny (UC). W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z rakiem urotelialnym miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami: po wcześniejszej chemioterapii zawierającej pochodne platyny lub u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do leczenia cisplatyną i u których ekspresja PD-L1 w tkance nowotworowej wynosi ≥5%. Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP) we wczesnym stadium. W monoterapii jako leczenie adiuwantowe po całkowitej resekcji i chemioterapii opartej na pochodnych platyny u dorosłych pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca o wysokim ryzyku wystąpienia nawrotu, u których w tkance nowotworowej ekspresja PD-L1 wynosi ≥50% na komórkach guza (TC) oraz u których nie wykryto mutacji EGFR ani rearanżacji ALK (kryteria doboru). Zaawansowany niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP). W skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z niepłaskonabłonkowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca z przerzutami. U pacjentów z NDRP z mutacją EGFR lub z ALK-dodatnim NDRP atezolizumab w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną jest wskazany dopiero po niepowodzeniu odpowiednich terapii ukierunkowanych molekularnie. Atezolizumab w skojarzeniu z nab-paklitakselem i karboplatyną jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z niepłaskonabłonkowym NDRP z przerzutami, u których nie wykryto mutacji EGFR ani rearanżacji ALK. W monoterapii w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z NDRP z przerzutami, z ekspresją PD-L1 ≥50% na komórkach guza (TC) lub ≥10% na komórkach immunologicznych naciekających guz (IC) oraz u których nie wykryto mutacji EGFR ani rearanżacji ALK. W monoterapii w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z zaawansowanym NDRP, którzy nie kwalifikują się do leczenia opartego na pochodnych platyny. W monoterapii w leczeniu dorosłych pacjentów z NDRP miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, po wcześniejszej chemioterapii. Pacjenci z NDRP z mutacją EGFR lub ALK-dodatnim NDRP przed leczeniem atezolizumabem powinni otrzymać również terapie ukierunkowane molekularnie. Drobnokomórkowy rak płuca (DRP). W skojarzeniu z karboplatyną i etopozydem w leczeniu pierwszego rzutu u dorosłych pacjentów z drobnokomórkowym rakiem płuca w chorobie rozległej (ES-SCLC). Potrójnie ujemny rak piersi (TNBC). W skojarzeniu z nab-paklitakselem w leczeniu dorosłych pacjentów z nieoperacyjnym potrójnie ujemnym rakiem piersi, miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, z ekspresją PD-L1 na komórkach immunologicznych naciekających guz (IC) ≥1%, którzy wcześniej nie otrzymywali chemioterapii z powodu choroby rozsianej. Rak wątrobowokomórkowy (HCC). W skojarzeniu z bewacyzumabem w leczeniu dorosłych pacjentów z zaawansowanym lub nieresekcyjnym rakiem wątrobowokomórkowym, którzy wcześniej nie otrzymywali leczenia systemowego.

Nadwrażliwość na atezolizumab lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Atezolizumabu nie należy stosować podczas ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia atezolizumabem. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia atezolizumabem oraz przez 5 mies. po jego zakończeniu. Badania na zwierzętach wykazały, że zahamowanie szlaku PD-L1/PD-1 na modelach ciężarnych myszy może prowadzić do odrzucenia przez układ immunologiczny rozwijającego się płodu, co skutkuje jego zgonem. Na podstawie mechanizmu działania leku, wyniki te wskazują istnienie ryzyka, że podanie atezolizumabu podczas ciąży może powodować uszkodzenie płodu, w tym zwiększony odsetek poronień lub martwych urodzeń. Ludzkie immunoglobuliny G1 (IgG1) przenikają przez barierę łożyskową, a atezolizumab jest IgG1; dlatego atezolizumab może być przekazywany od matki do rozwijającego się płodu. Nie wiadomo, czy atezolizumab przenika do mleka kobiet karmiących. Atezolizumab jest przeciwciałem monoklonalnym i należy się spodziewać, że będzie obecny w siarze oraz, w niskim stężeniu, także w pokarmie w późniejszym okresie. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków i niemowląt. Należy podjąć decyzję, czy zaprzestać karmienia piersią, czy przerwać leczenie atezolizumabem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. Brak danych klinicznych dotyczących możliwego wpływu atezolizumabu na płodność. Nie przeprowadzono badań nad toksycznym wpływem atezolizumabu na reprodukcję i rozwój potomstwa. Wyniki 26-tygodniowego badania toksyczności po podaniu wielokrotnym wykazały jednak, że atezolizumab miał wpływ na cykle menstruacyjne przy szacunkowej wielkości AUC stanowiącej ok. 6-krotność AUC u pacjentów otrzymujących rekomendowaną dawkę i wpływ ten był przemijający. Nie stwierdzono wpływu na męskie narządy rozrodcze.

Dożylnie. Leczenie musi być inicjowane i nadzorowane przez lekarzy mających doświadczenie w leczeniu chorób nowotworowych. Jeśli określono tak we wskazaniu, wybór pacjenta do leczenia atezolizumabem dokonany na podstawie ekpresji PD-L1 w tkance nowotworowej należy potwierdzić zwalidowanym testem. Pacjenci z uprzednio nieleczonym TNBC powinni być kwalifikowani do leczenia na podstawie ekspresji PD-L1 w tkance nowotworowej potwierdzonej zwalidowanym testem. W przypadku stosowania leku w leczeniu skojarzonym należy również zapoznać się z pełną informacją dotyczącą pozostałych leków podawanych w leczeniu skojarzonym. Monoterapia. Leczenie pierwszego rzutu w UC; leczenie pierwszego rzutu w NDRP z przerzutami; leczenie pierwszego rzutu w NDRP u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do leczenia opartego na pochodnych platyny. Zalecana dawka i schemat dawkowania: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg. Czas trwania leczenia: do czasu wystąpienia progresji choroby lub niemożliwej do opanowania toksyczności. NDRP we wczesnym stadium. Zalecana dawka i schemat dawkowania: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg. Czas trwania leczenia: 1 rok lub do czasu wystąpienia nawrotu choroby, lub niemożliwej do opanowania toksyczności; nie badano czasu trwania leczenia dłuższego niż 1 rok. Leczenie drugiego rzutu w UC; leczenie drugiego rzutu w NDRP. Zalecana dawka i schemat dawkowania: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg. Czas trwania leczenia: do czasu utraty korzyści klinicznej lub do wystąpienia niemożliwej do opanowania toksyczności. Terapia skojarzona. Leczenie pierwszego rzutu w niepłaskonabłonkowym NDRP w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną. Zalecana dawka i schemat dawkowania: fazy leczenia indukcyjnego i podtrzymującego: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg.; atezolizumab powinien być podawany w pierwszej kolejności, jeśli jest podawany tego samego dnia; faza leczenia indukcyjnego lekami stosowanymi w terapii skojarzonej (4 lub 6 cykli): bewacyzumab, paklitaksel, a następnie karboplatyna są podawane co 3 tyg.; faza leczenia podtrzymującego (bez chemioterapii): bewacyzumab co 3 tyg. Czas trwania leczenia: do czasu wystąpienia progresji choroby lub niemożliwej do opanowania toksyczności; obserwowano nietypowe odpowiedzi (np. początkową progresję choroby, po której nastąpiło zmniejszenie guza) podczas kontynuacji leczenia atezolizumabem po wystąpieniu progresji choroby; o ewentualnej kontynuacji leczenia po wystąpieniu progresji decyduje lekarz. Leczenie pierwszego rzutu w niepłaskonabłonkowym NDRP w skojarzeniu z nab-paklitakselem i karboplatyną. Zalecana dawka i schemat dawkowania: fazy leczenia indukcyjnego i podtrzymującego: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg.; atezolizumab powinien być podawany w pierwszej kolejności, jeśli jest podawany tego samego dnia; faza leczenia indukcyjnego lekami stosowanymi w terapii skojarzonej (4 lub 6 cykli): nab-paklitaksel lub karboplatyna są podawane w 1. dniu; dodatkowo nab-paklitaksel jest podawany w dniach 8. i 15. każdego 3-tygodniowego cyklu. Czas trwania leczenia: do czasu wystąpienia progresji choroby lub niemożliwej do opanowania toksyczności; obserwowano nietypowe odpowiedzi (np. początkową progresję choroby, po której nastąpiło zmniejszenie guza) podczas kontynuacji leczenia atezolizumabem po wystąpieniu progresji choroby; o ewentualnej kontynuacji leczenia po wystąpieniu progresji decyduje lekarz. Leczenie pierwszego rzutu w DRP w chorobie rozległej w skojarzeniu z karboplatyną i etopozydem. Zalecana dawka i schemat dawkowania: fazy leczenia indukcyjnego i podtrzymującego: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg.; atezolizumab powinien być podawany w pierwszej kolejności, jeśli jest podawany tego samego dnia; faza leczenia indukcyjnego lekami stosowanymi w terapii skojarzonej (4 cykle): karboplatyna, a następnie etopozyd są podawane w 1. dniu; etopozyd jest także podawany w dniach 2. i 3. każdego 3-tygodniowego cyklu. Czas trwania leczenia: do czasu wystąpienia progresji choroby lub niemożliwej do opanowania toksyczności; obserwowano nietypowe odpowiedzi (np. początkową progresję choroby, po której nastąpiło zmniejszenie guza) podczas kontynuacji leczenia atezolizumabem po wystąpieniu progresji choroby; o ewentualnej kontynuacji leczenia po wystąpieniu progresji decyduje lekarz. Leczenie pierwszego rzutu w nieresekcyjnym miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym TNBC w skojarzeniu z nab-paklitakselem. Zalecana dawka i schemat dawkowania: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg.; atezolizumab powinien być podawany przed nab-paklitakselem, jeśli jest podawany tego samego dnia; nab-paklitaksel powinien być podawany w dawce 100 mg/m² w dniach 1., 8. i 15. każdego 28-dniowego cyklu. Czas trwania leczenia: do czasu wystąpienia progresji choroby lub niemożliwej do opanowania toksyczności. Leczenie zaawansowanego lub nieresekcyjnego HCC w skojarzeniu z bewacyzumabem. Zalecana dawka i schemat dawkowania: 840 mg co 2 tyg. lub 1200 mg co 3 tyg. lub 1680 mg co 4 tyg.; atezolizumab powinien być podawany przed bewacyzymabem, jeśli jest podawany tego samego dnia; bewacyzumab powinien być podawany w dawce 15 mg/kg mc. co 3 tyg. Czas trwania leczenia: do czasu utraty korzyści klinicznej lub do wystąpienia niemożliwej do opanowania toksyczności. Opóźnienie lub pominięcie dawki. Jeśli doszło do pominięcia zaplanowanej dawki leku, należy podać ją tak szybko, jak to możliwe. Trzeba dostosować schemat podawania leku, aby zachować właściwe odstępy czasowe pomiędzy dawkami. Modyfikacje dawki podczas leczenia ze względu na działania niepożądane o podłożu immunologicznym. Zmniejszanie dawki atezolizumabu nie jest zalecane. Zapalenie płuc. Stopień 2: wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Stopień 3 lub 4: trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie wątroby u pacjentów bez raka wątrobowokomórkowego (HCC). Stopień 2 (AlAT lub AspAT >3-5 x GGN lub stężenie bilirubiny we krwi >1,5-3 x GGN): wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Stopień 3 lub 4 (AlAT lub AspAT >5 x GGN lub stężenie bilirubiny we krwi >3 x GGN): trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie wątroby u pacjentów z HCC. Jeśli wartość AspAT/AlAT mieści się w granicach normy przed rozpoczęciem leczenia i wzrośnie do wartości od >3x do ≤10x GGN lub jeśli wartość AspAT/AlAT wynosi przed rozpoczęciem leczenia od >1 do ≤3x GGN i wzrośnie do wartości od >5x do ≤10 x GGN lub jeśli wartość AspAT/AlAT wynosi od 3 x do ≤5 x GGN przed rozpoczęciem leczenia i wzrośnie do wartości od >8 x do ≤10 x GGN: wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Jeśli wartość AspAT/AlAT wzrośnie do wartości >10 x GGN lub stężenie bilirubiny całkowitej wzrośnie do wartości >3 x GGN: trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie jelita grubego. Biegunka stopnia 2 lub 3 (wzrost o ≥4 stolce/dobę względem stanu wyjściowego) lub objawowe zapalenie jelita grubego: wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Biegunka stopnia 4 lub zapalenie jelita grubego (zagrażające życiu; wskazania do pilnej interwencji): trwale odstawić atezolizumab. Niedoczynność tarczycy lub nadczynność tarczycy objawowa. Wstrzymać podawanie atezolizumabu. Niedoczynność tarczycy: leczenie można wznowić po opanowaniu objawów w wyniku terapii zastępczej hormonami tarczycy i zmniejszeniu stężenia TSH. Nadczynność tarczycy: leczenie można wznowić po opanowaniu objawów lekiem tyreostatycznym oraz uzyskaniu poprawy czynności tarczycy. Niedoczynność nadnerczy objawowa. Wstrzymać podawanieatezolizumabu; leczenie można wznowić, jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu i stan pacjenta będzie stabilny w wyniku terapii zastępczej. Zapalenie przysadki. Stopnia 2 lub 3: wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu i stan pacjenta będzie stabilny w wyniku terapii zastępczej. Stopnia 4: trwale odstawić atezolizumab. Cukrzyca typu 1. Hiperglikemia stopnia 3 lub 4 (stężenie glukozy na czczo >250 mg/dl lub 13,9 mmol/l): wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić po uzyskaniu kontroli metabolicznej w wyniku insulinoterapii. Wysypka/Ciężkie niepożądane reakcje skórne. Stopień 3 lub podejrzenie zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) lub toksycznej nekrolizy naskórka (TEN): wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, gdy nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Stopień 4 lub potwierdzony SJS lub TEN: trwale odstawić atezolizumab. Zespół miasteniczny/myasthenia gravis, zespół Guillaina-Barrego, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu oraz porażenie nerwu twarzowego. Porażenie nerwu twarzowego stopnia 1 lub 2: wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić po całkowitym ustąpieniu objawów; jeśli pomimo wstrzymania podawania atezolizumabu objawy nie ustąpią całkowicie, lek należy trwale odstawić. Zespół miasteniczny/myasthenia gravis, zespół Guillaina-Barrego oraz zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu we wszystkich stopniach lub porażenie nerwu twarzowego stopnia 3 lub 4: trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie rdzenia kręgowego. Stopień 2, 3 lub 4: trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie trzustki. Wzrost aktywności amylazy lub lipazy w surowicy stopnia 3 lub 4 (>2 x GGN) lub zapalenie trzustki stopnia 2 lub 3: wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, jeśli aktywność amylazy i lipazy w surowicy zmniejszy się do stopnia 0 lub stopnia 1 w czasie 12 tyg., lub po ustąpieniu objawów zapalenia trzustki oraz zmniejszeniu dawki kortykosteroidów do wielkości odpowiadającej ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Stopień 4 lub nawracające zapalenie trzustki dowolnego stopnia: trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie mięśnia sercowego. Stopień 2 lub wyższy: trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie nerek. Stopień 2 (poziom kreatyniny >1,5 do 3 x względem stanu wyjściowego lub >1,5 do 3 x GGN): wstrzymać podawanie atezolizumabu; leczenie można wznowić, gdy nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia 0 lub do stopnia 1 w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Stopień 3 lub 4 (poziom kreatyniny >3 x względem stanu wyjściowego lub >3 x GGN): trwale odstawić atezolizumab. Zapalenie mięśni. Stopień 2 lub 3: wstrzymać podawanie atezolizumabu. Stopień 4 lub nawracające zapalenie mięśni stopnia 3: trwale odstawić atezolizumab. Choroby osierdzia. Zapalenie osierdzia stopnia 1: wstrzymać podawanie atezolizumabu. Stopień 2 lub wyższy: trwale odstawić atezolizumab. Limfohistiocytoza hemofagocytarna. Podejrzenie limfohistiocytozy hemofagocytarnej: trwale odstawić atezolizumab. Inne działania niepożądane o podłożu immunologicznym. Stopień 2 lub stopień 3: wstrzymać podawanie do czasu, gdy nasilenie działań niepożądanych zmniejszy się do stopnia 0-1 w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Stopień 4 lub ponowne wystąpienie stopnia 3: trwale odstawić atezolizumab (z wyjątkiem endokrynopatii kontrolowanych za pomocą hormonalnej terapii zastępczej). Reakcje związane z infuzją. Stopień 1 lub 2: zmniejszyć prędkość infuzji lub ją przerwać; leczenie można wznowić po ustąpieniu objawów. Stopień 3 lub 4: trwale odstawić atezolizumab. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Na podstawie analizy populacyjnej farmakokinetyki nie ma konieczności dostosowania dawki leku u pacjentów w wieku ≥65 lat. Z uwagi na nasilenie hematologicznych działań toksycznych obserwowanych u pacjentów rasy azjatyckiej uczestniczących w badaniu klinicznym, zaleca się, by dawka początkowa paklitakselu wynosiła 175 mg/m² pc. co 3 tyg. Na podstawie analizy populacyjnej farmakokinetyki nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Dane dotyczące pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek są zbyt ograniczone, aby wyciągnąć wnioski dla tej populacji. Na podstawie analizy populacyjnej farmakokinetyki nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby. Lek nie był badany u pacjentów z umiarkowanym ani ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Pacjenci ze stanem sprawności w skali ECOG ≥2 byli wykluczeni z badań klinicznych w leczeniu TNBC, DRP w chorobie rozległej i w leczeniu drugiej linii UC i w HCC. Sposób podania. Ważne jest, aby przed podaniem leku sprawdzić etykiety w celu upewnienia się, że pacjentowi podawana jest właściwa postać leku (do podawania dożylnego lub do podawania podskórnego), zgodna z zaleceniami. Lek w postaci do podawania dożylnego nie jest przeznaczony do podawania podskórnego i powinien być podawany wyłącznie w infuzji dożylnej. Infuzji nie wolno podawać w szybkim wstrzyknięciu dożylnym ani w bolusie. Początkowa dawka leku musi być podana przez 60 min. Jeśli pierwsza infuzja jest dobrze tolerowana, wszystkie kolejne infuzje można podawać przez 30 min.

Działania niepożądane o podłożu immunologicznym. Większość działań niepożądanych o podłożu immunologicznym występujących podczas leczenia atezolizumabem przemijało po przerwaniu leczenia atezolizumabem i włączeniu kortykosteroidów oraz (lub) leczenia wspomagającego. Obserwowano działania niepożądane o podłożu immunologicznym dotyczące więcej niż jednego układu narządów wewnętrznych. Działania niepożądane o podłożu immunologicznym związane z atezolizumabem mogą wystąpić po podaniu ostatniej dawki atezolizumabu. W razie podejrzenia takich działań niepożądanych należy przeprowadzić gruntowną ocenę, w celu potwierdzenia etiologii zdarzenia lub wykluczenia innych przyczyn. W zależności od nasilenia działania niepożądanego podawanie atezolizumabu należy wstrzymać i rozpocząć podawanie kortykosteroidów. Po uzyskaniu poprawy do stopnia ≤1, należy stopniowo ograniczać podawanie kortykosteroidu w ciągu ≥1 miesiąca. Na podstawie ograniczonych danych z badań klinicznych, u pacjentów, u których działań niepożądanych o podłożu immunologicznym nie można było kontrolować za pomocą kortykosteroidów systemowych, można rozważyć podanie innych leków immunosupresyjnych o działaniu systemowym. Leczenie atezolizumabem musi zostać trwale przerwane w razie nawrotu dowolnego działania niepożądanego o podłożu immunologicznym w stopniu 3 lub dowolnych działań niepożądanych o podłożu immunologicznym w stopniu 4, z wyjątkiem endokrynopatii kontrolowanych hormonalną terapią zastępczą. Ryzyko wystąpienia działań niepożądanych o podłożu immunologicznym po leczeniu inhibitorami immunologicznych punktów kontrolnych może być większe u pacjentów z istniejącą wcześniej chorobą autoimmunologiczną (AID) niż u pacjentów bez istniejącej wcześniej AID. Dodatkowo zaostrzenia objawów współistniejącej AID były częste, ale większość przypadków miała przebieg łagodny i możliwy do opanowania. Ze względu na ryzyko wystąpienia zapalenia płuc o podłożu autoimmunologicznym, należy monitorować stan pacjentów w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia płuc oraz wykluczyć przyczyny inne niż zapalenie płuc o podłożu immunologicznym. W razie wystąpienia zapalenia płuc stopnia 2 leczenie atezolizumabem należy wstrzymać i rozpocząć podawanie prednizonu w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1, dawkę kortykosteroidów należy stopniowo zmniejszać w czasie ≥1 miesiąca. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu lub równoważnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone u pacjentów z zapaleniem płuc stopnia 3 lub 4. Ze wzgledu na ryzyko zapalenia wątroby o podłożu immunologicznym, należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia wątroby. Należy kontrolować aktywność AspAT, AlAT i stężenie bilirubiny przed rozpoczęciem leczenia, okresowo w trakcie leczenia atezolizumabem oraz jak wskazano w oparciu o ocenę kliniczną. U pacjentów bez HCC leczenie atezolizumabem należy wstrzymać, jeśli zdarzenie stopnia 2 (AlAT lub AspAT >3 do 5 x GGN lub stężenie bilirubiny we krwi >1,5 do 3 x GGN) utrzymuje się dłużej niż przez 5 do 7 dni, i rozpocząć podawanie 1-2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub równoważnej dawki innego steroidu. Jeśli nastąpi poprawa zdarzenia do stopnia ≤1, dawkę kortykosteroidów należy stopniowo zmniejszać w czasie ≥1 miesiąca. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone u pacjentów ze zdarzeniami stopnia 3 lub stopnia 4 (AlAT lub AspAT >5,0 x GGN lub stężenie bilirubiny >3 x GGN). U pacjentów z HCC leczenie atezolizumabem należy wstrzymać, jeśli aktywność AlAT lub AspAT wzrośnie do wartości od >3 do ≤10 x GGN aktywności mieszczącej się w granicach normy przed rozpoczęciem leczenia lub do wartości od >5 do ≤10 x GGN aktywności, która przed rozpoczęciem leczenia stanowiła >1 GGN do ≤3 x GGN, lub jeśli aktywność AlAT lub AspAT wzrośnie do wartości od >8 do ≤10 x GGN, jeśli przed rozpoczęciem leczenia wartość ta wynosiła >3 GGN do ≤5 x GGN i stan ten utrzymuje się przez ponad 5 do 7 dni. W takiej sytuacji należy rozpocząć podawanie prednizonu w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę lub równoważnego steroidu. Jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1, dawkę kortykosteroidów należy stopniowo zmniejszyć w czasie ≥1 miesiąca, aż do całkowitego odstawienia. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., a dawka kortykosteroidów została zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć, jeśli aktywność AlAT lub AspAT zwiększy się do >10 x GGN lub stężenie bilirubiny całkowitej zwiększy się >3 x GGN. Ze względu na ryzyko wystąpienia zapalenia jelita grubego o podłożu autoimmunologicznym, należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia jelita grubego. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać w przypadku wystąpienia biegunki stopnia 2 lub 3 (wzrost o ≥4 stolce/dobę względem stanu wyjściowego) lub zapalenia jelita grubego (objawowe). W przypadku biegunki stopnia 2 lub zapalenia jelita grubego, jeśli objawy utrzymują się przez >5 dni lub nawracają, należy rozpocząć leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub równoważną dawką innego steroidu. W przypadku biegunki stopnia 3 lub zapalenia jelita grubego, należy rozpocząć dożylne podawanie kortykosteroidów (1-2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub równoważnej dawki innego steroidu). Po zmniejszeniu nasilenia objawów należy rozpocząć leczenie prednizonem w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę lub równoważną dawką innego steroidu. Jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1, dawkę kortykosteroidów należy stopniowo zmniejszać w czasie ≥1 miesiąca. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tygodni, a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone u pacjentów z biegunką lub zapaleniem jelita grubego stopnia 4 (zagrażające życiu; wskazana pilna interwencja). Należy wziąć pod uwagę potencjalne powikłanie w postaci perforacji żołądkowo-jelitowej związane z zapaleniem jelita grubego. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów chorób endokrynologicznych o podłożu immunologicznym: niedoczynności tarczycy, nadczynności tarczycy, niedoczynności nadnerczy, zapalenia przysadki mózgowej oraz cukrzycy typu 1, w tym cukrzycowej kwasicy ketonowej. Czynność tarczycy należy kontrolować przed i okresowo w trakcie leczenia atezolizumabem. Należy rozważyć wdrożenie odpowiedniego postępowania u pacjentów z nieprawidłowymi wynikami prób czynnościowych tarczycy przed rozpoczęciem leczenia. Pacjenci z nieprawidłowymi wynikami prób czynnościowych tarczycy, ale bez objawów tych zaburzeń, mogą otrzymywać atezolizumab. W przypadku objawowej niedoczynności tarczycy stosowanie atezolizumabu należy wstrzymać i w razie potrzeby rozpocząć terapię zastępczą hormonami tarczycy. Izolowaną niedoczynność tarczycy można leczyć hormonalną terapią zastępczą, bez podawania kortykosteroidów. W przypadku objawowej nadczynności tarczycy stosowanie atezolizumabu należy wstrzymać i w razie potrzeby włączyć lek tyreostatyczny. Leczenie atezolizumabem można wznowić po opanowaniu objawów i uzyskaniu poprawy czynności tarczycy. W przypadku objawowej niedoczynności nadnerczy stosowanie atezolizumabu należy wstrzymać i rozpocząć leczenie dożylnymi kortykosteroidami (1 do 2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub równoważna dawka innego steroidu). Po złagodzeniu objawów należy kontynuować leczenie prednizonem w dawce 1 do 2 mg/kg mc./dobę lub równoważną dawką innego steroidu. Jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1, należy stopniowo zmniejszać dawkę kortykosteroidów w czasie ≥1 miesiąca. Leczenie można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg., dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu, a stan pacjenta będzie stabilny w wyniku stosowania terapii zastępczej (jeśli będzie konieczna). W przypadku zapalenia przysadki mózgowej w stopniu 2 lub 3 należy wstrzymać stosowanie atezolizumabu i rozpocząć leczenie dożylnymi kortykosteroidami (1 do 2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub równoważna dawka innego steroidu) i w razie potrzeby rozpocząć hormonalną terapię zastępczą. Po złagodzeniu objawów należy kontynuować leczenie prednizonem w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę lub równoważną dawką innego steroidu. Jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1, należy stopniowo zmniejszać dawkę kortykosteroidów w czasie ≥1 miesiąca. Leczenie może zostać wznowione, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tygodni, dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu, a stan pacjenta będzie stabilny w wyniku stosowania terapii zastępczej (jeśli będzie konieczna). W przypadku zapalenia przysadki mózgowej stopnia 4 leczenie atezolizumabem powinno być trwale przerwane. W przypadku cukrzycy typu 1 należy rozpocząć leczenie insuliną. U pacjentów z hiperglikemią stopnia ≥3 (stężenie glukozy na czczo >250 mg/dl lub 13,9 mmol/l) podawanie atezolizumabu należy wstrzymać. Leczenie atezolizumabem można wznowić po uzyskaniu kontroli metabolicznej w wyniku insulinoterapii. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub zapalenia mózgu o podłożu immunologicznym. Leczenie atezolizumabem musi zostać definitywnie zakończone w przypadku zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub zapalenia mózgu dowolnego stopnia. Należy rozpocząć leczenie kortykosteroidami dożylnie (1-2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub równoważna dawka innego steroidu). Po ustąpieniu lub znacznym zmniejszeniu nasilenia objawów należy zastosować leczenie prednizonem w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę lub równoważną dawką innego steroidu. Należy monitorować pacjentów pod kątem objawów neuropatii ruchowej i czuciowej oraz ściśle monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów sugerujących zapalenie rdzenia kręgowego. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć w przypadku wystąpienia zespołu miastenicznego/myasthenia gravis lub zespołu Guillaina-Barrego dowolnego stopnia. Należy rozważyć włączenie kortykosteroidów systemowych w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub równoważnej dawki innego steroidu. W przypadku wystąpienia porażenia nerwu twarzowego stopnia 1 lub 2 należy wstrzymać leczenie atezolizumabem i rozważyć podanie kortykosteroidów systemowych (w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub równoważnej dawce innego steroidu). Leczenie można wznowić jedynie po całkowitym ustąpieniu objawów. Należy trwale zakończyć leczenie atezolizumabem w przypadku wystąpienia porażenia nerwu twarzowego stopnia 3 lub stopnia 4 lub jakiejkolwiek innej neuropatii, której objawy nie ustępują całkowicie pomimo wstrzymania leczenia atezolizumabem. Leczenie atezolizumabem należy trwale zakończyć w przypadku wystąpienia zapalenia rdzenia kręgowego stopnia 2, 3 lub 4. Należy ściśle monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów sugerujących ostre zapalenie trzustki. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać u pacjentów ze wzrostem aktywności amylazy lub lipazy w surowicy stopnia ≥3 (>2 x GGN), lub z zapaleniem trzustki stopnia 2 lub 3, a następnie należy rozpocząć leczenie kortykosteroidami dożylnie (w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę metyloprednizolonu lub równoważna dawka innego steroidu). Po uzyskaniu poprawy, należy kontynuować leczenie prednizonem w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę lub równoważną dawką innego steroidu. Leczenie atezolizumabem można wznowić, gdy aktywność amylazy i lipazy w surowicy zmniejszy się do stopnia ≤1 w czasie 12 tyg. lub po ustąpieniu objawów zapalenia trzustki i zmniejszeniu dawki kortykosteroidów do ≤10 mg na dobę prednizonu lub równoważnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć w przypadku wystąpienia zapalenia trzustki stopnia 4 lub nawracającego zapalenia trzustki o dowolnym stopniu nasilenia. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów sugerujących zapalenie mięśnia sercowego. Zapalenie mięśnia sercowego może być również objawem klinicznym zapalenia mięśni i powinno być odpowiednio leczone. Pacjentów z objawami sercowymi lub krążeniowo-oddechowymi należy ocenić pod kątem potencjalnego zapalenia mięśnia sercowego, aby zapewnić podjęcie odpowiednich działań na wczesnym etapie. W razie podejrzenia zapalenia mięśnia sercowego należy wstrzymać leczenie atezolizumabem, niezwłocznie rozpocząć podawanie kortykosteroidów systemowych w dawce 1-2 mg/kg mc. na dobę prednizonu lub równoważnej dawki innego steroidu oraz przeprowadzić pilną konsultację kardiologiczną wraz z badaniami diagnostycznymi, zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Jeśli zostanie rozpoznane zapalenie mięśnia sercowego stopnia ≥2, leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć. Należy monitorować stan pacjentów pod kątem zmian w czynności nerek. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać, jeśli wystąpi zapalenie nerek 2. stopnia i należy rozpocząć leczenie kortykosteroidami systemowymi w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub równoważnej dawce innego steroidu. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤ 1. w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg na dobę w przypadku prednizonu lub równoważnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć w razie wystąpienia zapalenia nerek stopnia 3 lub 4. Należy monitorować pacjentów pod kątem przedmiotowych i podmiotowych objawów zapalenia mięśni. Pacjenci z podejrzeniem zapalenia mięśni powinni być monitorowani pod kątem objawów zapalenia mięśnia sercowego. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe zapalenia mięśni, należy wdrożyć ścisłe monitorowanie pacjenta, a następnie niezwłocznie skierować go do specjalisty w celu oceny i leczenia. Leczenie atezolizumabem należy wstrzymać, jeśli wystąpi zapalenie mięśni 2 lub 3 stopnia i należy rozpocząć leczenie kortykosteroidami (w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub równoważnej dawce innego steroidu). Jeśli nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1., należy stopniowo zmniejszyć dawkę kortykosteroidów, zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Leczenie atezolizumabem można wznowić, jeśli nasilenie zdarzenia zmniejszy się do stopnia ≤1. w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg na dobę w przypadku prednizonu podawanego doustnie lub równoważnej dawki innego steroidu. Leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć w razie wystąpienia zapalenia mięśni stopnia 4 lub nawracającego zapalenia mięśni stopnia 3, bądź w sytuacji, gdy niemożliwe jest zmniejszenie dawki kortykosteroidów do dawki odpowiadającej ≤10 mg prednizonu na dobę w ciągu 12 tyg. od wystąpienia zdarzenia. Ze względu na ryzykow wystąpienia ciężkich niepożądanych reakcji skórnych o podłożu immunologicznym (SCARs), należy monitorować pacjentów pod kątem podejrzenia ciężkich reakcji skórnych i należy wykluczyć inne przyczyny. W razie podejrzenia SCARs należy skierować pacjenta do specjalisty w celu dalszej diagnostyki i postępowania. Ze względu na nasilenie działania niepożądanego, należy wstrzymać podawanie atezolizumabu w przypadku reakcji skórnych stopnia 3 i rozpocząć leczenie systemowe kortykosteroidami w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę prednizonu lub równoważnej dawce innego steroidu. Leczenie atezolizumabem można wznowić, gdy nasilenie objawów zmniejszy się do stopnia ≤1 w ciągu 12 tyg., a dawka kortykosteroidów zostanie zmniejszona do ≤10 mg prednizonu na dobę lub równoważnej dawki innego steroidu. W razie reakcji skórnych stopnia 4 leczenie atezolizumabem należy definitywnie zakończyć i podać kortykosteroidy. Należy wstrzymać podawanie atezolizumabu u pacjentów z podejrzeniem SJS lub TEN. W przypadku potwierdzenia SJS i TEN podawanie atezolizumabu należy definitywnie zakończyć. Należy zachować ostrożność, rozważając zastosowanie atezolizumabu u pacjenta, u którego w przeszłości wystąpiło ciężkie lub zagrażające życiu skórne działanie niepożądane w odpowiedzi na wcześniejsze leczenie innymi immunostymulującymi środkami przeciwnowotworowymi. Należy monitorować pacjentów pod kątem objawów podmiotowych i przedmiotowych chorób osierdzia. W razie podejrzenia zapalenia osierdzia stopnia 1 należy wstrzymać leczenie atezolizumabem i niezwłocznie przeprowadzić konsultację kardiologiczną z diagnostyką zgodną z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Podejrzewając choroby osierdzia stopnia ≥2, należy wstrzymać leczenie atezolizumabem, niezwłocznie rozpocząć leczenie kortykosteroidami systemowymi w dawce 1-2 mg/kg mc./dobę prednizolonu lub równoważnej dawce innego steroidu oraz niezwłocznie przeprowadzić konsultację kardiologiczną z diagnostyką zgodną z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. Po ustaleniu rozpoznania choroby osierdzia stopnia ≥2, leczenie atezolizumabem musi być trwale zakończone. U pacjentów otrzymujących atezolizumab zgłaszano o przypadki limfohistiocytozy hemofagocytarnej (HLH), w tym przypadki śmiertelne. Jeśli przebieg zespołu uwalniania cytokin jest nietypowy lub przedłużony, należy rozważyć wystąpienie HLH. Należy monitorować pacjentów pod kątem klinicznych objawów podmiotowych i przedmiotowych HLH. W razie podejrzenia HLH należy trwale odstawić atezolizumab i skierować pacjenta do specjalisty w celu dalszej diagnostyki i ustalenia postępowania. Biorąc pod uwagę mechanizm działania atezolizumabu, mogą wystąpić inne działania niepożądane o podłożu immunologicznym, w tym niezakaźne zapalenie pęcherza moczowego. Należy oceniać wszystkie działania niepożądane o podejrzewanym podłożu immunologicznym w celu wykluczenia innych przyczyn. Pacjentów należy monitorować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów działań niepożądanych o podłożu immunologicznym oraz, w zależności od stopnia nasilenia działania, leczyć za pomocą modyfikacji leczenia i kortykosteroidów zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Reakcje związane z wlewem. Szybkość wlewu należy zmniejszyć lub leczenie należy przerwać u pacjentów z reakcjami związanymi z wlewem o nasileniu w stopniu 1 lub 2. Należy trwale zakończyć leczenie atezolizumabem u pacjentów, u których wystąpią reakcje związane z wlewem stopnia 3 lub 4. Pacjenci z reakcjami związanymi z wlewem stopnia 1 lub 2 mogą kontynuować otrzymywanie atezolizumabu w warunkach ścisłego monitorowania; można rozważyć premedykację lekami przeciwgorączkowymi i lekami przeciwhistaminowymi. Środki ostrożności specyficzne dla choroby. Stosowanie atezolizumabu w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną u pacjentów z niepłaskonabłonkowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca z przerzutami: przed rozpoczęciem leczenia lekarze powinni starannie rozważyć łączne ryzyko zastosowania schematu czterolekowego atezolizumabem, bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną. Stosowanie atezolizumabu w skojarzeniu z nab-paklitakselem w leczeniu pacjentów z potrójnie ujemnym rakiem piersi z przerzutami: neutropenia i neuropatie obwodowe występujące podczas leczenia atezolizumabem z nab-paklitakselem mogą być przemijające po przerwaniu podawania nab-paklitakselu; lekarze powinni zapoznać się z ChPL nab-paclitakselu w celu uzyskania informacji o specyficznych środkach ostrożności i przeciwwskazaniach do przyjmowania tego leku. Stosowanie atezolizumabu u uprzednio nieleczonych pacjentów z rakiem urotelialnym, których uznano za niekwalifikujących się do leczenia cisplatyną: pierwotne i prognostyczne cechy choroby w Kohorcie 1 populacji badania klinicznego były ogólnie porównywalne do cech choroby u pacjentów z praktyki klinicznej, którzy byliby uznani za niekwalifikujących się do leczenia cisplatyną, ale zostaliby zakwalifikowani do chemioterapii skojarzonej na bazie karboplatyny. Brak wystarczających danych dla podgrupy pacjentów niekwalifikujących się do jakiejkolwiek chemioterapii; dlatego atezolizumab powinien być ostrożnie stosowany u tych pacjentów, po wcześniejszej indywidualnej dla każdego pacjenta dokładnej ocenie stosunku potencjalnej korzyści do ryzyka. Stosowanie atezolizumabu w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną: pacjenci z NDRP, u których w badaniach obrazowych stwierdzano wyraźne naciekanie dużych naczyń krwionośnych klatki piersiowej lub wyraźne powstawanie jam w zmianach płucnych byli wykluczani z udziału w rejestracyjnym badaniu klinicznym po wystąpieniu kilku przypadków śmiertelnego krwotoku płucnego, który jest znanym czynnikiem ryzyka leczenia bewacyzumabem; z powodu braku danych należy zachować ostrożność stosując atezolizumab w tych populacjach po dokonaniu dokładnej oceny stosunku korzyści do ryzyka dla pacjenta. Stosowanie atezolizumabu w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną u EGFR-dodatnich pacjentów z NDRP, u których doszło do progresji choroby podczas leczenia skojarzeniem erlotynibu z bewacyzumabem: w badaniu klinicznym nie uzyskano danych dotyczących skuteczności atezolizumabu w skojarzeniu z bewacyzumabem, paklitakselem i karboplatyną u EGFR-dodatnich pacjentów, u których uprzednio doszło do progresji choroby podczas leczenia skojarzeniem erlotynibu z bewacyzumabem. Stosowanie atezolizumabu w skojarzeniu z bewacyzumabem w leczeniu raka wątrobowokomórkowego: dane dotyczące pacjentów z HCC i niewydolnością wątroby klasy B w skali Childa-Pugha leczonych atezolizumabem w skojarzeniu z bewacyzumabem są bardzo ograniczone; w przypadku pacjentów z HCC i niewydolnością wątroby klasy C w skali Childa-Pugha nie są dostępne żadne dane. Pacjenci leczeni bewacyzumabem są obarczeni większym ryzykiem krwawienia, a u pacjentów z HCC leczonych atezolizumabem w skojarzeniu z bewacyzumabem zgłaszano poważne przypadki krwawienia z przewodu pokarmowego, w tym zdarzenia śmiertelne. U pacjentów z HCC przed rozpoczęciem leczenia skojarzonego atezolizumabem i bewacyzumabem należy przeprowadzić badanie przesiewowe w kierunku żylaków przełyku, a następnie rozpocząć leczenie zgodnie z przyjętą praktyką kliniczną. U pacjentów, u których wystąpiło krwawienie stopnia 3 lub 4 po rozpoczęciu leczenia skojarzonego, należy całkowicie odstawić bewacyzumab. Należy zapoznać się z ChPL dla bewacyzumabu. Podczas leczenia atezolizumabem w skojarzeniu z bewacyzumabem może wystąpić cukrzyca. Lekarz powinien monitorować poziom glukozy przed rozpoczęciem leczenia i okresowo w trakcie leczenia atezolizumabem w skojarzeniu z bewacyzumabem, jeśli jest to klinicznie wskazane. Stosowanie atezolizumabu w monoterapii w leczeniu pierwszego rzutu rozsianego niedrobnokomórkowego raka płuca: przed rozpoczęciem leczenia pierwszego rzutu w monoterapii lekarze powinni wziąć pod uwagę opóźniony początek działania atezolizumabu u pacjentów z NDRP. Przy stosowaniu atezolizumabu obserwowano większą liczbę zgonów w ciągu 2,5 miesiąca po randomizacji, a następnie długoterminową korzyść z przeżycia w porównaniu z chemioterapią. Nie udało się zidentyfikować żadnego swoistego czynnika (czynników) związanego z wczesnymi zgonami. Pacjenci wykluczeni z badań klinicznych. Pacjenci z następującymi chorobami byli wykluczeni z badań klinicznych: choroba autoimmunologiczna w wywiadzie, zapalenie płuc w wywiadzie, czynny przerzut do mózgu, stan sprawności ECOG ≥2 (z wyłączeniem pacjentów z zaawansowanym NDRP, którzy nie kwalifikują się do leczenia opartego na pochodnych platyny), HIV, wirusowe zapalenie wątroby typu B lub typu C (w przypadku pacjentów bez HCC), istotna choroba sercowo-naczyniowa. To samo dotyczyło pacjentów z niedostateczną czynnością hematologiczną i czynnością narządów. Pacjenci, którym podano żywą, atenuowaną szczepionkę w czasie 28 dni poprzedzających włączenie do badania, systemowe leki immunostymulujące w czasie 4 tyg. lub systemowe leki immunosupresyjne w czasie 2 tyg. przed rozpoczęciem udziału w badaniu, a także antybiotyki doustnie lub dożylnie w ciągu 2 tyg. przed terminem rozpoczęcia badania byli wykluczeni z badań klinicznych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast poinformować lekarza, jeśli pacjent zauważy u siebie niżej wymienione działania
niepożądane lub jeśli działania te się nasilą. Działania niepożądane mogą wystąpić po kilku tygodniach lub
miesiącach od przyjęcia ostatniej dawki. Nie należy samodzielnie rozpoczynać leczenia innymi lekami.

Lek Tecentriq podawany w monoterapii
Niżej wymienione działania niepożądane były zgłaszane w badaniach klinicznych z lekiem Tecentriq
podawanym jako jedyny lek (w monoterapii):

Bardzo często: mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów
• gorączka
• nudności
• wymioty
• uczucie dużego zmęczenia i braku energii (uczucie zmęczenia)
• brak energii
• swędzenie skóry
• biegunka
• ból stawów
• wysypka
• utrata apetytu
• duszność
• zakażenie układu moczowego
• ból pleców
• kaszel
• ból głowy

Często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów
• zapalenie płuc (niezakaźne zapalenie płuc)
• obniżone stężenie tlenu, co może powodować duszność, jako konsekwencja zapalenia płuc
  (niedotlenienie)
• ból brzucha
• ból mięśni i kości
• zapalenie wątroby
• wzrost aktywności enzymów wątrobowych (widoczny w badaniach), co może być objawem
  zapalenia wątroby
• trudności z połykaniem
• małe stężenie potasu (hipokaliemia) lub sodu we krwi (hiponatremia) stwierdzane w badaniach krwi
• niskie ciśnienie krwi (hipotensja)
• zmniejszona aktywność tarczycy (niedoczynność tarczycy)
• reakcja alergiczna (reakcja związana z infuzją, nadwrażliwość lub reakcja anafilaktyczna)
• choroba grypopodobna
• dreszcze
• zapalenie jelit
• mała liczba płytek krwi, która może zwiększać skłonność do występowania siniaków lub
  krwawienia
• wysokie stężenie cukru we krwi
• przeziębienie (zapalenie nosa i gardła)
• ból jamy ustnej i gardła lub suchość w jamie ustnej
• suchość skóry
• nieprawidłowe wyniki badań nerek (możliwe uszkodzenie nerek)
• nadmierna aktywność tarczycy (nadczynność tarczycy)
• zapalenie worka osierdziowego, w którym znajduje się serce, z towarzyszącym (w pewnych
  przypadkach) nagromadzeniem się płynu w worku (choroby osierdzia)

Niezbyt często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów
• zapalenie trzustki
• drętwienie lub porażenie, które mogą być objawami zespołu Guillaina-Barrégo
• zapalenie błony otaczającej rdzeń kręgowy i mózg
• małe stężenie hormonów nadnerczy
• cukrzyca typu 1 (w tym cukrzycowa kwasica ketonowa)
• zapalenie mięśni
• czerwone, suche, łuszczące się miejsca stwardniałej skóry (łuszczyca)
• zapalenie nerek
• świąd, pęcherze na skórze, łuszczenie się skóry lub jej owrzodzenia i (lub) owrzodzenia w jamie
  ustnej lub błonie śluzowej nosa, gardła lub narządów płciowych, które to działania mogą być ciężkie
  (ciężkie reakcje skórne)
• zapalenie przysadki mózgowej (znajdującej się u podstawy mózgu)
• zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej we krwi (wykazane w badaniach), co może być
  objawem zapalenia mięśni lub mięśnia sercowego

Rzadko: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów
• zapalenie mięśnia sercowego
• myasthenia gravis - choroba powodująca osłabienie mięśni
• zapalenie oka (zapalenie błony naczyniowej oka)
• limfohistiocytoza hemofagocytarna, stan, w którym układ odpornościowy wytwarza zbyt wiele
  zwalczających zakażenie komórek zwanych histiocytami i limfocytami, co może wywołać
  różnorodne objawy
• zapalenie rdzenia kręgowego
• osłabienie nerwów twarzowych i mięśni twarzy (niedowład twarzy/porażenie nerwu
  twarzowego)
• celiakia (charakteryzująca się objawami takimi jak ból brzucha, biegunka i wzdęcia po spożyciu
  pokarmów zawierających gluten)

Inne działania niepożądane zgłaszane z częstością nieznaną (nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
• zapalenie pęcherza moczowego; objawy mogą obejmować częste lub bolesne oddawanie
  moczu, konieczność oddawania moczu, krew w moczu, ból lub ucisk w podbrzuszu
• brak lub zmniejszenie wytwarzania przez trzustkę enzymów trawiennych
  (zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki)

Lek Tecentriq podawany w leczeniu skojarzonym z lekami przeciwnowotworowymi
Następujące działania niepożądane zaobserwowano w badaniach klinicznych, gdy lek Tecentriq był
podawany w leczeniu skojarzonym z lekami przeciwnowotworowymi:

Bardzo często: mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów
• mała liczba krwinek czerwonych, co może powodować uczucie zmęczenia i duszność
• mała liczba krwinek białych z gorączką lub bez, co może zwiększać ryzyko zakażenia
  (neutropenia, leukopenia)
• mała liczba płytek krwi (małopłytkowość), co może sprzyjać występowaniu siniaków lub
  krwawień zaparcie
• uszkodzenie nerwów mogące powodować drętwienie, ból i (lub) utratę funkcji ruchowych
  (neuropatia obwodowa)
• zbyt mała aktywność gruczołu tarczowego (niedoczynność tarczycy)
  utrata apetytu duszność biegunka
• mdłości
• swędzenie skóry
• wysypka
• ból stawów
• uczucie silnego zmęczenia
• gorączka
• ból głowy
• kaszel
• ból w mięśniach i kościach
• wymioty
• ból pleców
• brak energii
• zakażenie płuc
• przeziębienie (zapalenie nosa i gardła)
• wypadanie włosów
• wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie)
• obrzęk rąk lub nóg

Często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów:
• wyniki testów krwi wskazujące na niskie stężenie potasu (hipokaliemia) lub sodu
  (hiponatremia)
• zapalenie jamy ustnej lub warg
• chrypka (dysfonia)
• niskie stężenie magnezu (hipomagnezemia), co może powodować osłabienie i skurcze mięśni,
  drętwienie i ból ramion i nóg
• obecność białka w moczu (proteinuria)
• omdlenia
• podwyższone stężenie enzymów wątrobowych (wykazane w badaniach) mogące świadczyć o
  zapaleniu wątroby
• zmiany w odczuwaniu smaku
• zmniejszenie liczby limfocytów (rodzaju białych krwinek), co wiąże się z podwyższonym
  ryzykiem infekcji
• nieprawidłowy wynik badania nerek (możliwe uszkodzenie nerek)
• nadmierna aktywność gruczołu tarczowego(nadczynność tarczycy)
• zawroty głowy
• reakcje związane z wlewem
• ciężkie zakażenie krwi (sepsa)

Niezbyt często: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów
• czerwone, suche, łuszczące się miejsca stwardniałej skóry (łuszczyca)
• świąd, pęcherze na skórze, łuszczenie się skóry lub jej owrzodzenia i (lub) owrzodzenia w jamie
  ustnej lub błonie śluzowej nosa, gardła lub narządów płciowych, które to działania mogą być ciężkie
  (ciężkie reakcje skórne)
• zapalenie worka osierdziowego, w którym znajduje się serce, z towarzyszącym (w pewnych
  przypadkach) nagromadzeniem się płynu w worku (choroby osierdzia)
• zapalenie przysadki mózgowej (znajdującej się u podstawy mózgu)

Rzadko: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów
• limfohistiocytoza hemofagocytarna, stan, w którym układ odpornościowy wytwarza zbyt wiele
  zwalczających zakażenie komórek zwanych histiocytami i limfocytami, co może wywołać
  różnorodne objawy
• osłabienie nerwów twarzowych i mięśni twarzy (niedowład twarzy/porażenie nerwu
  twarzowego)
• celiakia (charakteryzująca się objawami takimi jak ból brzucha, biegunka i wzdęcia po spożyciu
  pokarmów zawierających gluten)

Inne działania niepożądane zgłaszane z częstością nieznaną (nie może być określona na podstawie
dostępnych danych):
• brak lub zmniejszenie wytwarzania przez trzustkę enzymów trawiennych
  (zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki)

W przypadku stwierdzenia jakichkolwiek działań niepożądanych wymienionych powyżej lub nasilenia już
istniejących działań niepożądanych, należy natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi prowadzącemu.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań
niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie przeprowadzono formalnych farmakokinetycznych badań interakcji z atezolizumabem. Atezolizumab jest usuwany z krążenia na drodze katabolizmu, dlatego nie należy spodziewać się wystąpienia interakcji metabolicznych typu lek-lek. Należy unikać stosowania systemowych kortykosteroidów lub leków immunosupresyjnych przed rozpoczęciem leczenia atezolizumabem, ponieważ mogą one zaburzać aktywność farmakodynamiczną i skuteczność atezolizumabu. Jednak systemowe kortykosteroidy lub inne leki immunosupresyjne można stosować w leczeniu działań niepożądanych o podłożu immunologicznym po rozpoczęciu leczenia atezolizumabem.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl