Tegretol CR 400 400 mg tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu

1 ml zawiesiny doustnej zawiera 20 mg karbamazepiny. 1 tabl. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 200 mg lub 400 mg karbamazepiny.

Lek przeciwpadaczkowy, neurotropowy i psychotropowy - pochodna dibenzoazepiny. Wykazuje działanie na: napady częściowe (proste i złożone), uogólnione drgawki toniczno-kloniczne oraz mieszane postacie typów napadów. Ma korzystne działanie psychotropowe, włącznie ze znoszeniem niepokoju i stanów depresyjnych, jak również zmniejszeniem nadmiernej drażliwości i agresywności. Karbamazepina jest skuteczna w wielu chorobach neurologicznych: np. zapobiega napadom bólu w idiopatycznym i wtórnym nerwobólu nerwu trójdzielnego. W alkoholowym zespole abstynencyjnym podnosi obniżony próg drgawkowy i łagodzi objawy abstynencji (np. nadmierną pobudliwość, drżenie mięśniowe, zaburzenie chodu). Jako środek psychotropowy wykazuje skuteczność w leczeniu zaburzeń afektywnych (ostrych zespołów maniakalnych oraz w terapii podtrzymującej psychoz dwubiegunowych) w monoterapii lub w skojarzeniu z neuroleptykami, środkami przeciwdepresyjnymi lub litem. Mechanizm działania karbamazepiny jest tylko częściowo poznany. Karbamazepina stabilizuje błony włókien nerwowych w przypadku nadpobudliwości. Zapobiega powtarzalnym wyładowaniom potencjałów zależnych od działania sodu w neuronach, które uległy depolaryzacji. Powoli wchłania się z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie we krwi osiągane jest po 2 h i po 24 h, odpowiednio dla zawiesiny i tabletek o zmodyfikowanym uwalnianiu. Stężenie karbamazepiny we krwi osiąga stan stacjonarny w ciągu 1-2 tyg. Wiąże się z białkami osocza w 70-80%. Stężenie niezmienionej substancji w płynie mózgowo-rdzeniowym i ślinie odpowiada stężeniu niezwiązanej z białkami substancji w osoczu. T_0,5 wynosi około 36 h po dawce jednorazowej, 16-24 h po podaniu wielokrotnym w zależności od czasu trwania leczenia, 9-10 h przy podawaniu innych leków indukujących enzymy wątrobowe (np. fenytoina, fenobarbital). Karbamazepina jest metabolizowana w wątrobie do związku czynnego farmakologicznie (10,11-epoksyd). Jest wydalana z moczem (72%) oraz z kałem (28%), głównie w postaci metabolitów.

Padaczka: napady częściowe złożone lub proste, napady uogólnione toniczno-kloniczne, mieszane postaci napadów. Lek można stosować zarówno w monoterapii jak i w leczeniu skojarzonym. Lek jest zazwyczaj nieskuteczny w napadach nieświadomości (petit mal) oraz w napadach mioklonicznych. Zespół maniakalny oraz zapobieganie nawrotom choroby afektywnej dwubiegunowej (psychozy maniakalno-depresyjnej). Alkoholowy zespół abstynencyjny. Idiopatyczny nerwoból nerwu trójdzielnego oraz nerwoból nerwu trójdzielnego w przebiegu stwardnienia rozsianego (zarówno postaci typowej jak i nietypowej). Idiopatyczny nerwoból nerwu językowo-gardłowego.

Nadwrażliwość na karbamazepinę lub leki o podobnej budowie chemicznej (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) lub którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu. Blok przedsionkowo-komorowy. Zahamowanie czynności szpiku kostnego w wywiadzie. Porfiria wątrobowa w wywiadzie (ostra porfiria przerywana, porfiria mieszana, porfiria skórna późna). Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów MAO (należy je odstawić co najmniej 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną).

Istnieją doniesienia, że karbamazepina, podobnie jak inne podstawowe leki przeciwpadaczkowe zwiększa ryzyko wystąpienia wad rozwojowych. Ciężarne kobiety z padaczką powinny być leczone ze szczególną ostrożnością. Jeśli kobieta już otrzymująca preparat planuje ciążę, zachodzi w ciążę lub zaistnieje konieczność rozpoczęcia leczenia karbamazepiną kobiety w ciąży, należy dokładnie rozważyć potencjalne korzyści wynikające z podawania preparatu względem ryzyka wystąpienia wad rozwojowych płodu, zwłaszcza w I trymestrze ciąży. Nie należy przerywać skutecznego leczenia przeciwpadaczkowego u kobiet w ciąży, gdyż przerwanie profilaktyki napadów drgawek może wiązać się ze znacznym ryzykiem zarówno dla matki jak i dla płodu. Należy poinformować pacjentki o możliwości zwiększonego ryzyka wystąpienia wad rozwojowych oraz umożliwić im wykonanie prenatalnych badań diagnostycznych. U kobiet ciężarnych należy stosować, jeśli to możliwe, monoterapię i podawać minimalne dawki dające zamierzony efekt terapeutyczny. Zaleca się kontrolowanie stężenie leku we krwi. Leki przeciwpadaczkowe mogą prowadzić do niedoboru kwasu foliowego - zaleca się podawanie kwasu foliowego zarówno przed zajściem w ciążę, jak i w trakcie ciąży. U noworodków opisywano zaburzenia krzepnięcia spowodowane lekami przeciwpadaczkowymi, dlatego w ostatnich tygodniach ciąży oraz u noworodka należy zapobiegawczo podawać witaminę K₁. Odnotowano przypadki napadów padaczkowych i (lub) depresji oddechowej u noworodków, gdy preparat był przyjmowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdrgawkowymi. Obserwowano również wymioty, biegunkę i (lub) zmniejszone przyjmowanie pokarmu u noworodków, reakcje te mogą być związane z zespołem odstawiennym u noworodków. Karbamazepina przenika do mleka kobiecego, osiągając stężenia wartości 25-60% stężeń we krwi - należy rozważyć korzyści płynące z karmienia piersią, w stosunku do możliwości wystąpienia odległych działań niepożądanych u niemowląt. Matki otrzymujące karbamazepinę mogą karmić piersią pod warunkiem, że dzieci będą obserwowane w kierunku objawów niepożądanych (np. nadmierna senność, odczyny alergiczne skóry). Karbamazepina może osłabiać skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych - kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować alternatywne metody antykoncepcji podczas leczenia preparatem. Istnieją bardzo rzadkie doniesienia o zaburzeniach płodności u mężczyzn i (lub) zaburzeniach spermatogenezy.

Doustnie. Padaczka (o ile to możliwe, karbamazepinę należy stosować w monoterapii). Leczenie należy rozpoczynać od małej dawki dobowej, powoli ją zwiększając aż do uzyskania optymalnego działania. Oznaczanie stężenia leku we krwi może być pomocne w ustaleniu optymalnego dawkowania. Wprowadzanie karbamazepiny do stosowanego już schematu leczenia przeciwpadaczkowego należy dokonywać stopniowo, zachowując lub, jeśli to konieczne, modyfikując dawkowanie pozostałych leków przeciwpadaczkowych. Dorośli: dawka początkowa wynosi 100-200 mg 1-2 razy na dobę, którą stopniowo zwiększa się aż do uzyskania optymalnego działania terapeutycznego (zazwyczaj jest to 400 mg 2-3 razy na dobę). U niektórych pacjentów konieczne może być stosowanie 1600 mg, a nawet 2000 mg na dobę. Dzieci: u dzieci w wieku 4 lat i młodszych zalecana dawka początkowa wynosi 20-60 mg na dobę i może być zwiększana o 20-60 mg co drugi dzień; u dzieci powyżej 4 lat leczenie karbamazepiną można rozpocząć od 100 mg na dobę, zwiększając dawkę o 100 mg w odstępach tygodniowych. Dawka podtrzymująca: 10-20 mg/kg mc./dobę w dawkach podzielonych, np. u dzieci do ukończenia 1 rż. - 100-200 mg na dobę; u dzieci w wieku 1-5 lat - 200-400 mg na dobę; u dzieci w wieku 6-10 lat - 400-600 mg na dobę, u dzieci w wieku 11-15 lat - 600-1000 mg na dobę. Zespół maniakalny oraz zapobieganie nawrotom choroby afektywnej dwubiegunowej: zakres dawek wynosi 400-1600 mg na dobę; zwykle stosuje się dawkę 400-600 mg na dobę w 2-3 dawkach podzielonych. W leczeniu ostrych stanów maniakalnych dawki należy zwiększać dość szybko, natomiast w profilaktyce zaburzeń dwubiegunowych zaleca się wolniejsze zwiększanie dawki w celu zapewnienia optymalnej tolerancji leku. Alkoholowy zespół abstynencyjny: zazwyczaj 200 mg 3 razy na dobę. W ciężkich przypadkach dawka może być zwiększona w okresie pierwszych kilku dni (np. do 400 mg 3 razy na dobę). W początkowym okresie leczenia, gdy dochodzi do nasilenia objawów zespołu abstynencyjnego, karbamazepinę należy podawać w skojarzeniu z lekami uspokajająco-nasennymi (np. klometiazol, chlordiazepoksyd). Po ustąpieniu ostrej fazy, leczenie należy kontynuować karbamazepiną stosowaną w monoterapii. Nerwoból nerwu trójdzielnego: początkowo 200-400 mg na dobę, następnie powoli zwiększać dawkę aż do ustąpienia bólu (zazwyczaj 200 mg 3-4 razy na dobę). Następnie, dawkę należy stopniowo zmniejszać, aż do osiągnięcia możliwie najmniejszej dawki podtrzymującej. U osób w podeszłym wieku zaleca się rozpoczynanie leczenia od dawki 100 mg 2 razy na dobę. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku należy szczególnie ostrożnie dobierać dawki preparatu. Sposób podania. Preparat można przyjmować w trakcie albo po posiłku lub między posiłkami. Tabletki należy połykać bez rozgryzania, popijając niewielką ilością płynu; tabletki są podzielne. Zawiesina doustna jest szczególnie wskazana dla pacjentów mających trudności z połykaniem tabletek lub osób, które wymagają starannego dostosowania dawki w początkowym okresie leczenia. W przypadku zmiany postaci leku z tabletek na zawiesinę doustną należy podawać tę samą ilość leku (w mg/dobę), lecz w mniejszych dawkach jednorazowych, zwiększając częstotliwość podawania (np. podawać zawiesinę 3 razy na dobę zamiast tabletek 2 razy na dobę).

Zaleca się wstępne (przed rozpoczęciem leczenia) oraz okresowe (w trakcie leczenia) wykonywanie badań moczu i określenie azotu mocznikowego krwi. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać badanie krwi, łącznie z liczbą płytek krwi i retikulocytów oraz stężenia żelaza w surowicy w celu oznaczenia wartości początkowej (zmniejszenie liczby płytek krwi lub białych krwinek w wyniku stosowania karbamazepiny występuje sporadycznie lub często). Następnie należy okresowo wykonywać powyższe badania. Pacjentów oraz ich opiekunów należy poinformować o wczesnych oznakach i objawach wskazujących na możliwość występowania zaburzeń hematologicznych oraz reakcji dermatologicznych i odczynów wątrobowych. Należy poinformować pacjentów o konieczności zgłaszania lekarzowi objawów takich jak: gorączka, ból gardła, wysypka, owrzodzenie jamy ustnej, łatwe pojawianie się siniaków, wybroczyny lub plamica. Jeśli podczas leczenia liczba białych krwinek lub liczba płytek krwi zmniejszy się, należy dokładnie obserwować pacjenta oraz monitorować parametry morfologiczne krwi. Leczenie należy przerwać, jeśli u pacjenta rozwinie się leukopenia z towarzyszącymi objawami klinicznymi, jak gorączka lub ból gardła. Leczenie należy przerwać również w przypadku jakichkolwiek objawów zahamowania czynności szpiku kostnego. Przed rozpoczęciem leczenia oraz okresowo w trakcie leczenia należy przeprowadzać testy wątrobowe, szczególnie u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie chorobą wątroby oraz u osób w podeszłym wieku. Należy natychmiast przerwać leczenie w razie zaburzenia czynności wątroby lub ostrej choroby wątroby. Niewielkie zwiększenie aktywności GGT lub ALP może być związane z indukowaniem enzymu wątrobowego; takie wzmocnienie siły metabolizmu nie jest wskazaniem do odstawienia karbamazepiny. Rozwijające się oznaki i objawy zaburzenia czynności wątroby lub czynnej choroby wątroby powinny być natychmiast ocenione, a karbamazepina odstawiona do czasu uzyskania wyników badań. Jeśli podczas leczenia wystąpią łagodne reakcje skórne pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską i jeśli objawy się pogorszą, należy odstawić karbamazepinę. Jeśli występują objawy sugerujące ciężkie reakcje skórne należy natychmiast odstawić karbamazepinę. Wykazano, że u osób pochodzenia chińskiego (z grupy etnicznej Han) i tajskiego leczonych karbamazepiną, występowanie allelu HLA-B*1502 jest silnie powiązane z ryzykiem rozwinięcia się zespołu Stevensa-Johnsona (SJS). Przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną u tych pacjentów zaleca się przeprowadzenie testów na obecność allelu HLA-B*1502; u pacjentów z dodatnim wynikiem testu karbamazepinę można zastosować jedynie, gdy nie ma innych możliwości terapii. Niektóre dane wskazują na zwiększone ryzyko ciężkich stanów TEN i (lub) SJS związanych ze stosowaniem karbamazepiny u pacjentów z pozostałych azjatyckich populacji. Ze względu na powszechne występowanie u nich tego allelu (powyżej 15% na Filipinach i w Malezji), należy rozważyć przeprowadzenie testów genetycznych na obecność allelu HLA-B*1502 u pacjentów z zagrożonych populacji. Częstość występowania allelu HLA-B*1502 jest nieistotna u osób pochodzenia europejskiego, afrykańskiego, hiszpańskiego, japońskiego oraz koreańskiego (<1%). Niektóre dane wskazują na związek między występowaniem allelu HLA-A*3101 u osób pochodzenia europejskiego lub Japończyków i zwiększonym ryzykiem niepożądanych reakcji skórnych wywołanych przez karbamazepinę, w tym SJS, TEN, osutki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS) lub ostrej uogólnionej osutki krostkowej (AGEP) oraz wysypki grudkowo-plamistej. Częstość występowania allelu HLA-A*3101 różni się znacznie między poszczególnymi grupami etnicznymi. W populacji Europejczyków wynosi od 2 do 5%, a u Japończyków około 10%. Nie ma wystarczających danych, aby zalecać przeprowadzanie badań przesiewowych na obecność allelu HLA-A*3101 przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną. U pacjentów pochodzenia europejskiego lub japońskiego, u których stwierdzono obecność allelu HLA-A*3101 można rozważyć zastosowanie karbamazepiny, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższają ryzyko. Jeśli podczas leczenia pojawią się oznaki reakcji nadwrażliwości (włączając nadwrażliwość wielonarządową, która może dotyczyć skóry, układu krwiotwórczego i chłonnego lub innych organów), należy natychmiast odstawić karbamazepinę. Nadwrażliwość krzyżowa może występować pomiędzy karbamazepiną i okskarbamazepiną lub fenytoiną. Należy zachować ostrożność u pacjentów z napadami mieszanymi z utratą przytomności, zarówno typowymi, jak i nietypowymi - w takich przypadkach karbamazepina może nasilić napady; w razie nasilenia napadów należy odstawić karbamazepinę. Szczególnie ostrożnie (po rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka) i tylko pod ścisłą kontrolą lekarską stosować u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego, zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, niepożądanymi reakcjami hematologicznymi na inne leki w wywiadzie, jak też u osób, u których uprzednio przerwano stosowanie preparatu. Zachować ostrożność u pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem śródgałkowym (karbamazepina wykazuje słabe działanie przeciwcholinergiczne) – zaleca się ścisłą kontrolę, u osób w podeszłym wieku (ryzyko wystąpienie stanu splątania i pobudzenia). U pacjentek stosujących doustne środki antykoncepcyjne należy wziąć pod uwagę ryzyko osłabienia działania antykoncepcyjnego. Należy rozważyć monitorowanie stężenia leku we krwi w następujących sytuacjach: znaczne zwiększenie częstotliwości napadów (sprawdzenie, czy pacjent przestrzega zaleceń), ciąża, leczenie dzieci i młodzieży, podejrzenie zaburzeń wchłaniania leku, podejrzenie działania toksycznego terapii skojarzonej. Nagłe odstawienie karbamazepiny może spowodować zwiększenie liczby napadów; jeśli nagle przerwano leczenie karbamazepiną, należy podać inny odpowiedni lek przeciwpadaczkowy (jak np. diazepam doodbytniczo, fenytoinę). Ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych, wszyscy pacjenci przyjmujący preparat powinni znajdować się pod stałą kontrolą lekarską. Zawiesina doustna zawiera parahydroksybenzoesan metylu oraz parahydroksybenzoesan propylu, które mogą wywoływać reakcje alergiczne (możliwe reakcje typu późnego). Preparat zawiera również sorbitol - pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy nie mogą przyjmować tego leku. Lek zawiera glikol propylenowy w ilości 25 mg w 1 ml. Należy zachować ostrożność stosując ten lek u dzieci, kobiet w ciąży i karmiących piersią, pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Jednoczesne podawanie z innymi substratami dehydrogenazy alkoholowej, takimi jak etanol, może powodować ciężkie działania niepożądane u noworodków i działania niepożądane u dzieci w wieku poniżej 5 lat.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Większość z tych działań niepożądanych jest łagodna do umiarkowanych i zwykle ustępuje po kilku
dniach terapii.

Niektóre działania mogą być ciężkie i mogą dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 1000

Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub upewnić się, że ktoś inny zrobił to za nas,
jeśli wystąpią następujące działania niepożądane (mogą być nimi wczesne objawy ciężkiego
uszkodzenia układu krwiotwórczego, wątroby, nerek lub innych narządów, które wymagają
natychmiastowej interwencji lekarza):
• Jeśli u pacjenta wystąpiła gorączka, ból gardła, wysypka, owrzodzenie w jamie ustnej, obrzęk
  węzłów chłonnych lub dochodzi do częstszych infekcji (objaw za małej liczby białych krwinek).
• Jeśli pacjent odczuwa zmęczenie, bóle głowy, zawroty głowy, duszność w czasie wysiłku, jest
  blady, łatwiej niż zwykle pojawiają się krwawienia i siniaki, krwawienia z nosa (za mała liczba
  wszystkich rodzajów krwinek).
• Jeśli u pacjenta wystąpiła czerwona plamista wysypka, głównie na twarzy, której może
  towarzyszyć zmęczenie, gorączka, nudności, utrata łaknienia (objawy tocznia rumieniowatego
  układowego).
• Jeśli pacjent ma zażółcone białkówki oczu lub skórę (objawy zapalenia wątroby).
• Jeśli mocz pacjenta ma ciemną barwę (objawy porfirii lub zapalenia wątroby).
• Jeśli znacząco zmniejszyła się ilość wydalanego moczu lub pojawiła się krew w moczu pacjenta.
• Jeśli u pacjenta wystąpił silny ból w nadbrzuszu, wymioty, utrata łaknienia (objawy zapalenia
  trzustki).
• Jeśli u pacjenta pojawiła się wysypka na skórze, zaczerwienienie skóry, pęcherze na wargach,
  powiekach lub w jamie ustnej lub łuszczenie się skóry z towarzyszącymi: gorączką, dreszczami,
  bólem głowy, kaszlem, bólami całego ciała (objawy ciężkich reakcji skórnych).
• Jeśli pacjent ma opuchniętą twarz, oczy lub język, trudności w połykaniu, sapie, występuje
  u niego pokrzywka i uogólniony świąd, wysypka, bóle skurczowe brzucha, uczucie ucisku lub
  dyskomfortu w klatce piersiowej, trudności w oddychaniu, utrata przytomności (objawy obrzęku
  naczynioruchowego i ciężkich reakcji alergicznych).
• Jeśli pacjent jest ospały, zdezorientowany, wystąpiły u niego drgania mięśni lub znaczne
  nasilenie drgawek (objawy, które mogą być związane z małym stężeniem sodu we krwi);
• Jeśli pacjent ma gorączkę, nudności, wymioty, ból głowy, sztywność karku i silny światłowstręt
  (objawy zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych).
• Jeśli u pacjenta wystąpiła sztywność mięśni, wysoka gorączka, zaburzenia świadomości, wysokie
  ciśnienie tętnicze krwi, nadmierne ślinienie się (objawy złośliwego zespołu neuroleptycznego).
• Jeśli pacjent odczuwa nierówne bicie serca, ból w klatce piersiowej.
• Jeśli u pacjenta wystąpiły zaburzenia świadomości, omdlenia.
• Jeśli u pacjenta wystąpiła biegunka, ból brzucha i gorączka (objawy zapalenia jelita grubego).
  Częstość występowania tego działania niepożądanego jest nieznana.
• Jeśli u pacjenta występują upadki spowodowane zawrotami głowy, sennością, obniżonym
  ciśnieniem krwi, splątaniem.

Inne działania niepożądane

Bardzo często: mogą dotyczyć więcej niż 1 pacjenta na 10
utrata koordynacji ruchowej, zapalenie skóry z towarzyszącą swędzącą wysypką i zaczerwienieniem,
swędząca wysypka, wymioty, nudności, zawroty głowy, senność, zmęczenie, leukopenia.

Często: mogą dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10
obrzęk wokół kostek, stóp lub podudzi, zatrzymanie płynów, zwiększenie masy ciała, ból głowy,
suchość w ustach, podwójne widzenie, niewyraźne widzenie, trombocytopenia, eozynofilia.

Niezbyt często: mogą dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 100
nietypowe ruchy mimowolne, takie jak drżenie, asteryksja (trzepotanie dłoni), dystonia (skręcanie i
wyginanie różnych części ciała), tiki, oczopląs, biegunka, zaparcie, złuszczające zapalenie skóry.

Rzadko: mogą dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 1000
świąd, obrzmienie węzłów chłonnych, leukocytoza, nadwrażliwość wielonarządowa, niedobór kwasu
foliowego, zmniejszony apetyt, halucynacje, depresja, agresja, niepokój, pobudzenie, stany splątania,
nieskoordynowane i mimowolne ruchy kończyn i całego ciała, niekontrolowane ruchy oczu, trudności
w mówieniu lub mowa niewyraźna, nieprawidłowe ruchy mięśni (pląsawica występująca
naprzemiennie z wolnymi skręcającymi ruchami ciała), zaburzenia czucia, drętwienie, mrowienie
w rękach i stopach, uczucie przechodzenia prądu, niedowłady, zaburzenia przewodzenia serca,
nadciśnienie lub niedociśnienie, ból brzucha, żółtaczka, osłabienie mięśni.

Bardzo rzadko: mogą dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10000
nieprawidłowe wyniki badań krwi, niedokrwistość, niedobór białek odpornościowych (gamma
globulin), nieoczekiwane wydzielanie mleka przez gruczoły sutkowe, powiększenie sutków
u mężczyzn, zaburzenia w produkcji porfiryny, barwnika ważnego dla czynności wątroby i tworzenia
krwi, uczucie lęku, zmiana stanu psychicznego, zaburzenia smaku, zmętnienie soczewki, zapalenie
spojówek, zaburzenia słuchu (szumy uszne, przeczulica słuchowa, niedosłuch, zmiana odczuwania
wysokich tonów), ból w klatce piersiowej, niezwykle spowolnione uderzenia serca, nasilenie objawów
choroby wieńcowej, zapaść naczyniowa, zatory, obrzmienie i zaczerwienienie wzdłuż żyły, która staje
się bardzo wrażliwa na dotyk, często odczuwane jako bolesne (zakrzepowe zapalenie żył), duszności,
gorączka i zapalenie płuc (nadwrażliwość płucna), zapalenie języka, zapalenie błony śluzowej jamy
ustnej, niewydolność wątroby, pęcherze na błonie śluzowej jamy ustanej i narządów płciowych
(zespół Stevensa-Johnsona), martwica toksyczno-rozpływna naskórka, nadwrażliwość na światło,
rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, zaburzenia pigmentacji skóry, plamica, trądzik,
nadmierne pocenie się, łysienie, hirsutyzm, zaburzenia metabolizmu kości prowadzące do
demineralizacji kości/osteoporozy, bóle stawów, ból mięśniowy, kurcze mięśni,
kanalikowośródmiąższowe zapalenie nerek, niewydolność nerek, zaburzenia czynności nerek (np.
białkomocz, krwiomocz, skąpomocz i zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi/azotemia),
częste oddawanie moczu, nagłe zmniejszenie ilości wydalanego moczu, zaburzenia
seksualne/zaburzenia erekcji, zaburzenia spermatogenezy (zmniejszona liczebność nasienia lub
ruchliwość plemników), zwiększenie we krwi hormonu stymulującego tarczycę (TSH).

Częstość nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych
uspokojenie polekowe, utrata pamięci, fioletowe lub czerwonawo-fioletowe krosty, które mogą być
swędzące, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami układowymi, rogowacenie liszajowate,
reaktywacja zakażenia herpeswirusem 6 (mogą być ciężkie z powodu zaburzenia czynności układu
odpornościowego), całkowita utrata paznokci, złamania, zmniejszenie gęstości kości, niewydolność
szpiku kostnego, czyli produkowanie przez szpik kostny niewystarczającej liczby czerwonych
i białych krwinek, a także płytek krwi, zapalenie jelita grubego, duże stężenie amoniaku we krwi
(hiperamonemia). Objawy hiperamonemii mogą obejmować drażliwość, dezorientację, wymioty,
utratę apetytu i senność.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Niewskazane jest jednoczesne podawanie karbamazepiny z inhibitorami MAO; inhibitory MAO należy odstawić co najmniej 2 tyg. przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną. Proces powstawania czynnego metabolitu 10,11-epoksydu karbamazepiny jest katalizowany głównie przez CYP3A4. Jednoczesne podawanie leków hamujących CYP 3A4 może spowodować zwiększenie stężenia karbamazepiny we krwi. Jednoczesne stosowanie induktorów CYP3A4 może przyspieszyć metabolizm karbamazepiny, zmniejszać stężenie leku we krwi i osłabiać skuteczność terapeutyczną. Zaprzestanie podawania związków indukujących CYP3A4 może spowolnić metabolizm karbamazepiny, co prowadzi do zwiększenia jej stężenia we krwi. Karbamazepina silnie indukuje CYP3A4 oraz inne układy enzymatyczne i może zmniejszać stężenie leków metabolizowanych przez ten izoenzym. Enzymem odpowiedzialnym za powstawanie pochodnej 10,1 -trans-diolowej z 10,11-epoksydu karbamazepiny jest ludzka mikrosamalna hydrolaza epoksydowa. Jednoczesne podawanie inhibitorów ludzkiej mikrosomalnej hydrolazy epoksydowej może spowodować zwiększenie stężenia 10,11-epoksydu karbamazepiny we krwi. Leki, które mogą zwiększać stężenie karbamazepiny we krwi: dekstropropoksyfen, ibuprofen, danazol, antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna, troleandomycyna, josamycyna, klarytromycyna), przeciwdepresyjne (np. dezypramina, fluoksetyna, fluwoksamina, nefazodon, paroksetyna, trazodon, wiloksazyna), styrypentol, wigabatryna, azole (np. itrakonazol, ketokonazol, flukonazol, worykonazol), loratadyna, terfenadyna, olanzapina, izoniazyd, inhibitory proteazy HIV (np. rytonawir), acetazolamid, werapamil, diltiazem, cymetydyna, omeprazol, oksybutynina, dantrolen, tyklopidyna, sok grejpfrutowy oraz nikotynamid (u dorosłych, tylko w dużych dawkach). Leki, które mogą zwiększać stężenie czynnego metabolitu karbamazepiny we krwi: loksapina, kwetiapina, prymidon, progabid, kwas walproinowy, walnoktamid i walpromid. Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych po zwiększeniu stężenia we krwi karbamazepiny (lub jej aktywnego metabolitu) dawkę karbamazepiny należy odpowiednio dostosować i (lub) monitorować stężenie leku we krwi. Leki, które mogą zmniejszać stężenie karbamazepiny we krwi: felbamat, metsuksymid, okskarbazepina, fenobarbital, fensuksymid, fenytoina i fosfenytoina, prymidon, klonazepam (dane dotyczące klonazepamu są częściowo sprzeczne), cysplatyna, doksorubicyna, ryfampicyna, teofilina, aminofilina, izotretynoina, preparaty zawierające ziele dziurawca. W przypadku stosowania z powyższymi lekami może zaistnieć potrzeba zwiększenia dawki karbamazepiny. Karbamazepina może zmniejszać stężenie we krwi następujących leków: buprenorfina, metadon, paracetamol, fenazon (antypiryna), tramadol, doksycyklina, doustne leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna, fenprokumon, dikumarol i acenokumarol), bupropion, cytalopram, mianserin, nefazodon, sertralina, trazodan, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. imipramina, amitryptylina, nortryptylina, klomipramina), klobazam, klonazepam, etosuksymid, felbamat, lamotrygina, okskarbazepina, prymidon, tiagabina, topiramat, kwas walproinowy, zonisamid, itrakonazol, prazykwantel, imatynib, klozapina, haloperydol, bromperydol, olanzapina, kwetiapina, rysperydon, zyprazydon, inhibitory proteazy HIV (np. indynawir, rytonawir, sakwinawir), alprazolam, midazolam, teofilina, hormonalne środki antykoncepcyjne (należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod antykoncepcji), blokery kanału wapniowego (pochodne dihydropirydyny np. felodypina), digoksyna, kortykosteroidy (np. prednizolon, deksametazon), cyklosporyna, ewerolimus, Iewotyroksyna, inne leki zawierające estrogeny i (lub) progesteron. Donoszono, że pod wpływem karbamazepiny stężenia fenytoiny we krwi zarówno zwiększały się, jak i zmniejszyły, istnieją także rzadkie doniesienia o zwiększeniu stężenia mefenytoiny we krwi. Lewetiracetam może nasilać toksyczność karbamazepiny. Karbamazepina zwiększa hepatoksyczność izoniazydu. Jednoczesne stosowanie karbamazepiny i soli litu lub metoklopramidu oraz karbamazepiny i neuroleptyków (haloperydol, tioryzdazyna) może prowadzić do nasilenia niepożądanych objawów neurologicznych (w przypadku neuroleptyków nawet w zakresie stężeń terapeutycznych we krwi). Stosowanie z lekami moczopędnymi (np. z hydrochlorotiazydem lub furosemidem) może powodować objawową hiponatremię. Karbamazepina może antagonizować działanie niedepolaryzujących leków zwiotczających mięśnie (np. pankuronium) - w razie potrzeby należy je stosować w większej dawce i obserwować pacjentów z powodu możliwości szybszego ustąpienia blokady nerwowo-mięśniowej. Karbamazepina może zmniejszać tolerancję alkoholu.

Novartis Poland Sp. z o.o.
ul. Marynarska 15
02-674 Warszawa
22-375-48-88
www.novartis.com/pl-pl/