Tirosint Sol 100 µg/ml roztwór doustny

1 ml roztw. doustnego zawiera 13 µg, 25 µg, 50 µg, 75 µg, 88 µg, 100 µg, 112 µg, 125 µg, 137 µg, 150 µg, 175 µg lub 200 µg lewotyroksyny sodowej.

Syntetyczna lewotyroksyna ma identyczne działanie, jak naturalnie występujący hormon tarczycy wytwarzany w gruczole tarczowym. Ulega  konwersji do T3 w narządach obwodowych i podobnie jak hormon naturalny wykazuje charakterystyczne działanie na receptory T3. Podawana doustnie lewotyroksyna jest prawie wyłącznie wchłaniana z górnego odcinka jelita cienkiego. W zależności od postaci farmaceutycznej, wchłania się maksymalnie do 80% leku. T_max wynosi 1-5 h. Po rozpoczęciu leczenia początek działania obserwuje się po 3-5 dniach. Lewotyroksyna wiąże się z białkami osocza w 99,97%. Nie występuje wiązanie kowalencyjne, dlatego zachodzi ciągła i bardzo szybka wymiana pomiędzy hormonem związanym z białkami osocza a frakcją wolnych hormonów. Ze względu na wysoką zdolność wiązania z białkami, lewotyroksyna nie może być usunięta z organizmu ani poprzez hemodializę, ani poprzez hemoperfuzję. T_0,5 wynosi ok. 7 dni. W nadczynności tarczycy jest krótszy (3-4 dni), a w niedoczynności tarczycy dłuższy (ok. 9-10 dni). W wątrobie znajduje się jedna trzecia całkowitej pozatarczycowej lewotyroksyny i może być szybko wymieniana z lewotyroksyną w surowicy. Hormony tarczycy są metabolizowane głównie w wątrobie, nerkach, mózgu i mięśniach. Metabolity są wydalane z moczem i kałem.

Leczenie łagodnego wola w stanie eutyreozy. Zapobieganie wznowie wola po resekcji wola w stanie eutyreozy, w zależności od pooperacyjnego poziomu hormonu. Terapia substytucyjna (zastępcza) hormonu tarczycy w niedoczynności tarczycy. Terapia supresyjna w złośliwym nowotworze tarczycy. Terapia wspomagająca w leczeniu nadczynności tarczycy tyreostatykami. Test supresyjny tarczycy.

Nietolerancja substancji czynnej lub jednej z substancji pomocniczych. Nieleczona niewydolność kory nadnerczy, nieleczona niedoczynność przysadki mózgowej i nieleczona nadczynność tarczycy. Nie wolno wdrażać leczenia preparatem w przypadku ostrego zawału mięśnia sercowego, ostrego zapalenia mięśnia sercowego lub ostrego zapalenia serca. Leczenie skojarzone lewotyroksyną i lekami tyreostatycznymi w nadczynności tarczycy nie jest wskazane w okresie ciąży.

Leczenie lewotyroksyną powinno być stosowane konsekwentnie, zwłaszcza w okresie ciąży i karmienia piersią. Zapotrzebowanie na lewotyroksynę w czasie ciąży może się zwiększyć. Doświadczenie wskazuje, że lewotyroksyna stosowana w okresie ciąży w zalecanych dawkach nie wykazuje właściwości teratogennych ani nie wpływa toksycznie na płód lub noworodka. Rozwój noworodka zależy od czynności tarczycy u matki. Tyroksyna jest niezbędna dla rozwoju mózgu w okresie niemowlęcym. Dlatego szczególnie w okresie ciąży należy zapewnić ciągłe leczenie hormonami tarczycy. Ze względu na to, że zwiększenie TSH w surowicy może nastąpić już po 4 tyg. ciąży, kobiety ciężarne stosujące lewotyroksynę powinny mieć zmierzony stężenie TSH w każdym trymestrze, aby potwierdzić, że wartości TSH w surowicy matki mieszczą się w zakresie referencyjnym specyficznym dla danego trymestru ciąży. Zwiększone stężenie TSH w surowicy należy skorygować poprzez zwiększenie dawki lewotyroksyny. Ze względu na to, że stężenie TSH po porodzie jest podobne do wartości przedporodowych, dawka lewotyroksyny powinna powrócić do dawki przedciążowej natychmiast po porodzie. Stężenie TSH w surowicy powinno zostać zmierzone 6-8 tyg. po porodzie. Lewotyroksyna przenika do mleka kobiecego, jednak stężenie osiągane podczas stosowania lewotyroksyny w zalecanych dawkach jest niewystarczające, aby spowodować rozwój nadczynności tarczycy lub supresję TSH u noworodków. Lewotyroksynę można stosować w okresie karmienia piersią. Lewotyroksyny nie należy podawać razem z lekami tyreostatycznymi w nadczynności tarczycy w okresie ciąży. Lewotyroksyna zwiększa wymaganą dawkę leków tyreostatycznych. Ze względu na to, że leki tyreostatyczne łatwiej przenikają przez łożysko niż lewotyroksyna, terapia skojarzona może wywołać niedoczynność tarczycy u płodu. Dlatego w leczeniu nadczynności tarczycy w okresie ciąży należy stosować wyłącznie leki tyreostatyczne.

Doustnie. Wskazówki dawkowania są traktowane jako wytyczne. Indywidualna dawka dobowa powinna być ustalona na podstawie laboratoryjnych badań diagnostycznych i badań klinicznych. Ze względu na to, że niektórzy pacjenci w trakcie leczenia mają zwiększone stężenie T4 i fT4, podstawowe stężenie hormonu tyreotropowego (TSH) w surowicy stanowi bardziej wiarygodną podstawę dalszego leczenia. Z wyjątkiem noworodków, u których wskazane jest szybkie wdrożenie terapii zastępczej, leczenie hormonami tarczycy powinno rozpocząć się od małej dawki ze stałym zwiększaniem co 2 do 4 tyg., aż do osiągnięcia pełnej dawki podtrzymującej. U pacjentów w podeszłym wieku, z chorobą wieńcową serca oraz u pacjentów z ciężką lub długotrwałą niedoczynnością tarczycy należy zachować szczególną ostrożność przy wprowadzaniu leczenia hormonami tarczycy. Należy podawać małą dawkę początkową (np. 13 µg/dobę), którą następnie należy zwiększać powoli i z mniejszą częstością (np. stopniowe zwiększanie o 13 µg /dobę co 14 dni), z częstym monitorowaniem hormonów tarczycy. W takich przypadkach konieczne jest rozważenie zastosowania mniejszej dawki niż w przypadku pełnej terapii zastępczej. Doświadczenie pokazuje, że mniejsze dawki są wystarczające również w przypadku małej masy ciała i dużego wola gruczolakowatego. Dorośli. Leczenie łagodnego wola w stanie eutyreozy: 75–200 µg/dobę. Zapobieganie wznowie wola po resekcji wola w stanie eutyreozy: 75–200 µg/dobę. Terapia substytucyjna (zastępcza) hormonu tarczycy w niedoczynności tarczycy: początkowo 25-50 µg/dobę, dawka podtrzymująca 100-200 µg/dobę. Terapia wspomagająca w leczeniu nadczynności tarczycy tyreostatykami: 50-100 µg/dobę. Terapia supresyjna w złośliwym nowotworze tarczycy: 150-300 µg/dobę. W celach diagnostycznych podczas testu supresyjnego tarczycy: 2 x 100 µg lub 1 x 200 µg  na dobę (przez 14 dni przed wykonaniem scyntygrafii). Dzieci i młodzież. Dawka podtrzymująca wynosi zazwyczaj 100-150 µg/m² pc. U noworodków i niemowląt z wrodzoną niedoczynnością tarczycy, w przypadku których istotne jest szybkie wdrożenie terapii zastępczej, początkowa zalecana dawka wynosi 10-15 µg/kg mc. (BW)/dobę przez pierwsze 3 mies. Następnie dawkę należy dostosowywać indywidualnie w zależności od wyników badań klinicznych oraz stężenia hormonu tarczycy i TSH. W przypadku dzieci z nabytą niedoczynnością tarczycy początkowa zalecana dawka wynosi 13-50 µg/dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo co 2-4 tyg. w zależności od wyników badań klinicznych oraz stężenia hormonu tarczycy i TSH, aż do osiągnięcia pełnej dawki zastępczej. Czas leczenia. Zazwyczaj dożywotnie leczenie w przypadku niedoczynności tarczycy, strumektomii lub tyreoidektomii złośliwego nowotworu tarczycy oraz profilaktyki nawrotów po resekcji wola tarczycy. Terapia wspomagająca w leczeniu nadczynności tarczycy wskazana jest w okresie podawania tyreostatyków. Czas leczenia wola łagodnego w stanie eutyreozy wynosi od 6 mies. do 2 lat. Jeżeli w tym okresie leczenie farmakologiczne nie jest wystarczające, należy rozważyć zabieg chirurgiczny lub leczenie wola jodem radioaktywnym. Sposób podania. Całkowitą dawkę dobową lewotyroksyny najlepiej przyjmować w jednej dawce rano na pusty żołądek, co najmniej 0,5 h przed śniadaniem. Dzieciom podawać całkowitą dawkę dobową co najmniej 0,5 h przed pierwszym posiłkiem w ciągu dnia. Lek można podawać rozprowadzony w wodzie lub bezpośrednio do ust. W celu przygotowania roztworu w wodzie należy zawartość jednego pojemnika jednodawkowego wycisnąć do szklanki lub filiżanki wody. Rozcieńczony roztwór należy wymieszać i natychmiast wypić. Szklankę lub filiżankę należy przepłukać dodatkową ilością wody i wypić zawartość, tak aby zapewnić spożycie pełnej dawki. Leku nie można rozcieńczać w płynie innym niż woda. Pojemnik jednodawkowy należy otworzyć i przygotować roztwór bezpośrednio przed spożyciem. W celu bezpośredniego podania roztworu (bez wody) zawartość pojemnika jednodawkowego wycisnąć do ust albo na łyżkę i natychmiast połknąć; w przypadku noworodków i niemowląt zawartość pojemnika jednodawkowego należy wycisnąć na wewnętrzną stronę policzka lub na łyżkę i natychmiast podać.

Aby zapobiec ostrej niewydolności kory nadnerczy, przed rozpoczęciem leczenia hormonami tarczycy lub testem supresyjnym tarczycy należy wykluczyć lub podjąć leczenie następujących zaburzeń lub stanów chorobowych: niewydolność wieńcowa, dusznica bolesna, miażdżyca, nadciśnienie tętnicze, niedoczynność przysadki mózgowej i niewydolność kory nadnerczy. Przed rozpoczęciem leczenia hormonami tarczycy należy również wykluczyć lub podjąć leczenie autonomii tarczycy. Przy wprowadzaniu leczenia lewotyroksyną u pacjentów zagrożonych zaburzeniami psychotycznymi zaleca się rozpoczęcie leczenia małą dawką lewotyroksyny i powolne zwiększanie dawki na początku terapii. Zaleca się monitorowanie pacjenta. W przypadku wystąpienia objawów zaburzeń psychotycznych należy rozważyć skorygowanie dawki lewotyroksyny. U pacjentów z niewydolnością wieńcową, niewydolnością serca lub tachyarytmią istotne jest unikanie nawet stosunkowo łagodnej nadczynności tarczycy wywołanej lekami. W takich przypadkach konieczne jest częste monitorowanie parametrów hormonu tarczycy. W przypadku wtórnej niedoczynności tarczycy należy ustalić przyczynę przed rozpoczęciem terapii zastępczej. W przypadku rozpoznania skompensowanej niewydolności kory nadnerczy należy w razie potrzeby rozpocząć odpowiednią terapię zastępczą. Rozpoczynając leczenie lewotyroksyną u niemowląt urodzonych przedwcześnie z bardzo małą urodzeniową masą ciała, należy monitorować parametry hemodynamiczne, ponieważ może wystąpić zapaść krążeniowa spowodowana niedojrzałą czynnością nadnerczy. Należy zachować ostrożność podczas podawania lewotyroksyny pacjentom z rozpoznaną padaczką w wywiadzie. Rzadko zgłaszano epizody napadów w związku z rozpoczęciem leczenia lewotyroksyną i mogą być one związane z wpływem hormonu tarczycy na próg drgawkowy. W przypadku podejrzenia autonomii tarczycy należy wykonać test TRH lub scyntygrafię supresyjną. W leczeniu lewotyroksyną kobiet z niedoczynnością tarczycy będących w okresie pomenopauzalnym, u których występuje zwiększone ryzyko osteoporozy, konieczne jest ścisłe monitorowanie funkcji tarczycy w celu uniknięcia suprafizjologicznego stężenia lewotyroksyny we krwi. Lewotyroksyna nie może być podawana w stanie nadczynności tarczycy, z wyjątkiem terapii wspomagającej w leczeniu nadczynności tarczycy tyreostatykami. Hormony tarczycy nie są przeznaczone do redukcji masy ciała. Dawki fizjologiczne nie prowadzą do ubytku masy ciała u pacjentów w stanie eutyreozy. Dawki suprafizjologiczne mogą powodować ciężkie, a nawet zagrażające życiu działania niepożądane, zwłaszcza w skojarzeniu z niektórymi substancjami służącymi do redukcji masy ciała, tj. aminami sympatykomimetycznymi. Jeśli konieczna jest zmiana leczenia na inny preparat zawierający lewotyroksynę, należy ściśle monitorować pacjenta pod względem klinicznym i biologicznym podczas okresu przejściowego ze względu na ryzyko zaburzeń czynności tarczycy. U niektórych pacjentów konieczne może być dostosowanie dawkowania. W przypadku jednoczesnego stosowania orlistatu i lewotyroksyny może wystąpić niedoczynność tarczycy i (lub) zmniejszenie kontroli niedoczynności tarczycy. Pacjentom stosującym lewotyroksynę należy zalecić konsultację z lekarzem przed rozpoczęciem, zakończeniem lub zmianą terapii orlistatem, ponieważ orlistat i lewotyroksyna mogą wymagać przyjmowania w różnym czasie i może być konieczne dostosowanie dawki lewotyroksyny. Ponadto zaleca się monitorowanie stężenia hormonów w surowicy. Substancje pomocnicze. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w 1 ml roztworu doustnego, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek TIROSINT SOL może powodować działania niepożądane, chociaż nie
u każdego one wystąpią.

Ryzyko działań niepożądanych jest pomijalne jeśli pacjent stosuje się do zaleceń
lekarza i przestrzega terminów wizyt lekarskich w celu wykonania badań
laboratoryjnych.

Wynika to z faktu, że substancją czynną leku TIROSINT SOL jest lewotyroksyna,
zgodna z naturalnie występującym hormonem tarczycy.

Następujące działania niepożądane występują z nieznaną częstością: obrzęk
naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka.

W razie nadwrażliwości mogą wystąpić reakcje alergiczne oddechowe i skórne.
W takim przypadku natychmiast skontaktować się ze swoim lekarzem.

W razie zażycia większej dawki leku TIROSINT SOL od zalecanej lub nietolerancji zbyt
dużej dawki (np. jeśli dawka jest zbyt duża w stosunku do indywidualnych potrzeb), mogą
wystąpić objawy charakterystyczne dla nadczynności tarczycy, np.:

− zmniejszenie masy ciała, zwiększony apetyt,
− drgawki (drżenie), pobudzenie, trudności ze snem, ból głowy, zwiększone
  ciśnienie wewnątrzczaszkowe z obrzękiem oczu (zwłaszcza u dzieci),
− palpitacje, zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza kołatanie serca, ból w klatce piersiowej z
  uczuciem ucisku (dusznica bolesna),
- wzrost ciśnienia krwi,
− wymioty, biegunka,
− osłabienie i skurcze mięśni,
− nieregularne miesiączkowanie,
− nadmierne pocenie się, wypadanie włosów, uczucie ciepła (zaczerwienienie twarzy), gorączka.

W razie wystąpienia takich objawów należy poinformować o tym lekarza. Lekarz
zadecyduje, czy przerwać leczenie na kilka dni, czy też zmniejszyć dawkę, aż do ustąpienia
działań niepożądanych.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do:
Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie
181C PL-02 222
Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na
temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Lewotyroksyna może osłabić działanie leków przeciwcukrzycowych. Dlatego na początku terapii hormonami tarczycy należy regularnie monitorować stężenie cukru we krwi, a dawka leku przeciwcukrzycowego musi być w razie potrzeby korygowana. Działanie leków przeciwzakrzepowych może się nasilić, ponieważ lewotyroksyna wypiera leki przeciwzakrzepowe z ich wiązania z białkami osocza. Dlatego na początku leczenia hormonami tarczycy należy regularnie monitorować parametry krzepnięcia i w razie potrzeby dostosowywać dawkę leku przeciwzakrzepowego. Przyjmowanie żywic jonowymiennych, takich jak kolestyramina i kolestypol, hamuje wchłanianie lewotyroksyny. Lewotyroksynę należy przyjmować 4-5 h przed podaniem takich leków. Preparaty zawierające glin (leki zobojętniające kwas żołądkowy, sukralfat) mogą osłabić działanie lewotyroksyny. Lewotyroksynę należy przyjmować co najmniej 2 h przed zażyciem preparatu zawierającego glin, sole żelaza i wapnia. Lewotyroksyna może być wypierana z połączeń z białkami osocza przez m.in. salicylany, dikumarol, furosemid w dużych dawkach (250 mg), klofibrat i fenytoinę, co prowadzi do zwiększenia frakcji fT4. Propylotiouracyl, glikokortykoidy, leki beta-sympatykolityczne, amiodaron i środki kontrastowe zawierające jod hamują obwodową konwersję T4 do T3. Amiodaron zawiera znaczne ilości jodu, który może wywoływać nadczynność tarczycy lub niedoczynność tarczycy. Szczególną ostrożność zaleca się w przypadku wola guzkowego z możliwą niezdiagnozowaną autonomią tarczycy. Sertralina, chlorochina/proguanil zmniejszają skuteczność lewotyroksyny i prowadzą do wzrostu TSH. Leki, które mogą indukować układ enzymatyczny wątroby, takie jak barbiturany, leki zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum L.) mogą zwiększać wątrobowy klirens lewotyroksyny. Dlatego u pacjentów stosujących leczenie hormonalne w związku z chorobami tarczycy może być konieczne zwiększenie dawki hormonu tarczycy, jeśli leki te są podawane jednocześnie. U kobiet stosujących środki antykoncepcyjne zawierające estrogen lub u kobiet w okresie pomenopauzalnym stosujących hormonalną terapię zastępczą zapotrzebowanie na lewotyroksynę może być zwiększone. Inhibitory proteazy (np. rytonawir, indynawir, lopinawir) mogą wpływać na działanie lewotyroksyny. Zaleca się ścisłe monitorowanie parametrów hormonu tarczycy. W razie potrzeby należy dostosować dawkę lewotyroksyny. Sewelamer może zwiększać stężenie TSH u chorych leczonych jednocześnie sewelamerem i lewotyroksyną. Dlatego też zaleca się uważniejsze monitorowanie stężenia TSH u pacjentów otrzymujących oba leki. Inhibitory kinazy tyrozynowej (np. imatynib, sunitynib, sorafenib, motesanib) mogą osłabiać działanie lewotyroksyny. Dlatego zaleca monitorowanie pacjentów pod kątem zmian czynności tarczycy na początku i na końcu jednoczesnego leczenia tymi lekami. W razie potrzeby należy dostosować dawkę. W przypadku jednoczesnego stosowania orlistatu i lewotyroksyny może wystąpić niedoczynność tarczycy i (lub) zmniejszenie kontroli niedoczynności tarczycy. Może to być spowodowane zmniejszonym wchłanianiem soli jodowych i (lub) lewotyroksyny. Pacjenci przyjmujący lewotyroksynę powinni skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem leczenia orlistatem, ponieważ orlistat i lewotyroksyna mogą wymagać przyjmowania w różnym czasie i może wystąpić konieczność dostosowania dawki lewotyroksyny. Jednoczesne podawanie z PPI może spowodować zmniejszenie wchłaniania hormonów tarczycy ze względu na zwiększenie pH soku żołądkowego wywołane przez PPI. W badaniu interakcji w układzie naprzemiennym u zdrowych ochotników, jednoczesne podawanie 40 mg omeprazolu o opóźnionym uwalnianiu z 600 μg doustnego roztworu lewotyroksyny jednocześnie lub w odstępie 12 h zmniejszyło wchłanianie lewotyroksyny (C_max i AUC_0-2h) o mniej niż 10% bez wpływu na całkowitą ekspozycję 48 godzin po podaniu dawki (AUC_0-48h). Chociaż nie sugeruje to klinicznie istotnej interakcji między doustnym roztworem lewotyroksyny a PPI, ze względu na dużą zmienność osobniczą w odpowiedzi na lewotyroksynę, interakcja może występować w indywidualnych przypadkach. Podczas jednoczesnego leczenia zaleca się regularne kontrolowanie czynności tarczycy oraz monitorowanie stanu klinicznego pacjenta. Konieczne może być zwiększenie dawki hormonów tarczycy. Należy również zachować ostrożność podczas kończenia leczenia PPI. Biotyna może wpływać na wyniki badań immunologicznych tarczycy, opartych na interakcji biotyny i streptawidyny, prowadząc do fałszywego zmniejszenia lub fałszywego zwiększenia wartości wyników badań. Produkty zawierające soję mogą zmniejszyć wchłanianie lewotyroksyny w jelitach. Szczególnie na początku terapii lub po stosowaniu diety zawierającej soję może zaistnieć potrzeba dostosowania dawki lewotyroksyny.

IBSA Poland Sp. z o.o.
Jana Pawła II 29
00-867 Warszawa
22-653-68-60
[email protected]