Trimesolphar 480 mg/5 ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ampułka - 5 ml koncentratu zawiera 400 mg sulfametoksazolu i 80 mg trimetoprimu, czyli 480 mg kotrimoksazolu. Preparat zawiera sód, etanol i glikol propylenowy.

Lek przeciwbakteryjny - połączenie sulfonamidu (sulfametoksazolu) z pochodną diaminopirymidyny (trimetoprimem) w stosunku 5:1 (kotrimoksazol). Sulfametoksazol hamuje syntezę kwasu foliowego poprzez konkurencyjny antagonizm z kwasem p-aminobenzoesowym (PABA); jest to działanie bakteriostatyczne. Trimetoprim wiąże się i odwracalnie hamuje bakteryjną reduktazę kwasu dihydrofoliowego (DHFR) i blokuje wytwarzanie tetrahydrofolianu; w zależności od warunków, może działać bakteriobójczo. W ten sposób trimetoprim i sulfametoksazol hamują dwa kolejne etapy w biosyntezie puryn, a zatem kwasów nukleinowych, niezbędnych dla wielu bakterii. Działanie to prowadzi do znaczącego wzajemnego nasilenia aktywności in vitro tych dwóch składników. Gatunki zwykle wrażliwe na kotrimoksazol - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Staphylococcus saprophyticus, Streptococcus pyogenes; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Enterobacter cloacae, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Moraxella catarrhalis, Salmonella spp., Stenotrophomonas maltophilia, Yersinia spp. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Nocardia spp., Staphylococcus epidermidis, Streptococcus pneumoniae, Citrobacter spp., Enterobacter aerogenes, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Providencia spp., Serratia marcescens. Gatunki naturalnie oporne: Pseudomonas aeruginosa, Shigella spp., Vibrio cholerae. Aktywność trimetoprimu i trimetoprimu z sulfametoksazolem wobec enterokoków jest niepewna, a efektów klinicznych nie da się przewidzieć. Wiele szczepów Bacteroides fragilis jest wrażliwych. Niektóre szczepy Campylobacter fetus subsp. jejuni i chlamydie są wrażliwe bez potwierdzonej synergii. Niektóre nie-gruźlicze prątki są wrażliwe na sulfametoksazol, ale nie na trimetoprim; mykoplazmy, Ureaplasma urealyticum, Mycobacterium tuberculosis i Treponema pallidum nie są wrażliwe. Zadowalające wyniki badań wrażliwości osiąga się jedynie przy zalecanych podłożach wolnych od substancji hamujących, zwłaszcza tymidyny i tyminy. C_max kotrimoksazolu oznaczane po godzinie od podania jest większe i występuje szybciej po podaniu dożylnym leku niż po podaniu doustnym w równoważnej dawce. Z białkami osocza sulfametoksazol wiąże się w ok. 66%, trimetoprim w ok. 50%. Oba składniki przenikają do tkanek i płynów ustrojowych, m.in. do płuc, żółci, płynu ucha środkowego, plwociny, płynu maziowego, gruczołu krokowego i nerek, wydzieliny pochwy, płynu mózgowo-rdzeniowego, płynu śródmiąższowego, a także do mleka kobiecego i przez barierę łożyska. Wydalane są głównie z moczem: 15-30% sulfametoksazolu i ok. 50% trimetoprimu w postaci niezmienionej, pozostała część w postaci metabolitów. T_0,5 wynosi 9-11 h (sulfametoksazol), 8,6-17 h (trimetoprim).

Leczenie poniżej wymienionych zakażeń, wywołanych przez wrażliwe na kotrimoksazol drobnoustroje u dorosłych, młodzieży, dzieci i niemowląt powyżej 6 tyg. życia: ciężkie niepowikłane zakażenia dróg moczowych (zaleca się, aby pierwsze incydenty niepowikłanych zakażeń dróg moczowych leczyć raczej pojedynczym skutecznym lekiem przeciwbakteryjnym, a nie lekiem złożonym, jak kotrimoksazol w postaci do infuzji); leczenie i zapobieganie zapaleniu płuc wywołanego przez Pneumocystis jiroveci (PJP); leczenie i zapobieganie wystąpieniu toksoplazmozy; leczenie nokardiozy. Wskazania do stosowania kotrimoksazolu w postaci koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji są zasadniczo takie same jak dla postaci doustnych. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną/substancje czynne sulfonamidy, trimetoprim, kotrimoksazol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie uszkodzenie miąższu wątroby. Ciężka niewydolność nerek, gdy nie ma możliwości oznaczania stężenia leku w osoczu. Polekowa małopłytkowość immunologiczna po zastosowaniu trimetoprimu i (lub) sulfonamidów w wywiadzie. Ostra porfiria. Leku nie należy podawać niemowlętom w pierwszych 6 tyg. życia.

Trimetoprim i sulfametoksazol przenikają przez łożysko i mogą powodować zaburzenia rozwojowe u płodu (wykazano związek między narażeniem na działanie antagonistów kwasu foliowego i występowaniem wad rozwojowych) - nie należy stosować kotrimoksazolu w ciąży, szczególnie w I trymestrze, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli lek stosuje się w ciąży, należy rozważyć podawanie kwasu foliowego. Unikać stosowania w zaawansowanej ciąży. Jeżeli lek podaje się matce krótko przed porodem, znaczące stężenie kotrimoksazolu utrzymuje się przez kilka dni u noworodka. Ponieważ sulfametoksazol konkuruje z bilirubiną o miejsce wiązania z albuminami osocza, u noworodka istnieje ryzyko wytrącania się bilirubiny lub nasilenia hiperbilirubinemii, z czym wiąże się teoretyczne ryzyko żółtaczki jąder podkorowych mózgu (ryzyko dotyczy szczególnie niemowląt ze zwiększonym ryzykiem hiperbilirubinemii, zwłaszcza wcześniaków oraz noworodków z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej). Trimetoprim i sulfametoksazol przenikają do mleka kobiecego - unikać stosowania u kobiet karmiących piersią, zwłaszcza u matek niemowląt, u których występuje hiperbilirubinemia lub ryzyko jej rozwoju. Ponadto należy unikać stosowania kotrimoksazolu u niemowląt w wieku <8 tygodni, ze względu na ich skłonność do hiperbilirubinemii. Chociaż nie wykazano toksycznego wpływu glikolu propylenowego na rozród i rozwój potomstwa, może on przenikać do płodu i do mleka ludzkiego. Dlatego też podanie glikolu propylenowego pacjentce w ciąży lub karmiącej piersią należy rozważyć w każdym przypadku indywidualnie.

Dożylnie. Ostre zakażenia. Dorośli i młodzież >12 lat: 2 ampułki (10 ml) co 12 h. Dzieci w wieku ≤12 lat: 30 mg sulfametoksazolu i 6 mg trimetoprimu/kg mc./dobę, podawane w 2 równych dawkach podzielonych. Dzieci w wieku 6 tyg. do 5 mies.: 1,25 ml co 12 h; od 6 mies. do 5 lat: 2,5 ml co 12 h; 6-12 lat: 5 ml co 12 h. W leczeniu szczególnie ciężkich zakażeń dawki można zwiększyć o 50%. Leczenie należy prowadzić jeszcze przez 2 dni po ustąpieniu objawów choroby, w większości przypadków konieczne jest leczenie przez co najmniej 5 dni. Zakażenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii PJP. Leczenie: 100 mg sulfametoksazolu i 20 mg trimetoprimu/kg mc./dobę, w 2 lub więcej dawkach podzielonych. Gdy tylko będzie to możliwe, pacjentowi należy podać postać doustną leku i kontynuować leczenie w sumie przez 14 dni. Celem jest osiągnięcie maksymalnego stężenia trimetoprimu w osoczu lub w surowicy ≥5 μg/ml (sprawdza się to u pacjenta po podaniu leku w infuzji w ciągu godziny). Zapobieganie: Zwykłe dawkowanie przez cały okres narażenia na ryzyko. Nokardioza. Nie ustalono standardowego dawkowania. U dorosłych stosowano 6-8 tabletek na dobę przez okres do 3 mies. (1 tabl. zawiera 400 mg sulfametoksazolu i 80 mg trimetoprimu). Toksoplazmoza. Nie ustalono odpowiedniego dawkowania. Decyzję należy podjąć na podstawie doświadczenia klinicznego. W zapobieganiu może być odpowiednie dawkowanie takie, jak w celu zapobiegania zapaleniu płuc wywołanego przez Pneumocystis jiroveci. Szczególne grupy pacjentów. U dorosłych i młodzieży w wieku >12 lat z niewydolnością nerek należy zmodyfikować dawkowanie w zależności od klirensu kreatyniny: CCr >30 ml/min: zwykła dawka; CCr 15-30 ml/min: 1/2 zwykłej dawki; CCr <15 ml/min: nie stosować. Zaleca się określanie stężenia sulfametoksazolu we krwi co 2-3 dni w próbkach pobranych po 12 h od podania leku; jeżeli całkowite stężenie sulfametoksazolu przekracza 150 µg/ml, leczenie należy przerwać do momentu zmniejszenia się stężenia do wartości <120 µg/ml. Brak danych dotyczących dzieci w wieku <12 lat z zaburzeniami czynności nerek. Brak danych dotyczących dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Należy jednak zachować ostrożność podczas leczenia w tej grupie pacjentów, ponieważ mogą być zmiany we wchłanianiu i metabolizmie trimetoprimu i sulfametoksazolu. U pacjentów w podeszłym obserwowano niewielkie zmniejszenie klirensu nerkowego sulfametoksazolu, ale nie trimetoprimu. Sposób podania. Koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji jest przeznaczony wyłącznie do podawania dożylnego i przed podaniem należy go rozcieńczyć (można użyć 5% i 10% roztwór glukozy, 0,9% roztwór NaCl, roztwór Ringera lub 0,45% roztwór NaCl z 2,5% roztworem glukozy). Należy stosować tylko w okresie, gdy pacjent nie może przyjmować leków doustnie, gdy należy natychmiast wdrożyć leczenie lub jeśli pacjent już otrzymuje dożylnie płyny i jednoczesne podanie leku jest wygodne. Mimo że podanie dożylne kotrimoksazolu jest przydatne u pacjentów w ciężkim stanie, może ono nie przynosić większych terapeutycznych korzyści niż postaci doustne.

Zgłaszano występowanie zagrażających życiu reakcji skórnych: zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) oraz toksycznej nekrolizy naskórka (TEN) w związku ze stosowaniem kotrimoksazolu. Należy poinformować pacjentów o objawach podmiotowych i przedmiotowych reakcji skórnych oraz konieczności dokładnego ich monitorowania. Największe ryzyko rozwinięcia SJS lub TEN występuje w ciągu pierwszych tygodni leczenia. Należy przerwać leczenie preparatem, jeżeli pojawią się objawy przedmiotowe lub podmiotowe SJS lub TEN (np. przykład postępująca wysypka skórna często z pęcherzami lub pojawienie się zmian na błonach śluzowych). Jeśli podczas leczenia preparatem wystąpił u pacjenta zespół Stevensa-Johnsona lub toksycznej nekrolizy naskórka, nie należy w przyszłości wznawiać leczenia preparatem. Połączenie sulfametoksazolu z trimetoprimem należy stosować tylko wtedy, gdy korzyść z leczenia przeważa nad ryzykiem; należy wziąć pod uwagę możliwość zastosowania pojedynczego leku przeciwbakteryjnego. Nie należy stosować kotrimoksazolu w leczeniu w zapaleniu gardła wywołanego przez paciorkowce β-hemolizujące z grupy A (eradykacja bakterii z nosogardzieli jest mniej skuteczna niż po zastosowaniu penicyliny). Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami hematologicznymi, chyba że pacjent pozostaje pod szczególnym nadzorem. Unikać stosowania u pacjentów ze stwierdzoną porfirią lub ryzykiem wystąpienia ciężkiej porfirii (ryzyko zaostrzenia objawów klinicznych). Stosować ostrożnie u pacjentów: z zaburzeniami czynności nerek; z ryzykiem hiperkaliemii i (lub) hiponatremii (ściśle kontrolować stężenia potasu i sodu we krwi); z niedoborem folianów lub w podeszłym wieku (comiesięcznie wykonywać badania morfologiczne krwi); można rozważyć podawanie kwasu foliowego podczas leczenia, ale należy wziąć pod uwagę możliwość zaburzenia skuteczności leku; w podeszłym wieku, zwłaszcza w przypadku współistnienia innych chorób, np. zaburzeń czynności nerek i (lub) wątroby i (lub) jednoczesnego przyjmowania innych leków (zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych); z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (ryzyko hemolizy); z ciężką alergią lub astmą oskrzelową. U pacjentów z chorobami układu krążenia i układu oddechowego, zwłaszcza po podaniu dużych dawek kotrimoksazolu istnieje ryzyko nadmiernego nawodnienia organizmu. Należy zwrócić uwagę, by pacjent otrzymywał i wydalał odpowiednią ilość płynów, w celu zapobiegania powstawaniu kryształów w moczu (u pacjentów niedożywionych ryzyko krystalurii jest większe). Trimetoprim zaburza metabolizm fenylolaniny, jednak nie ma to znaczenia dla pacjentów z fenyloketonurią przestrzegających zaleceń dotyczących właściwej diety. Odnotowano związek pomiędzy stosowaniem kotrimoksazolu a występowaniem kwasicy metabolicznej, gdy wykluczono inne przyczyny jej wystąpienia. Jeżeli podejrzewa się wystąpienie kwasicy metabolicznej, zaleca się ścisłą obserwację. W trakcie leczenia kotrimoksazolem bardzo rzadko występowały przypadki ciężkiego działania toksycznego na układ oddechowy, czasami przekształcającego się w zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Pierwszymi objawami ARDS mogą być takie objawy ze strony płuc, jak kaszel, gorączka i duszności, z jednoczesnymi objawami radiologicznymi wskazującymi na nacieki płucne oraz osłabieniem czynności płuc. W takich przypadkach należy przerwać leczenie kotrimoksazolem i zastosować odpowiednią terapię. Bardzo rzadko u pacjentów leczonych kotrimoksazolem występowały przypadki limfohistiocytozy hemofagocytowej (HLH). Jest to zagrażający życiu zespół nieprawidłowej aktywacji immunologicznej, charakteryzujący się występowaniem takich klinicznych objawów przedmiotowych i podmiotowych, jak nasilone zapalenie uogólnione (np. gorączka, hepatosplenomegalia, hipertriglicerydemia, hipofibrynogenemia, duże stężenie ferrytyny w surowicy, cytopenie i hemofagocytoza). Pacjentów z wczesnymi objawami nieprawidłowej aktywacji immunologicznej należy niezwłocznie zdiagnozować. Jeśli rozpozna się HLH, należy przerwać leczenie kotrimoksazolem. W celu odwrócenia skutków niedoboru kwasu foliowego wywołanych przez wpływ trimetoprimu na szpik kostny zaleca się zastosowanie folinianu wapnia. Lek zawiera 420 mg glikolu propylenowego w każdym 1 ml co odpowiada 2100 mg/5 ml. Jednoczesne podawanie z innymi substratami dehydrogenazy alkoholowej, takimi jak etanol może powodować działania niepożądane u dzieci w wieku poniżej 5 lat. Chociaż nie wykazano toksycznego wpływu glikolu propylenowego na rozród i rozwój potomstwa, może on przenikać do płodu i do mleka ludzkiego. Dlatego też podanie glikolu propylenowego pacjentce w ciąży lub karmiącej piersią należy rozważyć w każdym przypadku indywidualnie. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby powinni pozostawać pod kontrolą lekarza z powodu różnych działań niepożądanych przypisywanych glikolowi propylenowemu, takich jak zaburzenia czynności nerek (ostra martwica kanalików nerkowych), ostra niewydolność nerek i zaburzenia czynności wątroby. Preparat zawiera 500 mg etanolu 96% (alkoholu), w każdych 5 ml, co jest równoznaczne 12 ml piwa, 5 ml wina. Dawka 1,9 ml tego leku podana dziecku w wieku 6 tyg. i o mc. 5 kg spowoduje narażenie na etanol wynoszące 36 mg/kg mc., co może spowodować zwiększenie stężenia alkoholu we krwi o około 6,1 mg/100 ml. Dawka 15 ml tego preparatu podana dorosłemu o mc. 70 kg spowoduje narażenie na etanol wynoszące 20,5 mg/kg mc., co może spowodować zwiększenie stężenia alkoholu we krwi o około 3,4 mg/100 ml. Dla porównania, u osoby dorosłej, pijącej kieliszek wina lub 500 ml piwa, stężenie alkoholu we krwi wyniesie prawdopodobnie około 50 mg/100 ml. Ilość alkoholu w tym preparacie prawdopodobnie nie będzie miała wpływu na dorosłych i młodzież, a jego działanie u dzieci prawdopodobnie nie będzie zauważalne. Może powodować pewne działanie u młodszych dzieci, na przykład uczucie senności. Alkohol może zmieniać działanie innych leków. Jednoczesne podawanie z lekami zawierającymi, np. glikol propylenowy lub etanol może prowadzić do kumulacji etanolu i wywoływać działania niepożądane, w szczególności u małych dzieci o małej zdolności metabolicznej lub z niedojrzałością metaboliczną. Należy również wziąć pod uwagę informacje o zawartości alkoholu i glikolu propylenowego w preparacie podczas jego stosowania u osób uzależnionych od alkoholu, przyjmujących inne leki  oraz u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Preparat zawiera 34,5 mg sodu w 5 ml co odpowiada 1,73% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek podaje się wyłącznie po rozcieńczeniu. Zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika powinna być brana pod uwagę w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu preparatu. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia leku, należy zapoznać się z CHPL stosowanego rozcieńczalnika.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast zgłosić lekarzowi lub pielęgniarce, jeśli u pacjenta wystąpią:
- pierwsze objawy uczulenia (np. obrzęk twarzy, warg, języka, gardła, powodujący trudności
  w oddychaniu lub przełykaniu) lub ciężkie reakcje skórne z powstawaniem pęcherzy lub
  złuszczaniem skóry – patrz punkt „Ostrzeżenia i środki ostrożności”. Takie objawy występowały
  bardzo rzadko po podaniu leku.
- bolesne, wypukłe zmiany skórne w kolorze fioletowym, pojawiające się na kończynach,
  a czasami na twarzy i szyi, z towarzyszącą im gorączką (zespół Sweeta). Takie objawy po podaniu
  leku występowały z częstością nieznaną (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
  danych).
Lekarz zdecyduje o dalszym postępowaniu.

Bardzo często (częściej niż u 1 na 10 pacjentów):
- zwiększenie stężenia potasu we krwi (objawiające się osłabieniem, sennością, zmęczeniem,
  zaburzeniami rytmu serca).

Często (rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów):
- zakażenia grzybicze błon śluzowych jamy ustnej, pochwy, skóry i paznokci;
- ból głowy;
- nudności, biegunka;
- wysypka.

Niezbyt często (rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów):
- wymioty.

Bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na 10 000 pacjentów):
- rzekomobłoniaste zapalenie jelit (objawiające się biegunką, ostrą lub uporczywą);
- zaburzenia liczby różnych rodzajów krwinek, w tym objawiające się gorączką i częstymi
  zakażeniami;
- methemoglobinemia;
- plamica;
- wybroczyny na skórze, rozpad czerwonych krwinek u pacjentów z niedoborem enzymu
  dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej;
- zespół choroby posurowiczej (ogólnoustrojowa reakcja alergiczna, która może wystąpić np. po
  dożylnym podaniu leku, objawiająca się m.in. gorączką, bólami mięśni, bólami brzucha,
  obrzękiem stawów), reakcje anafilaktyczne (rodzaj reakcji alergicznej o gwałtownym
  przebiegu), obrzęk naczynioruchowy (patrz objawy podane na początku punktu 4.), alergiczne
  zapalenie mięśnia sercowego, gorączka polekowa, alergiczne zapalenie naczyń krwionośnych,
  guzkowate zapalenie okołotętnicze, ogólnoustrojowy toczeń rumieniowaty (zaburzenia układu
  odpornościowego doprowadzające do procesu zapalnego wielu narządów wewnętrznych);
- małe stężenie cukru (glukozy) i (lub) sodu we krwi, utrata apetytu;
- kwasica metaboliczna – patrz punkt Ostrzeżenia i środki ostrożności;
- depresja, omamy;
- aseptyczne zapalenie opon mózgowych (objawy: nagły silny ból głowy, sztywność karku
  z towarzyszącą wysoką gorączką; ustępują szybko po odstawieniu leku, lecz w wielu
  przypadkach występowało po ponownym przyjęciu na kotrimoksazol lub sam trimetoprim),
  drgawki, zapalenie nerwów obwodowych, niezborność ruchów;
- zapalenie błony naczyniowej oka (środkowa warstwa ściany gałki ocznej);
- zawroty głowy, szumy uszne;
- kaszel, duszność, nacieki w płucach (mogą być wczesnymi objawami nadwrażliwości układu
  oddechowego, która bardzo rzadko może spowodować zgon);
- zapalenie języka, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej;
- zapalenie trzustki (objawiające się silnym bólem brzucha);
- żółtaczka spowodowana zastojem żółci, martwica wątroby (mogą spowodować zgon);
- zwiększenie stężenia transaminaz (enzymy) w surowicy, zwiększenie stężenia bilirubiny
  (barwnik żółci);
- uczulenie na światło, złuszczające się zapalenie skóry, obrzęk naczynioruchowy, utrzymująca
  się wysypka polekowa, rumień wielopostaciowy, potencjalnie groźne dla życia ciężkie
  reakcje skórne (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka [zespół Lyella]) -
  patrz objawy podane na początku punktu 4. oraz w punkcie „Ostrzeżenia i środki ostrożności”;
- bóle stawów, bóle mięśni;
- zaburzenia czynności nerek, choroby nerek: zespół cewkowo-śródmiąższowego zapalenia nerek
  i błony naczyniowej oka, nerkowa kwasica cewkowa.

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zaburzenie psychotyczne (stan psychiczny, w którym można stracić kontakt z rzeczywistością).

Niepożądane działania związane z leczeniem zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis jirovecii
Bardzo rzadko:
- ciężkie reakcje nadwrażliwości związane z zapaleniem płuc wywołanym przez Pneumocystis
  jirovecii, pokrzywka, gorączka polekowa, neutropenia, trombocytopenia, zwiększenie stężenia
  enzymów wątrobowych, zbyt duże stężenie potasu, zbyt niskie stężenie sodu, rozpad mięśni
  (rabdomioliza - objawia się bardzo silnym bólem mięśni, zaburzeniami czynności nerek);
  Rozpad mięśni notowano też u pacjentów ze stwierdzonym dodatnim mianem HIV,
  otrzymujących kotrimoksazol zapobiegawczo lub w leczeniu zapalenia płuc wywołanego przez
  Pneumocystis jirovecii.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania kotrimoksazolu i pirymetaminy w zapobieganiu malarii w dawkach > 25 mg/tydzień - ryzyko wystąpienia niedokrwistości megaloblastycznej. Kotrimoksazol stosowany z zydowudyną może zwiększać ryzyko zaburzeń hematologicznych - należy monitorować parametry hematologiczne. Stosowany u pacjentów w podeszłym wieku jednocześnie z niektórymi lekami moczopędnymi, zwłaszcza tiazydami, zwiększa ryzyko trombocytopenii (z plamicą lub bez). Stosowany z cyklosporyną podawaną po przeszczepach nerek zwiększa ryzyko przemijającego pogorszenia czynności nerek. Może nasilać przeciwzakrzepowe działanie warfaryny - zaleca się ścisłe kontrolowanie parametrów krzepnięcia. Wydłużaja T_0,5 fenytoiny i nasilaja jej działanie - zaleca się ścisłą obserwację stanu pacjenta oraz oznaczanie stężenia fenytoiny we krwi. Może zwiększać stężenie digoksyny we krwi (głównie u osób w podeszłym wieku). Może nasialać działanie leków przeciwcukrzycowych pochodnych sulfonylomocznika. Trimetoprim może zwiększać ekspozycję na repaglinid, co może powodować hipoglikemię. Zwiększa o 40% (z uwagi trimetoprim) ogólny wpływ lamiwudyny na organizm (lamiwudyna nie wpływa na farmakokinetykę trimetoprimu ani sulfametoksazolu). Może zwiększać stężenie wolnej frakcji metotreksatu we krwi. Ponadto, jeżeli leczenie kotrimoksazolem uznaje się za właściwe u pacjenta, który przyjmuje inny lek z grupy antagonistów kwasu foliowego, jak metotreksat, należy rozważyć podawanie kwasu foliowego. Kotrimoksazol należy podawać ostrożnie u pacjentów stosujących jakiekolwiek inne leki, które mogą wywołać hiperkaliemię (np. inhibitory ACE, blokery receptora angiotensynowego, diuretyki oszczędzajace potas jak spironolakton). Odnotowano, że podczas jednoczesnego stosowania kotrimoksazolu i ryfampicyny po upływie tygodnia następowało skrócenie T_0,5 trimetoprimu (nie przypuszcza się, aby miało to znaczenie kliniczne). Gdy trimetoprim jest podawany z lekami, które tworzą kationy w fizjologicznym pH i są częściowo wydalane przez nerki w mechanizmie czynnego wydzielania (np. prokainamid, amantadyna), może nastąpić kompetycyjne hamowanie tego procesu, powodujące zwiększenie stężenia we krwi jednego lub obu stosowanych leków. Istnieją sprzeczne kliniczne doniesienia o interakcjach pomiędzy azatiopryną i kotrimoksazolem, których wynikiem są ciężkie zaburzenia hematologiczne. Wykazano, że suplementacja kwasu foliowego zaburza skuteczność przeciwbakteryjną leku. Zaobserwowano to podczas zapobiegania i leczenia zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis jirovecii. Przygotowanego roztworu do infuzji nie należy mieszać z innymi lekami ani z innymi roztworami do infuzji, poza 5% i 10% roztworem glukozy, 0,9% roztworem NaCl, roztworem Ringera lub 0,45% roztworem NaCl z 2,5% roztworem glukozy.

Zakłady Farmaceutyczne "Polpharma" S.A.
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
58-563-16-00
[email protected]
www.polpharma.pl