Triumeq 50 mg+600 mg+300 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 50 mg dolutegrawiru (w postaci soli sodowej), 600 mg abakawiru (w postaci siarczanu) i 300 mg lamiwudyny.

Lek przeciwwirusowy (inhibitor replikacji wirusa HIV) - połączenie dolutegrawiru (inhibitor integrazy -INI)) z abakawirem i lamiwudyną (nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy - NRTIs). Dolutegrawir hamuje integrazę HIV poprzez wiązanie się z aktywnym miejscem integrazy i blokowanie etapu transferu integracji retrowirusowego kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA), który ma zasadnicze znaczenie dla cyklu replikacji wirusa HIV. Abakawir i lamiwudyna są nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy i silnymi selektywnymi inhibitorami replikacji wirusa HIV-1 i HIV-2. Zarówno abakawir i lamiwudyna są kolejno metabolizowane przez wewnątrzkomórkowe kinazy do odpowiednich 5`-trójfosforanów (TP). Trójfosforan lamiwudyny, trójfosforan karbowiru (aktywna trójfosforanowa postać abakawiru) stanowią substraty i są zarazem kompetycyjnymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy wirusa HIV. Głównym mechanizmem ich aktywności przeciwwirusowej jest włączanie się w postaci monofosforanów do łańcucha DNA wirusa, prowadzące do zakończenia replikacji. Tabletka złożona jest biorównoważna podawanym oddzielnie - tabletce zawierającej sam dolutegrawir i tabletce zawierającej ustalone połączenie dawek abakawiru/lamiwudyny. Dolutegrawir, abakawir i lamiwudyna wchłaniają się szybko i dobrze po podaniu doustnym (biodostępność - 83% dla abakawiru; 80-85% dla lamiwudyny; nie ustalono bezwzględnej biodostępności dolutegrawiru). Średni czas do osiągnięcia maksymalnego stężenia dla dolutegrawir, abakawiru i lamiwudyny wynosi odpowiednio około 2-3 h, 1,5 h i 1 h. Dolutegrawir w dużym stopniu (>99%) wiąże się z białkami osocza; abakawir wiąże się słabo lub umiarkowanie z białkami osocza (ok. 49%); lamiwudyna w małym stopniu wiąże się z białkami osocza (<36%). Dolutegrawir, abakawir i lamiwudyna przenikają do płynu mózgowo-rdzeniowego. Dolutegrawir jest metabolizowany głównie poprzez glukuronidację przez UGT1A1, z niewielkim udziałem CYP3A. 53% całkowitej dawki doustnej jest wydalane w postaci niezmienionej z kałem. Nie wiadomo, czy całość lub część tej ilości stanowi niewchłonięta substancja czynna, czy też substancja sprzężona w procesie glukuronidacji, wydalona z żółcią, która może ulegać rozpadowi w świetle jelita, tworząc związek macierzysty. 32% całkowitej dawki doustnej jest wydalane z moczem w postaci glukuronidu dolutegrawiru (18,9% dawki całkowitej), metabolitu powstającego w wyniku N-dealkilacji (3,6% dawki całkowitej) oraz metabolitu powstającego w wyniku utleniania węgla benzylowego (3,0% dawki całkowitej). T<sub>0,5</sub> dolutegrawiru w końcowej fazie eliminacji wynosi około 14 h. Abakawir jest metabolizowany w wątrobie, z udziałem dehydrogenazy alkoholowej i mechanizmu glukuronidacji, do kwasu 5`-karboksylowego i 5`-glukuronidu. Wydalany jest głównie z moczem - w postaci metabolitów i w ok. 2% w postaci niezmienionej. Średni T_0,5 abakawiru we krwi wynosi około 1,5 h. Metabolizm ma niewielki udział w procesach eliminacji lamiwudyny. Lamiwudyna jest wydalana głównie w postaci niezmienionej z moczem. T_0,5 lamiwudyny w fazie eliminacji wynosi 5-7 h.

Leczenie zakażeń ludzkim wirusem upośledzenia odporności typu 1 (HIV-1) u osób dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała co najmniej 25 kg. Przed rozpoczęciem leczenia abakawirem należy przeprowadzić badanie obecności alleli HLAB* 5701 u każdego pacjenta zakażonego HIV, niezależnie od pochodzenia rasowego; abakawiru nie należy stosować u pacjentów, o których wiadomo, że są nosicielami alleli HLA-B*5701.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, będącymi substratami białek transportujących kationy organiczne (OCT) 2, w tym między innymi z famprydyną (zwaną również dalfamprydyną).

Lek można stosować w okresie ciąży, jeśli wymaga tego stan kliniczny. Dane uzyskane z dużej liczby (ponad 1000 kobiet w ciąży) zastosowań leku w okresie ciąży wskazują, że dolutegrawir, abakawir oraz lamiwudyna (stosowany osobno) nie wywołują wad rozwojowych i nie działa szkodliwie na płód/noworodka. Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane (mniej niż 300 kobiet w ciąży) dotyczące trzylekowego schematu leczenia u kobiet w ciąży. Dane z dwóch dużych badań dotyczące monitorowania wyników urodzeń (ponad 14000 wyników ciąży) w Botswanie (Tsepamo) i Eswatini, i innych źródeł, nie wskazują na zwiększone ryzyko wad cewy nerwowej po narażeniu na dolutegrawir. Częstość występowania wad cewy nerwowej w ogólnej populacji mieści się w zakresie od 0,5 do 1 przypadku na 1000 żywych urodzeń (0,05-0,1%). Dane z badania Tsepamo nie wskazują na znaczące różnice w częstości występowania wad cewy nerwowej (0,11%) u dzieci, których matki przyjmowały dolutegrawir w momencie poczęcia (ponad 9400 narażeń) w porównaniu do tych przyjmujących schematy leczenia przeciwretrowirusowego niezawierające dolutegrawiru w momencie poczęcia (0,11%) lub w porównaniu do kobiet niezakażonych HIV (0,07%). Dane z badania Eswatini wskazują na taką samą częstość występowania wad cewy nerwowej (0,08%) u dzieci, których matki przyjmowały dolutegrawir w momencie poczęcia (ponad 4800 narażeń), jak u dzieci kobiet niezakażonych HIV (0,08%). Analiza danych zebranych w rejestrze przypadków ciąży u kobiet przyjmujących leki przeciwretrowirusowe (APR) dotyczących ponad 1000 ciąż kobiet, u których w I trymestrze stosowano leczenie dolutegrawirem, ponad 1000 ciąż kobiet, u których w I trymestrze stosowano leczenie abakawirem i ponad 1000 ciąż kobiet, u których w pierwszym trymestrze stosowano leczenie lamiwudyną, nie wskazuje na zwiększenie ryzyka ciężkich wad wrodzonych u dzieci po leczeniu dolutegrawirem, lamiwudyną lub abakawirem w porównaniu do częstości tła lub kobiet zakażonych HIV. Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane APR (mniej niż 300 narażeń w I trymestrze) dotyczące stosowania dolutegrawiru w skojarzeniu z lamiwudyną i abakawirem u kobiet w ciąży. W badaniach dotyczących toksycznego wpływu dolutegrawiru na reprodukcję u zwierząt nie stwierdzono niekorzystnego wpływu na rozwój, w tym wad cewy nerwowej. Dolutegrawir przenika przez łożysko u ludzi. U kobiet w ciąży zakażonych wirusem HIV, mediana stężenia dolutegrawiru w pępowinie była ok. 1,3 razy większa w porównaniu ze stężeniem w osoczu krwi obwodowej matki. Nie ma wystarczających informacji dotyczących wpływu dolutegrawiru na organizm noworodków. Abakawir i lamiwudyna mogą hamować replikację DNA komórkowego, a abakawir wykazywał działanie rakotwórcze w modelach zwierzęcych. Znaczenie kliniczne tych obserwacji jest nieznane. W warunkach in vitro oraz in vivo wykazano, że analogi nukleozydów i nukleotydów powodują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego zakażenia HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Dolutegrawir przenika do mleka ludzkiego w niewielkich ilościach (mediana stężenia dolutegrawiru w mleku ludzkim w stosunku do stężenia w osoczu matki wynosi 0,033; dane dotyczące wpływu dolutegrawiru na noworodki i niemowlęta są niewystarczające). Abakawir i lamiwudyna są wydzielane do mleka ludzkiego. Zaleca się, aby matki zakażone HIV w żadnych okolicznościach nie karmiły piersią swoich dzieci w celu uniknięcia przeniesienia HIV. W badaniach na zwierzętach wykazano, że ani dolutegrawir, ani abakawir, ani lamiwudyna nie mają wpływu na płodność u samców lub samic.

Doustnie. Leczenie powinno być rozpoczynane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu zakażenia HIV. Dorośli, młodzież i dzieci o mc. co najmniej 25 kg: 1 tabl. na dobę. Nie należy stosować leku u osób dorosłych, młodzieży i dzieci o mc. poniżej 25 kg, ponieważ tabletka zawiera ustalone dawki, które nie mogą być zmniejszone. W przypadku konieczności przerwania stosowania lub dostosowania dawki jednej z substancji czynnych, dostępne są oddzielne leki zawierające dolutegrawir, abakawir lub lamiwudynę. Oddzielny preparat zawierający dolutegrawir ma zastosowanie w przypadku konieczności dostosowania dawki z powodu interakcji między lekami (np. z ryfampicyną, karbamazepiną, okskarbazepiną, fenytoiną, fenobarbitalem, preparatami zawierającymi ziele dziurawca, etrawiryną (bez wzmocnionych inhibitorów proteazy), efawirenzem, newirapiną lub typranawirem/rytonawirem). Pominięcie dawki. W przypadku pominięcia dawki należy ją przyjąć możliwie jak najszybciej, chyba że termin przyjęcia kolejnej zaplanowanej dawki przypada w czasie krótszym niż 4 h. Jeżeli termin przyjęcia kolejnej zaplanowanej dawki przypada w czasie krótszym niż 4 h wówczas nie przyjmować pominiętej dawki i powrócić do normalnego schematu przyjmowania leku. Szczególne grupy pacjentów. Dostępne dane na temat stosowania dolutegrawiru, abakawiru i lamiwudyny u pacjentów w wieku 65 lat i starszych są ograniczone; nie ma danych wskazujących na to, aby u tych pacjentów konieczne było dostosowanie dawki. Ze względu na związane z wiekiem zaburzenia, takie jak pogorszenie czynności nerek oraz zmiany parametrów hematologicznych, w tej grupie wiekowej zaleca się stosowanie leku ze szczególną ostrożnością. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z CCr <30 ml/min. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Jednakże, ekspozycja na lamiwudynę jest znacząco zwiększona u pacjentów z CCr <50 ml/min. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, chyba że uzna się to za konieczne. U pacjentów z łągodnymi zaburzeniami czynności wątroby (5-6 punktów w skali Child-Pugh) konieczne jest ścisłe kontrolowanie stanu pacjenta obejmujące, o ile to możliwe, monitorowanie stężenia abakawiru w osoczu. Nie należy stosować leku u osób dorosłych, młodzieży i dzieci o mc. poniżej 25 kg, ponieważ tabletka zawiera ustalone dawki, które nie mogą być zmniejszone. Sposób podania. Lek można przyjmować podczas posiłków lub niezależnie od posiłków.

Zarówno abakawir, jak i dolutegrawir są związane z ryzykiem reakcji nadwrażliwości i posiadają kilka wspólnych cech, takich jak możliwość wystąpienia gorączki i (lub) wysypki z innymi objawami wskazującymi na zmiany wielonarządowe. Ryzyko reakcji nadwrażliwości na abakawir jest duże u pacjentów z dodatnim wynikiem badania obecności alleli HLA-B*5701. Jednak reakcje te były zgłaszane z małą częstością także u pacjentów, którzy nie posiadają tych alleli. W związku z tym należy zawsze przestrzegać następujących zaleceń: status HLA-B*5701 musi być zawsze udokumentowany przed rozpoczęciem leczenia; nie należy rozpoczynać leczenia preparatem u pacjentów, u których występuje HLAB*5701, ani u pacjentów, u których nie występuje HLA-B*5701 i u których podejrzewano wystąpienie reakcji nadwrażliwości na abakawir podczas wcześniejszego stosowania schematu leczenia zawierającego abakawir. Należy natychmiast przerwać leczenie preparatem, nawet u pacjentów, którzy nie posiadają alleli HLA-B*5701, jeśli podejrzewa się wystąpienie reakcji nadwrażliwości. Opóźnienie odstawienia leku po wystąpieniu reakcji nadwrażliwości może prowadzić do wystąpienia natychmiastowej, zagrażającej życiu reakcji. Należy monitorować stan kliniczny pacjenta, w tym oznaczać aktywność aminotransferaz wątrobowych i stężenie bilirubiny. Po przerwaniu leczenia z powodu podejrzenia reakcji nadwrażliwości, pacjent nie może już nigdy przyjmować preparatu ani innych leków zawierających abakawir lub dolutegrawir. Reakcja nadwrażliwości na abakawir może wystąpić w dowolnym czasie w trakcie leczenia (zwykle w ciągu pierwszych 6 tyg., mediana - 11 dni). Istotne jest, że objawy takiej reakcji ze strony układu oddechowego i objawy żołądkowo-jelitowe mogą prowadzić do błędnego rozpoznania reakcji nadwrażliwości jako choroby układu oddechowego (zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła) lub jako zapalenia żołądka i jelit. Te objawy reakcji nadwrażliwości nasilają się w trakcie leczenia i mogą zagrażać życiu. Objawy zwykle ustępują po odstawieniu abakawiru. Rzadko, u pacjentów, którzy przerwali leczenie abakawirem z przyczyn innych niż objawy reakcji nadwrażliwości, występowały również zagrażające życiu reakcje w ciągu kilku godzin po ponownym rozpoczęciu leczenia abakawirem. Ponowne rozpoczęcie podawania abakawiru u tych pacjentów powinno odbywać się w warunkach, gdzie pomoc medyczna jest łatwo dostępna. Podczas leczenia przeciwretrowirusowego mogą wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i glukozy we krwi. Takie zmiany mogą być po części związane z opanowywaniem choroby i ze stylem życia. W niektórych przypadkach można wykazać, że stężenie lipidów zmienia się w następstwie leczenia. W celu właściwego monitorowania stężeń lipidów i glukozy we krwi, należy postępować zgodnie z przyjętymi wytycznymi odnośnie leczenia zakażeń HIV. Zaburzenia gospodarki lipidowej należy leczyć zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u pacjentów z istotnymi współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności wątroby, w tym przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby, częściej występują zaburzenia czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy ich kontrolować zgodnie z przyjętymi w praktyce standardami. Jeśli są dowody nasilenia choroby wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie lub zakończenie leczenia. U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, otrzymujących leczenie przeciwretrowirusowe, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem działań niepożądanych dotyczących wątroby. Jeśli jednocześnie stosowane są leki przeciwwirusowe w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z odpowiednimi informacjami dotyczącymi tych leków. Zawarta w preparacie lamiwudyna wykazuje aktywność w WZW typu B. Abakawir i dolutegrawir nie wykazują takiej aktywności. Lamiwudyna w monoterapii zazwyczaj nie jest uważana za odpowiednie leczenie WZW typu B ze względu na wysokie ryzyko rozwoju oporności wirusa zapalenia wątroby typu B. Dlatego jeśli preparat stosuje się u pacjentów zakażonych jednocześnie WZW typu B, na ogół konieczne jest dodatkowe leczenie przeciwwirusowe. Należy postępować zgodnie z wytycznymi dotyczącymi leczenia. Jeśli leczenie preparatem u pacjentów zakażonych jednocześnie WZW typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynności wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV, ponieważ odstawienie lamiwudyny może spowodować nagłe zaostrzenie zapalenia wątroby. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego (CART) może wystąpić reakcja zapalna na niewywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowano w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii (często określane jako PCP). Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i rozpoczęcia w razie konieczności leczenia. Zgłaszano także przypadki występowania chorób autoimmunologicznych (takich jak choroba Gravesa-Basedowa i autoimmunologiczne zapalenie wątroby) w przebiegu reaktywacji immunologicznej; jednak czas do ich wystąpienia jest bardziej zmienny i mogą one wystąpić wiele miesięcy po rozpoczęciu leczenia. U niektórych pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu B i (lub) C po rozpoczęciu leczenia dolutegrawirem obserwowano podwyższenie wyników badań biochemicznych wątroby, odpowiadające zespołowi rekonstytucji immunologicznej. U pacjentów ze współistniejącym WZW typu B i (lub) C zaleca się monitorowanie wyników badań biochemicznych wątroby. Mimo że dostępne dane z badań klinicznych i obserwacyjnych abakawiru wykazują niespójne wyniki, kilka badań sugeruje zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych (zwłaszcza zawału mięśnia sercowego) u pacjentów leczonych abakawirem. W związku z tym, przepisując lek, należy podjąć działania w celu zminimalizowania wszystkich czynników ryzyka, których modyfikacja jest możliwa (tj. palenia tytoniu, nadciśnienia tętniczego i hiperlipidemii). Ponadto w przypadku leczenia pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, należy rozważyć alternatywne opcje leczenia w stosunku do schematu leczenia zawierającego abakawir. Ze względu na ryzyko martwicy kości (zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu CART) należy zalecić pacjentom, aby zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się. U pacjentów leczonych preparatem mogą w dalszym ciągu rozwijać się u nich zakażenia oportunistyczne i inne powikłania zakażenia HIV - pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją kliniczną lekarzy mających doświadczenie w leczeniu chorób związanych z zakażeniem HIV. U pacjentów z CCr 30-49 ml/min, przyjmujących lek, może wystąpić 1,6-3,3-krotnie zwiększona ekspozycja (AUC) na lamiwudynę w porównaniu do pacjentów z CCr ≥50 ml/min. Pacjentów u których CCr utrzymuje się na poziomie 30-49 ml/min, należy monitorować w celu wykrycia działań niepożądanych związanych z lamiwudyną, zwłaszcza toksycznego wpływu na krew. W przypadku wystąpienia bądź nasilenia objawów neutropenii lub niedokrwistości, wskazane jest dostosowanie dawki lamiwudyny, zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, co nie jest możliwe przy zastosowaniu leku Triumeq - należy przerwać jego stosowanie i ustalić schemat leczenia opierając się o jego poszczególne składniki. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z opornością na inhibitory integrazy. Wynika to z faktu, że zalecana dawka dolutegrawiru u dorosłych pacjentów z opornością na inhibitory integrazy wynosi 50 mg 2 razy na dobę i nie ma wystarczających danych, aby zalecić określoną dawkę dolutegrawiru u młodzieży, dzieci i niemowląt z opornością na inhibitory integrazy. Zalecana dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę podczas jednoczesnego stosowania z ryfampicyną, karbamazepiną, okskarbazepiną, fenytoiną, fenobarbitalem, preparatami zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego, etrawiryną (bez wzmocnionych inhibitorów proteazy), efawirenzem, newirapiną lub typranawirem/rytonawirem. Leku nie należy podawać jednocześnie z lekami zobojętniającymi sok żołądkowy zawierającymi kationy wielowartościowe. Zaleca się, aby lek podawać 2 h przed przyjęciem lub 6 h po przyjęciu tych preparatów. Suplementy lub preparaty wielowitaminowe zawierające wapń, żelazo lub magnez mogą być przyjmowane w tym samym czasie co lek, jeśli jest on przyjmowany z posiłkiem. Jeśli lek jest przyjmowany na czczo, zaleca się, aby suplementy lub preparaty wielowitaminowe zawierające wapń, żelazo lub magnez przyjmować 2 h po przyjęciu lub 6 h przed przyjęciem leku. Dolutegrawir zwiększa stężenie metforminy. W celu utrzymania kontroli glikemii, należy rozważyć dostosowanie dawki metforminy podczas rozpoczynania lub zaprzestawania jednoczesnego podawania metforminy z dolutegrawirem. Metformina jest wydalana przez nerki i dlatego istotne jest kontrolowanie czynności nerek podczas leczenia skojarzonego z dolutegrawirem. Skojarzenie to może zwiększać ryzyko kwasicy mleczanowej u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (stopień 3a, CCr 45-59 ml/min) i zalecana jest ostrożność. Należy rozważyć zmniejszenie dawki metforminy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania lamiwudyny z kladrybiną. Preparatu nie należy przyjmować z żadnymi innymi produktami leczniczymi zawierającymi dolutegrawir, abakawir, lamiwudynę lub emtrycytabinę, z wyjątkiem przypadków, gdy wskazane jest dostosowanie dawki dolutegrawiru z powodu interakcji między lekami. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy lek uznaje się za "wolny od sodu".

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podczas leczenia zakażenia HIV może być trudno określić, czy jakiś objaw jest działaniem
niepożądanym leku Triumeq, innych przyjmowanych leków, czy też jest wynikiem samej choroby
wywołanej przez HIV. Dlatego bardzo ważne jest, aby informować lekarza o wszystkich
zmianach stanu zdrowia pacjenta.

Abakawir może powodować wystąpienie reakcji nadwrażliwości (ciężkiej reakcji
uczuleniowej), zwłaszcza u osób, u których występuje szczególny rodzaj genu zwany HLA-
B*5701. Nawet u pacjentów, którzy nie mają genu HLA-B*5701, może rozwinąć się reakcja
nadwrażliwości, opisana w tej ulotce w panelu zatytułowanym „Reakcje nadwrażliwości”.
Bardzo ważne jest, aby przeczytać i zrozumieć informacje na temat tej ciężkiej reakcji.

Oprócz wymienionych poniżej działań niepożądanych leku Triumeq, podczas stosowania
skojarzonego leczenia zakażenia HIV mogą też wystąpić inne zaburzenia.

Ważne jest, aby przeczytać informacje „Inne możliwe działania niepożądane skojarzonego
leczenia zakażenia HIV” przedstawione w tym punkcie.

Reakcje nadwrażliwości
Lek Triumeq zawiera abakawir i dolutegrawir. Obie te substancje czynne mogą powodować ciężkie
reakcje alergiczne, określane jako reakcje nadwrażliwości.

Tego typu reakcje nadwrażliwości obserwowano częściej u osób przyjmujących leki zawierające
abakawir.

U kogo mogą wystąpić takie reakcje
U każdej osoby przyjmującej lek Triumeq może wystąpić reakcja nadwrażliwości, która może
zagrażać życiu, jeśli przyjmowanie leku Triumeq będzie kontynuowane.

Prawdopodobieństwo wystąpienia takiej reakcji jest większe u osób mających gen zwany HLA-
B*5701 (choć reakcja taka może wystąpić nawet jeśli u pacjenta ten gen nie występuje). Przed
przepisaniem leku Triumeq u pacjenta powinien zostać wykonany test na obecność tego genu. Jeżeli
pacjent wie o tym, że występuje u niego ten gen, powinien poinformować o tym lekarza.

Jakie są objawy
Najczęściej obserwowane objawy to:
gorączka (wysoka temperatura ciała) i wysypka skórna.
Inne częste objawy to:
nudności (mdłości), wymioty, biegunka, ból brzucha (żołądka), silne zmęczenie.

Do innych objawów należą:
bóle stawów lub mięśni, obrzęk szyi, duszność, ból gardła, kaszel, niekiedy bóle głowy,
zapalenie oczu (zapalenie spojówek), owrzodzenie jamy ustnej, obniżone ciśnienie krwi, mrowienie
lub drętwienie dłoni lub stóp.

Kiedy mogą wystąpić takie reakcje
Reakcje nadwrażliwości mogą wystąpić w dowolnym momencie w trakcie stosowania leku Triumeq,
jednak najczęściej występują one w ciągu pierwszych 6 tygodni leczenia.

Należy natychmiast skontaktować się z lekarzem:
1 jeśli u pacjenta wystąpi wysypka skórna LUB
2 jeśli u pacjenta wystąpią objawy z co najmniej 2 z następujących grup:
- gorączka
- duszność, ból gardła lub kaszel
- nudności lub wymioty, biegunka lub ból brzucha
- silne zmęczenie lub obolałość, lub ogólne złe samopoczucie

Lekarz może zalecić przerwanie przyjmowania leku Triumeq.

Jeśli pacjent przestanie przyjmować lek Triumeq
Jeśli pacjent przestanie przyjmować lek Triumeq z powodu reakcji nadwrażliwości już NIGDY NIE
MOŻE PONOWNIE przyjmować leku Triumeq ani żadnego innego leku zawierającego
abakawir. W przeciwnym razie w ciągu kilku godzin może wystąpić niebezpieczne obniżenie
ciśnienia krwi, co może doprowadzić do zgonu. Nie należy również nigdy ponownie przyjmować
leków zawierających dolutegrawir.

W razie przerwania przyjmowania leku Triumeq z jakiejkolwiek przyczyny – zwłaszcza gdy pacjent
uważa, że wystąpiły u niego działania niepożądane lub jeśli wystąpiła inna choroba:

Należy skonsultować się z lekarzem przed ponownym rozpoczęciem przyjmowania leku. Lekarz
sprawdzi, czy objawy mogły być związane z reakcją nadwrażliwości. Jeśli lekarz uzna, że objawy
mogły być związane z taką reakcją, zaleci, aby już nigdy nie przyjmować leku Triumeq ani
żadnego innego leku zawierającego abakawir. Lekarz może również zalecić pacjentowi, aby już
nigdy nie przyjmował on żadnego innego leku zawierającego dolutegrawir. Ważne jest przestrzeganie
tego zalecenia.

Czasami reakcje nadwrażliwości rozwijają się u osób, które ponownie rozpoczynają przyjmowanie
produktów zawierających abakawir, lecz u których wystąpił tylko jeden objaw wymieniony w Karcie
Ostrzeżeń, zanim przerwali oni przyjmowanie leku.

Bardzo rzadko reakcje nadwrażliwości rozwijały się u osób, które ponownie rozpoczynały
przyjmowanie produktów zawierających abakawir, lecz u których nie występowały żadne objawy
przed przerwaniem przyjmowania tego leku.

Jeżeli lekarz zaleci pacjentowi ponowne rozpoczęcie przyjmowania leku Triumeq, pacjent może
zostać poproszony o przyjmowanie pierwszych dawek w miejscu, gdzie łatwo dostępna jest pomoc
medyczna, gdyby okazała się konieczna.

Jeśli u pacjenta stwierdzono nadwrażliwość na Triumeq, należy zwrócić wszystkie niewykorzystane
tabletki leku Triumeq, w celu ich bezpiecznego usunięcia. Należy zasięgnąć porady lekarza lub
farmaceuty.

Opakowanie leku Triumeq zawiera Kartę Ostrzeżeń, która przypomina pacjentowi i personelowi
medycznemu o reakcjach nadwrażliwości. Kartę tę należy odłączyć i nosić przez cały czas przy
sobie.

Bardzo częste działania niepożądane
Mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób:
- ból głowy,
- biegunka,
- nudności,
- trudności w zasypianiu (bezsenność),
- brak energii (zmęczenie).

Częste działania niepożądane
Mogą występować u nie więcej niż 1 na 10 osób:
- reakcja nadwrażliwości (patrz „Reakcje nadwrażliwości” wcześniej w tym punkcie),
- utrata apetytu,
- wysypka,
- świąd (swędzenie),
- wymioty,
- bóle żołądka (bóle brzucha),
- dyskomfort w żołądku (brzuchu),
- zwiększenie masy ciała,
- niestrawność,
- wiatry (wzdęcia),
- zawroty głowy,
- niezwykłe sny,
- koszmary senne,
- depresja (uczucie głębokiego smutku i braku wartości),
- lęk,
- zmęczenie,
- uczucie senności,
- gorączka (wysoka temperatura ciała),
- kaszel,
- podrażnienie nosa lub wodnisty katar,
- wypadanie włosów,
- bóle mięśni i uczucie dyskomfortu,
- ból stawów,
- osłabienie,
- ogólne złe samopoczucie.

Częste działania niepożądane, które mogą pojawić się w wynikach badań krwi:
- zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Niezbyt częste działania niepożądane
Mogą występować u nie więcej niż 1 na 100 osób:
- zapalenie wątroby,
- myśli i zachowania samobójcze (w szczególności u pacjentów, którzy mieli wcześniej depresję
  lub zaburzenia psychiczne),
- napady paniki.

Niezbyt częste działania niepożądane, które mogą pojawić się w wynikach badań krwi:
- zmniejszenie liczby krwinek biorących udział w procesie krzepnięcia krwi (małopłytkowość),
- mała liczba krwinek czerwonych (niedokrwistość) lub mała liczba krwinek białych
  (neutropenia),
- zwiększone stężenie cukru (glukozy) we krwi,
- zwiększone stężenie trójglicerydów (rodzaj tłuszczów) we krwi.

Rzadkie działania niepożądane
Mogą występować u nie więcej niż 1 na 1000 osób:
- zapalenie trzustki,
- rozpad tkanki mięśniowej,
- niewydolność wątroby (objawami mogą być: zażółcenie skóry i białek oczu lub nieprawidłowe,
  ciemne zabarwienie moczu),
- samobójstwo (w szczególności u pacjentów, którzy mieli wcześniej depresję lub zaburzenia
  psychiczne).
Należy natychmiast powiedzieć lekarzowi prowadzącemu, jeśli u pacjenta wystąpią
jakiekolwiek zaburzenia psychiczne (patrz również: inne zaburzenia psychiczne wymienione
wyżej).

Rzadkie działania niepożądane, które mogą pojawić się w wynikach badań krwi:
- zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (badanie czynności wątroby),
- zwiększenie aktywności enzymu zwanego amylazą.

Bardzo rzadkie działania niepożądane
Mogą występować u nie więcej niż 1 na 10 000 osób:
- uczucie drętwienia lub mrowienia na skórze,
- uczucie osłabienia kończyn,
- wysypka skórna, w wyniku której mogą tworzyć się pęcherze, wyglądające jak małe tarcze
  (plamki z ciemnym środkiem, otoczone jaśniejszym obszarem, z ciemnym pierścieniem na
  krawędzi) (rumień wielopostaciowy),
- rozległa wysypka z pęcherzami i złuszczaniem skóry, szczególnie wokół ust, nosa, oczu i
  narządów płciowych (zespół Stevensa-Johnsona), i cięższa postać ze złuszczaniem naskórka na
  powierzchni większej niż 30% powierzchni ciała (toksyczne martwicze oddzielanie się
  naskórka),
- kwasica mleczanowa (nadmiar kwasu mlekowego we krwi).

Bardzo rzadkie działania niepożądane, które mogą pojawić się w wynikach badań krwi:
- niezdolność szpiku kostnego do wytwarzania nowych krwinek czerwonych (wybiórcza aplazja
  czerwonokrwinkowa).
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane,
należy powiedzieć o tym lekarzowi. Dotyczy to też wszelkich objawów niepożądanych
niewymienionych w tej ulotce.

Inne możliwe działania niepożądane skojarzonego leczenia zakażenia HIV
Skojarzone leczenie, takie jak stosowanie leku Triumeq, może wywołać podczas leczenia zakażenia
HIV rozwój innych schorzeń.

Objawy zakażenia i stanu zapalnego
Osoby z zaawansowanym zakażeniem HIV lub z AIDS mają osłabiony układ odpornościowy i są one
bardziej narażone na rozwój ciężkich zakażeń (zakażeń oportunistycznych). Takie zakażenia mogą
mieć ukryty przebieg i nie zostać wykryte przez osłabiony układ immunologiczny przed rozpoczęciem
leczenia. Po rozpoczęciu leczenia układ odpornościowy staje się silniejszy, więc organizm zaczyna
zwalczać zakażenia, co może spowodować wystąpienie objawów zakażenia i stanu zapalnego. Te
objawy zazwyczaj obejmują gorączkę oraz niektóre z następujących objawów:
- ból głowy,
- ból brzucha,
- trudności w oddychaniu.

W rzadkich przypadkach, kiedy układ odpornościowy staje się silniejszy, może on zaatakować zdrowe
tkanki organizmu (zaburzenia autoimmunologiczne). Objawy zaburzeń autoimmunologicznych mogą
rozwinąć się wiele miesięcy po rozpoczęciu przyjmowania leku w leczeniu zakażenia HIV. Objawami
mogą być:
- kołatania serca (szybkie lub nieregularne bicie serca) lub drżenie,
- nadpobudliwość (nadmierne pobudzenie psychoruchowe),
- osłabienie rozpoczynające się w rękach i stopach, i postępujące w kierunku tułowia.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy zakażenia lub stanu zapalnego lub w razie zauważenia
któregokolwiek z powyższych objawów:
Należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Nie należy przyjmować innych leków
stosowanych w zakażeniach bez zalecenia lekarza.

Bóle stawów, sztywność i schorzenia kości
U niektórych pacjentów poddanych skojarzonemu leczeniu zakażenia HIV może rozwinąć się
zaburzenie zwane martwicą kości. Następuje wówczas obumarcie części tkanki kostnej spowodowane
ograniczeniem dopływu krwi do kości. Prawdopodobieństwo wystąpienia tego zaburzenia jest większe
u pacjentów, którzy:
- przez dłuższy czas stosują leczenie skojarzone,
- dodatkowo stosują leki przeciwzapalne zwane kortykosteroidami,
- piją alkohol,
- mają bardzo słaby układ odpornościowy,
- mają nadwagę.

Objawy martwicy kości obejmują:
- sztywność stawów,
- bóle (zwłaszcza w biodrze, kolanach lub barkach),
- trudności w poruszaniu się.
Jeżeli pacjent zauważy którykolwiek z tych objawów:
Należy powiadomić lekarza prowadzącego.

Wpływ na masę ciała, stężenia lipidów i glukozy we krwi
Podczas leczenia zakażenia HIV mogą wystąpić zwiększenie masy ciała oraz stężenia lipidów i
glukozy we krwi. Jest to częściowo związane z polepszeniem stanu zdrowia i ze stylem życia oraz
niekiedy z działaniem leków przeciw HIV. Lekarz zaleci badania w celu wykrycia tych zmian.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Dolutegrawir jest eliminowany głównie przez metabolizm z udziałem UGT1A1. Dolutegrawir jest także substratem UGT1A3, UGT1A9, CYP3A4, glikoproteiny P (P-gp) i białka oporności raka piersi (BCRP). Jednoczesne stosowanie preparatu i innych leków hamujących UGT1A1, UGT1A3, UGT1A9, CYP3A4 i (lub) P-gp może zatem zwiększać stężenie dolutegrawiru w osoczu. Leki, które indukują te enzymy lub białka transportujące, mogą zmniejszać stężenie dolutegrawiru w osoczu i osłabiać działanie terapeutyczne dolutegrawiru. Wchłanianie dolutegrawiru zmniejsza się po zastosowaniu niektórych leków zmniejszających kwaśność soku żołądkowego. Abakawir jest metabolizowany przez UGT (UGT2B7) oraz przez dehydrogenazę alkoholową; jednoczesne stosowanie induktorów (np. ryfampicyna, karbamazepina i fenytoina) lub inhibitorów (np. kwas walproinowy) enzymów UGT lub związków eliminowanych przez dehydrogenazę alkoholową może zmieniać narażenie na abakawir. Lamiwudyna jest usuwana przez nerki. Aktywne wydzielanie lamiwudyny w nerkach do moczu odbywa się przy udziale białek transportujących kationy organiczne (OCT) 2 oraz nośników usuwania wielu leków i toksyn (MATE1 i MATE2-K). Wykazano, że trimetoprym (inhibitor tych nośników leków) zwiększa stężenie lamiwudyny w osoczu; zwiększenie stężenia nie było jednak klinicznie istotne. Dolutegrawir jest inhibitorem OCT2 i MATE, jednak w analizie różnych badań wykazano, że stężenia lamiwudyny były podobne niezależnie od jednoczesnego przyjmowania lub nieprzyjmowania dolutegrawiru, co wskazuje na to, że dolutegrawir nie ma wpływu na narażenie na lamiwudynę w warunkach in vivo. Lamiwudyna jest również substratem transportera wychwytu wątrobowego OCT1. Ponieważ eliminacja wątrobowa odgrywa niewielką rolę w klirensie lamiwudyny, jest mało prawdopodobne, aby interakcje będące wynikiem hamowania OCT1 były klinicznie istotne. Mimo że abakawir i lamiwydyna są w warunkach in vitro substratami BCRP i P-gp, to biorąc pod uwagę dużą całkowitą biodostępność abakawiru i lamiwudyny, jest mało prawdopodobne, aby inhibitory tych transporterów pompy lekowej wykazywały klinicznie istotny wpływ na stężenia abakawiru i lamiwudyny. W warunkach in vivo dolutegrawir nie miał wpływu na midazolam, będący czułym substratem CYP3A4. Na podstawie danych in vivo i (lub) in vitro nie przewiduje się, aby dolutegrawir wpływał na farmakokinetykę leków, które są substratami jakiegokolwiek istotnego enzymu lub białka transportującego, takiego jak CYP3A4, CYP2C9 i P-gp. W warunkach in vitro dolutegrawir hamował nerkowe białka transportujące OCT2 i MATE1. W warunkach in vivo u pacjentów obserwowano zmniejszenie CCr o 10-14%. W warunkach in vivo dolutegrawir może zwiększać stężenia w osoczu leków, których wydalanie jest zależne od OCT2 i (lub) MATE-1 (np. famprydyny zwanej także dalfamprydyną, metforminy). W warunkach in vitro dolutegrawir hamował białka transportujące wychwytu nerkowego anionów organicznych OAT1 i OAT3. Ze względu na brak w warunkach in vivo wpływu na farmakokinetykę tenofowiru, który jest substratem OAT, hamowanie OAT1 w warunkach in vivo jest mało prawdopodobne. Dolutegrawir może zwiększać stężenia w osoczu leków, których wydalanie jest zależne od OAT3. W warunkach in vitro abakawir wykazuje możliwość hamowania CYP1A1 i ograniczone możliwości hamowania procesów metabolicznych z udziałem enzymu CYP3A4. Abakawir był inhibitorem MATE1; skutki kliniczne są nieznane. W warunkach in vitro lamiwudyna była inhibitorem OCT1 i OCT2; skutki kliniczne są nieznane. Leki przeciwretrowirusowe. Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy. Etrawiryna (bez wzmocnionych inhibitorów proteazy) i dolutegrawir - etrawiryna bez wzmocnionych inhibitorów proteazy zmniejsza stężenie dolutegrawiru w osoczu; zalecana dawka dolutegrawiru u pacjentów otrzymujących etrawirynę bez wzmocnionych inhibitorów proteazy wynosi 50 mg 2 razy na dobę; ponieważ Triumeq jest lekiem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12 h po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z etrawiryną bez wzmocnionych inhibitorów proteazy (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny preparat zawierający dolutegrawir). Lopinawir + rytonawir + etrawiryna i dolutegrawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Darunawir + rytonawir + etrawiryna i dolutegrawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Efawirenz i dolutegrawir - zalecana dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę podczas jednoczesnego stosowania z efawirenzem; ponieważ Triumeq jest lekiem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12 h po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z efawirenzem (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny preparat zawierający dolutegrawir). Newirapina i dolutegrawir - jednoczesne stosowanie z newirapiną może zmniejszać stężenie dolutegrawiru w osoczu z powodu indukcji enzymów i nie badano takiego skojarzenia leków; wpływ newirapiny na ekspozycję na dolutegrawir jest prawdopodobnie podobny lub mniejszy niż w przypadku efawirenzu; zalecana dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę podczas jednoczesnego stosowania z newirapiną, ponieważ Triumeq jest produktem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12 h po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z newirapiną (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny produkt zawierający dolutegrawir). Rilpiwiryna - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI). Tenofowir - nie jest konieczne dostosowanie dawki w przypadku jednoczesnego podawania preparatu z nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy. Emtrycytabina, didanozyna, stawudyna, zydowudyna - nie zaleca się stosowania preparatu w skojarzeniu z lekami zawierającymi emtrycytabinę, ponieważ zarówno lamiwudyna, jak i emtrycytabina są analogami cytydyny (w szczególności istnieje ryzyko interakcji wewnątrzkomórkowych). Inhibitory proteazy. Atazanawir i dolutegrawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Atazanawir + rytonawir i dolutegrawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Typranawir + rytonawir i dolutegrawir - zalecana dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego stosowania z typranawirem i rytonawirem; ponieważ Triumeq jest lekiem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12  po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z typranawirem/rytonawirem (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny preparat zawierający dolutegrawir). Fosamprenawir + rytonawir i dolutegrawir - fosamprenawir i rytonawir zmniejszają stężenia dolutegrawiru, ale na podstawie ograniczonych danych nie stwierdzono jego zmniejszonej skuteczności w badaniach fazy III; nie jest konieczne dostosowanie dawki. Nelfinawir i dolutegrawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Lopinawir + rytonawir i dolutegrawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Lopinawir + rytonawir i abakawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Darunawir + rytonawir i dolutegrawir - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Inne leki przeciwwirusowe. Daklataswir i dolutegrawir - daklataswir nie zmienia stężenia dolutegrawiru w osoczu w zakresie znaczącym klinicznie; dolutegrawir nie zmienia stężenia daklataswiru w osoczu; nie jest konieczne dostosowanie dawki. Leki przeciwzakaźne. Trimetoprim + sulfametoksazol (ko-trimoksazol) i abakawir lub trimetoprim + sulfametoksazol (ko-trimoksazol) i lamiwudyna (160 mg + 800 mg raz/dobę przez 5 dni i 300 mg w pojedynczej dawce) - nie jest konieczne dostosowanie dawki leku Triumeq, chyba że u pacjenta występują zaburzenia czynności nerek. Leki przeciwprątkowe. Ryfampicyna i dolutegrawir - dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego stosowania z ryfampicyną; ponieważ Triumeq jest lekiem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12 h po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z ryfampicyną (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny preparat zawierający dolutegrawir). Ryfabutyna - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Leki przeciwdrgawkowe. Karbamazepina i dolutegrawir - zalecana dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego stosowania z karbamazepiną; ponieważ Triumeq jest lekiem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12 h po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z karbamazepiną (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny preparat zawierający dolutegrawir). Fenobarbital i dolutegrawir; fenytoina i dolutegrawir; okskarbazepina i dolutegrawir - zalecana dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego stosowania z tymi induktorami metabolizmu; ponieważ Triumeq jest lekiem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12 h po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z tymi induktorami metabolizmu (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny preparat zawierający dolutegrawir). Leki przeciwhistaminowe (antagoniści receptora histaminowego H₂). Ranitydyna; cymetydyna - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Leki cytotoksyczne. Kladrybina i lamiwudyna - nie zaleca się jednoczesnego stosowania leku z kladrybiną. Opioidy. Metadon i abakawir (40-90 mg raz na dobę przez 14 dni i 600 mg w dawce pojedynczej, a następnie 600 mg 2 razy na dobę przez 14 dni) - u większości pacjentów prawdopodobnie nie ma konieczności dostosowania dawki metadonu; w rzadkich przypadkach może być konieczne ponowne ustalenie dawki metadonu. Retinoidy np. izotretynoina - dane są niewystarczające do określenia zaleceń dotyczących modyfikacji dawki. Różne. Etanol i dolutegrawir; etanol i lamiwudyna; etanol i abakawir (0,7 g/kg mc. w pojedynczej dawce i 600 mg w pojedynczej dawce) - nie jest konieczna modyfikacja dawki. Roztwór sorbitolu (3,2 g, 10,2 g, 13,4 g)/lamiwudyna - jeśli to możliwe, należy unikać długotrwałego skojarzonego stosowania preparatu z lekami zawierającymi sorbitol lub inne osmotycznie działające poliole lub alkohole cukrowe (np. ksylitol, mannitol, laktytol, maltytol); należy rozważyć częstsze oznaczanie miana HIV-1, w sytuacjach, gdy nie można uniknąć długotrwałego podawania skojarzonego. Leki blokujące kanały potasowe. Jednoczesne stosowanie famprydyny (zwanej także dalfamprydyną) z dolutegrawirem może wywoływać drgawki spowodowane zwiększeniem stężenia famprydyny w osoczu wynikającym z hamowania OCT2; jednoczesne stosowanie nie było badane. Stosowanie famprydyny jednocześnie z lekiem Triumeq jest przeciwwskazane. Leki zobojętniające sok żołądkowy i suplementy. Leki zobojętniające sok żołądkowy, zawierające magnez lub glin i dolutegrawir - leki zobojętniające sok żołądkowy zawierające magnez lub glin należy przyjmować w dużym odstępie czasu od podania leku (co najmniej 2 h później lub 6 h wcześniej). Suplementy wapnia i dolutegrawir; suplementy żelaza i dolutegrawir; preparaty wielowitaminowe (zawierające wapń, żelazo lub magnez) i dolutegrawir - suplementy lub preparaty wielowitaminowe zawierające wapń, żelazo lub magnez mogą być przyjmowane w tym samym czasie co Triumeq, jeśli jest on przyjmowany z posiłkiem; jeśli Triumeq jest przyjmowany na czczo, takie suplementy należy przyjmować co najmniej 2 h po przyjęciu lub 6 h przed przyjęciem leku Triumeq; podczas przyjmowania dolutegrawiru i tych suplementów na czczo, obserwowano zmniejszenie ekspozycji na dolutegrawir; w stanie po posiłku zmiany w ekspozycji po jednoczesnym podaniu z suplementami wapnia lub żelaza były modyfikowane przez wpływ pokarmu, skutkiem czego obserwowana ekspozycja była podobna do uzyskiwanej po podaniu dolutegrawiru na czczo. Kortykosteroidy. Prednizon - nie jest konieczne dostosowanie dawki. Leki przeciwcukrzycowe. Metformina i dolutegrawir - w celu utrzymania kontroli glikemii, należy rozważyć dostosowanie dawki metforminy podczas rozpoczynania i zaprzestawania jednoczesnego stosowania metforminy z dolutegrawirem; u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek należy rozważyć dostosowanie dawki metforminy podczas jednoczesnego stosowania z dolutegrawirem ze względu na zwiększone ryzyko kwasicy mleczanowej u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek wynikające ze zwiększonego stężenia metforminy. Produkty ziołowe. Preparaty dziurawca zwyczajnego i dolutegrawir - ponieważ zalecana dawka dolutegrawiru wynosi 50 mg 2 razy na dobę w przypadku jednoczesnego stosowania z preparatami zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego; ponieważ Triumeq jest lekiem złożonym o ustalonych dawkach, dodatkową tabletkę 50 mg dolutegrawiru należy podać ok. 12 h po przyjęciu leku Triumeq, podczas jednoczesnego stosowania z preparatami zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego (w celu dostosowania dawki dostępny jest oddzielny preparat zawierający dolutegrawir). Doustne środki antykoncepcyjne. Etynyloestradiol i norgestromin i dolutegrawir - dolutegrawir nie ma farmakodynamicznego wpływu na hormon luteinizujący (LH), folikulotropinę (FSH) i progesteron; nie jest koniecznie modyfikowanie dawek doustnych środków antykoncepcyjnych podczas ich jednoczesnego podawania z preparatem. Leki przeciwnadciśnieniowe. Riocyguat i abakawir - jednoczesne podanie pojedynczej dawki riocyguatu (0,5 mg) pacjentom zakażonych HIV przyjmujących Triumeq, powodowało ok. 3-krotne zwiększenie AUC riocyguatu, w porównaniu do wartości AUC riocyguatu u osób zdrowych; może być konieczne zmniejszenie dawki riocyguatu (należy zapoznać się z ChPL riocyguatu).

GSK Commercial Sp. z o.o.
ul. Rzymowskiego 53
02-697 Warszawa
22-576-90-00
pl.gsk.com