Ultracod 500 mg + 30 mg tabletki

1 tabl. zawiera 500 mg paracetamolu i 30 mg półwodnego fosforanu kodeiny.

Paracetamol wykazuje działanie przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Prowadzi w większym stopniu do zahamowania ośrodkowej niż obwodowej syntezy prostaglandyn. Hamuje także działanie endogennych substancji pirogennych na ośrodek termoregulacji w podwzgórzu, wywierając działanie przeciwgorączkowe. Kodeina jest opioidem o ośrodkowym działaniu przeciwbólowym. Jej działanie jest zależne od dawki. Niektóre badania wykazały, że skuteczność przeciwbólowa połączenia paracetamolu i kodeiny jest większa niż skuteczność obu substancji w monoterapii, co umożliwia zastosowanie mniejszych dawek i zwiększa bezpieczeństwo. Wchłanianie paracetamolu po podaniu doustnym jest szybkie (C_max w surowicy występuje po 0,5-1,5 h) i całkowite. Całkowita dostępność biologiczna wynosi 65-89%. Wskazuje to obecność efektu pierwszego przejścia w wysokości 20-40%. Paracetamol w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza. Metabolizm paracetamolu zachodzi głównie w wątrobie, przede wszystkim poprzez bezpośrednie sprzęganie z kwasem glukuronowym i siarkowym (odpowiednio 55% i 35%). Metabolity są wydalane przez nerki. Mniej niż 5% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej. T_0,5 wynosi 1,5-2,5 h. Całkowita eliminacja zachodzi w ciągu 24 h. Wchłanianie kodeiny po podaniu doustnym jest szybkie. Jej dostępność biologiczna po podaniu doustnym wynosi jedynie około 54%, z uwagi na silny efekt pierwszego przejścia przez wątrobę. C_max osiągane jest po około 1 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 25-30%. Metabolizm zachodzi w wątrobie. Do głównych metabolitów należy morfina, norkodeina, a także sprzężenia morfiny i kodeiny (sprzężenia są końcowymi metabolitami). T_0,5 wynosi 3-5 h; w przypadku niewydolności nerek ulega wydłużeniu do 9-18 h, jest wolniejszy także u osób starszych. Wydalanie zachodzi głównie przez nerki, około 10 % dawki kodeiny wydalane jest w formie niezmienionej.

Bóle o nasileniu średnim do dużego. Ostry ból o umiarkowanym nasileniu u młodzieży w wieku 12-18 lat, który nie ustąpił po leczeniu innymi lekami przeciwbólowymi, takimi jak paracetamol lub ibuprofen (stosowanymi w monoterapii).

Nadwrażliwość na paracetamol, kodeinę (lub inne opioidy) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ostra niewydolność wątroby. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Depresja ośrodka oddechowego lub niewydolność oddechowa. Ciężka astma. Urazy głowy, podwyższone ciśnienie wewnątrzczaszkowe. Nie stosować po operacji dróg żółciowych. Porażenna niedrożność jelita. Jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO lub w ciągu 14 dni po ich odstawieniu. Nie stosować u wszystkich pacjentów pediatrycznych (w wieku 0 do 18 lat) poddawanych zabiegowi usunięcia migdałka podniebiennego (tonsilektomia) i (lub) gardłowego (adenoidektomia) w ramach leczenia zespołu obturacyjnego bezdechu śródsennego ze względu na zwiększone ryzyko ciężkich i zagrażających życiu działań niepożądanych. Okres karmienia piersią. Pacjenci z rozpoznanym bardzo szybkim metabolizmem z udziałem enzymu CYP2D6. Zbliżający się poród lub ryzyko przedwczesnego porodu. U pacjentów w stanie śpiączki nie należy stosować opioidowych leków przeciwbólowych.

Nie wykazano bezpieczeństwa stosowania paracetamolu z kodeiną w okresie ciąży. Paracetamol i kodeina przenikają przez barierę łożyskową. Duża liczba danych dotyczących kobiet w ciąży wskazuje na to, że lek nie wywołuje wad rozwojowych ani nie jest toksyczny dla płodu lub noworodka. Wyniki badań epidemiologicznych dotyczących rozwoju układu nerwowego u dzieci narażonych na działanie paracetamolu in utero, są niejednoznaczne. Paracetamol można stosować w okresie ciąży, jeżeli jest to klinicznie uzasadnione. Badania przeprowadzone na kobietach i ich dzieciach nie wykazały potencjalnego związku pomiędzy stosowaniem paracetamolu w ciągu pierwszych 3 - 4 mies. ciąży a występowaniem zaburzeń rozwojowych. Jednakże w badaniach na ludziach potwierdzono istnienie związku pomiędzy obecnością zaburzeń rozwoju układu oddechowego a stosowaniem kodeiny w I trymestrze ciąży. Kodeina może wywoływać depresję oddechową i objawy odstawienne u noworodków urodzonych przez matki, które stosowały kodeinę w III trymestrze ciąży. W celu zachowania ostrożności należy unikać stosowania leku w III trymestrze ciąży oraz w trakcie porodu. W okresie ciąży lek należy stosować jedynie pod nadzorem lekarza, tylko w przypadku, gdy potencjalna korzyść uzasadnia potencjalne ryzyko dla płodu. W przypadku podawania w czasie ciąży należy wziąć pod uwagę morfinomimetyczne właściwości kodeiny. Lek jest przeciwskazany do stosowania podczas karmienia piersią. Kodeiny nie należy stosować w okresie karmienia piersią. W zalecanych dawkach leczniczych kodeina i jej aktywny metabolit mogą być obecne w mleku matki w bardzo małych dawkach i jest mało prawdopodobne, aby niekorzystnie wpływały na karmione piersią niemowlę. Kodeina jest częściowo metabolizowana przez cytochrom P450 (CYP2D6) i jeżeli pacjentka ma bardzo szybki metabolizm z udziałem enzymu CYP2D6, w mleku matki mogą występować większe stężenia aktywnego metabolitu, morfiny. W bardzo rzadkich przypadkach może to matki jak i karmionego piersią niemowlęcia objawy toksyczności opioidów. Zagrażające życiu działania niepożądane lub śmierć noworodka i (lub) niemowlęcia może wystąpić nawet po zastosowaniu dawek terapeutycznych. Nowonarodzone niemowlęta, niedojrzałe niemowlęta oraz niemowlęta w gorszym stanie zdrowia mogą być bardziej wrażliwe. Podczas stosowania większych dawek obserwowano bezdech lub zahamowanie ośrodka oddechowego.

Doustnie. Dorośli: 1-2 tabl. w pojedynczej dawce, w razie konieczności do czterech razy na dobę, w odstępach nie krótszych niż 6 h. Dawka zależy od masy ciała, 2 tabl. w pojedynczej dawce mogą być stosowane wyłącznie przez osoby ważące ≥60 kg. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej 8 tabl. (4 g paracetamolu oraz 240 mg fosforanu kodeiny). Młodzież w wieku od 12 do 18 lat: 1-2 tabl. w jednej dawce do 4 razy na dobę w odstępach nie krótszych niż 6 h. Dawka zależy od masy ciała (10-15 mg/kg mc. dla paracetamolu i 0,5-1 mg/kg mc. dla kodeiny), 2 tabl. w pojedynczej dawce mogą być stosowane jedynie przez osoby ważące 60 kg i więcej. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej 8 tabl. (4 g paracetamolu oraz 240 mg fosforanu kodeiny). Dzieci w wieku <12 lat: kodeiny nie należy stosować u dzieci poniżej 12 lat ze względu na ryzyko toksyczności opioidów związane ze zmiennym i nieprzewidywalnym metabolizmem kodeiny do morfiny. Szczególne grupy pacjentów. Pacjentom w podeszłym wieku, zaleca sie dawkowanie jak w przypadku dorosłych, choć może być konieczne zmniejszenie dawki. W przypadku zaburzeń czynności wątroby lub nerek należy zmniejszyć dawkę lub wydłużyć odstępy czasowe pomiędzy poszczególnymi dawkami. W przypadku zaburzenia czynności nerek należy stosować maksymalnie 1 tabl. w odstępie co najmniej 6-8 h od poprzedniej dawki. Czas trwania leczenia u wszystkich pacjentów należy ograniczyć do 3 dni i jeśli nie osiągnięto skutecznego złagodzenia bólu, pacjenci lub ich opiekunowie powinni zasięgnąć opinii lekarza. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, bez rozgryzania, popijając odpowiednią ilością płynu. Zażycie leku po posiłku może powodować opóźnienie początku działania.

Połączenie paracetamolu i kodeiny nie powinno być stosowane w przypadku: ostrych chorób wątroby, ciężkiej niewydolności nerek (CCr <10 ml/min), uzależnienia od alkoholu (w tym niedawne zaprzestanie spożywania alkoholu) i narkotyków oraz substancji psychotropowych, uzależnienia od opioidów, zaburzeń świadomości, jednoczesnego stosowania z innymi lekami wpływającymi na wątrobę. Lek powinien być zastosowany po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka w przypadku: upośledzenia funkcji oddechowych (z powodu rozedmy płuc, kifoskoliozy, ciężkiej otyłości) i przewlekłej obturacyjnej choroby dróg oddechowych. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątrobowokomórkową lub zespołem Gilberta; z niedokrwistością hemolityczną; niedoborem G-6-PD; z hipowolemią; z zaburzeniami rytmu serca lub zaburzeniami czynności serca; z myasthenia gravis; z ostrym brzuchem; z kamieniami żółciowymi oraz przewlekłymi zaparciami; u których stan może ulec pogorszeniu przez opioidy, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku, którzy mogą być wrażliwi na ośrodkowe i żołądkowo-jelitowe efekty działania leku; jednocześnie stosujących leki o działaniu depresyjnym na OUN (ośrodkowy układ nerwowy); z rozrostem gruczołu krokowego lub łagodnym rozrostem gruczołu krokowego; z chorobą zapalną jelit lub niedrożnością jelit (taką jak przewlekłe wrzodziejące zapalenie jelita grubego); z niewielkimi rezerwami glutationu; ze zwężeniem cewki moczowej; z niewydolnością nadnerczy (choroba Addisona); z niedoczynnością tarczycy; ze stwardnieniem rozsianym. Należy zmniejszyć dawkę lub wydłużyć odstępy pomiędzy poszczególnymi dawkami u pacjentów cierpiących na: zaburzenia czynności wątroby (np. w przewlekłych chorobach wątroby, przy długotrwałym nadużywaniu alkoholu), zaburzenia czynności nerek oraz u pacjentów dializowanych, u pacjentów z zespołem Gilberta w pewnych okolicznościach może dochodzić do spowolnienia metabolizmu paracetamolu należy zmniejszyć dawkę. Paracetamol może być hepatotoksyczny nawet w dawkach terapeutycznych i podczas stosowania 4 g na dobę (maksymalna dawka terapeutyczna) lub po krótkim okresie leczenia oraz u pacjentów bez współistniejących wcześniej zaburzeń wątroby. Ryzyko uszkodzenia wątroby wzrasta, jeśli jednocześnie w organizmie obecny jest alkohol, substancje indukujące enzymy mikrosomalne wątroby lub inne substancje toksyczne dla wątroby. Długotrwałe spożywanie alkoholu istotnie zwiększa niebezpieczeństwo hepatotoksyczności paracetamolu, przy czym największe ryzyko dotyczy pacjentów z przewlekłym alkoholizmem poddanych krótkotrwałej abstynencji (12 h) - spożywanie alkoholu w trakcie leczenia jest zakazane. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów długotrwale leczonych (powyżej 10 dni) większymi dawkami paracetamolu, wskazane jest regularne monitorowanie czynności wątroby. Po długotrwałym stosowaniu monitorowanie powinno również obejmować morfologię krwi i czynność nerek. Należy przestrzec pacjentów przed jednoczesnym przyjmowaniem innych leków zawierających paracetamol i kodeinę. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze stwierdzoną nadwrażliwością na kwas acetylosalicylowy i (lub) inne NLPZ. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania paracetamolu i flukloksacyliny, ze względu na zwiększone ryzyko rozwoju kwasicy metabolicznej z dużą luką anionową (HAGMA), szczególnie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, posocznicą, niedożywieniem i innymi przyczynami niedoboru glutationu (np. przewlekły alkoholizm), a także u pacjentów stosujących maksymalne dawki dobowe paracetamolu. Zaleca się ścisłą obserwację pacjenta, w tym wykonywanie badań wykrywających 5-oksoprolinę w moczu. Po zastosowaniu paracetamolu zgłaszano zagrażające życiu reakcje skórne, takie jak zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN). Pacjenci powinni być poinformowani odnośnie wystąpienia możliwych objawów przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle monitorowani pod kątem wystąpienia reakcji skórnych. W przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (np. postępująca wysypka często z pęcherzykami lub zmianami na błonach śluzowych), pacjenci powinni natychmiast przerwać leczenie i zgłosić się do lekarza. W badaniach prowadzonych na zwierzętach duże dawki paracetamolu powodowały zanik jąder i zahamowanie spermatogenezy. Dlatego też u mężczyzn leczonych z powodu obniżonej płodności należy rozważyć konieczność leczenia preparatem. Częste stosowanie leków przeciwbólowych zwłaszcza w dużych dawkach, w celu łagodzenia bólów głowy lub migren, może wywołać bóle głowy, których nie należy leczyć za pomocą zwiększania dawek leku. W takich przypadkach stosowanie leku przeciwbólowego nie powinno być kontynuowane bez zalecenia lekarza. Podczas leczenia doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i jednoczesnym długotrwałym leczeniem wyższymi dawkami paracetamolu, zwłaszcza w skojarzeniu z kodeiną lub dekstropropoksyfenem konieczna jest kontrola czasu protrombinowego. Kodeina jest metabolizowana przez enzym wątrobowy CYP2D6 do morfiny, jej aktywnego metabolitu. Jeśli pacjent ma niedobór lub jest całkowicie pozbawiony tego enzymu, nie zostanie uzyskane odpowiednie działanie przeciwbólowe. Szacunkowe dane wskazują, że do 7% populacji kaukaskiej może mieć niedobór tego enzymu. Jednak u pacjenta z szybkim lub bardzo szybkim metabolizmem, istnieje zwiększone ryzyko działań niepożądanych toksyczności opioidów nawet podczas stosowania zwykle zalecanych dawek. U tych pacjentów kodeina jest szybko przekształcana do morfiny, co prowadzi do osiągnięcia większego niż spodziewane stężenia morfiny. Ogólnymi objawami toksyczności opioidów są: dezorientacja, senność, płytki oddech, wąskie źrenice, nudności, wymioty, zaparcia i brak apetytu. W ciężkich przypadkach mogą to być: objawy związane zhamowaniem czynności układu krążenia i układu oddechowego, które mogą zagrażać życiu, a w rzadkich przypadkach prowadzić do zgonu. Jednoczesne stosowanie preparatu i leków uspokajających, takich jak benzodiazepiny lub pochodnych leków może prowadzić do sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu. Ze względu na to ryzyko, jednoczesne zalecanie leków uspokajających należy zarezerwować dla pacjentów, u których zastosowanie alternatywnych sposobów leczenia nie jest możliwe. Jeśli zostanie podjęta decyzja o przepisaniu leku jednocześnie z lekami uspokajającymi, należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę, przez najkrótszy możliwy czas. Pacjentów należy starannie obserwować pod kątem wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych depresji oddechowej i sedacji. W związku z tym, szczególnie zalecane jest poinformowanie pacjentów i ich opiekunów o tych objawach. Jednoczesne stosowanie opioidów, w tym kodeiny, z alkoholem może prowadzić do sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu - jednoczesne stosowanie z alkoholem nie jest zalecane. W opublikowanej literaturze istnieją doniesienia, że kodeina stosowana pooperacyjnie u dzieci po zabiegu usunięcia migdałka podniebiennego i (lub) gardłowego w ramach leczenia obturacyjnego bezdechu śródsennego, prowadzi do rzadkich, lecz zagrażających życiu działań niepożądanych, w tym do zgonu. Wszystkie dzieci otrzymywały kodeinę w dawkach, które były w odpowiednim zakresie dawek; jednak istnieją dowody, że te dzieci bardzo szybko, albo szybko metabolizowały kodeinę do morfiny. Kodeina nie jest zalecana do stosowania u dzieci, u których czynność układu oddechowego może być zaburzona, w tym u dzieci z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, ciężkimi zaburzeniami serca lub układu oddechowego, zakażeniami górnych dróg oddechowych lub płuc, wielonarządowymi urazami lub rozległymi zabiegami chirurgicznymi. Te czynniki mogą nasilać objawy toksyczności morfiny. Stosowanie kodeiny w dużych dawkach przez długi czas może powodować uzależnienie. Kodeina posiada pierwotny potencjał wywołania uzależnienia. Tolerancja, uzależnienie psychiczne i fizyczne rozwijają się podczas długotrwałego stosowania dużych dawek, a po nagłym zaprzestaniu stosowania leku mogą rozwinąć się objawy odstawienia. Istnieje tolerancja krzyżowa z innymi opioidami. Szybkich nawrotów można się spodziewać u pacjentów uprzednio uzależnionych od opiatów (w tym w okresie remisji). Należy stopniowo zaprzestawać podawania po długotrwałym leczeniu. Zgłaszano przypadki nadużywania kodeiny, w tym przypadki u dzieci i młodzieży. Wśród niektórych uzależnionych osób odnotowano nadużywanie narkotyków i (lub) alkoholu i (lub) zaburzenia psychiczne w wywiadzie. Szczególną ostrożność zaleca się podczas stosowania u dzieci, młodzieży, młodych dorosłych oraz u pacjentów uzależnionych od narkotyków i (lub) alkoholu w przeszłości. W przypadku nagłego odstawienia leków przeciwbólowych stosowanych długotrwale w dużych dawkach niezgodnie z zaleceniami lekarza, mogą wystąpić bóle głowy jak również zmęczenie, bóle mięśniowe, nerwowość i objawy wegetatywne. Objawy te ustępują zwykle w ciągu kilku dni po odstawieniu leku. Do tego czasu nie należy stosować żadnych leków przeciwbólowych, a leku nie należy ponownie stosować bez uprzedniej konsultacji z lekarzem. Leczenie pacjentów, u których wykonano zabieg cholecystektomii należy prowadzić z zachowaniem ostrożności. Skurcz zwieracza Oddiego może powodować objawy przypominające zawał mięśnia sercowego lub nasilać objawy u pacjentów z zapaleniem trzustki. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zaburzeniami konwulsyjnymi. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie leku, zwłaszcza depresję oddechową; są również bardziej podatni na hipertrofię, rozrost stercza i związane z wiekiem zaburzenie czynności nerek. U tych pacjentów występuje także większe prawdopodobieństwo działań niepożądanych z powodu zatrzymania moczu wywołanego opioidami. Lek zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w jednej tabletce, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast zaprzestać stosowania leku i niezwłocznie zgłosić się po pomoc medyczną
w przypadku wystąpienia poniżej wymienionych, bardzo rzadkich działań niepożądanych:
• nagłej wysokiej gorączki, bólu gardła i owrzodzenia jamy ustnej - są to objawy bardzo
  poważnego zaburzenia krwi (mała liczba białych krwinek),
• ciężkich reakcji alergicznych z obrzękiem krtani, dusznością, zlewnymi potami, nudnościami,
  obniżeniem ciśnienia krwi aż do wystąpienia wstrząsu,
• ciężkich reakcji skórnych obejmujących zaczerwienienie, powstawanie pęcherzy i łuszczenie
  się skóry.

Podczas stosowania paracetamolu i kodeiny (substancje czynne zawarte w leku Ultracod)
obserwowano następujące działania niepożądane (zgodnie z częstością występowania).

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 osoby na 10):
• zmęczenie, omdlenia (chwilowa utrata przytomności w przypadku stosowania dużych dawek),
  zawroty głowy, bóle głowy o niewielkim nasileniu, obniżenie ciśnienia tętniczego, zaparcia
  oraz szczególnie na początku leczenia, nudności i wymioty.

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 osoby na 100):
• zaburzenia snu, świąd, zaczerwienienie skóry, pokrzywka.

Rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 osoby na 1000):
• dzwonienie i szumy w uszach, duszność, suchość w jamie ustnej, wysypka alergiczna,
  zaburzenia widzenia lub zwężenie źrenicy (w przypadku stosowania dużych dawek).

Bardzo rzadko (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 osoby na 10 000):
• zmniejszenie liczby białych i czerwonych krwinek oraz płytek krwi, zwężenie oskrzeli
  (astma),
• depresja ośrodka oddechowego (w przypadku stosowania dużych dawek lub u pacjentów
  z podwyższonym ciśnieniem śródczaszkowym lub po urazie głowy), uczucie nadmiernego
  szczęścia lub smutku (euforia lub obniżenie nastroju w przypadku stosowania dużych dawek),
  zaburzenia koordynacji wzrokowo – ruchowej oraz ostrości widzenia (w przypadku
  stosowania dużych dawek),
• obrzęk płuc (w przypadku stosowania dużych dawek, w szczególności u pacjentów
  z zaburzeniami czynności płuc).

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
• zapalenie wątroby (mogą wystąpić ból brzucha, utrata apetytu, nudności lub wymioty), które
  może prowadzić do niewydolności wątroby,
• napady drgawkowe,
• uczucie splątania, senności lub silnego uspokojenia,
• trudności w oddawaniu moczu (zatrzymanie moczu),
• ryzyko rozwoju uzależniania (podczas długotrwałego stosowania).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C,
02-222 Warszawa,
tel.: + 48 22 49 21 301,
faks: + 48 22 49 21 309,
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Ryzyko wystąpienia toksycznego działania paracetamolu może być zwiększone u pacjentów przyjmujących inne leki potencjalnie hepatotoksyczne lub leki, które indukują enzymy mikrosomalne wątroby, jak np. leki nasenne i przeciwpadaczkowe (takie jak glutetymid, fenobarbital, enytoina, karbamazepina, topiramat), barbiturany, inhibitory MAO, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, ziele dziurawca oraz ryfampicyna, które mogą nasilić toksyczność paracetamolu oraz powodować zaburzenia czynności wątroby. To samo odnosi się do przypadków nadużywania alkoholu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania paracetamolu i flukloksacyliny, ponieważ może to się wiązać z rozwojem kwasicy metabolicznej z dużą luką anionową, zwłaszcza u pacjentów z czynnikami ryzyka. Wskaźnik wchłaniania paracetamolu może być zwiększony przez metoklopramid lub domperydon. Żywica jonowymienna (taka jak kolestyramina) może zmniejszać wchłanianie jelitowe paracetamolu i potencjalnie zmniejszać jego skuteczność, jeśli jest przyjmowana w tym samym czasie. Jeśli to możliwe, odstęp między przyjmowaniem żywicy a przyjmowaniem paracetamolu musi być dłuższy niż 2 h. Chloramfenikol, w związku ze wzrostem toksyczności, może wyraźnie spowolnić eliminację paracetamolu. U pacjentów przyjmujących warfarynę i inne leki z grupy antagonistów witaminy K, paracetamol może zwiększyć ryzyko krwawienia - należy monitorować proces krzepnięcia krwi oraz obserwować pod kątem wystąpienia powikłań krwotocznych. Przy jednoczesnym podawaniu paracetamolu i zydowudyny obserwowano zwiększenie skłonności do występowania neutropenii i hepatotoksyczności. Przy jednoczesnym podawaniu paracetamolu z lamotryginą obserwowano zmniejszenie skuteczności działania lamotryginy, związane ze zwiększeniem jej klirensu wątrobowego. Jednoczesne długotrwałe podawanie paracetamolu i NLPZ (przede wszystkim kwasu acetylosalicylowego) w większych dawkach zwiększa ryzyko nefropatii analgetycznej i innych działań niepożądanych dotyczących nerek. Przy jednoczesnym przyjmowaniu leków lub środków spowalniających opróżnianie żołądka, takich jak propantelina, może dochodzić do spowolnienia wchłaniania i opóźnienia początku działania paracetamolu. Doustne środki antykoncepcyjne mogą zwiększyć klirens paracetamolu. Jednoczesne podawanie inhibitorów monoaminooksydazy (MAO) (np. tranylcyprominy) może nasilać działanie na ośrodkowy układ nerwowy i inne działania niepożądane o nieprzewidywalnym nasileniu (np. ryzyko przełomu nadciśnieniowego). Lek jest przeciwwskazany u pacjentów obecnie otrzymujących lub którzy w okresie 2 tygodni przerwali leczenie inhibitorami monoaminooksydazy. Podczas jednoczesnego stosowania z innymi lekami działającymi hamująco na OUN (np. lekami uspokajającymi lub nasennymi, częściowo także z innymi lekami przeciwbólowymi, lekami antyhistaminowymi, neuroleptykami, lekami przeciwdepresyjnymi takimi jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. imipramina, amitryptylina; leki przeciwlękowe, leki przeciwnadciśnieniowe lub przeciwkaszlowe) obserwowano wzmożenie działania sedatywnego oraz zahamowanie ośrodka oddechowego. Ze względu na addytywne działanie hamujące ośrodkowy układ nerwowy, jednoczesne stosowanie opioidów z lekami uspokajającymi, takimi jak benzodiazepiny lub pochodne leki, zwiększa ryzyko sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu - należy ograniczyć dawkę i czas trwania jednoczesnego stosowania. Ze względu na addytywne działanie hamujące na ośrodkowy układ nerwowy, jednoczesne stosowanie alkoholu i opioidów zwiększa ryzyko sedacji, depresji oddechowej, śpiączki i zgonu. Jednoczesne stosowanie z alkoholem nie jest zalecane. Należy unikać jednoczesnego stosowania kodeiny i leków wykrztuśnych, ponieważ kodeina może hamować odruch kaszlu. Jednoczesne stosowanie kodeiny z lekami antyperystaltycznymi i przeciwbiegunkowymi może zwiększać ryzyko ciężkiego zaparcia i depresji ośrodkowego układu nerwowego. Jednoczesne stosowanie kodeiny z częściowym agonistą (np. buprenorfiną) lub antagonistą (np. naltreksonem) może przyśpieszać lub opóźniać działanie kodeiny.

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
22-375-92-00
[email protected]
www.zentiva.pl