Uromitexan 100 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

Mesna

tylko na receptę
Dodaj leki do koszyka, żeby sprawdzić ich dostępność i zamówić lub kupić z dostawą.
1

Opis

1. Co to jest lek UROMITEXAN i w jakim celu się go stosuje

UROMITEXAN, roztwór do wstrzykiwań, jest podawany tylko w przypadku gdy pacjent otrzymuje
również ifosfamid lub cyklofosfamid. Zarówno ifosfamid jak i cyklofosfamid mogą spowodować
uszkodzenie tkanki wyściełającej pęcherz moczowy. O uszkodzeniu tym może świadczyć pojawienie
się krwi w moczu. Bardzo mała ilość krwi, może być niewidoczna dla pacjenta, więc lekarz lub
pielęgniarka przeprowadzi badanie moczu stosując specjalny test paskowy lub badanie mikroskopowe
w celu sprawdzenia obecności krwi w moczu. Większa ilość krwi w moczu będzie zauważalna dla
pacjenta, gdyż mocz będzie wtedy czerwony; bardzo rzadko zauważalne są skrzepy krwi.
UROMITEXAN chroni tkankę wyściełającą pęcherz moczowy przed uszkadzającym działaniem
ifosfamidu i cyklofosfamidu.

Skład

1 ampułka (4 ml) zawiera 400 mg mesny.

Wskazania

Środek profilaktyczny, zmniejszający częstość występowania krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wywołanego podawaniem oksazafosforyn (ifosfamidu, cyklofosfamidu, trofosfamidu). Lek należy zawsze podawać z ifosfamidem. W przypadku stosowania cyklofosfamidu lub trofosfamidu, lek należy podawać w dawkach przekraczających 10 mg/kg mc. oksazafosforyny oraz u wszystkich pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka (przebyta radioterapia nowotworów narządów miednicy, zapalenie pęcherza moczowego związane z wcześniejszym leczeniem ifosfamidem, cyklofosfamidem lub trofosfamidem lub przebyte choroby dróg moczowych).

Dawkowanie

Dorośli. Terapia powinna trwać tak długo jak leczenie oksazafosforyną i dalej do czasu, gdy stężenie metabolitów oksazafosforyny w moczu zmniejszy się do wartości nietoksycznych. Dożylnie we wstrzyknięciach w dawkach stanowiących 20% dawki oksazafosforyny w godzinie 0 (w momencie podawania oksazafosforyny), a następnie po 4 i 8 h. W leczeniu wysokimi dawkami oksazafosforyny (np. przed przeszczepem szpiku kostnego) całkowita dawka leku może być zwiększona do 120-160% dawki oksazafosforyny. Zaleca się, aby od podania 20% dawki leku (związanej z całkowitą dawką oksazafosforyny) w godzinie 0 pozostałą dawkę podawać dożylnie w sposób ciągły przez okres 24 h przy pomocy pompy infuzyjnej. Można również zastosować pojedyncze wstrzyknięcia metodą bolus: dorośli - odpowiednio 3 x 40% (godzina 0, 4, 8) lub 4 x 40% (godzina 0, 3, 6, 9). Zamiast wstrzyknięci bolusowych można zastosować krótkie, 15-minutowe infuzje. Wykazano, że przy ciągłej infuzji ifosfamidu korzystne jest podawanie preparatu w godzinie 0 po początkowej dawce 20% we wstrzyknięciu metodą bolus (początek infuzji - godzina 0), po których następuje infuzja 100% dawki ifosfamidu. Ochronę dróg moczowych należy kontynuować przez 6-12 h po zakończeniu infuzji ifosfamidu. Dzieci. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku nie zostały ustalone; może zajść konieczność skrócenia odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami i (lub) zwiększenia liczby poszczególnych dawek. Doświadczenie kliniczne po podaniu dawek konwencjonalnych wykazało, że w pojedynczych przypadkach korzystnie jest podawać lek w krótszych odstępach czasu (np. co 3 h, całkowita dawka leku = 60% dawki oksazafosforyny). W przypadku terapii bardzo wysokimi dawkami oksazafosforyny wstrzyknięcia bolusowe leku należy zawsze podawać w krótszych odstępach czasu (np. 20% w godzinie 0, 1, 3, 6, 9, 12). Zamiast wstrzyknięć bolusowych można zastosować krótkie, 15-minutowe infuzje. Pacjenci z uszkodzonym nabłonkiem dróg moczowych w wyniku wcześniejszego leczenia oksazafosforynami lub napromieniania narządów miednicy, lub pacjenci, u których standardowe dawki leku nie zapewniają odpowiedniej ochrony, np. pacjenci z chorobami dróg moczowych: dawkę 40% dawki oksazafosforyny należy podawać w odstępach krótszych niż 4 h i (lub) zwiększyć liczbę dawek.

Środki ostrożności

Lek należy stosować po starannej analizie stosunku ryzyka do korzyści u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi. Zaobserwowano ciężkie, jak i niewielkie reakcje nadwrażliwości, związane ze stosowaniem mesny w leczeniu ciężkich układowych chorób autoimmunologicznych oraz nowotworów (przypominały obraz kliniczny posocznicy, a u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi, przypominały zaostrzenie choroby podstawowej). Mogą one ulegać pogorszeniu przy ponownej ekspozycji na mesnę, a w niektórych sytuacjach mogą być zagrożeniem dla życia. Lek nie zapobiega występowaniu krwotocznego zapalenia pęcherza u wszystkich pacjentów, stąd należy codziennie przed rozpoczęciem leczenia oksazafosforyną badać poranną próbkę moczu na obecność krwi. W przypadku wystąpienia krwiomoczu podczas stosowania leku łącznie z oksazafosforynami w zalecanych dawkach, w zależności od nasilenia krwiomoczu można rozpocząć zmniejszanie dawki oksazafosforyny lub jej odstawienie. Należy zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku, z uwagi na częstsze występowanie zaburzeń czynności wątroby, nerek i serca oraz współistniejące choroby lub równocześnie stosowane leki.

Podmiot odpowiedzialny

Baxter Polska Sp. z o.o.
ul. Kruczkowskiego 8
00-380 Warszawa
22-488-37-77
www.baxter.com.pl

Dodaj do koszyka

Kleszcze – co warto o nich wiedzieć? Jak się przed nimi uchronić?
Kleszcze – co warto o nich wiedzieć? Jak się przed nimi uchronić?

Kleszcze – co warto o nich wiedzieć? Jak się przed nimi uchronić?

Kleszcze to rząd pajęczaków, które są szeroko rozpowszechnione na całym świecie. Do tej pory udało się rozpoznać aż 900 gatunków tych krwiopijnych pasożytów. Pajęczaki upodobały sobie miejsca ciepłe, wilgotne, porośnięte paprociami i wysoką trawą. Kleszcze występują przede wszystkim w lasach i na ich obrzeżach, na łąkach, polach uprawnych, pastwiskach, nad brzegami rzek i jezior, a także w parkach i ogrodach. W naszym kraju najczęściej możemy spotkać kleszcza pospolitego (Ixodes ricinus) oraz kleszcza łąkowego (Dermacentor reticulatus).

Czytaj dalej