Vaborem 1 g+1 g proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 1 g meropenemu (w postaci trójwodzianu) oraz 1 g waborbaktamu. Po rekonstytucji 1 ml roztworu zawiera 50 mg meropenemu i 50 mg waborbaktamu. Ponadto każda fiolka zawiera 10,9 mmol sodu (ok. 250 mg).

Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów, połączenie meropenemu z inhibitorem β-laktamaz (waborbaktamem). W powikłanych zakażeniach układu moczowego, w tym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, wykazano wrażliwość następujących patogenów na meropenem/waborbaktam: bakterie Gram-ujemne - Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae i Enterobacter cloacae complex. Nie określono skuteczności klinicznej wobec wymienionych niżej patogenów, które są istotne dla zarejestrowanych wskazań, choć badania in vitro wskazują, że drobnoustroje te mogą być wrażliwe na meropenem/waborbaktam, jeśli nie wystąpi oporność nabyta: bakterie Gram-ujemne -Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Klebsiella aerogenes, Klebsiella oxytoca, Morganella morganii, Proteus mirabilis, Providencia spp., Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens; bakterie Gram-dodatnie - Staphylococcus saprophyticus, Staphylococcus aureus (wyłącznie szczepy wrażliwe na metycylinę), Staphylococcus epidermidis (wyłącznie szczepy wrażliwe na metycylinę), Streptococcus agalactiae; bakterie beztlenowe - Bacteroides fragilis, Bacteroides thetaiotaomicron, Clostridium perfringens, Peptoniphilus asaccharolyticus, Peptostreptococcus (w tym P. micros, P. anaerobius, P. magnus), Bacteroides caccae, Prevotella bivia, Prevotella disiens. Waborbaktam jest nie-beta-laktamowym inhibitorem serynowych beta-laktamaz klasy A i klasy C, w tym karbapenemazy Klebsiella pneumoniae (KPC). Waborbaktam nie hamuje działania karbapenemaz klasy D, takich jak OXA-48 lub metalo-beta-laktamaz klasy B, takich jak NDM i VIM. Waborbaktam nie posiada właściwości przeciwbakteryjnych. Meropenem wiąże się z białkami osocza w około 2%, waborbaktam w ok. 33%. Zarówno meropenem jak i waborbaktam przenikają do płynu pokrywającego nabłonek dróg oddechowych, osiągając w nim stężenia wynoszące odpowiednio około 65% i 79% stężeń niezwiązanego meropenemu i waborbaktamu w osoczu. Meropenem i waborbaktam są wydalane głównie przez nerki. Około 40-60% dawki meropenemu jest wydalane w postaci niezmienionej w ciągu 24-48 h, 25% wydalane jest w postaci mikrobiologicznie nieaktywnego metabolitu. Waborbaktam nie jest metabolizowany, ok. 75-95% waborbaktamu jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem w ciągu 24-48 h. T_0,5 wynosi 2,3 h dla meropenemu i 2,25 h dla waborbaktamu. Ani meropenem ani waborbaktam nie hamują in vitro enzymów CYP450 w stężeniach istotnych farmakologicznie. Ani meropenem, ani waborbaktam nie hamują transporterów nerkowych i wątrobowych w stężeniach istotnych farmakologicznie.

Leczenie następujących zakażeń u dorosłych: powikłane zakażenie układu moczowego, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek; powikłane zakażenie w obrębie jamy brzusznej; szpitalne zapalenie płuc, w tym respiratorowe zapalenie płuc. Leczenie pacjentów, u których występuje zakażenie krwi związane z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub gdy istnieje podejrzenie takiego związku. Leczenie zakażeń wywołanych tlenowymi drobnoustrojami Gram-ujemnymi u dorosłych pacjentów z ograniczonymi opcjami leczenia. Należy wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania środków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancje czynne, inne karbapenemy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na jakikolwiek inny lek przeciwbakteryjny z grupy β-laktamów (np. penicyliny, cefalosporyny lub monobaktamy).

Zaleca się unikanie stosowania preparatu w okresie ciąży. Istnieją doniesienia, że meropenem przenika do mleka ludzkiego. Ponieważ nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci, karmienie piersią należy przerwać przed rozpoczęciem leczenia. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu preparatu na reprodukcję.

Dożylnie. Preparat należy stosować w leczeniu zakażeń wywołanych tlenowymi drobnoustrojami Gram-ujemnymi u dorosłych pacjentów z ograniczonymi opcjami leczenia wyłącznie po konsultacji z lekarzem posiadającym odpowiednie doświadczenie w leczeniu chorób zakaźnych. Dorośli z CCr ≥40 ml/min. Powikłane zakażenie układu moczowego, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek: 2 g/2 g co 8 h, czas trwania infuzji 3 h, czas leczenia 5-10 dni (do 14 dni). Powikłane zakażenie w obrębie jamy brzusznej: 2 g/2 g co 8 h, czas trwania infuzji 3 h, czas leczenia 5-10 dni (do 14 dni). Szpitalne zapalenie płuc, w tym respiratorowe zapalenie płuc: 2 g/2 g co 8 h, czas trwania infuzji 3 h, czas leczenia 7-14 dni. Zakażenie krwi związane z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub w przypadku podejrzenia takiego związku: 2 g/2 g co 8 h, czas trwania infuzji 3 h, czas leczenia zależy od miejsca zakażenia. Zakażenia wywołane tlenowymi drobnoustrojami Gram-ujemnymi u pacjentów z ograniczonymi opcjami leczenia: 2 g/2 g co 8 h, czas trwania infuzji 3 h, czas leczenia zależy od miejsca zakażenia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne dostosowanie dawkowania. Dorośli z zaburzeniami czynności nerek z CrCl ≤39 ml/min: CCr 20-39 ml/min – 1 g/1 g co 8 h, czas trwania infuzji 3 h; CCr 10-19 ml/min – 1 g/1 g co 12 h, czas trwania infuzji 3 h; CCr <10 ml/min – 0,5 g/0,5 g co 12 h, czas trwania infuzji 3 h. Meropenem i waborbaktam są usuwane podczas hemodializy, dlatego dawki dostosowane do stopnia zaburzenia czynności nerek należy podawać po sesji dializy. Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności meropenemu/waborbaktamu u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Preparat podaje się w infuzji dożylnej trwającej 3 h.

Podczas stosowania meropenemu i (lub) meropenemu/waborbaktamu zgłaszano przypadki ciężkiej nadwrażliwości, czasami prowadzącej do zgonu. U pacjentów, u których wystąpiła w przeszłości nadwrażliwość na leki przeciwbakteryjne z grupy karbapenemów, penicylin lub innych β-laktamów może również wystąpić nadwrażliwość na meropenem/waborbaktam. Przed wdrożeniem leczenia preparatem, należy zebrać dokładny wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki β-laktamowe. W przypadku wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej, leczenie preparatem należy natychmiast przerwać i zastosować odpowiednie środki pomocy doraźnej. Ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry (SCAR), takie jak zespół Stevensa-Johnsona (SJS), martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN), zespół osutki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), rumień wielopostaciowy (EM) i ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP) zgłaszano u pacjentów otrzymujących meropenem. Jeśli pojawią się objawy podmiotowe i przedmiotowe wskazujące na wystąpienie tych reakcji, należy natychmiast przerwać stosowanie meropenemu i rozważyć alternatywne leczenie. Podczas leczenia meropenemem zgłaszano przypadki drgawek. Pacjenci z rozpoznanymi zaburzeniami drgawkowymi powinni kontynuować leczenie przeciwdrgawkowe. U pacjentów, u których pojawi się drżenie ogniskowe, mioklonie lub drgawki należy przeprowadzić badanie neurologiczne i wdrożyć leczenie przeciwdrgawkowe, jeśli nie zostało ono wcześniej zastosowane; w razie konieczności dawkę meropenemu/waborbaktamu należy dostosować w zależności od czynności nerek, można również zaprzestać podawania meropenemu/waborbaktamu. Podczas leczenia meropenemem/waborbaktamem należy dokładnie kontrolować czynność wątroby, zarówno u pacjentów z istniejącymi zaburzeniami wątroby oraz bez nich, ze względu na ryzyko wystąpienia hepatotoksyczności; nie jest konieczne dostosowanie dawkowania. Podczas stosowania meropenemu/waborbaktamu zgłaszano przypadki biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile, z różnym nasileniem, od łagodnej biegunki do zapalenia okrężnicy ze skutkiem śmiertelnym. Należy rozważyć takie rozpoznanie w przypadku pacjentów, u których wystąpi biegunka w trakcie leczenia preparatem lub po jego zakończeniu. Należy rozważyć zaprzestanie leczenia preparatem oraz zastosowanie środków działających swoiście na Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit. Jednoczesne podawanie karbapenemów pacjentom stosującym kwas walproinowy może prowadzić do zmniejszenia stężenia kwasu walproinowego do stężeń poniżej poziomu terapeutycznego, a tym samym zwiększać ryzyko wystąpienia drgawkowych napadów przełomowych. Jeśli konieczne jest stosowanie meropenemu/waborbaktamu, należy rozważyć stosowanie uzupełniającej terapii przeciwdrgawkowej. Stosowanie preparatu w leczeniu pacjentów z powikłanymi zakażeniami w obrębie jamy brzusznej oraz pacjentów ze szpitalnym zapaleniem płuc, w tym respiratorowym zapaleniem płuc, określono w oparciu o doświadczenia w stosowaniu meropenemu w monoterapii i na podstawie analiz zależności farmakokinetyczno-farmakodynamicznych meropenemu/waborbaktamu. Stosowanie preparatu w leczeniu pacjentów z zakażeniami bakteryjnymi, u których występują ograniczone opcje leczenia określono na podstawie analiz zależności farmakokinetyczno- farmakodynamicznych meropenemu/waborbaktamu oraz w oparciu o ograniczone dane pochodzące z randomizowanego badania klinicznego, w którym 32 pacjentów leczono preparatem, a 15 pacjentów leczono z zastosowaniem najlepszej dostępnej terapii zakażeń wywołanych drobnoustrojami opornymi na karbapenem. Meropenem nie wykazuje aktywności wobec opornych na metycylinę szczepów Staphylococcus aureus (MRSA) i Staphylococcus epidermidis (MRSE) ani wobec opornych na wankomycynę szczepów Enterococcus (VRE). Jeśli potwierdzono, że zakażenie zostało wywołane przez te patogeny, lub jeśli istnieje takie podejrzenie, należy zastosować alternatywne lub dodatkowe leki przeciwbakteryjne. Zakres hamującego działania waborbaktamu obejmuje karbapenemazy klasy A (np. KPC) i karbapenemazy klasy C. Waborbaktam nie hamuje działania karbapenemaz klasy D, takich jak OXA-48 lub metalo-beta-laktamaz klasy B, takich jak NDM i VIM. Stosowanie meropenemu/waborbaktamu może skutkować nadmiernym wzrostem niewrażliwych drobnoustrojów, co może wymagać przerwania leczenia lub zastosowania innych odpowiednich działań terapeutycznych. Lek zawiera 250 mg sodu na fiolkę co odpowiada 12,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Należy zwrócić na to uwagę w przypadku leczenia pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Często: nadpłytkowość, hipokalemia, hipoglikemia, ból głowy, niedociśnienie, biegunka, nudności, wymioty, zwiększona aktywność AlAT, AspAT, ALP lub LDH, zapalenie żył w miejscu infuzji, gorączka. Niezbyt często: zapalenie jelita grubego wywołane przez Clostridium difficile, drożdżakowe zapalenie sromu i pochwy, drożdżyca błony śluzowej jamy ustnej, leukopenia, neutropenia, eozynofilia, małopłytkowość, reakcja anafilaktyczna, nadwrażliwość, zmniejszony apetyt, hiperkaliemia, hiperglikemia, bezsenność, omamy, drżenie mięśniowe, ospałość, zawroty głowy, parestezje, zapalenie żył, ból naczyniowy, skurcz oskrzeli, rozdęcie brzucha, ból brzucha, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi, świąd, wysypka, pokrzywka, zaburzenia czynności nerek, nietrzymanie moczu, zwiększone stężenie kreatyniny we krwi, zwiększone stężenie mocznika we krwi, dyskomfort w klatce piersiowej, reakcja w miejscu infuzji, rumień w miejscu infuzji, zapalenie żył w miejscu iniekcji, zakrzepica w miejscu infuzji, ból, zwiększona aktywność kinazy fosfokreatynowej we krwi, reakcja związana z infuzją. Rzadko: drgawki. Częstość nieznana: agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, obrzęk naczynioruchowy, majaczenie, ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry (tj. martwica toksyczno-rozpływna naskórka), zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, zespół osutki polekowej z towarzyszącą eozynofilią i objawami układowymi (zespół DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa, dodatni wynik bezpośredniego lub pośredniego odczynu Coombsa.

Dane z badań in vitro sugerują możliwość indukcji CYP1A2 (meropenem), CYP3A4 (meropenem i waborbaktam) oraz potencjalnie innych regulowanych PXR enzymów i transporterów (meropenem i waborbaktam). Podczas przyjmowania preparatu jednocześnie z lekami, które są metabolizowane głównie przez CYP1A2 (np. teofilina), CYP3A4 (np. alprazolam, midazolam, takrolimus, syrolimus, cyklosporyna, symwastatyna, omeprazol, nifedypina, chinidyna i etynyloestradiol) i (lub) CYP2C (np. warfaryna, fenytoina) i (lub) z transportowanymi przez p-glikoproteiny (np. dabigatran, digoksyna) może wystąpić ryzyko interakcji, czego efektem bywa zmniejszenie stężeń w osoczu i aktywności przyjmowanych jednocześnie leków. W związku z tym pacjentów, którzy przyjmują te preparaty należy kontrolować, czy nie występują u nich objawy kliniczne wynikające ze zmienionej skuteczności terapeutycznej. Zarówno meropenem i waborbaktam są substratami transportera OAT3, w związku z czym probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie kanalikowe, hamując w ten sposób wydalanie meropenemu przez nerki, a ten sam mechanizm może dotyczyć waborbaktamu. Nie zaleca się jednoczesnego podawania probenecydu i preparatu, gdyż może to skutkować zwiększeniem stężenia meropenemu i waborbaktamu w osoczu. Jednoczesne podawanie meropenemu i kwasu walproinowego wiąże się ze zmniejszeniem stężenia kwasu walproinowego z następową utratą kontroli nad napadami drgawkowymi (karbapenemy mogą hamować hydrolizę glukuronidu kwasu walproinowego do kwasu walproinowego, a tym samym zmniejszać stężenie kwasu walproinowego w surowicy krwi). W związku z tym, należy stosować uzupełniającą terapię przeciwdrgawkową w przypadku, gdy nie da się uniknąć jednoczesnego podawania kwasu walproinowego i meropenemu/waborbaktamu. Jednoczesne podawanie leków przeciwbakteryjnych i warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe. Istnieje wiele doniesień dotyczących nasilania się działania przeciwzakrzepowego stosowanych doustnie leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny, u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki przeciwbakteryjne. Ryzyko takie może zależeć od rodzaju zakażenia, wieku oraz ogólnego stanu pacjenta, zatem trudno jest ocenić, w jakim stopniu lek przeciwbakteryjny przyczynia się do zwiększenia wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR). Zaleca się częste kontrole wartości wskaźnika INR w trakcie jednoczesnego stosowania preparatu i leku przeciwzakrzepowego oraz w niedługim czasie po zakończeniu takiego leczenia. Lek może zmniejszać skuteczność hormonalnych leków antykoncepcyjnych zawierających estrogen i (lub) progesteron. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie alternatywnych skutecznych metod antykoncepcji podczas leczenia preparatem i przez 28 dni po jego zakończeniu.

Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.
ul. Słomińskiego 4
00-204 Warszawa
22-566-21-00
[email protected]
www.berlin-chemie.pl