Vagifem 10 µg tabletki dopochwowe

1 tabl. dopochwowa zawiera 10 µg estradiolu (w postaci półwodzianu).

Preparat zawierający estrogen - 17β-estradiol - identyczny z ludzkim endogennym estradiolem, w postaci tabletek do stosowania dopochwowego. Endogenny estradiol wpływa na rozwój i zachowanie pierwszo- i drugorzędowych żeńskich cech płciowych. Działa za pośrednictwem szeregu receptorów estrogenowych, kompleks receptor-hormon steroidowy przyłącza się do komórkowego DNA i indukuje syntezę specyficznych białek. Dojrzewanie komórek nabłonka pochwy jest zależne od estrogenów. Estrogeny powodują zwiększenie liczby komórek w warstwie powierzchownej i pośredniej oraz zmniejszenie liczby komórek warstwy podstawnej w wymazie z pochwy. Estrogeny utrzymują pH w pochwie na prawidłowym poziomie (4,5) co zapewnia prawidłową florę bakteryjną pochwy. Estrogeny dobrze wchłaniają się przez skórę, błony śluzowe i z przewodu pokarmowego. Po podaniu dopochwowym estradiol nie podlega efektowi pierwszego przejścia. Estrogeny ulegają dystrybucji w całym organizmie, a ich duże stężenia są stwierdzane w narządach docelowych działania hormonów płciowych. Większość estrogenów krążących we krwi jest związana z globuliną wiążącą hormony płciowe (SHBG) i albuminami. Przemiany metaboliczne estrogenów odbywają się głównie w wątrobie. Estradiol ulega odwracalnej przemianie do estronu, a oba te hormony mogą następnie ulegać przemianie do estriolu, który jest głównym metabolitem estrogenów stwierdzanym w moczu. U kobiet po menopauzie znaczna część krążących we krwi estrogenów znajduje się w postaci siarczanów powstałych w wyniku reakcji sprzęgania (szczególnie w dużych ilościach występuje siarczan estronu) - pula ta stanowi krążący rezerwuar substratów wykorzystywanych do tworzenia aktywniejszych biologicznie estrogenów. Estradiol, estron i estriol wydalane są z moczem w postaci nieskoniugowanej i w postaci glukuronidów i siarczanów.

Leczenie zanikowego zapalenia pochwy spowodowanego niedoborem estrogenów u kobiet w okresie pomenopauzalnym. Doświadczenie w leczeniu kobiet w wieku powyżej 65 lat jest ograniczone.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Rozpoznanie, występowanie w przeszłości lub podejrzenie raka piersi. Rozpoznanie, występowanie w przeszłości lub podejrzenie estrogenozależnych guzów złośliwych (np. raka endometrium). Niezdiagnozowane krwawienia z narządów płciowych. Nieleczona hiperplazja endometrium. Przebyta lub czynna idiopatyczna żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna). Rozpoznane zaburzenia ze skłonnością do zakrzepicy (np. niedobór białka C, białka S lub antytrombiny). Czynna lub przebyta niedawno choroba zakrzepowo-zatorowa naczyń tętniczych (np. dusznica bolesna, zawał mięśnia sercowego). Ostra choroba wątroby lub choroba wątroby występująca w przeszłości, o ile wyniki prób wątrobowych nie wróciły do wartości prawidłowych. Porfiria.

Stosowanie preparatu nie jest wskazane w ciąży i w czasie karmienia piersią. Wyniki większości aktualnych badań epidemiologicznych, w których doszło do nieumyślnego narażenia płodu na działanie estrogenów wskazują na brak działania teratogennego lub toksycznego na płód.

Dopochwowo, przy użyciu aplikatora. W przypadku stosowania preparatów zawierających estrogen do stosowania dopochwowego, gdzie ogólnoustrojowa ekspozycja na estrogen pozostaje w zakresie odpowiednim dla okresu pomenopauzalnego, dodatkowe stosowanie progestagenu nie jest zalecane. Preparat może być stosowany u kobiet z zachowaną macicą jak i po histerektomii. Dawka początkowa: 1 tabl. na dobę przez 2 tyg. Dawka podtrzymująca: 1 tabl. 2 razy w tyg. Leczenie można rozpocząć w dowolnym dniu. Jeśli dawka została pominięta należy ją przyjąć tak szybko, jak to jest możliwe, unikać stosowania podwójnej dawki leku. Należy stosować najniższą dawkę skuteczną przez możliwie najkrótszy czas.

Przed rozpoczęciem leczenia preparatem powinny zostać wyleczone wszystkie zakażenia pochwy. Przynajmniej raz w roku należy przeprowadzić dokładną ocenę korzyści z leczenia do ryzyka i kontynuować HTZ tak długo, jak korzyści z leczenia przewyższają ryzyko związane z jej stosowaniem. Przed rozpoczęciem lub ponownym włączeniem leczenia hormonalnego należy zebrać pełen wywiad lekarski, w tym wywiad rodzinny. Badanie fizykalne (łącznie z badaniem narządów miednicy i piersi) powinno być wykonywane z uwzględnieniem informacji zebranych podczas wywiadu oraz przeciwwskazań i ostrzeżeń dotyczących stosowania. W trakcie leczenia, należy przeprowadzać okresowe badania lekarskie, dostosowując ich częstość i rodzaj do konkretnego przypadku. Badania diagnostyczne, w tym odpowiednią diagnostykę obrazową np. mammografię należy przeprowadzać według ogólnie przyjętego schematu badań przesiewowych dostosowując go do indywidualnych potrzeb. Jeśli którykolwiek z niżej wymienionych stanów występuje u pacjentki obecnie, występował w przeszłości lub nasilił się w czasie ciąży lub wcześniejszego leczenia hormonalnego, pacjentka wymaga wnikliwej obserwacji (stany te mogą wystąpić ponownie lub nasilić się w trakcie leczenia estrogenami): mięśniaki gładkokomórkowe (włókniakomięśniaki macicy) lub endometrioza; czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia choroby zakrzepowo-zatorowej; czynniki ryzyka guzów estrogenozależnych, np. występowanie raka piersi u krewnych pierwszego stopnia; nadciśnienie tętnicze; choroby wątroby (np. gruczolak wątroby); cukrzyca z lub bez powikłań naczyniowych; kamica żółciowa; migrena lub (silne) bóle głowy; toczeń rumieniowaty układowy; hiperplazja endometrium w wywiadzie; padaczka; astma; otoskleroza. Ze względu na małą ekspozycję ogólnoustrojową podczas leczenia preparatem ponowne wystąpienie lub nasilenie się wyżej wymienionych stanów jest mniej prawdopodobne, niż podczas ogólnoustrojowego stosowania estrogenów. Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia: żółtaczki lub pogorszenia czynności wątroby; istotnego zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi; napadów bólów głowy o charakterze migrenowym; ciąży. Kobiety z zachowaną macicą i nieprawidłowymi krwawieniami o nieznanej etiologii oraz kobiety z zachowaną macicą, które wcześniej były leczone estrogenami w monoterapii przed rozpoczęciem leczenia preparatem powinny być dokładnie zbadane w celu wykluczenia hiperstymulacji/nowotworu złośliwego endometrium. U kobiet z zachowaną macicą, ryzyko wystąpienia hiperplazji i raka endometrium wzrasta w przypadku stosowania estrogenów w monoterapii przez długi czas. W przypadku stosowania preparatów zawierających estrogen do stosowania dopochwowego, gdzie ogólnoustrojowa ekspozycja na estrogen pozostaje w zakresie odpowiednim dla okresu pomenopauzalnego, dodatkowe stosowanie progestagenu nie jest zalecane. Bezpieczeństwo endometrium w przypadku długoterminowego (dłużej niż 1 rok) lub ponownego stosowania estrogenu miejscowo dopochwowo jest nieokreślone. Dlatego też, w przypadku ponownego zastosowania preparatu leczenie powinno być kontrolowane przynajmniej raz w roku, ze zwróceniem szczególnej uwagi na jakiekolwiek objawy hiperplazji lub raka endometrium. Terapia zastępcza estrogenem nie powinna być stosowana dłużej niż 1 rok bez wykonania dodatkowego badania lekarskiego, w tym badania ginekologicznego. Jeśli w dowolnym momencie leczenia pojawi się krwawienie lub plamienie, przyczynę należy zdiagnozować. Może to oznaczać konieczność wykonania biopsji endometrium w celu wykluczenia nowotworu złośliwego endometrium. Stymulacja estrogenami stosowanymi w monoterapii może prowadzić do zmian przednowotworowych lub nowotworowych w przetrwałych ogniskach endometriozy - zaleca się szczególną ostrożność podczas stosowania leku u kobiet po histerektomii wykonanej z powodu endometriozy w szczególności, jeśli przetrwały u nich ogniska endometriozy. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia raka piersi u kobiet stosujących złożoną terapię estrogenowo-progestagenową i możliwe, że także wyłącznie estrogenową HTZ ogólnoustrojowo, (ryzyko zależy od okresu stosowania HTZ). Zwiększone ryzyko występuje przez kilka lat stosowania leczenia, natomiast powraca do poziomu wyjściowego w ciągu kilku lat (maks. 5 lat) po zakończeniu leczenia. U kobiet przyjmujących wyłącznie estrogenową HTZ ogólnoustrojowo, istnieje nieznacznie zwiększone ryzyko wystąpienia raka jajnika w ciągu 5 lat stosowania (ryzyko zmniejsza się po odstawieniu leku). Stosowanie ogólnoustrojowej HTZ jest związane z 1,3-3 krotnym zwiększeniem ryzyka rozwoju żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), tj. zakrzepicy żył głębokich lub zatorowości płucnej. Prawdopodobieństwo wystąpienia tego typu zaburzeń jest większe w 1. roku stosowania HTZ. Czynniki ryzyka ŻChZZ to: ogólnoustrojowe stosowanie estrogenów, starszy wiek, duże zabiegi chirurgiczne, długotrwałe unieruchomienie, otyłość (wskaźnik masy ciała, WMC>30 kg/m²), ciąża/okres poporodowy, toczeń rumieniowaty układowy (SLE) i nowotwór. Nie ma zgodnego poglądu o możliwym wpływie żylaków na ŻChZZ. W okresie pooperacyjnym należy rozważyć zastosowanie leczenia profilaktycznego w celu zapobiegania ŻChZZ. Zaleca się okresowe odstawienie HTZ na 4-6 tyg. przed operacją w przypadku, gdy długotrwałe unieruchomienie jest związane z planową operacją. Leczenia nie należy wznawiać do czasu, aż pacjentka odzyska pełną zdolność ruchową. U kobiet bez ŻChZZ w wywiadzie, ale z zakrzepicą w wywiadzie u krewnych pierwszego stopnia w młodym wieku, może zostać zaproponowane badanie przesiewowe po starannym rozważeniu jego ograniczeń. U kobiet stosujących przewlekle leczenie przeciwzakrzepowe konieczne jest dokładne rozważenie stosunku korzyści do ryzyka zastosowania HTZ. Jeśli ŻChZZ rozwinie się po rozpoczęciu leczenia, lek należy odstawić. Pacjentka powinna natychmiast skontaktować się z lekarzem, w przypadku podejrzenia objawów mogących świadczyć o chorobie zakrzepowo-zatorowej (np. bolesny obrzęk nóg, nagły ból w klatce piersiowej, duszność). Wykazano brak zwiększenia ryzyka wystąpienia choroby naczyń wieńcowych u kobiet po histerektomii stosujących ogólnoustrojową terapię wyłącznie estrogenami. Ogólnoustrojowa terapia wyłącznie estrogenami związana jest z 1,5-krotnym wzrostem ryzyka wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu. Stosowanie estrogenów może powodować retencję płynów i dlatego pacjentki z chorobami serca lub nerek należy dokładnie obserwować. Kobiety z występującą wcześniej hipertrójglicerydemią powinny być ściśle monitorowane podczas stosowania estrogenów lub preparatów złożonych w HTZ z uwagi na rzadkie przypadki znacznie zwiększonego stężenia trójglicerydów w osoczu, które może prowadzić do zapalenia trzustki. HTZ nie poprawia funkcji poznawczych. Istnieje zwiększone ryzyko demencji u kobiet rozpoczynających ciągłą terapię złożoną lub wyłącznie estrogenową HTZ w wieku powyżej 65 lat. Estrogeny egzogenne mogą wywoływać albo zaostrzać objawy dziedzicznego i nabytego obrzęku naczynioruchowego. Zastosowanie dopochwowego aplikatora może spowodować niewielkie miejscowe uszkodzenie, szczególnie u kobiet z ciężkimi zmianami zanikowymi pochwy. Dowody odnośnie ryzyka związanego ze stosowaniem HTZ w leczeniu przedwczesnej menopauzy są ograniczone. Z powodu niskiego poziomu całkowitego ryzyka u młodszych kobiet, stosunek korzyści do ryzyka może być u nich bardziej korzystny niż u starszych kobiet.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Wymienione niżej schorzenia zgłaszane są częściej u kobiet stosujących w ramach HTZ leki, które krążą we
krwi, niż u kobiet, które nie stosują HTZ. Ryzyko to w mniejszym stopniu dotyczy leków podawanych
dopochwowo, takich jak Vagifem:
• rak jajnika;
• zakrzepy krwi w żyłach nóg lub płucach (żylna choroba zakrzepowo-zatorowa);
• udar;
• prawdopodobnie utrata pamięci, jeśli rozpoczęto stosowanie HTZ w wieku powyżej 65 lat.
W celu uzyskania dalszych informacji, patrz punkt 2, „Informacje ważne przed zastosowaniem leku
Vagifem”.

Często: może dotyczyć mniej niż 1 na 10 kobiet
• ból głowy,
• ból brzucha,
• krwawienie z pochwy, upławy lub odczuwalny dyskomfort.

Niezbyt często: może dotyczyć mniej niż 1 na 100 kobiet
• zakażenia grzybicze narządów płciowych,
• złe samopoczucie (nudności),
• wysypka,
• zwiększenie masy ciała,
• uderzenia gorąca,
• nadciśnienie tętnicze.

Bardzo rzadko: może dotyczyć mniej niż 1 na 10 000 kobiet
• biegunka,
• zatrzymanie płynów,
• nasilenie migreny,
• uogólniona nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna/wstrząs anafilaktyczny).

W trakcie leczenia estrogenami stosowanymi ogólnoustrojowo zgłaszano następujące działania
niepożądane:
• kamica pęcherzyka żółciowego,
• różne zaburzenia skóry:
  - odbarwienie skóry zwłaszcza twarzy lub szyi określane jako plamy ciążowe (ostuda);
  - bolesne czerwonawe guzki skórne (rumień guzowaty);
  - wysypka z charakterystycznym zaczerwienieniem lub bolesnością (rumień wielopostaciowy).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

W związku z dopochwową drogą podania leku oraz niewielkim wchłanianiem ogólnoustrojowym, jest mało prawdopodobne, że preparat spowoduje wystąpienie klinicznie istotnych interakcji leków. Należy wziąć jednak pod uwagę interakcje z innymi miejscowymi metodami leczenia stosowanymi dopochwowo.

Novo Nordisk Pharma Sp. z o.o.
ul. Krakowiaków 46
02-255 Warszawa
22-444-49-00
[email protected]
www.novonordisk.pl