Vizimpro 45 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 15 mg, 30 mg lub 45 mg dakomitynibu. Tabletki zawierają laktozę.

Dakomitynib jest inhibitorem ludzkich receptorów naskórkowego czynnika wzrostu (HER) (EGFR/HER1, HER2 i HER4) wykazującym aktywność wobec zmienionego molekularnie genu EGFR z delecjami w eksonie 19 lub substytucją L858R w eksonie 21. Dakomitynib wybiórczo i nieodwracalnie wiąże się z docelowymi białkami z rodziny HER, powodując długotrwałe zahamowanie ich aktywności. Po jednorazowym podaniu dawki tabletek dakomitynibu wynoszącej 45 mg, średnia biodostępność po zastosowaniu doustnym dakomitynibu wyniosła 80%. C_max zostało osiągnięte w ciągu od 5 do 6h od podania doustnego. W osoczu dakomitynib wiąże się z albuminami i alfa1-kwaśną glikoproteiną, a w warunkach in vitro oraz ex vivo u zdrowych ochotników ustalono, że frakcja niezwiązana stanowi ok. 2% dawki. Głównymi szlakami metabolicznymi dakomitynibu u ludzi są reakcje utleniania i sprzęgania z glutationem. Po jednorazowym podaniu doustnym dawki 45 mg (14C)-dakomitynibu głównym metabolitem stwierdzanym w krwiobiegu był O-demetylodakomitynib. T_0,5 dakomitynibu w osoczu wynosi od 54 do 80 h. Dakomitynib wydalany jest głównie z kałem (79% dawki), przy czym 3% dawki znaleziono w moczu.

W monoterapii do stosowania w pierwszej linii leczenia dorosłych pacjentów z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) z mutacjami aktywującymi w genie kodującym receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR).

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dakomitynibu nie należy stosować w okresie ciąży. W oparciu o mechanizm działania dakomitynib może spowodować uszkodzenie płodu, gdy jest podawany kobiecie w ciąży. Pacjentki przyjmujące dakomitynib w okresie ciąży lub które zajdą w ciążę podczas leczenia dakomitynibem, należy poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Nie wiadomo, czy dakomitynib i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Ponieważ wiele leków przenika do mleka ludzkiego oraz ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych z powodu ekspozycji na dakomitynib u karmionych piersią niemowląt, matkom należy odradzić karmienie piersią w trakcie przyjmowania dakomitynibu. Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić, aby podczas leczenia preparatem nie zaszły w ciążę. Kobiety w wieku rozrodczym leczone dakomitynibem powinny stosować odpowiednie metody antykoncepcji w trakcie terapii i przez co najmniej 17 dni (czyli 5-krotność T_0,5 leku) po zakończeniu leczenia. Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu dakomitynibu na płodność. W badaniach nieklinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania wykazano odwracalny zanik nabłonka szyjki macicy i nabłonka pochwy u samic szczura.

Doustnie. Leczenie preparatem powinien rozpoczynać i nadzorować lekarz mający doświadczenie w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Przed rozpoczęciem leczenia dakomitynibem należy oznaczyć status mutacji genu EGFR. Dorośli: 45 mg raz na dobę, do wystąpienia progresji choroby lub niemożliwej do zaakceptowania toksyczności. Dawkę należy przyjmować codziennie mniej więcej o tej samej porze. Jeśli pacjent zwymiotuje lub pominie dawkę, nie powinien przyjmować dawki dodatkowej, a kolejną przepisaną dawkę przyjąć o zwykłej porze następnego dnia. Zalecane modyfikacje dawki leku w przypadku działań niepożądanych: zalecana dawka początkowa: 45 mg (raz na dobę); pierwsze zmniejszenie dawki: 30 mg (raz na dobę); drugie zmniejszenie dawki: 15 mg (raz na dobę). Modyfikacja dawki i postępowanie w przypadku działań niepożądanych. Śródmiąższowa choroba płuc (ILD/zapalenie płuc): podczas diagnostyki w kierunku ILD/zapalenia płuc należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. W przypadku potwierdzenia rozpoznania ILD/zapalenia płuc dakomitynib należy całkowicie odstawić. Biegunka: w przypadku biegunki o 1. stopniu nasilenia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Po pierwszym wystąpieniu biegunki należy rozpocząć leczenie preparatami przeciwbiegunkowymi  (np. loperamidem). Pacjentowi należy zalecić odpowiednie doustne nawadnianie w okresie biegunki. W przypadku biegunki o 2. stopniu nasilenia, jeśli w ciągu 24 h stosowania preparatów przeciwbiegunkowych (np. loperamidu) i odpowiedniego doustnego nawadniania nie dojdzie do zmniejszenia jej nasilenia do maksymalnie 1. stopnia, należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Po złagodzeniu biegunki do maksymalnie 1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w takiej samej dawce albo rozważyć zmniejszenie dawki o 1 poziom. W przypadku biegunki o ≥3. stopniu nasilenia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Należy rozpocząć leczenie preparatami przeciwbiegunkowymi (np. loperamidem) i, wg potrzeby, zalecić odpowiednie doustne nawadnianie lub wdrożyć dożylne podawanie płynów lub elektrolitów. Po złagodzeniu biegunki do maksymalnie 1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w dawce zmniejszonej o 1 poziom. Działania niepożądane
w obrębie skóry: w przypadku wysypki lub zmian rumieniowych skóry o nasileniu 1. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Należy rozpocząć odpowiednie leczenie (np. antybiotyki, steroidy miejscowe i emolienty). W przypadku zmian złuszczających skóry o nasileniu 1. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Należy rozpocząć odpowiednie leczenie (np. antybiotyki doustne i steroidy miejscowe). W przypadku wysypki, zmian rumieniowych skóry lub zmian złuszczających skóry o nasileniu 2. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki. Należy rozpocząć odpowiednie leczenie lub zastosować dodatkowe leczenie (np. antybiotyki doustne i steroidy miejscowe). W przypadku utrzymywania się wysypki, zmian rumieniowych skóry lub zmian złuszczających skóry o nasileniu 2. stopnia przez 72 h pomimo zastosowanego leczenia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Po zmniejszeniu nasilenia działań niepożądanych do ≤1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w takiej samej dawce albo rozważyć zmniejszenie dawki o 1 poziom. W przypadku wysypki, zmian rumieniowych skóry lub zmian złuszczających skóry o nasileniu ≥3. stopnia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu. Należy rozpocząć lub kontynuować odpowiednie leczenie i (lub) zastosować dodatkowe leczenie (np. doustne lub dożylne antybiotyki o szerokim spektrum działania i steroidy miejscowe). Po zmniejszeniu nasilenia działań niepożądanych do ≤1. stopnia należy wznowić stosowanie dakomitynibu w dawce zmniejszonej o 1 poziom. Inne: w przypadku działań toksycznych o nasileniu 1. lub 2. stopnia nie ma konieczności modyfikacji dawki. W przypadku działań toksycznych o nasileniu ≥3. stopnia należy wstrzymać stosowanie dakomitynibu, aż nasilenie działań toksycznych zmniejszy się do ≤2. stopnia. Następnie należy wznowić stosowanie dakomitynibu w dawce zmniejszonej o 1 poziom. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej leku u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej podczas podawania leku pacjentom z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr ≥30 ml/min). Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące stosowania dakomitynibu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min). Brak danych dotyczących stosowania leku u pacjentów wymagających hemodializy. Nie ma konieczności dostosowywania dawki początkowej podczas podawania leku pacjentom z łagodnymi (klasa A wg klasyfikacji Childa-Pugh) lub umiarkowanymi (klasa B wg klasyfikacji Childa-Pugh) zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg klasyfikacji Childa-Pugh) dawkę początkową leku należy zmniejszyć do 30 mg raz na dobę. Na podstawie bezpieczeństwa stosowania i tolerancji leczenia u indywidualnego pacjenta dawkę tę można zwiększyć do 45 mg raz na dobę po co najmniej 4 tyg. leczenia. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży (w wieku <18 lat). Sposób podania. Tabletki należy popijać wodą i można je przyjmować zarówno z posiłkami, jak i bez posiłków.

Ważne jest, aby do oceny statusu mutacji genu EGFR wybrać właściwie zwalidowaną metodologię, co pozwoli uniknąć fałszywie ujemnych lub fałszywie dodatnich oznaczeń. U pacjentów otrzymujących lek opisywano ILD/zapalenie płuc, w tym przypadki zakończone zgonem; nie badano pacjentów z ILD w wywiadzie. Wszystkich pacjentów z nagłym wystąpieniem lub niewyjaśnionym zaostrzeniem objawów ze strony płuc (np. duszności, kaszlu, gorączki) należy poddać starannej diagnostyce w celu wykluczenia ILD/zapalenia płuc. Do czasu jej zakończenia należy wstrzymać leczenie dakomitynibem. Jeśli rozpoznanie ILD/zapalenia płuc zostanie potwierdzone, należy całkowicie odstawić dakomitynib i w razie konieczności zastosować odpowiednie leczenie. W trakcie leczenia preparatem bardzo często zgłaszano biegunkę, w tym ciężką biegunkę. Biegunka może prowadzić do odwodnienia z zaburzeniami czynności nerek lub bez nich, co przy braku odpowiedniego leczenia może zakończyć się zgonem. Pacjentów należy odpowiednio nawodnić i wdrożyć podawanie leków przeciwbiegunkowych natychmiast po pojawieniu się pierwszych objawów biegunki, szczególnie w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia dakomitynibem i kontynuować przez 12 h od oddania przez pacjenta ostatniego luźnego stolca. Należy stosować leki przeciwbiegunkowe (np. loperamid) i w razie konieczności stopniowo zwiększać dawkę do największej zalecanej dawki. Może być konieczne przerwanie podawania dakomitynibu i (lub) zmniejszenie jego dawki. Jeśli dojdzie do odwodnienia pacjentów, mogą oni wymagać dożylnego podawania płynów i elektrolitów. Zgłaszano przypadki wysypki, zmian rumieniowych skóry i zmian złuszczających skóry. W ramach zapobiegania suchości skóry należy rozpocząć stosowanie preparatów nawilżających, a po wystąpieniu wysypki należy rozpocząć stosowanie antybiotyków miejscowych, emolientów i steroidów do stosowania miejscowego. U pacjentów, u których wystąpią zmiany złuszczające skóry należy rozpocząć stosowanie antybiotyków doustnie i steroidów miejscowo. Jeśli którekolwiek z tych zmian ulegną nasileniu do stopnia ≥2., należy rozważyć dodanie antybiotyków o szerokim spektrum działania w postaci doustnej lub dożylnej. Wysypka, zmiany rumieniowe skóry i zmiany złuszczające skóry mogą wystąpić, a już obecne nasilić się w obszarach ciała narażonych na działanie słońca. Pacjentom należy zalecić, aby przed ekspozycją na promienie słoneczne zakładali odzież i stosowali kosmetyki z filtrem przeciwsłonecznym. Może być konieczne przerwanie leczenia dakomitynibem i (lub) zmniejszenie jego dawki. Hepatotoksyczność i zwiększona aktywność aminotransferaz. Zgłaszano przypadki zwiększonej aktywności aminotransferaz. U pacjentów z NDRP leczonych dakomitynibem w dawce 45 mg na dobę zgłoszono też pojedyncze przypadki działania hepatotoksycznego u 4 (1,6%) pacjentów. W całym programie badań klinicznych dakomitynibu niewydolność wątroby zakończoną zgonem odnotowano u 1 pacjenta. Zaleca się okresowe oznaczanie parametrów czynnościowych wątroby. U pacjentów, u których w trakcie przyjmowania dakomitynibu wystąpi znaczne zwiększenie aktywności aminotransferaz, stosowanie tego leku należy przerwać. Dakomitynib może zwiększać ekspozycję na inne leki metabolizowane przez CYP2D6 (lub zmniejszać ekspozycję na ich czynne metabolity). Należy unikać jednoczesnego podawania leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6, chyba że jest to konieczne. Należy unikać jednoczesnego stosowania inhibitorów pompy protonowej (IPP) i dakomitynibu. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku. 1 tabl. powl. zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg), to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z wymienionych poniżej działań niepożądanych, powinien on
natychmiast skontaktować się z lekarzem, gdyż może być konieczne pilne wdrożenie leczenia:
- Zapalenie płuc (częste działanie niepożądane, które może wystąpić nie częściej niż u 1 na 10
  osób)
  Trudności w oddychaniu, duszność, czasami z towarzyszącym kaszlem lub gorączką. Może to
  oznaczać, że u pacjenta wystąpiła choroba zapalna płuc zwana śródmiąższową chorobą płuc,
  która może doprowadzić do zgonu.
- Biegunka (bardzo częste działanie niepożądane, które może wystąpić częściej niż u 1 na 10
  osób)
  Biegunka może spowodować odwodnienie organizmu (często), zmniejszenie stężenia potasu
  we krwi (bardzo często) i pogorszenie czynności nerek oraz może być śmiertelna.
  Niezwłocznie po zauważeniu zwiększonej częstotliwości wypróżnień pacjent powinien
  skontaktować się z lekarzem, pić duże ilości płynów i jak najszybciej rozpocząć leczenie
  przeciwbiegunkowe. Przed rozpoczęciem przyjmowania leku Vizimpro pacjent powinien
  zaopatrzyć się w lek przeciwbiegunkowy.
- Wysypka skórna (bardzo często)
  Ważne jest wczesne rozpoczęcie leczenia wysypki. Jeśli u pacjenta wystąpi wysypka, należy
  powiadomić o tym lekarza. Jeśli leczenie wysypki będzie nieskuteczne lub wysypka się nasili
  (na przykład wystąpi złuszczanie skóry lub pękanie skóry), należy natychmiast poinformować
  o tym lekarza, gdyż może on zdecydować o przerwaniu leczenia lekiem Vizimpro. Wysypka
  może się pojawić lub nasilić w obszarach ciała narażonych na działanie promieni słonecznych.
  Zaleca się stosowanie odzieży, która będzie chronić przed słońcem i kosmetyków z filtrem
  przeciwsłonecznym.

Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z wymienionych poniżej działań niepożądanych, powinien jak
najszybciej powiadomić o tym lekarza.

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 na 10 osób):
- stan zapalny jamy ustnej i warg
- problemy z paznokciami
- suchość skóry
- zmniejszenie apetytu
- suchość, zaczerwienienie lub swędzenie oczu
- zmniejszenie masy ciała
- wypadanie włosów
- swędzenie
- nieprawidłowe wyniki testów aktywności enzymów wątrobowych we krwi
- nudności lub wymioty
- zaczerwienienie lub ból dłoni lub podeszw stóp
- uczucie zmęczenia
- osłabienie
- pękanie skóry.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób):
- zaburzenia odczuwania smaku
- łuszczenie się skóry
- stan zapalny oczu
- nadmierny porost włosów na ciele.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne podawanie dakomitynibu z substancjami czynnymi zwiększającymi pH żołądka. Rozpuszczalność dakomitynibu w wodzie zależy od pH, przy czym jest ona większa przy niskim pH (kwaśnym). Z danych uzyskanych w badaniu z udziałem 24 zdrowych ochotników wynika, że u osób przyjmujących rabeprazol (lek z grupy IPP) w dawce 40 mg raz na dobę przez 7 dni po podaniu dakomitynibu w dawce jednorazowej 45 mg stwierdzono o ok. 51% mniejszą wartość C_max, o ok. 39% mniejszą wartość AUC_{0–96 h} (pola powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu dla okresu od 0 do 96 h) oraz o ok. 29% mniejszą wartość AUC_inf (n=14) niż po jednorazowym podaniu tej samej dawki dakomitynibu osobom nieprzyjmującym rabeprazolu. W okresie leczenia dakomitynibem należy unikać stosowania leków z grupy IPP. Na podstawie danych z obserwacji 8 pacjentów uczestniczących w badaniu A7471001 nie stwierdzono wyraźnego wpływu działających miejscowo leków zobojętniających kwas żołądkowy na C_max i AUC_inf dakomitynibu. Na podstawie łącznych danych dotyczących pacjentów nie stwierdzono wyraźnego wpływu antagonistów receptora histaminowego typu 2 (H₂) na stężenie dakomitynibu w stanie stacjonarnym tuż przed podaniem kolejnej dawki [stosunek średnich geometrycznych 86% (90% CI: 73; 101)]. Działające miejscowo leki zobojętniające kwas żołądkowy oraz leki z grupy antagonistów receptora H₂ mogą być stosowane, jeśli istnieje taka konieczność. Dakomitynib należy podawać 2 h przed przyjęciem leków z grupy antagonistów receptora H₂ lub co najmniej 10 h po przyjęciu tych leków. Jednoczesne podawanie dakomitynibu z substratami izoenzymu CYP2D6. Jednorazowe podanie doustne dakomitynibu w dawce 45 mg prowadziło do zwiększenia średniej ekspozycji (AUC_last oraz C_max) na dekstrometorfan, modelowy substrat izoenzymu CYP2D6 o odpowiednio 855% i 874% w porównaniu z podawaniem samego dekstrometorfanu. Wyniki te sugerują, że dakomitynib może zwiększać ekspozycję na inne leki metabolizowane głównie z udziałem izoenzymu CYP2D6 (lub zmniejszać ekspozycję na ich czynne metabolity). Należy unikać jednoczesnego stosowania leków metabolizowanych głównie z udziałem izoenzymu CYP2D6. Jeśli jednoczesne stosowanie takich leków jest uważane za koniecznie, należy postępować zgodnie z zaleceniami dotyczącymi dawkowania w przypadku jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami CYP2D6, zawartymi w drukach informacyjnych każdego z nich. Wpływ dakomitynibu na aktywność transporterów leków. Na podstawie danych z badań in vitro ustalono, że dakomitynib w klinicznie istotnych stężeniach może wykazywać zdolność hamowania aktywności glikoproteiny P (P-gp) (w przewodzie pokarmowym), białka oporności raka piersi (BCRP) (ogólnoustrojowo i w przewodzie pokarmowym) i transportera kationów organicznych 1 (OCT1).

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl