Welbox 150 mg tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu

1 tabl. o zmodyf. uwalnianiu zawiera 150 mg chlorowodorku bupropionu.

Lek przeciwdepresyjny. Selektywny inhibitor neuronalnego wychwytu amin katecholowych (noradrenaliny i dopaminy). Wykazuje minimalny wpływ na wychwyt indoloamin (serotonina). Nie hamuje aktywności MAO. Mechanizm działania w leczeniu depresji nie jest znany, prawdopodobnie jest związany z mechanizmem noradrenergicznym i (lub) dopaminergicznym. Po podaniu doustnym 300 mg chlorowodorku bupropionu w postaci tabl. o zmodyf. uwalnianiu maksymalne stężenie we krwi występuje po około 5 h. Całkowita dostępność biologiczna jest nieznana, dane dotyczące wydalania z moczem sugerują, że co najmniej 87% dawki jest wchłanianie z przewodu pokarmowego. Podanie bupropionu w formie tabl. o zmodyf. uwalnianiu w trakcie posiłku nie ma wpływu na jego wchłanianie. Bupropion jest intensywnie metabolizowany w organizmie. Trzy główne metabolity - hydroksybupropion, treohydrobupropion i erytrohydrobupropion wykazują aktywność farmakologiczną. Hydroksybupropion powstaje przede wszystkim z udziałem CYP2B6. Bupropion i hydroksybupropion są inhibitorami izoenzymu CYP2D6. Aktywne metabolity są następnie metabolizowane do postaci nieaktywnych i wydalane z moczem. Bupropion, hydroksybupropion i treohydrobupropion wiążą się z białkami w stopniu umiarkowanym (odpowiednio 84%, 77%, 42%). Bupropion jest wydalany głównie w postaci metabolitów: 87% z moczem i 10% z kałem, tylko 0,5% bupropionu jest wydalane w postaci niezmienionej. Średni T_0,5 w fazie eliminacji bupropionu i hydroksybupropionu wynosi ok. 20 h, treohydrobupropionu - 37 h, erytrohydrobupropionu - 33 h.

Leczenie dużych epizodów depresji.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Stosowanie innych preparatów zawierających bupropion (wystąpienie napadów drgawkowych zależy od dawki oraz w celu uniknięcia przedawkowania). Napady drgawkowe występujące obecnie lub w wywiadzie. Rozpoznane nowotwory OUN.  Stosowanie u pacjentów, którzy w dowolnym momencie w trakcie leczenia nagle odstawiają alkohol lub leki, których odstawienie związane jest z ryzykiem występowania napadów drgawkowych (szczególnie benzodiazepiny i środki o działaniu podobnym do benzodiazepin). Ciężka marskość wątroby. Rozpoznana aktualnie lub w przeszłości bulimia lub jadłowstręt psychiczny. Jednoczesne stosowanie inhibitorów MAO - preparat może być stosowany nie wcześniej niż po 14 dniach od zakończenia leczenia nieodwracalnymi inhibitorami MAO; w przypadku odwracalnych inhibitorów MAO wystarczający jest okres 24 h.

Lek nie powinien być stosowany w ciąży, chyba że stan kliniczny pacjentki wymaga leczenia bupropionem, a alternatywne leczenie nie jest możliwe (wyniki niektórych badań epidemiologicznych przeprowadzonych u kobiet w ciąży, które stosowały bupropion w I trymestrze, wskazują na związek tej terapii ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia u płodu pewnych wrodzonych wad sercowo-naczyniowych, w szczególności ubytków przegrody międzykomorowej oraz upośledzenia odpływu lewokomorowego). Bupropion i jego metabolity przenikają do pokarmu kobiecego. Należy zdecydować o zaprzestaniu karmienia piersią lub zaprzestaniu leczenia preparatem biorąc pod uwagę korzyści dla noworodka lub niemowlęcia z karmienia piersią oraz korzyści dla matki wynikające z leczenia. Badania nad rozrodem u szczurów nie wykazały zmniejszenia płodności.

Doustnie. Dorośli: początkowo 150 mg raz na dobę. Jeżeli po 4 tyg. leczenia dawką 150 mg nie jest widoczna poprawa, dawkę można zwiększyć do 300 mg raz na dobę. Pomiędzy kolejnymi dawkami powinna być zachowana co najmniej 24-godzinna przerwa. Początek działania bupropionu obserwuje się po 14 dniach od rozpoczęcia leczenia. Pełny efekt przeciwdepresyjny może być widoczny dopiero po kilku tyg. leczenia. Pacjenci z depresją powinni być leczeni przez okres co najmniej 6 mies., aby mieć pewność, że nie występują już u nich objawy choroby. Podczas zmiany terapii z tabletek zawierających bupropion podawanych 2 razy na dobę, na tabl. o zmodyf. uwalnianiu podawane raz na dobę, należy stosować taką samą całkowitą dawkę dobową, jeżeli jest to możliwe. Przerwanie leczenia. Chociaż objawy odstawienne, nie były obserwowane w badaniach klinicznych, należy rozważyć stopniowe zmniejszanie dawki. Nie można wykluczyć efektu „z odbicia” lub reakcji odstawiennych. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zalecaną dawką jest 150 mg raz na dobę. Nie określono jednoznacznie skuteczności stosowania u osób w podeszłym wieku; w badaniu klinicznym stosowano taką samą dawkę, jak u dorosłych osób, jednak nie można wykluczyć większej wrażliwości u niektórych osób w podeszłym wieku. Lek nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Lek może być przyjmowany z posiłkiem lub bez posiłku. Tabletki należy połykać w całości. Tabletek nie należy przełamywać, rozkruszać ani żuć, ponieważ może to prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, w tym napadów drgawkowych. Nierozpuszczalna otoczka tabletki o zmodyf. uwalnianiu może pozostać nienaruszona podczas transportu przez przewód pokarmowy i zostać wydalona z kałem. Zaleca się unikanie podawania leku tuż przed zaśnięciem, aby zmniejszyć ryzyko występowania bezsenności (przy czym należy pamiętać o co najmniej 24 h przerwy między dawkami).

Nie należy stosować większych niż zalecane dawek, ponieważ stosowanie bupropionu jest związane z ryzykiem wystąpienia napadu drgawkowego zależnym od dawki leku. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia napadu drgawkowego związane z obecnością czynników predysponujących, które obniżają próg pobudliwości drgawkowej. Dlatego też podczas stosowania bupropionu należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których stwierdzono jeden lub kilka czynników predysponujących do obniżenia progu pobudliwości drgawkowej. Wszyscy pacjenci powinni być ocenieni pod kątem występowania u nich czynników predysponujących, do których należą: równoczesne stosowanie innych leków obniżających próg pobudliwości drgawkowej (np. leki przeciwpsychotyczne, przeciwdepresyjne, przeciwmalaryczne, tramadol, teofilina, steroidy działające ogólnoustrojowo, chinolony i leki przeciwhistaminowe działające uspokajająco; uzależnienie od alkoholu; uraz głowy w wywiadzie; cukrzyca leczona lekami hipoglikemizującymi lub insuliną; stosowanie leków stymulujących lub zmniejszających apetyt. Leczenie bupropionem należy przerwać i nie zalecać go u pacjentów, u których w trakcie terapii wystąpiły napady drgawkowe. Z powodu interakcji farmakokinetycznych stężenie bupropionu lub jego metabolitów w osoczu krwi może się zmieniać, co może nasilać działania niepożądane leku (np. suchość w jamie ustnej, bezsenność, napady drgawkowe). Dlatego należy zachować ostrożność podczas równoczesnego stosowania bupropionu z lekami, które indukują lub hamują jego metabolizm. Bupropion hamuje metabolizm z udziałem enzymów cytochromu P450 2D6. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas równoczesnego stosowania bupropionu i leków metabolizowanych przez te enzymy. Leki hamujące aktywność CYP2D6 mogą powodować zmniejszenie stężenia endoksyfenu, będącego aktywnym metabolitem tamoksyfenu - w trakcie leczenia tamoksyfenem należy unikać, jeśli to tylko możliwe, stosowania bupropionu. Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samouszkodzeń i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). To ryzyko utrzymuje się, dopóki nie wystąpi wyraźna remisja. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu pierwszych lub następnych tygodni leczenia, pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą aż do czasu, kiedy wystąpi poprawa. Doświadczenie kliniczne wykazuje, że ryzyko samobójstwa może zwiększać się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia. Pacjenci ze zdarzeniami związanymi z samobójstwem w wywiadzie lub ci, którzy przed rozpoczęciem terapii wykazywali znacznego stopnia nasilenie myśli samobójczych, są w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. U pacjentów < 25 lat występuje zwiększone ryzyko zachowań samobójczych w trakcie stosowania leków przeciwdepresyjnych w porównaniu do placebo. Pacjenci, szczególnie ci z grupy wysokiego ryzyka, powinni pozostawać pod ścisłą kontrolą w trakcie farmakoterapii, zwłaszcza w jej wczesnej fazie lub po zmianie dawkowania. Pacjenci (oraz opiekunowie pacjentów) powinni być ostrzeżeni o konieczności obserwacji wszelkich oznak pogorszenia stanu klinicznego pacjenta, myśli lub zachowań samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu. W przypadku wystąpienia tych objawów powinni natychmiast zasięgnąć porady lekarskiej. Wystąpienie niektórych objawów psychicznych może zależeć albo od stanu choroby podstawowej, albo od stosowanego leczenia. Należy rozważyć zmianę schematu leczenia, włącznie z jego przerwaniem, u pacjentów, u których wystąpiło nasilenie myśli i (lub) zachowań samobójczych, szczególnie jeżeli te objawy są ciężkie, występujące nagle lub dotychczas nie występowały. Zgłaszano występowanie objawów psychicznych. W szczególności wystąpienie objawów psychotycznych i maniakalnych obserwowano głównie u pacjentów z chorobą psychiczną w wywiadzie. Dodatkowo, ciężkie epizody depresji mogą być początkowym objawem zaburzeń dwubiegunowych. Panuje ogólne przekonanie, że leczenie takiego epizodu samym lekiem przeciwdepresyjnym może zwiększyć prawdopodobieństwo wywołania mieszanego i (lub) maniakalnego epizodu u pacjentów z ryzykiem zaburzeń dwubiegunowych. Ograniczone dane kliniczne dotyczące stosowania bupropionu w skojarzeniu ze stabilizatorami nastroju u pacjentów z zaburzeniami dwubiegunowymi w wywiadzie sugeruje małą częstość przejścia w manię. Przed rozpoczęciem leczenia lekiem przeciwdepresyjnym pacjenci powinni być odpowiednio zbadani w celu określenia ryzyka wystąpienia zaburzeń dwubiegunowych; takie badanie powinno zawierać szczegółowy wywiad psychiatryczny, w tym wywiad rodzinny dotyczący samobójstw, zaburzeń dwubiegunowych i depresji. Dane uzyskane z badań na zwierzętach sugerują możliwość wywołania uzależnienia. Jednakże, badania nad skłonnością do nadużywania u ludzi i rozległe doświadczenie kliniczne wskazują, że bupropion ma mały potencjał wywoływania uzależnienia. Kliniczne doświadczenie z bupropionem u pacjentów poddawanych leczeniu elektrowstrząsami jest ograniczone. Należy wykazać ostrożność podczas stosowania leczenia elektrowstrząsami u pacjentów równocześnie leczonych bupropionem. Leczenie bupropionem należy niezwłocznie przerwać, jeżeli u pacjenta wystąpiły objawy nadwrażliwości podczas przyjmowania leku. Należy pamiętać, że objawy mogą rozwijać się lub nawracać również po zaprzestaniu stosowania bupropionu, jak również o konieczności odpowiedniego leczenia objawowego przez odpowiednio długi czas (co najmniej tydzień). Objawy typowe obejmują wysypkę skórną, świąd, pokrzywkę lub ból w klatce piersiowej, ale bardziej nasilone reakcje mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, duszność i (lub) skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny, rumień wielopostaciowy lub zespół Stevensa-Johnsona. Ból stawów, ból mięśni i gorączka były również zgłaszane w połączeniu z wysypką i innymi objawami wskazującymi na opóźnioną nadwrażliwość. U większości pacjentów objawy ulegały złagodzeniu po przerwaniu leczenia bupropionem i rozpoczęciu leczenia lekami przeciwhistaminowymi lub kortykosteroidami, po czym z czasem ustępowały. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania bupropionu w leczeniu depresji u pacjentów z chorobą sercowo-naczyniową jest ograniczone - należy zachować ostrożność. Bupropion był stosunkowo dobrze tolerowany w badaniach dotyczących zaprzestawania palenia u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Bupropion może spowodować ujawnienie zespołu Brugadów, rzadkiej, uwarunkowanej genetycznie choroby dotyczącej kanałów sodowych serca z charakterystycznymi zmianami w zapisie EKG (blok prawej odnogi pęczka Hisa oraz uniesienie odcinka ST w odprowadzeniu prawym przedkomorowym), mogącego prowadzić do zatrzymania akcji serca lub do nagłej śmierci. Należy zachować ostrożność u pacjentów z zespołem Brugadów lub z zatrzymaniem akcji serca lub przypadkiem nagłej śmierci w wywiadzie rodzinnym. Bupropion nie zwiększa znacząco ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów bez depresji, w pierwszym stadium nadciśnienia tętniczego. Jednak w praktyce klinicznej nadciśnienie tętnicze, które w pewnych przypadkach może być ciężkie i wymaga intensywnego leczenia, było zgłaszane u pacjentów przyjmujących bupropion. Te obserwacje pochodzą od pacjentów z nadciśnieniem tętniczym oraz bez nadciśnienia tętniczego w wywiadzie. Podczas rozpoczynania leczenia należy określić wyjściowe wartości ciśnienia tętniczego, a następnie je monitorować, zwłaszcza u pacjentów z wcześniej występującym nadciśnieniem tętniczym. Należy rozważyć zakończenie leczenia bupropionem, jeżeli stwierdza się klinicznie istotne zwiększenie ciśnienia tętniczego. Jednoczesne zastosowanie bupropionu i nikotynowego przezskórnego systemu terapeutycznego może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego krwi. Leczenie lekami przeciwdepresyjnymi jest związane z ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z ciężkim epizodem depresji i innymi zaburzeniami psychicznymi. Skuteczność stosowania u pacjentów w podeszłym wieku nie została jednoznacznie określona. W badaniu klinicznym u pacjentów w podeszłym wieku stosowano taką samą dawkę, jak u dorosłych pacjentów. Nie można wykluczyć większej wrażliwości u niektórych pacjentów w podeszłym wieku. Bupropion jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie do czynnych metabolitów, które dalej są metabolizowane. Nie obserwowano statystycznie istotnych różnic w farmakokinetyce bupropionu u pacjentów z łagodną i umiarkowaną marskością wątroby w porównaniu do zdrowych ochotników, ale stężenie bupropionu w surowicy było bardzo zróżnicowane u poszczególnych pacjentów. Dlatego lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Wszyscy pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby powinni być ściśle kontrolowani ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych (np. bezsenność, suchość w jamie ustnej, napady drgawkowe), które mogą wskazywać na duże stężenie leku lub jego metabolitów w organizmie. Bupropion w postaci metabolitów wydalany jest głównie z moczem. Z tego względu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek bupropion i jego czynne metabolity mogą gromadzić się w organizmie w stopniu większym niż u osób, których nerki pracują prawidłowo. Pacjenci powinni być ściśle monitorowani ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych (np. bezsenność, suchość w jamie ustnej, napady drgawkowe), które mogą wskazywać na duże stężenie leku lub jego metabolitów w organizmie. Lek jest przeznaczony wyłącznie do przyjmowania doustnego. Zgłaszano przypadki inhalacji rozkruszonych tabletek lub przyjęcia rozpuszczonego bupropionu w postaci iniekcji, co może prowadzić do gwałtownego uwalniania i szybszego wchłaniania oraz potencjalnego przedawkowania. Zgłaszano przypadki wystąpienia napadów drgawkowych i (lub) zgonów po przyjęciu bupropionu donosowo lub we wstrzyknięciu pozajelitowym. Zgłaszano przypadki wystąpienia potencjalnie zagrażającemu życiu zespołu serotoninowego podczas jednoczesnego stosowania z lekami serotoninergicznymi, takimi jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Jeśli jednoczesne stosowanie bupropionu i innych leków serotoninergicznych jest klinicznie uzasadnione, zalecana jest uważna obserwacja pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i podczas zwiększania dawki. W razie podejrzenia zespołu serotoninowego należy zmniejszyć dawkę leku lub przerwać leczenie preparatem w zależności od nasilenia występujących objawów.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Poważne działania niepożądane
Drgawki lub napady drgawkowe
U około 1 na 1000 pacjentów przyjmujących bupropion mogą wystąpić drgawki (napady drgawkowe
lub konwulsje). Większe prawdopodobieństwo, że to nastąpi, występuje u pacjentów, którzy przyjmują
większe dawki niż zalecane, przyjmują niektóre inne leki lub są w grupie zwiększonego ryzyka
wystąpienia napadów drgawkowych. W razie wątpliwości należy skontaktować się z lekarzem
prowadzącym.

W razie wystąpienia napadu drgawkowego należy skontaktować się z lekarzem prowadzącym.
Nie należy więcej przyjmować tych tabletek.

Reakcje alergiczne
U niektórych pacjentów mogą wystąpić reakcje alergiczne na lek Welbox. Obejmują one:
• zaczerwienienie skóry lub wysypkę (jak wysypka siateczkowa), pęcherzyki lub swędzące guzki
  (pokrzywka) na skórze; niektóre wysypki mogą wymagać hospitalizacji, szczególnie jeśli
  występuje również ból w jamie ustnej lub ból oczu
• nietypowe świsty lub trudności z oddychaniem
• obrzęk powiek, ust lub języka
• bóle mięśni lub stawów
• zapaść lub krótkotrwałą utratę przytomności.

W razie wystąpienia jakichkolwiek objawów reakcji alergicznej należy natychmiast skontaktować
się z lekarzem. Nie należy więcej przyjmować tych tabletek.

Reakcje alergiczne mogą trwać długo. Jeżeli lekarz przepisał leki łagodzące objawy alergiczne,
należy przyjąć całą kurację.

Toczniowa wysypka skórna albo nasilenie objawów tocznia
Częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych pochodzących od osób
przyjmujących bupropion.
Toczeń to zaburzenie układu immunologicznego przebiegające z zajęciem skóry i innych narządów.
W przypadku wystąpienia zaostrzeń tocznia, wysypki skórnej albo zmian skórnych (szczególnie na
obszarach skóry narażonych na działanie promieni słonecznych) podczas przyjmowania leku Welbox
należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, ponieważ może być konieczne przerwanie leczenia.

Ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP)
Częstość nieznana - częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych pochodzących
od osób przyjmujących bupropion.
Objawy AGEP obejmują wysypkę skórną z krostami/pęcherzami wypełnionymi ropą.
W przypadku wystąpienia wysypki skórnej z krostami/pęcherzami wypełnionymi ropą należy
niezwłocznie skontaktować się z lekarzem, ponieważ może być konieczne przerwanie leczenia.

Inne działania niepożądane
Bardzo częste (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów)
• trudności w zasypianiu; należy upewnić się, że lek jest przyjmowany rano
• ból głowy
• suchość w jamie ustnej
• nudności, wymioty.

Częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów)
• gorączka, zawroty głowy, świąd, potliwość i wysypka skórna (czasami z powodu reakcji
  alergicznej)
• dreszcze, drżenia, osłabienie, zmęczenie, bóle w klatce piersiowej
• uczucie lęku lub pobudzenia
• bóle brzucha lub inne dolegliwości (zaparcia), zmiana odczuwania smaku pożywienia, utrata
  apetytu (anoreksja)
• zwiększenie ciśnienia krwi czasami znaczne, zaczerwienienie twarzy
• dzwonienie w uszach, zaburzenia widzenia.

Niezbyt częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów)
• uczucie depresji (patrz również punkt 2 „Myśli o samobójstwie oraz nasilenie objawów
  depresji”)
• uczucie dezorientacji
• trudności z koncentracją
• zwiększenie częstości akcji serca
• utrata masy ciała.

Rzadkie (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów)
• napady drgawek.

Bardzo rzadkie (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów)
• kołatanie serca, omdlenia
• drgania mięśni, sztywność mięśni, niekontrolowane ruchy, problemy z chodzeniem lub
  koordynacją
• uczucie niepokoju, poirytowanie, wrogość, agresywność, dziwne sny, mrowienia lub
  drętwienia, utrata pamięci
• zażółcenie skóry lub białkówki oka (żółtaczka), co może być spowodowane przez zwiększoną
  aktywność enzymów wątroby, zapalenie wątroby
• ciężkie reakcje alergiczne; wysypka z towarzyszącymi bólami mięśni i stawów
• zmiany stężenia cukru we krwi
• oddawanie moczu częściej lub rzadziej niż zazwyczaj
• nietrzymanie moczu (mimowolne oddawanie moczu, niekontrolowany wypływ moczu)
• ciężkie wysypki skórne, które mogą obejmować usta i inne części ciała i mogą zagrażać życiu
• zaostrzenie łuszczycy (czerwone zgrubienia na skórze)
• poczucie nierzeczywistości lub inności (depersonalizacja), widzenie lub słyszenie rzeczy, które
  nie istnieją (omamy), odczuwanie lub wiara w rzeczy nierzeczywiste (urojenia), wyolbrzymiona
  podejrzliwość (paranoja)
• spadek ciśnienia tętniczego krwi po nagłym wstaniu (niedociśnienie ortostatyczne).

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Inne działania niepożądane wystąpiły u niewielkiej liczby pacjentów, choć dokładna częstość ich
występowania nie jest znana
• myśli o samouszkodzeniu lub samobójstwie w trakcie stosowania bupropionu lub wkrótce po
  zakończeniu leczenia (patrz punkt 2 „Informacje ważne przed przyjęciem leku Welbox”).
  Jeśli pacjent ma takie myśli, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem lub udać się
  do szpitala
• utrata kontaktu z rzeczywistością i zdolności myślenia lub oceny sytuacji (psychoza); inne
  objawy mogą obejmować omamy i (lub) urojenia
• uczucie nagłego i intensywnego lęku (napad lęku panicznego)
• jąkanie się
• zmniejszona liczba czerwonych krwinek (niedokrwistość), zmniejszona liczba białych krwinek
  (leukopenia) i zmniejszona liczba płytek krwi (trombocytopenia)
• niedobór sodu we krwi (hiponatremia)
• zespół serotoninowy: zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka) oraz inne
  działania niepożądane, takie jak temperatura ciała powyżej 38oC, przyspieszenie akcji serca,
  niestabilne ciśnienie krwi, przesadzone reakcje odruchowe, sztywność mięśni, brak koordynacji
  i/lub objawy układu pokarmowego (np. nudności, wymioty, biegunka) podczas stosowania leku
  Welbox z innymi lekami przeciwdepresyjnymi (takie jak: paroksetyna, cytalopram,
  escytalopram, fluoksetyna, wenlafaksyna).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309; strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można również zgłaszać podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Ponieważ inhibitory monoaminooksydazy A i B także wpływają na katecholaminergiczne szlaki metaboliczne, ale w inny sposób niż bupropion, jednoczesne stosowanie bupropionu i inhibitorów monoaminooksydazy (MAO) jest przeciwwskazane. Wynika to ze zwiększonego prawdopodobieństwa wystąpienia działań niepożądanych związanych z jednoczesnym ich stosowaniem. Należy zachować przerwę przynajmniej 14 dni od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO, a rozpoczęciem stosowania bupropionu. W przypadku odwracalnych inhibitorów MAO wystarczy przerwa 24 h. Chociaż bupropion i jego główny metabolit hydroksybupropion nie są metabolizowane za pośrednictwem izoenzymu CYP2D6, to hamują szlak metaboliczny z udziałem CYP2D6. Równoczesne stosowanie bupropionu i dezypraminy u zdrowych ochotników, u których występował szybki metabolizm przy udziale izoenzymu CYP2D6, spowodowało duże (2 do 5 razy) zwiększenie wartości C_max i AUC dezypraminy. Zahamowanie CYP2D6 utrzymywało się jeszcze przez co najmniej 7 dni po podaniu ostatniej dawki bupropionu. Jednoczesne stosowanie leków z wąskim indeksem terapeutycznym, które są metabolizowane głównie przez izoenzym CYP2D6, powinno być rozpoczynane od najmniejszych dawek tych leków: niektóre leki przeciwdepresyjne (np. dezypramina, imipramina), leki przeciwpsychotyczne (np. rysperydon, tiorydazyna), β-adrenolityki (np. metoprolol), selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i leki przeciwarytmiczne klasy 1C (np. propafenon, flekainid). W przypadku włączenia bupropionu do leczenia pacjenta stosującego już takie leki, należy rozważyć konieczność zmniejszenia ich dawek. W takich przypadkach należy dokładnie rozważyć oczekiwane korzyści z leczenia bupropionem wobec ryzyka. W okresie po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki wystąpienia potencjalnie zagrażającemu życiu zespołu serotoninowego podczas jednoczesnego stosowania z lekami serotoninergicznymi, takimi jak SSRI i inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Leki, których skuteczność zależy od aktywacji metabolicznej za pośrednictwem CYP2D6 (np. tamoksyfen), mogą mieć mniejszą skuteczność podczas jednoczesnego podawania z bupropionem. Chociaż cytalopram (SSRI) nie jest metabolizowany głównie przez CYP2D6, w jednym badaniu bupropion zwiększył C_max i AUC cytalopramu odpowiednio o 30% i 40%. Jednoczesne podawanie digoksyny z bupropionem może skutkować zmniejszeniem stężenia digoksyny w organizmie pacjenta.  Po zaprzestaniu podawania bupropionu stężenie digoksyny może się zwiększyć, dlatego należy monitorować pacjenta pod kątem wystąpienia zatrucia digoksyną. Bupropion jest metabolizowany do głównego czynnego metabolitu hydroksybupropionu głównie za pośrednictwem cytochromu P450 CYP2B6. Podawanie bupropionu równocześnie z lekami wpływającymi na metabolizm bupropionu za pośrednictwem izoenzymu CYP2B6 (np. substraty CYP2B6: cyklofosfamid, ifosfamid i inhibitory CYP2B6, np. orfenadryna, tyklopidyna, klopidogrel) może spowodować zwiększenie stężenia bupropionu w osoczu i zmniejszenie stężenia aktywnego metabolitu hydroksybupropionu. Konsekwencje kliniczne zahamowania metabolizmu bupropionu za pośrednictwem CYP2B6 i w efekcie tego zmiany stosunku bupropion/hydroksybupropion nie są obecnie znane. Ponieważ bupropion jest w znacznym stopniu metabolizowany, należy zachować ostrożność podczas równoczesnego podawania bupropionu z lekami indukującymi procesy metaboliczne (np. karbamazepina, fenytoina, rytonawir, efawirenz) lub lekami będącymi inhibitorami metabolizmu (np. walproinian), ponieważ równoczesne stosowanie tych leków może wpłynąć na skuteczność i bezpieczeństwo leczenia bupropionem. W wielu badaniach na zdrowych ochotnikach rytonawir (w dawkach 100 mg 2 razy na dobę lub 600 mg 2 razy na dobę) lub rytonawir w dawce 100 mg w skojarzeniu z lopinawirem w dawce 400 mg 2 razy na dobę powodował zależne od dawki zmniejszenie ekspozycji na bupropion i jego główne metabolity o ok. 20-80%. Efawirenz w dawce 600 mg raz na dobę przez 2 tyg. spowodował zmniejszenie ekspozycji na bupropion u zdrowych ochotników o ok. 55%. Konsekwencje kliniczne zmniejszonej ekspozycji są niejasne, jednak mogą obejmować zmniejszenie skuteczności leczenia dużych epizodów depresji. U pacjentów przyjmujących którykolwiek z tych leków jednocześnie z bupropionem może zaistnieć konieczność podania zwiększonych dawek bupropionu, jednak maksymalna zalecana dawka nie powinna zostać przekroczona. Należy zachować szczególną ostrożność, stosując bupropion u pacjentów otrzymujących lewodopę albo amantadynę. Ograniczone dane kliniczne wskazują na częstsze występowanie działań niepożądanych (np. nudności, wymiotów i objawów psychicznych) u pacjentów równocześnie stosujących bupropion i lewodopę lub amantadynę. Chociaż brak danych klinicznych o interakcji farmakokinetycznej pomiędzy bupropionem a alkoholem, odnotowano nieliczne doniesienia o niepożądanych objawach psychicznych lub zmniejszonej tolerancji na alkohol wśród pacjentów pijących alkohol podczas leczenia bupropionem. W czasie leczenia bupropionem należy unikać lub ograniczyć do minimum picie alkoholu. Nie przeprowadzono badań farmakokinetycznych dotyczących podawania bupropionu równocześnie z benzodiazepinami. Analiza szlaków metabolicznych in vitro, nie daje podstaw do obaw przed wystąpieniem interakcji między tymi substancjami. Po jednoczesnym podaniu bupropionu i diazepamu zdrowym ochotnikom, zaobserwowano słabsze działanie uspokajające niż po podaniu samego diazepamu. Nie przeprowadzano systematycznej oceny stosowania połączenia bupropionu i leków przeciwdepresyjnych (innych niż dezypramina i cytalopram), benzodiazepin (innych niż diazepam) lub neuroleptyków. Doświadczenie kliniczne z użyciem dziurawca zwyczajnego było również ograniczone. Jednoczesne stosowanie bupropionu i nikotynowego przezskórnego systemu terapeutycznego może powodować wzrost ciśnienia tętniczego krwi.

+pharma Polska Sp. z o.o.
ul. Podgórska 34
31-536 Kraków
12-262-32-36
[email protected]
www.pluspharma.pl