Xydalba 500 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 500 mg dalbawancyny w postaci chlorowodorku dalbawancyny; po rekonstytucji 1 ml zawiera 20 mg dalbawancyny. Rozcieńczony roztwór do infuzji musi mieć końcowe stężenie od 1 mg/ml do 5 mg/ml dalbawancyny.

Dalbawancyna to bakteriobójczy lipoglikopeptyd. Mechanizm działania dalbawancyny na wrażliwe bakterie Gram-dodatnie obejmuje przerwanie syntezy ściany komórkowej poprzez przyłączenie terminalnej D-alanylo-D-alaniny peptydu powstającego peptydoglikanu ściany komórkowej, co zapobiega wiązaniu krzyżowemu (transpeptydacji i transglikozylacji) podjednostek dwucukrów, czego wynikiem jest śmierć komórki bakteryjnej. Stwierdzono skuteczność kliniczną przeciwko patogenom odpowiedzialnym za ABSSSI, które były wrażliwe na dalbawancynę in vitro: Staphylococcus aureus, Streptococcus pyogenes, Streptococcus agalactiae, Streptococcus dysgalactiae, grupa Streptococcus anginosus (w tym S. anginosus, S. intermedius oraz S. constellatus). Skuteczność kliniczna wobec następujących patogenów nie została ustalona, chociaż badania in vitro sugerują, że patogeny te byłyby wrażliwe na dalbawancynę przy braku nabytych mechanizmów oporności: paciorkowce grupy G, Clostridium perfringens, Peptostreptococcus spp. Wszystkie bakterie Gram-ujemne są oporne na dalbawancynę. Ogólnoustrojowa ekspozycja na dalbawancynę jest proporcjonalna do dawki po podaniu pojedynczych dawek w zakresie 140-1120 mg, co wskazuje na farmakokinetykę liniową. Nie zaobserwowano kumulacji po wielokrotnych infuzjach stosowanych raz w tyg. przez okres do 8 tyg. u zdrowych dorosłych. Dalbawancyna wiąże się w 93% z białkami osocza i nie ulega to zmianom w zależności od stężenia leku, niewydolności nerek lub niewydolności wątroby. Jest metabolizowana w niewielkim stopniu (<25%). Metabolity - hydroksydalbawancyna i aglikon mannozylu wykazują znacznie mniejsze działanie przeciwbakteryjne w porównaniu z substancja macierzystą. Lek jest wydalany głównie z moczem (w postaci dalbawancyny oraz metabolitu); ok. 20% dawki - z kałem. Średni T_0,5 w końcowej fazie eliminacji wynosi 372 h (zakres 333-405 h).

Leczenie ostrych bakteryjnych zakażeń skóry i tkanek miękkich (ang. ABSSSI) u dorosłych, dzieci i młodzieży w wieku co najmniej 3 miesięcy. Należy rozważyć oficjalne wytyczne dotyczące właściwego zastosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu.

Lek nie jest zalecany w okresie ciąży, chyba że potencjalna spodziewana korzyść wyraźnie uzasadnia potencjalne ryzyko dla płodu. Nie ma danych dotyczących stosowania dalbawancyny przez kobiety w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczne działanie na reprodukcję. Nie wiadomo, czy dalbawancyna przenika do mleka matki (mleka ludzkiego). Niemniej dalbawancyna przenika do mleka samic szczurów karmiących piersią i może również przenikać do mleka ludzkiego. Dalbawancyna nie wchłania się dobrze po podaniu doustnym; niemniej nie można wykluczyć wpływu dalbawancyny na florę żołądkowo-jelitową oraz florę jamy ustnej karmionego piersią niemowlęcia. Należy podjąć decyzję o kontynuacji/zaprzestaniu karmienia piersią lub kontynuacji/ zaprzestaniu leczenia preparatem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla niemowlęcia oraz korzyści z terapii dla kobiety. Badania na zwierzętach wykazały obniżoną płodność; potencjalne ryzyko dla ludzi jest nieznane.

Dożylnie. Dorośli: 1500 mg podane jako dawka pojedyncza; lub 1000 mg, a następnie po tygodniu 500 mg. Dzieci i młodzież w wieku od 6 do mniej niż 18 lat: zalecana dawka dalbawancyny to dawka pojedyncza 18 mg/kg (maksymalnie 1500 mg). Niemowlęta i dzieci w wieku od 3 miesięcy do mniej niż 6 lat: zalecana dawka dalbawancyny to dawka pojedyncza 22,5 mg/kg (maksymalnie 1500 mg). Szczególne grupy pacjentów. Zaburzenia czynności nerek. Dostosowywanie dawki nie jest konieczne u pacjentów dorosłych, dzieci i młodzieży z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr ≥30-79 ml/min) ani u pacjentów regularnie poddawanych hemodializie (3 razy w tygodniu); dalbawancyna może być podawana bez względu na czas hemodializy. U pacjentów dorosłych z przewlekłymi zaburzeniami czynności nerek, u których CCr wynosi <30 ml/min i którzy nie są regularnie poddawani hemodializie, zalecaną dawkę dalbawancyny należy zmniejszyć albo do dawki 1000 mg podawanej w infuzji jako dawka pojedyncza albo do dawki 750 mg, a następnie po tygodniu o 375 mg. Brak wystarczających danych do zalecenia dostosowywania dawki w przypadku pacjentów poniżej 18 lat z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min/1,73 m² (nie można sformułować zaleceń dotyczących dawkowania). Zaburzenia czynności wątroby. Dostosowywanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (stopień A wg Childa-Pugha). U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzenia czynności wątroby (stopień B i C wg Childa-Pugha) nie ma danych umożliwiających określenie właściwego dawkowania - zachować ostrożność. Osoby w podeszłym wieku. Dostosowywanie dawki nie jest konieczne. Dzieci i młodzież. Nie określono jeszcze bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania dalbawancyny u dzieci w wieku poniżej 3 miesięcy. Sposób podania. Lek musi zostać poddany rekonstytucji, a następnie rozcieńczony przed podaniem w infuzji dożylnej przez 30 minut. Podawać w infuzji dożylnej przez 30 min. Preparat należy rekonstytuować jałową wodą do wstrzyknięć, a następnie rozcieńczać 50 mg/ml (5%) roztworem glukozy do infuzji. Fiolki leku przeznaczone są do jednorazowego użycia. Po rozcieńczeniu roztwór do infuzji musi mieć końcowe stężenie od 1 mg/ml do 5 mg/ml dalbawancyny.

Lek należy z ostrożnością podawać pacjentom o których wiadomo, że są nadwrażliwi na inne glikopeptydy, ze względu na możliwość wystąpienia krzyżowej nadwrażliwości. Jeżeli wystąpi reakcja alergiczna, należy przerwać podawanie leku i zastosować właściwe leczenie reakcji alergicznej. U pacjentów z biegunką występującą podczas lub po zakończeniu leczenia dalbawancyną należy brać pod uwagę rozpoznanie związanego z leczeniem przeciwbakteryjnym zapalenia okrężnicy i rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy spowodowanego przez Clostridioides (wcześniej Clostridium) difficile. W takich przypadkach należy rozważyć przerwanie podawania dalbawancyny i zastosowanie leczenia wspomagającego oraz specyficznego dla zakażenia C. difficile. U tych pacjentów nigdy nie należy stosować leków hamujących perystaltykę. Lek podaje się w infuzji dożylnej, z wykorzystaniem całkowitego 30-min czasu trwania infuzji, w celu zminimalizowania ryzyka reakcji związanych z infuzją. Szybkie infuzje dożylne przeciwbakteryjnego glikopeptydu mogą przyczynić się do wystąpienia reakcji, które obejmują nagłe zaczerwienienie górnych części ciała, pokrzywkę, świąd i (lub) wysypkę. Zaprzestanie podawania infuzji lub jej spowolnienie może spowodować ustąpienie tych reakcji. Informacje dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania dalbawancyny u pacjentów, których CCr wynosi <30 ml/min są ograniczone; dostosowywanie dawki jest konieczne u pacjentów dorosłych z przewlekłymi zaburzeniami czynności nerek, u których klirens kreatyniny wynosi < 30 ml/min i którzy nie są regularnie poddawani hemodializie. Brak wystarczających danych do zalecenia dostosowywania dawki w przypadku pacjentów poniżej 18 lat z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min/1,73 m². W przypadku zakażeń mieszanych, jeśli się podejrzewa obecność bakterii Gram-ujemnych, pacjentów należy leczyć odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi działającymi na bakterie Gram-ujemne. Zastosowanie antybiotyków może promować namnażanie drobnoustrojów niewrażliwych. Jeżeli podczas terapii wystąpi nadkażenie, należy wdrożyć odpowiednie postępowanie. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności dalbawancyny w przypadku zastosowania więcej niż dwóch dawek (w odstępie jednego tygodnia) są ograniczone. W kluczowych badaniach w przypadku ABSSSI rodzaje leczonych infekcji były ograniczone jedynie do cellulitisu/róży, ropni i infekcji ran. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania dalbawancyny w leczeniu pacjentów z silnie obniżoną odpornością. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na dawkę, więc uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Podobnie jak w przypadku innych leków, również ten lek może powodować działania niepożądane,
chociaż nie u każdego mogą wystąpić.

Ciężkie działania niepożądane
W przypadku wystąpienia któregokolwiek z poniższych objawów, należy natychmiast
skontaktować się z lekarzem, ponieważ może być potrzebna natychmiastowa pomoc medyczna:
- Nagłe opuchnięcie warg, twarzy, gardła lub języka; silna wysypka; świąd; ścisk
  gardła; spadek ciśnienia krwi; trudności w przełykaniu i (lub) trudności w
  oddychaniu. Mogą to być objawy reakcji nadwrażliwości zagrażające życiu. Ostrą
  reakcję tego typu zgłaszano jako rzadko występujące działanie niepożądane. Może
  dotyczyć 1 na 1000 osób.
- Ból brzucha (ból żołądka) i (lub) wodnista biegunka. Objawy mogą się zaostrzyć lub
  mogą nie ustępować, a stolce mogą zawierać krew lub śluz. Mogą to być objawy
  zakażenia jelita. W tej sytuacji nie należy przyjmować leków, które powstrzymują lub
  spowalniają ruch (perystaltykę) jelit. Zakażenie jelita jest objawem niepożądanym
  występującym niezbyt często. Może dotyczyć do 1 na 100 osób.
- Zmiany słuchu. Działanie niepożądane zostało zgłoszone w przypadku podobnego leku.

Częstość nie jest znana. Częstości nie można oszacować na podstawie dostępnych
danych.

Inne działania niepożądane wywoływane przez lek Xydalba wykazano poniżej.

W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z następujących objawów niepożądanych, należy
skontaktować się z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką:

Często - mogą dotyczyć 1 na 10 osób:
- Ból głowy
- Mdłości
- Biegunka

Niezbyt często - mogą dotyczyć 1 na 100 osób:
- Zakażenia pochwy, zakażenia grzybicze, grzybica jamy ustnej
- Zakażenia układu moczowego
- Anemia (małe stężenie czerwonych krwinek), duża liczba płytek krwi (trombocytoza),
  zwiększona liczba krwinek białych o nazwie eozynofile (eozynofilia), małe stężenie
  innych rodzajów białych krwinek (leukopenia, neutropenia)
- Zmiany wyników innych testów krwi
- Zmniejszony apetyt
- Trudności z zasypianiem
- Zawroty głowy
- Zmiana odczuwania smaku
- Zapalenie i opuchlizna żyłek podpowierzchniowych, nagłe zaczerwienienie
- Kaszel
- Bóle brzucha, uczucie dyskomfortu w okolicach brzucha, niestrawność, zaparcie
- Nieprawidłowe wyniki testów wątrobowych
- Zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej (enzymu znajdującego się w organizmie)
- Świąd, pokrzywka
- Świąd narządów płciowych (kobiety)
- Ból, zaczerwienienie lub opuchlizna w miejscu podania infuzji
- Uczucie gorąca
- Zwiększenie aktywności gamma-glutamylotransferazy (enzymu wytwarzanego przez
  wątrobę i inne tkanki organizmu)
- Wysypka
- Wymioty

Rzadko - mogą dotyczyć 1 na 1000 osób:
- Trudności z oddychaniem (skurcz oskrzeli)

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Wyniki przesiewowego badania in vitro na obecność receptorów, nie wskazują na prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji z innymi celami terapeutycznymi ani na możliwość istotnych klinicznie interakcji farmakodynamicznych. Nie przeprowadzono badań klinicznych z użyciem dalbawancyny, dotyczących interakcji między lekami. Dalbawancyna nie jest metabolizowana przez enzymy CYP in vitro, dlatego jednoczesne stosowanie induktorów CYP lub ich inhibitorów, raczej nie będzie miało wpływu na farmakokinetykę dalbawancyny. Nie wiadomo, czy dalbawancyna jest substratem transporterów wychwytu i wydalania wątrobowego. Jednoczesne stosowanie wraz z inhibitorami tych transporterów może zwiększyć narażenie na dalbawancynę. Do takich inhibitorów transporterów należą na przykład silnie działające inhibitory proteazy, werapamil, chinidyna, itrakonazol, klarytromycyna i cyklosporyna. Należy spodziewać się, że możliwość wystąpienia interakcji dalbawancyny z lekami metabolizowanymi przez enzymy CYP jest raczej mała, ze względu na to, że nie jest ona ani inhibitorem ani induktorem enzymów CYP in vitro. Nie ma danych na temat dalbawancyny jako inhibitora CYP2C8. Nie wiadomo, czy dalbawancyna jest inhibitorem transporterów. Przy jednoczesnym stosowaniu z dalbawancyną substratów transporterów wrażliwych na zahamowanie aktywności transporterów, jak statyny i digoksyna, nie można wykluczyć zwiększonej na nie ekspozycji.

Angelini Pharma Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 181 B
02-222 Warszawa
22-702-82-00
[email protected]
www.angelinipharma.pl