Zofenil Plus 30 mg+12,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 30 mg zofenoprylu wapniowego oraz 12,5 mg hydrochlorotiazydu; lek zawiera laktozę.

Preparat hipotensyjny - połączenie inhibitora ACE (zofenopryl) z lekiem moczopędnym (hydrochlorotiazyd). Obie substancje mają uzupełniające sposoby działania i wywierają addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe. Zofenopryl jest inhibitorem enzymu katalizującego przemianę angiotensyny I do wazopresyjnej angiotensyny II, jak również rozpad bradykininy. Zahamowanie ACE prowadzi do zmniejszenia stężenia angiotensyny II, a tym samym zmniejszenia zwężenia naczyń i wydzielania aldosteronu. Zmniejszenie wydzielania aldosteronu może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu we krwi, przy jednoczesnej utracie sodu i wody. W wyniku zmniejszenia stężenia angiotensyny II dochodzi do przerwania ujemnego sprzężenia zwrotnego z reniną i do zwiększenia aktywności reninowej osocza. Mechanizm działania zofenoprylu obniżający ciśnienie tętnicze to w głównej mierze efekt zahamowania czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym, który wpływa na wchłanianie zwrotne elektrolitów w kanalikach nerkowych krętych dalszych. Zwiększa wydalanie sodu i chlorków w moczu w przybliżeniu w podobnych ilościach. Zwiększonemu wydalaniu sodu z moczem może towarzyszyć utrata potasu i wodorowęglanów. Prawdopodobnie poprzez blokadę układu RAA jednoczesne podawanie zofenoprylu zapobiega utracie potasu powodowanej przez tiazydowe leki moczopędne. Zofenopryl po podaniu doustnym wchłania się szybko i całkowicie, po czym niemal w całości ulega konwersji do zofenoprylatu (postaci aktywnej), który osiąga C_max po 1,5 h od doustnego podania preparatu. Zidentyfikowano 8 metabolitów zofenoprylu, głównym jest zofenoprylat (22%), który ulega następnie dalszym przemianom na różnych szlakach metabolicznych. T_0,5 zofenoprylatu wynosi 5,5 h. Jest wydalany z moczem (69%) i kałem (26%). Po podaniu doustnym hydrochlorotiazyd wchłania się dobrze (biodostępność 65-75%) i osiąga C_max w czasie 1-5 h. W 92 % wiąże się z białkami osocza. T_0,5 wynosi 5,6-14,8 h. Hydrochlorotiazyd jest wydalany głównie przez nerki.

Leczenie łagodnego i umiarkowanego samoistnego nadciśnienia tętniczego. Lek złożony jest wskazany do stosowania przez pacjentów, u których nie można odpowiednio kontrolować ciśnienia krwi tylko przy użyciu zofenoprylu.

Nadwrażliwość na zofenopryl wapniowy, inne inhibitory ACE, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy związany z leczeniem inhibitorami ACE w wywiadzie. Jednoczesne stosowanie z sakubitrylem z walsartanem. Nie rozpoczynać leczenia zofenoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem. Wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy. Ciężka niewydolność wątroby. Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub jednostronne zwężenie tętnicy nerkowej w przypadku jedynej czynnej nerki. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane. Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Zofenopryl stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Stosowanie hydrochlorotiazydu w II i III trymestrze może zaburzać płodowo-łożyskowy przepływ krwi oraz może powodować u płodu i noworodka objawy, takie jak żółtaczka, zaburzenia równowagi elektrolitowej i małopłytkowość. Nie zaleca się stosowania leku złożonego podczas karmienia piersią, zwłaszcza podczas karmienia piersią noworodka lub wcześniaka. Tiazydowe leki moczopędne w dużych dawkach powodują intensywną diurezę, mogą hamować wydzielanie mleka. Jeśli lek złożony jest stosowany podczas karmienia piersią, dawka powinna być możliwie najmniejsza.

Doustnie. Dorośli. Przed rozpoczęciem podawania leku złożonego zalecane jest indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych (tj. zofenoprylu i hydrochlorotiazydu). Jeżeli jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć bezpośrednią zmianę leczenia z monoterapii na leczenie lekiem złożonym. Pacjenci bez niedoborów płynów lub sodu: zazwyczaj skuteczna dawka to 1 tabl. na dobę. Pacjenci z podejrzeniem niedoborów płynów lub sodu - nie zaleca się stosowania leku. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) z prawidłowym CCr nie ma konieczności dostosowania dawkowania; w przypadku pacjentów w podeszłym wieku, u których stwierdzono CCr mniejszy niż 45 ml/min nie zaleca się stosowania leku. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat - nie zaleca się jego stosowania. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną niewydolnością nerek (CCr >45 ml/min) lek można stosować tak jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością nerek (CCr <45 ml/min) nie zaleca się stosowania leku. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) stosowanie leku jest przeciwwskazane. U pacjentów dializowanych z nadciśnieniem tętniczym stosowanie leku nie jest zalecane. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną do umiarkowanej niewydolnością wątroby, gdzie została osiągnięta dawka 30 mg samego zofenoprylu, można zastosować ten sam schemat dawkowania jak u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i ciężką niewydolnością wątroby stosowanie leku jest przeciwwskazane. Sposób podania. Lek powinien być stosowany raz na dobę, z posiłkiem lub bez. W celu ułatwienia połknięcia, tabletkę można podzielić na dwie połowy i połknąć jedną po drugiej, w wyznaczonym czasie podawania.

Nie zaleca się stosowania u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem, gdyż nie reagują oni na podawanie leków przeciwnadciśnieniowych działających na drodze hamowania układu renina-angiotensyna. Nie zaleca się stosowania w zawale serca u pacjentów poddawanych hemodializom. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością nerek (CCr <45 ml/min), ani u pacjentów po przeszczepieniu nerki. U niektórych pacjentów, u których wcześniej nie stwierdzano współistniejących chorób nerek odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi, zwłaszcza podczas równoczesnego podawania leków moczopędnych. W takim przypadku konieczne może być zmniejszenie dawki poszczególnych składników leku. Zalecane jest prowadzenie ścisłego monitorowania czynności nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia preparatem. U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym i obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki stosowanie inhibitorów ACE wiąże się z podwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkiej hipotonii i niewydolności nerek; dodatkowo ryzyko to wzrasta, gdy jednocześnie stosowane są leki moczopędne. Do upośledzenia czynności nerek z nieznacznym zwiększeniem stężenia kreatyniny we krwi może dojść również u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać w warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem lekarskim, od mniejszych dawek, ostrożnie dostosowując dawkowanie oraz kontrolując czynność nerek. Podczas leczenia preparatem należy regularnie kontrolować stężenie elektrolitów we krwi; istnieje ryzyko wystąpienia hipokaliemii, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii i nieznacznej hiperkalcemii, związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu (znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc); z drugiej strony istnieje ryzyko hiperkaliemii związane ze stosowaniem zofenoprylu. Chociaż hipokaliemia może wystąpić podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, to leczenie skojarzone z zofenoprylem może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną lekami moczopędnymi. Ryzyko hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów ze wzmożoną diurezą, u pacjentów przyjmujących doustnie nieodpowiednią ilość elektrolitów i u pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami lub ACTH. Do grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą, hipoaldosteronizmem, przyjmujący jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas oraz inne leki powodujące zwiększenie stężenia potasu we krwi (heparyna, trimetoprym lub ko-trimoksazol, znany także jako trimetoprim z sulfametoksazolem), leczeni antagonistami aldosteronu lub blokerami receptora angiotensyny - jeżeli jednak podawanie wymienionych powyżej leków uważa się za zasadne, zaleca się regularne oznaczenie stężenia potasu we krwi. Ze względu na ryzyko wystąpienia znaczącego niedociśnienia należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów: odwodnionych, z niedoborami elektrolitowymi (w wyniku leczenia moczopędnego, dializ, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów); z ciężkim nadciśnieniem tętniczym renino-zależnym; z niewydolnością serca ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek lub bez - leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim, najlepiej w warunkach szpitalnych, od małej dawki, którą należy ostrożnie dostosowywać; jeżeli to możliwe, na początku leczenia należy na pewien czas przerwać podawanie leków moczopędnych. Podobne zalecenia powinny być zastosowane u pacjentów z dusznicą bolesną lub chorobami naczyń mózgowych, u których nagłe obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. Jeżeli wystąpi niedociśnienie w trakcie leczenia preparatem, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach i w razie konieczności podać we wlewie dożylnym roztwór soli fizjologicznej. Wystąpienie hipotonii po pierwszej dawce leku nie wyklucza możliwości stopniowego, ostrożnego zwiększania dawek każdego ze składników, po usunięciu wyżej wymienionych zaburzeń. Należy również zachować ostrożność u pacjentów poddawanych dużym zabiegom chirurgicznym lub w czasie znieczulenia ogólnego lekami powodującymi niedociśnienie (istnieje ryzyko wystąpienia wstrząsu, z uwagi na blokowanie powstawania angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny) - jeśli nie jest możliwe odstawienie inhibitora ACE, w okresie okołooperacyjnym należy prowadzić dokładne monitorowanie stanu wypełnienia łożyska naczyniowego i objętości osocza krwi. Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie inhibitora ACE z antagonistą receptora angiotensyny II lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, łącznie z monitorowaniem parametrów życiowych pacjenta (czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi). U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Białkomocz może wystąpić zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek oraz w przypadku stosowania relatywnie dużych dawek inhibitorów ACE - u pacjentów z wcześniej występującymi chorobami nerek należy wykonać badanie stężenia białka w moczu (test z pierwszego, porannego moczu) przed rozpoczęciem leczenia, a następnie okresowo. Ze względu na zofenopryl zachować ostrożność u pacjentów: z łuszczycą; ze zwężeniem zastawki mitralnej i z utrudnionym odpływem krwi z lewej komory (unikać stosowania inhibitora ACE w przypadku hemodynamicznie istotnego zwężenia); z kolagenozą naczyń (toczeń rumieniowaty układowy, twardzina), stosujących leki immunosupresyjne, przyjmujących allopurynol lub prokainamid lub u pacjentów, u których współistnieją te czynniki, w szczególności współistnienia upośledzenia czynności nerek (ryzyko wystąpienia neutropenii) - zaleca się kontrolowanie liczby leukocytów przed rozpoczęciem leczenia, następnie co 2 tyg. w trakcie 3-miesięcznego leczenia zofenoprylem, a następnie okresowo, a pacjenci powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania wszelkich oznak zakażenia, tj. ból gardła, gorączka - w przypadku stwierdzenia lub podejrzenia neutropenii (liczba neutrofili mniejsza <1000/mm³), należy przerwać przyjmowanie zofenoprylu i innych jednocześnie stosowanych leków. U pacjentów z cukrzycą należy ściśle monitorować stężenie glukozy we krwi - inhibitory ACE mogą nasilać działanie hipoglikemizujące insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych, także tiazydowe leki moczopędne mogą zaburzać tolerancję glukozy. Tiazydy mogą przyspieszyć ujawnienie cukrzycy u pacjentów z cukrzycą utajoną; mogą powodować uczynnienie lub zaostrzenie układowego tocznia rumieniowatego; mogą powodować hiperurykemię i wywołać napad dny u podatnych pacjentów. Ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może być związane zwiększenie stężenia cholesterolu i trójglicerydów. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie podawania leku; jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę ciała przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem UV. Ze względu na związane się ze stosowaniem hydrochlorotiazydu ryzyko wystąpienia nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC): raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC), należy zalecić pacjentom regularną kontrolę skóry pod kątem nowych zmian skórnych, jak również zmian już istniejących oraz zgłaszanie wszelkich podejrzanych zmian skórnych. Podejrzane zmiany skórne należy badać, potencjalnie z uwzględnieniem badań histologicznych materiału pobranego podczas biopsji. Należy doradzić pacjentom, by ograniczyli ekspozycję na światło słoneczne i promienie UV oraz stosowali odpowiednią ochronę przed światłem słonecznym i promieniami UV, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia nowotworu skóry. Należy ponownie dokładnie rozważyć zasadność stosowania hydrochlorotiazydu u pacjentów z rakiem skóry w wywiadzie. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną, wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzrocznością i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. W przypadku wystąpienia objawów jak: ostry początek zmniejszonej ostrości wzroku lub ból oka, należy jak najszybciej przerwać przyjmowanie leku. Konieczne może być rozważenie szybkiego leczenia farmakologicznego lub chirurgicznego, jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane. Czynniki ryzyka rozwoju jaskry wtórnej zamkniętego kąta mogą obejmować historię alergii na sulfonamidy lub penicylinę. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby tiazydowe leki moczopędne należy stosować ostrożnie, gdyż niewielkie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej mogą wywołać śpiączkę wątrobową. Stosowanie inhibitorów ACE rzadko wiąże się z występowaniem zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki cholestatycznej i postępuje do piorunującej martwicy wątroby a (czasami) do zgonu. W przypadku wystąpienia żółtaczki lub znacznego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych należy przerwać stosowanie zofenoprylu i zastosować odpowiednie leczenie. Inhibitory ACE mogą być mniej skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego u pacjentów rasy czarnej, niż u pacjentów innych ras. Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Przebyty obrzęk naczynioruchowy o innej etiologii (niezwiązany z przyjmowaniem inhibitorów ACE) potencjalnie zwiększa ryzyko wystąpienia tej reakcji po zastosowaniu leków z tej grupy. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane z powodu zwiększonego ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie rozpoczynać leczenia sakubitrylem z walsartanem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki zofenoprylu. Nie należy rozpoczynać leczenia zofenoprylem wcześniej niż po upływie 36 h od przyjęcia ostatniej dawki sakubitrylu z walsartanem. W razie wystąpienia objawów obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani, leczenie należy natychmiast przerwać, a pacjenta pozostawić pod obserwacją (z wdrożeniem odpowiedniego leczenia, w razie potrzeby), aż do całkowitego ustąpienia objawów. Obrzęk naczynioruchowy jelit powinien być uwzględniany w diagnostyce różnicowej bólów brzucha u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE. Pacjenci przyjmujący jednocześnie racekadotryl, inhibitory mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) lub wildagliptynę mogą być narażeni w większym stopniu na ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęk dróg oddechowych i języka, z lub bez wystąpienia problemów z oddychaniem) - należy zachować ostrożność. Reakcje rzekomoanafilaktyczne mogą wystąpić u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE i poddawanych jednocześnie dializie z zastosowaniem błon wysokoprzepływowych, np. AN 69 (należy zastosować inny rodzaj błon lub lek przeciwnadciśnieniowy z innej grupy), podczas aferezy LDL z siarczanem dekstranu (zalecane jest stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych z innej grupy) lub u pacjentów poddawanych terapii odczulającej jadem owadów błonkoskrzydłych (należy czasowo odstawić inhibitor ACE przed odczulaniem). W razie wystąpienia kaszlu, należy rozważyć etiologię jatrogenną. Ze względu na zawartość laktozy, preparatu nie należy stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Podczas badań klinicznych z Zofenil Plus zostały odnotowane następujące działania niepożądane:

Często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów):
• Zawroty głowy
• Ból głowy
• Kaszel.

Niezbyt często (mogą wystąpić rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów):
• Nagłe wystąpienie obrzęku, zwłaszcza ust, policzków, powiek, języka, podniebienia, krtani, z
  możliwością wystąpienia nagłych trudności w oddychaniu (obrzęk naczynioruchowy). Wystąpienie
  jednego z powyżej wymienionych objawów oznacza silną reakcję alergiczną na Zofenil Plus. W takim
  przypadku pacjent może wymagać natychmiastowej pomocy medycznej lub hospitalizacji.
• Zakażenie
• Zapalenie oskrzeli
• Ból gardła
• Zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi i/lub innych tłuszczów, zwiększenie stężenia glukozy we
  krwi, potasu, kwasu moczowego, kreatyniny i enzymów wątrobowych
• Zmniejszenie stężenia potasu we krwi
• Bezsenność
• Senność, omdlenia, sztywność mięśni (wzmożone napięcie mięśniowe)
• Dławica piersiowa, zawał serca, migotanie przedsionków, kołatanie serca
• Nagłe zaczerwienienie, niskie ciśnienie tętnicze, wysokie ciśnienie tętnicze
• Nudności, niestrawność, nieżyt żołądka, zapalenie dziąseł, suchość w jamie ustnej, ból żołądka
• Choroby skórne charakteryzujące się łuszczącymi różowymi plamami (łuszczyca), trądzik, suchość
  skóry, swędzenie, pokrzywka
• Ból pleców
• Zwiększenie wydalania moczu (wielomocz)
• Ogólne osłabienie (astenia), objawy grypopodobne, obrzęki obwodowe (zwykle wokół kostek)
• Impotencja.

Następujące działania niepożądane nie zostały odnotowane podczas badań klinicznych z Zofenil Plus,
jednak zostały odnotowane podczas stosowania zofenoprylu wapniowego i (lub) innych inhibitorów
ACE, dlatego mogą również wystąpić podczas stosowania Zofenil Plus:

• Zmęczenie. Nagłe obniżenie ciśnienia tętniczego na początku leczenia lub przy zwiększaniu dawki, z
  towarzyszącymi zawrotami głowy, zaburzeniami widzenia, omdleniami; niskie ciśnienie tętnicze w
  pozycji stojącej.
• Ból w klatce piersiowej, bóle mięśni i/lub skurcze.
• Zaburzenia świadomości, nagłe zawroty głowy, nagłe zaburzenia widzenia lub uczucie słabości i (lub)
  utrata czucia po jednej stronie ciała (przejściowy atak niedokrwienny lub udar).
• Obniżona czynność nerek, zmiany dobowej ilości moczu, obecność białek w moczu (białkomocz).
• Wymioty, biegunka, zaparcia.
• Reakcje alergiczne, z łuszczeniem się skóry, zaczerwienieniem, rozluźnieniem i powstawaniem
  pęcherzy na skórze (toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka), zaostrzenie łuszczycy, wypadanie
  włosów (łysienie).
• Nadmierna potliwość.
• Zmiany nastroju, depresja, zaburzenia snu.
• Odwracalne reakcje skórne np. pieczenie, kłucie lub mrowienie (parestezja).
• Zaburzenia równowagi, dezorientacja, szum w uszach (tinnitus), zaburzenia smaku, niewyraźne
  widzenie.
• Trudności z oddychaniem, zwężenie dróg oddechowych w płucach (skurcze oskrzeli), zapalenie
  zatok, katar (nieżyt nosa), zapalenie języka.
• Zażółcenie skóry (żółtaczka), zapalenie wątroby lub trzustki, niedrożność jelit.
• Zmiany w wynikach badań laboratoryjnych, np. liczba czerwonych krwinek, liczba białych krwinek,
  liczba płytek krwi, lub zmniejszenie liczby wszystkich rodzajów krwinek (pancytopenia). W razie
  zaobserwowania u siebie skłonności do występowania siniaków bądź wystąpienia bólu gardła
  czy gorączki bez widocznej przyczyny, należy skontaktować się z lekarzem.
• Zwiększone stężenie bilirubiny w krwi, zwiększone stężenie mocznika.
• Niedokrwistość w związku z rozpadem czerwonych krwinek (niedokrwistość hemolityczna), która
  może wystąpić u osób cierpiących na niedobór G6PD (dehydrogenaza glukozo-6-fosforanowa).

Następujące działania niepożądane nie zostały odnotowane podczas badań klinicznych z Zofenil Plus,
jednak zostały odnotowane podczas stosowania hydrochlorotiazydu, dlatego mogą również wystąpić
podczas stosowania Zofenil Plus:

• Zaburzone wytwarzanie nowych komórek krwi w szpiku kostnym (niewydolność szpiku kostnego).
• Gorączka, reakcja alergiczna obejmująca cały organizm (reakcja anafilaktyczna).
• Nieprawidłowy poziom płynów ustrojowych (odwodnienie) i wyników badań krwi (elektrolitów), dna
  moczanowa, cukrzyca, zasadowica metaboliczna.
• Apatia, nerwowość, niepokój.
• Drgawki, zmniejszenie stopnia świadomości, śpiączka, niedowład.
• Widzenie na żółto, pogorszenie krótkowzroczności, zmniejszone wytwarzanie łez, osłabienie wzroku
  lub ból oczu na skutek podwyższonego ciśnienia (możliwe objawy gromadzenia się płynu w
  unaczynionej błonie otaczającej oko — nadmiernego nagromadzenia płynu między naczyniówką a
  twardówką — lub ostrej jaskry zamkniętego kąta).
• Zawroty głowy (uczucie wirowania).
• Zaburzenia rytmu serca (arytmia), zmiany w elektrokardiogramie.
• Powstawanie zakrzepów krwi w żyłach (zakrzepica) i zatorów, zapaść krążeniowa (wstrząs).
• Niewydolność oddechowa, zapalenie płuc, tworzenie tkanki włóknistej w płucach (choroba
  śródmiąższowa płuc), gromadzenie płynu w płucach (obrzęk płuc).
• Pragnienie, brak apetytu (anoreksja), brak perystaltyki jelit (niedrożność porażenna), nagromadzenie
  gazów w żołądku, zapalenie gruczołów wytwarzających ślinę (zapalenie ślinianek), zwiększenie
  aktywności amylazy we krwi (enzym trzustkowy, hiperamylazemia), zapalenie pęcherzyka
  żółciowego.
• Fioletowe plamki na skórze (plamica), zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne, wysypka
  (zwłaszcza na twarzy) i (lub) czerwone plamy, które mogą powodować powstawanie blizn (toczeń
  rumieniowaty skórny), zapalenie naczyń krwionośnych prowadzące do martwicy tkanki (martwicze
  zapalenie naczyń).
• Ostra niewydolność nerek (ze zmniejszonym wytwarzaniem moczu i gromadzeniem płynu oraz
  produktów przemiany materii w organizmie), zapalenie tkanki łącznej nerek (śródmiąższowe
  zapalenie nerek), obecność cukru w moczu.
• Częstość nieznana: nowotwory złośliwe skóry i warg (nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry).
• Bardzo rzadko: ostra niewydolność oddechowa (objawy obejmują ciężką duszność, gorączkę,
  osłabienie i splątanie).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.
Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych
Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Zofenopryl. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i sakubitrylu z walsartanem jest przeciwwskazane (ryzyko obrzęku naczynioruchowego). Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimusu, ewerolimusu, temsyrolimusu) lub wildagliptyny może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego. Nie zaleca się jednoczesnego podawania zofenoprylu i leków moczopędnych oszczędzających potas i suplementów potasu. Inhibitory ACE zmniejszają utratę potasu związaną z działaniem leków moczopędnych. Leki moczopędne oszczędzające potas takie jak spironolakton, triamteren czy amiloryd, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas mogą być przyczyną znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Nie zaleca się jednoczesnego podawania zofenoprylu z innymi lekami zwiększającymi stężenie potasu w surowicy, takimi jak trimetoprym i ko-trimoksazol (trimetoprym z sulfametoksazolem); jeżeli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane, leki te należy stosować ostrożnie i regularnie monitorować stężenie potasu w surowicy. Nie zaleca się jednoczesnego podawania zofenoprylu i inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Podwójna blokada układu RAA w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Pacjenci przyjmujący jednocześnie kotrimoksazol (trimetoprym/sulfametoksazol) mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia hiperkaliemii. Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych (diuretyki tiazydowe lub pętlowe) może prowadzić do zmniejszenia objętości płynów wewnątrzustrojowych i powodować ryzyko niedociśnienia podczas rozpoczynania leczenia zofenoprylem. Działanie hipotensyjne można zmniejszyć przez odstawienie leku moczopędnego, zwiększenie objętości płynów lub spożycia soli lub przez rozpoczęcie leczenia od małej dawki zofenoprylu. Inhibitory ACE mogą nasilać obniżenie ciśnienia krwi związane z działaniem niektórych leków stosowanych do znieczulenia. Ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego należy zachować ostrożność przy jednoczesnym, stosowaniu zofenoprylu ze środkami narkotycznymi, trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, lekami przeciwpsychotycznymi, barbituranami. Przy jednoczesnym stosowaniu zofenoprylu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi (β-adrenolityki, α-adrenolityki, antagoniści kanału wapniowego) może wystąpić nasilenie działania hipotensyjnego. Należy zachować ostrożność podczas stosowania z nitrogliceryną i innymi azotanami lub lekami rozszerzającymi naczynia. Cymetydyna może zwiększać ryzyko działania hipotensyjnego. Jednoczesne podawanie inhibitorów ACE z cyklosporyną lub heparyną zwiększa ryzyko hiperkaliemii; zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i allopurynolu, prokainamidu, ogólnoustrojowych kortykosteroidów, leków cytostatycznych i immunosupresyjnych wzrasta ryzyko wystąpienia reakcji nadwrażliwości i leukopenii. U pacjentów z cukrzycą inhibitory ACE rzadko mogą nasilać działanie zmniejszające stężenie glukozy we krwi insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych jak sulfonylomocznik. W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki leków przeciwcukrzycowych podczas jednoczesnego leczenia inhibitorami ACE. Hemodializa z wykorzystaniem wysokoprzepływowych błon dializacyjnych - podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych. Sympatykomimetyki mogą zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów ACE; pacjenci powinni być ściśle monitorowani, aby potwierdzić, że pożądany efekt został osiągnięty. Leki zobojętniające treść żołądkową zmniejszają biodostępność inhibitorów ACE. Pokarm może spowalniać, ale nie zmienia stopnia wchłaniania zofenoprylu. Reakcje przypominające objawy takie jak po podaniu azotanów (objawy rozszerzenia naczyń, w tym zaczerwienienie twarzy, nudności, zawroty głowy i niedociśnienie, które może być bardzo ciężkie) zostały odnotowane częściej u pacjentów po podaniu leków zawierających sole złota (np. aurotiojabłczan sodu) we wstrzyknięciach oraz inhibitorów ACE. Brak danych klinicznych dotyczących bezpośrednich interakcji zofenoprylu z innymi lekami metabolizowanymi przy współudziale enzymów CYP. Natomiast wyniki przeprowadzonych badań metabolicznych in vitro wykazały brak istotnych interakcji zofenoprylu z lekami metabolizowanymi z udziałem enzymów CYP. Hydrochlorotiazyd. W obecności żywic jonowymiennych (cholestyramina i kolestypol) wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zaburzone. Pojedyncze dawki cholestyraminy lub żywic kolestypolowych wiążą hydrochlorotiazyd i zmniejszają jego wchłanianie z przewodu pokarmowego nawet do 85% i 43%, odpowiednio. Sulfonamidowe leki moczopędne należy przyjmować co najmniej 1 h przed lub 4-6 h po zażyciu tych leków. Glikokortykosteroidy, kortykotropina (ACTH), amfoterycyna B (podawana pozajelitowo), karbenoksolon, leki przeczyszczające pobudzające perystaltykę - podczas jednoczesnego podawania z hydrochlorotiazydem mogą wystąpić nasilone zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemia. Podczas jednoczesnego podawania soli wapnia z tiazydowymi lekami moczopędnymi może wystąpić zwiększone stężenie wapnia w surowicy z powodu zmniejszonego wydalania wapnia. Hipokaliemia lub hipomagnezemia spowodowana tiazydowymi lekami moczopędnymi sprzyja powstawaniu arytmii serca, wywołanej glikozydami naparstnicy. Ze względu na ryzyko wystąpienia hipokaliemii należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i leków mogących powodować częstoskurcz typu torsades de pointes, np. niektórych leków przeciwarytmicznych, niektórych leków przeciwpsychotycznych i innych leków, o których wiadomo, że wywołują częstoskurcz typu torsades de pointes. Możliwe osłabienie odpowiedzi na aminy presyjne, ale niewystarczające do wykluczenia ich stosowania z hydrochlorotiazydem. Podczas stosowania z hydrochlorotiazydem działanie niedepolaryzujących leków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna) może być nasilone. Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych spowodowanych przez amantadynę. Może okazać się konieczne dostosowanie dawki leków zwiększających wydalanie kwasu moczowego z moczem, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększyć stężenie kwasu moczowego w surowicy. Może okazać się konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne podawanie tiazydowych leków moczopędnych może zwiększyć częstość reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Skojarzenie zofenoprylu i hydrochlorotiazydu. Poza interakcjami związanymi z poszczególnymi substancjami czynnymi, należy zwrócić uwagę na poniższe interakcje. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania preparatu z litem - jednoczesne stosowanie z tiazydowymi lekami moczopędnymi może zwiększać ryzyko wystąpienia działań toksycznych litu i nasilać już zwiększone przez inhibitory ACE ryzyko działań toksycznych litu. Jeżeli zastosowanie takiego skojarzenia jest konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy. Stosowanie NLPZ (w tym kwas acetylosalicylowy w dawkach ≥3 g na dobę) może zmniejszać działanie hipotensyjne inhibitorów ACE oraz tiazydowych leków moczopędnych należy zachować ostrożność. Dodatkowo, opisano, że NLPZ i inhibitory ACE wywierają addytywne działanie powodujące zwiększenie stężenia potasu w surowicy i mogą prowadzić do pogorszenia czynności nerek. Takie skutki są zazwyczaj odwracalne i występują zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Rzadko może wystąpić ostra niewydolność nerek, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, takich jak pacjenci w podeszłym wieku lub osoby odwodnione. Alkohol nasila działanie hipotensyjne inhibitorów ACE i hydrochlorotiazydu. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i tiazydowych leków moczopędnych z trimetoprimem zwiększa ryzyko wystąpienia hiperkalcemii.

Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.
ul. Słomińskiego 4
00-204 Warszawa
22-566-21-00
[email protected]
www.berlin-chemie.pl