Brastib 250 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 250 mg lapatynibu.

Lapatynib, 4-anilinochinazolina, jest inhibitorem wewnątrzkomórkowych domen kinazy tyrozynowej obydwu receptorów EGFR (ErbB1) i HER2 (ErbB2) (szacowane wartości Kiapp 3nM i 13nM, odpowiednio) z powolnym wskaźnikiem uwalniania receptorów (T_0,5 ≥300 min). Lapatynib hamuje wzrost komórek kontrolowany przez receptory ErbB w badaniach in vitro i w różnych modelach zwierzęcych. Skojarzenie lapatynibu z trastuzumabem może charakteryzować się komplementarnymi mechanizmami działania oraz nienakładającymi się na siebie mechanizmami oporności. Hamujący wpływ lapatynibu na wzrost komórek oceniany był w liniach komórkowych kondycjonowanych za pomocą trastuzumabu. Lapatynib zachowywał znaczącą aktywność wobec linii komórkowych raka piersi wykazujących amplifikacje genu HER2, wyselekcjonowanych ze względu na ich długotrwały wzrost in vitro w medium zawierającym trastuzumab i wykazywał synergizm w skojarzeniu z trastuzumabem w tych liniach komórkowych. Całkowita biodostępność lapatynibu po podaniu doustnym jest nieznana, ale jest niepełna i zmienna (ok. 70% współczynnik zmienności w AUC). Stężenia we krwi pojawiają się z medianą czasu opóźnienia 0,25 h (zakres od 0 do 1,5 h). C_max lapatynibu osiągane jest około 4 h po podaniu. Systemowa ekspozycja leku zwiększa się, gdy jest on podawany z posiłkiem. Lapatynib wiąże się z białkami osocza w ponad 99%. Jest intensywnie metabolizowany, głównie przez CYP3A4 i CYP3A5, z małym udziałem CYP2C19 i CYP2C8. Stan stacjonarny jest osiągany w ciągu 6-7 dni, co wskazuje na efektywny T_0,5 wynoszący 24 h. Lapatynib i jego metabolity są wydalane głównie z kałem. U pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby ekspozycja na lek jest zwiększona (AUC lapatynibu po podaniu pojedynczej doustnej dawki 100 mg zwiększyło się o około 56% i 85% odpowiednio w umiarkowanej i ciężkiej niewydolności wątroby).

Leczenie dorosłych pacjentów z rakiem piersi, u których nowotwór wykazuje nadekspresję receptora HER2 (ErbB2): w skojarzeniu z kapecytabiną u pacjentek z zaawansowanym rakiem piersi lub rakiem piersi z przerzutami, z progresją choroby po wcześniejszym leczeniu, które musi zawierać antracykliny i taksany oraz po leczeniu trastuzumabem raka piersi z przerzutami; w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentek z rakiem piersi z przerzutami, u których nowotwór nie wykazuje ekspresji receptorów dla hormonów, z progresją choroby po uprzednim leczeniu trastuzumabem z chemioterapią; w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy u pacjentek po menopauzie z rakiem piersi z przerzutami, u których nowotwór wykazuje ekspresję receptorów dla hormonów i u których nie jest planowane aktualnie zastosowanie chemioterapii. Pacjentki uczestniczące w badaniu rejestracyjnym nie były uprzednio leczone trastuzumabem lub inhibitorem aromatazy. Nie ma danych o skuteczności tego leczenia skojarzonego w porównaniu do leczenia trastuzumabem w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy w tej populacji pacjentek.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Lapatynibu nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach wykazały toksyczność reprodukcyjną. Ryzyko dla człowieka nie jest znane. Bezpieczeństwo stosowania lapatynibu w czasie karmienia piersią nie zostało ustalone. Nie wiadomo, czy lapatynib przenika do ludzkiego mleka. U szczurów obserwowano opóźnienie wzrostu w przypadku ekspozycji młodych na lapatynib poprzez mleko matki. Należy przerwać karmienie piersią u kobiet leczonych lapatynibem oraz przez co najmniej 5 dni od przyjęcia ostatniej dawki. Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić stosowanie odpowiedniej metody antykoncepcji oraz unikanie zajścia w ciążę w trakcie leczenia lapatynibem oraz przez co najmniej 5 dni od przyjęcia ostatniej dawki.

Doustnie. Leczenie lapatynibem może być rozpoczynane wyłącznie przez lekarza doświadczonego w stosowaniu leków przeciwnowotworowych. Nowotwory z nadekspresją receptora HER2 (ErbB2) identyfikowane są na podstawie wyników badań IHC3+ lub IHC2+ z amplifikacją genu lub samej amplifikacji genu. Status HER2 należy oznaczać za pomocą odpowiednio walidowanych testów. Leczenie skojarzone lapatynib/kapecytabina: zalecana dawka lapatynibu to 1250 mg (tj. 5 tabl.) raz na dobę, w leczeniu ciągłym; zalecana dawka kapecytabiny to 2000 mg/m² pc./dobę, przyjmowane w 2 dawkach podzielonych co 12 h, w dniach 1–14 w cyklach 21 dniowych. Kapecytabinę należy przyjmować z jedzeniem lub w ciągu 30 min po jedzeniu. Należy zapoznać się z ChPL kapecytabiny. Leczenie skojarzone lapatynibem i trastuzumabem: zalecana dawka lapatynibu to 1000 mg (tj. 4 tabl.) raz na dobę, w leczeniu ciągłym; zalecana dawka trastuzumabu to 4 mg/kg podane w postaci dożylnej dawki nasycającej, a następnie 2 mg/kg dożylnie, raz na tydzień. Należy zapoznać się z ChPL trastuzumabu. Leczenie skojarzone lapatynibem i inhibitorem aromatazy: zalecana dawka lapatynibu to 1500 mg (tj. 6 tabl.) raz na dobę, w leczeniu ciągłym. W celu uzyskania informacji odnośnie dawkowania inhibitora aromatazy podawanego w leczeniu skojarzonym należy zapoznać się z jego ChPL. Opóźnienie podania dawki i zmniejszenie dawki. Zaburzenia serca. Należy zaprzestać stosowania lapatynibu w przypadku wystąpienia objawów zmniejszenia frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) ≥3. stopnia wg klasyfikacji NCI CTCAE lub jeśli LVEF zmniejszy się do poziomu poniżej dolnej granicy przyjętej normy. Można rozpocząć ponowne stosowanie lapatynibu w zmniejszonej dawce (750 mg na dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z trastuzumabem, 1000 mg na dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z kapecytabiną lub 1250 mg na dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy) po upływie co najmniej 2 tyg. pod warunkiem, że wartość LVEF powróci do normy, a u pacjenta nie będzie objawów klinicznych zmniejszenia frakcji. Śródmiąższowa choroba płuc/zapalenie płuc. Należy przerwać stosowanie lapatynibu w przypadku wystąpienia objawów płucnych ≥3. stopnia wg klasyfikacji NCI CTCAE. Biegunka. Podawanie lapatynibu powinno zostać przerwane u pacjentów z biegunką stopnia 3. wg klasyfikacji NCI CTCAE albo stopnia 1. lub 2. z cechami powikłań (umiarkowane lub ciężkie skurcze w jamie brzusznej, nudności lub wymioty stopnia 2. lub wyższego wg klasyfikacji NCI CTCAE, obniżony stan sprawności, gorączka, posocznica, neutropenia, krew w stolcu lub odwodnienie). Lapatynib można ponownie włączyć do leczenia w mniejszej dawce (zmniejszenie z 1000 mg/dobę do 750 mg/dobę, z 1250 mg na dobę do 1000 mg/dobę lub z 1500 mg/ dobę do 1250 mg/dobę), gdy biegunka osiągnie stopień ≤1. Należy zaprzestać podawania lapatynibu u pacjentów z biegunką stopnia 4. wg klasyfikacji NCI CTCAE. Inne toksyczności. Należy rozważyć przerwanie lub zaprzestanie stosowania lapatynibu w przypadku wystąpienia objawów toksyczności ≥2. stopnia wg klasyfikacji NCI CTCAE. Ponowne stosowanie można rozpocząć, kiedy nasilenie objawów toksyczności zmniejszy się do stopnia ≤1., stosując dawkę 1000 mg na dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z trastuzumabem, 1250 mg/dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z kapecytabiną lub 1500 mg/dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy. Jeśli objawy toksyczności pojawiają się ponownie, należy zastosować lapatynib w mniejszej dawce (750 mg na dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z trastuzumabem, 1000 mg/dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z kapecytabiną lub 1250 mg/dobę w przypadku stosowania w skojarzeniu z inhibitorem aromatazy). Szczególne grupy pacjentów. Dane dotyczące stosowania lapatynibu w skojarzeniu z kapecytabiną i lapatynibu w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentów w wieku ≥65 lat są ograniczone. W badaniu III fazy z zastosowaniem lapatynibu w skojarzeniu z letrozolem u pacjentek z rakiem piersi z przerzutami, u których nowotwór wykazywał ekspresję receptorów hormonalnych (ITT N = 642) 44% pacjentek było w wieku ≥65 lat. Ogólnie, nie stwierdzono różnic w zakresie skuteczności i bezpieczeństwa leczenia skojarzonego lapatynibem z letrozolem u tych pacjentek i u pacjentek w wieku <65 lat. Nie ma potrzeby modyfikacji dawek leku u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, ponieważ nie ma doświadczenia ze stosowaniem lapatynibu w tej populacji. Jeśli u pacjenta występują ciężkie zaburzenia czynności wątroby, należy przerwać stosowanie lapatynibu i nie należy stosować go ponownie. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania lapatynibu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby ze względu na zwiększoną ekspozycję na lek. Nie ma wystarczających danych pozwalających na ustalenie zaleceń dotyczących modyfikacji dawek u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności lapatynibu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Sposób podania. Dawka dobowa leku nie powinna być dzielona. Lapatynib należy przyjmować przynajmniej 1 h przed lub przynajmniej 1 h po posiłku. W celu zminimalizowania zmienności u poszczególnych pacjentów, czas przyjmowania lapatynibu należy ujednolicić w odniesieniu do przyjmowanych posiłków, np. zawsze przyjmować 1 h przed posiłkiem. Nie należy uzupełniać pominiętej dawki, należy przyjąć kolejną zaplanowaną dawką dobową. Należy zapoznać się z ChPL przyjmowanych w skojarzeniu w celu uzyskania szczegółowych informacji.

Z danych wynika, że zastosowanie lapatynibu w skojarzeniu z chemioterapią jest mniej skuteczne niż leczenie trastuzumabem w skojarzeniu z chemioterapią. Kardiotoksyczność. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) w czasie stosowania lapatynibu. Nie oceniano stosowania lapatynibu u pacjentów z objawową niewydolnością krążenia. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania lapatynibu u pacjentów ze schorzeniami, które mogą pogarszać czynność lewej komory (dotyczy to również jednoczesnego stosowania z lekami mogącymi mieć działanie kardiotoksyczne). Należy przeprowadzić ocenę czynności serca, w tym ocenę LVEF u wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem lapatynibem, aby upewnić się, że wartości LVEF mieszczą się w granicach przyjętej normy. Podczas leczenia lapatynibem należy kontrolować LVEF, aby upewnić się, że nie następuje zmniejszenie LVEF poniżej akceptowalnego poziomu. W niektórych przypadkach, zmniejszenie LVEF może być znaczne i może prowadzić do niewydolności krążenia. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania lapatynibu u pacjentów w stanie, któremu może towarzyszyć wydłużenie odstępu QT (włączając w to hipokaliemię, hipomagnezemię i zespół wrodzonego wydłużonego odstępu QT), w przypadku jednoczesnego stosowania z innymi lekami, które mogą powodować wydłużenie odstępu QT lub w stanach, które powodują zwiększenie ekspozycji na lapatynib, takich jak jednoczesne podawanie silnych inhibitorów CYP3A4. Należy skorygować hipokaliemię/ hipomagnezemię przed rozpoczęciem leczenia. Przed leczeniem oraz 1 do 2 tyg. po rozpoczęciu leczenia lapatynibem należy wykonać badanie EKG z pomiarem odstępu QT. Wykonanie badania EKG należy również rozważyć w sytuacji wskazań klinicznych, np. po rozpoczęciu jednoczesnego leczenia mogącego wpływać na odstęp QT lub mogącego wchodzić w interakcje z lapatynibem. Istnieją doniesienia o toksyczności płucnej w trakcie stosowania lapatynibu, w tym śródmiąższowej choroby płuc i zapalenia płuc. Należy obserwować pacjentów, czy nie występują objawy toksyczności płucnej (duszność, kaszel, gorączka) i przerwać leczenie u pacjentów, u których wystąpią objawy ≥3. stopnia wg NCI CTCAE. Toksyczność płucna może być ciężka i prowadzić do niewydolności oddechowej. Istnieją doniesienia o przypadkach śmiertelnych, związek przyczynowo-skutkowy zgonu z leczeniem nie jest pewny. W czasie stosowania lapatynibu odnotowano występowanie hepatotoksyczności (rzadko zakończona zgonem). Hepatotoksyczność może wystąpić w ciągu kilku dni lub miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Przed rozpoczęciem leczenia należy poinformować pacjentów o możliwym działaniu hepatotoksycznym. Należy monitorować czynność wątroby (aminotransferazy, bilirubina, fosfataza zasadowa) przed rozpoczęciem leczenia i w miesięcznych odstępach czasu w trakcie terapii lub tak często, jak to jest klinicznie wskazane. Jeśli u pacjenta występują ciężkie zaburzenia czynności wątroby, należy przerwać stosowanie lapatynibu i nie należy stosować go ponownie. U pacjentów będących nosicielami alleli HLA DQA1*02:01 i DRB1*07:01 występuje zwiększone ryzyko hepatotoksyczności związanej ze stosowaniem lapatynibu. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania lapatynibu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Podczas stosowania lapatynibu donoszono o występowaniu biegunki (również o ciężkim przebiegu). Biegunka może zagrażać życiu, jeśli towarzyszą jej odwodnienie, niewydolność nerek, neutropenia i (lub) zaburzenia równowagi elektrolitowej; obserwowano przypadki zgonów. Biegunka występuje przeważnie na początku leczenia lapatynibem i u prawie połowy pacjentów z biegunką pojawia się ona w ciągu pierwszych 6 dni leczenia i trwa zwykle 4–5 dni. Biegunka związana ze stosowaniem lapatynibu jest zwykle niskiego stopnia, a ciężka biegunka stopnia 3. i 4. wg klasyfikacji NCI TCTCAE występuje odpowiednio u <10% i <1% pacjentów. Na początku leczenia u pacjentów należy ocenić częstość oddawania stolca i inne objawy (takie jak gorączka, bolesne skurcze, nudności, wymioty, zawroty głowy, pragnienie), aby móc zaobserwować zmiany w trakcie leczenia, co może pomóc zidentyfikować pacjentów, u których ryzyko biegunki jest większe. Należy poinformować pacjentów o konieczności natychmiastowego zgłaszania wszelkich zmian częstości oddawania stolca. W przypadku biegunki o potencjalnie ciężkim przebiegu należy rozważyć badanie liczby granulocytów obojętnochłonnych oraz temperatury ciała. Istotne jest wczesne zastosowanie leków przeciwbiegunkowych w celu opanowania biegunki. W przypadku biegunki o ciężkim przebiegu może być konieczne podanie doustne bądź dożylne elektrolitów i płynów, zastosowanie antybiotyków, takich jak fluorochinolony (w szczególności jeśli biegunka trwa ponad 24 h, obecna jest gorączka lub neutropenia stopnia 3. lub 4.) oraz przerwanie lub zaprzestanie leczenia lapatynibem. W związku ze stosowaniem lapatynibu obserwowano ciężkie reakcje skórne. W razie podejrzewania rumienia wielopostaciowego lub zagrażających życiu reakcji takich jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczna nekroliza naskórka (np. postępująca wysypka skórna, często z pęcherzami lub zmianami na błonach śluzowych), leczenie lapatynibem należy zakończyć. Jednoczesne stosowanie inhibitorów lub leków indukujących CYP3A4. Należy unikać jednoczesnego stosowania: leków indukujących CYP3A4 (ryzyko zmniejszenia ekspozycji na lapatynib); silnych inhibitorów CYP3A4 (ryzyko zwiększenia ekspozycji na lapatynib). Należy unikać spożywania soku grejpfrutowego podczas leczenia lapatynibem. Należy unikać jednoczesnego stosowania lapatynibu i podawanych doustnie leków z małym indeksem terapeutycznym, będących substratami CYP3A4 i (lub) CYP2C8. Należy unikać jednoczesnego stosowania substancji zwiększających pH soku żołądkowego, ponieważ może zmniejszyć się rozpuszczalność i wchłanianie lapatynibu. 1 tabl. powl. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lekt uznaje się za „wolny od sodu”.

Bardzo często: anoreksja, bezsenność (w skojarzeniu z kapecytabiną), ból głowy (w skojarzeniu z letrozolem), uderzenia gorąca (w skojarzeniu z letrozolem), Krwawienie z nosa (w skojarzeniu z letrozolem), kaszel (w skojarzeniu z letrozolem), duszność (w skojarzeniu z letrozolem), biegunka (która może prowadzić do odwodnienia), nudności, wymioty, dyspepsja (w skojarzeniu z kapecytabiną), zapalenie błony śluzowej jamy, wysypka (w tym Dermatitis acneiformis), suchość skóry (w skojarzeniu z kapecytabiną/ letrozolem), zespół dłoniowo-podeszwowy (w skojarzeniu z kapecytabiną), łysienie (w skojarzeniu z letrozolem), świąd (w skojarzeniu z letrozolem), Bóle kończyn (w skojarzeniu z kapecytabiną/ letrozolem), ból pleców (w skojarzeniu z kapecytabiną/ letrozolem), bóle stawów (w skojarzeniu z letrozolem), zmęczenie, zapalenie błon śluzowych (w skojarzeniu z kapecytabiną), astenia (w skojarzeniu z letrozolem). Często: ból głowy (w skojarzeniu z kapecytabiną), zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory, zaparcia (w skojarzeniu z letrozolem), hiperbilirubinemia, hepatotoksyczność, zaburzenia paznokci (w tym zanokcica), szczeliny skóry. Niezbyt często: śródmiąższowa choroba płuc/ zapalenie płuc. Rzadko: reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne. Częstość nieznana: arytmie komorowe/torsade de pointes, wydłużenie QT w badaniu EKG, tętnicze nadciśnienie płucne, ciężkie reakcje skórne (w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS) i martwica toksyczno-rozpływna naskórka (TEN)).

Wpływ innych leków na lapatynib. Lapatynib jest metabolizowany głównie przez CYP3A. U zdrowych ochotników otrzymujących ketokonazol, silny inhibitor CYP3A4, w dawce 200 mg 2 razy na dobę, przez 7 dni, ogólnoustrojowa ekspozycja na lapatynib (100 mg na dobę) zwiększyła się o ok. 3,6 razy, a T_0,5 zwiększył się 1,7 razy. Należy unikać jednoczesnego podawania lapatynibu i silnych inhibitorów CYP3A4 (np. rytonawir, sakwinawir, telitromycyna, ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, posakonazol, nefazodon). Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania lapatynibu i umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 i należy uważnie obserwować, czy nie występują kliniczne objawy niepożądane. U zdrowych ochotników otrzymujących karbamazepinę, induktor CYP3A4, w dawce 100 mg 2 razy na dobę przez 3 dni i 200 mg 2 razy na dobę przez 17 dni ogólnoustrojowa ekspozycja na lapatynib zmniejszyła się o ok. 72%. Należy unikać jednoczesnego stosowania lapatynibu i induktorów CYP3A4 (np. ryfampicyna, ryfabutyna, karbamazepina, fenytoina lub ziele dziurawca). Lapatynib jest substratem dla białek transportowych Pgp i BCRP. Inhibitory (ketokonazol, itrakonazol, chinidyna, werapamil, cyklosporyna i erytromycyna) i induktory (ryfampicyna i ziele dziurawca) tych białek mogą zmieniać ekspozycję i (lub) dystrybucję lapatynibu. Rozpuszczalność lapatynibu jest zależna od pH. Należy unikać jednoczesnego stosowania substancji zwiększających pH soku żołądkowego, ponieważ może zmniejszyć się rozpuszczalność i wchłanianie lapatynibu. Uprzednie leczenie z zastosowaniem inhibitora pompy protonowej (esomeprazol) spowodowało zmniejszenie ekspozycji na lapatynib średnio o 27% (zakres: 6% do 49%). Działanie to ulega osłabieniu wraz z wiekiem od ok. 40 do 60 lat. Wpływ lapatynibu na inne leki. Lapatynib hamuje CYP3A4 in vitro w stężeniach uzyskiwanych w warunkach klinicznych. Podczas skojarzonego stosowania lapatynibu i midazolamu podawanego doustnie stwierdzono zwiększenie wartości AUC midazolamu o 45%. Nie stwierdzono klinicznie istotnego zwiększenia wartości AUC w przypadku dożylnego podawania midazolamu. Należy unikać jednoczesnego stosowania lapatynibu i podawanych doustnie leków z małym indeksem terapeutycznym, będących substratami CYP3A4 (np. cyzapryd, pimozyd, chinidyna). Lapatynib hamuje CYP2C8 in vitro w stężeniach uzyskiwanych w warunkach klinicznych. Należy unikać jednoczesnego stosowania lapatynibu i leków z małym indeksem terapeutycznym, będących substratami CYP2C8 (np. repaglinid). Podczas skojarzonego stosowania lapatynibu z podawanym dożylnie paklitakselem zwiększa się ekspozycja na paklitaksel o 23% z powodu hamowania przez lapatynib CYP2C8 i (lub) Pgp. W trakcie badań klinicznych z zastosowaniem leczenia skojarzonego obserwowano zwiększenie częstości i ciężkości biegunki oraz neutropenii. Zalecana jest ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania lapatynibu i paklitakselu. Skojarzone stosowanie lapatynibu z podawanym dożylnie docetakselem nie wpływa w znaczący sposób na AUC oraz C_max obu aktywnych substancji. Jednakże zwiększa się częstość występowania neutropenii indukowanej docetakselem. Podczas skojarzonego stosowania lapatynibu i irynotekanu (jako elementu schematu FOLFIRI) stwierdzono zwiększenie o ok. 40% wartości AUC substancji SN-38, będącej aktywnym metabolitem irynotekanu. W przypadku skojarzonego stosowania lapatynibu i irynotekanu należy bardzo starannie monitorować występowanie działań niepożądanych i rozważyć zmniejszenie dawki irynotekanu. Lapatynib hamuje białko transportowe Pgp in vitro w stężeniach uzyskiwanych w warunkach klinicznych. Skojarzone stosowanie lapatynibu z doustnie podawaną digoksyną związane jest z blisko 80% zwiększeniem AUC digoksyny. Należy zachować ostrożność, kiedy lapatynib stosowany jest jednocześnie z lekami z małym indeksem terapeutycznym, będącymi substratami dla Pgp, i należy rozważyć zmniejszenie dawki substratu dla Pgp. Lapatynib hamuje białka transportowe BCRP i OATP1B1 in vitro, nie można wykluczyć, że lapatynib może wpływać na farmakokinetykę substratów BCRP (np. topotekan) i OATP1B1 (rozuwastatyna). Skojarzone stosowanie lapatynibu z kapecytabiną, letrozolem lub trastuzumabem nie zmienia w znaczący sposób farmakokinetyki tych leków (w tym metabolitów kapecytabiny) ani lapatynibu. Biodostępność lapatynibu jest większa do około 4x w obecności jedzenia, zależnie np. od zawartości tłuszczu w posiłku. Ponadto, w zależności od rodzaju pożywienia biodostępność jest w przybliżeniu 2–3 razy większa, gdy lapatynib jest przyjmowany 1 h po posiłku w porównaniu do przyjmowania 1 h przed pierwszym posiłkiem danego dnia. Sok grejpfrutowy może hamować CYP3A4 w ścianie jelita i zwiększać biodostępność lapatynibu; należy go unikać podczas leczenia lapatynibem.

STADA PHARM Sp. z o.o.
ul. Krakowiaków 44
02-255 Warszawa
22-737-79-20
[email protected]
www.stadapoland.pl