Bupivacainum hydrochloricum WZF 0,5% 5 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 ml zawiera 5 mg chlorowodorku bupiwakainy.

Długo działający środek miejscowo znieczulający o budowie amidowej. Wykazuje działanie znieczulające i analgetyczne. W dużych dawkach powoduje znieczulenie chirurgiczne, w mniejszych powoduje blokadę czuciową i mniej nasiloną blokadę ruchową.
Początek i czas działania bupiwakainy zależą od dawki i miejsca podania. Bupiwakaina wchłania się z przestrzeni zewnątrzoponowej dwufazowo i całkowicie, a T_0,5 wynoszą odpowiednio 7 min i 6 h. Mała szybkość wchłaniania wpływa na szybkość eliminacji bupiwakainy, w związku z tym T_0,5 bupiwakainy po podaniu zewnątrzoponowym jest krótszy niż po podaniu dożylnym. Bupiwakaina wiąże się z białkami osocza w 96% (głównie z kwaśną α-1-glikoproteiną). Po podawaniu ciągłym w znieczuleniu zewnątrzoponowym obserwowano zwiększenie całkowitego stężenia we krwi, co wynika ze zwiększenia stężenia kwaśnej α-1-glikoproteiny w okresie pooperacyjnym. Stężenie niezwiązanej, farmakologicznie czynnej bupiwakainy jest podobne przed operacją i po operacji. Bupiwakaina łatwo przenika przez łożysko, a stężenie niezwiązanej bupiwakainy jest takie samo u matki jak u płodu. Jednak całkowite stężenie w osoczu jest mniejsze u płodu, ponieważ stopień wiązania się bupiwakainy z białkami osocza jest mniejszy u płodu. Metabolizowana jest przede wszystkim w wątrobie, głównie na drodze aromatycznego uwodnienia do 4-hydroksy-bupiwakainy i N-dealkilacji do PPX, przy udziale CYP3A4. Około 1% bupiwakainy jest wydalany w moczu w postaci niezmienionej w ciągu 24 h i ok. 5% jako PPX. Stężenie PPX i 4-hydroksy-bupiwakainy podczas i po podawaniu ciągłym jest małe w porównaniu do stężenia bupiwakainy.

Wywołanie znieczulenia, szczególnie jeśli wymagany jest długi czas jego trwania: znieczulenia nasiękowego, znieczulenia nerwów obwodowych, znieczulenia zewnątrzoponowego. Lek jest szczególnie zalecany w leczeniu bólu, np. podczas porodu, ponieważ po jego zastosowaniu blokada czuciowa jest silniejsza niż blokada ruchowa. Lek jest wskazany: w znieczuleniach podczas zabiegów chirurgicznych u dorosłych i dzieci w wieku >12 lat; w leczeniu ostrego bólu u dorosłych, niemowląt i dzieci w wieku od 1. rż.

Nadwrażliwości na chlorowodorek bupiwakainy, inne leki miejscowo znieczulające o budowie amidowej lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną. Odcinkowe znieczulenie dożylne (blokada Bier`a).

Nie stosować we wczesnym okresie ciąży, chyba że korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Bupiwakaina stosowana w dawkach terapeutycznych przenika do mleka kobiecego w ilościach tak małych, że nie stwarza to ryzyka dla dziecka karmionego piersią.

Dawkowanie ustala się indywidualnie dla każdego pacjenta; dawka i stężenie zależą od techniki znieczulenia, wielkości znieczulanego obszaru, unaczynienia w regionie podawania leku, wymaganego stopnia blokady ruchowej, pożądanego czasu działania znieczulenia, stanu klinicznego pacjenta, ilości znieczulanych segmentów w znieczuleniu zewnątrzoponowym. Dzieci w wieku od 1 do 12 lat. Poniższe dawki należy potraktować jako zalecane do stosowania u dzieci. U dzieci z dużą masą ciała często konieczne jest zmniejszenie dawki, należy ją ustalić w oparciu o należną masę ciała. Należy stosować najmniejszą dawkę potrzebną do uzyskania odpowiedniego znieczulenia. Leczenie ostrego bólu (w okresie około- i pooperacyjnym): zewnątrzoponowe krzyżowe - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 0,6-0,8 ml/kg mc., dawka 1,5-2 mg/kg mc. (początek działania - 20-30 min; czas działania - 2-6 h); zewnątrzoponowe lędźwiowe - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 0,6-0,8 ml/kg mc, dawka 1,5-2 mg/kg mc. (początek działania - 20-30 min; czas działania - 2-6 h); zewnątrzoponowe piersiowe (blokady zewnątrzoponowe piersiowe wymagają podawania zwiększanych dawek do osiągnięcia pożądanego poziomu znieczulenia) - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 0,6-0,8 ml/kg mc, dawka 1,5-2 mg/kg mc. (początek działania - 20-30 min; czas działania - 2-6 h); znieczulenie nasiękowe wokół pola operacyjnego (np. blokady małych nerwów i infiltracja) - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, dawka 0,5-2 mg/kg mc. lub stężenie r-ru 5 mg/ml, dawka 0,5-2 mg/kg mc.; blokady nerwów obwodowych (np. biodrowo-pachwinowa – biodrowo-podbrzuszna) -stężenie r-ru 2,5 mg/ml, dawka 0,5-2 mg/kg mc. lub stężenie r-ru 5 mg/ml, dawka 0,5-2 mg/kg mc. (rozpoczęcie działania i czas działania obwodowej blokady nerwów zależy od rodzaju blokady i podawanej dawki). U dzieci dawkę całkowitą należy wyznaczać na podstawie rzeczywistej masy ciała, maksymalnie do 2 mg/kg mc. Należy powtarzać aspirację przed i podczas podawania dawki należnej leku w celu uniknięcia podania donaczyniowego. Dawkę należną należy wstrzykiwać powoli w dawkach podzielonych, zwłaszcza podczas podawania zewnątrzoponowego w odcinek lędźwiowy i piersiowy, stale i uważnie monitorując czynności życiowe pacjenta. Znieczulenie nasiękowe okołomigdałkowe przeprowadzano u dzieci w wieku >2 lat z zastosowaniem bupiwakainy 2,5 mg/ml w dawce od 7,5 do 12,5 mg na migdałek. Blokady biodrowo-pachwinowe - biodrowo-podbrzuszne przeprowadzano u dzieci w wieku ≥1. rż. z zastosowaniem bupiwakainy 2,5 mg/ml w dawce 0,1-0,5 ml/kg mc., co odpowiada 0,25-1,25 mg/kg mc. Dzieci w wieku ≥5 lat otrzymywały bupiwakainę 5 mg/ml w dawce 1,25-2 mg/kg mc. W celu wykonania blokady prącia stosowano bupiwakainę 5 mg/ml w całkowitej dawce 0,2-0,5 ml/kg mc., co odpowiada 1-2,5 mg/kg mc. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci <1 roku. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności przerywanych wstrzyknięć (bolusów) podawanych zewnątrzoponowo lub infuzji ciągłej. Dorośli i młodzież w wieku od 12 lat. Dawka indywidualna powinna być wyliczona z uwzględnieniem stanu ogólnego pacjenta. W przypadku stosowania przedłużonego znieczulenia poprzez wykorzystanie techniki znieczulenia ciągłego lub powtarzanych dawek należy rozważyć możliwość osiągnięcia toksycznego stężenia w osoczu we krwi lub wystąpienia miejscowego uszkodzenia nerwów. Znieczulenie do zabiegu chirurgicznego: zewnątrzoponowe lędźwiowe do zabiegu chirurgicznego (dawka uwzględnia dawkę próbną) - stężenie r-ru 5 mg/ml, objętość 15-30 ml, dawka 75-150 mg (początek działania - 15-30 min; czas działania - 2-3 h); zewnątrzoponowe lędźwiowe do cięcia cesarskiego (dawka uwzględnia dawkę próbną) - stężenie r-ru 5 mg/ml, objętość 15-30 ml, dawka 75-150 mg (początek działania - 15-30 min; czas działania - 2-3 h); zewnątrzoponowe piersiowe do zabiegu chirurgicznego (dawka uwzględnia dawkę próbną) - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 5-15 ml, dawka 12,5-37,5 mg (początek działania - 10-15 min; czas działania - 1,5-2 h) lub stężenie r-ru 5 mg/ml, objętość 5-10 ml, dawka 25-50 mg (początek działania - 10-15 min; czas działania - 2-3 h); zewnątrzoponowe krzyżowe (dawka uwzględnia dawkę próbną) - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 20-30 ml, dawka 50-75 mg (początek działania - 20-30 min; czas działania - 1-2 h) lub stężenie r-ru 5 mg/ml, objętość 20-30 ml, dawka 100-150 mg (początek działania - 15-30 min; czas działania - 2-3 h); blokada nerwów obwodowych, np. splot ramienny, udowy, kulszowy (w przypadku znieczulenia dużych nerwów dawkę należy dostosować w zależności od miejsca podania i stanu ogólnego pacjenta; znieczulenie nerwów międzyżebrowych i splotu ramiennego z dostępu nadobojczykowego wiąże się ze zwiększoną częstością ciężkich działań niepożądanych, niezależnie od użytego do znieczulenia lokalnego anestetyku) - stężenie r-ru 5 mg/ml, objętość 10-35 ml, dawka 50-175 mg (początek działania - 15-30 min; czas działania - 4-8 h); znieczulenie nasiękowe, blokady małych nerwów - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość <60 ml, dawka <150 mg (początek działania - 1-3 min; czas działania - 3-4 h) lub stężenie r-ru 5 mg/ml, objętość ≤30 ml, dawka ≤150 mg (początek działania - 1-10 min; czas działania - 3-8 h). Leczenie ostrego bólu: zewnątrzoponowe lędźwiowe: dawka pojedyncza (dawka całkowita ≤400 mg/24 h), np. znieczulenie okresie pooperacyjnym - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 6-15 ml, dawka 15-37,5 mg, najmniejszy odstęp pomiędzy dawkami to 30 min (początek działania - 2-5 min; czas działania - 1-2  h); znieczulenie ciągłe (roztwór ten jest często stosowany w znieczuleniu zewnątrzoponowym do leczenia bólu w połączeniu z lekiem opioidowym, dawka całkowita ≤400 mg/24 h) - stężenie r-ru 1,25 mg/ml, objętość 10-15 ml/h, dawka 12,5-18,8 mg/h lub stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 5-7,5 ml/h, dawka 12,5-18,8 mg/h; znieczulenie ciągłe podczas porodu (roztwór ten jest często stosowany w znieczuleniu zewnątrzoponowym do leczenia bólu w połączeniu z lekiem opioidowym, dawka całkowita ≤400 mg/24 h) - stężenie r-ru 1,25 mg/ml, objętość 5-10 ml/h, dawka 6,25-12,5 mg/h; zewnątrzoponowe piersiowe znieczulenie ciągłe - stężenie r-ru 1,25 mg/ml, objętość 10-15 ml/h, dawka 6,3-12,5 mg/h lub stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość 4-7,5 ml/h dawka 10-18,8 mg/h; podanie dostawowe, np. pojedyncze wstrzyknięcie po artroskopii kolana (zgłaszano przypadki chondrolizy u pacjentów otrzymujących pooperacyjnie dostawowo ciągły wlew środków miejscowo znieczulających) - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość ≤40 ml, dawka ≤100 mg, jeżeli jednocześnie u pacjenta jest stosowana bupiwakaina w innych technikach znieczulenia całkowita podana dawka bupiwakainy nie powinna przekraczać 150 mg (początek działania - 5-10 min; czas działania - 2-4 h); znieczulenie nasiękowe, blokady małych nerwów - stężenie r-ru 2,5 mg/ml, objętość ≤60 ml, dawka ≤150 mg (początek działania - 1-3 min; czas działania - 3-4 h). Należy unikać niepotrzebnego stosowania dużych dawek leków miejscowo znieczulających. W celu uzyskania całkowitej blokady wszystkich włókien nerwowych w dużych nerwach konieczne są większe stężenia leku. Do uzyskania całkowitej blokady mniejszych nerwów lub znieczulenia o mniejszej sile (np. zniesienie bólu porodowego) wskazane jest zastosowanie mniejszych stężeń. Objętość podanego leku decyduje o wielkości obszaru znieczulenia. Dawkę główną bupiwakainy należy wstrzykiwać powoli, z szybkością 25-50 mg/min lub podawać lek w dawkach podzielonych. Jednocześnie należy uważnie kontrolować czynności fizjologiczne i utrzymywać kontakt słowny z pacjentem. Przed podaniem leku do przestrzeni zewnątrzoponowej, zaleca się zastosowanie dawki próbnej 3-5 ml roztworu bupiwakainy z adrenaliną. Niezamierzone podanie donaczyniowe leku można rozpoznać na podstawie przemijającego przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie do przestrzeni podpajęczynówkowej po wystąpieniu objawów blokady. W przypadku wystąpienia ostrych objawów toksyczności, należy natychmiast przerwać podawanie leku. Dotychczasowe obserwacje wskazują, że dawka dobowa 400 mg jest dobrze tolerowana przez przeciętnego dorosłego.

Nadmierne stężenia bupiwakainy we krwi mogą wywołać wystąpienie objawów toksyczności ze strony OUN i układu krążenia (z ryzykiem zgonu). Należy bezwzględnie unikać podania bupiwakainy do naczynia krwionośnego. Podczas stosowania leku należy zapewnić dostęp do wyposażenia i leków koniecznych do monitorowania i resuscytacji pacjenta. Należy zachować szczególną ostrożność podczas wykonywania znieczulenia dużych pni nerwowych, z uwagi na konieczność użycia dużej objętości leku miejscowo znieczulającego. Ze względu na dobre unaczynienie tych okolic oraz fakt, że znieczulenie wykonuje się w okolicy dużych naczyń, zwiększa się również ryzyko donaczyniowego podania lub wchłonięcia się leku do krążenia ogólnego i zwiększenia jego stężenia we krwi. Należy zachować szczególne środki ostrożności stosując bupiwakainę u pacjentów w złym stanie ogólnym, wynikającym z wieku lub innych chorób, np. ciężkiej choroby wątroby lub ciężkiej niewydolności nerek (chociaż często u tej grupy pacjentów jest wskazane wykonanie znieczulenia regionalnego); z częściowym lub całkowitym blokiem przewodzenia w mięśniu sercowym (ryzyko zahamowania przewodzenia); otrzymujących leki przeciwarytmiczne klasy III, np. amiodaron (ryzyko sumowania się wpływu tych leków i bupiwakainy na serce, należy monitorować EKG). W czasie trwania znieczulenia zewnątrzoponowego może wystąpić hipotensja oraz bradykardia; ryzyku wystąpienia tych objawów można zapobiec przez podanie przed znieczuleniem roztworów elektrolitów lub koloidów dożylnie lub podając leki obkurczające naczynia. W przypadku wystąpienia hipotensji należy podać dożylnie efedrynę w dawce od 5-10 mg; jeśli jest to konieczne dawkę można powtórzyć; dawka efedryny stosowana u dzieci zależy od wieku i masy ciała. Podczas znieczulenia zewnątrzoponowego może dojść do depresji układu sercowo-naczyniowego, szczególnie narażeni są pacjenci z hipowolemią. Znieczulenie zewnątrzoponowe należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami krążenia. Znieczulenia regionalne wykonywane w okolicy głowy i szyi, niezależnie od zastosowanego leku znieczulenia miejscowego, związane jest z większą częstością ciężkich działań niepożądanych. Niezamierzone dotętnicze podanie leku może powodować objawy toksyczności ze strony mózgu, nawet po podaniu małych dawek leku. Lek podany pozagałkowo, może w bardzo rzadkich przypadkach przeniknąć do przestrzeni podpajęczynówkowej mózgu powodując czasową ślepotę, zatrzymanie czynności serca, bezdech, drgawki itp.; w takim przypadku należy jak najszybciej wdrożyć odpowiednie leczenie. W przypadku znieczulenia okołogałkowego i pozagałkowego istnieje ryzyko trwałej dysfunkcji mięśni oka; ciężkość reakcji tkankowej zależy od stopnia uszkodzenia, stężenia zastosowanego leku miejscowo znieczulającego i czasu ekspozycji tkanek na lek znieczulający. Należy stosować najmniejsze skuteczne stężenie i dawkę. W przypadku znieczulenia okołogałkowego i pozagałkowego leki obkurczające naczynia i inne środki mogą nasilać to działanie, dlatego należy je stosować tylko wtedy, gdy jest to niezbędne. Znieczulenie okołoszyjkowe może doprowadzić do bradykardii lub tachykardii u płodu, dlatego konieczne jest ścisłe monitorowanie częstości pracy serca płodu. Należy zachować ostrożność, gdy bupiwakaina jest podawana dostawowo, jeśli występuje podejrzenie niedawno przebytego urazu stawu lub staw był poddawany zabiegowi chirurgicznemu, który mógł doprowadzić do powstania rozległego naruszenia powierzchni stawowej; w tych sytuacjach bupiwakaina szybciej wchłania się z miejsca podania i osiąga większe stężenia we krwi. Nie udokumentowano stosowania bupiwakainy w blokadzie dostawowej u dzieci w wieku od 1 do 12 lat. Nie udokumentowano stosowania bupiwakainy w blokadzie dużych nerwów u dzieci w wieku od 1 do 12 lat. Lek zawiera 0,136 mmol/ml (3,15 mg/ml) sodu, co należy wziąć pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Działania niepożądane bupiwakainy najczęściej występują w wyniku przedawkowania lub
niezamierzonego podania donaczyniowego leku.

Jeśli u pacjenta wystąpią pierwsze objawy nadwrażliwości (np. obrzęk twarzy, warg, języka,
gardła, powodujący trudności w oddychaniu lub przełykaniu), należy natychmiast powiedzieć
o tym lekarzowi. Objawy takie występują rzadko. Lekarz oceni wówczas stopień nasilenia
objawów i zdecyduje o dalszym postępowaniu.

Bardzo często (częściej niż u 1 na 10 osób) występują:
- niedociśnienie (znaczne obniżenie ciśnienia krwi);
- nudności.

Często (rzadziej niż u 1 na 10 osób) występują:
- parestezje (mrowienie, kłucie, palenie);
- zawroty głowy;
- bradykardia (zwolnienie rytmu serca);
- nadciśnienie tętnicze (podwyższenie ciśnienia krwi);
- wymioty;
- zatrzymanie moczu.

Niezbyt często (rzadziej niż u 1 na 100 osób) występują:
- objawy toksyczności ze strony ośrodkowego układu nerwowego (drgawki, uczucie drętwienia
  wokół ust, drętwienie języka, nadmierna ostrość słuchu, zaburzenia widzenia, utrata
  przytomności, drżenie mięśniowe, zawroty głowy, szum w uszach, zaburzenia mowy).

Rzadko (rzadziej niż u 1 na 1 000 osób) występują:
- neuropatia (objawy: mrowienie, drętwienie, osłabienie siły unerwionego mięśnia);
- uszkodzenia nerwów obwodowych (zaburzenia czucia);
- zapalenie pajęczynówki (jedna z opon mózgowo-rdzeniowych);
- podwójne widzenie;
- zatrzymanie akcji serca, zaburzenia rytmu serca (nieregularne bicie serca);
- depresja oddechowa (nasilone trudności z oddychaniem).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, Tel.: + 48 22 49 21 301, Faks: + 48 22 49
21 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Stosowanie bupiwakainy i innych leków miejscowo znieczulających lub leków o budowie podobnej do leków miejscowo znieczulających z grupy amidów, np. o działaniu przeciwarytmicznym (lidokaina) wiąże się z ryzykiem sumowania ich toksyczności - zachować ostrożność. Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji bupiwakainy i leków przeciwarytmicznych klasy III (np. amiodaronu) -zachować ostrożność (ryzyko nasilonej toksyczności).

Zakłady Farmaceutyczne "Polpharma" S.A.
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
58-563-16-00
[email protected]
www.polpharma.pl