Carboplatin Accord 10 mg/ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 ml koncentratu do sporz. roztw. do infuzji zawiera 10 mg karboplatyny.

Lek przeciwnowotworowy, pochodna platyny. Karboplatyna, podobnie jak cisplatyna, hamuje syntezę DNA, tworząc międzyłańcuchowe i wewnątrzłańcuchowe wiązania poprzeczne DNA w komórkach narażonych na działanie leku. Reaktywność DNA koreluje z cytotoksycznością. Po podaniu karboplatyny występuje liniowa zależność między dawką a stężeniem w osoczu całkowitej i wolnej ultraprzesączalnej platyny. AUC całkowitej platyny wykazuje również liniową zależność między dawką a stężeniem, gdy klirens kreatyniny wynosi >60 ml/min. Podanie dawek wielokrotnych przez 4 kolejne dni nie powoduje kumulacji platyny w osoczu. Po podaniu dożylnym we wlewie trwającym 1 h (25-250 mg/m² ) stężenie całkowitej oraz wolnej platyny w osoczu obniża się dwufazowo zgodnie z kinetyką reakcji pierwszego rzędu. Dla wolnej platyny T_0,5 w pierwszej fazie wynosi ok. 90 min, a w drugiej fazie ok. 6 h. Związanie karboplatyny z białkami osiąga poziom 85-89% w ciągu 24 h od podania, choć w ciągu pierwszych 4 h tylko 29% dawki występuje w postaci związanej. Karboplatyna jest głównie wydalana z moczem, większość w pierwszych 6 h., ok. 32% dawki wydala się w postaci niezmienionej.

Zaawansowany rak jajnika pochodzenia nabłonkowego: leczenie pierwszego rzutu lub leczenie drugiego rzutu, jeżeli leczenie innymi lekami okazało się nieskuteczne. Drobnokomórkowy rak płuc.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Uprzednio istniejące ciężkie zaburzenia czynności nerek (CCr <30 ml/min), za wyjątkiem sytuacji, w których w opinii lekarza oraz pacjenta możliwe korzyści przewyższają ryzyko (dostosowanie dawki może pozwolić na stosowanie preparatu w przypadku łagodnego upośledzenia czynności nerek). Ciężka mielosupresja. Krwawienia z guzów. Jednoczesne stosowanie szczepionki przeciwko żółtej febrze. Występująca w przeszłości ciężka reakcja alergiczna na karboplatynę lub inne związki zawierające platynę.

Podawanie karboplatyny kobietom w okresie ciąży może prowadzić do uszkodzenia płodu. Karboplatyna podawana szczurom w czasie organogenezy wykazywała działanie embriotoksyczne i teratogenne. Nie prowadzono badań kontrolowanych u kobiet w okresie ciąży i nie ustalono bezpieczeństwa stosowania. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety otrzymujący karboplatynę powinni zostać poinformowani o potencjalnym ryzyku wystąpienia niepożądanego wpływu leczenia na reprodukcję. Kobiety w wieku rozrodczym powinny być w pełni poinformowane o potencjalnym zagrożeniu dla płodu, jeśli zajdą w ciążę podczas leczenia karboplatyną. Karboplatyna nie powinna być stosowana u kobiet w ciąży lub kobiet w wieku rozrodczym, które mogą zajść w ciążę, chyba, że potencjalne korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Nie wiadomo, czy karboplatyna jest wydzielana do mleka u ludzi. W celu uniknięcia ewentualnych szkodliwych skutków u noworodka, karmienie piersią należy przerwać podczas leczenia karboplatyną. Płodność. Supresja gonad prowadząca do braku miesiączki lub azoospermii może wystąpić u pacjentów poddawanych leczeniu przeciwnowotworowemu. Skutki te wydają się być zależne od dawki oraz czasu trwania leczenia i mogą być nieodwracalne. Prognozowanie stopnia upośledzenia funkcjonalnego jąder i jajników jest utrudnione ze względu na częste stosowanie kombinacji kilku leków przeciwnowotworowych, co sprawia, że trudno jest ocenić wpływ poszczególnych czynników. Dojrzałym płciowo mężczyznom leczonym przy użyciu karboplatyny zaleca się nieplanowanie ojcostwa podczas leczenia oraz do 6 miesięcy po jego zakończeniu. Pacjenci powinni zasięgnąć porady na temat konserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia, ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności w wyniku leczenia karboplatyną.

Dożylnie. Zalecana dawka karboplatyny dla dotychczas nieleczonych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek, tj. z klirensem kreatyniny >60 ml/min wynosi 400 mg/m² pc. podawana w pojedynczej dawce w krótkiej infuzji dożylnej trwającej 15-60 min. Alternatywnym sposobem określania dawki może być zastosowanie wzoru Calverta: dawka (mg) = docelowa wartość AUC (mg/ml x min) x [GFR ml/min + 25]. Przy stosowaniu karboplatyny w monoterapii u pacjenta dotychczas nieleczonego docelowa wartość AUC wynosi 5-7 mg/ml x min, a u pacjenta wcześniej leczonego - 4-6 mg/ml x min; przy stosowaniu karboplatyny z cyklofosfamidem u pacjenta dotychczas nieleczonego docelowa wartość AUC wynosi 4-6 mg/ml x min. Na podstawie wzoru Calverta, całkowita dawka karboplatyny jest obliczana w mg, a nie w mg/m² pc. Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie 4 tyg. od poprzedniego kursu leczenia karboplatyną i (lub) zanim liczba granulocytów obojętnochłonnych nie wyniesie co najmniej 2000 komórek/mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek/mm³. Dawka początkowa powinna być zmniejszona o 20-25% u pacjentów z czynnikami ryzyka takimi jak wcześniejsza terapia mielosupresyjna i niski stopień stanu sprawności pacjenta (punktacja 2-4 wg skali ECOG-Zubroda lub poniżej 80 wg skali Karnofsky`ego). Zaleca się określenie najniższych wartości wyników morfologii krwi (nadir) przez wykonywanie cotygodniowych oznaczeń, podczas początkowych kursów leczenia karboplatyną, w celu dostosowania dawkowania w kolejnych cyklach leczenia. U pacjentów z klirensem kreatyniny poniżej 60 ml/min istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia zahamowania czynności szpiku kostnego. Częstość występowania ciężkiej leukopenii, neutropenii lub trombocytopenii utrzymywała się na poziomie 25% zgodnie z poniższymi zaleceniami dotyczącymi dawkowania: przy wyjściowym Ccr 41-59 ml/min dawka początkowa (dzień 1) 250mg/m² iv, a przy Ccr 16-40ml/min 200mg/m²iv. Nie ma wystarczających danych dotyczących stosowania karboplatyny we wstrzyknięciach u chorych z Ccr 15 ml/min lub mniejszym, które pozwoliłyby określić zalecane dawkowanie. Powyższe zalecenia odnośnie dawkowania dotyczą leczenia początkowego. Późniejsze dawkowanie powinno być dostosowane w zależności od tolerancji pacjenta oraz dopuszczalnego poziomu mielosupresji. Optymalne stosowanie karboplatyny w skojarzeniu z innymi lekami mielosupresyjnymi wymaga dostosowania dawkowania zależnie od obranych zasad leczenia i schematu leczenia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w wieku powyżej 65 lat, dostosowanie dawki karboplatyny do ogólnego stanu jest niezbędne na początku leczenia oraz podczas kolejnych kursów terapeutycznych. Nie ma wystarczających informacji pozwalających na ustalenie zaleceń dotyczących dawkowania u dzieci i młodzieży. Sposób podania. Podczas przygotowywania i podawania leku należy stosować środki ostrożności zalecane dla substancji niebezpiecznych. Preparat musi być przygotowywany przez personel, który został przeszkolony w zakresie bezpiecznego stosowania i zaopatrzony w rękawice ochronne, maskę i fartuch. Przed podaniem infuzji preparat należy rozcieńczyć 5% roztworem glukozy lub 0,9% roztworem chlorku sodu, aż do otrzymania stężenia 0,5 mg/ml. Do przygotowywania i podawania leku nie należy stosować igieł lub zestawów kroplówkowych zawierających elementy aluminiowe, które mogą mieć kontakt z karboplatyną. Aluminium reaguje z karboplatyną powodując tworzenie osadu i (lub) utratę siły działania.

Karboplatyna powinna być podawana wyłącznie pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza, który ma doświadczenie w stosowaniu chemioterapii. Wyposażenie diagnostyczne i terapeutyczne powinno być łatwo dostępne w celu leczenia ewentualnych powikłań. Należy uważnie kontrolować morfologię krwi obwodowej oraz czynność nerek i wątroby. Ocenę morfologii krwi należy wykonywać przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną, a następnie w tygodniowych odstępach. Lek należy odstawić w przypadku stwierdzenia nieprawidłowego zahamowania czynności szpiku kostnego lub zaburzeń czynności nerek lub wątroby. Zazwyczaj leczenie karboplatyną nie powinno być powtarzane częściej niż co 4 tygodnie w celu upewnienia się, że wystąpił nadir parametrów hematologicznych oraz nastąpiła zadowalająca poprawa. Występowanie, nasilenie i przewlekłość toksyczności mogą być większe u pacjentów, którzy uprzednio przeszli intensywne leczenie stosowanym lekiem lub cisplatyną, mają niski stan sprawności i są w podeszłym wieku. Leukopenia, neutropenia oraz trombocytopenia są zależne od dawki i ograniczające dawkę. Należy często kontrolować morfologię krwi obwodowej w trakcie leczenia karboplatyną. Pozwoli to monitorować toksyczność, pomoże ustalić nadir oraz poprawę parametrów hematologicznych oraz pomoże dostosować kolejną dawkę. Mediana dni o najniższej wartości wyników badań to dzień 21 u pacjentów otrzymujących karboplatynę oraz dzień 15 u pacjentów otrzymujących karboplatynę w skojarzeniu z innymi środkami chemioterapeutycznymi. Zazwyczaj nie należy stosować ponownie terapii z użyciem karboplatyny, dopóki liczba leukocytów, neutrofili oraz płytek krwi nie powróci do normy. Jeśli liczba białych krwinek spadnie poniżej 2000 krwinek/mm³ lub liczba płytek krwi spadnie poniżej 100 tys. płytek/mm³ należy rozważyć odroczenie leczenia karboplatyną do czasu widocznej poprawy parametrów hematologicznych, co następuje zwykle po 5-6 tyg. Konieczne może okazać się zastosowanie transfuzji, zalecane jest również zmniejszenie dawki w przypadku kontynuacji leczenia. Pacjenci z ciężką i uporczywą mielosupresją mają wysokie ryzyko wystąpienia powikłań infekcyjnych, w tym ze skutkiem śmiertelnym. Jeśli wystąpi którekolwiek z tych zdarzeń, należy przerwać stosowanie podawanie karboplatyny i rozważyć zmianę dawki lub przerwanie leczenia. Mielosupresja wywołana przez leczenie karboplatyną jest ściśle związana z klirensem nerkowym leku. U pacjentów z nieprawidłową czynnością nerek lub jednocześnie otrzymujących inne potencjalnie nefrotoksyczne leki, mielosupresja (szczególnie trombocytopenia) może być ciężka i długotrwała. Początkowe dawki karboplatyny w tych grupach pacjentów należy odpowiednio zmniejszyć, a efekty należy starannie monitorować poprzez częste oznaczenia morfologii krwi między poszczególnymi kursami leczenia. Przy równocześnie stosowanej chemioterapii może wystąpić addytywne działanie mielosupresyjne. Leczenie skojarzone z innymi lekami mielosupresyjnymi może wymagać modyfikacji dawki/harmonogramu podawania w celu zminimalizowania działania addytywnego.  Niedokrwistość jest częsta i skumulowana, jednak rzadko wymaga transfuzji. U pacjentów leczonych karboplatyną obserwowano niedokrwistość hemolityczną z występowaniem polekowych przeciwciał odpornościowych. Może to prowadzić do zgonu. Przypadki ostrej białaczki promielocytowej i zespołu mielodysplastycznego (MDS) lub ostrej białaczki szpikowej (AML) obserwowano po upływie kilku lat od zakończenia leczenia karboplatyną lub innych terapii przeciwnowotworowych. Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) jest zagrażającym życiu działaniem niepożądanym. Należy przerwać leczenie karboplatyną, jeśli wystąpią pierwsze objawy mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, takie jak gwałtowny spadek stężenia hemoglobiny z współistniejącą małopłytkowością, zwiększenie w surowicy stężenia bilirubiny, kreatyniny, azotu mocznikowego we krwi lub LDH. Niewydolność nerek może nie być odwracalna po zaprzestaniu leczenia i może być konieczne wykonanie dializy. Podobnie jak w przypadku innych leków na bazie platyny, mogą wystąpić reakcje alergiczne, najczęściej podczas podawania, wymagające przerwania wlewu. Pacjentów należy dokładnie obserwować i zastosować odpowiednie leczenie objawowe (leki przeciwhistaminowe, adrenalina i(lub) glikokortykosteroidy). Reakcje krzyżowe, czasami śmiertelne, zgłaszano dla wszystkich związków platyny. Notowano przypadki reakcji nadwrażliwości, prowadzące do zespołu Kounisa (ostrego skurczu tętnic wieńcowych w przebiegu reakcji alergicznej, co może spowodować zawał mięśnia sercowego. Częstość oraz nasilenie nefrotoksyczności może wzrosnąć u pacjentów, którzy mieli zaburzenia czynności nerek przed leczeniem karboplatyną. Nie jest jasne, czy odpowiedni schemat nawodnienia może przezwyciężyć takie działanie, ale konieczne jest zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia w przypadku nasilonych zmian w wynikach badań czynnościowych nerek. Zaburzenia czynności nerek występują częściej u pacjentów, u których uprzednio występowała nefrotoksyczność wskutek leczenia cisplatyną.  Zgłaszano przypadki choroby zarostowej żył wątrobowych (zespołu niedrożności zatokowej wątroby), przy czym niektóre z nich były śmiertelne. Zaleca się obserwowanie, czy u pacjentów nie występują objawy przedmiotowe lub podmiotowe zaburzeń czynności wątroby lub nadciśnienia wrotnego, nie wynikające w oczywisty sposób z przerzutów do wątroby. W obserwacjach po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki zespołu lizy (rozpadu) guza (ang.TLS) u pacjentów po zastosowaniu karboplatyny w monoterapii lub w połączeniu z innymi chemioterapeutykami. Pacjentów w grupie wysokiego ryzyka TLS, np. pacjentów ze zwiększonym wskaźnikiem proliferacji, dużymi rozmiarami guza i wysoką wrażliwością na działanie środków cytotoksycznych, należy dokładnie obserwować oraz zastosować odpowiednie środki ostrożności. Obwodowa toksyczność neurologiczna występuje dość często, jest łagodna, ograniczona do parestezji i zmniejszenia głębokich odruchów ścięgnistych, a częstotliwość wzrasta u pacjentów w wieku powyżej 65 lat i(lub) u pacjentów wcześniej leczonych cisplatyną. Monitorowanie i badanie układu nerwowego powinno być prowadzane w regularnych odstępach czasu. Zaburzenia widzenia, w tym utratę wzroku, zgłaszano po zastosowaniu karboplatyny w dawkach większych niż zalecane u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Odzyskanie wzroku, całkowite lub w znacznym stopniu, następuje w ciągu kilku tygodni od zakończenia podawania wysokich dawek. U pacjentów otrzymujących karboplatynę w skojarzeniu z chemioterapią zgłaszano przypadki zespołu odwracalnej tylnej leukoencefalopatii (RPLS). RPLS jest rzadkim, odwracalnym po zaprzestaniu leczenia, szybko rozwijającym się zaburzeniem neurologicznym, które może obejmować napady drgawek, nadciśnienie, ból głowy, splątanie, ślepotę i inne zaburzenia widzenia oraz zaburzenia neurologiczne. Rozpoznanie RPLS opiera się na potwierdzeniu za pomocą badań obrazowych mózgu, najlepiej metodą rezonansu magnetycznego. Badania z zastosowaniem terapii skojarzonej z użyciem karboplatyny i cyklofosfamidu wykazały, że pacjenci w podeszłym wieku leczeni karboplatyną są bardziej podatni na rozwój ciężkiej małopłytkowości niż młodsi pacjenci. U pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek jest często osłabiona, co należy wziąć pod uwagę podczas ustalania dawkowania. Podczas leczenia karboplatyną zgłaszano występowanie zaburzeń słuchu. Ototoksyczność może być bardziej nasilona u dzieci i jest bardziej prawdopodobna u pacjentów wcześniej leczonych cisplatyną. Przypadki utraty słuchu z opóźnionym początkiem wystąpienia opisywano u dzieci i młodzieży. Zaleca się prowadzenie długotrwałej kontroli audiometrycznej w tej populacji. Stosowanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek u pacjentów z odpornością obniżoną przez stosowanie chemioterapeutyków (w tym karboplatyny) może prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych zakażeń. Należy unikać stosowania szczepień żywymi szczepionkami u pacjentów otrzymujących karboplatynę. Należy stosować zabite lub inaktywowane szczepionki, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być zmniejszona. Podczas sporządzania i podawania karboplatyny nie wolno stosować sprzętu zawierającego elementy aluminiowe. W razie kontaktu karboplatyny ze skórą lub oczami, zanieczyszczone miejsce należy przemyć obfitą ilością wody lub roztworem soli fizjologicznej. Do leczenia przejściowego pieczenia skóry można zastosować łagodny krem. Należy zasięgnąć porady medycznej, w przypadku zanieczyszczenia oczu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy niezwłocznie powiadomić lekarza, jeśli pacjent zauważy którykolwiek z następujących
objawów:
• Niespodziewane siniaki, krwawienia lub objawy zakażenia, takie jak ból gardła i wysoka
  temperatura.
• Ciężkie reakcje alergiczne (reakcje anafilaktyczne/anafilaksja): może wystąpić nagła
  swędząca wysypka (pokrzywka), obrzęk rąk, stóp, kostek, twarzy, warg, jamy ustnej lub
  gardła (co może powodować trudności w połykaniu lub oddychaniu) oraz uczucie jakby
  pacjent miał stracić przytomność.
• Zespół hemolityczno-mocznicowy (choroba charakteryzująca się ostrą niewydolnością
  nerek), zmniejszona ilość oddawanego moczu lub obecność krwi w moczu.
• Skurcze mięśni, osłabienie mięśni, dezorientacja, utrata wzroku lub zaburzenia widzenia,
  nieregularna akcja serca, niewydolność nerek lub nieprawidłowe wyniki badań krwi
  (objawy zespołu lizy guza, które mogą być spowodowane szybkim rozpadem komórek
  nowotworowych) (patrz punkt 2).
• Udar (nagłe drętwienie lub osłabienie w obrębie twarzy, ręki lub nogi, zwłaszcza po jednej
  stronie ciała).
• Niedrożność naczyń krwionośnych (zatorowość i choroba zarostowa żył), obrzęk lub
  tkliwość nogi i(lub) ramienia.
• ból w klatce piersiowej, mogący być objawem potencjalnie ciężkiej reakcji alergicznej
  o nazwie zespół Kounisa.

Są to ciężkie działania niepożądane, a pacjent może wymagać pilnej pomocy lekarskiej.

Bardzo częste działania niepożądane (mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 pacjentów):
• Zmęczenie, duszność i bladość skóry spowodowane przez niedokrwistość (stan,
  w którym występuje zmniejszenie liczby czerwonych krwinek).
• Nudności i wymioty.
• Ból i skurcze brzucha.

Badania mogą również wykazać:
• Zmiany dotyczące czerwonych i białych krwinek i płytek krwi (mielosupresja).
• Zwiększone stężenie mocznika we krwi.
• Zmniejszone stężenie sodu, potasu, wapnia i magnezu we krwi.
• Zmniejszony klirens nerkowy kreatyniny.
• Nieprawidłowe wartości enzymów wątrobowych.

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów)
• Biegunka lub zaparcia.
• Wysypka i (lub) świąd skóry.
• Dzwonienie w uszach lub zaburzenia słuchu.
• Utrata włosów.
• Objawy grypopodobne.
• Objawy zakażenia takie jak gorączka lub ból gardła.
• Objawy ciężkiej reakcji alergicznej to nagły świszczący oddech i ucisk w klatce piersiowej, obrzęk
  powiek, twarzy lub warg, zaczerwienienie twarzy, niskie ciśnienie krwi, szybkie bicie serca,
  pokrzywka, duszność, zawroty głowy i wstrząs anafilaktyczny.
• Mrowienie lub drętwienie rąk, stóp, ramion lub nóg.
• Uczucie pieczenia lub kłucia.
• Osłabienie odruchów ścięgnistych.
• Zaburzenia lub utrata smaku.
• Okresowe pogorszenie wzroku lub zaburzenia widzenia.
• Choroby serca.
• Ucisk w klatce piersiowej lub świszczący oddech.
• Śródmiąższowe choroby płuc (grupa chorób płuc, w których występuje zapalenie głębokich
  tkanek płuc).
• Ból warg lub owrzodzenie jamy ustnej (choroby błony śluzowej).
• Ból lub dyskomfort w obrębie kości, stawów, mięśni lub otaczających struktur (zaburzenia układu
  mięśniowo-szkieletowego).
• Zaburzenia czynności nerek lub oddawania moczu.
• Skrajne zmęczenie/osłabienie (astenia).

Badania mogą również wykazać:
• Zwiększone stężenie bilirubiny i kreatyniny we krwi.
• Zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, co może prowadzić do rozwoju dny
  moczanowej.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów):
• Okresowa utrata wzroku.
• Złe samopoczucie z wysoką temperaturą, spowodowane małą liczbą krwinek białych (gorączka
  neutropeniczna).

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 000 pacjentów):
• Bliznowacenie płuc, które powoduje uczucie braku powietrza i (lub) kaszel (włóknienie płuc).

Częstość nieznana (nie można określić na podstawie dostępnych danych)
• Nowotwory wywołane przez leczenie karboplatyną (nowotwory wtórne).
• suchość w jamie ustnej, zmęczenie i bóle głowy z powodu nadmiernej utraty wody z organizmu
  (odwodnienie).
• Brak apetytu, jadłowstręt.
• Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, uszkodzenie lub obumieranie komórek wątroby.
• Niewydolność serca.
• Zmiany ciśnienia tętniczego krwi (nadciśnienie lub niedociśnienie).
• Choroby skóry, takie jak pokrzywka, wysypka, zaczerwienienie skóry (rumień) i świąd.
• Obrzęk lub bolesność w miejscu wstrzyknięcia.
• Grupa objawów, takich jak ból głowy, zaburzenia psychiczne, drgawki i zaburzenia widzenia od
  niewyraźnego widzenia do utraty wzroku. Są to objawy zespołu odwracalnej tylnej
  leukoencefalopatii; rzadkie zaburzenie neurologiczne).
• Zapalenie trzustki.
• Ból lub stan zapalny w jamie ustnej (zapalenie błony śluzowej jamy ustnej).
• Zakażenie płuc.
• Zaburzenia mózgu (encefalopatia).
• Niedokrwistość spowodowana nieprawidłowym rozpadem czerwonych krwinek (niedokrwistość
  hemolityczna).

Karboplatyna może powodować zaburzenia krwi, wątroby i nerek. Lekarz zleci pobranie próbek krwi
w celu zbadania tych zaburzeń.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również do podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Karboplatyna może oddziaływać z aluminium, z wytworzeniem czarnego osadu. Igły, strzykawki, cewniki lub zestawy do podawania dożylnego, które zawierają części aluminiowe mogące wejść w kontakt z karboplatyną, nie powinny być stosowane do przygotowywania lub podawania leku. Ze względu na zwiększenie ryzyka zakrzepów w przypadku chorób rozrostowych, często stosuje się leczenie przeciwzakrzepowe. Duża zmienność wewnątrzosobnicza krzepliwości podczas choroby, a także możliwość interakcji pomiędzy doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi i lekami stosowanymi w chemioterapii przeciwnowotworowej może wymagać zwiększenia częstości monitorowania INR, jeśli pacjent jest leczony doustnymi środkami przeciwzakrzepowymi. Jednoczesne stosowanie, które jest przeciwwskazane. Szczepionka przeciwko żółtej febrze: ryzyko wystąpienia śmiertelnego uogólnionego odczynu poszczepiennego. Jednoczesne podawanie, które nie jest zalecane. Żywe atenuowane szczepionki (z wyjątkiem żółtej febry): ryzyko chorób ogólnoustrojowych, mogących prowadzić do zgonu. Ryzyko jest większe u pacjentów o odporności zmniejszonej w wyniku choroby podstawowej. Należy stosować szczepionki inaktywowane, jeśli istnieją (polio). Fenytoina, fosfenytoina: ryzyko nasilenia drgawek (wynikające ze zmniejszenia wchłaniania fenytoiny z przewodu pokarmowego przez lek cytotoksyczny), ryzyko zwiększonej toksyczności lub utraty skuteczności leku cytotoksycznego (z powodu zwiększenia metabolizmu wątrobowego przez fenytoinę). Jednoczesne stosowanie, które należy rozważyć. Cyklosporyna (i przez ekstrapolację takrolimus i sirolimus): nadmierna immunosupresja z ryzykiem limfoproliferacji. Leczenie skojarzone z lekami nefrotoksycznymi lub ototoksycznymi, takimi jak aminoglikozydy, wankomycyna, kapreomycyna i leki moczopędne może zwiększać lub nasilać toksyczność, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek, ze względu na indukowane przez karboplatynę zmiany klirensu nerkowego. Diuretyki pętlowe: należy rozważyć jednoczesne podawanie karboplatyny z diuretykami pętlowymi z powodu skumulowanej nefrotoksyczności i ototoksyczności. Leczenie skojarzone z innymi lekami mioelosupresyjnymi może wymagać zmiany dawki lub zmiany schematu dawkowania w celu zminimalizowania addytywnego działania mielosupresyjnego.

Accord Healthcare Polska Sp. z o.o.
ul. Taśmowa 7
02-677 Warszawa
22-577-28-00
[email protected]