Cefepime Kabi 1 g proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 fiolka zawiera 1 g lub 2 g cefepimu w postaci dichlorowodorku.

Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna IV generacji o dużej oporności na działanie β-laktamaz i szerokim zakresie działania bakteriobójczego. Gatunki zwykle wrażliwe na cefepim - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pneumoniae (w tym szczepy oporne na penicylinę), Streptococcus pyogenes; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Morganella morganii, Proteus mirabilis*, Proteus vulgaris, Serratia liquefaciens, Serratia marcescens. Gatunki, wśród których może występować problem oporności nabytej - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Staphylococcus epidermidis, Staphylococcus haemolyticus, Staphylococcus hominis; tlenowe bakterie Gram-ujemne: Acinetobacter baumannii, Enterobacter cloacae, Escherichia coli*, Klebsiella oxytoca*, Klebsiella pneumoniae*, Pseudomonas aeruginosa. Gatunki z wrodzoną opornością – tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes, Staphylococcus aureus (oporne na metycylinę); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Stenotrophomonas maltophilia; bakterie beztlenowe: Bacteroides spp., Clostridium difficile; inne drobnoustroje: Chlamydia spp., Chlamydophila spp., Legionella spp., Mycoplasma spp. *Szczepy wytwarzające β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL) są zawsze oporne. Lek osiąga stężenia terapeutyczne w: moczu, żółci, płynie śródmiąższowym, płynie otrzewnowym, błonie śluzowej oskrzeli, wyrostku robaczkowym i pęcherzyku żółciowym. Wiązanie z białkami osocza wynosi <16,4%. Cefepim jest metabolizowany do pochodnej N-metylopirolidyny, która jest szybko przekształcana do N-tlenku. Około 85% podanej dawki cefepimu jest wydalane z moczem w postaci niezmienionej. Mniej niż 1% jest wydalane w postaci pochodnej N-metylopirolidyny, 6,8% w postaci N-tlenku, a 2,5% - w postaci epimeru cefepimu. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 2 h, jest wyraźnie dłuższy u pacjentów z niewydolnością nerek.

Leczenie ciężkich zakażeń. Dorośli i dzieci >12 lat: szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia jamy brzusznej, zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD). Cefepim jest wskazany w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Cefepim można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeśli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. Dzieci od 2 miesięcy do 12 lat o mc. ≤40 kg: szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych. Cefepim jest wskazany w leczeniu pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Cefepim można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeśli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. Cefepim należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy tylko rodzaj bakterii wywołujących zakażenie mógłby wykraczać poza zakres działania cefepimu. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na cefepim, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (np. penicyliny, monobaktamy i karbapenemy) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

W ciąży stosować tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne. Cefepim przenika w bardzo małym stężeniu do mleka ludzkiego. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego karmienia piersią i stosowania cefepimu w zalecanych dawkach. Niemowlę należy ściśle kontrolować. U szczurów cefepim nie wpływał na płodność. Brak danych dotyczących wpływu cefepimu na płodność u ludzi.

Dożylnie. Prawidłowa czynność nerek. Dorośli i młodzież >12 lat o mc. >40 kg. Ciężkie zakażenia, w tym: szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia jamy brzusznej; zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD: 2 g co 12 h. Zakażenia bardzo ciężkie lub mogące zagrażać życiu, w tym: gorączka spowodowana zakażeniami bakteryjnymi u pacjentów z neutropenią: 2 g co 8 h. Leczenie trwa zazwyczaj 7-10 dni, jednak w cięższych zakażeniach może być dłuższe. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej trwa zazwyczaj 7 dni lub do czasu ustąpienia neutropenii. Młodzież >12 lat o mc. <40 kg: należy podawać mniejsze dawki, takie jak u dzieci o masie ciała <40 kg. Niemowlęta i dzieci (od 2 mies. do 12 lat o mc. ≤40 kg). Szpitalne zapalenie płuc, powikłane zakażenia dróg moczowych: 50 mg/kg mc. co 12 h przez 10 dni, w zakażeniach o cięższym przebiegu dawkę można podawać co 8 h. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej: 50 mg/kg mc. co 8 h przez 7-10 dni. Dzieci o mc. >40 kg: należy uwzględnić zalecenia dotyczące dawkowania u dorosłych pacjentów; dawka stosowana u dzieci nie powinna przekraczać maksymalnej dawki stosowanej u dorosłych pacjentów (2 g co 8 h). Brak wystarczających danych klinicznych uzasadniających stosowanie cefepimu u niemowląt <2 mies. Zaburzenia czynności nerek. Dorośli i młodzież >12 lat. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, od lekkich do umiarkowanych, zaleca się podawanie dawki początkowej cefepimu takiej, jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Dawki podtrzymujące należy uzależnić od klirensu kreatyniny (CCr): CCr >50 ml/min - modyfikacja dawkowania nie jest konieczna; CCr 30-50 ml/min - w zakażeniach ciężkich - 2 g co 24 h, w zakażeniach bardzo ciężkich lub zagrażających życiu - 2 g co 12 h; CCr 11-29 m/min - w zakażeniach ciężkich - 1 g co 24 h, w zakażeniach bardzo ciężkich lub zagrażających życiu - 2 g co 24 h; CCr ≤10 ml/min - w zakażeniach ciężkich - 500 mg co 24 h, w zakażeniach bardzo ciężkich lub zagrażających życiu - 1 g co 24 h; pacjenci hemodializowani - dawka nasycająca 1 g w pierwszej dobie leczenia, a następnie 500 mg co 24 h, bez względu na ciężkość zakażenia (w dniu dializy cefepim należy podawać po zakończeniu sesji hemodializy, jeśli to możliwe, lek należy zawsze podawać o tej samej porze dnia). U pacjentów poddawanych hemodializie ok. 68% całkowitej ilości cefepimu obecnego w organizmie na początku cyklu zostaje usunięte z organizmu w ciągu 3-godzinnej dializy. Pacjentom poddawanym ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej cefepim można podawać w zwykłych dawkach, zalecanych pacjentom z prawidłową czynnością nerek, co 48 h. Niemowlęta i dzieci do 12 lat o mc. ≤40 kg. Brak danych klinicznych dotyczących tej grupy pacjentów. Jednak z uwagi na porównywalne właściwości farmakokinetyczne cefepimu u dzieci i dorosłych, w leczeniu dzieci i młodzieży zaleca się takie same zasady zmiany dawkowania, jak u dorosłych. Dawka 50 mg/kg mc. u pacjentów od 2 mies. do 12 lat i dawka 30 mg/kg mc. u niemowląt od 1 do 2 mies. są porównywalne z dawką 2 g u dorosłych. Należy stosować takie same zasady zmniejszania dawek i (lub) wydłużania odstępów między dawkami, jakie podano dla pacjentów dorosłych. Jeśli dostępna jest tylko wartość stężenia kreatyniny, klirens kreatyniny (CCr) można określić stosując jeden z następujących wzorów: CCr (ml/min/1,73 m²) = 0,55 x wzrost (cm)/stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl) lub CCr (ml/min/1,73 m²) = 0,52 x wzrost (cm) – 3,6/stężenie kreatyniny w surowicy (mg/dl). Zaburzenia czynności wątroby: modyfikacja dawki nie jest konieczna. Pacjenci w podeszłym wieku znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia zaburzeń czynności nerek, dlatego w tej grupie należy zachować ostrożność podczas dobierania dawki i kontrolować czynność nerek. Sposób podania. Lek po prawidłowym przygotowaniu roztworu należy podawać w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym przez 3-5 min lub do zestawu do infuzji, gdy pacjent otrzymuje zgodny farmaceutycznie płyn infuzyjny, lub w infuzji dożylnej trwającej 30 min. Cefepim jest zgodny z następującymi rozpuszczalnikami i roztworami: 0,9% roztwór chlorku sodu (z 5% roztworem glukozy lub bez), 10% roztwór glukozy, roztwór Ringera (z 5% roztworem glukozy lub bez), mleczan sodu M/6.

Tak jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, zgłaszano ciężkie i sporadycznie zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. Przed rozpoczęciem leczenia cefepimem należy przeprowadzić dokładny wywiad dotyczący występowania w przeszłości u pacjenta reakcji nadwrażliwości na cefepim, β-laktamy lub inne leki. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefepimu u pacjentów, u których kiedykolwiek rozpoznano astmę lub skłonność do alergii; po podaniu pierwszej dawki należy uważnie obserwować stan pacjenta, jeśli wystąpi reakcja alergiczna, należy natychmiast przerwać leczenie. W leczeniu ciężkich reakcji nadwrażliwości należy stosować epinefrynę lub inne metody ratunkowe. Ze względu na ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego, cefepim nie jest odpowiedni do leczenia niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wrażliwość na cefepim bakterii, które wywołały zakażenie jest potwierdzona lub bardzo prawdopodobna. Stosowanie cefepimu może prowadzić do nadmiernego wzrostu niewrażliwych drobnoustrojów. W przypadku wystąpienia nadkażenia należy wdrożyć odpowiednie postępowanie. Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych zgłaszano występowanie biegunki związanej z zakażeniem Clostridium difficile (CDAD), o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu zapalenia jelita grubego. Możliwość wystąpienia CDAD należy rozważyć u wszystkich pacjentów, u których po leczeniu antybiotykiem wystąpi biegunka. Należy starannie przeprowadzić wywiad medyczny, gdyż przypadki CDAD opisywano do 2 miesięcy po zakończeniu leczenia lekami przeciwbakteryjnymi. W razie podejrzenia lub potwierdzenia wystąpienia CDAD może być konieczne przerwanie stosowania antybiotyku, który nie jest skierowany przeciwko C. difficile. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CCr ≤50 ml/min) lub z innymi stanami, które mogą zaburzać czynność nerek, dawkę cefepimu należy dostosować w celu skompensowania zmniejszonego wydalania. Ze względu na to, że standardowe dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub z innymi stanami, które mogą zaburzać czynność nerek, może być przyczyną dużego i przedłużonego utrzymywania się stężenia antybiotyku w surowicy, należy zmniejszyć u tych pacjentów dawkę podtrzymującą cefepimu. Po wprowadzeniu cefepimu do obrotu zgłaszano następujące ciężkie działania niepożądane: przemijającą encefalopatię (zaburzenia świadomości ze splątaniem, omamami, stuporem i śpiączką), drgawki miokloniczne, napady drgawkowe (w tym niedrgawkowy stan padaczkowy) i (lub) niewydolność nerek. W większości przypadków działania te występowały u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, którzy otrzymywali cefepim w dawkach większych niż zalecane. Objawy toksycznego działania na układ nerwowy ustępowały na ogół po przerwaniu leczenia i (lub) hemodializie, ale zdarzały się również przypadki zakończone zgonem. U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas dobierania dawki i kontrolować czynność nerek.  

4. MOŻLIWE DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE.

Jak każdy lek, Cefepime Kabi może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

W razie wystąpienia poniższych objawów niepożądanych konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań. Jeśli wystąpi którykolwiek z objawów niepożądanych podanych poniżej, należy zaprzestać stosowania leku i natychmiast powiadomić lekarza.

- Zapalenie jelita grubego zwane rzekomobłoniastym zapaleniem jelita grubego (lub poantybiotykowym zapaleniem jelita grubego), powodujące ciężką, długotrwałą, wodnistą biegunkę ze skurczami brzusznymi i gorączką (występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów).
- Ciężka reakcja alergiczna (zwana anafilaksją) z nagłym świszczącym oddechem lub dusznością, obrzękiem twarzy lub ciała, wysypką, omdleniem (utrata przytomności) (występują u 1do 10 na 10 000pacjentów).
- Lekka lub umiarkowana wysypka skórna z nadżerkami i powstawaniem pęcherzy (rumień wielopostaciowy) (występuje u 1 do 10 na 10 000 pacjentów).
- Nagłe wystąpienie ciężkiej wysypki i obrzęku z powstawaniem pęcherzy lub łuszczeniem się skóry związane z wysoką gorączką i bólem stawów (zespół Stevensa-Johnsona) (występują u 1 do 10 na 10 000 pacjentów).

Podczas stosowania leku Cefepime Kabi obserwowano również wymienione niżej działania niepożądane.

Często (występują u 1 do 10 na 100 pacjentów):
­ - reakcje alergiczne, takie jak wysypka skórna
- ­ biegunka
­ - trudności w oddychaniu
­ - ból, obrzęk i podrażnienie w miejscu wstrzyknięcia (zapalenie żył) i zakrzepowe zapalenie żył
­ - zmiana liczby krwinek, w tym mała liczba krwinek czerwonych (niedokrwistość, anemia) i zmiana liczby niektórych rodzajów krwinek białych
­ - zmiany wyników laboratoryjnych, świadczące o zaburzeniach czynności wątroby

Niezbyt często (występują u 1 do 10 na 1000 pacjentów):
­ - zapalenie pochwy
­ - swędzenie skóry, pokrzywka
­ - ból głowy, gorączka
­ - nudności (mdłości) i wymioty
- ­ pleśniawki
­ - zwiększenie wartości wyników niektórych badań krwi (mocznik i kreatynina), wskazujących na czynność nerek
­ - zmiana liczby krwinek (zmiany liczby niektórych rodzajów krwinek białych i płytek krwi)
-­ zapalenie w miejscu wstrzyknięcia

Rzadko (występują u 1 do 10 na 10 000 pacjentów):
­ - zaburzenie czucia (parestezje), splątanie, zawroty głowy, drgawki, zaburzenia łaknienia
­ - zaburzenia widzenia
­ - hałasy w uszach, jak dzwonienie, brzęczenie lub szum (szumy uszne)
­ - ból brzucha, zaparcie, owrzodzenie w jamie ustnej
­ - niskie ciśnienie krwi, rozszerzenie naczyń krwionośnych
­ - ból stawów
­ - zmiana liczby krwinek, znaczne zmniejszenie liczby krwinek białych (agranulocytoza).

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi.

W przypadku stosowania cefepimu z lekami o działaniu nefrotoksycznym (m.in.: aminoglikozydy i silnie działające leki moczopędne), należy kontrolować czynność nerek. Cefepim może nasilać działanie leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny. Antybiotyki działające bakteriostatycznie mogą wpływać na działanie antybiotyków β-laktamowych.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/