Clindamycin Kabi 150 mg/ml roztwór do wstrz., konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 amp. 2 ml i 4 ml zawiera odpowiednio 300 mg i 600 mg klindamycyny w postaci fosforanu. Preparat zawiera odpowiednio 9 mg alkoholu benzylowego i 8,5 mg sodu w każdym ml roztworu.

Antybiotyk linkozamidowy. Klindamycyna wiąże się z podjednostką 50S rybosomu bakteryjnego i hamuje syntezę białek. Działa głównie bakteriostatycznie. Skuteczność działania zależy głównie od przedziału czasu, w którym stężenie leku w osoczu przewyższa wartość minimalnego stężenia hamującego wzrost patogenu (MIC). Drobnoustroje zazwyczaj wrażliwe: bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Actinomyces israelii, Staphylococcus aureus wrażliwy na metycylinę, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, grupa Streptococcus viridans; bakterie beztlenowe: Bacteroides spp. (z wyjątkiem B. fragilis), Clostridium perfringens, Peptoniphilus spp., Fusobacterium spp., Peptostreptococcus spp., Prevotella spp., Propionibacterium spp., Veilonella spp.; inne drobnoustroje: Chlamydia trachomatis, Chlamydophila pneumoniae, Gardnerella vaginalis, Mycoplasma hominis. Gatunki, które mogą wytworzyć oporność nabytą: bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (także oporny na metycylinę), S. epidermidis, S. haemolyticus, S. hominis, Streptococcus agalactiae; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Moraxella catarhalis; bakterie beztlenowe: Bacteroides fragilis. Drobnoustroje oporne: bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella spp., Pseudomonas aeruginosa; bakterie beztlenowe: Clostridium difficile, inne drobnoustroje: Mycoplasma pneumoniae, Ureaplasma urealyticum. Fosforan klindamycyny jest estrem - prolekiem, który ulega hydrolizie do wolnej zasady - postaci czynnej. Po podaniu domięśniowym maksymalne stężenie w surowicy osiągane jest po 3 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 40-94%. Klindamycyna łatwo przenika do tkanek, przez barierę krew-łożysko oraz do mleka matki. Lek osiąga duże stężenie w tkance kostnej, mazi stawowej, płynie otrzewnowym, płynie opłucnej, plwocinie i ropie. Stopień dyfuzji do przestrzeni podpajęczynówkowej jest niewystarczający nawet w przypadku stanu zapalnego opon mózgowych. Metabolizm leku zachodzi głównie w wątrobie (niektóre metabolity są czynne mikrobiologicznie). T_0,5 wynosi ok. 3 h u dorosłych i ok. 2 h u dzieci. Ulega wydłużeniu w przypadku niewydolności nerek oraz umiarkowanej lub ciężkiej niewydolności wątroby. 2/3 dawki wydalane jest z kałem, 1/3 - z moczem; poniżej 10% dawki wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej. Klindamycyna nie może być dializowana.

Ciężkie zakażenia wywołane przez drobnoustroje wrażliwe na klindamycynę. W przypadku zakażeń drobnoustrojami tlenowymi - jako leczenie alternatywne, gdy inne leki przeciwbakteryjne są nieskuteczne lub przeciwwskazane (np. alergia na penicyliny). W zakażeniach drobnoustrojami beztlenowymi można rozważyć zastosowanie klindamycyny jako leku pierwszego wyboru. Lek może być stosowany w: wywołanych przez gronkowce zakażeniach kości i stawów takich jak zapalenie szpiku i infekcyjne zapalenie stawów; przewlekłym zapaleniu zatok wywołanym przez bakterie beztlenowe; zakażeniach dolnych dróg oddechowych takich jak zachłystowe zapalenie płuc, ropień płucny, martwicze zapalenie płuc i ropniak (jeżeli istnieje podejrzenie, że zapalenie płuc wywołane jest przez wiele drobnoustrojów należy w skojarzeniu zastosować lek skuteczny przeciw bakteriom Gram-ujemnym); zakażeniach w obrębie jamy brzusznej takich jak zapalenie otrzewnej, ropień brzuszny (gdy leczeniem z wyboru jest klindamycyna w skojarzeniu z lekiem skutecznym przeciw bakteriom Gram-ujemnym); zakażeniach w obrębie miednicy i żeńskich narządów płciowych, takie jak PID, zapalenie błony śluzowej macicy, zakażenia okołopochwowe, ropień jajowodowo-jajnikowy, zapalenie jajowodu, zapalenie przymacicza, przy jednoczesnym stosowaniu antybiotyku skutecznego przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym; zakażeniach skóry i tkanek miękkich. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na klindamycynę lub linkomycynę (alergia krzyżowa) lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych.

Klindamycyna przenika przez łożysko i do mleka ludzkiego. Lek może osiągnąć stężenie terapeutyczne w organizmie płodu. U niemowlęcia karmionego piersią nie można wykluczyć wystąpienia uczulenia, biegunki i zakażenia drożdżakowego błon śluzowych. W ciąży i w okresie karmienia piersią stosować wyłącznie w przypadku, gdy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu i karmionego dziecka. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność. Brak danych dotyczących wpływu klindamycyny na płodność u ludzi.

Domięśniowo lub w infuzji dożylnej. Dorośli i młodzież > 12 lat: w ciężkich zakażeniach: 1800 -2700 mg na dobę w 2-4 równych dawkach podzielonych, zazwyczaj w skojarzeniu z antybiotykiem skutecznym przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym; w zakażeniach mniej skomplikowanych: 1200-1800 mg na dobę w 3 lub 4 równych dawkach podzielonych. Maksymalna dawka dobowa wynosi 2700 mg w 2-4 równych dawkach podzielonych; w przypadku zakażeń zagrażających życiu podawano dawki do 4800 mg/dobę. W jednorazowych wstrzyknięciach domięśniowych nie jest zalecane podawanie dawek większych niż 600 mg, a w pojedynczej infuzji trwającej 1 h - nie więcej niż 1,2 g. Pierwsza dawka leku może być podana w postaci pojedynczej, szybkiej infuzji, po której nastąpi ciągła infuzja dożylna. Dzieci > 1 miesiąca do 12 lat: w ciężkich zakażeniach: 15-25 mg/kg mc./dobę w 3-4 równych dawkach podzielonych, nie zaleca się podawania dawki większej niż 300 mg/dobę niezależnie od mc. dziecka; w bardzo ciężkich zakażeniach: 25-40 mg/kg mc./dobę w 3-4 równych dawkach podzielonych. Czas trwania leczenia. W przypadku rozpoznanych, a nawet podejrzewanych zakażeń paciorkowcami ß-hemolizującymi, leczenie należy kontynuować przez co najmniej 10 dni. Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, lek nie powinien być stosowany u małych dzieci (< 3 rż.) dłużej niż 7 dni, chyba że wymagany jest dłuższy czas leczenia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby przy podawaniu leku co 8 h zmniejszenie dawki nie jest na ogół konieczne. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby należy monitorować stężenie klindamycyny w osoczu - w zależności od wyników może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między dawkami. W lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub bezmoczem należy monitorować stężenie klindamycyny w osoczu - w zależności od wyników może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między dawkami do 8 h lub nawet do 12 h. Klindamycyna nie jest usuwana z organizmu w procesie hemodializy, nie ma koniczności podawania dodatkowej dawki ani przed rozpoczęciem ani po zakończeniu dializy. Nie ma konieczności modyfikowania sposobu dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania. Przed podaniem w postaci infuzji lek należy rozcieńczyć tak, aby stężenie roztworu nie przekraczało 18 mg/ml, infuzja powinna trwać co najmniej 10 do 60 min (nie szybciej niż 30 mg/min). Preparat można rozcieńczać za pomocą 0,9% roztworu NaCl, 5% roztworu glukozy lub płynu Ringera z mleczanami. Nie podawać w postaci dożylnego szybkiego wstrzyknięcia. W postaci wstrzyknięcia domięśniowego podawać, gdy wykonanie infuzji jest niemożliwe, bez rozcieńczenia.

Środki ostrożności Lek należy stosować tylko w leczeniu ciężkich zakażeń. Rozważając zastosowanie preparatu, należy wziąć pod uwagę rodzaj zakażenia i ryzyko wystąpienia biegunki, gdyż odnotowano przypadki zapalenia jelita grubego w trakcie lub nawet 2 albo 3 tyg. po zakończeniu podawania klindamycyny. Choroba może mieć cięższy przebieg u pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów osłabionych. U pacjentów stosujących klindamycynę obserwowano ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym wysypkę polekową z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP). Jeśli u pacjenta wystąpią objawy nadwrażliwości lub ciężkie reakcje skórne, należy zaprzestać stosowania klindamycyny i wdrożyć odpowiednie leczenie. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których występują: zaburzenia czynności wątroby i nerek; zaburzenia przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego (miastenia, choroba Parkinsona, itp.); zaburzenia żołądka i jelit w wywiadzie (np. wcześniejsze zapalenie jelita grubego); choroby atopowe. Ciężkie reakcje alergiczne mogą wystąpić nawet po pierwszym podaniu leku. W takim przypadku należy natychmiast przerwać leczenie klindamycyną i zastosować standardowe procedury stosowane w nagłych przypadkach Szybkie wstrzyknięcie dożylne może mieć poważny wpływ na serce i należy go unikać. Niezbyt często notowano przypadki ostrego uszkodzenia nerek, w tym ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z występującą już niewydolnością nerek lub jednocześnie przyjmujących leki nefrotoksyczne, należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek. U niemowląt poniżej 1. roku życia, podczas długotrwałego leczenia (>10 dni), należy regularnie kontrolować morfologię krwi oraz czynność wątroby i nerek. Długotrwałe oraz wielokrotne podawanie leku może prowadzić do nadkażenia i (lub) kolonizacji powierzchni skóry i błon śluzowych opornymi patogenami lub drożdżakami. W określonych warunkach, leczenie klindamycyną może stanowić alternatywę dla pacjentów uczulonych na penicylinę. Nie ma doniesień o alergii krzyżowej pomiędzy klindamycyną a penicyliną, a biorąc pod uwagę różnice w budowie obu tych substancji, można się spodziewać, że taka alergia nie wystąpi. Jednak notowano pojedyncze przypadki wystąpienia reakcji anafilaktycznej (nadwrażliwości) na klindamycynę u pacjentów ze stwierdzoną alergią na penicylinę. Należy to uwzględnić w trakcie leczenia klindamycyną pacjentów uczulonych na penicylinę. W przypadku pacjentów, u których po zastosowaniu leków przeciwbakteryjnych wystąpiła biegunka należy rozważyć rozpoznanie biegunki związanej z zakażeniem (Clostridium difficile) CDAD. W takim przypadku, konieczne jest dokładne zebranie wywiadu chorobowego, ponieważ CDAD może wystąpić nawet do 2 mies. od antybiotykoterapii. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzono biegunkę związaną z antybiotykoterapią lub zapalenie jelita grubego związanego z antybiotykoterapią, należy przerwać leczenie klindamycyną i natychmiast rozpocząć odpowiednie postępowanie lecznicze. Przeciwwskazane są wówczas leki hamujące perystaltykę jelit. Leku nie należy stosować w leczeniu ostrych, wirusowych zakażeń dróg oddechowych. Preparat nie jest odpowiedni do leczenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, gdyż stężenie antybiotyku występujące w płynie mózgowo-rdzeniowym jest za małe. Lek zawiera alkohol benzylowy, który może powodować reakcje alergiczne. Stosowanie alkoholu benzylowego związane było z występowaniem ciężkich działań niepożądanych, w tym zaburzenia oddychania u małych dzieci (tzw. „zespół niewydolności oddechowej”). Dlatego leku nie należy stosować u noworodków (do 4. tyg. życia), chyba że lekarz zaleci inaczej. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany dłużej niż tydzień u małych dzieci (<3. rż.), chyba że zaleci to lekarz. Duże ilości alkoholu benzylowego mogą gromadzić się w organizmie i mogą powodować działania niepożądane (tzw. "kwasica metaboliczna"), co należy to uwzględnić u kobiet w ciąży i karmiących piersią, a także u pacjentów z chorobą wątroby i nerek.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy niezwłocznie powiadomić lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi:
­ - zatrzymanie płynów powodujące obrzęk nóg, kostek lub stóp, duszności bądź nudności.

Bardzo często występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć więcej niż 1 na 10 pacjentów)
­ - Zaburzenia żołądkowo-jelitowe w postaci biegunki, bólu brzucha, wymiotów, nudności.

Często występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 pacjentów)
­ - Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, może być spowodowane przez antybiotyki, może
  zagrażać życiu i wymaga odpowiedniego, natychmiastowego leczenia.
­ - Nieprawidłowości we krwi, takie jak znaczne zmniejszenie liczby granulocytów we krwi
  (agranulocytoza), neutropenia (brak neutrofilów), tendencja do krwawień (małopłytkowość),
  leukopenia (brak białych krwinek) i eozynofilia (wzrost liczby komórek kwasochłonnych
  (eozynofili)).
- Zaburzenia naczyń krwionośnych, takie jak zakrzepowe zapalenie żył.
­ - Zaburzenia skóry, takie jak wysypka (rozległa wysypka z małymi guzkami), pokrzywka
  (wysypka pokrzywkowa).
- Nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 100
pacjentów)
­- Zaburzenia układu nerwowego takie jak blokada nerwowo-mięśniowa (blokowanie
  przekazywania sygnałów z nerwów do mięśni) i zaburzenia zmysłu smaku.
­ - Zaburzenia serca i naczyń krwionośnych, takie jak zatrzymanie krążeniowo-oddechowe
  i spadek ciśnienia krwi (niedociśnienie).
­ - Zaburzenia ogólne i zaburzenia w miejscu podania, takie jak ból i ropień (wrzód) w miejscu
  wstrzyknięcia.

Rzadko występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów)
­- Gorączka polekowa, reakcja nadwrażliwości na jeden ze składników leku (alkohol
  benzylowy).
- Ciężkie reakcje skórne:
­  - rozległa wysypka z pęcherzami i łuszczącą się skórą, szczególnie wokół ust, nosa, oczu
    i narządów płciowych (zespół Stevensa-Johnsona) oraz cięższa postać powodująca
    rozległe spełzanie skóry (toksyczna nekroliza naskórka);
  - rozległa czerwona wysypka skórna z małymi pęcherzykami zawierającymi ropę
    (pęcherzowe złuszczające zapalenie skóry);
  - obrzęk naczynioruchowy (opuchlizna, szczególnie okolic twarzy i szyi, świszczący
    oddech i (lub) trudności w oddychaniu).
- Świąd.
­ - Zapalenie pochwy (zapalenie błony śluzowej pochwy).

Bardzo rzadko występujące działania niepożądane (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 10 000
pacjentów)
­ - Ciężka reakcja alergiczna (reakcja anafilaktyczna).
­ - Przemijające zapalenie wątroby z żółtaczką zastoinową.
­ - Reakcja nadwrażliwości z wysypką i tworzeniem się pęcherzy.
­ - Zapalenie stawów (zapalenie wielostawowe).

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
­ - Zapalenie okrężnicy (ciężkie zakażenie jelita grubego wywołane przez Clostridium difficile).
­ - Zakażenie pochwy.
­ - Ciężkie ostre reakcje alergiczne, takie jak znaczny spadek ciśnienia krwi, bladość, słaby szybki
  puls, lepka skóra, zaburzona świadomość (wstrząs anafilaktyczny), reakcja anafilaktoidalna,
  nadwrażliwość.
- Senność.
­ - Zawroty głowy.
­ - Bóle głowy.
­ - Żółtaczka.
­ - Gorączka, obrzęk węzłów chłonnych lub wysypka skórna mogą być objawami stanu znanego
  jako wysypka polekowa z eozynofilią i objawami uogólnionymi (ang. drug reaction with
  eosinophilia and systemic symptoms, DRESS), może być ciężka i zagrażać życiu.
- Rzadko występujące wykwity skórne charakteryzujące się szybkim pojawieniem się obszarów
  zaczerwienionej skóry z małymi krostkami (małe pęcherze wypełnione biało-żółtym płynem)
  (ostra uogólniona osutka krostkowa (ang. acute generalized exanthematous pustulosis, AGEP)).
- Podrażnienie w miejscu wstrzyknięcia.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: + 48 22 49 21 301
faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

U pacjentów przyjmujących klindamycynę razem z antagonistą witaminy K (np. warfaryną, acenokumarolem lub fluinidionem) notowano zwiększenie wartości parametrów krzepnięcia krwi (PT/INR) i (lub) czasu krwawienia - należy regularnie kontrolować parametry krzepnięcia krwi. Nie należy stosować preparatu z erytromycyną, ponieważ w badaniach in vitro zaobserwowano antagonizm tych leków pod względem działania przeciwbakteryjnego. Drobnoustroje oporne na linkomycynę są również oporne na klindamycynę (oporność krzyżowa). Preparat może nasilać działanie leków zwiotczających mięśnie - istnieje ryzyko zagrażających życiu zdarzeń śródoperacyjnych. Klindamycyna jest metabolizowana przede wszystkim przez CYP3A4 i, w mniejszym stopniu, przez CYP3A5. Dlatego inhibitory CYP3A4 i CYP3A5 mogą zmniejszyć klirens klindamycyny, zaś induktory mogą go zwiększyć. Podczas stosowania z silnymi induktorami CYP3A4, takimi jak ryfampicyna, należy kontrolować, czy klindamycyna nie traci skuteczności. Badania in vitro wskazująna to, że klindamycyna nie hamuje aktywności izoenzymów CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19, CYP2E1, CYP2D6 i tylko w umiarkowanym stopniu hamuje CYP3A4. Z tego względu mało prawdopodobne są istotne klinicznie interakcje między klindamycyną a stosowanymi jednocześnie lekami metabolizowanymi z udziałem wymienionych izoenzymów. Leki wykazujące niezgodności fizyczne z fosforanem klindamycyny: ampicylina, sól sodowa fenytoiny, barbiturany, aminofilina, glukonian wapnia, cyprofloksacyna, siarczan magnezu, sól sodowa ceftriaksonu, difenylohydantoina, chlorowodorek idarubicyny i chlorowodorek ranitydyny. Roztwory soli klindamycyny mają niskie pH i w dużym stopniu można spodziewać się niezgodności z roztworami zasadowymi lub z lekami nietrwałymi w niskim pH.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/