Doxazosin Aurovitas 2 mg tabletki

1 tabl. zawiera 2 mg lub 4 mg doksazosyny. Preparat zawiera laktozę.

Selektywny, kompetycyjnym antagonista postsynaptycznych receptorów alfa-1-adrenergicznych. Podawanie doksazosyny prowadzi do znacznego obniżenia ciśnienia krwi wskutek zmniejszenia obwodowego oporu naczyniowego. Jedna dawka dobowa prowadzi do istotnego klinicznie obniżenia ciśnienia krwi utrzymującego się przez 24 h. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wartość ciśnienia krwi podczas podawania doksazosyny była podobna w pozycji stojącej i leżącej. Po podaniu występuje stopniowe obniżanie ciśnienia krwi; na początku leczenia mogą wystąpić zaburzenia ortostatyczne. Największy spadek ciśnienia krwi jest obserwowany po około 2 do 6 h od podania leku. Wykazano, że doksazosyna nie wywiera niekorzystnych skutków metabolicznych i jest odpowiednia do stosowania u pacjentów ze współistniejącą cukrzycą, insulinoopornością i dną moczanową. Doksazosyna jest odpowiednia do stosowania u pacjentów ze współistniejącą astmą, przerostem lewej komory oraz u pacjentów w podeszłym wieku. W badaniach klinicznych stwierdzono, że doksazosyna prowadzi do niewielkiego obniżenia stężenia triglicerydów, cholesterolu całkowitego i frakcji LDL w osoczu. Obserwowano niewielki wzrost stosunku HDL do cholesterolu całkowitego (około 4 do 13% wartości początkowej). Doksazosyna poprawia wrażliwość na insulinę u pacjentów ze zmianami metabolizmu węglowodanów, a także poprawia wyniki badań urodynamicznych u pacjentów z objawowym BPH. Wykazano stałą skuteczność i bezpieczeństwo doksazosyny podczas długookresowego leczenia łagodnego rozrostu gruczołu krokowego. Doksazosyna dobrze wchłania się po podaniu doustnym. C_max występuje po 2 h w osoczu. Lek w ok. 98% wiąże się z białkami osocza. T_0,5 wynosi 16-30 h (można stosować raz na dobę). Doksazosyna jest metabolizowana głównie w wątrobie (5% dawki doustnej jest metabolizowane do 6-Hydroksydoksazosyna). Lek wydalany głównie z kałem (63%-65%), a mniej niż 5% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej doksazosyny.

Samoistne nadciśnienie tętnicze (nie stosować w leczeniu pierwszego rzutu; można go stosować w monoterapii u pacjentów, którzy nie reagują na inne leki lub występują u nich przeciwwskazania do ich stosowania; stosowanie powinno być ewentualnie ograniczone do leczenia drugiego lub trzeciego rzutu w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi). Leczenie objawowe łagodnego rozrostu gruczołu krokowego (BPH).

Nadwrażliwość na pochodne chinazoliny (np. prazosynę, terazosynę, doksazosynę) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niedociśnienie ortostatyczne w wywiadzie. Łagodny rozrost gruczołu krokowego współistniejący z zastojem moczu w górnych drogach moczowych, przewlekłym zakażeniem układu moczowego lub kamicą pęcherza moczowego. Niedociśnienie tętnicze (jedynie w przypadku wskazania w łagodnym rozroście gruczołu krokowego). Stosowanie doksazosyny w monoterapii jest przeciwwskazane u pacjentów z przepełnieniem pęcherza moczowego lub bezmoczem z postępującą niewydolnością nerek lub bez niej.

Wskazanie w nadciśnieniu tętniczym: doksazosynę należy w okresie ciąży stosować jedynie wówczas, gdy potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Choć w badaniach na zwierzętach nie stwierdzono działania teratogennego, po dużych dawkach stwierdzono zmniejszenie przeżywalności płodów u zwierząt; dawki te były około 300 razy większe niż maksymalna zalecana dawka u człowieka. Wykazano, że doksazosyna przenika do mleka ludzkiego w bardzo małych ilościach (dawka przyjęta przez dziecko stanowi <1% dawki zażywanej przez matkę), jednak dane uzyskane u ludzi są bardzo ograniczone. Ponieważ nie można wykluczyć ryzyka dla noworodka lub niemowlęcia, doksazosyna może być stosowana wyłącznie, jeśli w ocenie lekarza potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka. Wskazanie w łagodnym rozroście gruczołu krokowego: nie dotyczy.

Doustnie. Nadciśnienie tętnicze. Lek przyjmuje się raz na dobę. Dawka początkowa 1 mg raz na dobę. Dawkę można zwiększyć do 2 mg po kolejnym 1 do 2 tyg. leczenia, a później do 4 mg. W razie potrzeby dawkowanie można zwiększyć do 8 mg lub maksymalnej dawki zalecanej 16 mg. Łagodny rozrost gruczołu krokowego. Dawka początkowa 1 mg raz na dobę. W zależności od parametrów urodynamicznych i objawów występujących u pacjenta dawkowanie można zwiększyć do 2 mg, a później do 4 mg i do maksymalnej zalecanej dawki 8 mg. Zalecany odstęp przed kolejną zmianą dawki wynosi 1–2 tygodnie. Typowa zalecana dawka dobowa wynosi 2–4 mg. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku dawkowanie jak u dorosłych. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek właściwości farmakokinetyczne doksazosyny nie zmieniają się, dlatego zaleca się typowe dawkowanie. Ze względu na możliwość wystąpienia nadwrażliwości, należy zachować ostrożność na początku leczenia. Lek nie ulega dializie. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z istniejącymi znacznymi zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na brak doświadczenia klinicznego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, nie zaleca się stosowania w tej grupie pacjentów. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania doksazosyny u dzieci i młodzieży nie zostały określone. Sposób podania. Tabletki należy stosować raz na dobę popijając odpowiednią ilością wody. Czas trwania leczenia powinien określić lekarz. Tabl. można podzielić na równe dawki.

Ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego z objawami zawrotów głowy i osłabienia oraz rzadko utratą przytomności (omdleniem), w szczególności na początku leczenia, wskazane jest kontrolowanie ciśnienia tętniczego w początkowym okresie leczenia, aby zmniejszyć do minimum ryzyko objawów ortostatycznych. Wprowadzając terapię dowolnym skutecznym lekiem alfa-adrenolitycznym należy poinformować pacjenta, w jaki sposób unikać objawów wynikających z niedociśnienia ortostatycznego oraz jakie działania należy podjąć w przypadku ich wystąpienia. Należy ostrzec pacjentów, aby w początkowym okresie leczenia doksazosyną unikali sytuacji, w których może dojść do urazu wskutek zawrotów głowy lub osłabienia, takich jak prowadzenie pojazdów lub obsługiwanie maszyn. Zachować ostrożność podczas podawania doksazosyny pacjentom z następującymi chorobami serca: obrzęk płuc spowodowany zwężeniem aorty lub zastawki dwudzielnej, niewydolność serca z dużą pojemnością wyrzutową, prawokomorowa niewydolność serca spowodowana zatorem płucnym lub wysiękiem osierdziowym, lewokomorowa niewydolność serca z niskim ciśnieniem napełniania. Istnieją jedynie ograniczone dane dotyczące pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz dotyczące działania preparatów o znanym wpływie na metabolizm wątrobowy (np. cymetydyna). Podobnie jak w przypadku wszystkich leków metabolizowanych w całości przez wątrobę, należy zachować ostrożność podczas stosowania doksazosyny u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Ponieważ nie ma danych klinicznych w przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, stosowanie doksazosyny u tych pacjentów nie jest zalecane. Należy zachować ostrożność przy jednoczesnym podawaniu doksazosyny z inhibitorami fosfodiesterazy-5 (np. syldenafilem, tadalafilem i wardenafilem). Oba leki rozszerzają naczynia krwionośne i mogą prowadzić u niektórych pacjentów do objawowego niedociśnienia. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia ortostatycznego zaleca się wprowadzanie inhibitorów fosfodiesterazy-5 jedynie u pacjentów ustabilizowanych hemodynamicznie, którym podaje się leki blokujące receptory alfa. Ponadto zaleca się, aby podawanie inhibitorów fosfodiesterazy-5 rozpoczynać od możliwie najmniejszej dawki i zachowywać sześciogodzinną przerwę po przyjęciu doksazosyny (nie przeprowadzono badań doksazosyną w postaci o przedłużonym uwalnianiu). Brak jest dowodów na to, że doksazosyna nasila zaburzenia czynności nerek; jednak należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania i dostosowywania dawkowania doksazosyny. U niektórych pacjentów leczonych tamsulozyną obecnie lub w przeszłości podczas operowania zaćmy obserwowano śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki  (IFIS, wariant zespołu małej źrenicy). W pojedynczych przypadkach zespół ten występował u pacjentów leczonych innymi lekami blokującymi receptory alfa-1, dlatego nie można wykluczyć takiego działania w całej grupie leków. IFIS może powodować zwiększenie występowania powikłań podczas zabiegu operowania zaćmy. Przed operacją chirurg okulista powinien zostać powiadomiony o tym, że pacjent jest lub był leczony lekami blokującymi receptory alfa-1. Średni końcowy okres półtrwania doksazosyny wynosi 22 h. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca może być wydłużony; konieczne może być wolniejsze zwiększanie dawki. U niektórych pacjentów z niewydolnością lewej komory, szybkie zwiększanie dawki wiąże się ze zmniejszeniem napełniania lewej komory i może spowodować znaczny spadek pojemności minutowej serca i ciśnienia tętniczego po podaniu doksazosyny. Należy wziąć to pod uwagę, podczas rozpoczynania leczenia i zwiększania dawki. Lek może powodować priapizm i przedłużać erekcję. Ze względu na ryzyko uszkodzenia tkanki prącia i trwałej utraty potencji, pacjent powinien natychmiast skorzystać z pomocy medycznej i natychmiast rozpocząć leczenie priapizmu. Rak gruczołu krokowego powoduje wiele objawów związanych z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego i oba zaburzenia mogą współistnieć. Dlatego przed rozpoczęciem leczenia objawów łagodnego rozrostu gruczołu krokowego doksazosyną należy wykluczyć raka gruczołu krokowego. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę - pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Niektóre działania niepożądane mogą być ciężkie:
Należy zaprzestać stosowania leku i natychmiast zwrócić się do lekarza lub skontaktować się z
oddziałem ratunkowym najbliższego szpitala w przypadku pojawienia się jednego z następujących
działań niepożądanych:
- Reakcje alergiczne, takie jak sapanie, duszność, silne zawroty głowy lub zapaść, obrzęk twarzy
  lub gardła, silna wysypka skórna z czerwonymi plamami lub pęcherzami.
- Ból w klatce piersiowej (dławica piersiowa), przyspieszone lub nieregularne bicie serca, zawał
  mięśnia sercowego lub udar mózgu (objawy mogą obejmować upadek, drętwienie lub
  osłabienie rąk i nóg, ból głowy, zawroty głowy i dezorientację, zaburzenia widzenia, trudności
  w przełykaniu, niewyraźną mowę i utratę mowy).
- Żółknięcie skóry lub białkówki oka związane z zaburzeniami wątroby (żółtaczka).
- Nietypowe powstawanie siniaków lub krwawienie wskutek małej liczby płytek krwi.
- Obecność krwi w moczu.
- Zapalenie wątroby (choroba wątroby z nudnościami, wymiotami, utratą apetytu, złym
  samopoczuciem, gorączką).
- Cholestaza (blokowany przepływ żółci - może powodować swędzenie skóry, blady stolec i
  ciemny kolor moczu).

Te działania niepożądane występują niezbyt często (u 1 do 10 pacjentów na 1 000) lub rzadko (u 1 do
10 pacjentów na 10 000).

Inne działania niepożądane:

Często: (występują u mniej niż 1 na 10 pacjentów):
- zakażenia dróg oddechowych (nos, gardło, płuca)
- zakażenia dróg moczowych (objawy mogą obejmować: ból lub pieczenie podczas oddawania
  moczu lub częste oddawanie moczu), nietrzymanie moczu (utrata kontroli nad oddawaniem
  moczu)
- zawroty głowy, senność, bół głowy
- uczucie zawrotów głowy lub wirowania (zawroty głowy pochodzenia błędnikowego)
- uczucie nieregularnego rytmu serca (kołatanie), zwiększenie częstości bicia serca
- niskie ciśnienie krwi i niskie ciśnienie krwi wynikające ze zmiany pozycji z siedzącej lub
  leżącej na stojącą (niedociśnienie ortostatyczne)
- zapalenie oskrzeli, kaszel, duszność, niedrożność nosa i (lub) wydzielina
  z nosa
- ból brzucha, niestrawność, suchość w ustach, nudności
- świąd
- bóle pleców, bóle mięśni
- zapalenie pęcherza moczowego, zwiększona potrzeba oddawania moczu
- osłabienie, ból w klatce piersiowej, objawy grypopodobne
- obrzęk w okolicy stawów skokowych, stóp lub palców (obrzęk obwodowy), obrzęk uogólniony,
  zaburzenia akomodacji.

Niezbyt często: (występują u mniej niż 1 na 100 pacjentów):
- dna moczanowa, zwiększony apetyt, jadłowstręt (utrata apetytu), pragnienie
- pobudzenie, depresja, niepokój, bezsenność, chwiejność emocjonalna, nerwowość, drżenie,
  apatia
- łzawienie, światłowstręt
- udar mózgu, zmniejszone odczuwanie dotyku, omdlenia
- dzwonienie lub szumy w uszach
- zapalenie gardła, krwawienie z nosa
- zaparcia, wzdęcia, wymioty, zapalenie żołądka i jelit, biegunka
- nieprawidłowe wyniki badania czynności wątroby, zwiększona aktywność enzymów
  wątrobowych
- wysypka na skórze
- bóle stawów
- ból lub trudności w oddawaniu moczu, bladość
- trudności w osiąganiu wzwodu (impotencja)
- ból, obrzęk twarzy
- zwiększenie masy ciała, hipokaliemia, hipoglikemia.

Rzadko (występują u mniej niż 1 na 1000 pacjentów):
- zaburzenia mózgowo-naczyniowe
- obrzęk krtani.

Bardzo rzadko: (występują u mniej niż 1 na 10 000 pacjentów):
- zawroty głowy ortostatyczne (zawroty głowy w wyniku wstawania z pozycji siedzącej lub
  leżącej), mrowienie lub drętwienie rąk i stóp (parestezje), przeczulica, sztywność mięśni,
  zaburzenia smaku, koszmary senne, utrata pamięci
- zmniejszona liczba białych krwinek (może powodować częste zakażenia, z objawami takimi jak
  gorączka, dreszcze o nasileniu ciężkim, ból gardła lub owrzodzenia jamy ustnej),
  niedokrwistość
- zamazane widzenie
- zmniejszona częstość bicia serca
- uderzenia gorąca
- skurcz oskrzeli (trudności w oddychaniu, świszczący oddech lub kaszel)
- skurcze mięśni, osłabienie mięśni
- wielomocz (zwiększona ilość wydalanego moczu)
- zwiększone stężenie mocznika i kreatyniny we krwi
- pokrzywka, wypadanie włosów (łysienie), wysypka spowodowana krwawieniem pod skórą
  (plamica)
- zaburzenia oddawania moczu, konieczność oddawania moczu w nocy, zwiększona objętość
  oddawanego moczu
- przemijające powiększenie piersi u mężczyzn (ginekomastia)
- uczucie zmęczenia (zmęczenie), złe samopoczucie (ogólne złe samopoczucie), obniżona
  temperatura ciała u pacjentów w podeszłym wieku
- długo utrzymujący się, bolesny wzwód. Należy pilnie zasięgnąć porady lekarskiej.

Nieznana: (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- podczas operacji usuwania zaćmy (zmętnienia soczewki oka) mogą wystąpić zaburzenia oka.
  Patrz punkt „Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując lek Doxazosin Aurovitas”.
- niewielka ilość lub brak nasienia podczas wytrysku w czasie orgazmu, zmętnienie moczu po
  orgazmie (wytrysk wsteczny).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al.
Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309, strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Jednoczesne stosowanie doksazosyny z innymi lekami obniżającymi ciśnienie krwi, rozszerzającymi naczynia krwionośne lub azotanami, inhibitorem PDE-5 (np. syldenafil, tadalafil, wardenafil) może u niektórych pacjentów powodować objawowe niedociśnienie; nie przeprowadzono badań dotyczących doksazosyny w postaci o przedłużonym uwalnianiu. Przeciwnadciśnieniowe działanie doksazosyny może być osłabione przez: leki z grupy NLPZ, estrogeny, sympatykomimetyki. Doksazosyna może zmniejszać działanie dopaminy, efedryny, epinefryny, metaraminolu, metoksaminy i fenylefryny na ciśnienie krwi i reakcje naczyniowe. Większość (98%) doksazosyny w osoczu wiąże się z białkami osocza. Dane z badań osocza ludzkiego in vitro wskazują, że doksazosyna nie ma wpływu na wiązanie digoksyny, warfaryny, fenytoiny lub indometacyny z białkami osocza, należy jednak pamiętać o teoretycznej potencjalnej interakcji z innymi lekami wiążącymi się z białkami. Typowe preparaty doksazosyny podawano z diuretykami tiazydowymi, furosemidem, betaadrenolitykami, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, antybiotykami, doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego i lekami przeciwzakrzepowymi a w praktyce klinicznej nie stwierdzono interakcji lekowych. Nie ma jednak danych z formalnych badań interakcji lekowych. Badania in vitro wskazują, że doksazosyna jest substratem cytochromu P450 3A4 (CYP 3A4). Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania doksazosyny z silnymi inhibitorami CYP 3A4, takimi jak klarytromycyna, indynawir, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon, nelfinawir, rytonawir, sakwinawir, telitromycyna lub worykonazol. Doksazosyna nasila działanie innych leków blokujących receptory alfa i innych leków przeciwnadciśnieniowych polegające na zmniejszaniu ciśnienia tętniczego. W otwartym, randomizowanym, badaniu z grupą kontrolną, z udziałem 22 zdrowych ochotników (mężczyzn) podawanie pojedynczej dawki 1 mg doksazosyny w 1. dniu trwającego cztery dni cyklu podawania doustnego cymetydyny (400 mg 2 razy na dobę) spowodowało 10% wzrost średniego pola pod krzywą (AUC) doksazosyny, przy braku znamiennych statystycznie zmian średniego C_max i średniego okresu półtrwania doksazosyny. Wzrost średniego AUC doksazosyny przyjmowanej z cymetydyną o 10% mieści się w zakresie zmienności międzyosobniczej (27%) średniego AUC doksazosyny przyjmowanej z placebo.

Aurovitas Pharma Polska Sp. z o.o.
ul. Sokratesa 13 D/27
01-909 Warszawa
www.aurovitas.pl