Glukoza 5 Braun 50 mg/ml roztwór do infuzji

100 ml roztworu zawiera 5 g glukozy.

Roztwory o małym stężeniu glukozy są odpowiednią substancją rozcieńczającą dla leków ze względu na fakt, iż glukoza jest naturalnym substratem przemian komórkowych w organizmie i podlega powszechnemu metabolizmowi. W warunkach fizjologicznych glukoza jest najważniejszym węglowodanowym związkiem energetycznym o wartości kalorycznej około 17 kJ/g lub 4 kcal/g. U osób dorosłych prawidłowe stężenie glukozy we krwi na czczo wynosi 70-100 mg/dl lub 3,9 -5,6 mmol/l. Po infuzji glukoza jest najpierw dystrybuowana do przestrzeni wewnątrznaczyniowej, a następnie do przestrzeni śródkomórkowej. W wyniku reakcji glikolizy glukoza jest metabolizowana do pirogronianu. W warunkach tlenowych pirogronian ulega całkowitemu utlenieniu do dwutlenku węgla i wody. W stanie hipoksji pirogronian jest przekształcany do mleczanu, który może częściowo ponownie uczestniczyć w metabolizmie glukozy. Końcowe produkty reakcji całkowitego utleniania glukozy są wydalane przez płuca (dwutlenek węgla) i nerki (woda). Osmolarność wynosi 278 mOsm/l. pH 3,5 - 5,5. Energia 835 kJ/l (200 kcal/l).

Roztwór węglowodanów do podawania dożylnego, do rozpuszczania leków niewykazujących niezgodności farmaceutycznych.

Hiperglikemia, nie odpowiadająca na insulinę w dawkach do 6 jednostek na godzinę. Kwasica mleczanowa. W przypadku konieczności podania większych objętości roztworu, mogą wystąpić dodatkowe przeciwwskazania związane z ładunkiem płynu: przewodnienie hipotoniczne, przewodnienie izotoniczne, ostra niewydolność serca, obrzęk płuc. Roztwór ten nie zawiera elektrolitów, nie można stosować go samego do uzupełniania płynów / nawodnienia.

Istnieją jedynie ograniczone dane (mniej niż 300 pacjentek w ciąży) dotyczące stosowania glukozy w postaci jednowodnej u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu w postaci toksyczności reprodukcyjnej przy stosowaniu dawek terapeutycznych. Roztwór można stosować u kobiet w ciąży, jeśli jego zastosowanie jako roztworu nośnego jest wskazane. Jednak należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania preparatu kobietom ciężarnym w trakcie porodu, zwłaszcza w skojarzeniu z oksytocyną, ze względu na ryzyko wystąpienia hiponatremii. Glukoza i (lub) metabolity są wydzielane do mleka ludzkiego, jednakże w dawkach terapeutycznych nie wykazano wpływu na noworodki/niemowlęta karmione piersią. Roztwór można stosować u kobiet karmiących piersią zgodnie ze wskazaniami.

Dożylnie (we wlewie kroplowym). W trakcie podawania tego roztworu należy uwzględnić całkowite dobowe zapotrzebowanie na płyny i glukozę. Roztwór węglowodanów do podawania dożylnego. Wielkość dawki zależy od wieku, masy ciała, warunków klinicznych i fizjologicznych (równowaga kwasowo-zasadowa) pacjenta. Warunki terapii należy skonsultować ze specjalistą. Roztwór do rozpuszczania leków niewykazujących niezgodności farmaceutycznych. Należy wybrać dawkę preparatu umożliwiającą uzyskanie pożądanego stężenia leku, dla którego 5% roztwór ma zostać użyty jako rozcieńczalnik, biorąc pod uwagę dawkę maksymalną dla roztworu glukozy. Dorośli. Maksymalna dawka dobowa wynosi do 40 ml/kg mc./dobę, co odpowiada 2 g glukozy/kg mc./dobę; szybkość wlewu do 5 ml/kg mc./h, co odpowiada 0,25 g glukozy/kg mc./h. Dzieci. Wielkość dawki zależy od wieku, masy ciała, warunków klinicznych i fizjologicznych (równowaga kwasowo-zasadowa) pacjenta. Warunki terapii należy skonsultować ze specjalistą doświadczonym w stosowaniu terapii dożylnej u dzieci. Dawkowanie tego preparatu należy ograniczyć do minimum. W trakcie podawania tego leku należy suplementować elektrolity. Sposób podania. Roztwór można podawać do żył obwodowych jeśli pozwala na to osmolarność przygotowanej mieszaniny.

Roztwory glukozy do infuzji są zwykle roztworami izotonicznymi. Jednak w organizmie roztwory te mogą stać się hipotoniczne w stosunku do fizjologicznego ciśnienia osmotycznego ze względu na szybki metabolizm glukozy. W zależności od toniczności roztworu, objętości i szybkości infuzji oraz od stanu klinicznego pacjenta i zdolności metabolizowania glukozy, dożylne podanie tych roztworów może spowodować zaburzenia elektrolitowe, w szczególności hiponatremię hipo-lub hiperosmotyczną. Pacjenci z nieosmotycznie stymulowanym uwalnianiem wazopresyny (np. z ostrymi chorobami, dolegliwościami bólowymi, stresem pooperacyjnym, zakażeniami, oparzeniami i chorobami OUN), pacjenci z chorobami serca, wątroby i nerek oraz pacjenci przyjmujący leki z grupy antagonistów wazopresyny są szczególnie narażeni na wystąpienie ostrej hiponatremii po podaniu infuzji płynów hipotonicznych. Ostra hiponatremia może prowadzić do rozwoju ostrej encefalopatii hiponatremicznej (obrzęku mózgu), charakteryzującej się występowaniem bólu głowy, nudności, drgawek, ospałości i wymiotów. Szczególnie narażeni na wystąpienie ciężkiego i zagrażającego życiu obrzęku mózgu w wyniku ostrej hiponatremii są: dzieci, kobiety w wieku rozrodczym oraz pacjenci ze zmniejszoną podatnością mózgowia (np. z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, krwawieniem wewnątrzczaszkowym i po stłuczeniu mózgu). Pacjenci z obrzękiem mózgu są szczególnie narażeni na wystąpienie jego ciężkiego, nieodwracalnego i zagrażającego życiu uszkodzenia. Roztwory węglowodanów niezawierające elektrolitów nie mogą być stosowane w celu uzupełnienia płynów, szczególnie w celu leczenia nawadniającego, bez podania odpowiednich elektrolitów, ponieważ może to prowadzić do spadku stężenia elektrolitów w surowicy, zwłaszcza ciężkiej hiponatremii i hipokaliemii. Szczególnie zagrożone są dzieci, pacjenci w podeszłym wieku oraz pacjenci w złym stanie ogólnym. Należy monitorować stężenie elektrolitów w osoczu oraz równowagę płynów i równowagę kwasowo-zasadową. W szczególności zapewnić należy właściwą suplementację sodu i potasu i nie stosować roztworu bez odpowiedniego uzupełnienia elektrolitów. W przypadku pacjentów z zaburzonym metabolizmem glukozy, np. w wyniku przebytego zabiegu lub urazu, lub pacjentów z cukrzycą, należy zachować ostrożność stosując roztwór glukozy, regularnie monitorować stężenie glukozy i w miarę potrzeb dostosować dawkę. Stany hiperglikemii należy leczyć za pomocą insuliny. Podawanie insuliny powoduje dodatkowe przesunięcie potasu do przestrzeni wewnątrzkomórkowej i w związku z tym może powodować lub nasilić hipokaliemię. W ramach monitorowania pacjenta należy regularnie badać stężenie glukozy we krwi. Podawanie roztworów glukozy nie jest zalecane u pacjentów po ostrym udarze niedokrwiennym (hiperglikemia może nasilać uszkodzenie mózgu w wyniku niedokrwienia i opóźniać powrót do zdrowia). Należy także zachować ostrożność podając roztwór pacjentom z niewydolnością nerek. Płynoterapia dożylna może osłabiać zdolność stabilizowania zawartości płynów i stężenia elektrolitów u dzieci, należy ściśle monitorować pacjentów z tej grupy wiekowej. Należy zapewnić właściwe nawodnienie i przepływ moczu, a także dokładnie monitorować równowagę płynów i stężenie elektrolitów w osoczu i w moczu. Infuzja hipotonicznych płynów w połączeniu z nie-osmotycznym wydzielaniem ADH (w reakcji na ból, w stanie lęku, w fazie pooperacyjnej, w przypadku nudności, wymiotów, gorączki, sepsy, spadku objętości krwi krążącej, zaburzeń oddychania, infekcji OUN oraz zaburzeń metabolicznych i układu dokrewnego) może doprowadzić do hiponatremii. Należy stosować się do informacji bezpieczeństwa dostarczonych przez wytwórcę substancji rozcieńczanej w roztworze i bezpieczeństwa stosowania leku dodawanego do roztworu.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli stosujemy ten lek zgodnie z podanymi instrukcjami nie należy spodziewać się wystąpienia żadnych
działań niepożądanych.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w ulotce, należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

Należy wziąć pod uwagę interakcje z innymi lekami, które wpływają na metabolizm glukozy. Leki nasilające działanie wazopresyjne (podane poniżej) prowadzą do zmniejszenia wydalania przez nerki wody bez elektrolitów i zwiększają ryzyko hiponatremii związanej z leczeniem szpitalnym po nieodpowiednio zbilansowanym leczeniu płynami podawanymi dożylnie. Leki pobudzające uwalnianie wazopresyny, np. chloropropamid, klofibrat, karbamazepina, winkrystyna, selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, 3,4-metylenodioksy-N-metamfetamina, ifosfamid, leki przeciwpsychotyczne, narkotyki. Leki nasilające działanie wazopresyny, np. chloropropamid, NLPZ, cyklofosfamid. Analogi wazopresyny, np. desmopresyna, oksytocyna, wazopresyna, terlipresyna. Inne leki zwiększające ryzyko wystąpienia hiponatremii to również wszystkie leki moczopędne oraz leki przeciwpadaczkowe, takie jak okskarbazepina. Roztwór ma odczyn kwaśny, mogą wystąpić niezgodności w przypadku mieszania z innymi lekami i krwią. Z uwagi na ryzyko pseudoaglutynacji nie należy mieszać koncentratów czerwonych krwinek z preparatem.

Aesculap Chifa Sp. z o.o.
ul. Tysiąclecia 14
64-300 Nowy Tomyśl
61-442-01-00
[email protected]
www.bbraun.pl