Meropenem Kabi 1 g proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji

1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g meropenemu (w postaci trójwodzianu); lek zawiera sód, odpowiednio: 1,96 mmol (45,13 mg) lub 3,92 mmol (90,25 mg) sodu w 1 fiolce.

Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów. Działanie bakteriobójcze polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych przez wiązanie się z białkami wiążącymi penicyliny. Gatunki zwykle wrażliwe na meropenem - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), Staphylococcus spp. (wrażliwe na metycylinę), w tym Staphylococcus epidermidis, Streptococcus agalactiae (grupa B), grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (grupa A); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Serratia marcescens; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptoniphilus asaccharolyticus, Peptostreptococcus spp. (w tym: P. micros, P anaerobius, P. magnus); beztlenowe bakterie Gram-ujemne: Bacteroides caccae, grupa Bacteroides fragilis, Prevotella bivia, Prevotella disiens. Gatunki, wśród których może występować problem oporności nabytej: Enterococcus faecium, Acinetobacter spp., Burkholderia cepacia, Pseudomonas aeruginosa. Drobnoustroje o oporności naturalnej: Stenotrophomonas maltophilia, Legionella spp., Chlamydophila pneumoniae, Chlamydophila psittaci, Coxiella burnetii, Mycoplasma pneumoniae. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są oporne na meropenem. Meropenem wiąże się z białkami osocza w około 2%. Dobrze przenika do większości tkanek i płynów ustrojowych, w tym: płuc, wydzieliny oskrzelowej, żółci, płynu mózgowo-rdzeniowego, tkanek żeńskich narządów płciowych, skóry, powięzi, mięśni i wysięku do jamy otrzewnej. Jest metabolizowany w procesie hydrolizy pierścienia β-laktamowego, z wytworzeniem nieczynnego mikrobiologicznie metabolitu. Jest wydalany przez nerki, głównie w niezmienionej postaci; ok. 2% dawki jest wydalane z kałem. T_0,5 wynosi ok. 1 h.

Leczenie następujących zakażeń u dorosłych i dzieci powyżej 3 miesięcy: ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc; zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; powikłane zakażenia dróg moczowych; powikłane zakażenia jamy brzusznej; zakażenia śródporodowe i poporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Leczenie pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Preparat można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeżeli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na meropenem, inne karbapenemy lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na którykolwiek inny przeciwbakteryjny lek β-laktamowy (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Należy unikać stosowania leku w ciąży. Notowano wydzielanie niewielkich ilości meropenemu do mleka ludzkiego. Meropenemu nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, chyba że spodziewane korzyści dla matki uzasadniają potencjalne ryzyko dla dziecka.

Dożylnie. Dorośli i młodzież. Ciężkie zapalenie płuc (w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc), powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia jamy brzusznej, zakażenia śródporodowe i poporodowe, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg lub 1 g co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2 g co 8 h. Leczenie pacjentów z neutropenią i gorączką: 1 g co 8 h. W leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia wywołane przez mniej wrażliwe rodzaje bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp.) lub w przypadku bardzo ciężkich zakażeń, szczególnie wskazane może być stosowanie dawki do 2 g 3 razy na dobę. Dzieci w wieku od 3 mies. do 11 lat, o mc. do 50 kg. Ciężkie zapalenie płuc (w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc), powikłane zakażenia dróg moczowych, powikłane zakażenia jamy brzusznej, powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 10 lub 20 mg/kg mc. co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy, ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 40 mg/kg mc co 8 h. Leczenie dzieci z neutropenią i gorączką: 20 mg/kg mc. co 8 h. W leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, takich jak zakażenia wywołane przez mniej wrażliwe rodzaje bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter spp.) lub w przypadku bardzo ciężkich zakażeń, szczególnie wskazane może być stosowanie dawki do 40 mg/kg mc. 3 razy na dobę. U dzieci o mc. >50 kg należy podać dawkę jak dla osoby dorosłej. Dzieci <3 mies. W tej grupie wiekowej nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności meropenemu ani nie ustalono optymalnego schematu dawkowania; jednak ograniczone dane farmakokinetyczne świadczą o tym, że odpowiednim schematem dawkowania może być podawanie meropenemu w dawce 20 mg/kg mc. co 8 h. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów dorosłych i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek, dawkę leku należy zmodyfikować, uwzględniając klirens kreatyniny (CCr) - CCr 26-50 ml/min: 1 dawka jednostkowa (zależna od wskazania) co 12 h; CCr 10-25 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 12 h; CCr <10 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 24 h. Dane potwierdzające taką modyfikację dla jednostkowej dawki 2 g są ograniczone. U pacjentów poddawanych hemodializie odpowiednią dawkę należy podać po zakończeniu cyklu hemodializy. Nie ustalono zaleceń dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania meropenemu u dzieci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub z klirensem kreatyniny >50 ml/min nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Sposób podawania. Lek podaje się zwykle w infuzji dożylnej trwającej ok. 15-30 min. Alternatywnie, dawki do 1 g u dorosłych i młodzieży lub do 20 mg/kg mc. u dzieci można podawać we wstrzyknięciu dożylnym, trwającym ok. 5 min. Dostępne są ograniczone dane potwierdzające bezpieczeństwo podawania dorosłym dawki 2 g oraz dzieciom dawki 40 mg/kg mc. we wstrzyknięciu dożylnym.

Przed rozpoczęciem leczenia należy wziąć pod uwagę zasadność zastosowania leku przeciwbakteryjnego z grupy karbapenemów w oparciu o takie czynniki, jak ciężkość zakażenia, występowanie oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne i ryzyko związane z zakażeniem bakterią oporną na karbapenemy. Należy wziąć pod uwagę lokalną częstość występowania oporności szczepów Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa i Acinetobacter spp. na karbapenemy. Podczas leczenia antybiotykami β-laktamowymi zgłaszano ciężkie i sporadycznie zakończone zgonem reakcje nadwrażliwości. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbapenemy, penicyliny lub inne antybiotyki beta-laktamowe, mogą być również nadwrażliwi na meropenem. Przed rozpoczęciem leczenia meropenemem, należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki beta-laktamowe. Jeśli wystąpi ciężka reakcja alergiczna, należy przerwać stosowanie leku i wdrożyć odpowiednie postępowanie. U pacjentów przyjmujących meropenem zgłaszano występowanie ciężkich skórnych działań niepożądanych, takich jak zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczna nekroliza naskórka (TEN), reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), rumień wielopostaciowy (EM) i ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP). Jeśli u pacjenta wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe tych działań niepożądanych, należy natychmiast przerwać stosowanie meropenemu i rozważyć leczenie alternatywne. Podczas stosowania meropenemu zgłaszano występowanie zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem antybiotyków i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest, aby wziąć pod uwagę takie rozpoznanie u pacjentów, u których biegunka wystąpi podczas lub po zakończeniu leczenia meropenemem. Należy rozważyć przerwanie podawania meropenemu i zastosowanie specyficznego leczenia zakażeń Clostridium difficile. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Podczas leczenia karbapenemami, w tym meropenemem, niezbyt często zgłaszano napady drgawek.  Podczas leczenia meropenemem należy ściśle kontrolować czynność wątroby ze względu na ryzyko wystąpienia hepatotoksyczności (zaburzenia czynności wątroby z cholestazą i cytolizą). U pacjentów ze stwierdzonymi chorobami wątroby, należy kontrolować czynność wątroby podczas leczenia meropenemem; dostosowanie dawkowania nie jest konieczne. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania meropenemu i kwasu walproinowego, walproinianu sodu lub walpromidu. Proszek do sporz. roztw. do wstrz. i (lub) inf. (500 mg) zawiera ok. 45,13 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 2,3% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Proszek do sporz. roztw. do wstrz. i (lub) inf. (1 g) zawiera ok. 90,25 mg sodu na fiolkę, co odpowiada 4,5% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie reakcje alergiczne
Jeśli u pacjenta wystąpi ciężka reakcja alergiczna, należy przerwać stosowanie leku Meropenem
Kabi i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Pacjent może pilnie potrzebować pomocy
medycznej. Objawy ciężkiej reakcji alergicznej mogą wystąpić nagle i obejmować:
• ciężką wysypkę, świąd lub pokrzywkę na skórze;
• obrzęk twarzy, warg, języka lub innych części ciała;
• zadyszkę, świszczący oddech lub trudności w oddychaniu;
• ciężkie reakcje skórne, obejmujące:
  − ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym gorączkę, wysypkę skórną, zmiany wyników
    badania krwi służących ocenie czynności wątroby (zwiększenie aktywności enzymów
    wątrobowych) oraz zwiększenie liczby pewnego rodzaju krwinek białych (eozynofilia),
    a także powiększenie węzłów chłonnych. Mogą być one objawami wielonarządowego
    zaburzenia na tle nadwrażliwości, określanego jako reakcja polekowa z eozynofilią
    i objawami ogólnoustrojowymi.
  − ciężką, czerwoną, łuszczącą się wysypkę, guzy skórne zawierające ropę, pęcherze lub
    złuszczanie skóry, które mogą być związane z wysoką gorączką i bólem stawów.
  − ciężkie wysypki skórne, które mogą pojawić się jako czerwonawe, okrągłe plamy na
    tułowiu, często z pęcherzami po środku, złuszczaniem skóry, owrzodzeniami jamy ustnej,
    gardła, nosa, narządów płciowych i oczu i mogą być poprzedzone gorączką i objawami
    grypopodobnymi (zespół Stevensa-Johnsona) lub w cięższej postaci (toksyczna nekroliza
    naskórka).

Uszkodzenie krwinek czerwonych (częstość nieznana)
Do objawów należą:
• niespodziewana duszność;
• czerwony lub brązowy mocz.

Jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów, należy niezwłocznie skontaktować się
z lekarzem.

Inne możliwe działania niepożądane

Często występujące działania niepożądane (rzadziej niż u 1 na 10 pacjentów):
• ból brzucha (żołądka);
• nudności;
• wymioty;
• biegunka;
• ból głowy;
• wysypka, świąd skóry;
• ból i stan zapalny;
• zwiększenie liczby płytek krwi (w wynikach badania krwi);
• zmiany wyników badań krwi, w tym badań określających czynność wątroby.

Niezbyt często występujące działania niepożądane (rzadziej niż u 1 na 100 pacjentów):
• zmiany we krwi, w tym zmniejszenie liczby płytek krwi (może powodować łatwe powstawanie
  siniaków), zwiększenie liczby niektórych krwinek białych, zmniejszenie liczby innych krwinek
  białych, zwiększenie stężenia substancji zwanej bilirubiną; lekarz może zalecić wykonywanie
  kontrolnych badań krwi;
• zmiany wyników badań krwi, w tym badań określających czynność nerek;
• uczucie mrowienia (igły, szpilki);
• zakażenia grzybicze jamy ustnej lub pochwy (pleśniawki);
• zapalenie jelita z biegunką;
• ból żył w miejscu wstrzyknięcia leku Meropenem Kabi;
• inne zmiany we krwi; do objawów należą częste zakażenia, wysoka gorączka i ból gardła;
  lekarz może zalecić wykonywanie kontrolnych badań krwi.

Rzadko występujące działania niepożądane (rzadziej niż u 1 na 1 000 pacjentów):
• drgawki (napady padaczkowe);
• ostra dezorientacja i splątanie (majaczenie).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301
faks: +48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie kanalikowe, przez co hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, wydłuża okres półtrwania w fazie eliminacji oraz zwiększa stężenia meropenemu w osoczu; należy zachować ostrożność podczas leczenia skojarzonego. Jednoczesne podawanie kwasu walproinowego i karbapenemów powodowało zmniejszenie stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60-100% w ciągu 2 dni - należy unikać skojarzonego leczenia kwasu walproinowego, walproinianu sodu, walpromidu i karbapenemów. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i doustnych leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny, może nasilać działanie przeciwzakrzepowe; zaleca się częstą kontrolę INR podczas leczenia i krótko po zakończeniu leczenia skojarzonego. Ponieważ meropenem w niewielkim stopniu wiąże się z białkami osocza, nie należy się spodziewać interakcji zachodzących w tym mechanizmie.

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
22-345-67-89
[email protected]
www.fresenius-kabi.com/pl/