Nableran 1 g proszek do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań i (lub) infuzji

1 fiolka zawiera 500 mg lub 1 g meropenemu (w postaci trójwodzianu). Preparat zawiera sód, odpowiednio: ok. 2 mEq (45 mg) lub ok. 4 mEq (90 mg) sodu w 1 fiolce.

Antybiotyk β-laktamowy z grupy karbapenemów. Gatunki zwykle wrażliwe na meropenem - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus (metycylino-wrażliwe), Staphylococcus spp. (metycylino-wrażliwe, w tym Staphylococcus epidermidis), Streptococcus agalactiae (grupa B), grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus i S. intermedius), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (grupa A); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Citrobacter freundii, Citrobacter koseri, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Neisseria meningitidis, Proteus mirabilis, Proteus vulgaris, Serratia marcescens; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie: Clostridium perfringens, Peptoniphilus asaccharolyticus, Peptostreptococcus spp. (w tym: P. micros, P anaerobius, P. magnus); beztlenowe bakterie Gram-ujemne: Bacteroides caccae, grupa Bacteroides fragilis, Prevotella bivia, Prevotella disiens. Gatunki, wśród których może wystąpić oporność nabyta: Enterococcus faecium, Acinetobacter spp., Burkholderia cepacia, Pseudomonas aeruginosa. Drobnoustroje o oporności naturalnej: Stenotrophomonas maltophilia, Legionella spp., Chlamydophila pneumoniae, Chlamydophila psittaci, Coxiella burnetii, Mycoplasma pneumoniae. Wszystkie gronkowce oporne na metycylinę są oporne na meropenem. Meropenem wiąże się z białkami osocza w ok. 2%. Dobrze przenika do wielu płynów i tkanek, w tym: do płuc, wydzieliny oskrzelowej, żółci, płynu mózgowo-rdzeniowego, tkanek żeńskich narządów płciowych, skóry, powięzi, mięśni i wysięku do jamy otrzewnej. Jest metabolizowany w procesie hydrolizy pierścienia β-laktamowego, z wytworzeniem nieczynnego mikrobiologicznie metabolitu. Jest wydalany przez nerki, głównie w niezmienionej postaci; ok. 2% dawki jest wydalane z kałem. T_0,5 wynosi ok. 1 h. T_0,5 u dzieci <6 miesięcy wynosi 1,6 h.

Leczenie zakażeń u dorosłych i dzieci >3 mies.: ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne i tzw. respiratorowe zapalenie płuc; zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; powikłane zakażenia dróg moczowych; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zakażenia okołoporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Leczenie pacjentów z bakteriemią, która występuje w związku z którymkolwiek z wyżej wymienionych zakażeń lub jest podejrzewana o taki związek. Lek można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, jeżeli podejrzewa się, że gorączka spowodowana jest zakażeniem bakteryjnym. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na którykolwiek lek przeciwbakteryjny z grupy karbapenemów. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna, ciężka reakcja skórna) na którykolwiek inny przeciwbakteryjny lek β-laktamowy (np. penicyliny lub cefalosporyny).

Należy unikać stosowania meropenemu w ciąży. Notowano wydzielanie niewielkich ilości meropenemu z mlekiem kobiety. Meropenemu nie należy stosować u kobiet karmiących piersią, chyba że spodziewane korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla dziecka.

Dożylnie. Dorośli i młodzież. Ciężkie zapalenie płuc, w tym szpitalne zapalenie płuc i tzw. respiratorowe zapalenie płuc; powikłane zakażenia układu moczowego; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; zakażenia okołoporodowe; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg lub 1 g co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 2 g co 8 h. Pacjenci z neutropenią i gorączką: 1 g co 8 h. Dawka do 2 g 3 razy na dobę u dorosłych i młodzieży może być szczególnie odpowiednia podczas leczenia niektórych rodzajów zakażeń, takich jak szpitalne zakażenia spowodowane mniej wrażliwymi rodzajami bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa lub Acinetobacter spp.) lub podczas leczenia bardzo ciężkich zakażeń. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, klirens kreatyniny (CCr) 26-50 ml/min: 1 dawka jednostkowa co 12 h; CCr 10-25 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 12 h; <10 ml/min: 1/2 dawki jednostkowej co 24 h. Meropenem jest usuwany z krążenia podczas hemodializy i hemofiltracji. Odpowiednią dawkę należy podać po zakończeniu cyklu hemodializy. Nie ustalono zaleceń dawkowania u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej. Dostępne są ograniczone dane dotyczące zmiany dawki, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w przypadku podawania leku w dawce jednostkowej 2 g. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek lub CCr >50 ml/min nie ma konieczności modyfikacji dawkowania. Sposób podania. Zazwyczaj w postaci wlewu dożylnego trwającego ok. 15-30 min. Zamiennie, zamiast we wlewie, dawki do 1 g mogą być podawane w postaci wstrzyknięcia dożylnego trwającego ok. 5 min. Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa podawania dawki 2 g we wstrzyknięciu dożylnym u dorosłych. Dzieci od 3 miesięcy do 11 lat, o mc. do 50 kg. Zapalenie płuc, w tym pozaszpitalne i szpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia układu moczowego; powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 10 lub 20 mg/kg mc. co 8 h. Zakażenia płuc i oskrzeli w przebiegu mukowiscydozy; ostre bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: 40 mg/kg mc co 8 h. Pacjenci z neutropenią i gorączką: 20 mg/kg mc. co 8 h. Dawka do 40 mg/kg mc. 3 razy na dobę u dzieci może być szczególnie odpowiednia podczas leczenia niektórych rodzajów zakażeń, takich jak szpitalne zakażenia spowodowane mniej wrażliwymi rodzajami bakterii (np. Enterobacteriaceae, Pseudomonas aeruginosa czy Acinetobacter spp.) lub podczas leczenia bardzo ciężkich zakażeń. U dzieci o masie ciała >50 kg należy podać dawkę jak dla osoby dorosłej. Skuteczność i bezpieczeństwo meropenemu u dzieci <3. mż. nie zostały ustalone, ani nie ustalono dla nich optymalnego schematu dawkowania; ograniczone dane farmakokinetyczne świadczą o tym, że odpowiednim schematem dawkowania może być podawanie meropenemu w dawce 20 mg/kg mc. co 8 h. Szczególne grupy pacjentów. Brak doświadczeń w stosowaniu leku u dzieci z zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. Zazwyczaj we wlewie dożylnym trwającym 15-30 min. Zamiennie, zamiast we wlewie, dawki do 20 mg/kg mc. mogą być podawane w postaci wstrzyknięcia dożylnego trwającego ok 5 min. Dostępne są ograniczone dane dotyczące podawania dzieciom dawki 40 mg/kg mc. we wstrzyknięciu dożylnym.

Podczas wybierania meropenemu do leczenia konkretnego pacjenta należy ocenić przydatność podawania leku przeciwbakteryjnego z grupy karbapenemów na podstawie takich czynników, jak ciężkość zakażenia, występowanie oporności na inne odpowiednie leki przeciwbakteryjne i ryzyko związane z zakażeniem bakteriami opornymi na karbapenemy. Oporność na karbapenemy szczepów z rodziny Enterobacteriaceae, z gatunku Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter baumanii jest zróżnicowana na terenie Europy. Należy wziąć pod uwagę lokalną częstość występowania szczepów opornych na karbapenemy. Tak jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, notowano ciężkie i sporadycznie śmiertelne reakcje nadwrażliwości. Pacjenci, u których w przeszłości wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbapenemy, penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe, mogą być również nadwrażliwi na meropenem. Przed rozpoczęciem leczenia meropenemem należy zebrać szczegółowy wywiad dotyczący występowania w przeszłości reakcji nadwrażliwości na antybiotyki β-laktamowe. Jeśli wystąpi ciężka reakcja alergiczna, należy przerwać stosowanie preparatu i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Ciężkie działania niepożądane dotyczące skóry (SCAR), takie jak pęcherzowy rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona, SJS), toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella, TEN), osutka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), rumień wielopostaciowy (EM) i ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP) zgłaszano u pacjentów otrzymujących meropenem. Jeśli pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na wystąpienie tych reakcji, należy natychmiast przerwać stosowanie meropenemu i rozważyć leczenie alternatywne. Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych notowano występowanie zapalenia okrężnicy związanego ze stosowaniem antybiotyków i rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest, aby wziąć pod uwagę takie rozpoznanie u pacjentów, u których biegunka wystąpi podczas lub po zakończeniu leczenia meropenemem. Należy rozważyć przerwanie podawania leku i zastosowanie specyficznego leczenia zakażeń Clostridium difficile. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę jelit. Podczas leczenia karbapenemami, w tym meropenemem, niezbyt często notowano napady drgawek. Podczas leczenia meropenemem należy ściśle kontrolować czynność wątroby ze względu na ryzyko hepatotoksyczności (zaburzenia czynności wątroby z cholestazą i cytolizą); u pacjentów z chorobami wątroby modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania meropenemu i kwasu walproinowego i (lub) walproinianu sodu/walpromidu. Dawka 500 mg tego leku zawiera ok. 45 mg sodu, co odpowiada 2,25% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Dawka 1 g zawiera ok. 90 mg sodu, co odpowiada 4,5 % zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Ciężkie reakcje alergiczne
Jeśli u pacjenta wystąpią jakiekolwiek z tych objawów przedmiotowych lub podmiotowych należy
niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub pielęgniarką. Pacjent może pilnie potrzebować
pomocy medycznej. Do objawów przedmiotowych i podmiotowych mogą należeć szybko pojawiające
się:
• ciężka wysypka, świąd lub pokrzywka;
• obrzęk twarzy, warg, języka lub innych części ciała;
• duszność, świszczący oddech lub trudności w oddychaniu;
• ciężkie reakcje skórne obejmujące:
  - ciężkie reakcje nadwrażliwości w tym gorączka, wysypka skórna, zmiany wyników badania
    krwi służących ocenie czynności wątroby (zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych)
    oraz zwiększenie liczby pewnego rodzaju krwinek białych (eozynofilów), a także
    powiększenie węzłów chłonnych. Mogą być one objawami wielonarządowego zaburzenia na
    tle nadwrażliwości, określanego jako zespół reakcji polekowej z eozynofilią i objawami
    układowymi (DRESS).
  - ciężką, czerwoną, łuszcząca się wysypkę, guzy skórne zawierające ropę, pęcherze lub
    złuszczanie skóry, które mogą być związane z gorączką i bólem stawów
  - ciężkie wysypki skórne, które mogą pojawić się jako czerwonawe okrągłe plamy na tułowiu,
    często z pęcherzami po środku, złuszczaniem skóry, owrzodzeniami jamy ustnej, gardła, nosa,
    narządów płciowych i oczu i mogą być poprzedzone gorączką i objawami grypopodobnymi
    [pęcherzowy rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona)] lub w bardziej ciężkiej
    postaci (toksyczna nekroliza naskórka).

Uszkodzenie krwinek czerwonych (częstość nieznana)
Do objawów należy:
- wystąpienie niespodziewanej duszności;
- czerwone lub brązowe zabarwienie moczu.

Jeśli wystąpi którykolwiek z powyższych objawów, należy niezwłocznie skontaktować się
z lekarzem.

Inne możliwe działania niepożądane

Często (występują u mniej niż 1 na 10 osób):
- bóle brzucha (żołądka);
- nudności;
- wymioty;
- biegunka;
- ból głowy;
- wysypka, świąd skóry;
- ból i stan zapalny;
- zwiększenie liczby płytek krwi (w badaniu laboratoryjnym);
- zmiany wyników badań laboratoryjnych krwi, w tym badań określających czynność wątroby.

Niezbyt często (występują u mniej niż 1 na 100 osób):
- zmiany we krwi, w tym zmniejszenie liczby płytek krwi (co może powodować łatwe powstawanie
  siniaków), zwiększenie liczby niektórych krwinek białych, zmniejszenie liczby innych krwinek
  białych, zwiększenie stężenia substancji zwanej bilirubiną; lekarz może zalecić wykonywanie
  kontrolnych badań krwi;
- zmiany wyników badań krwi, w tym badań określających czynność nerek;
- uczucie mrowienia (drętwienia i kłucia);
- zakażenia grzybicze jamy ustnej (pleśniawki) lub pochwy;
- zapalenie jelit z biegunką;
- ból żył w miejscu wstrzyknięcia leku Nableran;
- inne zmiany we krwi z objawami obejmującymi częste zakażenia, wysoką gorączkę i ból gardła;
  lekarz może zalecić wykonywanie co pewien czas kontrolnych badań krwi;

Rzadko (występują u mniej niż 1 na 1000 osób):
- drgawki (napady padaczkowe)
- ostra dezorientacja i stan splątania (majaczenie).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309 Strona
internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl Działania niepożądane można zgłaszać również
podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie badano interakcji z innymi lekami niż probenecyd. Probenecyd konkuruje z meropenemem o aktywne wydzielanie kanalikowe, dlatego hamuje wydalanie meropenemu przez nerki, co powoduje wydłużenie T_0,5 w fazie eliminacji oraz zwiększenie stężenia meropenemu w osoczu - należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania. Meropenem wiąże się z białkami osocza w tak małym stopniu, że można się spodziewać, że w tym mechanizmie nie wystąpią interakcje z innymi lekami. Jednoczesne podawanie kwasu walproinowego i karbapenemów powodowało zmniejszenie się stężenia kwasu walproinowego we krwi o 60-100% w ciągu ok. 2 dni. Zmniejszanie się stężenia następuje szybko, jest duże i nie wydaje się możliwe do opanowania, dlatego należy unikać skojarzonego stosowania kwasu walproinowego i (lub) walproinianu sodu/walpromidu i karbapenemów. Jednoczesne stosowanie antybiotyków i warfaryny może nasilać jej działanie przeciwzakrzepowe. U pacjentów otrzymujących leki przeciwbakteryjne często notowano nasilanie się działania przeciwzakrzepowego doustnych leków przeciwzakrzepowych, w tym warfaryny. Ryzyko to może zależeć od rodzaju zakażenia, wieku i stanu ogólnego pacjenta, dlatego trudno ocenić wpływ stosowanego antybiotyku na zwiększenie się wartości międzynarodowego wskaźnika znormalizowanego (INR). Zaleca się częstą kontrolę INR podczas i krótko po zakończeniu jednoczesnego stosowania antybiotyków z lekiem przeciwzakrzepowym. Badania dotyczące interakcji przeprowadzono tylko u dorosłych.

Ranbaxy (Poland) Sp. z o.o. A SUN PHARMA company
ul. Idzikowskiego 16
00-710 Warszawa
22-642-07-75
[email protected]
www.sunpharma.com/poland