Pixalzina 500 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 500 mg metamizolu sodowego jednowodnego. Preparat zawiera laktozę i sód.

Pochodna pirazolonu o działaniu przeciwbólowym, przeciwgorączkowym oraz spazmolitycznym. Mechanizm jego działania nie jest do końca poznany. Niektóre wyniki badań wskazują, że metamizol i jego główny metabolit MAA (4-N-metyloaminoantypiryna) mogą mieć zarówno ośrodkowy, jak i obwodowy mechanizm działania. Po podaniu doustnym metamizol ulega całkowitej hydrolizie do farmakologicznie aktywnego metabolitu MAA (4-metyloaminoantypiryny). Biodostępność MAA wynosi ok. 90% i jest nieco większa po podaniu doustnym niż pozajelitowym. Wiązanie z białkami osocza wynosi 58% dla MAA, 48% dla AA (4-aminoantypiryna ), 18% dla FAA (4-N-formyloaminoantypiryna) i 14% dla AAA (4-N-acetyloaminoantypiryna). Działanie kliniczne wykazuje głównie MAA, w pewnym stopniu także jej metabolit 4-aminoantypiryny (AA). Metabolity 4-N-acetyloaminoantypiryna (AAA) i 4-N-formyloaminoantypiryna (FAA) są prawdopodobnie farmakologicznie nieaktywne. Po doustnym podaniu pojedynczej dawki można było zidentyfikować 85% metabolitów wydalonych z moczem. Z tego 3% (±1%) stanowiła MAA, 6% (±3%) AA, 26% (±8%) AAA i 23% (±4%) FAA. T_0,5 w fazie eliminacji z surowicy wynosił odpowiednio 2,7 h (±0,5 h) dla MAA, 3,7 h (±1,3 h) dla AA, 9,5 h (±1,5) h dla AAA i 11,2 h (±1,5 h) dla FAA.

Leczenie: ostrego, silnego i przewlekłego bólu; wysokiej gorączki, gdy inne metody leczenia są nieskuteczne. Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży ≥15 lat.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne pirazolony (np. fenazon, propyfenazon) lub pirazolidyny (np. fenylobutazon, oksybutazon), dotyczy to również pacjentów, u których po zastosowaniu tych substancji wystąpiła np. agranulocytoza; lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaburzenia czynności szpiku kostnego (np. po leczeniu cytostatykami) lub zaburzenia układu krwiotwórczego. Pacjenci z rozpoznanym zespołem astmy analgetycznej lub znaną nietolerancją na leki przeciwbólowe objawiające się pokrzywką, obrzękiem naczynioworuchowym, tj. pacjenci, którzy reagują skurczem oskrzeli lub inną reakcją rzekomoanafilaktyczne (np. pokrzywka, nieżyt nosa, obrzęk naczynioruchowy) na salicylany, paracetamol lub inne nieopioidowe leki przeciwbólowe, takie jak: diklofenak, ibuprofen, indometacyna lub naproksen. Wrodzony niedobór dehydrogenazy G-6-PD (zagrożenie hemolizą). Ostra przerywana porfiria wątrobowa (ryzyko wywołania napadu porfirii). III trymestr ciąży.

Stosowanie metamizolu w I i II trymestrze ciąży nie jest wskazane. Stosowanie w III trymestrze jest przeciwwskazane, ponieważ powiązane jest z ryzykiem toksycznego działania na płód (zaburzenia czynności nerek i zwężenie przewodu tętniczego). W przypadku nieumyślnego przyjęcia metamizolu w III trymestrze ciąży, należy kontrolować wody płodowe i przewód tętniczy w badaniach ultrasonograficznych i echokardiograficznych. Metamizol przenika przez barierę łożyska. Na podstawie publikowanych danych dotyczących kobiet w ciąży narażonych na działanie metamizolu w I trymestrze (n=568), nie zidentyfikowano dowodów na występowania działania teratogennego lub toksycznego na zarodek. W wybranych przypadkach, pojedyncze dawki metamizolu w I i II trymestrze mogą być dopuszczalne, w razie braku innych możliwości leczenia. W badaniach na zwierzętach metamizol miał szkodliwy wpływ na rozrodczość, ale nie działał teratogennie. Produkty rozkładu metamizolu przenikają do mleka matki w znaczących ilościach i nie można wykluczyć ryzyka dla niemowlęcia karmionego piersią. Z tego względu należy w szczególności unikać wielokrotnego stosowania metamizolu w okresie karmienia piersią. W przypadku jednorazowego podania metamizolu należy zalecić matkom odciąganie i wylewanie pokarmu przez 48 h od przyjęcia dawki.

Doustnie. Dawkowanie zależy od natężenia bólu lub gorączki oraz indywidualnej odpowiedzi na lek. Zawsze należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną w łagodzeniu bólu i (lub) gorączki. W wielu przypadkach podanie doustne jest wystarczające do osiągnięcia zadowalającego złagodzenia bólu. Jeżeli wymagany jest szybki początek działania przeciwbólowego lub jeśli podanie doustne nie jest wskazane (np. w przypadku wymiotów, zaburzeń połykania itp.), zaleca się podanie dożylne lub domięśniowe. Należy jednak wziąć pod uwagę, że podawanie pozajelitowe wiąże się z wysokim ryzykiem reakcji anafilaktycznych i (lub) anafilaktoidalnych. Dorośli i młodzież w wieku powyżej 15 lat (mc. >53 kg): 500-1000 mg (1-2. tabl.) w dawce pojedynczej, którą można przyjmować do 4 razy na dobę w odstępach co 6-8 h. Maksymalna dawka dobowa wynosi 4000 mg. Wyraźnego działania leku można spodziewać się po 30-60 min po podaniu doustnym i zwykle utrzymuje się ono ok. 4 h. Czas trwania leczenia zależy od rodzaju i ciężkości choroby. W przypadku długotrwałego stosowania leku wymagane są regularne badania krwi, w tym morfologia z rozmazem. Szczególne grupy pacjentów. W przypadku zaburzenia czynności nerek lub wątroby szybkość eliminacji jest zmniejszona, dlatego należy unikać wielokrotnego podawania dużych dawek. Nie ma konieczności zmniejszenia dawki, gdy lek stosowany jest przez krótki czas. Dotychczasowe doświadczenie związane z długotrwałym stosowaniem metamizolu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby i nerek są niewystarczające. U pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów osłabionych i pacjentów ze zmniejszoną wartością CCr dawkę należy zmniejszyć ze względu na możliwość wydłużenia czasu eliminacji z organizmu produktów metabolizmu metamizolu. Preparat nie jest zalecany do stosowania u dzieci w wieku poniżej 15 lat ze względu na stałą zawartość 500 mg metamizolu w każdej tabletce. Dostępne są inne postacie farmaceutyczne i (lub) moce, których dawkę można odpowiednio dostosować dla młodszych dzieci. Sposób podania. Tabletki zaleca się połykać w całości, bez rozgryzania, popijając dostateczną ilością wody (ok. pół szklanki). Lek można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku.

Agranulocytoza (w tym dane z Kominikatu bezpieczeństwa z dnia 6 grudnia 2024). Agranulocytoza wywołana metamizolem jest zaburzeniem pochodzenia immunoalergicznego, trwającym co najmniej 1 tydz. Reakcje te są bardzo rzadkie, mogą być poważne i zagrażać życiu, a nawet mogą być śmiertelne. Nie są zależne od dawki i mogą wystąpić w dowolnym momencie leczenia. Należy poinformować pacjentów, aby natychmiast przerwali leczenie i skontaktowali się z lekarzem, jeśli wystąpią u nich którekolwiek z następujących objawów, które mogą być związane z neutropenią: gorączka, dreszcze, ból gardła, bolesne zmiany błony śluzowej, zwłaszcza w jamie ustnej, nosie i gardle lub w okolicy narządów płciowych lub odbytu. Pacjenci powinni być poinformowani o potrzebie zachowania czujności w związku z tymi objawami, ponieważ mogą one wystąpić w dowolnym momencie leczenia, nawet wkrótce po jego zakończeniu. Jeśli metamizol jest stosowany w leczeniu gorączki, niektóre objawy pojawiającej się agranulocytozy mogą nie zostać zauważone. Dodatkowo, objawy mogą być maskowane u pacjentów otrzymujących antybiotykoterapię. W przypadku podejrzenia agranulocytozy należy natychmiast wykonać pełną morfologię krwi (w tym morfologię krwi z rozmazem), a leczenie należy przerwać w czasie oczekiwania na wyniki. W przypadku potwierdzenia agranulocytozy nie wolno wznawiać leczenia. Należy monitorować morfologię krwi aż do powrotu do pierwotnych wartości. W przypadku długotrwałego leczenia metamizolem wymagana jest również regularna morfologia krwi (w tym morfologia krwi z rozmazem). Rutynowe monitorowanie morfologii krwi u pacjentów, u których stosuje się leki z metamizolem nie jest już zalecane. Pancytopenia. W przypadku wystąpienia pancytopenii leczenie należy natychmiast przerwać, a morfologię krwi należy kontrolować do czasu jej unormowania. Należy poinformować wszystkich pacjentów, aby zgłosili się do lekarza, jeżeli podczas leczenia wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe (np. pogorszenie stanu ogólnego, infekcja, utrzymująca się gorączka, krwiaki, krwawienia, nudności) wskazujące na dyskrazję krwi. Ciężkie reakcje skórne. Pacjentów należy poinformować na temat objawów przedmiotowych i podmiotowych tych reakcji oraz ściśle monitorować pod kątem reakcji skórnych. Jeśli wystąpią oznaki i objawy sugerujące te reakcje, metamizol należy natychmiast odstawić i w żadnym momencie nie należy go ponownie stosować. Reakcje anafilaktyczne i (lub) anafilaktoidalne. Potencjalne ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji anafilaktoidalnych wyraźnie wzrasta u pacjentów z: zespołem astmy przeciwbólowej lub nietolerancją leków przeciwbólowych objawiającą się pokrzywką i obrzękiem naczynioruchowym; astmą oskrzelową, szczególnie u pacjentów z współistniejącym zapaleniem zatok przynosowych i polipami nosa; przewlekłą pokrzywką; nietolerancją i (lub) nadwrażliwością na barwniki (np. tartrazynę) lub konserwanty (np. benzoesany); nietolerancją alkoholu objawiająca się kichaniem, łzawieniem oczu i silnym uderzeniem gorąca w reakcji nawet na minimalne ilości alkoholu (taka nietolerancja alkoholu może wskazywać na nierozpoznaną wcześniej astmę analgetyczną). Przed podaniem metamizolu należy przeprowadzić odpowiedni wywiad z pacjentem. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych metamizol można stosować wyłącznie po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. Jeżeli zajdzie konieczność podania metamizolu w tych przypadkach należy podawać go w warunkach ścisłej kontroli lekarskiej, z zapewnieniem możliwości udzielenia pomocy w nagłym przypadku na oddziale ratunkowym. U pacjentów z uczuleniem może dojść do wstrząsu anafilaktycznego - należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z astmą lub atopią. Pojedyncze reakcje hipotensyjne. Wystąpienie tych reakcji jest bardziej prawdopodobne podczas podawania pozajelitowego, niż przy podaniu doustnym. Ryzyko wystąpienia takich reakcji jest również zwiększone u: pacjentów z istniejącym wcześniej niedociśnieniem, hipowolemią lub odwodnieniem, niestabilnym krążeniem lub początkową niewydolnością krążenia; pacjentów z wysoką gorączką. Z tego względu należy starannie rozważyć potrzebę podania leku takim pacjentom, a w razie jego zastosowania prowadzić ścisły nadzór. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia reakcji hipotensyjnych, konieczne może okazać się podjęcie działań zapobiegawczych (np. wyrównanie zaburzeń krążenia). U pacjentów, u których należy unikać obniżenia ciśnienia krwi, np. w przypadku ciężkiej choroby wieńcowej lub istotnych zwężeń naczyń domózgowych metamizol można podawać tylko pod ścisłą kontrolą parametrów hemodynamicznych. W przypadku zaburzenia czynności nerek lub wątroby szybkość eliminacji jest zmniejszona, dlatego należy unikać podawania dużych dawek. Polekowe uszkodzenie wątroby. U pacjentów leczonych metamizolem zgłaszano przypadki ostrego zapalenia wątroby, przebiegającego głównie z uszkodzeniem komórek wątrobowych i pojawiającego się w okresie od kilku dni do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmują zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych w surowicy, z żółtaczką lub bez, często w kontekście reakcji nadwrażliwości na inne leki (np. wysypka skórna, dyskrazje komórek krwi, gorączka i eozynofilia) lub z jednoczesnymi cechami zapalenia wątroby na podłożu autoimmunologicznym. U większości pacjentów objawy ustępowały po przerwaniu leczenia metamizolem, jednak w pojedynczych przypadkach zgłaszano progresję do ostrej niewydolności wątroby z koniecznością przeszczepienia tego narządu. Mechanizm powstawania uszkodzenia wątroby na skutek stosowania metamizolu nie jest jasno określony, ale dane wskazują na występowanie mechanizmu immunologiczno-alergicznego. Pacjentów należy informować o konieczności kontaktu z lekarzem w przypadku wystąpienia objawów świadczących o uszkodzeniu wątroby. U takich pacjentów należy przerwać leczenie metamizolem i wykonać badania czynności wątroby. Metamizolu nie należy ponownie wprowadzać u pacjentów z epizodem uszkodzenia wątroby podczas leczenia metamizolem, u których nie ustalono innej przyczyny uszkodzenia wątroby. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera laktozę -nie powinien byc stosowany u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, całkowitym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Preparat zawiera 32,7 mg sodu na tabletkę, co odpowiada 1,6% zalecanej przez WHO maksymalnej dawki dobowej sodu u osób dorosłych, która wynosi 2 g.

Niezbyt często: reakcje hipotensyjne. Rzadko: niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza i pancytopenia (w tym przypadki śmiertelne), leukopenia, małopłytkowość, wstrząs anafilaktyczny, reakcje anafilaktoidalne lub anafilaktyczne, reakcje skórne i błon śluzowych (świąd, pieczenie, zaczerwienienie, pokrzywka, obrzęk), duszność i rzadziej dolegliwości żołądkowo-jelitowe, wysypka. Bardzo rzadko: pogorszenie niewydolności nerek (zwłaszcza u pacjentów z chorobą nerek w wywiadzie może wystąpić ciężkie zaburzenie czynności nerek, w niektórych przypadkach ze skąpomoczem, bezmoczem lub białkomoczem). Częstość nieznana: zespół Kounisa, krwawienia żołądkowo-jelitowe, polekowe uszkodzenie wątroby (w tym ostre zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych), inne wysypki polekowe, ciężkie reakcje skórne (zespół Stevensa-Johnsona SJS, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka TEN, reakcja na lek z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi DRESS), ostre śródmiąższowe zapalenie nerek. Uważa się, że zaburzenia krwi związane ze stosowaniem leku mają charakter immunologiczny. Reakcje te mogą również wystąpić, nawet jeśli wcześniejsze podanie metamizolu przebiegało bez powikłań. Pojedyncze przypadki dowodzą, że ryzyko agranulocytozy może być potencjalnie wyższe, jeśli metamizol jest podawany dłużej niż 1 tydz. Ta reakcja nie jest zależna od dawki i może wystąpić w dowolnym momencie leczenia. Charakteryzuje się wysoką gorączką, dreszczami, bólami gardła, trudnościami w połykaniu oraz stanami zapalnymi jamy ustnej, nosa, gardła i narządów płciowych lub odbytu. U pacjentów otrzymujących antybiotyki objawy te mogą jednak być minimalne. Obrzęk węzłów chłonnych lub śledziony jest niewielki lub nie ma go w ogóle. Szybkość sedymentacji erytrocytów jest znacznie przyspieszona, granulocyty są znacznie zmniejszone lub całkowicie nieobecne. Zwykle, ale nie w każdym przypadku, wartości hemoglobiny, erytrocytów i płytek krwi są prawidłowe. Typowe objawy małopłytkowości to zwiększona skłonność do krwawień oraz występowanie wybroczyn na skórze lub błonach śluzowych. Reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne mogą być poważne lub zagrażające życiu, a w niektórych przypadkach nawet śmiertelne. Mogą również wystąpić w przypadku, gdy poprzednie wielokrotne podawanie metamizolu przebiegło bez powikłań. Mogą rozwinąć się natychmiast lub kilka godzin po podaniu metamizolu; jednak zwykle pojawiają się w ciągu 1. h po użyciu. U pacjentów z zespołem astmy przeciwbólowej nietolerancja zwykle objawia się atakiem astmy.

Podawanie dodatkowo metamizolu wraz z metotreksatem może nasilać toksyczność hematologiczną metotreksatu, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku - należy unikać tego połączenia. Metamizol może zmniejszać wpływ kwasu acetylosalicylowego (ASA) na agregację trombocytów; metamizol należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących małe dawki kwasu acetylosalicylowego w celu kardioprotekcji. Metamizol może indukować enzymy metabolizujące, w tym CYP2B6 i CYP3A4. Jednoczesne podawanie metamizolu i bupropionu, efawirenzu, metadonu, walproinianu, cyklosporyny, takrolimusu lub sertraliny może zmniejszyć stężenie tych leków w osoczu i potencjalnie zmniejszać ich skuteczność kliniczną; zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego podawania z metamizolem; odpowiednio należy monitorować odpowiedź kliniczną i (lub) stężenie leku.

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
22-375-92-00
[email protected]
www.zentiva.pl