Ranacand 8 mg tabletki

1 tabl. zawiera 8 mg lub 16 mg cyleksetylu kandesartanu; tabletki zawierają laktozę.

Cyleksetyl kandesartanu jest pro-lekiem, który podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany (na drodze hydrolizy estru) do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan jest silnym i specyficznym antagonistą receptora angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT₁, blokując efekty działania angiotensyny II. Nie wykazuje aktywności agonistycznej w stosunku do receptora AT₁. Nie jest też inhibitorem ACE - enzymu przekształcającego angiotensynę I w angiotensynę II i rozkładającego bradykininę, z tego względu, w przeciwieństwie do inhibitorów ACE, prawdopodobieństwo wywołania kaszlu jest niewielkie. Nie wiąże się ani nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych, które odgrywają rolę w regulacji układu krążenia. Działanie antagonistyczne na receptory (AT₁) angiotensyny II wywołuje zależne od dawki zwiększenie stężenia reniny, angiotensyny I i angiotensyny II w osoczu oraz zmniejszenie stężenia aldosteronu w osoczu. Bezwzględna biodostępność kandesartanu po podaniu w postaci roztworu doustnego cyleksetylu kandesartanu wynosi ok. 40%. Względna biodostępność kandesartanu po podaniu w postaci tabletki wynosi, w porównaniu z roztworem doustnym, ok. 34%, z bardzo małą zmiennością osobniczą. Szacowana bezwzględna biodostępność po podaniu w postaci tabletki wynosi 14%. Średnie C_max występuje po 3-4 h od zażycia tabletki. Stężenie kandesartanu w surowicy zwiększa się liniowo wraz ze zwiększaniem dawki w zakresie dawek terapeutycznych. Kandesartan wiąże się silnie z proteinami osocza (w ponad 99%). Kandesartan jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem i żółcią i tylko niewielka część jest metabolizowana w wątrobie (CYP2C9). T_0,5 w fazie eliminacji kandesartanu wynosi ok. 9 h. Kandesartan nie kumuluje się po wielokrotnym podaniu dawek. Wydalanie kandesartanu przez nerki odbywa się zarówno na drodze filtracji kłębuszkowej, jak i czynnego wydzielania kanalikowego.

Leczenie nadciśnienia tętniczego pierwotnego u dorosłych. Leczenie nadciśnienia tętniczego u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do <18 lat. Leczenie dorosłych pacjentów z niewydolnością serca i zaburzoną czynnością skurczową lewej komory (frakcja wyrzutowa lewej komory ≤40%), gdy inhibitory ACE nie są tolerowane lub jako lek dodany do inhibitora ACE u pacjentów z utrzymującymi się objawami niewydolności serca, pomimo optymalnej terapii, wówczas gdy antagoniści receptora mineralokortykoidowego nie są tolerowani.

Nadwrażliwość na kandesartan cyleksetylu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby i (lub) cholestaza. Jednoczesne stosowanie z lekami zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Dzieci w wieku poniżej 1 roku. II i III trymestr ciąży.

Stosowanie kandesartanu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane - lek działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia). W przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu. Niemowlęta, których matki przyjmowały AIIRA, należy starannie obserwować w kierunku wystąpienia niedociśnienia. Nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami AIIRA w okresie ciąży. Jeżeli kontynuacja leczenia inhibitorami AIIRA nie jest uważana za konieczną, pacjentki planujące ciążę powinny przejść na alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w okresie ciąży. W momencie stwierdzenia ciąży leczenie inhibitorami AIIRA należy natychmiast przerwać i jeżeli jest to odpowiednie, wdrożyć alternatywne leczenie. U pacjentek miesiączkujących należy regularnie oceniać ewentualność ciąży. Konieczne jest przekazanie pacjentce odpowiednich informacji i (lub) podjęcie odpowiednich działań w celu zapobieżenia ekspozycji na lek podczas ciąży. Z uwagi na brak dostępnych danych dotyczących stosowania kandesartanu w okresie karmienia piersią, nie zaleca się stosowania kandesartanu, korzystniejsze jest zastosowanie terapii o lepiej ustalonych profilach bezpieczeństwa stosowania w czasie karmienia piersią, w szczególności w razie karmienia noworodków lub wcześniaków.

Doustnie. Nadciśnienie tętnicze. Dorośli: zalecana dawka początkowa i zwykle stosowana dawka podtrzymująca wynosi 8 mg raz na dobę. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Jeżeli leczenie dawką 8 mg nie pozwala na odpowiednią kontrolę ciśnienia tętniczego, należy zwiększyć dawkę do 16 mg raz na dobę lub do dawki maksymalnej - 32 mg raz na dobę. Leczenie należy ustalać zależnie od reakcji ciśnienia tętniczego. Lek może być stosowany równocześnie z innymi środkami obniżającymi ciśnienie. Zaobserwowano, że stosowanie hydrochlorotiazydu równocześnie z dowolną dawką preparatu powoduje dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z ryzykiem wystąpienia niedociśnienia tętniczego takich jak pacjenci, u których istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zmniejszenia objętości wewnątrznaczyniowej, należy rozważyć rozpoczęcie leczenia dawką 4 mg. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (w tym u pacjentów poddawanych hemodializie) oraz u pacjentów z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby dawka początkowa wynosi 4 mg; dawkę należy stopniowo zwiększać w zależności od uzyskanej odpowiedzi. Nie należy stosować leku u pacjentów z poważnym zaburzeniem wątroby i (lub) z cholestazą. U pacjentów rasy czarnej częściej może być konieczne zwiększenie dawki i leczenie skojarzone. Dzieci i młodzież w wieku od 6 do <18 lat: zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg raz na dobę. U pacjentów z niewystarczającą kontrolą ciśnienia tętniczego dawkę można zwiększyć maksymalnie do 8 mg raz na dobę (u dzieci o mc. <50 kg) lub do 8 mg raz na dobę i następnie w razie konieczności do 16 mg raz na dobę (u dzieci o mc. ≥50 kg). U dzieci i młodzieży nie badano dawek >32 mg na dobę. Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. U dzieci, u których możliwe jest zmniejszenie objętości płynu wewnątrznaczyniowego (np. pacjentów otrzymujących leki moczopędne, zwłaszcza z zaburzeniami czynności nerek), leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem medycznym i rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej niż zwykle zalecana. Nie badano działania kandesartanu u dzieci z GFR <30 ml/min/1,73 m² pc. U dzieci rasy czarnej działanie kandesartanu jest słabsze. Dzieci w wieku od poniżej 1 roku do <6 lat. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności kandesartanu u dzieci w wieku od 1 roku do <6 lat; brak zaleceń dotyczących możliwego dawkowania. Stosowanie leku u dzieci w wieku <1 roku jest przeciwwskazane. Niewydolność serca. Dorośli: dawka początkowa wynosi 4 mg raz na dobę. Dawkę tę zwiększa się stopniowo do dawki docelowej 32 mg raz na dobę (dawka maksymalna) lub do największej dawki tolerowanej, przez podwajanie dawki w odstępach co najmniej 2 tyg. U pacjentów z niewydolnością serca należy regularnie oceniać czynności nerek (w tym stężenie kreatyniny) i kontrolować stężenie potasu we krwi. Kandesartan może być podawany jednocześnie z innymi lekami stosowanymi w leczeniu niewydolności serca, w tym z inhibitorami ACE, β-adrenolitykami, lekami moczopędnymi i glikozydami naparstnicy lub kombinacją tych leków. Lek można podawać z inhibitorem ACE pacjentom z objawami niewydolności serca mimo optymalnej standardowej terapii, gdy leki z grupy antagonistów receptorów dla mineralokortykosteroidów nie są tolerowane. Skojarzone stosowanie inhibitora ACE, leku moczopędnego oszczędzającego potas i kandesartanu nie jest zalecane i może być brane pod uwagę jedynie po dokładnym rozważeniu możliwych korzyści i ryzyka. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki początkowej u pacjentów w podeszłym wieku lub u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, zaburzeniami czynności nerek lub łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby. Dzieci i młodzież. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności kandesartanu w leczeniu niewydolności serca u dzieci i młodzieży <18 rż. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować raz na dobę, niezależnie od posiłków. Jedzenie nie wpływa na biodostępność cyleksetylu kandesartanu. Tabletki można dzielić na równe dawki.

Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II (ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w tym kandesartanem, notowano występowanie obrzęku naczynioruchowego jelit, z objawami jak: ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka, które ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami receptora angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy przerwać stosowanie kandesartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Podczas leczenia kandesartanem u podatnych pacjentów można spodziewać się wystąpienia zmian w czynności nerek. Podczas stosowania leku u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i z zaburzeniem czynności nerek zaleca się okresowe badanie stężenia potasu i kreatyniny w surowicy. Dane dotyczące stosowania leku u pacjentów z bardzo ciężką lub schyłkową niewydolnością nerek (CCr <15 ml/min) są ograniczone. U tych pacjentów dawka kandesartan powinna być ostrożnie zwiększana z równoczesną kontrolą ciśnienia tętniczego. Badanie pacjentów z niewydolnością serca powinno obejmować okresowe badanie czynności nerek, szczególnie u osób w wieku 75 lat lub starszych oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Zaleca się kontrolowanie stężenia kreatyniny i potasu w surowicy podczas zwiększania dawki kandesartanu. Badania kliniczne dotyczące niewydolności serca nie obejmowały pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy >265 μmol/l (>3 mg/dl). Stosowanie kandesartanu u dzieci ze wskaźnikiem filtracji kłębuszkowej <30 ml/min/1,73 m² nie było badane. Ryzyko działań niepożądanych, zwłaszcza niedociśnienia, hiperkaliemii oraz pogorszenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek) może się zwiększyć, gdy kandesartan jest stosowany jednocześnie z inhibitorem ACE. Trójskładnikowe połączenie inhibitora ACE, antagonisty receptora mineralokortykoidowego i kandesartanu również nie jest zalecane. Stosowanie tych połączeń powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty, a czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi pacjenta powinny być ściśle monitorowane. Nie należy jednocześnie stosować inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II u pacjentów z nefropatią cukrzycową. W trakcie dializy blokada receptorów AT₁ może wywołać znaczne zmiany ciśnienia tętniczego na skutek zmniejszenia objętości osocza i zwiększenia aktywności układu RAA. Dlatego u pacjentów hemodializowanych dawka kandesartanu powinna być ostrożnie zwiększana przy jednoczesnej kontroli ciśnienia tętniczego. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki, inne leki wpływające na układ RAA, np. antagoniści receptora angiotensyny II, mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy. Brak doświadczenia dotyczącego stosowania kandesartanu u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. W trakcie leczenia kandesartanem u pacjentów z niewydolnością serca może wystąpić niedociśnienie tętnicze. Niedociśnienie tętnicze może również wystąpić u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową, np. u pacjentów przyjmujących duże dawki leków moczopędnych. Należy zachować ostrożność rozpoczynając leczenie i wyrównać hipowolemię. U dzieci z możliwością zmniejszenia objętości krwi krążącej (np. u pacjentów leczonych lekami moczopędnymi, szczególnie u tych z zaburzeniami czynności nerek), leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim oraz należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej. U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w trakcie znieczulenia i zabiegów chirurgicznych może dochodzić do niedociśnienia tętniczego spowodowanego zahamowaniem układu RAA. W sporadycznych przypadkach, niedociśnienie tętnicze może być ciężkie i może być konieczne podanie dożylne płynów i (lub) leków powodujących skurcz naczyń krwionośnych.  Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej albo kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory. Pacjenci z hiperaldosteronizmem pierwotnym zazwyczaj nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe działające poprzez zahamowanie układu RAA. W związku z tym nie zaleca się stosowania kandesartanu w takich przypadkach. Podczas jednoczesnego stosowania kandesartanu i leków moczopędnych oszczędzających potas, preparatów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych leków mogących zwiększać stężenie potasu (np. heparyna) u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym może wystąpić zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Należy kontrolować stężenie potasu. U pacjentów z niewydolnością serca leczonych kandesartanem może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się okresowe badanie stężenia potasu w surowicy. Nie zaleca się łączenia ACE inhibitorów, leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton) i kandesartanu. Równoczesne stosowanie powyższych leków powinno być poprzedzone szczegółową oceną potencjalnych zysków i strat dla pacjenta. U pacjentów, u których napięcie naczyń oraz czynność nerek w znacznym stopniu zależą od aktywności układu RAA (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca lub z chorobą nerek jako chorobą podstawową, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), leczenie innymi lekami wpływającymi na ten układ może prowadzić do wystąpienia ostrego niedociśnienia, azotemii, skąpomoczu lub rzadziej, ostrej niewydolności nerek. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia podobnych działań podczas stosowania leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobą niedokrwienną mózgu może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. Działanie przeciwnadciśnieniowe kandesartanu może być wzmocnione stosowaniem innego leku obniżającego ciśnienie tętnicze, niezależnie czy lek ten jest przepisany w celu obniżenia ciśnienia tętniczego czy stosowanie leku wynika z innych wskazań. Substancja pomocnicza. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, Ranacand może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one
wystąpią. Istotne jest, aby pacjent znał możliwe działania niepożądane.

Ciężkie działania niepożądane
Należy zaprzestać stosowania leku Ranacand i natychmiast skontaktować się z lekarzem, jeśli
wystąpi którykolwiek z poniższych objawów alergicznych:
- duszność, z obrzękiem twarzy, ust, języka i (lub) gardła lub bez obrzęku
- obrzęk twarzy, jamy ustnej i (lub) gardła, który może powodować trudności w przełykaniu
- silny świąd skóry (z guzkami).

Lek Ranacand może powodować zmniejszenie liczby białych krwinek. Pacjent może mieć osłabioną
odporność, czuć się zmęczonym, być podatnym na infekcje oraz mieć gorączkę. Jeśli wystąpi
którekolwiek z powyższych należy skontaktować się z lekarzem.

Lekarz może zlecić badania kontrolne krwi, aby ocenić czy lek Ranacand wpływa na wyniki badań
krwi (agranulocytoza).

Inne działania niepożądane

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić u 1 na 10 osób):
- uczucie zawrotów głowy lub „wirowania”,
- ból głowy,
- zakażenia dróg oddechowych,
- niskie ciśnienie krwi. Może powodować uczucie osłabienia i zawroty głowy,
- zmiany w wynikach badań krwi:
  - wzrost stężenia potasu we krwi, szczególnie gdy pacjent cierpi na niewydolność nerek lub
    niewydolność serca. W przypadku zaostrzenia objawu pacjent może czuć się zmęczony, słaby,
    mieć zaburzenia rytmu serca, a także odczuwać mrowienie,
- zmiany w czynności nerek, szczególnie gdy pacjent cierpi na niewydolność nerek lub
  niewydolność serca. W bardzo rzadkich przypadkach nerki mogą przestać pracować.

Bardzo rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u 1 na 10000 osób):
- obrzęk twarzy, ust, języka i/lub gardła,
- spadek liczby czerwonych lub białych komórek krwi. Pacjent może czuć się zmęczony, może
  być podatny na infekcje i mieć podwyższoną temperaturę,
- wysypka, pokrzywka,
- swędzenie,
- ból pleców, stawów i mięśni,
- zmiany w czynności wątroby, włączając zapalenie wątroby. Pacjent może czuć się zmęczony,
  może zauważyć zażółcenie skóry i białkówek oczu, odczuwać symptomy podobne do grypy.
- nudności,
- kaszel,
- zmiany w wynikach badań krwi:
- zmniejszenie stężenia sodu we krwi. W przypadku zaostrzenia objawu pacjent może
  odczuwać osłabienie, brak energii oraz skurcze mięśni.
- Obrzęk naczynioruchowy jelit: obrzęk w jelicie z takimi objawami, jak ból brzucha, nudności,
  wymioty i biegunka

Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- biegunka

Inne działania niepożądane występujące u dzieci i młodzieży
Działania niepożądane u dzieci leczonych z powodu wysokiego ciśnienia tętniczego krwi wydają się
być podobne do tych obserwowanych u pacjentów dorosłych, ale występują częściej. Bardzo często
występuje u dzieci zapalenie gardła, często występuje katar, gorączka i przyspieszony rytm serca,
jednak nie zaobserwowano tych działań u dorosłych.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa; tel.: 22 49 21 301; faks: 22 49 21 309;
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie kandesartanu z lekami zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii. Kliniczne badania farmakokinetyczne były prowadzone z następującymi związkami: hydrochlorotiazyd, warfaryna, digoksyna, doustne środki antykoncepcyjne (tj. etynyloestradiol/lewonorgestrel), glibenklamid, nifedypina i enalapryl. Nie zaobserwowano interakcji o znaczeniu klinicznym. W trakcie równoczesnego stosowania leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli zawierających potas, lub innych leków które mogą zwiększać stężenie potasu (np. heparyny) należy monitorować poziom potasu. Przemijające zwiększenie stężenia litu w surowicy i wystąpienie objawów toksyczności obserwowano podczas jednoczesnego stosowania preparatów litu i inhibitorów ACE. Podobne działanie może wystąpić podczas jednoczesnego stosowania leków z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Nie zaleca się łączenia kandesartanu z litem. W przypadku gdy leczenie skojarzone z litem jest konieczne, zaleca się kontrolowanie stężenia litu w surowicy. Gdy leki z grupy antagonistów receptora angiotensyny II stosowane są jednocześnie z NLPZ (np. selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy (>3 g/dobę) i nieselektywnymi lekami z grupy NLPZ), może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i leków z grupy NLPZ może prowadzić do wystąpienia ryzyka pogorszenia czynności nerek, w tym do możliwości wystąpienia ostrej niewydolności nerek, oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy, w szczególności u pacjentów z wcześniej istniejącą słabą czynnością nerek. Podczas równoczesnego podawania tych leków należy zachować ostrożność, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Pacjentów należy odpowiednio nawadniać oraz rozważyć kontrolę czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego a następnie przeprowadzać badania okresowe.

Ranbaxy (Poland) Sp. z o.o. A SUN PHARMA company
ul. Idzikowskiego 16
00-710 Warszawa
22-642-07-75
[email protected]
www.sunpharma.com/poland