Zomikos 4 mg/5 ml konc. do sporządzenia roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 4 mg bezwodnego kwasu zoledronowego.

Silny inhibitor osteoklastycznej resorpcji tkanki kostnej. Hamuje resorpcję kości nie wpływając negatywnie na tworzenie, mineralizację oraz właściwości mechaniczne kości. W badaniach przedklinicznych wykazano: in vivo: hamowanie resorpcji kości przez osteoklasty, co zmienia mikrośrodowisko szpiku kostnego powodując zmniejszenie podatności szpiku na wzrost komórek nowotworowych, działanie antyangiogenne i działanie przeciwbólowe; in vitro: hamowanie proliferacji osteoblastów, bezpośrednie działanie cytostatyczne i proapoptotyczne dotyczące komórek nowotworowych, synergizm działania cytostatycznego z innymi lekami przeciwnowotworowymi, działanie przeciwadhezyjne i przeciwinwazyjne. Kwas zoledronowy wiąże się z białkami osocza w około 56%. Nie jest metabolizowany, jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej. W ciągu pierwszych 24 godzin, 39 ± 16% podanej dawki leku pojawia się w moczu, podczas gdy pozostała część wiąże się przede wszystkim z tkanką kostną. Z kości lek uwalnia się bardzo powoli do krążenia ogólnego i jest wydalany przez nerki. Eliminacja leku z organizmu odbywa się trójfazowo: w formie szybkiego dwufazowego usuwania leku z krążenia ogólnego z T_0,5 wynoszącymi odpowiednio 0,24 h i 1,87 h, po którym następuje długa faza eliminacji z T_0,5 wynoszącym 146 h.

Zapobieganie powikłaniom kostnym (złamania patologiczne, złamania kompresyjne kręgów, napromienianie lub operacje kości lub hiperkalcemia wywołana chorobą nowotworową) u dorosłych pacjentów z zaawansowanym procesem nowotworowym z zajęciem kości. Leczenie hiperkalcemii wywołanej chorobą nowotworową (TIH) u dorosłych pacjentów.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne bisfosfoniany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Karmienie piersią.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania kwasu zoledronowego u kobiet w ciąży. Badania nad jego wpływem na płodność zwierząt wykazały toksyczny wpływ na reprodukcję. Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. Preparatu nie należy stosować w okresie ciąży; przeciwwskazane jest jego stosowanie u kobiet karmiących piersią.

Dożylnie, w infuzji. Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku - Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanymi nowotworami z przerzutami do kości: 4 mg kwasu zoledronowego, co 3-4 tyg. Pacjenci powinni równolegle otrzymywać doustną suplementację preparatami wapnia (500 mg/dobę) oraz wit. D (400 j.m./dobę). Leczenie hiperkalcemii w przebiegu choroby nowotworowej : zalecana dawka (stężenie wapnia w surowicy z uwzględnieniem wapnia związanego z albuminami ≥12,0 mg/dl lub ≥3,0 mmol/l) 4 mg w pojedynczej infuzji dożylnej. U pacjentów leczonych z powodu hiperkalcemii w przebiegu choroby nowotworowej, u których występuje łagodne lub umiarkowane upośledzenie czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu <400 µmol/l lub <4,5 mg/dl) nie ma konieczności dostosowania dawki leku. Nie zaleca się stosowania u osób z klirensem kreatyniny <30 ml/min. U osób z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (przed rozpoczęciem terapii, definiowanymi w tej populacji na podstawie wartości Cl_Cr od 30 do 60 ml/min), u których kwas zoledronowy jest stosowany w celu zapobiegania powikłaniom kostnym związanym z zaawansowanym nowotworem z przerzutami do kości zaleca się dawkowanie: u osób z klirensem >60 ml/min dawka wynosi 4 mg; 50-60 ml/min - 3,5 mg; 40-49 ml/min - 3,3 mg; 30-39 ml/min - 3 mg. Podanie mniejszych dawek pacjentom z zaburzeniami czynności nerek pozwoli osiągnąć takie same wartości AUC, jak u pacjentów z klirensem kreatyniny 75 ml/min. Aby przygotować zmniejszone dawki preparatu należy pobrać odpowiednią objętość koncentratu, zgodnie z ustalonym dawkowaniem: 4,4 ml dla dawki 3,5 mg; 4,1 ml dla dawki 3,3 mg; 3,8 ml dla dawki 3,0 mg. Lek należy rozcieńczyć w celu przygotowania roztworu do infuzji w 100 ml 0,9% roztworu chlorku sodowego lub 5% roztworu glukozy. Lek należy podawać w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 15 minut jako osobny roztwór, przez oddzielną linię infuzyjną. Należy utrzymać odpowiedni stan nawodnienia pacjenta przed i po podaniu leku. Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do kości w celu zapobiegania powikłaniom kostnym należy uwzględnić, że początek działania leku występuje po 2-3 miesiącach.

Nie należy stosować preparatu u dzieci w wieku 1 - 17 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności kwasu zoledronowego. Przed rozpoczęciem leczenia pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni. Należy unikać przewodnienia u pacjentów z ryzykiem wystąpienia niewydolności krążenia. Po rozpoczęciu leczenia preparatem należy dokładnie monitorować badane standardowo w hiperkalcemii parametry metaboliczne, takie jak: stężenie wapnia, fosforanów i magnezu w surowicy. W przypadku wystąpienia hipokalcemii, hipofosfatemii lub hipomagnezemii, może być konieczne wprowadzenie krótkotrwałej terapii uzupełniającej. Pacjenci z nieleczoną hiperkalcemią mają z reguły w pewnym stopniu zaburzoną czynność nerek;  należy rozważyć dokładne monitorowanie ich czynności. U pacjentów z TIH i objawami pogorszenia czynności nerek należy ocenić, czy oczekiwane korzyści  wynikające z podawania leku przewyższają możliwe ryzyko. W trakcie stosowania preparatu obserwowano pogorszenie czynności nerek. Ryzyko nefrotoksyczności może wzrastać w przypadku: odwodnienia, zaburzenia czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia, podawania wielu cykli kwasu zolendronowego i innych bisfosfonianów, zastosowania innych leków o działaniu nefrotoksycznym; rzadziej po podaniu 4 mg leku w czasie 15 minut. Nasilenie stopnia niewydolności nerek i konieczności zastosowania dializy obserwowano po zastosowaniu dawki początkowej preparatu lub pojedynczej 4 mg. Wzrost stężenia kreatyniny w surowicy może również wystąpić u pacjentów leczonych długotrwale w zalecanych dawkach w zapobieganiu powikłaniom kostnym. Przed podaniem każdej kolejnej dawki leku należy oznaczyć stężenie kreatyniny we krwi. U pacjentów z przerzutami do kości i łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zaleca się podanie mniejszych dawek leku. W przypadku pogorszenia czynności nerek w trakcie terapii, lek należy odstawić. Terapię można wznowić jedynie wówczas, gdy stężenie kreatyniny w surowicy powróci do wartości wyjściowych z 10% odchyleniem; należy podać taką samą dawkę jak przed przerwaniem leczenia. Nie zaleca się stosowania preparatu u chorych z ciężkim zaburzeniem czynności nerek ze względu na działanie nefrotoksyczne bisfosfonianów, brak szczegółowych danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania preparatu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy ≥400 µmol/l lub ≥4,5 mg/dl dla pacjentów z TIH i ≥265 µmol/l lub ≥3,0 mg/dl dla pacjentów z nowotworami i przerzutami do kości) oraz ograniczone dane farmakokinetyczne dotyczące pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, u których klirens kreatyniny <30 ml/min. Z uwagi na ograniczone dane kliniczne w grupie pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, nie można podać specjalnych zaleceń dla tej grupy. Donoszono o przypadkach martwicy kości szczęki u pacjentów z rozpoznaniem raka otrzymujących bisfosfoniany; wielu z nich otrzymywało chemioterapię i kortykosteroidy. Wystąpienie tego działania niepożądanego jest na ogół związane zabiegiem z zakresu chirurgii szczękowej, np. z ekstrakcją zęba. U wielu pacjentów stwierdzono oznaki miejscowego zakażenia (z zapaleniem szpiku włącznie). U pacjentów ze współistniejącymi czynnikami ryzyka (np. z rozpoznaniem choroby nowotworowej, leczonych chemioterapią, kortykosteroidami lub u osób niezachowujących higieny jamy ustnej) przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy wykonać badanie stomatologiczne wraz z zastosowaniem odpowiedniej profilaktyki. W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy powinni unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych (przy wystąpieniu martwicy kości szczęki te zabiegi mogą ją nasilać). Brak danych potwierdzających zmniejszenie ryzyka martwicy kości szczęki po przerwaniu stosowania bisfosfonianów. W każdym przypadku należy dokonać oceny klinicznej i rozważyć stosunek korzyści do ryzyka. Możliwość wystąpienia martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego należy rozważyć u pacjentów przyjmujących bisfosfoniany, u których występują objawy związane z uchem, w tym przewlekłe zakażenia ucha. U pacjentów leczonych bisfosfonianami może wystąpić ciężki i sporadycznie powodujący niesprawność ból kości, stawów i /lub mięśni (trwający od jednego dnia do kilku miesięcy po rozpoczęciu leczenia; z możliwymi nawrotami po powtórnym zastosowaniu tego samego preparatu lub innego leku z tej grupy). U większości  z nich objawy łagodnieją po zakończeniu leczenia. Zgłaszano przypadki nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej u osób stosujących bisfosfoniany, głównie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Złamania te mogą pojawić się w dowolnym miejscu wzdłuż całej kości udowej. Do tego typu złamań dochodzi po minimalnym urazie lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub ból w pachwinie. W badaniach obrazowych często na kilka tygodni lub miesięcy przed całkowitym złamaniem kości udowej widoczne są cechy złamań z przeciążenia. Złamania często występują obustronnie, dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, u których stwierdzono złamanie trzonu kości udowej, należy zbadać kość udową w drugiej kończynie. Zgłaszano również słabe gojenie się tych złamań. Na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka u pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia oceny. Należy obserwować pacjentów pod kątem występowania bólu w obrębie uda, biodra lub pachwiny. Zaleca się ostrożność podczas stosowania z preparatami, o których wiadomo, że powodują hipokalcemię, ponieważ mogą one mieć synergiczne działanie skutkujące ciężką hipokalcemią. Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie wapnia w surowicy i skorygować istniejącą hipokalcemię.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Najczęściej występujące mają zwykle przebieg łagodny i prawdopodobnie ustąpią w krótkim czasie.

Należy natychmiast poinformować lekarza o występowaniu któregokolwiek z następujących
działań niepożądanych:

Często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10):
- ciężkie zaburzenia czynności nerek (zazwyczaj stwierdzane przez lekarza prowadzącego na
  podstawie specyficznych badań krwi);
- małe stężenie wapnia we krwi.

Niezbyt często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 100):
- ból w jamie ustnej, ból zębów i (lub) szczęki, obrzęk lub niegojące się owrzodzenia w obrębie
  jamy ustnej lub szczęki, obecność wydzieliny, zdrętwienie lub uczucie ciężkości szczęki, lub
  ruszanie się zębów. Mogą to być objawy uszkodzenia kości w szczęce (martwica kości).
  W przypadku wystąpienia takich objawów należy natychmiast poinformować o nich lekarza lub
  lekarza stomatologa podczas stosowania lub po zakończeniu leczenia lekiem Zomikos;
- u pacjentek z osteoporozą pomenopauzalną leczonych kwasem zoledronowym zaobserwowano
  nieregularne bicie serca (migotanie przedsionków). Nie wiadomo, czy to kwas zoledronowy
  powoduje nieregularne bicie serca, jednak należy poinformować lekarza w przypadku
  wystąpienia takich objawów po przyjęciu kwasu zoledronowego;
- ciężkie reakcje alergiczne: duszność, obrzęk głównie twarzy i gardła.

Rzadko (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 1 000):
- jako następstwo małego stężenia wapnia: nieregularne bicie serca (arytmia serca; wtórna do
  hipokalcemii);
- zaburzenie czynności nerek zwane zespołem Fanconiego (potwierdzone przez lekarza po
  wykonaniu określonych badań moczu).

Bardzo rzadko (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10 000):
- jako następstwo małego stężenia wapnia: napady padaczkowe, drętwienie i tężyczka (wtórna do
  hipokalcemii);
- jeśli u pacjenta wystąpi ból ucha, wydzielina z ucha i (lub) zakażenie ucha, należy powiedzieć
  o tym lekarzowi. Mogą to być objawy uszkodzenia tkanki kostnej w uchu.
- bardzo rzadko obserwuje się martwicę kości innych niż szczęka, zwłaszcza biodra i uda. Należy
  natychmiast poinformować lekarza, jeśli wystąpią objawy takie jak pojawienie się lub nasilenie
  bólu, ból lub sztywność podczas lub po zakończeniu leczenia produktem leczniczym Zomikos.

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zapalenie nerek (cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek): przedmiotowe i podmiotowe objawy
  mogą obejmować zmniejszenie objętości moczu, obecność krwi w moczu, nudności, złe
  samopoczucie ogólne.

Należy jak najszybciej poinformować lekarza o następujących działaniach niepożądanych:

Bardzo często (może dotyczyć więcej niż 1 pacjenta na 10):
- małe stężenie fosforanów we krwi.

Często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10):
- ból głowy i objawy grypopodobne obejmujące gorączkę, zmęczenie, osłabienie, senność,
  dreszcze oraz bóle kości, stawów i (lub) mięśni. W większości przypadków specjalne
  leczenie nie jest wymagane, a objawy ustępują po krótkim czasie (kilka godzin lub dni);
- objawy ze strony przewodu pokarmowego w postaci nudności i wymiotów oraz utrata apetytu;
- zapalenie spojówek;
- mała liczba czerwonych krwinek (niedokrwistość).

Niezbyt często (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 100):
- reakcje nadwrażliwości;
- niskie ciśnienie krwi;
- ból w klatce piersiowej;
- reakcje skórne (zaczerwienienie i obrzęki) w miejscu podania, wysypka, swędzenie;
- wysokie ciśnienie krwi, spłycenie oddechu, zawroty głowy, niepokój, zaburzenia snu, zaburzenia
  smaku, drżenie, mrowienie i drętwienie rąk lub stóp, biegunka, zaparcia, ból brzucha, suchość
  jamy ustnej;
- mała liczba białych krwinek i płytek krwi;
- małe stężenie magnezu i potasu we krwi. Lekarz będzie to kontrolował i zleci niezbędne
  badania;
- zwiększenie masy ciała;
- nasilone pocenie;
- senność;
- nieostre widzenie, łzawienie oczu, wrażliwość oczu na światło;
- nagłe uczucie zimna z omdleniem, zwiotczeniem ciała lub zapaścią;
- trudność w oddychaniu, z sapaniem i kaszlem;
- pokrzywka.

Rzadko (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 1 000):
- wolne bicie serca;
- splątanie;
  w rzadkich przypadkach mogą wystąpić nietypowe złamania kości udowej szczególnie
  u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Należy zwrócić się do lekarza
  w przypadku pojawienia się bólu, osłabienia lub uczucia dyskomfortu w okolicy uda, biodra lub
  w pachwinie, ponieważ może to już wcześniej wskazywać na prawdopodobieństwo wystąpienia
  złamania kości udowej;
- choroba śródmiąższowa płuc (zapalenie tkanki otaczającej pęcherzyki płucne);
- objawy grypopodobne, w tym zapalenie stawów i obrzęk stawów;
- bolesne zaczerwienienie i (lub) obrzęk oka.

Bardzo rzadko (może dotyczyć mniej niż 1 pacjenta na 10 000):
- omdlenie spowodowane niskim ciśnieniem krwi;
- silny ból kości, stawów i (lub) mięśni, czasami powodujący unieruchomienie.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
PL-02 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji z powszechnie stosowanymi lekami przeciwnowotworowymi, diuretykami, antybiotykami i lekami przeciwbólowymi (w badaniach klinicznych). Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku podawania leku z antybiotykami z grupy aminoglikozydów, ponieważ łącznie mogą one wywoływać efekt addycyjny, w wyniku czego mniejsze stężenie wapnia w surowicy krwi utrzymuje się przez dłuższy okres niż wymagany. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania leku z innymi potencjalnie nefrotoksycznymi lekami. Istnieje możliwość powstawania hipomagnezemii w trakcie terapii kwasem zoledronowym. U chorych na szpiczaka mnogiego, lek podawany razem z talidomidem nasila nefrotoksyczność. Nie należy jednocześnie stosować innych bisfosfonianów, ponieważ łączne skutki działania tych leków nie są znane. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania z lekami antyangiogennymi, ponieważ obserwowano zwiększenie częstości występowania martwicy kości  szczęki u pacjentów leczonych jednocześnie tymi lekami.

Vipharm S.A.
ul. A i F Radziwiłłów 9
05-850 Ożarów Mazowiecki
22-679-51-35
[email protected]
www.vipharm.com.pl