Acenocumarol WZF 1 mg tabletki

1 tabl. zawiera 1 mg lub 4 mg acenokumarolu. Tabletki zawierają laktozę.

Syntetyczna pochodna hydroksykumaryny działająca przeciwzakrzepowo, antagonista witaminy K. Zaburza reakcję γ-karboksylacji zależnych od wit. K czynników krzepnięcia: II (protrombiny), VII, IX i X oraz białka C i jego kofaktora białka S. Pełna skuteczność działania preparatu występuje po 3-5 dniach, ponieważ przez ten czas w osoczu krążą wcześniej wytworzone aktywne czynniki zespołu protrombiny. Acenokumarol nie rozpuszcza już istniejących skrzepów. W zależności od wielkości dawki początkowej acenokumarol powoduje wydłużenie czasu protrombinowego w ciągu 36-72 h. Po odstawieniu leku, czas tromboplastynowy osiąga prawidłowe wartości po kilku dniach. Acenokumarol dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, biodostępność wynosi co najmniej 60%. Maksymalne stężenie we krwi występuje w ciągu 1-3 h. W 98% wiąże się z białkami osocza. 60% podanej dawki wydala się z moczem a 29% z kałem. T_0,5 wynosi 8-11 h.

Profilaktyka powikłań zakrzepowo-zatorowych i ich leczenie.

Nadwrażliwość na acenokumarol, związki o podobnej budowie lub którąkolwiek z substancji pomocniczych preparatu. Stosowanie u pacjentów, z którymi ograniczona jest możliwość kontaktu (np. pozbawieni opieki i nadzoru pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci z chorobą alkoholową lub zaburzeniami psychicznymi). Przypadki, w których ryzyko wystąpienia krwotoku jest większe od przewidywanej korzyści po zastosowaniu preparatu: skazy krwotoczne i dyskrazja; na krótko przed zabiegiem lub po zabiegu chirurgicznym OUN, a także operacji oczu i rozległych zabiegach chirurgicznych; choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy lub krwotoki z przewodu pokarmowego, układu moczowo-płciowego lub oddechowego, a także krwotoki mózgowe, ostre zapalenie osierdzia i wysięk osierdziowy, zapalenie wsierdzia wywołane przez czynniki zakaźne; ciężkie nadciśnienie tętnicze, ciężka niewydolność wątroby lub nerek; zwiększona aktywność fibrynolityczna, która zdarza się po operacjach płuc, gruczołu krokowego, macicy itp. Ciąża.

Stosowanie preparatu u kobiet w ciąży lub planujących zajście w ciążę jest przeciwwskazane. Acenokumarol przechodzi przez barierę łożyska  i może spowodować wystąpienie wad rozwojowych oraz krwawienia u płodu. Kobiety, które potencjalnie mogą zajść w ciążę, powinny podczas przyjmowania preparatu stosować skuteczne metody antykoncepcji. Acenokumarol przenika do mleka kobiecego w ilościach tak małych, że nie wywiera wpływu na dziecko karmione piersią. Należy jednak zachować ostrożność w przypadku stosowania u kobiet karmiących, dziecku należy podawać profilaktycznie 1 mg witaminy K₁ na tydzień. Decyzję o ewentualnym karmieniu należy podjąć po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka. W razie potrzeby należy wykonać odpowiednie badania laboratoryjne układu krzepnięcia krwi i stężenia witaminy K u dziecka. Kobiety karmiące piersią powinny być kontrolowane, aby nie dopuścić do przekroczenia prawidłowych wartości PT/INR.

Doustnie. Należy regularnie przeprowadzać oznaczenia czasu protrombinowego PT/INR i na ich podstawie ustalać dawkowanie. W przypadkach gdy nie jest to możliwe, nie wolno stosować preparatu. Dawkowanie początkowe. Indywidualnie, jeśli przed rozpoczęciem leczenia czas protrombinowy PT/INR mieści się w zakresie normy, to zaleca się następujący schemat dawkowania: dla pacjentów z prawidłową masą ciała: 2-4 mg/dobę 1. dnia leczenia, bez przyjmowania dawki nasycającej. Leczenie można rozpocząć od podania dawki nasycającej - zazwyczaj 6 mg/dobę w 1. dniu i 4 mg/dobę w 2. dniu podawania preparatu. Jeśli czas protrombinowy PT/INR, oznaczony przed rozpoczęciem leczenia, jest nieprawidłowy, leczenie należy wprowadzać ostrożnie. Pacjenci w podeszłym wieku, z chorobami wątroby lub ciężką niewydolnością serca i przekrwieniem wątroby oraz pacjenci niedożywieni mogą wymagać zmniejszenia dawek w czasie terapii (dawki początkowej jak i dawek podtrzymujących). Przed rozpoczęciem leczenia i do czasu ustabilizowania się parametrów układu krzepnięcia w optymalnym zakresie terapeutycznym, należy codziennie oznaczać czas protrombinowy PT/INR. Później odstępy czasu pomiędzy kolejnymi badaniami można przedłużać, zależnie od stabilności kolejnych pomiarów PT/INR. Zaleca się, aby próbki krwi do badań laboratoryjnych były zawsze pobierane o tej samej porze dnia. W leczeniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej zaleca się włączanie leczenia doustnego antagonistami witaminy K równocześnie z heparynami lub fondaparynuksem. Leczenie heparynami lub fondaparynuksem powinno się kontynuować przynajmniej przez 5 dni, do czasu uzyskania wyników INR >2 przez 2 kolejne dni. Lekarz powinien ocenić, czy pacjent jest w stanie podzielić tabl. 1 mg na 2 równe części lub tabl. 4 mg na 4 równe części. Leczenie podtrzymujące i testy krzepnięcia. Monitorowanie wartości PT/INR należy oznaczać przynajmniej jeden raz w miesiącu, tak aby dawkowanie acenokumarolu pozostawało w zakresie terapeutycznym. W zależności od pożądanej intensywności antykoagulacji, a także od indywidualnego pacjenta, jego choroby i wskazania klinicznego dawka podtrzymująca mieści się zazwyczaj w przedziale 1-8 mg na dobę. Optymalne działanie przeciwzakrzepowe lub zakres terapeutyczny, do osiągnięcia którego się dąży, zwykle mieści się dla współczynnika INR pomiędzy wartościami 2,0-3,5, w zależności od obrazu klinicznego lub wskazania:  profilaktyka i leczenie zakrzepicy żylnej (włączając zatory płucne), migotanie przedsionków, stan po zawale mięśnia sercowego (ze zwiększonym ryzykiem powstania zakrzepu), biologiczne zastawki serca - zalecany INR wynosi 2,0-3,0; sztuczne zastawki serca - zalecany INR wynosi 2,0-3,5. Jedynie indywidualne przypadki wymagają ustalenia INR na poziomie 4,5. Podczas odstawiania preparatu, nie ma potrzeby stopniowego zmniejszania dawki. Jednak w krańcowo rzadkich przypadkach, u niektórych pacjentów obciążonych dużym ryzykiem (np. po zawale mięśnia sercowego), może wystąpić "nadkrzepliwość z odbicia". U takich pacjentów przerwanie leczenia powinno być przeprowadzone stopniowo. Pominięcie dawki. Działanie przeciwzakrzepowe preparatu utrzymuje się ponad 24 h. W razie pominięcia dawki, lek powinien być przyjęty tego samego dnia tak szybko jak to możliwe. Nie należy podwajać kolejnej dawki w przypadku pominięcia dawki poprzedniego dnia. Pacjenta należy poinformować, aby w takim przypadku skonsultował się z lekarzem. Przejście z terapii heparyną na acenocumarol. W sytuacji klinicznej wymagającej szybkiego zmniejszenia krzepliwości krwi, należy podać heparynę. Zamiana na acenokumarol może rozpocząć się jednocześnie z podawaniem heparyny bądź może zostać opóźniona, zależnie od sytuacji klinicznej. Dla utrzymania stałego działania przeciwzakrzepowego wskazane jest kontynuowanie terapii pełną dawką heparyny do czasu uzyskania pożądanego, stabilnego działania acenocumarolu, określonego poprzez badanie PT/INR. W tym czasie konieczne jest szczególne monitorowanie parametrów krzepnięcia. Stosowanie podczas zabiegów stomatologicznych i operacji. Pacjenci poddani zabiegowi chirurgicznemu lub innym inwazyjnym zabiegom, wymagają szczególnego monitorowania parametrów krzepliwości krwi. W szczególnych warunkach, jeśli np. obszar zabiegu jest ograniczony i łatwo dostępny, co pozwala na stosowanie lokalnej hemostazy, mniejsze zabiegi chirurgiczne i stomatologiczne mogą być wykonywane bez konieczności przerywania terapii acenokumarolem i bez nadmiernego ryzyka wystąpienia krwotoku. Decyzja o przerwaniu terapii, nawet na krótki czas, powinna być uważnie rozważona pod względem potencjalnych korzyści i ryzyka. Krótkotrwałe zastąpienie acenokumarolu innym lekiem przeciwzakrzepowym (np. heparyną) powinno być oparte na uważnej ocenie spodziewanego ryzyka wystąpienia zakrzepu z zatorami i krwawienia. U dzieci należy częściej kontrolować czas protrombinowy i INR. Pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać zastosowania mniejszej dawki początkowej i mniejszych dawek podtrzymujących. Sposób podania. Preparat należy przyjmować raz na dobę, zawsze o tej samej porze.

Pacjent powinien zostać poinformowany o możliwości wystąpienia krwawień oraz o zakazie przyjmowania innych leków bez uzgodnienia z lekarzem prowadzącym. Szczególną ostrożność należy zachować, gdy u pacjenta występują inne choroby, np. nadczynność tarczycy, nowotwory, zaburzenia czynności nerek (ryzyko zaburzeń czynności płytek krwi i zwiększonego ryzyka krwawień), zakażenia i stany zapalne, zaburzenia czynności wątroby (może być upośledzony proces powstawania czynników krzepnięcia lub mogą wystąpić zaburzenia czynności płytek krwi). Zaburzenia wchłaniania w przewodzie pokarmowym mogą zmieniać działanie przeciwzakrzepowe preparatu. Zaleca się szczególną ostrożność podczas ustalania schematu dawkowania u pacjentów z ciężką niewydolnością serca, ponieważ zastój krwi w wątrobie może zmniejszać uczynnianie czynników krzepnięcia w procesie γ-karboksylacji, natomiast w przypadku  likwidacji zastoju krwi w wątrobie, może być niezbędne zwiększenie dawek acenokumarolu. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze stwierdzonym lub podejrzewanym (np. odbiegające od normy krwawienia po urazie) niedoborem białka C lub białka S. U pacjentów w podeszłym wieku, szczególnie z zaawansowaną miażdżycą, dawki acenokumarolu powinny być mniejsze, a kontrola laboratoryjna bardzo dokładna. Podczas leczenia przeciwzakrzepowego zdecydowanie powinno się unikać wstrzyknięć domięśniowych, gdyż mogą powodować powstawanie krwiaków. Wykonywanie wstrzyknięć dożylnych i podskórnych nie zagraża takimi powikłaniami. Należy prowadzić szczególną kontrolę w przypadkach, gdy jest konieczne skrócenie czasu protrombinowego, z powodu przeprowadzania zabiegów diagnostycznych lub leczniczych (np. angiografii, nakłucia lędźwiowego, małego zabiegu chirurgicznego, ekstrakcji zęba, itp.). Pacjenci przyjmujący acenokumarol powinni spożywać względnie stałe ilości pokarmów zawierających witaminę K₁ i unikać ich spożywania w nadmiernej ilości. Kalcyfilaksja jest rzadkim zespołem zwapnienia naczyń krwionośnych z martwicą skóry, związanym z wysoką śmiertelnością. Stan ten jest głównie obserwowany u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek poddawanych dializie lub u pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka, takimi jak niedobór białka C lub S, hiperfosfatemia, hiperkalcemia lub hipoalbuminemia. Rzadkie przypadki kalcyfilaksji zgłaszano u pacjentów przyjmujących antagonistów witaminy K, w tym acenokumarolu, także u pacjentów, u których nie stwierdzono choroby nerek. Jeśli rozpozna się kalcyfilaksję, należy rozpocząć odpowiednie leczenie, a także rozważyć odstawienie acenokumarolu. Doświadczenie dotyczące stosowania doustnych leków przeciwzakrzepowych u dzieci jest ograniczone - zaleca się zachowanie ostrożności. Ze względu na zawartość laktozy, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Należy natychmiast zgłosić się do lekarza prowadzącego w przypadku wystąpienia
któregokolwiek z poniższych objawów krwawienia, które mogą wskazywać, że pacjent otrzymał
więcej leku niż było mu potrzebne. Objawy te występują często (u 1 do 10 na 100 osób).

Są to krwawienia o różnym stopniu nasilenia, jak:
- niewyjaśnione krwawienia z nosa lub krwawienie z dziąseł;
- niewyjaśnionego pochodzenia siniaki;
- obfite krwawienie lub sączenie po skaleczeniu lub z rany;
- obfite krwawienie miesiączkowe;
- nieoczekiwane krwawienie z dróg moczopłciowych;
- krew w moczu;
- krwiste lub czarne, smoliste stolce;
- kaszel z odpluwaniem krwistej plwociny lub krwiste wymioty;
- krwawienie do skóry;
- krwawienie do mózgu;
- krwawienie do oczu.

Należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza prowadzącego w przypadku wystąpienia
któregokolwiek z poniższych objawów. Objawy te występują bardzo rzadko (rzadziej niż u 1 na
10 000 osób).

Są to:
- zażółcone oczy lub skóra (mogą to być objawy uszkodzenia wątroby);
- czerwone plamy zmieniające się w grudkowe zmiany na skórze, a następnie w pęcherze
  z krwawymi podbiegnięciami (objawy wskazujące na możliwość wystąpienia krwotocznej
  martwicy skóry);
- zapalenie naczyń krwionośnych (podbiegnięcia krwawe lub krwiaki podskórne mogą
  wskazywać na możliwość wystąpienia zapalenia naczyń).

Należy poinformować lekarza prowadzącego w przypadku wystąpienia któregokolwiek z niżej
wymienionych objawów. Objawy te występują rzadko (rzadziej niż u 1 na 1 000 osób).

Są to:
- pokrzywka, wysypka (objawy reakcji alergicznych);
- utrata apetytu, nudności, wymioty;
- wypadanie włosów.

Jeśli u pacjenta wystąpi następujące działanie niepożądane, należy niezwłocznie powiedzieć o tym
lekarzowi. Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Bolesna wysypka skórna. Rzadko Acenocumarol WZF może powodować ciężkie zaburzenia
dotyczące skóry, w tym tak zwaną kalcyfilaksję, co może na początku objawiać się bolesną wysypką
skórną, ale może prowadzić do innych poważnych powikłań. To działanie niepożądane występuje
częściej u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

W razie wprowadzania pacjentowi nowego preparatu podczas stosowania acenokumarolu lub odstawiania leku stosowanego jednocześnie z acenokumarolem, zaleca się zachowanie ostrożności oraz częste przeprowadzanie badań laboratoryjnych krzepnięcia krwi (np. 2 razy w tyg.). Działanie przeciwzakrzepowe acenokumarolu nasilają: allopurynol, steroidy anaboliczne, androgeny, leki przeciwarytmiczne (np. amiodaron, chinidyna), antybiotyki o szerokim spektrum działania (np. amoksycylina), antybiotyki makrolidowe (erytromycyna, klarytromycyna), chinolony (np. cyprofloksacyna, norfloksacyna, ofloksacyna), tetracykliny, neomycyna, chloramfenikol, fibraty (np. kwas klofibrowy, jego pochodne i analogi strukturalne np. fenofibrat, gemfibrozil), disulfiram, glukagon, glukozamina, antagoniści receptora H₂ (np. cymetydyna), sulfonamidy włącznie z kotrimoksazolem (sulfametoksazol i trimetoprym), pochodne imidazolu (np. metronidazol, w tym działający miejscowo mikonazol), paracetamol, doustne leki przeciwcukrzycowe (np. glibenklamid), hormony tarczycy (w tym dekstrotyroksyna), statyny (np. symwastatyna, atorwastatyna, fluwastatyna), SSRI (np. cytalopram, fluoksetyna, sertralina), tramadol, tamoksyfen, 5-fluorouracyl i jego pochodne, pochodne sulfonylomocznika (tolbutamid i chlorpropamid), kwas etakrynowy. Kortykosteroidy (np. metyloprednizolon, prednizon) mogą zwiększać lub zmniejszać działanie przeciwzakrzepowe pochodnych kumaryny. Inhibitory enzymu CYP2C9 mogą zwiększać efekt przeciwkrzepliwy acenokumarolu. Leki wpływające na hemostazę mogą nasilać przeciwzakrzepowe działanie acenokumarolu i zwiększać ryzyko krwotoku: heparyna (w tym heparyny drobnocząsteczkowe), leki hamujące agregację płytek krwi (np. dipirydamol, klopidogrel), kwas salicylowy i jego pochodne, kwas acetylosalicylowy, kwas paraaminosalicylowy, diflunisal, fenylbutazon lub inne pochodne pirazolonu (np. sulfinpirazon) oraz inne NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2), duże dawki metyloprednizolonu w postaci wstrzyknięć. Jeżeli zachodzi konieczność zastosowania tych leków podczas stosowania acenokumarolu, należy przeprowadzać częściej badania laboratoryjne krzepnięcia krwi. Działanie przeciwzakrzepowe acenokumarolu osłabiają: aminoglutetymid, leki przeciwnowotworowe (azatiopryna, 6-merkaptopuryna), barbiturany (fenobarbital), karbamazepina, cholestyramina, gryzeofulwina, doustne środki antykoncepcyjne, ryfampicyna, leki moczopędne o budowie tiazydowej, wyciąg z dziurawca zwyczajnego (ten rodzaj interakcji obserwowano z warfaryną i fenprokumonem i może nie zachodzić w przypadku acenokumarol). Substancje indukujące enzymy CYP2C9, CYP2C19, CYP3A4 mogą zmniejszać działanie przeciwzakrzepowe acenokumarolu. Zmniejszenie lub zwiększenie działania przeciwzakrzepowego może wystąpić podczas jednoczesnego stosowania acenokumarolu i inhibitorów proteazy (np. indynawiru, nelfinawiru, rytonawiru, sakwinawiru). Podczas stosowania acenokumarolu i leków z grupy pochodnych hydantoiny (np. fenytoina), zwiększa się stężenie tych leków w surowicy. Acenokumarol nasila działanie hipoglikemizujące pochodnych sulfonylomocznika, np. glibenklamidu i glimepirydu. Odnotowano podwyższenie wskaźnika INR u pacjentów przyjmujących jednocześnie glukozaminę z doustnymi antagonistami witaminy K - należy uważnie monitorować stan kliniczny pacjentów leczonych doustnymi antagonistami witaminy K w momencie rozpoczęcia lub zakończenia leczenia glukozaminą. Podczas stosowania acenokumarolu (zwłaszcza w przypadku zaburzeń czynności wątroby) należy ograniczyć spożycie alkoholu, gdyż nie można przewidzieć nasilenia działania preparatu ani wczesnych objawów interakcji z alkoholem. Chorzy przyjmujący acenokumarol powinni spożywać względnie stałe ilości pokarmów zawierających witaminę K₁ i unikać ich spożywania w nadmiernej ilości. Pokarmy bogate w witaminę K₁ (np. warzywa kapustne, sałata, szpinak, cykoria, brzoskwinie) osłabiają działanie przeciwzakrzepowe acenokumarolu. Podczas stosowania acenokumarolu nie należy pić soku żurawinowego, ponieważ nasila on działanie przeciwzakrzepowe (opisywano przypadki ciężkich krwawień). Nie wiadomo czy żurawina w postaci kapsułek lub koncentratów, wchodzi w interakcje z acenokumarolem -  należy zachować ostrożność.

Zakłady Farmaceutyczne "Polpharma" S.A.
ul. Pelplińska 19
83-200 Starogard Gdański
58-563-16-00
[email protected]
www.polpharma.pl