Baraclude 0,5 mg tabletki powlekane

1 tabl. zawiera 0,5 mg lub 1 mg entekawiru (w postaci entekawiru jednowodnego); tabletki zawierają laktozę.

Lek przeciwwirusowy - inhibitor odwrotnej transkryptazy. Entekawir, analog guanozyny, wykazujący aktywność hamującą polimerazę HBV, ulega fosforylacji do aktywnej postaci trifosforanu (TP). Entekawir-TP hamuje trzy aktywności polimerazy wirusowej: inicjację polimerazy HBV, odwrotną transkrypcję ujemnej nici DNA z pregenomowego RNA i syntezę dodatniej nici DNA HBV. Entekawir hamuje syntezę DNA HBV w ludzkich komórkach HepG2 zakażonych dzikim typem HBV. Wirusy rekombinowane, zawierające podstawienia rtN236T lub rtA181V warunkujące oporność na adefowir, pozostają w pełni wrażliwe na entekawir. Entekawir wchłania się szybko, osiągając C_max 0,5-1,5 h po podaniu. Do tej pory nie określono całkowitej biodostępności leku. W oparciu o ocenę ilości leku wydalanego w postaci niezmienionej z moczem, biodostępność oszacowano na nie mniej niż 70%. Około 13% leku wiąże się z białkami osocza. Jest wydalany głównie przez nerki. T_0,5 podczas efektywnej kumulacji wynosi około 24 h.

Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B u osób dorosłych: z wyrównaną czynnością wątroby, stwierdzoną czynną replikacją wirusa, trwale podwyższoną aktywnością AlAT i histologicznie potwierdzonym czynnym stanem zapalnym i (lub) zwłóknieniem wątroby; z niewyrównaną czynnością wątroby. W obu ww. przypadkach, wskazanie to opiera się na danych z badań klinicznych u pacjentów nieotrzymujących uprzednio analogów nukleozydów z zakażeniem HBV i dodatnim lub ujemnym wynikiem oznaczenia antygenu HBeAg. Lek jest także wskazany w leczeniu przewlekłego zakażenia HBV u nieleczonych wcześniej analogami nukleozydów dzieci i młodzieży w wieku od 2 do <18 lat z wyrównaną czynnością wątroby, u których stwierdzono czynną replikację wirusa oraz trwale podwyższoną aktywność AlAT w surowicy lub histologicznie potwierdzony, umiarkowany do ciężkiego, stan zapalny i (lub) zwłóknienie wątroby.

Nadwrażliwość na entekawir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Nie stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Zaleca się, aby kobiety w wieku rozrodczym stosowały skuteczne metody zapobiegania ciąży. Brak jest danych dotyczących wpływu entekawiru na przenoszenie zakażenia HBV z matki na noworodka, dlatego należy przestrzegać zalecanych procedur mających na celu zapobiegnięcie zakażeniu noworodka wirusem HBV. Należy przerwać karmienie piersią w czasie stosowania entekawiru. Badania toksykologiczne u zwierząt otrzymujących entekawir nie wykazały zaburzenia płodności.

Doustnie. Dorośli. Terapia powinna być rozpoczęta przez lekarza doświadczonego w leczeniu przewlekłego WZW B. Wyrównana czynność wątroby: pacjenci nieleczeni uprzednio analogami nukleozydów - 0,5 mg raz na dobę przed lub po posiłku; pacjenci z opornością na lamiwudynę (tzn. ze stwierdzoną wiremią w czasie leczenia lamiwudyną lub występowaniem mutacji warunkujących oporność na lamiwudynę) - 1 mg raz na dobę na czczo (ponad 2 h przed lub 2 h po posiłku). Niewyrównana czynność wątroby: 1 mg raz na dobę na czczo (ponad 2 h przed lub 2 h po posiłku). Czas trwania leczenia. U pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg leczenie należy prowadzić przynajmniej do uzyskania serokonwersji HBe (zanik HBeAg i DNA HBV oraz pojawienie się przeciwciał anty-HBe w dwóch kolejnych próbkach surowicy pobranych w odstępie przynajmniej 3-6 mies.) lub do uzyskania serokonwersji HBs, lub do stwierdzenia zaniku skuteczności leczenia. U pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg leczenie należy prowadzić przynajmniej do uzyskania serokonwersji HBs lub do zaniku skuteczności leczenia; w przypadku leczenia trwającego ponad 2 lata zaleca się regularną ocenę mającą na celu potwierdzenie, że wybrany sposób terapii jest nadal odpowiedni dla danego pacjenta. Nie zaleca się zaprzestania leczenia u pacjentów z niewyrównaną czynnością wątroby lub marskością wątroby. Dzieci i młodzież. Dzieciom i młodzieży o masie ciała co najmniej 32,6 kg należy podawać dobową dawkę w postaci jednej tabletki 0,5 mg lub 10 ml (0,5 mg) roztworu doustnego, niezależnie od posiłków. U pacjentów o mc. poniżej 32,6 kg należy stosować roztwór doustny. Decyzja o leczeniu dzieci i młodzieży powinna być oparta na dokładnym rozważeniu indywidualnych potrzeb pacjenta, z uwzględnieniem aktualnych wytycznych dotyczących leczenia dzieci i młodzieży, w tym informacji z początkowego badania histologicznego. Korzyści wynikające z długotrwałej supresji wirusologicznej w przypadku kontynuowania leczenia należy rozważyć w zestawieniu z zagrożeniami związanymi z przedłużonym leczeniem, w tym także pojawieniem się opornego wirusa zapalenia wątroby typu B. Aktywność AlAT w surowicy powinna być trwale podwyższona przez co najmniej 6 mies. przed rozpoczęciem leczenia dzieci i młodzieży z wyrównaną czynnością wątroby spowodowaną przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B z dodatnim wynikiem oznaczenia antygenu HBeAg, a przez co najmniej 12 mies. u pacjentów z tą chorobą i ujemnym wynikiem oznaczenia antygenu HBeAg. Czas trwania leczenia u dzieci i młodzieży. Nie jest znany optymalny czas leczenia. Zgodnie z aktualnymi wytycznymi dotyczącymi praktyki u dzieci i młodzieży zaprzestanie leczenia można rozważyć w następujących przypadkach: 1. u dzieci i młodzieży z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg leczenie należy prowadzić przez co najmniej 12 mies. po osiągnięciu niewykrywalnego stężenia DNA HBV oraz po serokonwersji HBeAg (zanik HBeAg i pojawienie się przeciwciał anty-HBe w dwóch kolejnych próbkach surowicy pobranych w odstępie przynajmniej 3 - 6 mies.) lub do uzyskania serokonwersji HBs bądź do stwierdzenia zaniku skuteczności leczenia. Po zaprzestaniu leczenia należy regularnie kontrolować aktywność AlAT i miano DNA HBV w surowicy. 2. u dzieci i młodzieży z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg leczenie należy prowadzić do uzyskania serokonwersji HBs lub do zaniku skuteczności leczenia. Nie badano farmakokinetyki u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania leku w zależności od wieku, płci i rasy. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania u pacjentów z niewydolnością wątroby. U pacjentów z niewydolnością nerek dawkowanie entekawiru należy uzależnić od klirensu kreatyniny (CCr): CCr ≥50 ml/min - 0,5 mg raz na dobę u pacjentów uprzednio nieleczonych analogami nukleozydów oraz 1 mg raz na dobę u pacjentów z opornością na lamiwudynę lub niewyrównaną czynnością wątroby; CCr 30-49 - 0,25 mg raz na dobę lub 0,5 mg co 48 h u pacjentów uprzednio nieleczonych analogami nukleozydów oraz 0,5 mg raz na dobę u pacjentów z opornością na lamiwudynę lub niewyrównaną czynnością wątroby; CCr 10 - 29 ml/min - 0,15 mg raz na dobę lub 0,5 mg co 72 h u pacjentów uprzednio nieleczonych analogami nukleozydów oraz 0,3 mg raz na dobę lub 0,5 mg co 48 h u pacjentów z opornością na lamiwudynę lub niewyrównaną czynnością wątroby; CCr <10 ml/min, hemodializa lub ciągła ambulatoryjna  dializa otrzewnowa (CAPD) - 0,05 mg raz na dobę lub 0,5 mg co 5-7 dni u pacjentów uprzednio nieleczonych analogami nukleozydów oraz 0,1 mg raz na dobę lub 0,5 mg co 72 h u pacjentów z opornością na lamiwudynę lub niewyrównaną czynnością wątroby (w dniu hemodializy entekawir należy podawać po zabiegu dializy).

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek zaleca się zmianę dawkowania leku, należy także dokładnie kontrolować odpowiedź wirusologiczną. Należy ściśle obserwować pacjentów z zaawansowaną chorobą lub marskością wątroby, ze względu na ryzyko dekompensacji czynności wątroby w następstwie zaostrzenia zapalenia wątroby. U pacjentów z niewyrównaną czynnością wątroby (bez względu na przyczynę), szczególnie u pacjentów z niewydolnością wątroby w stopniu C wg Child-Turcotte-Pugh (CTP) istnieje zwiększone ryzyko ciężkich działań niepożądanych ze strony wątroby oraz wystąpienia kwasicy mleczanowej i szczególnych nerkowych zdarzeń niepożądanych, takich jak zespół wątrobowo-nerkowy. Z tego powodu należy dokładnie monitorować objawy kliniczne i wskaźniki laboratoryjne w tej grupie pacjentów. Ponieważ entekawir ma budowę zbliżoną do analogów nukleozydów, nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia kwasicy mleczanowej oraz ciężkiej hepatomegalii ze stłuszczeniem wątroby, czasami zakończone zgonem. Należy zaprzestać leczenia analogami nukleozydów, jeśli wystąpi gwałtownie wzrastająca aktywność aminotransferaz, postępujące powiększenie wątroby lub kwasica metaboliczna (mleczanowa) o nieznanej etiologii. Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów nukleozydów pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z powiększeniem wątroby, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi czynnikami ryzyka wystąpienia schorzeń wątroby i stłuszczenia wątroby. Pacjentów tych należy dokładnie monitorować. U pacjentów ze szczepami HBV opornymi na lamiwudynę jest większe prawdopodobieństwo rozwoju oporności na podawany później entekawir niż u pacjentów bez oporności na lamiwudynę. W populacji opornej na lamiwudynę należy często monitorować odpowiedź wirusologiczną oraz wykonywać odpowiednie testy oporności; w przypadku niepełnej odpowiedzi wirusologicznej po 24 tyg. leczenia entekawirem należy rozważyć modyfikację leczenia. U pacjentów ze szczepami HBV opornymi na lamiwudynę i z niewyrównaną czynnością wątroby, należy rozważyć skojarzone podawanie entekawiru z innym lekiem przeciwwirusowym. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania entekawiru u pacjentów po przeszczepieniu wątroby są ograniczone. Zaobserwowano mniejszy odsetek odpowiedzi wirusologicznej (DNA HBV <50 j.m./ml) u dzieci i młodzieży z początkowym mianem DNA HBV ≥8,0 log₁₀ j.m./ml. Entekawir należy stosować u tych pacjentów jedynie wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla dziecka (np. oporność). Ponieważ u niektórych dzieci i młodzieży może być konieczne długoterminowe, a nawet trwające do końca życia leczenie przewlekłego aktywnego wirusowego zapalenia wątroby typu B, należy rozważyć wpływ entekawiru na przyszłe możliwości leczenia. U pacjentów po przeszczepieniu wątroby, otrzymujących cyklosporynę lub takrolimus, należy dokładnie monitorować czynność nerek przed i w czasie leczenia entekawirem. Brak danych dotyczących skuteczności entekawiru u pacjentów z równoczesnym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu C lub D. Nie badano entekawiru u pacjentów zakażonych HIV i HBV, którzy nie otrzymywali skutecznego leczenia przeciw HIV. Z uwagi na ryzyko wystąpienia oporności na HIV, nie należy stosować leczenia entekawirem u pacjentów zakażonych HIV i HBV, którzy nie otrzymują HAART. Entekawiru nie badano w leczeniu zakażenia HIV i nie zaleca się jego stosowania w tym wskazaniu. Brak danych dotyczących skuteczności entekawiru u pacjentów bez HBeAg, z równoczesnym zakażeniem wirusem HIV. Istnieją ograniczone dane dotyczące tych pacjentów z równoczesnym zakażeniem wirusem HIV, u których odsetek komórek CD4 jest niski (<200 komórek/mm³). Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy w tabletkach, nie należy ich stosować u pacjentów z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Pacjenci leczeni Baraclude zgłaszali występowanie następujących objawów niepożądanych:

Dorośli
często (co najmniej u 1 na 100 pacjentów): ból głowy, bezsenność, uczucie zmęczenia (bardzo
silnego wyczerpania), zawroty głowy, senność, wymioty, biegunka, nudności, dyspepsja
(niestrawność) i zwiększona aktywność enzymów wątrobowych we krwi;
niezbyt często (co najmniej u 1 na 1000 pacjentów): wysypka, utrata włosów;
rzadko (co najmniej u 1 na 10 000 pacjentów): ciężkie reakcje alergiczne.

Dzieci i młodzież
Działania niepożądane obserwowane u dzieci i młodzieży są podobne do tych, które występują u osób
dorosłych i zostały opisane powyżej, z następującą różnicą:
Bardzo często (co najmniej u 1 na 10 pacjentów): mała liczba granulocytów obojętnochłonnych (jeden
z rodzajów białych krwinek ważny w zwalczaniu zakażeń).

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można zgłaszać
bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki zgłaszaniu
działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Entekawir wydalany jest głównie przez nerki, dlatego jednoczesne stosowanie leków, które ograniczają czynność nerek lub konkurują w aktywnym wydzielaniu kanalikowym może prowadzić do zwiększenia stężenia we krwi każdego z leków. Poza lamiwudyną, dipiwoksylem adefowiru i fumaranem dizoproksylu tenofowiru nie badano efektów jednoczesnego podawania entekawiru z innymi lekami wydalanymi przez nerki lub ograniczającymi ich czynność. Należy ściśle monitorować występowanie działań niepożądanych w przypadku podawania entekawiru z tymi lekami. Nie zaobserwowano interakcji pomiędzy entekawirem i lamiwudyną, adefowirem lub tenofowirem. Istnieje małe prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji entekawiru z lekami metabolizowanymi przez CYP450.

Bristol Myers Squibb Services Sp. z o.o.
al. Armii Ludowej 26
00-609 Warszawa
+48 22-260-6400
www.bms.com