Citronil 10 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 10 mg, 20 mg lub 40 mg cytalopramu w postaci cytalopramu. Preparat zawiera laktozę.

Citalopram

Cytalopram jest racematem, a jego enancjomer S jest odpowiedzialny za działanie farmakologiczne. Działanie farmakodynamiczne leku jest związane przede wszystkim z silnym i selektywnym działaniem hamującym wychwyt zwrotny serotoniny (5-HT), z wysokim powinowactwem do pierwotnego miejsca wiązania. Wiąże się także do miejsca allosterycznego transportera serotoniny z 1000-krotnie mniejszym powinowactwem. Długotrwałe leczenie cytalopramem nie wywołuje tolerancji na hamowanie wychwytu zwrotnego 5-HT. Po podaniu doustnym lek wchłania się prawie całkowicie, niezależnie od obecności pokarmu. Biodostępność wynosi ok. 80%. C_max w osoczu osiągane jest po 4 h. Ok. 80% leku i jego metabolitów wiąże się z białkami osocza. Cytalopram metabolizowany jest do demetylocytalopramu, didemetylocytalopramu, N-tlenku cytalopramu i pozbawionej grup aminowych pochodnej kwasu propionowego. Głównymi enzymami metabolizującymi są CYP2C19 i CYP3A4. Głównym związkiem obecnym w osoczu krwi jest cytalopram w postaci niezmienionej. Główne metabolity cytalopramu, demetylocytalopram i didemetylocytalopram są aktywne, jednakże wykazują słabsze działanie i mniej selektywny charakter niż cytalopram. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 36 h. Lek wydalany jest głównie przez wątrobę (85%), pozostałe 15% - przez nerki. 12-23% dawki wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej. Stężenie w osoczu w stanie równowagi dynamicznej ustala się po upływie 1-2 tyg.

Epizody ciężkiej depresji. Lęk napadowy z agorafobią lub bez agorafobii. Leczenie zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Zapobieganie nawrotom epizodów depresji.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. U niektórych pacjentów otrzymujących jednocześnie inhibitory MAO obserwowano podobne objawy jak w zespole serotoninowym. Nie stosować cytalopramu u pacjentów otrzymujących jednocześnie inhibitory MAO, w tym selegilinę w dawce dobowej >10 mg. Nie stosować cytalopramu przez okres 14 dni po zaprzestaniu podawania nieodwracalnych inhibitorów MAO, ani w określonym czasie po zakończeniu leczenia odwracalnymi inhibitorami MAO (RIMA). Nie rozpoczynać leczenia inhibitorami MAO przed upływem 7 dni po zakończeniu leczenia cytalopramem. Stosowanie cytalopramu w skojarzeniu z linezolidem jest przeciwwskazane, o ile nie ma możliwości ścisłej obserwacji pacjenta i monitorowania ciśnienia tętniczego. Cytalopram jest przeciwwskazany u pacjentów z wydłużonym odcinkiem QT lub wrodzonym zespołem długiego QT. Cytalopram jest przeciwwskazany u pacjentów przyjmujących leki wydłużające odcinek QT.

Cytalopram nie powinien być stosowany podczas ciąży, chyba że w razie bezwzględnej konieczności (należy dokładnie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka). Jeśli lek ma być stosowany podczas ciąży, należy zmniejszyć dawkę i jeśli to możliwe, zaprzestać jego stosowania w ciągu ostatnich tygodni przed terminem porodu. Noworodki powinny być poddane obserwacji, jeśli cytalopram był stosowany w późniejszych okresach ciąży, szczególnie w III trymestrze. Należy unikać nagłego przerywania stosowania leku w czasie ciąży. W przypadku stosowania leków z grupy SSRI i (lub) SNRI w późniejszych okresach ciąży, u noworodka mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, drgawki, niestabilność temperatury ciała, trudności z pobieraniem pokarmu, wymioty, hipoglikemia, hipertonia, hipotonia, wzmożenie odruchów, drżenie, nadmierne reagowanie na bodźce, drażliwość, letarg, ciągły płacz, senność i trudności ze spaniem. Objawy te mogą być związane z działaniem serotoninergicznym lub objawami z odstawienia. W większości przypadków powikłania zaczynają się natychmiast lub niedługo (<24 h) po porodzie. Stosowanie leków z grupy SSRI podczas ciąży, zwłaszcza pod koniec ciąży, może zwiększać ryzyko wystąpienia przewlekłego nadciśnienia płucnego u noworodka (PPHN). Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (<2-krotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem. Cytalopram przenika do mleka ludzkiego. Ocenia się, że karmione piersią dziecko otrzyma około 5% dobowej dawki dla matki w przeliczeniu na masę ciała. U niemowląt obserwowano jedynie niewielkie objawy lub w ogóle ich nie obserwowano. Dostępne dane nie wystarczają jednak do oceny zagrożenia dla dziecka. Zaleca się ostrożność. Badania na zwierzętach wykazały, że cytalopram może wpływać na jakość nasienia. Z opisów przypadków stosowania u ludzi niektórych leków z grupy SSRI wynika, że wpływ na jakość nasienia jest przemijający; dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

Doustnie. Dorośli. Działanie przeciwdepresyjne zazwyczaj uzyskuje się po 2-4 tygodniach stosowania. Czas leczenia wynosi zazwyczaj 6 miesięcy po ustąpieniu objawów depresji. U pacjentów z nawracającą depresją (jednobiegunową) leczenie podtrzymujące może trwać nawet kilka lat, aby zapobiec nowym epizodom. Maksymalną skuteczność w leczeniu zaburzenia lękowego z napadami lęku osiąga się po około 3 miesiącach. W zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta kontynuowanie leczenia może być konieczne przez kilka miesięcy. Depresja: 20 mg raz na dobę. Zależnie od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zwiększyć maksymalnie do 40 mg na dobę. Czas trwania leczenia: działanie przeciwdepresyjne zazwyczaj uzyskuje się po 2-4 tyg. leczenia. Leczenie lekami przeciwdepresyjnymi ma charakter objawowy, a po ustąpieniu objawów należy je kontynuować przez co najmniej 6 mies., aby zapobiec nawrotom depresji. U pacjentów z nawracającą depresją (jednobiegunową) leczenie podtrzymujące może trwać nawet kilka lat, aby zapobiec nowym epizodom choroby. Lęk napadowy: w pierwszym tygodniu leczenia należy podawać pojedynczą dawkę 10 mg, a następnie zwiększyć dawkę do 20 mg na dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maksymalnie do 40 mg na dobę. Czas trwania leczenia: maksymalną skuteczność w leczeniu lęku napadowego osiąga się po ok. 3 mies. stosowania leku i działanie to można utrzymać w trakcie kontynuacji leczenia. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka początkowa wynosi 20 mg na dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie, dawkę można zwiększyć maksymalnie do 40 mg na dobę. Czas trwania leczenia: w leczeniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, działanie osiąga się po 2-4 tyg., a poprawa stanu pacjenta następuje w trakcie kontynuacji leczenia. Leczenie zapobiegawcze: czas trwania leczenia zależy od indywidualnego stanu pacjenta, ale zwykle zajmuje kilka lat. Przerwanie leczenia powinno odbywać się z zachowaniem ostrożności, aby uniknąć możliwego nawrotu choroby. Dzieci i młodzież. Nie należy stosować cytalopramu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat) należy zmniejszyć dawkę do połowy zalecanej dawki, np. 10–20 mg na dobę; maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie jest wymagane dostosowanie dawki; u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) zaleca się zachowanie ostrożności. U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby w ciągu pierwszych 2 tyg. leczenia zaleca się dawkę początkową 10 mg na dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maksymalnie do 20 mg na dobę. Zaleca się dodatkową ostrożność przy zwiększaniu dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z rozpoznanym słabym metabolizmem z udziałem CYP2C19 zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę przez pierwsze 2 tyg. leczenia. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta dawkę można zwiększyć maksymalnie do 20 mg na dobę. Sposób podania. Lek należy stosować w pojedynczej dawce, raz na dobę. Dawkowanie jest ustalane indywidualnie, ze względu na różnice w stężeniu leku w stanie stacjonarnym u poszczególnych pacjentów. Lek można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki należy popijać płynem.

Nie stosować cytalopramu u dzieci i młodzieży <18 lat. Zachowania związane z samobójstwem (próby samobójcze i myśli samobójcze) i wrogość (przeważnie agresja, zachowania buntownicze, złość) były częściej obserwowane w badaniach klinicznych przeprowadzonych wśród dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi w porównaniu do tych leczonych placebo. Jeśli, ze względów klinicznych, podjęta zostanie jednak decyzja o leczeniu, pacjent powinien być dokładnie monitorowany, czy nie wystąpią u niego objawy samobójcze. Ponadto, brak długoterminowych danych odnośnie bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Cytalopramu nie należy stosować jednocześnie z lekami o działaniu serotoninergicznym, takimi jak tryptany (w tym sumatryptan i oksytryptan), opioidami (w tym tramadol) i tryptofan. Rzadko donoszono o przypadkach występowania zespołu serotoninowego u pacjentów przyjmujących leki z grupy SSRI. Jednoczesne wystąpienie objawów, takich jak pobudzenie, drżenie, mioklonie i hipertermia, może wskazywać na rozwój tego zespołu. W razie podejrzenia wystąpienia zespołu serotoninowego, należy natychmiast zaprzestać stosowania cytalopramu i zastosować leczenie objawowe. Niektórzy pacjenci z zespołem lęku napadowego mogą odczuwać nasilone objawy lękowe w początkowym okresie przyjmowania leków przeciwdepresyjnych. Ta paradoksalna reakcja zazwyczaj ustępuje po 2 tyg. nieprzerwanego leczenia. Zaleca się małą dawkę początkową w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa paradoksalnego działania wywołującego stany lękowe. Istnieją doniesienia o występowaniu hiponatremii (zmniejszenie stężenia sodu w osoczu), najprawdopodobniej w wyniku nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego, jako rzadkiego działania niepożądanego leków z grupy SSRI, które zazwyczaj ustępuje po przerwaniu leczenia. Szczególną grupę ryzyka stanowią pacjentki w podeszłym wieku. Objawy odstawienia po przerwaniu leczenia są częste, zwłaszcza w przypadku nagłego odstawienia leku. Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może zależeć od wielu czynników, w tym od czasu trwania leczenia i dawki oraz szybkości zmniejszania dawki. Najczęściej zgłaszanymi reakcjami są zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub niepokój, nudności i (lub) wymioty, drżenie, splątanie, pocenie się, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, niestabilność emocjonalna, drażliwość oraz zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te mają łagodne i umiarkowane nasilenie, choć u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj, objawy występują w ciągu kilku pierwszych dni po przerwaniu leczenia, choć bardzo rzadko zgłaszano takie objawy u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę leku. Na ogół, objawy te ustępują samoistnie, w ciągu 2 tyg., choć u niektórych osób mogą utrzymywać się dłużej (≥2-3 mies.). W przypadku zakończenia leczenia zaleca się zatem stopniowe zmniejszanie dawki cytalopramu przez okres kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od potrzeb pacjenta. Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa. Takie ryzyko utrzymuje się do wystąpienia istotnej klinicznie remisji. Poprawa może nie nastąpić w ciągu pierwszych kilku tygodni lub przez dłuższy okres leczenia i pacjentów należy ściśle monitorować aż do wystąpienia poprawy. Ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnej fazie zdrowienia. Inne zaburzenia psychiczne, które stanowią wskazanie do stosowania cytalopramu, mogą również być związane ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Dodatkowo, stany te mogą współistnieć z epizodami ciężkiej depresji. Dlatego, podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi należy zachować takie same środki ostrożności, jak w przypadku leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Wykazano zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku <25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne. W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowania lub myśli samobójcze oraz nietypowe zmiany w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności natychmiastowego zwrócenia się po poradę do lekarza. U pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym może wystąpić zmiana w kierunku fazy manii. U pacjentów z manią lub hipomanią w wywiadzie, cytalopram należy stosować ostrożnie. W razie wystąpienia u pacjenta fazy maniakalnej, należy zaprzestać podawania cytalopramu i rozpocząć odpowiednie leczenie. Napady drgawek stanowią potencjalne ryzyko związane ze stosowaniem leków przeciwdepresyjnych. Należy zaprzestać stosowania cytalopramu u pacjentów, u których wystąpiły drgawki. Należy unikać stosowania cytalopramu u pacjentów z niestabilną padaczką, natomiast pacjentów z kontrolowaną padaczką należy dokładnie obserwować. W przypadku zwiększenia częstości występowania napadów drgawek, należy zaprzestać stosowania cytalopramu. Istnieją doniesienia o wydłużonym czasie krwawienia i (lub) występowaniu nieprawidłowych krwawień, takich jak: wybroczyny, krwotoki z narządów rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego i inne krwawienia w obrębie skóry i błon śluzowych podczas stosowania leków z grupy SSRI. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI, szczególnie w przypadku jednoczesnego stosowania substancji czynnych wpływających na czynność płytek krwi lub innych substancji czynnych, które mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoków, jak również u pacjentów z zaburzeniami krwawienia w wywiadzie. Doświadczenia kliniczne w równoczesnym stosowaniu leków z grupy SSRI i leczenia elektrowstrząsami są ograniczone i dlatego zaleca się zachowanie ostrożności. U pacjentów z cukrzycą, stosowanie SSRI może modyfikować kontrolę glikemii. Konieczne może być dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków hipoglikemicznych. Nie należy równocześnie stosować cytalopramu i preparatów zawierających ziele dziurawca zwyczajnego (ryzyko nasilenia działań niepożądanych). Stosowanie leków z grupy SSRI/SNRI wiąże się z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się nieprzyjemnym lub przykrym stanem niepokoju ruchowego i potrzebą poruszania się, któremu zwykle towarzyszy niezdolność siedzenia lub stania bez ruchu. Wystąpienie tych objawów jest bardziej prawdopodobne w ciągu pierwszych kilku tygodni leczenia. U pacjentów, u których wystąpią te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe. Stosowanie cytalopramu u pacjentów psychotycznych z epizodami depresyjnymi może spowodować nasilenie objawów psychotycznych. Leki z grupy SSRI oraz SNRI mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych. Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI i (lub) SNRI. Cytalopram może powodować wydłużenie odcinka QT, w zależności od dawki. Przypadki wydłużenia odcinka QT oraz komorowego zaburzenia rytmu, obejmujące torsade de pointes, odnotowano po wprowadzeniu leku do obrotu głównie u pacjentów płci żeńskiej z hipokaliemią lub z wcześniej istniejącym wydłużeniem odcinka QT, lub z innymi chorobami serca. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów ze znaczną bradykardią lub po niedawno przebytym ostrym zawale serca lub też z niewyrównaną niewydolnością serca. Zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokaliemia i hipomagnezemia zwiększają ryzyko złośliwych arytmii i należy je wyrównać przed rozpoczęciem leczenia cytalopramem. W przypadku pacjentów ze stabilną chorobą serca przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć wykonanie EKG. W przypadku wystąpienia arytmii serca w okresie leczenia cytalopramem należy przerwać leczenie oraz wykonać badanie EKG. Leki z grupy SSRI, mogą mieć wpływ na wielkość źrenicy powodując rozszerzenie źrenic. Efekt poszerzający źrenice może zmniejszyć kąt przesączania w oku powodując zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego i jaskrę z zamkniętym kątem przesączania, zwłaszcza u pacjentów predysponowanych. Cytalopram należy stosować z ostrożnością u pacjentów z jaskrą z zamkniętym katem przesączania lub z jaskrą w wywiadzie. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy, lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. 1 tabl. zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

U niektórych pacjentów odnotowano następujące, ciężkie działania niepożądane. Jeśli wystąpi
którykolwiek z poniżej wymienionych objawów należy przerwać stosowanie leku Citronil
i natychmiast zgłosić się do lekarza:

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- wysoka gorączka, pobudzenie, zaburzenia świadomości, drżenia mięśni i gwałtowne skurcze
  mięśni; mogą być to objawy rzadko występującego zaburzenia zwanego zespołem
  serotoninowym
- obrzęk skóry, języka, warg lub twarzy, trudności w oddychaniu lub połykaniu (reakcje
  alergiczne), nagle występujący obrzęk skóry lub błon śluzowych (obrzęk naczynioruchowy)
- krwawienie z przewodu pokarmowego
- szybkie, nieregularne bicie serca i omdlenie, mogące być objawami zagrażającego życiu stanu
  zwanego Torsade de Pointes
- myśli o samobójstwie lub śmierci.

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 1000):
- uczucie zmęczenia, dezorientacja, drżenie mięśni; mogą to być objawy rzadko występującego
  zaburzenia zwanego hiponatremią (małe stężenie sodu we krwi)
- jeśli u pacjenta wystąpią drgawki lub zwiększy się częstość ich występowania.

Inne działania niepożądane
Wymienione poniżej działania niepożądane są często łagodne i zazwyczaj ustępują po kilku dniach
leczenia.
Jeśli działania niepożądane są szczególnie uciążliwe i utrzymują się dłużej niż kilka dni, należy
zwrócić się do lekarza.

Bardzo często (mogą wystąpić częściej niż u 1 osoby na 10):
- senność
- bezsenność
- nasilone pocenie się
- suchość błony śluzowej jamy ustnej
- nudności.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 10):
- zmniejszenie łaknienia
- pobudzenie
- osłabienie popędu płciowego
- lęk
- zaburzenia seksualne (osłabienie popędu płciowego i zdolności seksualnych)
- bolesne miesiączki
- nerwowość
- splątanie
- nietypowe sny
- drżenie
- zaburzenia czuciowe (wrażenie kłucia i mrowienia)
- zawroty głowy
- zaburzenia uwagi
- dzwonienie w uszach
- ziewanie
- biegunka
- wymioty
- zaparcia
- świąd
- ból mięśni lub stawów
- impotencja, zaburzenia wytrysku
- zaburzenie orgazmu lub brak orgazmu u kobiet
- zmęczenie
- uczucie kłucia i mrowienia
- zmniejszenie masy ciała.

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 100):
- krwawienie pod skórą
- zwiększenie łaknienia
- agresja
- depersonalizacja
- omamy
- mania
- omdlenia
- rozszerzenie źrenic
- przyspieszenie akcji serca
- zwolnienie akcji serca
- wysypka, pokrzywka
- łysienie
- nadwrażliwość na światło słoneczne
- trudności w oddawaniu moczu
- obfite krwawienia miesiączkowe
- obrzęk rąk lub nóg
- zwiększenie masy ciała

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 osoby na 1 000):
- zaburzenia ruchowe
- zaburzenia smaku
- nietypowe krwawienie
- zapalenie wątroby
- gorączka.

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- nieprawidłowo mała liczba płytek krwi (trombocytopenia), co zwiększa ryzyko krwawienia
  i powstawania siniaków
- reakcje nadwrażliwości
- niewłaściwe wydzielanie hormonu antydiuretycznego
- zwiększone stężenie hormonu prolaktyny we krwi
- małe stężenie potasu we krwi (hipokaliemia), co może powodować osłabienie mięśni, drżenie
  lub nieprawidłowy rytm serca
- napady paniki
- zgrzytanie zębami
- uczucie niepokoju
- drgawki
- nietypowe ruchy lub sztywność mięśni
- ruchy mimowolne mięśni (akatyzja)
- zaburzenia widzenia
- wydłużenie odstępu QT w EKG
- nieregularny rytm serca (komorowe zaburzenia rytmu serca)
- zawroty głowy po zmianie pozycji z siedzącej lub leżącej na stojącą, wynikające z niskiego
  ciśnienia tętniczego krwi (niedociśnienie ortostatyczne)
- krwawienie z nosa
- nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby
- krwawienia, w tym krwawienia na skórze i błonach śluzowych (wybroczyny)
- wydzielanie mleka u mężczyzn oraz u kobiet, które nie są w ciąży lub nie karmią piersią
  (mlekotok)
- nieregularne krwawienia miesiączkowe
- ciężki krwotok z pochwy, występujący krótko po porodzie (krwotok poporodowy), patrz
  dodatkowe informacje w podpunkcie „Ciąża, karmienie piersią i wpływ na płodność”
  w punkcie 2.
- bolesny wzwód prącia (u mężczyzn).

Zaobserwowano zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów przyjmujących leki tego typu.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa, Tel.: +48 22 49 21 301,
Faks: + 48 22 49 21 309, Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podczas podawania cytalopramu w połączeniu z moklobemidem i buspironem zgłaszano przypadki wystąpienia zespołu serotoninowego. Przeciwwskazane leczenie skojarzone. Jednoczesne stosowanie cytalopramu i inhibitorów MAO może prowadzić do ciężkich działań niepożądanych, w tym zespołu serotoninowego. Zgłaszano ciężkie działania niepożądane, czasami zakończone zgonem, u pacjentów otrzymujących selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny w skojarzeniu z inhibitorami monoaminooksydazy, włączając nieodwracalny inhibitor MAO selegilinę oraz odwracalne inhibitory MAO linezolid oraz moklobemid oraz u pacjentów, u których niedawno odstawiono selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i rozpoczęto podawanie inhibitorów MAO. Zgłoszono przypadki osób z objawami sugerującymi zespół serotoninowy. Skojarzone podawanie cytalopramu z lekami, które wydłużają odstęp QT, takimi jak leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, leki przeciwpsychotyczne (np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, określone środki przeciwdrobnoustrojowe (np. sparfloksacyna, moksyfloksacyna, erytromycyna podawana dożylnie, pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, w szczególności halofantryna), określone leki przeciwhistaminowe (astemizol, mizolastyna), itp., jest przeciwwskazane (brak badań). Jednoczesne podawanie pojedynczej dawki 2 mg pimozydu pacjentom leczonym racemicznym cytalopramem w dawce 40 mg na dobę przez 11 dni powodowało zwiększenie wartości pola pod krzywą stężenie-czas (AUC) oraz stężenia maksymalnego pimozydu, nie było to jednak konsekwentne w całym badaniu. Równoczesne podawanie pimozydu i cytalopramu powodowało średnie wydłużenie odstępu QTc o ok. 10 ms. W związku z interakcjami zgłaszanymi w przypadku zastosowania małych dawek pimozydu jednoczesne podawanie cytalopramu i pimozydu jest przeciwwskazane. Leczenie skojarzone wymagające zachowania ostrożności. Jednoczesne stosowanie cytalopramu oraz selegiliny (w dawkach powyżej 10 mg na dobę) jest przeciwskazane. Linezolid jest antybiotykiem i słabym inhibitorem MAO i nie należy go podawać pacjentom leczonym cytalopramem. Zaleca się ostrożność u pacjentów leczonych jednocześnie lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi, takimi jak NLPZ, kwas acetylosalicylowy, dipirydamol i tyklopidyna lub innymi lekami (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne), które mogą zwiększać ryzyko krwotoku. Mogą wystąpić dynamiczne interakcje leków z grupy SSRI z zielem dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), powodując nasilenie działań niepożądanych. Jednoczesne stosowanie z lekami serotoninergicznymi, np. z opioidami (w tym tramadolem) lub tryptanami (w tym sumatryptanem i oksytryptanem) może prowadzić do wystąpienia zespołu serotoninowego. Do czasu zdobycia dalszych informacji, nie zaleca się jednoczesnego stosowania agonistów receptorów serotoninowych (5-HT). Nie stwierdzono interakcji farmakodynamicznych w badaniach klinicznych, w których cytalopram podawano w skojarzeniu z litem. Donoszono jednak o nasileniu działania serotoninergicznego, gdy selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny podawano z litem lub tryptofanem i dlatego skojarzone leczenie tymi lekami należy stosować ostrożnie. Należy kontynuować prowadzenie rutynowej kontroli stężenia litu, zgodnie ze zwykłymi zaleceniami. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania leków zwiększających ryzyko hipokaliemii i (lub) hipomagnezemii, gdyż stany te zwiększają ryzyko wystąpienia złośliwych zaburzeń rytmu serca. Leki z grupy SSRI mogą obniżać prób drgawkowy. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania innych leków mogących obniżać próg drgawkowy (np. leki przeciwdepresyjne (SSRI), neuroleptyki (pochodne tioksantenu i butyrofenonu), meflochina, bupropion i tramadol). Brak badań ustalających zagrożenia lub korzyści związane ze skojarzonym stosowaniem leczenia elektrowstrząsami i cytalopramu. Cytalopram jest metabolizowany do demetylocytalopramu za pośrednictwem izoenzymów układu cytochromu P-450: CYP2C19 (ok. 38%), CYP3A4 (ok. 31%) i CYP2D6 (ok. 31%). Ze względu na to, że cytalopram jest metabolizowany przez więcej niż jeden izoenzym CYP, hamowanie jego biotransformacji jest mniej prawdopodobne, jako że jeden enzym może być kompensowany przez inny. Z tego powodu podczas stosowania w praktyce klinicznej cytalopramu w skojarzeniu z innymi lekami, istnieje bardzo niewielkie prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji. Podawanie w skojarzeniu z ketokonazolem (silnym inhibitorem CYP3A4) nie spowodowało zmiany właściwości farmakokinetycznych cytalopramu. Badania litu i cytalopramu nie wykazało żadnych interakcji. Cymetydyna, silny inhibitor enzymów CYP2D6, 3A4 oraz 1A2, powodowała niewielkie zwiększenie średniego stężenia cytalopramu w stanie stacjonarnym. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas podawania dużych dawek cytalopramu w skojarzeniu z cymetydyną. Jednoczesne podawanie escytalopramu (aktywny enancjomer cytalopramu) z 30 mg omeprazolu (inhibitor CYP2C19) raz na dobę powodowało umiarkowane (o ok. 50%) zwiększenie stężeń escytalopramu w osoczu; należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania cytalopramu z inhibitorami CYP2C19 (np. omeprazolem, esomeprazolem, flukonazolem, fluwoksaminą, lanzoprazolem, tyklopidyną lub cymetydyną). Konieczne może być zmniejszenie dawki cytalopramu na podstawie wyników monitorowania działań niepożądanych podczas leczenia skojarzonego. Escytalopram (aktywny enancjomer cytalopramu) jest inhibitorem enzymu CYP2D6. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania cytalopramu z lekami metabolizowanymi głównie przez CYP2D6 i cechującymi się wąskim indeksem terapeutycznym, np. z flekainidem, propafenonem i metoprololem (stosowanie w niewydolności serca), lub pewnymi lekami działającymi na OUN, metabolizowanymi głównie przez CYP2D6, np. leki przeciwdepresyjne takie jak dezypramina, klomipramina i nortryptylina lub leki przeciwpsychotyczne, takie jak rysperydon, tiorydazyna i haloperydol. Może być konieczne dostosowanie dawkowania. Jednoczesne stosowanie z metoprololem skutkowało dwukrotnym zwiększeniem stężenia metoprololu w osoczu, ale nie spowodowało statystycznie znaczącego zwiększenia wpływu metoprololu na ciśnienie tętnicze krwi i częstość akcji serca. Badania dotyczące interakcji cytalopramu i metoprololu (substrat CYP2D6) wykazały dwukrotne zwiększenie stężenia metoprololu, ale bez statystycznie znaczącego zwiększenia wpływu metoprololu na ciśnienie krwi oraz akcję serca u zdrowych ochotników. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania cytalopramu z metoprololem. Może być konieczne dostosowanie dawkowania. W porównaniu z innymi istotnymi selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, cytalopram i demetylocytalopram nie odgrywają istotnej roli jako inhibitory CYP2C9, CYP2E1 i CYP3A4 i są tylko słabymi inhibitorami CYP1A2, CYP2C19 i CYP2D6. Nie obserwowano zmian właściwości farmakokinetycznych lub jedynie bardzo małe zmiany, bez znaczenia klinicznego, gdy cytalopram podawano w skojarzeniu z substratami CYP1A2 (klozapiną i teofiliną), CYP2C9 (warfaryną), CYP2C19 (imipraminą i mefenytoiną), CYP2D6 (sparteiną, imipraminą, amitryptyliną, rysperydonem), oraz z substratami CYP3A4 (warfaryną, karbamazepiną (i jej metabolitem epoksydem karbamazepiny) i triazolamem). Nie obserwowano interakcji farmakokinetycznych pomiędzy cytalopramem i lewomepromazyną, digoksyną (co oznacza, że cytalopram nie indukuje ani nie hamuje glikoproteiny P). Nie stwierdzono wpływu na stężenie cytalopramu lub imipraminy, chociaż obserwowano zwiększenie stężenia dezypraminy, głównego metabolitu imipraminy. W przypadku jednoczesnego stosowania cytalopramu z dezypraminą występowało zwiększenie stężenia dezypraminy w osoczu; może być konieczne zmniejszenie dawek dezypraminy. Nie wykazano interakcji pomiędzy cytalopramem i alkoholem; jednakże, nie zaleca się łączenia cytalopramu i alkoholu. Nie stwierdzono wpływu pokarmu na wchłanianie i inne właściwości farmakokinetyczne cytalopramu.

Orion Pharma Poland Sp. z o.o.
ul. Fabryczna 5A
00-446 Warszawa
22-833-31-77
[email protected]
www.orionpharma.pl