Dexadent (10 mg + 25 mg + 2,5 mg)/g maść

1. Co to jest lek Dexadent i w jakim celu się go stosuje

Lek Dexadent jest maścią do stosowania na zęby, do kanału zębowego.
Lek DEXADENT wskazany jest w leczeniu chorób miazgi zębów oraz tkanek
okołowierzchołkowych.
Choroby miazgi: próchnica głęboka bez objawów ze strony miazgi, przekrwienie miazgi, ostre
częściowe surowicze zapalenie miazgi.
Choroby tkanek okołowierzchołkowych: ostre i przewlekłe zaostrzone.

Grupa farmakoterapeutyczna: przewód pokarmowy i metabolizm, preparaty stomatologiczne,
preparaty do miejscowego stosowania doustnego, inne, kod ATC: A 01 AD.

Właściwości farmakodynamiczne
Maść Dexadent zawiera substancje czynne o różnym, wzajemnie uzupełniającym się mechanizmie
działania. Takie zestawienie składników maści warunkuje jej działanie przeciwzapalne,
przeciwinfekcyjne i przeciwalergiczne, w efekcie ujawnia się korzystne silne działanie
przeciwbólowe.
Maść Dexadent wykazuje skojarzone działanie bakteriobójcze polimyksyny B (głównie na bakterie
Gram-ujemne, zwłaszcza Pseudomonas aeruginosa i Enterobacteriaceae) oraz framycetyny (na
Staphylococcus spp., Enterobacteriaceae, Mycobacterium tuberculosis), natomiast deksametazon
działa przeciwzapalnie, przeciwwysiękowo i przeciwalergicznie.
Polimyksyna B działa bakteriobójczo na drobnoustroje Gram-ujemne kilkadziesiąt razy silniej niż na
bakterie Gram-dodatnie. Nie działa na grzyby. Mechanizm działania polimyksyny B polega na
uszkodzeniu błony cytoplazmatycznej bakterii.
Framycetyna (neomycyna B) należy do grupy aminoglikozydów, antybiotyków o szerokim spektrum
działania. Działa przeciwbakteryjnie głównie na drobnoustroje Gram-ujemne, słabiej na Gram-
dodatnie. Wrażliwe są Escherichia coli, Klebsiella, Enterobacter, Proteus, Pseudomonas aeruginosa,
Brucella, Neisseria, Pasteurella, w słabym stopniu działa na promieniowce, krętki, pierwotniaki i
niektóre grzyby. Nie działa na beztlenowce. W niższych stężeniach działa bakteriostatycznie, w
wyższych bakteriobójczo. Mechanizm działania aminoglikozydów polega na hamowaniu biosyntezy
białek i kwasów nukleinowych.

Deksametazon jest syntetycznym glikokortykosteroidem o bardzo silnym i długotrwałym działaniu
przeciwzapalnym, 30-krotnie silniejszym od hydrokortyzonu. Poza tym glikokortykosteroidy hamują
działanie hialuronidazy, enzymu zmniejszającego spoistość tkanki łącznej. Zahamowanie aktywności
hialuronidazy zmniejsza przepuszczalność substancji klejodajnej tkanki łącznej i powoduje niejako
zamurowanie i odizolowanie ogniska zapalnego od organizmu. Wpływa to na wchłanianie się z
ogniska zapalnego toksyn bakteryjnych, stąd brak objawów ogólnych zapalenia, np. gorączki.
Glikokortykosteroidy hamują także reakcje alergenu z przeciwciałem, zapobiegając w ten sposób
wystąpieniu odczynu alergicznego.

Właściwości farmakokinetyczne
Siarczan polimyksyny, podobnie jak pozostałe antybiotyki z grupy polimyksyn, nie wchłania się z
przewodu pokarmowego, powierzchni błon śluzowych, a także po podaniu na błony śluzowe, skórę
zmienioną zapalnie i oparzoną. Polimyksyna B jest wydalana głównie przez nerki; do 60% dawki
wydala się z moczem, lecz proces ten następuje z opóźnieniem, po upływie 12 do 24 godzin.
Framycetyna nie wchłania się po zastosowaniu zewnętrznym na skórę, może jednak ulegać
wchłanianiu po zastosowaniu do jam ciała.
Framycetyna ani polimyksyna nie ulegają przemianom metabolicznym w organizmie.
Deksametazon jest w części metabolizowany w wątrobie do 6-hydroksydeksametazonu i glukuronianu
deksametazonu.

Octan deksametazonu łatwo wchłania się z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym. Oprócz
dobrego wchłaniania po podaniu doustnym, glikokortykosteroidy dobrze wchłaniają się z miejsc
podania w przypadku preparatów podawanych miejscowo.
Większość glikokortykosteroidów obecnych we krwi pozostaje związana z białkami osocza, głównie z
globulinami, a w mniejszym stopniu także z albuminami. Glikokortykosteroidy są metabolizowane
głównie w wątrobie, ale także w innych tkankach; w procesie eliminacji glikokortykosteroidów
dominuje wydalanie z moczem.