Gliclazide Zentiva 60 mg tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu

1 tabl. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 60 mg gliklazydu. Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Doustny lek hipoglikemizujący z grupy pochodnych sulfonylomocznika. Gliklazyd zmniejsza stężenie glukozy we krwi poprzez pobudzenie wydzielania insuliny przez komórki beta wysp Langerhansa. Zwiększone wydzielanie insuliny i białka C po posiłku, utrzymuje się w trzustce nawet po 2 latach leczenia. Poza wpływem na metabolizm, gliklazyd wpływa również na naczynia krwionośne. W cukrzycy typu 2., gliklazyd przywraca wczesny wzrost wydzielania insuliny w obecności glukozy oraz nasila drugą fazę wydzielania insuliny. Znaczny wzrost wydzielania insuliny jest obserwowany jako odpowiedź na stymulację indukowaną pokarmem lub glukozą. Gliklazyd zmniejsza proces formowania się mikrozakrzepów w dwóch mechanizmach, które mogą stanowić podstawę powikłań cukrzycy przez: częściowe hamowanie agregacji i adhezji płytek przez zmniejszenie aktywności markerów płytek krwi (beta-tromboglobulina, tromboksan B2), wpływ na aktywność fibrynolityczną śródbłonka naczyń przez zwiększenie aktywności tkankowego aktywatora plazminogenu (tPA). Po podaniu doustnym stężenie leku w osoczu zwiększa się stopniowo przez 6 h, a następnie pozostaje na niezmienionym poziomie pomiędzy 6. a 12. h. Wchłanianie gliklazydu jest całkowite. Posiłek nie wpływa na szybkość, ani na stopień wchłaniania. Wiązanie z białkami osocza wynosi ok. 95%.  Jednorazowa dawka dobowa 60 mg leku umożliwia utrzymanie stężenia gliklazydu w osoczu przez ponad 24 h. Gliklazyd jest metabolizowany głównie w wątrobie i wydalany z moczem, przy czym zaledwie 1% w postaci niezmienionej. Nie wykryto żadnego czynnego metabolitu w osoczu. T_0,5 w fazie eliminacji gliklazydu wynosi 12-20 h.

Leczenie cukrzycy insulinoniezależnej (typ 2.) u dorosłych, w sytuacji gdy leczenie dietą i wysiłek fizyczny oraz zmniejszenie masy ciała nie wystarczają do utrzymania prawidłowego stężenia glukozy we krwi.

Nadwrażliwość na gliklazyd lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, inne pochodne sulfonylomocznika, sulfonamidy. Cukrzyca typu 1. Stan przedśpiączkowy i śpiączka cukrzycowa, kwasica cukrzycowa ketonowa. Ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby: w tych przypadkach zaleca się zastosowanie insuliny. Leczenie mikonazolem. Karmienie piersią.

Doustne leki przeciwcukrzycowe nie są odpowiednie do stosowania w ciąży; lekiem z wyboru, stosowanym w leczeniu cukrzycy w ciąży jest insulina. Zaleca się unikanie stosowania gliklazydu w czasie ciąży jako środek ostrożności. Aby zmniejszyć ryzyko wrodzonych nieprawidłowości, należy uzyskać odpowiednią kontrolę stężenia glukozy we krwi przed zajściem w ciążę. Zalecana jest zamiana doustnego leku hipoglikemizującego na insulinę przed zajściem w ciążę lub jak najszybciej po potwierdzeniu ciąży. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u kobiet karmiących piersią. U samców i samic szczurów nie obserwowano wpływu na płodność ani zdolności rozrodcze.

Doustnie. Dawka dobowa wynosi 30-120 mg, jednorazowo, w porze śniadania. W przypadku pominięcia jednej dawki nie należy jej zwiększać w dniu następnym. Dawka powinna być dostosowana w zależności od indywidualnej odpowiedzi metabolicznej pacjenta (stężenie glukozy we krwi, HbA_1c). Zalecana dawka początkowa wynosi 30 mg na dobę. Jeśli stężenie glukozy we krwi jest skutecznie kontrolowane, dawka ta może być stosowana jako leczenie podtrzymujące. Jeśli stężenie glukozy we krwi nie jest odpowiednio kontrolowane, dawkę można stopniowo zwiększać do 60, 90 lub 120 mg na dobę. Nie powinno się zwiększać dawki częściej, niż co najmniej po upływie 1 mies., z wyjątkiem pacjentów, u których stężenie glukozy we krwi nie uległo zmniejszeniu po 2 tyg. leczenia. W takich przypadkach, dawkę można zwiększyć pod koniec 2. tyg. leczenia. Maksymalna, zalecana dawka dobowa to 120 mg. Zamiana innego doustnego leku przeciwcukrzycowego na Gliclazide Zentiva. Należy wziąć pod uwagę dawkowanie i T_0,5 poprzedniego leku przeciwcukrzycowego. Okres przejściowy nie jest zazwyczaj konieczny. Należy zastosować dawkę początkową 30 mg, która następnie powinna być dostosowana w zależności od stężenia glukozy we krwi pacjenta, jak opisano powyżej. Podczas zamiany z hipoglikemizujących pochodnych sulfonylomocznika o przedłużonym T_0,5, może być konieczna kilkudniowa przerwa w leczeniu. Pozwoli to uniknąć addytywnego działania obu leków, które może spowodować hipoglikemię. Schemat dawkowania w takich sytuacjach powinien być taki sam jak na początku stosowania preparatu, tzn. leczenie należy rozpocząć od dawki 30 mg na dobę, a następnie zwiększać w zależności od odpowiedzi metabolicznej pacjenta. Leczenie w skojarzeniu z innymi lekami przeciwcukrzycowymi. Lek może być podawany w skojarzeniu z biguanidami, inhibitorami alfa glukozydazy i insuliną. U pacjentów, u których terapia preparatem, nie przynosi spodziewanej kontroli stężenia glukozy we krwi, można rozpocząć jednoczesne leczenie insuliną pod ścisłą kontrolą lekarską. Szczególne grupy pacjentów. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek powinny być zastosowane takie same zasady dawkowania jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek; tacy pacjenci powinni być monitorowani. U pacjentów w podeszłym wieku lek należy stosować zgodnie ze schematem dawkowania zalecanym u pacjentów w wieku poniżej 65 lat. U pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko hipoglikemii: pacjenci niedożywieni lub źle odżywieni, pacjenci z ciężkimi lub źle wyrównanymi zaburzeniami endokrynologicznymi (niedoczynność przysadki, niedoczynność tarczycy, zaburzenia czynności kory nadnerczy), pacjenci po zaprzestaniu długotrwałego leczenia i (lub) leczenia dużymi dawkami kortykosteroidów, pacjenci z ciężkimi chorobami naczyń krwionośnych: ciężka choroba wieńcowa, ciężka niewydolność tętnicy szyjnej, choroba naczyń obwodowych, zaleca się minimalną dobową dawkę początkową 30 mg. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania nie zostały ustalone u dzieci i młodzieży. Brak danych dotyczących stosowania u dzieci. Sposób podania. Lek można spożywać z posiłkiem. Tabletki należy połykać w całości, nie należy ich kruszyć ani żuć. Tabletki mogą być dzielone na dwie równe dawki, co ułatwia dawkowanie.

Leczenie należy stosować tylko u pacjentów mających możliwość regularnego przyjmowania posiłków (w tym śniadania). Ważne jest regularne przyjmowanie węglowodanów, ze względu na zwiększone ryzyko hipoglikemii, w przypadku gdy posiłek jest przyjęty zbyt późno lub spożyta jest nieodpowiednia ilość pokarmu lub posiłek zawiera mało węglowodanów. Hipoglikemia jest bardziej prawdopodobna w przypadku stosowania diety niskokalorycznej, długotrwałej oraz wyczerpującej aktywności fizycznej, spożywania alkoholu lub leczenia w skojarzeniu z lekami hipoglikemizującymi. Hipoglikemia może wystąpić po podaniu pochodnych sulfonylomocznika. Niektóre przypadki ciężkiej i długotrwałej hipoglikemii mogą wymagać leczenia szpitalnego i podawania glukozy przez kilka dni. Aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii, należy indywidualnie ustalać sposób leczenia oraz odpowiednią dawkę oraz dokładnie poinformować pacjenta o objawach hipoglikemii, oraz o tym, jak jej uniknąć. Czynniki zwiększające ryzyko hipoglikemii: odmowa lub niemożność współpracy ze strony pacjenta (zwłaszcza u osób w podeszłym wieku); złe odżywanie, nieregularne pory posiłków, pomijanie posiłków, okresy poszczenia lub zmian diety; brak równowagi pomiędzy wysiłkiem fizycznym, a ilością spożywanych węglowodanów; zaburzenia czynności nerek; ciężkie zaburzenie czynności wątroby; przedawkowanie leku; niektóre zaburzenia endokrynologiczne: zaburzenia czynności tarczycy, niedoczynność przysadki i zaburzenia czynności kory nadnerczy; jednoczesne stosowanie określonych leków. Farmakokinetyka i (lub) farmakodynamika gliklazydu może być zmieniona u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub ciężką niewydolnością nerek. W tych grupach pacjentów hipoglikemia może się przedłużać i może wymagać odpowiedniego postępowania. Kontrolę stężenia glukozy we krwi u pacjentów otrzymujących leki przeciwcukrzycowe mogą zaburzać: stosowanie preparatów zawierających ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), gorączka, uraz, zakażenie, zabieg chirurgiczny. W niektórych przypadkach może być konieczne podanie insuliny. Skuteczność działania hipoglikemizującego jakiegokolwiek doustnego leku przeciwcukrzycowego, w tym gliklazydu, z czasem ulega osłabieniu u wielu pacjentów. Może to wynikać ze stopniowego nasilenia się cukrzycy lub ze zmniejszenia odpowiedzi na leczenie. Zjawisko to, znane jest jako wtórna nieskuteczność leków doustnych, w odróżnieniu od pierwotnej, kiedy to substancja czynna jest nieskuteczna w leczeniu pierwszego rzutu. Przed stwierdzeniem wystąpienia u pacjenta wtórnej nieskuteczności należy rozważyć odpowiednie dostosowanie dawki oraz opracowanie diety. U pacjentów z cukrzycą leczonych jednocześnie fluorochinolonami, zwłaszcza w podeszłym wieku, zgłaszano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym hipoglikemię i hiperglikemię. U wszystkich pacjentów stosujących w tym samym czasie gliklazyd i fluorochinolony zaleca się staranne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Stosowanie pochodnych sulfonylomocznika u pacjentów z niedoborem G-6-PD może prowadzić do rozwoju niedokrwistości hemolitycznej. U pacjentów z niedoborem dehydrogenazy G-6-PD należy zachować ostrożność i rozważyć zastosowanie leczenia preparatami, nie będącymi pochodnymi sulfonylomocznika.  U pacjentów z porfirią opisano przypadki zaostrzenia porfirii po zastosowaniu niektórych innych pochodnych sulfonylomocznika. 1 tabl. o zmodyfikowanym uwalnianiu zawiera 163,8 mg laktozy jednowodnej - lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Najczęściej obserwowanym objawem jest małe stężenie cukru we krwi (hipoglikemia). Objawy
przedmiotowe i podmiotowe opisane są w podpunkcie „Ostrzeżenia i środki ostrożności” w punkcje 2.
„Informacje ważne przed przyjęciem leku Gliclazide Zentiva”.

Jeśli objawy te zostaną pozostawione bez leczenia, mogą spowodować senność, utratę przytomności lub
śpiączkę. Jeśli występujące zmniejszenie stężenia cukru we krwi jest znaczne lub przedłuża się, nawet jeśli
jest tymczasowo kontrolowane przez podanie cukru, należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza.

Zaburzenia krwi
Odnotowano zmniejszenie liczby krwinek we krwi (np. płytek krwi, czerwonych i białych krwinek), co może
spowodować:
- bladość;
- przedłużone krwawienie;
- siniaki;
- ból gardła;
- gorączkę.
Objawy te zazwyczaj ustępują po przerwaniu leczenia.

Zaburzenia wątroby
Obserwowano pojedyncze przypadki zaburzeń czynności wątroby, które mogą powodować zażółcenie skóry
i oczu. W razie wystąpienia tych objawów należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Objawy
zazwyczaj ustępują po odstawieniu leku. Lekarz zadecyduje, kiedy przerwać leczenie.

Zaburzenia skóry
Obserwowano reakcje skórne, takie jak:
- wysypka;
- zaczerwienienie;
- świąd;
- pokrzywka;
- pęcherze;
- obrzęk naczynioruchowy (szybkie puchnięcie tkanek, takich jak: powieki, twarz, wargi, jama ustna,
  język lub gardło, co może powodować trudności w oddychaniu). Wysypka może rozwijać się do
  rozległych zmian w postaci pęcherzy lub prowadzić do łuszczenia skóry. Jeśli u pacjenta wystapią te
  objawy, należy przerwać zażywanie leku Gliclazide Zentiva oraz pilnie skontaktować się z lekarzem i
  poinformować go o przyjmowaniu tego leku.
- wyjątkowo zgłaszano objawy ciężkich reakcji nadwrażliwości (ang. drug rash with eosinophilia and
  systemic symptoms, DRESS): początkowo jako objawy grypopodobne i wysypka na twarzy a następnie
  wysypka obejmująca większe partie ciała z wysoką temperaturą.

Zaburzenia pokarmowe
- bóle brzucha lub uczucie dyskomfortu;
- nudności lub wymioty;
- niestrawność;
- biegunka;
- zaparcia.
Objawy te można zmniejszyć stosując lek Gliclazide Zentiva razem z posiłkiem, jak zalecano. Patrz punkt 3.
„Jak przyjmować lek Gliclazide Zentiva”.

Zaburzenia oka
Może wystąpić zaburzone widzenie, zwłaszcza na początku leczenia. To działanie niepożądane związane jest
ze zmianami stężenia cukru we krwi

Tak jak po przyjęciu innych pochodnych sulfonylomocznika obserwowano następujące zdarzenia
niepożądane: przypadki znacznych zmian liczby krwinek i alergiczne zapalenie ściany naczyń
krwionośnych, zmniejszenie stężenia sodu we krwi (hiponatremia), objawy zaburzenia czynności wątroby
(np. żółtaczka), które w większości przypadków ustąpiły po odstawieniu pochodnych sulfonylomocznika,
niemniej jednak w pojedynczych przypadkach mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności
wątroby.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych
Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181 C
02 - 222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego w Polsce.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Leki zwiększające ryzyko hipoglikemii. Równoczesne stosowanie przeciwwskazane: mikonazol (stosowany ogólnie, żel do stosowania w jamie ustnej) - nasila działanie hipoglikemizujące z możliwością wywołania objawów hipoglikemii lub nawet śpiączki. Równoczesne stosowanie niezalecane: fenylbutazon stosowany ogólne (nasila działanie hipoglikemizujące pochodnych sulfonylomocznika; zalecane jest zastosowanie innego leku przeciwzapalnego; należy poinformować pacjenta o ryzyku i podkreślić istotną rolę samokontroli; w razie konieczności należy dostosować dawkę w trakcie i po zakończeniu leczenia lekiem przeciwzapalnym); alkohol - nasila działanie hipoglikemizujące (przez blokowanie reakcji kompensacyjnych), co może prowadzić do wystąpienia śpiączki hipoglikemicznej - należy unikać spożywania alkoholu lub leków zawierających alkohol. Równoczesne stosowanie z zachowaniem ostrożności: nasilenie działania zmniejszającego stężenia glukozy we krwi i w konsekwencji, w niektórych przypadkach, hipoglikemia, mogą wystąpić po przyjęciu jednego z następujących leków: inne leki przeciwcukrzycowe (insulina, akarboza, metformina, tiazolidynediony, inhibitory peptydazy dipeptydylowej IV, agoniści receptora GLP-1), antagoniści receptora adrenergicznego, flukonazol, inhibitory ACE (kaptopryl, enalapryl), antagoniści receptora H₂, inhibitory MAO, sulfonamidy, klarytromycyna i NLPZ. Leki zwiększające stężenie glukozy we krwi. Równoczesne stosowanie niezalecane: danazol (diabetogenne działanie danazolu) - jeżeli zastosowania tej substancji czynnej nie można uniknąć, pacjenta należy ostrzec i podkreślić znaczenie kontroli stężenia glukozy we krwi i w moczu; w razie konieczności należy dostosować dawkę leku przeciwcukrzycowego w trakcie i po zakończeniu leczenia danazolem. Równoczesne stosowanie z zachowaniem ostrożności: chlorpromazyna (duże dawki >100 mg na dobę - zwiększają stężenie glukozy we krwi; należy uprzedzić pacjenta i podkreślić istotność monitorowania stężenia glukozy we krwi; może być konieczne dostosowanie dawki przeciwcukrzycowej substancji czynnej podczas i po zakończeniu leczenia lekiem neuroleptycznym); glikokortykosteroidy podane ogólnie i miejscowo - preparaty podawane dostawowo, na skórę i doodbytniczo oraz tetrakozaktyd (zwiększenie stężenia glukozy we krwi z możliwością wystąpienia kwasicy ketonowej, zmniejszona tolerancja na węglowodany spowodowana przez glikokortykosteroidy; należy uprzedzić pacjenta i podkreślić istotność monitorowania stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza na początku leczenia; może być konieczne dostosowanie dawki przeciwcukrzycowej substancji czynnej podczas i po zakończeniu leczenia glikokortykosteroidami); rytodryna, salbutamol, terbutalina - podane dożylnie (zwiększenie stężenia glukozy następuje w związku z pobudzeniem receptorów β₂; należy podkreślić konieczność monitorowania stężenia glukozy we krwi; jeśli jest to konieczne, należy zastosować insulinę); preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (zmniejszenie ekspozycji na gliklazyd; należy podkreślić znaczenie monitorowania stężenia glukozy we krwi). Leki zaburzające stężenie glukozy we krwi. Równoczesne stosowanie wymagające ostrożności podczas stosowania: fluorochinolony (w przypadku jednoczesnego stosowania gliklazydu i fluorochinolonów należy ostrzec pacjenta o ryzyku zaburzenia stężeń glukozy we krwi i należy podkreślić znaczenie monitorowania stężenia glukozy we krwi). Równoczesne stosowanie po rozważeniu ryzyka: leki przeciwzakrzepowe np. warfaryna (pochodne sulfonylomocznika mogą nasilać działanie przeciwzakrzepowe jednocześnie stosowanych leków przeciwzakrzepowych; może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwzakrzepowego).

Zentiva Polska Sp. z o.o.
ul. Bonifraterska 17
00-203 Warszawa
22-375-92-00
[email protected]
www.zentiva.pl