Hepatect CP 50 j.m./ml roztwór do infuzji

1 ml roztworu zawiera 50 mg białka osocza ludzkiego, w tym ≥96% IgG (ok. 59% IgG₁, ok. 35% IgG₂, ok. 3% IgG₃, ok. 3% IgG₄), ≤2000 µg IgA oraz 50 j.m. przeciwciał anty-HBs.

Preparat stanowi koncentrat ludzkiej, wysokoimmunizowanej immunoglobuliny o wysokiej zawartości przeciwciał przeciw HBsAg. Biodostępność preparatu po podaniu dożylnym jest natychmiastowa i całkowita. Zostaje szybko rozdystrybuowany między osoczem i płynem wewnątrznaczyniowym. T_0,5 wynosi 22 dni. IgG oraz kompleksy IgG są rozkładane w komórkach systemu siateczkowo-śródbłonkowego.

Zapobieganie ponownej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B po przeszczepie wątroby ze względu na niewydolność wątroby spowodowaną zapaleniem typu B. Immunoprofilaktyka zapalenia wątroby typu B: w sytuacji przypadkowego narażenia osób nieimmunizowanych (w tym takich, u których szczepienie nie zostało zakończone lub których status jest nieznany); u pacjentów poddawanych hemodializie do czasu, gdy szczepionka stanie się skuteczna; u noworodków, których matki są nosicielkami wirusa zapalenia wątroby typu B; u osób, u których po szczepionce nie zaobserwowano odpowiedzi immunologicznej (brak przeciwciał zapalenia wątroby typu B na poziomie mierzalnym) i u których występuje ciągła potrzeba stosowania ochrony ze względu na ciągłe ryzyko zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na immunoglobuliny ludzkie. Pacjenci z selektywnym niedoborem IgA, u których wytworzyły się przeciwciała przeciwko IgA, ponieważ podanie preparatu zawierającego IgA może spowodować anafilaksję.

Bezpieczeństwo stosowania u kobiet w ciąży nie zostało ocenione - należy zachować ostrożność w przypadku stosowania u kobiet w okresie ciąży lub karmiących piersią. Wykazano, że podawana dożylnie immunoglobulina G przenika przez łożysko, co nasila się w III trymestrze. Obserwacje kliniczne związane z podawaniem immunoglobulin wskazują, że podawanie tej grupy preparatów nie wywołuje szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, płód i noworodka. Nie przewiduje się żadnego niekorzystnego wpływu na noworodki/dzieci karmione piersią. Płodność. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin wskazuje, że nie należy spodziewać się szkodliwego wpływu na płodność.

Dożylnie. Zapobieganie ponownej infekcji wirusem zapalenia wątroby typu B po przeszczepie wątroby ze względu na niewydolność wątroby spowodowaną zapaleniem wątroby typu B: dorośli: 10 000 j.m. w dniu przeszczepu, okołooperacyjnie, następnie 2000-10 000 j.m. (40-200 ml) dziennie przez 7 dni oraz wg potrzeby dla utrzymania poziomu przeciwciał powyżej 100-150 j.m./l u pacjentów HBV-negatywnych i powyżej 500 j.m./l u pacjentów HBV-pozytywnych; dzieci: dawkowanie na podstawie powierzchni ciała: 10 000 j.m./1,73 m². Immunoprofilaktyka zapalenia wątroby typu B: zapobieganie zapaleniu wątroby typu B w sytuacji przypadkowego narażenia osób nieimmunizowanych: co najmniej 500 j.m. (10 ml), w zależności od intensywności narażenia, najlepiej w ciągu 24-72 h od sytuacji narażenia; immunoprofilaktyka zapalenia wątroby typu B u pacjentów hemodializowanych: 8-12 j.m. (0,16-0,24 ml)/kg z maksymalną dawką 500 j.m. co 2 miesiące do wystąpienia serokonwersji po szczepieniu; zapobieganie zapaleniu wątroby typu B u noworodków, których matki są nosicielkami wirusa zapalenia wątroby typu B, przy urodzeniu lub jak najwcześniej po nim: 30-100 j.m. (0,6-2 ml)/kg, preparat można podawać do wystąpienia serokonwersji po szczepieniu. U pacjentów, u których po szczepionce nie zaobserwowano odpowiedzi immunologicznej i u których konieczne jest ciągłe zapobieganie chorobie, można rozważyć podawanie 500 j.m. u dorosłych i 8 j.m./kg u dzieci co 2 miesiące; za minimalne miano przeciwciał o działaniu ochronnym uważa się 10 mj.m./ml. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku i przy zaburzeniach czynności nerek nie jest wymagane dostosowanie dawki, chyba że istnieją ku temu wskazania kliniczne. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie ma dostępnych dowodów potwierdzających konieczność dostosowania dawki. Sposób podania. Preparat podawać dożylnie przy początkowej prędkości 0,1 ml/kg/h przez 10 min. W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć  szybkość podawania lub przerwać infuzję. W przypadku dobrej tolerancji szybkość podania można stopniowo zwiększać do maksymalnej prędkości 1 ml/kg/h. U noworodków preparat jest dobrze tolerowany przy podawaniu dożylnym w dawce 2 ml w ciągu 5-15 min.

U pacjentów należy przeprowadzać regularne testy sprawdzające poziom przeciwciał anty-HBs. Dawkowanie należy dostosować w celu utrzymania poziomów terapeutycznych przeciwciał i uniknięcia podawania za małych dawek. Możliwych powikłań można często uniknąć poprzez zapewnienie, że pacjenci: nie wykazują nadwrażliwości na ludzkie immunoglobuliny poprzez początkowe powolne (0,1 ml/kg/h.) wstrzykiwanie preparatu, są uważnie obserwowani w trakcie infuzji w kierunku wystąpienia jakichkolwiek objawów. Szczególnej uwagi wymagają pacjenci, którym produkty zawierające immunoglobulinę ludzką podaje się po raz pierwszy, pacjenci otrzymujący dotychczas inne immunoglobuliny oraz pacjenci, którym immunoglobulina podawana jest po długiej przerwie od poprzedniej infuzji. Tych pacjentów należy obserwować w szpitalu podczas pierwszej infuzji i przez pierwszą godzinę po infuzji w celu zauważenia objawów potencjalnych reakcji niepożądanych. Pozostali pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 min po podaniu leku. Zwłaszcza w przypadku dużych dawek podawanie dożylne ludzkiej immunoglobuliny wymaga: odpowiedniego nawodnienia przed rozpoczęciem infuzji ludzkich immunoglobulin, monitorowania wydalania moczu, monitorowania stężenia kreatyniny w surowicy, unikania równoczesnego stosowania diuretyków pętlowych. W przypadku wystąpienia działania niepożądanego należy zmniejszyć szybkość podawania lub przerwać infuzję. Wymagane leczenie zależy od rodzaju i ciężkości działania niepożądanego. Pewne reakcje niepożądane (np. ból głowy, nagłe zaczerwienienie twarzy, dreszcze, ból mięśni, świszczący oddech, tachykardia, ból krzyża, nudności i niedociśnienie tętnicze) mogą być związane z szybkością podawania. Należy dokładnie stosować się do zalecanej prędkości podawania leku. W czasie infuzji należy uważnie obserwować pacjenta, z powodu ryzyka wystąpienia reakcji niepożądanych. Objawy niepożądane mogą się pojawić z większą częstotliwością w przypadku zbyt szybkiego podawania leku, u pacjentów, u których występuje hipo- lub agammaglobulinemia, z niedoborem lub bez niedoboru IgA, u pacjentów, którzy otrzymują immunoglobuliny ludzkie po raz pierwszy lub w rzadkich przypadkach u pacjentów, którym zmieniono podawany wcześniej preparat zawierający immunoglobulinę ludzką na inny lub u pacjentów, u których występuje długa przerwa od poprzedniej infuzji, u pacjentów z nieleczonym zakażeniem lub współistniejącym przewlekłym stanem zapalnym. Reakcje nadwrażliwości występują rzadko. Lek zawiera niewielką ilość IgA. Osoby z niedoborem immunoglobuliny A mogą wytwarzać przeciwciała anty-IgA, co w przypadku podania składników krwi zawierających IgA, może spowodować wystąpienie reakcji anafilaktycznych. Dlatego też lekarz musi rozważyć korzyści wynikające z leczenia preparatem i potencjalne ryzyko wystąpienia reakcji uczuleniowych. W rzadkich przypadkach podanie immunoglobuliny przeciw zapaleniu wątroby typu B może spowodować spadek ciśnienia krwi z reakcją anafilaktyczną, nawet u pacjentów, u których wcześniejsze leczenie za pomocą immunoglobuliny było dobrze tolerowane. W przypadku podejrzenia wystąpienia reakcji alergicznych lub typu anafilaktycznego należy niezwłocznie przerwać podawanie preparatu. W przypadku wstrząsu należy zastosować standardową procedurę postępowania dla terapii wstrząsu. Standardowe postępowanie mające na celu zapobieganie infekcjom, wynikającym z użycia preparatów otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego, obejmuje selekcję dawców, badania przesiewowe pojedynczych donacji krwi i puli osocza pod kątem specyficznych markerów chorób zakaźnych oraz wdrożenie skutecznych procedur inaktywacji i usuwania wirusów w procesie produkcji. Mimo podejmowania takich środków, przy podawaniu leków produkowanych z krwi ludzkiej lub surowicy nigdy nie można zupełnie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Odnosi się to także do wirusów nieznanych lub nowo odkrytych i innych patogenów. Podejmowane środki ostrożności uważa się za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV i HCV. Ich wartość może być ograniczona w przypadku wirusów bezotoczkowych, takich jak HAV i parwowirus B19. Istnieją wystarczające doświadczenia kliniczne potwierdzające brak przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu A lub parwowirusa B19 wraz z immunoglobulinami, a dodatkowo uważa się, że zawartość przeciwciał w preparatach immunoglobulin znacząco podnosi bezpieczeństwo wirusologiczne preparatów. Ze względu na zwiększone ryzyko zdarzeń zakrzepowo-zatorowych (zawał serca, epizod naczyniowo-mózgowy (w tym udar), zakrzep tętnicy płucnej, zakrzepica żył głębokich), należy zachować ostrożność w przepisywaniu i podawaniu IVIg pacjentom otyłym i pacjentom, u których istnieje ryzyko wystąpienia stanów zakrzepowych (podeszły wiek, nadciśnienie, cukrzyca i choroby naczyniowe lub stany zakrzepowe w wywiadzie, nabyte lub wrodzone zaburzenia krzepliwości, długotrwałe unieruchomienie, ciężka hipowolemia, choroby objawiające się zwiększeniem lepkości krwi). U pacjentów z ryzykiem niepożądanych reakcji zakrzepowo-zatorowych preparat podawać z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. Istnieje ryzyko ostrej niewydolności nerek u pacjentów leczonych immunoglobulinami do stosowania dożylnego (szczególnie u pacjentów z czynnikami ryzyka takimi jak istniejąca uprzednio niewydolność nerek, cukrzyca, poważne zmniejszenie objętości krwi krążącej, nadwaga, równoczesne przyjmowanie preparatów o właściwościach nefrotoksycznych lub wiek powyżej 65 lat). Parametry nerkowe należy ocenić przed podaniem wlewu IVIg oraz ponownie w odpowiednich odstępach czasu, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono potencjalnie zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z ryzykiem ostrej niewydolności nerek, immunoglobuliny dożylne powinny być podawane z minimalną szybkością infuzji i w możliwie najmniejszej stosowanej dawce. W przypadku upośledzenia czynności nerek, należy rozważyć przerwanie dożylnego podawania Ig. Doniesienia o zaburzeniu czynności nerek i ostrej niewydolności nerek dotyczyły stosowania preparatów zawierających różne substancje pomocnicze takie jak sacharoza, glukoza i maltoza. W ogólnej liczbie przypadków, udział produktów zawierających sacharozę jako stabilizator, był nieproporcjonalnie większy. U pacjentów z grupy ryzyka można rozważyć stosowanie preparatów dożylnych immunoglobulin niezawierających tych substancji pomocniczych. Hepatect CP nie zawiera sacharozy, maltozy ani glukozy. W czasie leczenia immunoglobulinami odnotowano występowanie zespołu aseptycznego zapalenia opon mózgowych (AMS). Przerwanie leczenia IVIg powodowało remisję AMS w ciągu kilku dni bez wystąpienia następstw. Zespół z reguły rozpoczyna się w ciągu kilku godzin do 2 dni od zastosowania IVIg. W badaniach płynu mózgowo-rdzeniowego często stwierdza się pleocytozę do kilku tysięcy komórek na mm³ głównie granulocytów, oraz stężenia białka podwyższone do kilkuset mg/dl. AMS może występować częściej w związku z leczeniem dużymi dawkami IVIg (2 g/kg). Pacjenci otrzymujący dożylnie immunoglobulinę powinni być monitorowani ze względu na możliwość wystąpienia klinicznych objawów hemolizy. Po leczeniu IVIg zgłaszano przemijające zmniejszenie liczby neutrofilów i/lub epizodów neutropenii, czasami poważnych. Zwykle występuje to w ciągu kilku h lub dni po podaniu IVIg i ustępuje samoistnie w ciągu 7 do 14 dni. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych ze strony układu oddechowego należy natychmiast zaprzestać infuzji – zgłaszano przypadki poprzetoczeniowego uszkodzenia płuc TRIALI, które może zagrażać życiu. Zespół ten charakteryzuje się ciężkim niedotlenieniem (hipoksja), niewydolnością oddechową, zaburzeniami oddychania, sinicą, gorączką i niedociśnieniem tętniczym. Objawy TRALI zwykle pojawiają się w czasie 6 h po podaniu produktu IVIg, często w ciągu 1-2 h. Dlatego, należy monitorować pacjentów.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Rzadko mogą wystąpić następujące objawy:
- dreszcze,
- ból głowy,
- gorączka,
- wymioty,
- złe samopoczucie,
- nudności,
- obniżone ciśnienie krwi,
- reakcje alergiczne,
- reakcje skórne, takie jak rumień lub swędzenie,
- tachykardia (częstoskurcz).

Bardzo rzadko mogą wystąpić następujące objawy:
- ostre reakcje alergiczne (wstrząs anafilaktyczny),
- ból stawów.

W przypadku ludzkiej immunoglobuliny zaobserwowano następujące objawy:
- przejściowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
- obniżenie poziomu czerwonych krwinek (odwracalna anemia hemolityczna/ hemoliza),
- wzrost poziomu kreatyniny (produktu przemiany materii) w surowicy i/lub nagła niewydolność
  nerek,
- przypadki zakrzepowych zatorów żylnych zanotowano u osób starszych, u osób z niedokrwieniem
  mózgowym lub sercowym, u pacjentów z nadwagą i u pacjentów z bardzo niską objętością krwi (z
  ostrą hipowolemią).

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych prędkość wlewu zostanie zmniejszona lub infuzja
zostanie zatrzymana.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do
Departamentu Monitorowania Niepożądanych
Działań Produktów Leczniczych Urzędu
Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów
Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
e-mail: [email protected]

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Podanie immunoglobuliny może osłabić przez okres od co najmniej 6 tyg. do 3 mies. skuteczność szczepionek zawierających żywe atenuowane wirusy, takie jak wirus odry, różyczki, świnki lub ospy wietrznej. Po podaniu preparatu należy zachować 3 mies. przerwę przed szczepieniem szczepionką zawierającą żywe atenuowane wirusy. W przypadku odry, to osłabienie może utrzymywać się do roku. Z tego powodu pacjenci otrzymujący szczepionkę przeciw odrze powinni mieć oznaczone miano przeciwciał. Należy unikać jednoczesnego stosowania z diuretykami pętlowymi. Roztworu leku nie można łączyć z innymi preparatami, ponieważ każda zmiana w stężeniu elektrolitów lub wartości pH może spowodować wytrącenie lub denaturację białek, ani innymi preparatami IVIg.

Nobipharm Sp. z o.o.
ul. Rydygiera 8
01-793 Warszawa
22-663-43-98
[email protected]
www.nobipharm.pol.pl