Ketalar 10 10 mg/ml roztwór do wstrzykiwań

1 fiolka 20 ml zawiera 200 mg chlorowodorku ketaminy (1 ml = 10 mg ketaminy); 1 fiolka 10 ml zawiera 500 mg chlorowodorku ketaminy (1 ml = 50 mg ketaminy). Ketalar 10 zawiera sód.

Ketamine hydrochloride

Ketamina jest szybko działającym ogólnym lekiem znieczulającym do podawania dożylnego lub domięśniowego. Wywołuje sedację, unieruchomienie, niepamięć oraz efekt przeciwbólowy. Stan wywołany ketaminą nosi nazwę "znieczulenia dysocjacyjnego"; lek ten wybiórczo przerywa przewodzenie w obrębie asocjacyjnych szlaków mózgowych przed wywołaniem blokady czucia somatycznego. Ketamina charakteryzuje się aktywnością sympatykomimetyczną, która skutkuje tachykardią, zwiększeniem ciśnienia tętniczego, zwiększeniem zapotrzebowania na tlen w obrębie mięśnia sercowego i mózgu, zwiększenie mózgowego przepływu krwi oraz zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego i wewnątrzgałkowego. Ma również silne działanie rozszerzające oskrzela. Ketamina jest szybko wchłaniana po podaniu pozajelitowym. Faza dystrybucji trwa ok. 45 min, a T _0,5 10-15 min. C_max w surowicy po godzinie od podania wynosi 0,75 µg/ml, a wpłynie mózgowo-rdzeniowym ok. 0,2 µg/ml. Średnio 91% podanej dawki wydalane jest z moczem, a 3% z kałem. U niemowląt między 3 a 12 mies. klirens jest wysoki i okres eliminacji krótki (65 min), podczas gdy u niemowląt w wieku <3 mies., klirens jest zmniejszony, a T_0,5 dłuższy (185 min).

Jako pojedynczy środek znieczulenia ogólnego u dzieci i dorosłych do krótkotrwałych zabiegów diagnostycznych i chirurgicznych, niewymagających zwiotczenia mięśni szkieletowych. Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego przed zastosowaniem innych środków znieczulających. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami znieczulającymi. Szczególne rodzaje zastosowań lub typy zabiegów: jeżeli bardziej wskazane jest podanie domięśniowe; chirurgiczne opracowanie ran, bolesne opatrunki, przeszczepy skóry u pacjentów poparzonych i inne zabiegi chirurgiczne obejmujące powłoki ciała; niektóre zabiegi neurologiczne, radiodiagnostyczne i leczenie u dzieci, wymagające unieruchomienia; jeżeli kontrola drożności dróg oddechowych jest trudna. Uwaga: Ketamina powinna być stosowana z zachowaniem ostrożności w zabiegach chirurgicznych obejmujących gardło, krtań lub tchawicę, ponieważ zwiększa wydzielanie śliny i wydzieliny tchawiczo-oskrzelowej oraz niedostatecznie hamuje odruchy gardłowe i krtaniowe.

Nadwrażliwość na ketaminę lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci, u których zwiększenie ciśnienia tętniczego może stanowić poważne ryzyko. Rzucawka lub zagrażająca rzucawka. Ciężka choroba wieńcowa lub inna choroba mięśnia sercowego. Zdarzenie naczyniowo-mózgowe (C.V.A.) w wywiadzie. Zaburzenia psychiczne w wywiadzie. Pacjenci, u których podejrzewa się lub rozpoznano schizofrenię (nawet jeśli jest dobrze kontrolowana farmakologicznie).

Ketamina przenika przez łożysko, co należy brać pod uwagę przy zabiegach operacyjnych w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję. Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych u kobiet ciężarnych, z wyjątkiem podawania preparatu podczas cesarskiego cięcia lub porodu naturalnego. Niektóre noworodki narażone na działanie ketaminy podawanej matkom dożylnie podczas porodu w dawce ≥1,5 mg/kg mc., doznały depresji oddechowej (łącznie z koniecznością przeprowadzenia resuscytacji) i uzyskiwały mniej punktów w skali Apgar. Po podaniu dawki większej niż 2 mg/kg mc. obserwowano znaczny wzrost ciśnienia krwi u matki oraz napięcia macicy. W położnictwie, brak jest danych na temat stosowania ketaminy podawanej domięśniowo oraz podtrzymującej dawki ketaminy podawanej dożylnie, jak również nie można ustalić zalecanych dawek. Ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa, nie zaleca się stosowania preparatu u kobiet w ciąży oraz karmiących piersią.

Dożylnie, domięśniowo. Lek nie jest wskazany ani zalecany do długotrwałego stosowania. Wszystkie dawki podane są w przeliczeniu na ketaminę - zasadę. Dorośli, osoby w podeszłym wieku (>65 lat) oraz dzieci. U pacjentów w podeszłym wieku ketamina może być stosowana sama lub w skojarzeniu z innymi środkami znieczulającymi. U pacjentów z marskością wątroby lub innymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki. Przygotowanie do zabiegu. 1. Preparat jest bezpieczny podczas podawania jako jedyny środek znieczulający u pacjentów będących na czczo. Pacjent powinien być na czczo przynajmniej przez 6 h przed podaniem znieczulenia. Stosowanie ketaminy jest możliwe u pacjentów niebędących na czczo, jeśli według oceny lekarza korzyści z zastosowania produktu przewyższają potencjalne ryzyko. 2. Ketamina zwiększa wydzielanie śliny; przed podaniem znieczulenia z odpowiednim wyprzedzeniem należy podać atropinę, hioscynę lub glikopyrrolat, lub inny lek zmniejszający wydzielanie śliny. 3. Midazolam, diazepam, lorazepam lub flunitrazepam stosowane jako premedykacja, lub środki wspomagające ketaminę zmniejszają częstość negatywnych objawów wybudzania z narkozy. Początek i czas trwania znieczulenia. Dawkę należy dostosować do potrzeb danego pacjenta. Ze względu na szybki początek działania leku po podaniu dożylnym, pacjent powinien znajdować się w pozycji podpartej. Dawka dożylna 1-2 mg/kg mc. zazwyczaj powoduje znieczulenie do operacji w czasie 0,5-1 min po wstrzyknięciu, a działanie znieczulające utrzymuje się najczęściej przez 5-10 min. Dawka domięśniowa 10 mg/kg mc. zazwyczaj powoduje znieczulenie do operacji w czasie 3-4 min po wstrzyknięciu, a działanie znieczulające utrzymuje się najczęściej przez 12-25 min. Odzyskiwanie świadomości następuje stopniowo. Preparat stosowany jako jedyny środek znieczulający. Infuzja dożylna. Ketalar 10: nie zaleca się rozcieńczania preparatu. Ketalar 50: do infuzji stosuje się zazwyczaj roztwór zawierający 1 mg katminy/ml w 5% roztworze glukozy lub w 0,9% roztworze chlorku sodu. W przypadku, gdy konieczne jest ograniczenie płynów, zawartość 1 fiolki preparatu Ketalar 50 można dodać do 250 ml płynu do infuzji, otrzymując stężenia ok. 2 mg ketaminy/ml. Całkowita dawka wprowadzająca do znieczulenia w postaci do infuzji wynosi 0,5-2 mg/kg mc. Znieczulenie można podtrzymać poprzez podawanie powolnego wlewu tj. 10-40 µg/kg mc./min (ok. 1-3 mg/min). Szybkość infuzji zależy od reakcji pacjenta  oraz odpowiedzi na znieczulenie. Dawka może zostać zmniejszona w przypadku stosowania środka blokującego przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe o długim czasie działania. Dawkowanie w położnictwie. W położnictwie, w przypadku porodu naturalnego lub poprzez cesarskie cięcie, zalecane są dawki 0,2-1 mg/kg mc. w podaniu dożylnym. Jednakże, brak jest danych na temat podtrzymującej dawki ketaminy stosowanej w infuzji w położnictwie i nie można ustalić zalecanych dawek. Podawanie przerywane. Podawanie dożylne. Początkowa dawka ketaminy podawana dożylnie może wynosić 1-4,5 mg/kg mc. Przeciętna dawka konieczna do uzyskania znieczulenia do zabiegu chirurgicznego trwającego 5-10 min wynosi 2,0 mg/kg mc. Zaleca się, by dożylne podawanie roztworu ketaminy wykonywać powoli (przez 60-120 s). Szybsze podanie preparatu może spowodować depresję oddechową oraz zwiększenie ciśnienia tętniczego. Podawanie domięśniowe. Początkowa dawka może wynosić 6,5-13 mg/kg mc., najczęściej 10 mg/kg mc. Niska początkowa dawka domięśniowa 4 mg/kg mc. była stosowana w mniej bolesnych zabiegach diagnostycznych. Dawka 10 mg/kg mc. zapewnia zazwyczaj 12 do 25 min okresu znieczulenia do zabiegu chirurgicznego. Dawkowanie w położnictwie. Brak jest danych na temat stosowania domięśniowego ketaminy w położnictwie i nie można ustalić zalecanych dawek. Podtrzymywanie znieczulenia. Zmniejszenie głębokości znieczulenia objawia się oczopląsem, ruchami w odpowiedzi na bodziec oraz wydawaniem dźwięków. Znieczulenie podtrzymuje się poprzez podawanie dodatkowych dawek ketaminy dożylnie lub domięśniowo (brak jest danych na temat podtrzymującej dawki ketaminy stosowanej w położnictwie i nie można ustalić zalecanych dawek). Każda dodatkowa dawka podtrzymująca wynosi dla wybranej drogi podtrzymywania od 1/2 do całej dawki zalecanej przy wprowadzeniu do znieczulenia tą drogą, niezależnie od drogi podania dawki wprowadzającej. Im wyższa była całkowita podana dawka preparatu, tym dłużej potrwa odzyskiwanie świadomości po znieczuleniu. Podczas znieczulenia mogą występować nieświadome oraz toniczno-kloniczne ruchy kończyn. Ruchy te nie wskazują na nieodpowiednią głębokość znieczulenia i nie oznaczają konieczności podania dodatkowej dawki leku znieczulającego. Preparat jako środek wprowadzający do znieczulenia przed zastosowaniem innych leków ogólnie znieczulających. Wprowadzenie do znieczulenia uzyskuje się przez dożylne lub domięśniowe podanie pełnej dawki ketaminy określonej powyżej. Jeśli ketaminę podano dożylnie a główny lek znieczulający charakteryzuje powolne działanie, konieczne może być podanie drugiej dawki ketaminy w ciągu 5 do 8 minut po dawce początkowej. Jeśli ketaminę podano domięśniowo a główny lek znieczulający charakteryzuje szybkie działanie, podanie głównego leku znieczulającego można opóźnić do 15 min po wstrzyknięciu ketaminy. Preparat stosowany z innymi środkami znieczulającymi. Ketaminę można kojarzyć z powszechnie stosowanymi lekami znieczulającymi o działaniu ogólnym i miejscowym pod warunkiem utrzymania odpowiedniej wymiany oddechowej. Zakres dawek ketaminy stosowanej jednocześnie z innymi lekami znieczulającymi jest na ogół podobny do podanego powyżej; drugi lek znieczulający może jednak niekiedy pozwolić na zmniejszenie dawki ketaminy. Postępowanie podczas wybudzania pacjenta ze znieczulenia. Po zakończeniu zabiegu należy pacjenta obserwować, zapewnić mu spokój i w razie potrzeby  monitorować parametry życiowe. Jeśli podczas wybudzania u pacjenta wystąpią jakiekolwiek objawy majaczenia przy odzyskiwaniu świadomości, należy rozważyć podanie diazepamu (5 do 10 mg iv. u dorosłych). W celu przerwania ciężkich reakcji podczas wychodzenia ze znieczulenia można podać nasenną dawkę tiobarbitalu (50 do 100 mg iv.). W razie zastosowania któregokolwiek z tych leków okres wybudzania pacjenta może ulec wydłużeniu. Szczególne grupy pacjentów. Należy rozważyć zmniejszenie dawki u pacjentów z marskością wątroby lub innymi zaburzeniami czynności wątroby.

Preparat powinien być stosowany wyłącznie w warunkach szpitalnych przez lub pod nadzorem doświadczonych anestezjologów (chyba, że jest to konieczność zastosowania w nagłych przypadkach). Należy zapewnić dostęp do sprzętu reanimacyjnego. Przed zastosowaniem preparatu należy podać odpowiednią dawkę atropiny, hioscyny lub innego środka zmniejszającego wydzielanie śliny. Preparat jest chemicznie niezgodny z barbituranami i diazepamem. W związku z powyższym, leków tych nie należy mieszać w tej samej strzykawce lub tym samym płynie do infuzji. W przypadku jednoczesnego stosowania barbituranów i (lub) środków narkotycznych z tym lekiem czas wychodzenia ze znieczulenia może ulec wydłużeniu. Podczas wychodzenia ze znieczulenia może wystąpić majaczenie. Częstość występowania objawów psychotycznych występujących podczas wybudzania ze znieczulenia, a zwłaszcza stanów przypominających marzenia senne i majaczenie, można zmniejszyć poprzez stosowanie niższych dawek ketaminy w połączeniu z dożylnym podaniem diazepamu lub innego leku z grupy benzodiazepin zastosowanych do indukowania i utrzymywania znieczulenia. Częstość tych reakcji można zmniejszyć ograniczając kontakt słowny i dotykowy z pacjentem podczas wychodzenia ze znieczulenia. Zaleca się monitorowanie parametrów życiowych. Ponieważ podczas znieczulenia odruchy gardłowe i krtaniowe na ogół pozostają zachowane, ketaminy nie należy stosować jako pojedynczego leku znieczulającego w zabiegach chirurgicznych lub diagnostycznych w obrębie gardła, krtani lub drzewa oskrzelowego. W przypadku zastosowania ketaminy jako pojedynczego środka znieczulającego, należy unikać mechanicznego drażnienia gardła. W wymienionych przypadkach niezbędne może być zastosowanie leków zwiotczających mięśnie, przy zachowaniu odpowiedniej kontroli czynności oddechowej. Do kilku godzin po znieczuleniu mogą wystąpić wymioty. Duże stężenie leku w osoczu po podaniu dożylnym powodowało krótkotrwałą depresję oddechową oraz zniesienie odruchów gardłowo-krtaniowych. W celu zminimalizowania powyższych działań konieczne jest powolne wstrzykiwanie rozcieńczonego roztworu. W warunkach eksperymentalnych obserwowano aspirację środka kontrastowego podczas znieczulenia lekiem Ketalar; w praktyce klinicznej rzadko dochodzi do aspiracji, należy jednak brać tę możliwość pod uwagę. Podczas zabiegu należy monitorować czynność serca u pacjentów ze stwierdzonym nadciśnieniem tętniczym lub zaburzeniem czynności serca. W razie przedawkowania ketaminy może wystąpić depresja oddechowa; konieczne jest zastosowanie wspomaganie oddychania (preferowane jest mechaniczne wspomaganie oddychania zamiast stosowania analeptyków). Dawkę dożylną należy podawać w czasie 60 do 120 s; szybsze podanie może spowodować wystąpienie przejściowej depresji oddechowej lub bezdechu, oraz zwiększenie ciśnienia tętniczego. W zabiegach chirurgicznych powodujących ból trzewny ketaminę należy uzupełniać środkiem, który hamuje przewodzenie bólu trzewnego. Pacjent może być wypisany do domu dopiero po całkowitym odzyskaniu świadomości; powinien pozostać pod opieką osoby dorosłej i przez 24 h po znieczuleniu nie powinien wykonywać ryzykownych czynności. Ciśnienie tętnicze tuż po podaniu znieczulenia ulega zwiększeniu, w ciągu kilku minut osiąga C_max i powraca do wartości sprzed podania w ciągu 15 min. Lek nie jest wskazany ani zalecany do długotrwałego stosowania. U pacjentów długotrwale stosujących ketaminę notowano przypadki zapalenia pęcherza moczowego, w tym krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego, ostrego uszkodzenia nerek, wodonercza i zaburzenia moczowodów, zwłaszcza w razie nadużywania ketaminy (te działania niepożądane występują u pacjentów długotrwale stosujących ketaminę, tj. przez okres od 1 miesiąca do kilku lat). U pacjentów, którzy stosowali ketaminę przez dłuższy czas (>3 dni), notowano również przypadki hepatotoksyczności, takiej jak mieszane uszkodzenie wątroby, cholestatyczne uszkodzenie wątroby i rozszerzenie dróg żółciowych. Ketamina wywołuje wiele różnych objawów, m.in.: retrospekcje, omamy, dysforię, lęk, bezsenność i dezorientację, zgłaszano przypadki stosowania ketaminy jako narkotyku. U osób ze stwierdzonym w wywiadzie nadużywaniem lub uzależnieniem od substancji psychoaktywnych może wystąpić uzależnienie od ketaminy i rozwój tolerancji, dlatego ketaminę należy przepisywać i podawać z zachowaniem szczególnej ostrożności. Podczas ustępowania znieczulenia mogą występować pooperacyjne stany splątania. U niektórych pacjentów mogą wystąpić zaburzenia psychiczne, różniące się stopniem nasilenia, od przyjemnego stanu przypominającego marzenia senne, poprzez żywe obrazy, halucynacje, koszmary nocne, po majaczenie wymagające natychmiastowej pomocy (obejmujące często uczucie dysocjacji lub unoszenia się). W niektórych przypadkach stanom tym towarzyszą splątanie, pobudzenie i irracjonalne zachowania, które raportowano jako nieprzyjemne doznania. Czas utrzymywania się takich zaburzeń wynosi zazwyczaj do kilku godzin; jednak w niektórych przypadkach obserwowano nawroty do 24 h po operacji. Reakcje te są rzadziej obserwowane u dzieci i młodzieży (do 15 lat), dlatego ketaminę stosuje się szczególnie w znieczulaniu pacjentów w wieku dziecięcym. Powyższe reakcje występują również rzadziej u pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat). Ponadto występują one rzadziej, gdy lek podawany jest domięśniowo. Nie są znane żadne trwałe skutki oddziaływania ketaminy na psychikę. W populacji dzieci i młodzieży do 15 lat poddawanych znieczuleniu w procedurach diagnostycznych lub chirurgicznych, niezależnie od rodzaju znieczulenia, istnieje relatywnie wyższe ryzyko wystąpienia krytycznych zdarzeń oddechowych (np. skurcz krtani itp.). Głównymi czynnikami ryzyka są wiek, wywiad medyczny i kondycja fizyczna. Dzieci w wieku <3 lat, wcześniaki oraz dzieci i młodzież z innymi czynnikami ryzyka w wywiadzie medycznym powinni być znieczulani przez odpowiednio doświadczonego anestezjologa, posiadającego należyte przeszkolenie pediatryczne. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów: ze zwiększonym ciśnieniem płynu mózgowo-rdzeniowego; przewlekle nadużywających alkoholu oraz z zatruciem alkoholowym; marskością wątroby lub innym rodzajem zaburzeń czynności wątroby; ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym (np. jaskra), ponieważ ciśnienie to może istotnie zwiększyć się już po podaniu pojedynczej dawki ketaminy; ze skłonnościami neurotycznymi lub chorobami psychicznymi (np. schizofrenia i ostre psychozy); z ostrą nawracającą porfirią; z drgawkami; z nadczynnością tarczycy i u pacjentów leczonych hormonami tarczycy (zwiększone ryzyko nadciśnienia tętniczego i tachykardii); z infekcjami płuc lub górnych dróg oddechowych (ketamina nasila odruch kaszlowy, co może wywołać skurcz krtani); z litymi zmianami śródczaszkowymi po urazie głowy, stłuczeniu mózgu lub wodogłowiu; z hipowolemią, odwodnieniem lub chorobami serca - szczególnie naczyń wieńcowych (np. zastoinowa niewydolność krążenia, niedokrwienie mięśnia sercowego, zawał serca); z nadciśnieniem tętniczym o stopniu łagodnym do umiarkowanego i tachyarytmią. U pacjentów z rozpoznanym nadciśnieniem tętniczym lub niewydolnością serca należy podczas zabiegu stale monitorować czynność serca. 1 ml Ketalar 10 mg zawiera 0,11 mmol (2,6 mg) sodu/ml, 1 fiolka zawiera 53 mg sodu; należy brać to pod uwagę u pacjentów na diecie niskosodowej.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób):
- halucynacje
- marzenia senne
- koszmary nocne
- stan splątania
- pobudzenie
- irracjonalne zachowania
- oczopląs
- hipertonia
- ruchy toniczno-kloniczne
- podwójne widzenie
- zwiększenie ciśnienia krwi
- zwiększenie częstości pracy serca
- zwiększenie częstości oddechów
- nudności
- wymioty
- rumień
- wysypka odropodobna

Niezbyt często (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób):
- jadłowstręt
- lęk
- bradykardia
- arytmia
- niedociśnienie tętnicze
- depresja układu oddechowego
- skurcz krtani
- ból w miejscu wstrzyknięcia
- wysypka w miejscu wstrzyknięcia

Rzadko (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1 000 osób):
- reakcje anafilaktyczne
- majaczenie
- epizody typu flashback (powracanie przebytych doznań psychotycznych)
- dysforia
- bezsenność
- dezorientacja
- niedrożność dróg oddechowych
- bezdech
- nadmierne wydzielanie śliny
- zapalenie pęcherza moczowego i (lub) ból przy oddawaniu moczu, możliwe wystąpienie
  krwiomoczu
- krwotoczne zapalenie pęcherza moczowego

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych):
- zwiększenie ciśnienia śródgałkowego
- nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby
- polekowe uszkodzenie wątroby

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane
można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów
Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu lub przedstawicielowi
podmiotu odpowiedzialnego.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Stosowanie barbituranów lub środków narkotycznych jednocześnie z ketaminą może wydłużać czas wychodzenia ze znieczulenia, podobnie jak stosowanie premedykacji przy użyciu leków z grupy benzodiazepin. Diazepam zwiększa T_0,5 ketaminy oraz wydłuża jej działanie farmakodynamiczne, może być konieczne dostosowanie dawki. Barbiturany oraz diazepam, jako chemicznie niezgodne z tym preperatem z powodu wytrącania się osadu, nie powinny być podawane z tej samej strzykawki. Inne leki znieczulające ogólnie blokują pobudzanie przez ketaminę układu sercowo-naczyniowego zależne od OUN. Po jednoczesnym zastosowaniu znieczulenia halotanem lub enfluranem występowała istotna depresja układu sercowo-naczyniowego. Jednoczesne zastosowanie halotanu spowalnia dystrybucję i redystrybucję ketaminy i hamuje jej metabolizm wątrobowy. Jednoczesne stosowanie diazepamu lub innych benzodiazepin powoduje zwiększenie stężenia leku w osoczu i zmniejsza klirens ketaminy. Jednoczesne stosowanie podtlenku azotu zmniejsza zapotrzebowanie na ketaminę. Jednoczesne stosowanie ketaminy z gallaminą prowadzi do tachykardii, stosowanie z pankuronium zaś do nadciśnienia tętniczego; żadnego z tych środków zwiotczających mięśnie nie należy stosować jednocześnie z ketaminą. Należy zachować ostrożność podczas stosowania ketaminy u pacjentów przyjmujących hormony tarczycy, ze względu na zwiększone ryzyko nadciśnienia tętniczego i tachykardii. Lek wydłuża czas trwania blokady nerwowo-mięśniowej przez atrakurium oraz tubokurarynę i przyspiesza wystąpienie depresji oddechowej z bezdechem. Jednoczesne stosowanie ketaminy (szczególnie w dużych dawkach lub przy szybkim podawaniu) wraz z wziewnymi lekami znieczulającymi może zwiększać ryzyko bradykardii, zmniejszenia ciśnienia tętniczego lub zmniejszenia pojemności minutowej serca. Stosowanie ketaminy z innymi środkami powodującymi depresję OUN (jak alkohol, fenotiazyny, antagoniści receptora H₁ o działaniu uspokajającym, leki zwiotczające mięśnie szkieletowe) może nasilać zahamowanie OUN i (lub) zwiększać ryzyko wystąpienia depresji oddechowej, może być konieczne zmniejszenie dawki ketaminy przy jednoczesnym stosowaniu innych środków o działaniu przeciwlękowym, uspokajającym lub nasennym. Ketamina może zmniejszać nasenne działanie tiopentalu. Jednoczesne podanie leków przeciw nadciśnieniu tętniczemu oraz ketaminy zwiększa ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Sympatykomimetyki (działające bezpośrednio lub pośrednio) oraz wazopresyna mogą zwiększać pobudzające działanie ketaminy na układ współczulny. Jednoczesne stosowanie z ergometryną może prowadzić do zwiększenia ciśnienia krwi. Podczas przyjmowania ketaminy oraz teofiliny lub aminofiliny można zaobserwować klinicznie istotne zmniejszenie progu drgawkowego; zgłaszano nieoczekiwane napady drgawek o typie wyprostnym. Leki hamujące aktywność enzymu CYP3A4 zazwyczaj zmniejszają klirens wątrobowy, powodując zwiększenie w osoczu stężenia preparatów będących substratami CYP3A4 (takich jak ketamina). Przy jednoczesnym podawaniu ketaminy wraz z innymi lekami hamującymi enzym CYP3A4 konieczne może być zmniejszenie dawki ketaminy w celu osiągnięcia pożądanego wyniku klinicznego. Leki pobudzające aktywność enzymu CYP3A4 zazwyczaj zwiększają klirens wątrobowy, powodując zmniejszenie w osoczu stężenia preparatów będących substratami CYP3A4 (takich jak ketamina). Przy jednoczesnym podawaniu ketaminy wraz z innymi lekami pobudzającymi enzym CYP3A4 konieczne może być zwiększenie dawki ketaminy w celu osiągnięcia pożądanego wyniku klinicznego.

Pfizer Polska Sp. z o.o.
ul. Żwirki i Wigury 16B
02-092 Warszawa
22-335-61-00
[email protected]
www.pfizerpro.pl