Sildenafil Ranbaxy 100 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 100 mg syldenafilu w postaci cytrynianu. Preparat zawiera czerwień koszenilową (E124), lak.

Syldenafil jest silnym selektywnym inhibitorem swoistej dla cGMP fosfodiesterazy typu 5 (PDE5), która jest odpowiedzialna za rozkład cGMP w ciałach jamistych. Wywołuje erekcję poprzez swoje działanie obwodowe. Nie wykazuje bezpośredniego działania zwiotczającego na izolowane ludzkie ciała jamiste, natomiast znacznie nasila rozkurczający wpływ tlenku azotu na tę tkankę. W czasie pobudzenia seksualnego, gdy dochodzi do aktywacji przemian metabolicznych, w których biorą udział tlenek azotu i cGMP, zahamowanie aktywności PDE5 przez syldenafil powoduje wzrost stężenia cGMP w ciałach jamistych. Pobudzenie seksualne jest niezbędne, aby syldenafil mógł wywierać zamierzone działanie farmakologiczne. Syldenafil powoduje niewielkie i przejściowe obniżenie ciśnienia krwi, w większości przypadków bez istotnego znaczenia klinicznego. Syldenafil szybko się wchłania. Po podaniu doustnym na czczo jego C_max w surowicy występuje po 30-120 min (mediana wynosi 60 min). Stosowanie syldenafilu z posiłkiem zmniejsza szybkość jego absorpcji. Syldenafil i jego główny krążący N-demetylo metabolit wiążą się z białkami osocza w ok. 96%. Stopień wiązania z białkami nie zależy od stężenia leku we krwi. Syldenafil jest metabolizowany przede wszystkim przez układ enzymów cytochromu P450, w tym przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu przez CYP2C9. Główny metabolit syldenafilu powstaje w wyniku jego N-demetylacji. T_0,5 syldenafilu wynosi 3-5 h. Po podaniu doustnym wydalany jest w postaci metabolitów, głównie z kałem (ok. 80%) oraz w mniejszym stopniu z moczem (ok. 13%).

Leczenie dorosłych mężczyzn z zaburzeniami erekcji, czyli niezdolnością uzyskania lub utrzymania erekcji prącia wystarczającej do odbycia stosunku płciowego. Dla skutecznego działania preparatu niezbędna jest stymulacja seksualna.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie syldenafilu z lekami uwalniającymi tlenek azotu (np. azotynem amylu) lub azotanami w jakiejkolwiek postaci. Jednoczesne stosowanie leków pobudzających cyklazę guanylową, takich jak riocyguat. Syldenafilu nie należy stosować u mężczyzn, u których aktywność seksualna nie jest wskazana (np. u pacjentów z ciężkimi chorobami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak niestabilna dławica piersiowa lub ciężka niewydolność serca). Syldenafil jest przeciwwskazany u pacjentów, którzy utracili wzrok w jednym oku w wyniku nietętniczej przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego niezależnie od tego, czy miało to związek, czy też nie, z wcześniejszą ekspozycją na inhibitor PDE5. Przeciwwskazane jest stosowanie leku u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, hipotonią (ciśnienie krwi < 90/50 mmHg), po niedawno przebytym udarze lub zawale mięśnia sercowego oraz u pacjentów ze stwierdzonymi dziedzicznymi zmianami degeneracyjnymi siatkówki, takimi jak retinitis pigmentosa (niewielka część tych pacjentów ma genetycznie uwarunkowane nieprawidłowości fosfodiesterazy siatkówki) - nie określono bezpieczeństwa stosowania syldenafilu u tych pacjentów.

Lek nie jest wskazany do stosowania u kobiet. Po podaniu jednorazowej doustnej dawki 100 mg syldenafilu u zdrowych ochotników nie stwierdzono zmian w ruchliwości i morfologii plemników.

Doustnie. Dorośli: zalecana dawka to 50 mg; należy ją przyjąć w zależności od potrzeb ok. 1 h przed planowaną aktywnością seksualną. W obrocie dostępne są inne preparaty zawierające syldenafil o mocy 50 mg. W zależności od skuteczności i tolerancji leku, dawkę można zwiększyć do 100 mg lub zmniejszyć do 25 mg. Maksymalna zalecana dawka wynosi 100 mg. Nie zaleca się stosowania syldenafilu częściej niż raz na dobę. Jeżeli lek jest przyjmowany podczas posiłku, początek działania leku może być opóźniony w porównaniu do przyjęcia na czczo. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat) oraz u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-80 ml/min) nie jest konieczna modyfikacja dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (np. z marskością wątroby), ze względu na zmniejszony klirens syldenafilu należy rozważyć zastosowanie dawki 25 mg; w zależności od skuteczności i tolerancji leku, dawka może być stopniowo zwiększona do 50 mg, a następnie do 100 mg w razie konieczności. U pacjentów stosujących jednocześnie inhibitory izoenzymu CYP3A4 (z wyjątkiem rytonawiru, którego nie należy stosować) lub leki α-adrenolityczne należy rozważyć rozpoczęcie leczenia syldenafilem od dawki 25 mg. Lek nie jest wskazany u osób w wieku poniżej 18 rż.

Przed zastosowaniem leczenia farmakologicznego, należy zebrać wywiad oraz przeprowadzić badanie przedmiotowe pacjenta w celu rozpoznania zaburzenia erekcji i określenia jego przyczyn. Czynniki ryzyka układu sercowo-naczyniowego. Przed rozpoczęciem leczenia zaburzeń erekcji zalecana jest ocena stanu układu sercowo-naczyniowego pacjenta. Przed przepisaniem syldenafilu lekarz powinien ocenić, czy pacjenci z niektórymi chorobami podstawowymi mogą być wrażliwi na działanie rozszerzające naczynia, szczególnie w czasie aktywności seksualnej. Zwiększoną wrażliwość na leki rozszerzające naczynia krwionośne wykazują pacjenci zaburzeniem odpływu krwi z lewej komory (np. zwężeniem zastawkowym aorty, kardiomiopatią przerostową z zawężeniem drogi odpływu) lub pacjenci z rzadkim zespołem atrofii wielonarządowej, charakteryzującym się znacznie zaburzoną kontrolą ciśnienia tętniczego krwi przez autonomiczny układ nerwowy. Preparat nasila hipotensyjne działanie azotanów. Po wprowadzeniu syldenafilu do obrotu zgłaszano przypadki ciężkich zaburzeń czynności układu sercowo-naczyniowego, takich jak zawał mięśnia sercowego, niestabilna dławica piersiowa, nagła śmierć sercowa, komorowe zaburzenia rytmu, krwotok mózgowo-naczyniowy, przemijający napad niedokrwienny, nadciśnienie czy niedociśnienie tętnicze, związane czasowo ze stosowaniem leku. Większość, lecz nie wszyscy ci pacjenci, u których wystąpiły powyższe zaburzenia, należeli do grupy z czynnikami ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Wiele z tych działań niepożądanych wystąpiło w czasie stosunku seksualnego lub wkrótce po jego zakończeniu, a kilka z nich wystąpiło wkrótce po zastosowaniu syldenafilu, zanim doszło do aktywności seksualnej. Jednoznaczne określenie zależności pomiędzy powyższymi zdarzeniami a czynnikami, które je mogły wywołać, nie jest możliwe. Priapizm. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z anatomicznymi deformacjami prącia (takimi jak zagięcie, zwłóknienie ciał jamistych lub choroba Peyroniego) lub ze schorzeniami predysponującymi do wystąpienia priapizmu (np. niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi lub białaczka). Po dopuszczeniu syldenafilu do obrotu zgłaszano przypadki przedłużonych erekcji i priapizmu. W przypadku erekcji utrzymującej się dłużej niż 4 h, pacjent powinien natychmiast zwrócić się po pomoc medyczną. Jeśli priapizm nie będzie natychmiast leczony, może dojść do uszkodzenia tkanki prącia i trwałej utraty potencji. Jednoczesne stosowanie innych inhibitorów PDE5 lub innych metod leczenia zaburzeń erekcji. Dotychczas nie zbadano bezpieczeństwa oraz skuteczności jednoczesnego stosowania syldenafilu z innymi inhibitorami PDE5, lekami stosowanymi w terapii tętniczego nadciśnienia płucnego (TNP) zawierającymi syldenafil czy innymi metodami leczenia zaburzeń erekcji - nie zaleca się stosowania takich skojarzeń leków. Zaburzenia widzenia. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek nagłych zaburzeń widzenia należy przerwać przyjmowanie syldenafilu i niezwłocznie skonsultować się z lekarzem. Jednoczesne stosowanie z rytonawirem. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania syldenafilu z rytonawirem. Jednoczesne stosowanie z lekami α-adrenolitycznymi. Należy zachować ostrożność przy podawaniu syldenafilu pacjentom przyjmującym leki α-adrenolityczne, ze względu na ryzyko wystąpienia objawowego niedociśnienia u nielicznych podatnych pacjentów, które występuje najczęściej w ciągu 4 h od podania syldenafilu. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, stan pacjenta przyjmującego leki α-adrenolityczne powinien być hemodynamicznie stabilny przed rozpoczęciem leczenia syldenafilem. Należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od 25 mg syldenafilu. Ponadto lekarz powinien poinformować pacjenta, co należy uczynić w razie wystąpienia objawów niedociśnienia ortostatycznego. Zaburzenia krzepnięcia. Syldenafil nasila przeciwagregacyjne działanie nitroprusydku sodu. Brak informacji dotyczących bezpieczeństwa stosowania syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub czynną chorobą wrzodową - u tych pacjentów lek stosować jedynie po dokładnym rozważeniu możliwych korzyści i zagrożeń. Kobiety. Lek nie jest wskazany u kobiet.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Działania niepożądane zgłaszane w związku ze stosowaniem leku Sildenafil Ranbaxy są zwykle
łagodne, umiarkowane i krótkotrwałe.

Poważne działania niepożądane
W razie wystąpienia któregokolwiek z poniższych działań niepożądanych należy zaprzestać
stosowania leku Sildenafil Ranbaxy i natychmiast skontaktować się z lekarzem:
- reakcja alergiczna - występuje niezbyt często (może wystąpić u 1 na 100 osób)
  objawy: nagle pojawiający się świszczący oddech, trudności w oddychaniu, zawroty głowy, obrzęk
  powiek, twarzy, ust lub gardła;
- ból w klatce piersiowej - występuje niezbyt często
  Jeśli objawy te pojawią się w trakcie stosunku płciowego lub po nim należy:
  - przyjąć półsiedzącą pozycję i spróbować się rozluźnić,
  - nie przyjmować azotanów w celu złagodzenia bólu w klatce piersiowej;
- nadmiernie przedłużający się i czasem bolesny wzwód – występuje rzadko (może wystąpić u 1 na
  1000 osób).
  Jeśli wzwód utrzymuje się ponad 4 godziny, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem;
- nagłe pogorszenie lub utrata wzroku – występuje rzadko;
- ciężkie reakcje skórne – występują rzadko
  objawy: intensywne łuszczenie się i obrzęk skóry, pojawianie się pęcherzy w jamie ustnej, na
  narządach płciowych lub wokół oczu, gorączka;
- drgawki lub napady padaczkowe – występują rzadko.

Inne działania niepożądane:
Bardzo często (występują częściej niż u 1 na 10 osób): ból głowy.

Często (występują u mniej niż 1 na 10 osób): nudności, zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca
(objawy te obejmują uczucie gorąca w górnej części ciała), niestrawność, widzenie z kolorową
poświatą, niewyraźne widzenie, zaburzenia widzenia, uczucie zatkanego nosa i zawroty głowy.

Niezbyt często (występują u mniej niż 1 na 100 osób): wymioty, wysypka, przekrwienie i (lub)
zaczerwienienie oczu, ból oczu, widzenie błysków światła, jaskrawe widzenie, wrażliwość na światło,
nadmierne łzawienie, kołatanie serca, szybkie bicie serca, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie
tętnicze, bóle mięśniowe, uczucie senności, osłabione czucie dotyku, zawroty głowy, dzwonienie w
uszach, suchość w jamie ustnej, zatkane lub niedrożne zatoki, zapalenie błony śluzowej nosa (objawy
obejmują katar, kichanie i zatkany nos), ból w górnej części brzucha, choroba refluksowa przełyku
(objawy obejmują zgagę), krew w moczu, ból rąk lub nóg, krwawienie z nosa, uczucie gorąca oraz
uczucie zmęczenia.

Rzadko (występują u mniej niż 1 na 1000 osób): omdlenia, udar, zawał serca, nieregularne bicie
serca, przemijające zmniejszenie przepływu krwi do części mózgu, uczucie ucisku w gardle,
zdrętwienie ust, krwawienie do tylnej części oka, podrażnienie oka, krótkowzroczność, ból oka,
podwyższone ciśnienie wewnątrz oka, zaburzenia tęczówki, dolegliwości oczu, podwójne widzenie,
zmniejszona ostrość widzenia, nieprawidłowe odczucia we wnętrzu oka, obrzęk oczu lub powiek,
niewielkie cząstki lub punkty w polu widzenia, widzenie obwódek wokół źródeł światła, rozszerzenie
źrenicy, nieprawidłowe zabarwienie białkówki oka, krwawienie z prącia, obecność krwi w spermie,
suchość nosa, obrzęk wewnątrz nosa, uczucie rozdrażnienia, nagłe osłabienie lub utrata słuchu.

Po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko zgłaszano przypadki niestabilnej dusznicy bolesnej (choroba
serca) oraz nagłego zgonu. Istotne, że u większości, ale nie u wszystkich mężczyzn, u których
wystąpiły te działania niepożądane, zaburzenia czynności serca miały już miejsce przed przyjęciem
leku Sildenafil Ranbaxy. Nie jest możliwe określenie czy te działania niepożądane miały bezpośredni
związek ze stosowaniem leku Sildenafil Ranbaxy.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie, lub pielęgniarce. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań
Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i
Produktów Biobójczych:
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: 22 49-21-301, fax: 22 49-21-309,
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Syldenafil metabolizowany jest głównie przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu CYP2C9 - inhibitory tych izoenzymów mogą zmniejszać klirens syldenafilu, natomiast induktory tych izoenzymów mogą go zwiększać. Podczas jednoczesnego stosowania z inhibitorami CYP3A4 (takimi jak ketokonazol, erytromycyna, cymetydyna) należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki 25 mg. Jednoczesne zastosowanie rytonawiru (bardzo silny inhibitor cytochromu P450), w stanie równowagi (500 mg 2 razy na dobę) z syldenafilem (w pojedynczej dawce 100 mg), powodowało zwiększenie C_max syldenafilu o 300% (4-krotny wzrost) i zwiększenie AUC syldenafilu w surowicy o 1000% (11-krotny wzrost). Syldenafil nie wpływał na parametry farmakokinetyczne rytonawiru. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania syldenafilu i rytonawiru; maksymalna dawka syldenafilu nie powinna nigdy być większa niż 25 mg w ciągu 48 h. Jednoczesne zastosowanie sakwinawiru (inhibitor CYP3A4), w stanie równowagi stacjonarnej (1200 mg 3 razy na dobę) z syldenafilem (pojedyncza dawka 100 mg), powodowało zwiększenie C_max syldenafilu o 140% i zwiększenie AUC syldenafilu o 210%. Syldenafil nie wpływał na parametry farmakokinetyczne sakwinawiru. Można spodziewać się, że zastosowanie silniejszych inhibitorów CYP3A4, takich jak ketokonazol i itrakonazol, mogłoby wywierać silniejszy wpływ. Podanie pojedynczej dawki 100 mg syldenafilu jednocześnie z erytromycyną, umiarkowanym inhibitorem CYP3A4, w stanie równowagi (500 mg 2 razy na dobę przez 5 dni), powodowało zwiększenie AUC syldenafilu o 182%. Nie wykazano wpływu azytromycyny (500 mg na dobę przez 3 dni) na parametry farmakokinetyczne syldenafilu oraz jego głównych krążących metabolitów. Zastosowanie cymetydyny (inhibitora cytochromu P450 i nieswoistego inhibitora CYP3A4) w dawce 800 mg u zdrowych ochotników jednocześnie z syldenafilem (50 mg) powodowało zwiększenie stężenia syldenafilu w surowicy o 56%. Sok grejpfrutowy, słaby inhibitor CYP3A4 w ścianie jelit, może powodować niewielkie zwiększenie stężenia syldenafilu w surowicy. Jednorazowe dawki leków zobojętniających sok żołądkowy (tlenek magnezu, tlenek glinu) nie wpływały na dostępność biologiczną syldenafilu. Analiza populacyjna danych farmakokinetycznych nie wykazała wpływu na farmakokinetykę syldenafilu leków z grupy inhibitorów CYP2C9 (takich jak tolbutamid, warfaryna, fenytoina), inhibitorów CYP2D6 (takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), tiazydowych leków moczopędnych i leków pokrewnych, diuretyków pętlowych i oszczędzających potas, inhibitorów ACE, antagonistów kanału wapniowego, leków ß-adrenolitycznych czy indukujących enzymy układu P450 (takich jak ryfampicyna, barbiturany). Nikorandyl (połączenie aktywatora kanału potasowego i azotanu) - ze względu na zawartość azotanu może powodować poważne interakcje z syldenafilem. Syldenafil jest słabym inhibitorem następujących izoenzymów cytochromu P450: 1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4, jednak jest mało prawdopodobne by wpływał on na klirens substratów tych izoenzymów. Brak danych dotyczących interakcji syldenafilu z nieswoistymi inhibitorami fosfodiesterazy, takimi jak teofilina lub dipirydamol. Syldenafil nasila hipotensyjne działanie azotanów - jednoczesne stosowanie syldenafilu i leków uwalniających tlenek azotu lub azotanów w jakiejkolwiek postaci jest przeciwwskazane. W badaniach klinicznych wykazano nasilanie działania hipotensyjnego inhibitorów PDE5 przez riocyguat – jednoczesne stosowanie jest przeciwwskazane. Jednoczesne podawanie syldenafilu pacjentom przyjmującym leki α-adrenolityczne może prowadzić do objawowego niedociśnienia u nielicznych, podatnych chorych. Najczęściej ma to miejsce w ciągu 4 h od podania syldenafilu. W trakcie jednoczesnego podawania syldenafilu i doksazosyny u pacjentów uprzednio ustabilizowanych w trakcie leczenia doksazosyną w nielicznych przypadkach występowały objawy niedociśnienia ortostatycznego (zawroty głowy, zamroczenie, lecz nie dochodziło do omdleń). Nie wykazano istotnych interakcji podczas stosowania syldenafilu (50 mg) jednocześnie z metabolizowanymi przez CYP2C9 tolbutamidem (250 mg) i warfaryną (40 mg). Syldenafil (50 mg) nie powodował dalszego wydłużenia czasu krwawienia po zastosowaniu kwasu acetylosalicylowego (150 mg). Syldenafil (50 mg) nie nasila hipotensyjnego działania alkoholu u zdrowych ochotników, u których przeciętne maksymalne stężenie alkoholu we krwi wynosiło 80 mg/dl. Nie stwierdzono różnic w występowaniu objawów niepożądanych u pacjentów przyjmujących syldenafil (w porównaniu do stosujących placebo) jednocześnie z następującymi lekami hipotensyjnymi: lekami moczopędnymi, ß-adrenolitykami, inhibitorami ACE, antagonistami angiotensyny II, lekami przeciwnadciśnieniowymi (rozszerzającymi naczynia i działającymi ośrodkowo), lekami blokującymi neurony adrenergiczne, antagonistami kanału wapniowego oraz lekami α-adrenolitycznymi. Dodanie pojedynczej dawki syldenafilu do sakubitrilu/walwalsartanu w stanie stacjonarnym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wiązało się z istotnie większym obniżeniem ciśnienia tętniczego, w porównaniu z podaniem samego sakubitrilu/walsartanu. Dlatego też należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania stosowania syldenafilu u pacjentów leczonych sakubitrylem/walsartanem. Syldenafil (100 mg) nie wpływał w stanie równowagi stężeń na farmakokinetykę inhibitorów proteazy HIV: sakwinawiru i rytonawiru, które są substratami CYP3A4. U zdrowych ochotników płci męskiej syldenafil w stanie stacjonarnym (80 mg 3 razy na dobę) powodował zwiększenie wartości AUC bozentanu o 49,8% oraz C_max bozentanu o 42% (125 mg 2 razy na dobę).

Ranbaxy (Poland) Sp. z o.o. A SUN PHARMA company
ul. Idzikowskiego 16
00-710 Warszawa
22-642-07-75
[email protected]
www.sunpharma.com/poland