Sovaldi 400 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 400 mg sofosbuwiru

Sofosbuvir

Lek przeciwwirusowy, pan-genotypowy inhibitor HCV NS5B RNA-zależnej polimerazy RNA, która ma podstawowe znaczenie dla replikacji wirusa. Sofosbuwir jest prolekiem nukleotydowym, który ulega metabolizmowi wewnątrzkomórkowemu do utworzenia farmakologicznie czynnego trifosforanu analogu urydyny (GS-461203), który może być przyłączony przez polimerazę NS5B do RNA HCV i działa jako terminator łańcucha. GS-461203 (czynny metabolit sofosbuwiru) nie jest inhibitorem ludzkich polimeraz DNA i RNA, ani nie jest inhibitorem mitochondrialnej polimerazy RNA. Po podaniu doustnym osiąga C_max w czasie 1 h. Wiąże się w około 61-65% z białkami osocza ludzkiego. Sofosbuwir jest w znacznym stopniu metabolizowany w wątrobie do farmakologicznie czynnej postaci trifosforanu analogu nukleozydu GS-461203. Aktywacyjny szlak metaboliczny obejmuje sekwencyjną hydrolizę reszty karboksyloestrowej katalizowaną przez ludzką katepsynę A lub karboksyloesterazę 1 i rozpad fosforamidazowy przez białko triady histydynowej wiążące nukleotydy 1, a następnie fosforylację przez szlak biosyntezy nukleotydów pirymidynowych. Defosforylacja prowadzi do utworzenia metabolitu nukleozydowego GS-331007, którego nie można skutecznie poddać ponownej fosforylacji i który nie wykazuje aktywności przeciw HCV in vitro. Po podaniu pojedynczej, doustnej dawki 400 mg sofosbuwiru znakowanego izotopem ¹⁴C GS-331007 odpowiada za > 90% całkowitej ogólnoustrojowej ekspozycji na lek. Sofosbuwir jest wydalany z moczem - 80% (głównie jako GS-331007 - 78%, 3,5% jako substancja macierzysta), z kałem - 14% oraz z wydychanym powietrzem - 2,5%. T_0,5 sofosbuwiru i GS-331007 wynosi odpowiednio 0,5 h i 25 h.

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (pWZW) u dorosłych, młodzieży i dzieci wieku 3 lat i starszych, w skojarzeniu z innymi lekami.

Nadwrażliwość na sofosbuwir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne stosowanie z silnymi induktorami glikoproteiny-P (P-gp) w jelitach (ryfampicyna, ryfabutyna, ziele dziurawca zwyczajnego [Hypericum perforatum], karbamazepina, fenobarbital i fenytoina). Równoczesne podawanie powoduje znaczne zmniejszenie stężenia sofosbuwiru w osoczu i może prowadzić do utraty jego skuteczności.

Unikać stosowania sofosbuwiru w ciąży. W przypadku równoczesnego podawania rybawiryny z sofosbuwirem zastosowanie mają przeciwwskazania dotyczące stosowania rybawiryny w ciąży. W przypadku stosowania sofosbuwiru w skojarzeniu z rybawiryną lub peginterferonem alfa i rybawiryną należy zachować nadzwyczajną ostrożność w celu uniknięcia ciąży u pacjentek i u partnerek pacjentów, ponieważ rybawiryna działa teratogennie i (lub) embriotoksycznie. Kobiety w wieku rozrodczym lub ich partnerzy muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez okres po zakończeniu leczenia zalecany w ChPL rybawiryny. Nie wiadomo, czy sofosbuwir i jego metabolity przenikają do mleka ludzkiego (są obecne w mleku zwierząt) - nie stosować w okresie karmienia piersią. Płodność. Brak dostępnych danych uzyskanych u ludzi dotyczących działania preparatu na płodność. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na płodność.

Doustnie. Dorośli: 400 mg raz na dobę. Sofosbuwir należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami; nie zaleca się stosowania w monoterapii. Dzieci i młodzież w wieku 3 lat i starsi: mc. ≥35 kg – 1 tabl. 400 mg raz na dobę lub 2 tabl. 200 mg raz na dobę; mc. 17 do <35 kg – 1 tabl. 200 mg. Do leczenia przewlekłego zakażenia HCV u dzieci i młodzieży w wieku 3 lat i starszych, które mają trudności z połknięciem tabletek jest dostępny granulat doustny. U dzieci i młodzieży w wieku 3 lat i starszych zaleca się następujące dawkowanie rybawiryny w 2 dawkach podzielonych na dobę, z pożywieniem: mc. <47 kg - 15 mg/kg mc./dobę, mc. 47-49 kg - 600 mg/dobę, mc. 50-65 kg - 800 mg/dobę, mc. 66-80 kg – 1000 mg/dobę, mc. >81 kg - 1200 mg/dobę. Czas trwania leczenia skojarzonego (także w przypadku pacjentów z równoczesnym zakażeniem HIV). Pacjenci dorośli z pWZW C genotypu 1, 4, 5 lub 6: sofosbuwir + rybawiryna + peginterferon alfa przez 12 tyg. (u uprzednio leczonych pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 1 brak jest danych dotyczących leczenia skojarzonego sofosbuwirem, rybawiryną i peginterferonem alfa); w przypadku pacjentów niekwalifikujących się lub nietolerujących peginterferonu alfa stosować sofosbuwir i rybawirynę przez 24 tyg. Pacjenci dorośli oraz młodzież i dzieci w wieku 3 lat i starsi z pWZW C genotypu 2: sofosbuwir + rybawiryna przez 12 tyg. Pacjenci dorośli z pWZW C genotypu 3: sofosbuwir + rybawiryna + peginterferon alfa przez 12 tyg. lub sofosbuwir + rybawiryna przez 24 tyg. Młodzież i dzieci w wieku 3 lat i starsi z pWZW C genotypu 3: sofosbuwir + rybawiryna przez 24 tyg. Pacjenci dorośli z pWZW C oczekujący na przeszczepienie wątroby: sofosbuwir + rybawiryna do czasu przeszczepienia wątroby. W przypadku, gdy zalecono czas leczenia 12 tyg. należy rozważyć ewentualne wydłużenie czasu trwania leczenia aż do 24 tyg., zwłaszcza w przypadku tych podgrup, w których występuje jeden lub kilka czynników historycznie powiązanych z mniejszymi odsetkami odpowiedzi na terapie oparte na interferonie, np. zaawansowane zwłóknienie i (lub) marskość wątroby, duże początkowe miano wirusów, rasa czarna, genotyp inny niż IL28B CC, wcześniejszy brak odpowiedzi na leczenie peginterferonem alfa i rybawiryną. Dawka rybawiryny stosowanej w leczeniu skojarzonym jest ustalana w zależności od masy ciała: <75 kg - 1000 mg/dobę; ≥75 kg -1200 mg/dobę i podawana jest w 2 dawkach podzielonych (z pożywieniem). Modyfikacja dawkowania u dorosłych. Nie zaleca się zmniejszenia dawki sofosbuwiru. Jeśli sofosbuwir jest stosowany w skojarzeniu z peginterferonem alfa i u pacjenta wystąpi ciężkie działanie niepożądane potencjalnie związane z tym lekiem, należy zmniejszyć dawkę peginterferonu alfa lub przerwać podawanie (patrz ChPL peginterferonu alfa). Jeśli u pacjenta wystąpią ciężkie działanie niepożądane potencjalnie związane z rybawiryną, należy zmodyfikować dawkę rybawiryny lub przerwać podawanie, jeśli właściwe, aż do ustąpienia lub zmniejszenia nasilenia działania niepożądanego, jak podano poniżej: należy zmniejszyć dawkę dobową rybawiry do 600 mg/dobę w przypadku wystąpienia stężenia hemoglobiny (Hb) <10 g/dl u osób bez choroby serca lub w przypadku zmniejszenie stężenia Hb o ≥2 g/dl w czasie dowolnego 4-tygodniowego okresu leczenia u osób ze stabilną chorobą serca w wywiadzie; należy przerwać podawanie rybawiry w przypadku Hb <8,5 g/dl u osób bez choroby serca lub w przypadku stężenia Hb <12 g/dl u osób ze stabilną chorobą serca w wywiadzie, mimo 4 tyg. leczenia zmniejszoną dawką. Po zaprzestaniu stosowania rybawiryny z powodu nieprawidłowych wyników laboratoryjnych lub objawów klinicznych możliwe jest podjęcie próby ponownego rozpoczęcia stosowania rybawiryny w dawce 600 mg na dobę i następnie zwiększenie dawki do 800 mg na dobę, jednak nie jest zalecane zwiększenie dawki rybawiryny do dawki początkowej (1000 mg do 1200 mg na dobę). Jeśli podawanie innych leków stosowanych w skojarzeniu z sofosbuwirem jest przerwane trwale, należy przerwać również podawanie sofosbuwiru. Modyfikacja dawkowania u dzieci i młodzieży w wieku 3 lat i starszych. Nie zaleca się zmniejszenia dawki sofosbuwiru. Jeśli u pacjenta wystąpi ciężkie działanie niepożądane potencjalnie związane z rybawiryną, należy zmodyfikować dawkę rybawiryny lub w stosownych przypadkach przerwać jej podawanie aż do ustąpienia działania niepożądanego lub zmniejszenia jego nasilenia. Należy zapoznać się z zaleceniami dotyczącymi modyfikacji dawkowania lub przerwania podawania rybawiryny. Jeśli podawanie innych leków stosowanych w skojarzeniu z sofosbuwirem jest przerwane trwale, należy przerwać również podawanie sofosbuwiru. W przypadku wystąpienia wymiotów w ciągu 2 h od podania dawki należy przyjąć dodatkową tabletkę; jeśli wymioty wystąpią później niż 2 h od podania dawki, nie jest konieczna kolejna dawka. Jeśli pominięto dawkę i nie minęło jeszcze 18 h od normalnego czasu przyjmowania, należy przyjąć tabletkę jak najszybciej i następną dawkę o zwykłej porze; jeśli minęło więcej niż 18 h, nie należy przyjmować pominiętej dawki, tylko następną dawkę o zwykłej porze, nie przyjmować dawki podwójnej. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki sofosbuwiru u pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów z lekką lub umiarkowaną niewydolnością nerek ani u pacjentów z lekką, umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby (A, B lub C wg Child-Pugh). Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani odpowiedniej dawki sofosbuwiru u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (eGFR < 30 ml/min/1,73 m²) lub w krańcowym stadium niewydolności nerek (ESRD) wymagającym hemodializy. W przypadku stosowania z rybawiryną lub peginterferonem alfa i rybawiryną, należy również zapoznać się z treścią CHPL rybawiryny dla pacjentów z klirensem kreatyniny <50 ml/min. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności sofosbuwiru u pacjentów ze zdekompensowaną marskością wątroby. Czas podawania u pacjentów oczekujących na przeszczepienie wątroby powinien być określony na podstawie oceny potencjalnych korzyści i ryzyka indywidualnie dla każdego pacjenta. U pacjentów po przeszczepieniu wątroby zaleca się stosowanie preparatu w skojarzeniu z rybawiryną przez 24 tyg. Zaleca się dawkę początkową rybawiryny 400 mg, w dwóch dawkach podzielonych, z pożywieniem. Jeśli dawka początkowa rybawiryny jest dobrze tolerowana, dawkę można stopniowo zwiększać do maksymalnie 1000 - 1200 mg na dobę (1000 mg dla pacjentów o mc <75 kg i 1200 mg dla pacjentów o mc ≥75 kg). Jeśli dawka początkowa rybawiryny nie jest dobrze tolerowana, dawkę należy zmniejszyć według wskazań klinicznych na podstawie stężenia hemoglobiny. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci w wieku <3 lat. Dane nie są dostępne. Sposób podania. Lek przyjmować z posiłkiem. Tabletkę należy połykać w całości, nie należy jej żuć ani rozgniatać.

Przypadki ciężkiej bradykardii i bloku serca zaobserwowano, gdy sofosbuwir stosowany w skojarzeniu z innym bezpośrednio działającym lekiem przeciwwirusowym (DAA) podawano jednocześnie z amiodaronem i z innymi produktami leczniczymi zmniejszającymi częstość uderzeń serca lub bez nich. Przypadki te są potencjalnie zagrażające życiu, dlatego amiodaron należy podawać wyłącznie wtedy, gdy stosowanie innych alternatywnych leków przeciwarytmicznych jest przeciwwskazane lub nie są one tolerowane. Należy dokładnie monitorować pacjentów. Osoby, u których zidentyfikowano duże ryzyko bradyarytmii, należy stale kontrolować przez 48 h w odpowiednich warunkach klinicznych. Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu należy również odpowiednio kontrolować pacjentów, którzy przerwali jego stosowanie w ciągu ostatnich kilku miesięcy i mają rozpocząć przyjmowanie preparatu. Leku nie badano w badaniu III fazy u uprzednio leczonych pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 1, 4, 5 i 6. Z tego powodu nie ustalono optymalnego czasu trwania leczenia w tej populacji. Dane kliniczne wspierające stosowanie u pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 5 i 6 są bardzo ograniczone. W badaniach III fazy nie badano schematów leczenia niezawierających interferonu u pacjentów z zakażeniem HCV genotypu 1, 4, 5 i 6. Nie ustalono optymalnego schematu i czasu trwania leczenia. Takie schematy należy stosować tylko u pacjentów nietolerujących lub niekwalifikujących się do leczenia interferonem i wymagających niezwłocznie leczenia. Lek należy podawać równocześnie z innymi przeciwwirusowymi preparatami o bezpośrednim działaniu na HCV, jeśli na podstawie dostępnych danych można uznać, że korzyści przeważają nad ryzykiem. Brak jest danych wspierających równoczesne podawanie telaprewiru lub boceprewiru (nie jest zalecane). W trakcie leczenia lekami przeciwwirusowymi o działaniu bezpośrednim i po takim leczeniu zgłaszano przypadki reaktywacji wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV), niekiedy prowadzące do zgonu. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać u wszystkich pacjentów badanie przesiewowe na obecność HBV. Pacjenci ze współistniejącym zakażeniem HBV/HCV są zagrożeni reaktywacją HBV i dlatego należy ich monitorować oraz postępować zgodnie z aktualnymi wytycznymi klinicznymi. U pacjentów z cukrzycą po rozpoczęciu leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu C lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim (DAA), może nastąpić poprawa regulacji stężenia glukozy, mogąca prowadzić do objawowej hipoglikemii. U pacjentów z cukrzycą rozpoczynających leczenie lekiem przeciwwirusowym o działaniu bezpośrednim (DAA) należy ściśle kontrolować stężenie glukozy, zwłaszcza przez pierwsze 3 miesiące, a tok leczenia cukrzycy należy w razie konieczności modyfikować. Dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (eGFR <30 ml/min/1,73 m²) oraz ESRD wymagającym hemodializy. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci i młodzieży w wieku <3 lat.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli pacjent przyjmuje lek Sovaldi w skojarzeniu z amiodaronem (lekiem stosowanym w leczeniu
chorób serca), u pacjenta może wystąpić jedno lub kilka z poniższych działań niepożądanych:
- wolne lub nieregularne bicie serca albo zaburzenia rytmu serca
- duszności albo zaostrzenie istniejących już duszności
Należy powiadomić lekarza lub farmaceutę w przypadku zaobserwowania któregokolwiek z wyżej
wymienionych działań niepożądanych w trakcie leczenia.

Jeśli pacjent przyjmuje lek Sovaldi z rybawiryną lub zarówno peginterferonem alfa, jak i rybawiryną,
u pacjenta może wystąpić jedno lub kilka z poniższych działań niepożądanych:

Bardzo częste działania niepożądane (mogą występować u więcej niż 1 na 10 osób)
- gorączka, dreszcze, objawy grypopodobne
- biegunka, nudności, wymioty
- trudności ze snem (bezsenność)
- zmęczenie i drażliwość
- ból głowy
- wysypka, świąd skóry
- utrata apetytu, zmniejszenie apetytu
- zawroty głowy
- ból mięśni, ból stawów
- zadyszka, kaszel

Badania krwi mogą również wykazać:
- małą liczbę czerwonych krwinek (niedokrwistość); objawy mogą obejmować zmęczenie, bóle
  głowy, zadyszkę podczas wysiłku fizycznego
- małą liczbę białych krwinek (neutropenia); objawy mogą obejmować większą niż zwykle
  podatność na zakażenia, w tym gorączkę i dreszcze, ból gardła lub owrzodzenie w jamie ustnej
- małą liczbę płytek krwi
- zmiany w wątrobie (przejawiające się zwiększeniem stężenia substancji o nazwie bilirubina
  we krwi)

Częste działania niepożądane (mogą występować u mniej niż 1 na 10 osób)
- zmiany nastroju, depresja, uczucie lęku i pobudzenia,
- niewyraźne widzenie,
- ciężkie bóle głowy (migrena), utrata pamięci, utrata koncentracji,
- zmniejszenie masy ciała,
- zadyszka podczas wysiłku fizycznego,
- dyskomfort w jamie brzusznej, zaparcia, suchość w jamie ustnej, niestrawność, refluks,
- wypadanie włosów i przerzedzenie włosów,
- sucha skóra,
- ból pleców, skurcze mięśni
- ból w klatce piersiowej, osłabienie,
- przeziębienie (zapalenie jamy nosowo-gardłowej).

Inne działania, które mogą wystąpić podczas leczenia sofosbuwirem:
Częstość występowania następujących działań niepożądanych jest nieznana (częstość nie może być
określona na podstawie dostępnych danych).
- uogólniona ciężka wysypka z łuszczeniem się skóry, której mogą towarzyszyć: gorączka,
  objawy grypopodobne, pęcherze w jamie ustnej, na oczach i (lub) na narządach płciowych
  (zespół Stevensa-Johnsona).
Jeśli nasili się jakiekolwiek z działań niepożądanych, należy zwrócić się do lekarza.

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Sofosbuwir jest substratem transportera leku P-gp i białka oporności raka piersi (BCRP). Preparaty będące silnymi induktorami P-gp (np. ryfampicyna, ryfabutyna, ziele dziurawca zwyczajnego, karbamazepina, fenobarbital i fenytoina) mogą zmniejszać stężenie sofosbuwiru w osoczu, prowadząc do zmniejszenia działania terapeutycznego preparatu - jednoczesne podawanie jest przeciwwskazane. Substancje będące umiarkowanymi induktorami P-gp lub CYP (np. okskarbazepina, modafinil lub efawirenz) mogą zmniejszać stężenie sofosbuwiru w osoczu - nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Równoczesne podawanie z preparatami hamującymi P-gp i (lub) BCRP może zwiększać stężenie sofosbuwiru w osoczu bez zwiększenia stężenia głównego metabolitu GS-331007 w osoczu, zatem lek można podawać jednocześnie z inhibitorami P-gp i (lub) BCRP. W przypadku jednoczesnego leczenia antagonistami witaminy K zaleca się ścisłe kontrolowanie wartości INR. Z amiodaronem stosować wyłącznie w przypadku braku dostępności alternatywnych metod leczenia - ryzyko bradykardii i bloku sercowego. Nie jest konieczne dostosowywanie dawek w przypadku równoczesnego stosowania ketokonazolu, metadonu, cyklosporyny, takrolimusu, doustnych środków antykoncepcyjnych.

Gilead Sciences Poland Sp. z o. o.
ul. Postępu 17A p. VI
02-676 Warszawa
22-262-87-02