Tarceva 25 mg tabletki powlekane

1 tabl. powl. zawiera 25 mg, 100 mg lub 150 mg erlotynibu (w postaci chlorowodorku), lek zawiera laktozę.

Erlotinib

Lek przeciwnowotworowy - inhibitor kinazy tyrozynowej. Erlotynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu/receptora typu 1 dla ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR znanego także jako HER1). Silnie hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację EGFR, co prowadzi do zatrzymania podziałów komórki i (lub) jej śmierci. Mutacje EGFR mogą prowadzić do istotnej aktywacji antyapoptotycznych oraz proliferacyjnych szlaków sygnałowych. Znacząca skuteczność erlotynibu w blokowaniu przekaźnictwa sygnału poprzez ścieżkę związaną z EGFR w komórkach guzów nowotworowych wykazujących mutację EGFR jest przypisywana ścisłemu wiązaniu się erlotynibu z miejscem wiążącym ATP w zmutowanej domenie kinazowej receptora EGFR. W wyniku blokowania przekaźnictwa zstępującego zostaje zatrzymana proliferacja komórek oraz indukowana śmierć komórki poprzez wewnętrzną ścieżkę apoptozy. Maksymalne stężenia erlotynibu we krwi uzyskuje się w ciągu ok. 4 h po podaniu doustnym. Biodostępność całkowita wynosi 59%. Ekspozycja po podaniu doustnym może ulegać zwiększeniu pod wpływem pożywienia. Erlotynib wiąże się z białkami osocza w ok. 95%. Metabolizowany jest w wątrobie, głównie przez CYP3A4 i w mniejszym stopniu CYP1A2. Metabolizm pozawątrobowy przebiegający z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych, może być elementem klirensu metabolicznego erlotynibu. Zidentyfikowano trzy główne szlaki metaboliczne: O-demetylację, utlenianie grupy acetylenowej i hydroksylację pierścienia aromatycznego grupy fenyloacetylowej. Główne metabolity erlotynibu - OSI-420 i OSI-413, powstałe w wyniku O-demetylacji po jednej stronie łańcucha, wykazują siłę działania porównywalną do erlotynibu. Erlotynib jest wydalany przede wszystkim w postaci metabolitów z kałem (>90%), a wydalanie nerkowe stanowi niewielką część (ok. 9%) dawki doustnej. Mniej niż 2% dawki doustnej jest wydalane w postaci macierzystego leku. Mediana T_0,5 leku wynosi 36,2 h - można więc oczekiwać, że czas potrzebny do uzyskania stanu stacjonarnego stężenia we krwi będzie wynosił ok. 7-8 dni.

Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP). Leczenie pierwszego rzutu u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NDRP) miejscowo zaawansowanym lub z przerzutami, z aktywującymi mutacjami EGFR. Terapia podtrzymująca u pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub z NDRP z przerzutami, z aktywującymi mutacjami EGFR, u których nastąpiła stabilizacja choroby po chemioterapii pierwszego rzutu. Leczenie pacjentów z miejscowo zaawansowanym NDRP lub NDRP z przerzutami, u których doszło do niepowodzenia leczenia po uprzednim zastosowaniu co najmniej jednego schematu chemioterapii. Zastosowanie leku u pacjentów z nowotworami bez mutacji aktywujących EGFR jest wskazane tylko wtedy, gdy inne opcje leczenia uznane są za nieodpowiednie. Przy przepisywaniu preparatu należy wziąć pod uwagę czynniki związane z wydłużeniem przeżycia. Nie wykazano korzyści, co do czasu przeżycia ani innych istotnych klinicznie skutków leczenia u pacjentów z nowotworami, w których w badaniu immunohistochemicznym (IHC) nie stwierdzano ekspresji receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). Rak trzustki. Preparat w skojarzeniu z gemcytabiną jest wskazany w leczeniu pacjentów z rakiem trzustki z przerzutami. Przy przepisywaniu preparatu należy wziąć pod uwagę czynniki związane z wydłużeniem przeżycia. Nie wykazano korzyści co do czasu przeżycia u pacjentów z chorobą miejscowo zaawansowaną.

Nadwrażliwość na erlotynib lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania erlotynibu u kobiet w ciąży, nie można wykluczyć niepożądanego działania leku na przebieg ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym powinny unikać zachodzenia w ciążę podczas stosowania leku. W trakcie leczenia i co najmniej przez 2 tyg. po jego zakończeniu należy stosować skuteczne metody antykoncepcji. U kobiet ciężarnych leczenie można kontynuować tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści dla matki przewyższają ryzyko dla płodu. Nie wiadomo, czy erlotynib przenika do mleka matki - ponieważ potencjalny szkodliwy wpływ na karmione piersią niemowlę jest nieznany, należy odradzać karmienie piersią podczas przyjmowania leku oraz przez co najmniej 2 tyg. po przyjęciu ostatniej dawki. Badania na zwierzętach nie wykazały zaburzenia płodności, natomiast wykazały wpływ leku na parametry związane z rozrodczością; potencjalne ryzyko stosowania erlotinibu u ludzi nie jest znane.

Doustnie. Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP). Zalecana dawka dobowa wynosi 150 mg. Należy wykonać badanie na obecność mutacji EGFR zgodnie z zatwierdzonymi wskazaniami. Rak trzustki. Zalecana dawka dobowa wynosi 100 mg, w skojarzeniu z gemcytabiną. W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiła wysypka w ciągu pierwszych 4-8 tyg. terapii, zasadność kontynuacji leczenia erlotynibem powinna być powtórnie oceniona. Jeżeli konieczna jest modyfikacja dawki erlotynibu, należy ją zmniejszać stopniowo po 50 mg. W przypadku jednoczesnego stosowania substratów i leków wpływających na CYP3A4 może być konieczna modyfikacja dawki (patrz interakcje). Szczególne grupy pacjentów. Zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z niewydolnością wątroby. W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych należy zredukować dawkę lub przerwać leczenie. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby - nie stosować. Nie badano bezpieczeństwa i skuteczności stosowania erlotynibu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CCr >1,5 razy większe niż GGN). Nie wydaje się, aby zmiana dawkowania była konieczna u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Nie stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności erlotynibu u pacjentów w wieku <18 lat - nie stosować. U palaczy tytoniu ekspozycja na erlotynib jest zmniejszona ok. 50-60%; maksymalna tolerowana dawka leku u pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, którzy aktualnie palą papierosy wynosiła 300 mg. Skuteczność dawki 300 mg w leczeniu drugiego rzutu po niepowodzeniu chemioterapii w porównaniu z zalecaną dawką 150 mg nie była większa u pacjentów, którzy nadal palą papierosy; ponadto stwierdzono liczbowe zwiększenie częstości występowania wysypki, choroby śródmiąższowej płuc i biegunki u pacjentów otrzymujących większą dawkę erlotynibu - osobom aktualnie palącym należy zalecić zaprzestanie palenia. Sposób podania. Lek przyjmować co najmniej 1 h przed posiłkiem lub co najmniej 2 h po posiłku.

Ocena statusu mutacji EGFR. Rozważając zastosowanie erlotynibu w leczeniu pierwszego rzutu lub leczeniu podtrzymującym z powodu miejscowego zaawansowanego NDRP lub NDRP z przerzutami należy określić status mutacji EGFR u pacjenta. Należy przeprowadzić test z określonym progiem czułości i o udowodnionej przydatności do określania statusu mutacji EGFR, z wykorzystaniem DNA guza pochodzącego z próbki tkanki lub wolnego DNA znajdującego się w krwioobiegu (cfDNA) pochodzącego z próbki krwi (osocza). W przypadku otrzymania wyniku ujemnego dla mutacji aktywujących testu cfDNA, zaleca się wykonanie testu tkankowego. Ze względu na ryzyko rozwoju śródmiąższowej choroby płuc (ILD), u pacjentów, u których nagle wystąpią nowe i (lub) narastające, niewyjaśnione objawy ze strony płuc, takie jak duszność, kaszel i gorączka, należy przerwać stosowanie erlotynibu do czasu przeprowadzenia oceny diagnostycznej. Szczególnego monitorowania wymagają pacjenci leczeni erlotynibem jednocześnie z gemcytabiną. W przypadku rozpoznania śródmiąższowej choroby płuc, erlotynib należy odstawić i w razie konieczności wdrożyć odpowiednie leczenie. Większą częstość występowania ILD obserwowano wśród pacjentów w badaniach prowadzonych w Japonii. W przypadku wystąpienia biegunki o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu, należy wdrożyć leczenie, np. loperamidem. W niektórych przypadkach może zachodzić konieczność zmniejszenia dawki erlotynibu. W przypadku ciężkiej lub uporczywej biegunki, nudności, anoreksji lub wymiotów z towarzyszącym odwodnieniem, należy przerwać stosowanie erlotynibu i wdrożyć postępowanie mające na celu przeciwdziałanie odwodnieniu. Jest to szczególnie istotne w grupach pacjentów obciążonych czynnikami ryzyka, takimi jak równoczesne przyjmowanie chemioterapii i innych leków, predysponujące objawy, choroby lub inne czynniki, w tym podeszły wiek. Może być konieczne nawodnienie pacjentów drogą dożylną. Ponadto, u pacjentów zagrożonych odwodnieniem należy monitorować czynność nerek oraz stężenia elektrolitów we krwi, w tym stężenie potasu. Hepatotoksyczność. Podczas przyjmowania leku zgłaszano poważne przypadki polekowego uszkodzenia wątroby (DILI), w tym zapalenie wątroby, ostre zapalenie wątroby i niewydolność wątroby (w tym przypadki śmiertelne). Czynniki ryzyka mogą obejmować istniejącą wcześniej chorobę wątroby czy jednoczesne przyjmowanie leków działających toksycznie na wątrobę. Zaleca się okresowe badanie czynności wątroby podczas leczenia preparatem. Należy zwiększyć częstotliwość monitorowania czynności wątroby u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami funkcji wątroby lub niedrożnością dróg żółciowych. U pacjentów zgłaszających objawy mogące świadczyć o uszkodzeniu wątroby należy przeprowadzić szybką ocenę kliniczną i testy czynnościowe wątroby. Należy przerwać stosowanie erlotinibu jeśli wystąpią ciężkie zmiany parametrów czynności wątroby. Z uwagi na ryzyko wystąpienia perforacji przewodu pokarmowego, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitory angiogenezy, kortykosteroidy, NLPZ i (lub) chemioterapię z zastosowaniem taksanów, a także pacjentów z wrzodem trawiennym lub chorobą uchyłkową jelit w wywiadzie. U pacjentów, u których dojdzie do perforacji przewodu pokarmowego, należy całkowicie zaprzestać leczenia erlotynibem. Zgłaszano występowanie pęcherzowych i złuszczających zmian skórnych oraz zmian o charakterze pryszczy, w tym bardzo rzadkich przypadków przypominających zespół Stevensa-Johnsona/toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, w niektórych przypadkach prowadzących do zgonu. W przypadku wystąpienia objawów, należy czasowo przerwać lub całkowicie zaprzestać leczenia erlotinibem. Pacjenci z pęcherzowymi oraz złuszczającymi zmianami skórnymi powinni być badani pod kątem zakażenia skóry i leczeni zgodnie z obowiązującymi wytycznymi. Zaburzenia oka. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z występującym w wywiadzie zapaleniem rogówki, wrzodziejącym zapaleniem rogówki lub ciężką postacią suchości oka. Stosowanie soczewek kontaktowych jest również czynnikiem ryzyka zapalenia rogówki oraz owrzodzenia. Pacjentom z objawami sugerującymi zapalenie rogówki (zapalenie oka, łzawienie, nadwrażliwość na światło, nieostre widzenie, ból oka i (lub) zaczerwienienie oka) należy zalecić niezwłoczną konsultację okulistyczną. W przypadku potwierdzenia rozpoznania wrzodziejącego zapalenia rogówki, leczenie należy przerwać lub zakończyć. W przypadku zdiagnozowania zapalenia rogówki, należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka dalszego stosowania erlotynibu. Interakcje. Zachować ostrożność stosując erlotynib z lekami, z którymi wchodzi w interakcje (m.in. inhibitory i induktory CYP3A4 lub CYP1A2, leki zmieniające pH soku żołądkowego) oraz u palaczy tytoniu (indukcja CYP1A2) - patrz interakcje. Substancje pomocnicze. Ze względu na zawartość laktozy, leku nie należy stosować u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy. 1 tabl. zawiera mniej niż 1 mmol sodu (mniej niż 23 mg), to znaczy lek jest zasadniczo „wolny od sodu”.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
W razie wystąpienia któregokolwiek z wymienionych działań niepożądanych należy jak najszybciej
skontaktować się z lekarzem. W niektórych przypadkach lekarz może zalecić zmniejszenie dawki leku
Tarceva lub przerwać leczenie:
• Biegunka i wymioty (bardzo często: dotyczą więcej niż 1 pacjenta na 10 pacjentów). Uporczywa
  i ciężka biegunka może prowadzić do wystąpienia małego stężenia potasu we krwi i zaburzenia
  czynności nerek, szczególnie jeśli pacjent otrzymuje chemioterapię innego rodzaju, w tym
  samym czasie. Jeśli wystąpi bardziej nasilona lub uporczywa biegunka, należy natychmiast
  skontaktować się z lekarzem prowadzącym, ponieważ może być konieczne leczenie w
  szpitalu.
• Podrażnienie oczu z powodu zapalenia spojówki irogówki(bardzo często; dotyczą więcej niż 1
  pacjenta na 10 pacjentów), zapalenia spojówki oraz zapalenia rogówki (często: dotyczą mniej
  niż 1 pacjenta na 10 pacjentów).
• Podrażnienie tkanki płucnej, nazywane śródmiąższową chorobą płuc (niezbyt często
  występujące u pacjentów populacji europejskiej (rasy kaukaskiej) i często u pacjentów populacji
  japońskiej: dotyczy mniej niż 1 pacjenta na 100 pacjentów populacji europejskiej i 1 pacjenta na
  10 pacjentów populacji japońskiej). Choroba ta może być także związana z naturalnym
  postępem choroby podstawowej i w niektórych przypadkach może zakończyć się zgonem. W
  razie wystąpienia objawów takich, jak nagłe trudności w oddychaniu z towarzyszącym kaszlem
  lub gorączką, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem prowadzącym, ponieważ mogą to
  być oznaki tej choroby. Lekarz może zdecydować o definitywnym zakończeniu stosowania leku
  Tarceva.
• Perforacje przewodu pokarmowego (niezbyt często: dotyczą mniej niż 1 pacjenta na 100
  pacjentów). Należy poinformować lekarza, jeśli u pacjenta wystąpi silny ból brzucha. Należy
  również poinformować lekarza, jeśli w przeszłości stwierdzono u chorego wrzody trawienne lub
  chorobę uchyłkową jelit, ponieważ występowanie tych chorób może zwiększać ryzyko
  perforacji przewodu pokarmowego.
• W rzadkich przypadkach obserwowano zapalenie wątroby (może dotyczyć nie więcej niż 1 na
  1000 osób). Objawy mogą obejmować ogólne złe samopoczucie, z lub bez możliwej żółtaczki
  (zażółcenie skóry i oczu), ciemny mocz, nudności, wymioty i ból brzucha. W rzadkich
  przypadkach obserwowano niewydolność wątroby. Może ona prowadzić do śmierci. Jeśli
  badania krwi wskazują na ciężkie zmiany funkcji wątroby, lekarz może zalecić przerwanie
  leczenia.

Bardzo częste działania niepożądane (dotyczą więcej niż 1 pacjenta na 10 pacjentów):
• Wysypka, która może pojawić się lub nasilać na skórze narażonej na działanie promieniowania
  słonecznego. Pacjentom, którzy narażeni są na działanie promieniowania słonecznego, można
  zalecić stosowanie odzieży ochronnej i(lub) kremów chroniących przed słońcem (np.
  zawierających minerały)
• Zakażenia
• Utrata apetytu, spadek masy ciała
• Depresja
• Ból głowy, zaburzenia czucia skórnego lub drętwienie kończyn
• Trudności w oddychaniu, kaszel
• Nudności
• Podrażnienie jamy ustnej
• Ból brzucha, niestrawność, wzdęcie
• Nieprawidłowe wyniki badań krwi oceniających czynność wątroby
• Swędzenie
• Zmęczenie, gorączka, dreszcze

Częste działania niepożądane (dotyczą mniej niż 1 pacjenta na 10 pacjentów):
• Suchość skóry
• Wypadanie włosów
• Krwawienie z nosa
• Krwawienie z żołądka lub jelit
• Reakcje zapalne wokół paznokci
• Zapalenie mieszków włosowych
• Trądzik
• Pęknięcia skóry
• Niewydolność nerek (w przypadku przyjmowania leku Tarceva poza zarejestrowanymi
  wskazaniami w skojarzeniu z chemioterapią)

Niezbyt częste działania niepożądane (dotyczą mniej niż 1 pacjenta na 100 pacjentów):
• Zapalenie nerek
• Nadmierna ilość białka w moczu (białkomocz)
• Zmiany rzęs
• Nadmierne owłosienie ciała i twarzy typu męskiego
• Nadmierna pigmentacja skóry
• Zmiany brwi
• Łamliwe i wiotkie paznokcie

Rzadkie działania niepożądane (dotyczą mniej niż 1 pacjenta na 1000 pacjentów):
• Zaczerwienienie lub ból dłoni lub podeszew stóp (zespół erytrodyzestezji dłoniowo-
  podeszwowej)

Bardzo rzadkie działania niepożądane (dotyczą mniej niż 1 pacjenta na 10 000 pacjentów):
• Przypadki owrzodzenia lub perforacji rogówki
• Nasilone powstawanie pęcherzyków na skórze lub łuszczenie skóry (przypominające zespół
  Stevensa-Johnsona)
• Zapalenie zabarwionej części oka

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie możliwe objawy niepożądane
niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie. Działania
niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w
załączniku V. Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji
na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Erlotynib jest umiarkowanym inhibitorem CYP3A4 i CYP2C8 oraz silnym inhibitorem reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym, która przebiega za pośrednictwem UGT1A1. Jest również silnym inhibitorem CYP1A1, jednak fizjologiczne znaczenie tych właściwości nie jest znane, z uwagi na znacznie ograniczoną ekspresję CYP1A1 w tkankach ludzkich. Uprzednie leczenie lub jednoczesne stosowanie erlotynibu z prototypowymi substratami CYP3A4, jak midazolam i erytromycyna nie wpływało na ich klirens, powodowało jednak zmniejszenie biodostępności podawanego doustnie midazolamu do 24%. W innym badaniu klinicznym wykazano, że erlotynib nie wpływa na farmakokinetykę stosowanego jednocześnie substratu CYP3A4/2C8, paklitakselu. Dlatego wystąpienie istotnych interakcji wpływających na klirens innych substratów CYP3A4 jest mało prawdopodobne. Hamowanie reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym może wywoływać interakcje z lekami, które są substratami UGT1A1 i są wydalane wyłącznie na tej drodze. U pacjentów, u których stopień ekspresji UGT1A1 jest niski lub u pacjentów z genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami reakcji sprzęgania z kwasem glukuronowym (np. choroba Gilberta) mogą być zwiększone stężenia bilirubiny w surowicy - zachować ostrożność. Erlotynib jest metabolizowany w wątrobie głównie przy udziale CYP3A4 i w mniejszym stopniu CYP1A2 oraz pozawątrobowo z udziałem CYP3A4 w jelicie, CYP1A1 w płucach i CYP1B1 w tkankach nowotworowych. Mogą występować interakcje z lekami, które są metabolizowane przez te enzymy lub są ich inhibitorami bądź induktorami. Silne inhibitory CYP3A4, np. azolowe leki przeciwgrzybicze (ketokonazol, itrakonazol, worykonazol), inhibitory proteazy, erytromycyna lub klarytromycyna, hamują metabolizm erlotynibu i zwiększają jego stężenie we krwi - zachować ostrożność stosując silne inhibitory CYP3A4 z erlotynibem; jeżeli wystąpią działania niepożądane zależne od erlotynibu, zmniejszyć jego dawkę. Silne induktory CYP3A4, np. ryfampicyna, nasilają metabolizm erlotynibu i powodują istotne zmniejszenie jego stężenia we krwi - unikać stosowania silnych induktorów CYP3A4 z erlotynibem; jeżeli jednoczesne stosowanie jest konieczne, należy rozważyć zwiększenie dawki erlotynibu do 300 mg i kontrolować bezpieczeństwo leczenia (w tym czynność nerek i wątroby oraz stężenie elektrolitów we krwi), jeżeli takie leczenie jest dobrze tolerowane przez okres dłuższy niż 2 tyg. można rozważyć kolejne zwiększenie dawki erlotynibu do 450 mg, uważnie kontrolując bezpieczeństwo leczenia. Zmniejszenie ekspozycji na erlotynib może również występować pod wpływem innych induktorów CYP3A4, takich jak fenytoina, karbamazepina, barbiturany lub ziele dziurawca (Hypericum perforatum) - zachować ostrożność stosując takie leki z erlotynibem; w miarę możliwości należy rozważyć zastosowanie innych leków, które nie są induktorami CYP3A4. Silne inhibitory CYP1A2, np. fluwoksamina lub umiarkowane inhibitory CYP1A2, np. cyprofloksacyna mogą zwiększać ekspozycję na erlotynib i jego aktywny metabolit - zachować ostrożność stosując takie leki z erlotynibem, jeżeli wystąpią działania niepożądane zależne od erlotynibu, można zmniejszyć jego dawkę. Palenie tytoniu (indukcja CYP1A2) zmniejsza stężenie erlotynibu we krwi - należy zachęcać pacjentów do jak najszybszego zaprzestania palenia przed rozpoczęciem leczenia erlotynibem; nie oceniono skutków klinicznych zmniejszenia stężenia leku we krwi, jednak może ono mieć znaczenie kliniczne. Erlotynib jest substratem dla glikoproteiny-P. Jednoczesne stosowanie inhibitorów glikoproteiny-P, np. cyklosporyny lub werapamilu może prowadzić do zmiany dystrybucji i (lub) zmiany eliminacji erlotynibu - zachować ostrożność., gdyż następstwa tych interakcji z punktu widzenia np. toksyczności dla OUN nie są ustalone. Erlotynib charakteryzuje się zmniejszeniem rozpuszczalności przy pH >5. Leki, które zmieniają pH w górnym odcinku przewodu pokarmowego, np. inhibitory pompy protonowej (m.in. omeprazol), antagoniści receptora H₂ (m.in. ranitydyna), leki zobojętniające kwas solny, mogą zmieniać rozpuszczalność erlotynibu, a zatem także jego biodostępność. Należy unikać jednoczesnego leczenia erlotynibem i inhibitorami pompy protonowej. Jeżeli podczas leczenia erlotynibem konieczne jest podanie leków zobojętniających kwas solny w żołądku, należy zastosować je co najmniej 4 h przed podaniem lub 2 h po podaniu dobowej dawki erlotynibu. W przypadku, kiedy rozważane jest podawanie ranitydyny leki powinny być podawane naprzemiennie, tzn. erlotynib musi być przyjęty 2 h przed podaniem lub 10 h po podaniu ranitydyny. Stosowanie erlotynibu z lekami przeciwzakrzepowymi z grupy kumaryn prowadzi do zwiększenia wartości INR i incydentów krwawień, niekiedy zakończonych zgonem - pacjentów należy regularnie monitorować pod kątem jakichkolwiek zmian parametrów czasu protrombinowego lub INR. Stosowanie erlotynibu ze statynami może zwiększać ryzyko miopatii, rzadziej - rabdomiolizy. Erlotynib zwiększa stężenie platyny we krwi - równoczesne stosowanie erlotynibu z karboplatyną i paklitakselem prowadzi do zwiększenia AUC platyny o 10,6%; pomimo znamienności statystycznej kliniczne znaczenie tej zmiany nie jest istotne; w praktyce klinicznej mogą występować inne czynniki prowadzące do zwiększonej ekspozycji na karboplatynę, jak niewydolność nerek. Nie zanotowano znaczącego wpływu karboplatyny lub pakalitakselu na właściwości farmakokinetyczne erlotynibu. Kapecytabina może zwiększyć stężenie erlotynibu we krwi, powodować statystycznie istotne zwiększenie AUC erlotynibu i graniczne zwiększenie C_max. Nie zaobserwowano istotnego wpływu erlotynibu na farmakokinetykę kapecytabiny. Ze względu na mechanizm działania, inhibitory proteasomów, w tym bortezomib, mogą wpływać na działanie inhibitorów EGFR, w tym erlotynibu (degradacja EGFR). Nie obserwowano istotnego wpływu gemcytabiny na farmakokinetykę erlotynibu ani istotnego wpływu erlotynibu na farmakokinetykę gemcytabiny.

Roche Polska Sp. z o.o.
ul. Domaniewska 28
02-672 Warszawa
22-345-18-88
[email protected]
www.roche.pl