Tenkasi 400 mg proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji

1 fiolka zawiera 400 mg lub 1200 mg orytawancyny w postaci difosforanu. Po rekonstytucji 1 ml roztworu zawiera odpowiednio 10 mg lub 30 mg orytawancyny. Po rozcieńczeniu 1 ml roztworu do infuzji zawiera odpowiednio 1,2 mg lub 4,8 mg orytawancyny. Każda fiolka Tenkasi 1200 mg zawiera 2400 mg hydroksypropylobetadeksu (hydroksypropylo-β-cyklodekstryny [HPβCD]).

Oritavancine

Antybiotyk glikopeptydowy. W badaniach klinicznych wykazano skuteczność przeciwko poniższym bakteriom Gram-dodatnim, które in vitro były wrażliwe na orytawancynę: Staphylococcus aureus, Streptococcus pyogenes, Streptococcus agalactiae, Streptococcus dysgalactiae, grupa Streptococcus anginosus (S. anginosus, S. intermedius i S. constellatus). Nie ustalono, jaka jest skuteczność kliniczna przeciwko następującym drobnoustrojom chorobotwórczym, choć badania in vitro wskazują, że ze względu na brak nabytego mechanizmu odpornościowego mogą być one wrażliwe na orytawancynę: paciorkowce β-hemolizujące grupy G, Clostridium perfringens i Peptostreptococcus spp. Bakterie Gram-ujemne są naturalnie oporne na wszystkie glikopeptydy, w tym orytawancynę. Oporność na orytawancynę zaobserwowano in vitro u szczepów Staphylococcus aureus opornych na wankomycynę. Nieznane są przypadki oporności krzyżowej pomiędzy orytawancyną a innymi antybiotykami nieglikopeptydowymi. Orytawancyna wykazuje słabsze działanie in vitro na bakterie Gram-dodatnie z rodzajów Lactobacillus, Leuconostoc i Pediococcus, które są naturalnie oporne na glikopeptydy. Orytawancyna wiąże się z białkami osocza ludzkiego w ok. 85%. Orytawancyna podlega szerokiej dystrybucji do tkanek organizmu. Nie jest metabolizowana. Średni T_0,5 w fazie eliminacji w osoczu wynosi 245 h.

Leczenie ostrych bakteryjnych zakażeń skóry i tkanek miękkich (ABSSSI). Należy przestrzegać oficjalnych zaleceń dotyczących odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Tenkasi 400 mg jest przeznaczony do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci >3 mies. Tenkasi 1200 mg jest przeznaczony do stosowania u dorosłych.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Dożylne podawanie heparyny sodowej niefrakcjonowanej jest przeciwwskazane przez okres 120 h (5 dni) po podaniu orytawancyny, ponieważ przez okres do 120 h po podaniu orytawancyny wyniki badania czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (APTT) mogą pozostać fałszywie wydłużone.

Jako postępowanie zapobiegawcze, zaleca się unikanie stosowania leku w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga leczenia orytawancyną. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych i (lub) toksykologicznych dotyczących zwierząt wykazano, że orytawancyna przenika do mleka. Nie wiadomo, czy orytawancyna i (lub) jej metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków i (lub) dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać lub zrezygnować z podawania leku, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu orytawancyny podawanej w największych dawkach na płodność.

Dawkowanie Dożylnie. Tenkasi 400 mg. Dorośli: 1200 mg w pojedynczej dawce w 3-godzinnym wlewie dożylnym. Dzieci >3 mies. oraz młodzież do <18 lat: 15 mg/kg podane w pojedynczej dawce w 3-godzinnym wlewie dożylnym (maksymalnie 1200 mg). Dane dla konkretnych przykładów oraz dodatkowe informacje patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego. Tenkasi 1200 mg. Dorośli: 1200 mg w pojedynczej dawce w 1-godzinnym wlewie dożylnym. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat). Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek. Dostępne są bardzo ograniczone dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Zaburzenia czynności nerek nie miały klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na orytawancynę, należy jednak zachować ostrożność, kiedy orytawancynę przepisuje się pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Orytawancyna nie jest usuwana z krwi podczas hemodializy. Hydroksypropylo-β-cyklodekstryna (HPβCD) – substancja pomocnicza zawarta w Tenkasi 1200 mg - jest prawie wyłącznie wydalana przez nerki poprzez przesączanie kłębuszkowe; nie oceniano jej farmakokinetyki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby (klasa B według Childa-Pugha). W przypadku pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C według Childa-Pugha) nie ma konieczności dostosowania dawkowania, przy czym należy zachować ostrożność. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności orytawancyny w Tenkasi 400 mg u dzieci <3 mies. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności orytawancyny w Tenkasi 1200 mg u dzieci i młodzieży do 18 lat. Sposób podania. Przed podaniem należy dokładnie zapoznać się z zalecanym dawkowaniem oraz instrukcjami dotyczącymi rekonstytucji i rozcieńczania Tenkasi 400 mg i Tenkasi 1200 mg - szczegółowe informacje patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego. Tenkasi 400 mg. Podawać w 3-godzinnym wlewie dożylnym. Zawartość każdej z trzech 400 mg fiolek należy najpierw rozpuścić w 40 ml sterylnej wody do wstrzykiwań. Tak przygotowane roztwory należy pobrać i dodać do 1000 ml worka do infuzji dożylnych z 5% roztworem glukozy, a następnie wykonać trwający 3 h wlew dożylny. Do rozcieńczania należy stosować wyłącznie 5% roztwór glukozy. Do rozcieńczania nie należy stosować roztworu chlorku sodu. Tenkasi 1200 mg. Podawać w 1-godzinnym wlewie dożylnym. Zawartość jednej fiolki 1200 mg należy najpierw rozpuścić w 40 ml sterylnej wody do wstrzykiwań. Tak przygotowany roztwór należy pobrać i dodać do 250 ml worka do infuzji dożylnych z 5% roztworem glukozy lub 0,9% (9 mg/ml) roztworem chlorku sodu do wstrzykiwań, a następnie wykonać trwający 1 godzinę wlew dożylny.        

Reakcje nadwrażliwości. Opisano przypadki ciężkich reakcji nadwrażliwości, w tym reakcji anafilaktycznych i wstrząsu anafilaktycznego po zastosowaniu orytawancyny. W razie wystąpienia ostrej reakcji nadwrażliwości podczas infuzji orytawancyny, należy natychmiast przerwać podawanie leku i zastosować odpowiednie leczenie podtrzymujące. Nie ma dostępnych danych dotyczących reakcji krzyżowych między orytawancyną a innymi glikopeptydami, włącznie z wankomycyną. Przed zastosowaniem orytawancyny należy dokładnie wypytać o występujące wcześniej reakcje nadwrażliwości na glikopeptydy (np. wankomycynę, telawancynę). Ze względu na możliwość wystąpienia nadwrażliwości krzyżowej, pacjenci z nadwrażliwością na glikopeptydy w wywiadzie, powinni być uważnie monitorowani w trakcie infuzji i po jej zakończeniu. Reakcje związane z infuzją. Orytawancynę należy podawać w infuzji dożylnej trwającej 3 h (Tenkasi 400 mg) lub 1 h (Tenkasi 1200 mg), aby uniknąć reakcji związanych z infuzją. Wlewy dożylne orytawancyny mogą wywołać reakcje, takie jak nagłe zaczerwienienie skóry górnej części ciała, pokrzywkę, świąd i (lub) wysypkę. Podczas stosowania orytawancyny obserwowano reakcje związane z infuzją, które charakteryzowały się bólem w klatce piersiowej, dyskomfortem w klatce piersiowej, dreszczami, drżeniem, bólem pleców, bólem szyi, dusznościami, niedotlenieniem, bólem brzucha i gorączką, również po podaniu więcej niż jednej dawki orytawancyny podczas jednego cyklu leczenia. W razie wystąpienia reakcji przerwanie lub zmniejszenie szybkości infuzji może spowodować ustąpienie tych objawów. Konieczność jednoczesnego stosowania innych antybiotyków. Orytawancyna działa wyłącznie na bakterie Gram-dodatnie. W zakażeniach mieszanych, w których podejrzewa się zakażenie bakteriami Gram-ujemnymi i (lub) niektórymi bakteriami beztlenowymi, orytawancynę należy stosować jednocześnie z odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi. Biegunka wywołana przez Clostridioides difficile. Zgłaszano przypadki poantybiotykowego zapalenia jelit i rzekomobłoniastego zapalenia jelit podczas stosowania orytawancyny. Może mieć ono przebieg od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne, aby wziąć tę możliwość pod uwagę u pacjentów, u których po podaniu orytawancyny wystąpi biegunka. W takich przypadkach należy rozważyć zastosowanie leczenia podtrzymującego z jednoczesnym leczeniem zakażenia Clostridioides difficile. Nadkażenie. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych może zwiększać ryzyko nadmiernego wzrostu drobnoustrojów opornych na leczenie. Jeżeli w trakcie leczenia dojdzie do nadkażenia, należy wdrożyć odpowiednie leczenie. Zapalenie kości i szpiku. W III fazie badań klinicznych nad leczeniem ostrych bakteryjnych zakażeń skóry i tkanek miękkich (ABSSSI), w ramieniu grupy pacjentów leczonych orytawancyną zgłaszano więcej przypadków zapalenia kości i szpiku niż w ramieniu grupy pacjentów leczonych wankomycyną. Po podaniu orytawancyny, pacjentów należy monitorować, czy nie występują u nich objawy zapalenia kości i szpiku. Jeśli u pacjenta podejrzewa się lub rozpoznano zapalenie kości i szpiku, należy rozpocząć leczenie właściwym, alternatywnym lekiem przeciwbakteryjnym. Ropień. W III fazie badań klinicznych w ramieniu grupy pacjentów leczonych orytawancyną zgłaszano nieco więcej przypadków nowopowstałych ropni niż w ramieniu grupy pacjentów leczonych wankomycyną (odpowiednio 4,6% vs 3,4%). Jeśli dojdzie do powstania nowych ropni, należy wdrożyć odpowiednie postępowanie. Ograniczone dane kliniczne. Podczas dwóch głównych badań nad leczeniem ostrych bakteryjnych zakażeń skóry i tkanek miękkich (ABSSSI) ograniczono się do leczenia zapaleń tkanki łącznej, ropni i zakażenia ran. Nie badano innych rodzajów zakażeń. Istnieją ograniczone doświadczenia w zakresie danych z badań klinicznych z udziałem pacjentów z bakteriemią, chorobą tętnic obwodowych lub neutropenią, pacjentów z niedoborem odporności, pacjentów >65 lat, pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek oraz z zakażeniami wywołanymi przez Streptococcus pyogenes. Substancje pomocnicze. Solubilizator HPβCD (substancja pomocnicza w Tenkasi 1200 mg) jest wydalany z moczem; klirens HPβCD może być zmniejszony u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, znaczenie kliniczne tego odkrycia nie jest znane. Tenkasi 1200 mg zawiera 2400 mg hydroksypropylobetadeksu w każdej fiolce, co odpowiada 9,6 mg/ml.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Jeśli wystąpi jakakolwiek reakcja na infuzję, w tym jakiekolwiek z objawów wymienionych poniżej,
należy natychmiast powiedzieć lekarzowi lub pielęgniarce:
• zaczerwienienie twarzy i górnej części ciała, pokrzywka, swędzenie i (lub) wysypki,
• świszczący oddech,
• uczucie duszności,
• opuchlizna wokół szyi lub pod skórą rozwijająca się w krótkim czasie,
• dreszcze lub drżenie
• szybki lub słaby puls,
• ból lub ucisk w klatce piersiowej,
• zmniejszenie ciśnienia krwi (co może powodować uczucie omdlenia lub zawrotów głowy). Reakcje te
  mogą zagrażać życiu.

Inne działania niepożądane występują z następującymi częstościami:

Częste działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 osób)
• mniejsza od prawidłowej liczba czerwonych krwinek lub ilość hemoglobiny,
• zawroty głowy,
• ból głowy,
• mdłości lub wymioty,
• biegunka,
• zaparcie,
• ból lub podrażnienie w miejscu podania,
• świąd, wysypka,
• ból mięśni,
• zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (wykazana w badaniach krwi),
• przyspieszone bicie serca,
• pogarszanie się zakażenia lub nowe zakażenie skóry w innym miejscu,
• opuchnięte, czerwone, gorące w dotyku i obolałe miejsce na skórze lub pod skórą,
• ropa zbierająca się pod skórą.

Niezbyt częste działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 osób)
• zwiększenie liczby eozynofili (rodzaju białych krwinek) w krwi (eozynofilia),
• małe stężenie cukru we krwi,
• duże stężenie kwasu moczowego we krwi,
• duże stężenie bilirubiny we krwi,
• ciężka wysypka,
• nagłe zaczerwienienie,
• zapalenie w okolicy ścięgna (tzw. zapalenie pochewki ścięgna),
• bakteryjne zapaleniekości (tzw. zapalenie kości i szpiku),
• zmniejszenie liczby płytek krwi poniżej normy (tzw. małopłytkowość),
• ból brzucha,
• ból w klatce piersiowej,
• gorączka,
• spłycenie oddechu.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 1000 osób)
• ból głowy, zmęczenie, senność, które mogą być objawami niskiego poziomu tlenu w tkankach
  organizmu (niedotlenienia),
• ból pleców,
• ból szyi,
• dreszcze,
• drgawki.

Dodatkowe działania niepożądane u dzieci i młodzieży
Działania niepożądane u dzieci i młodzieży są podobne do tych obserwowanych u dorosłych. Działania
niepożądane obserwowane wyłącznie u dzieci i młodzieży to: drażliwość, zmiany w zapisie EKG serca
(przemijające, bezobjawowe i niezwiązane z innymi zmianami w zapisie EKG), zapalenie jelit (zapalenie jelita
grubego Clostridioides difficile).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w
ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać za
pośrednictwem krajowego systemu zgłaszania wymienionego w załączniku V.
Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat
bezpieczeństwa stosowania leku.

Orytawancyna jest nieswoistym słabym inhibitorem (CYP2C9 i CYP2C19) lub słabym induktorem (CYP3A4 i CYP2D6) kilku izoform CYP. Należy zachować ostrożność podczas stosowaniu orytawancyny jednocześnie z lekami o wąskim zakresie terapeutycznym, które są metabolizowane głównie przez jeden z enzymów CYP450 (np. warfaryna), ponieważ ich równoczesne podanie może zwiększać (np. z substratami CYP2C9) lub zmniejszać (np. z substratami CYP2D6) stężenie leku o wąskim zakresie terapeutycznym. Pacjentów należy uważnie monitorować, czy nie występują u nich objawy toksyczności lub braku skuteczności, jeśli podaje się im orytawancynę w czasie stosowania leku, którego może to dotyczyć; np. pacjentów należy monitorować, czy nie występują u nich objawy krwawienia, jeżeli jednocześnie otrzymują orytawancynę i warfarynę. Badania nie wykazały wpływu orytawancyny na AUC i C_max S-warfaryny. Niezgodności farmaceutyczne. Tenkasi 400 mg. Nie należy stosować roztworu chlorku sodu do rozcieńczenia, ponieważ wykazuje niezgodność z orytawancyną w dawce 400 mg i może spowodować wytrącanie się leku. Innych substancji, dodatków czy innych leków rozpuszczonych w roztworze chlorku sodu do podania dożylnego nie należy dodawać do jednorazowych fiolek z orytawancyną, podawać jednocześnie w tym samym zestawie do wlewu dożylnego ani przez ten sam port naczyniowy. Tenaksi 1200 mg. Preparatu nie wolno mieszać z innymi lekami ani roztworami, z wyjątkiem wymienionych w Charakterystyce Produktu Leczniczego: przed użyciem proszek rozpuścić w sterylnej wodzie do wstrzyk.; uzyskany koncentrat rozcieńczyć w worku infuzyjnym zawierającym 5% roztwór glukozy lub 0,9% roztwór NaCl do wstrzyk. Tenkasi 400 mg i 1200 mg. Leki o zasadowym lub obojętnym pH mogą wykazywać niezgodność z orytawancyną.

Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.
ul. Słomińskiego 4
00-204 Warszawa
22-566-21-00
[email protected]
www.berlin-chemie.pl