Trelegy Ellipta (92 µg+55 µg+22 µg)/dawkę proszek do inhalacji, podzielony

Każda pojedyncza inhalacja zapewnia dostarczenie dawki (dawka opuszczająca ustnik) zawierającej 92 µg furoinianu flutykazonu, 65 µg umeklidyniowego bromku (co odpowiada 55 µg umeklidynium) oraz 22 µg wilanterolu (w postaci trifenylooctanu). Odpowiada to dawce podzielonej zawierającej 100 µg furoinianu flutykazonu, 74,2 µg umeklidyniowego bromku (co odpowiada 62,5 µg umeklidynium) oraz 25 µg wilanterolu (w postaci trifenylooctanu). Preparat zawiera laktozę jednowodną.

Furoinian flutykazonu/umeklidynium/wilanterol to skojarzenie syntetycznego wziewnego kortykosteroidu, długo działającego antagonisty receptora muskarynowego i długo działającego agonisty receptora beta₂-adrenergicznego (ICS/LAMA/LABA). Po inhalacji przez usta, umeklidynium i wilanterol działając miejscowo w drogach oddechowych, w odrębnych mechanizmach, powodują rozszerzenie oskrzeli, a furoinian flutykazonu zmniejsza stan zapalny. Po podaniu wziewnym furoinianu flutykazonu w skojarzeniu z umeklidynium i wilanterolem zdrowym osobnikom, C_max furoinianu flutykazonu wystąpiło po 15 min, C_max umeklidynium po 5 min, C_max wilanterolu po 7 min. Wiązanie furoinianu flutykazonu z białkami osocza ludzkiego było duże, średnio >99,6%, umeklidynium - wynosiło średnio 89%, wilanterolu - wynosiło średnio 94%. W badaniach in vitro wykazano, że furoinian flutykazonu u ludzi jest metabolizowany głównie z udziałem cytochromu P450 3A4 (CYP3A4) i jest substratem transportera glikoproteiny P (P-gp); umeklidynium - jest metabolizowany głównie przez cytochrom P450 2D6 (CYP2D6) i jest substratem transportera glikoproteiny P (P-gp); wilanterol - jest metabolizowany głównie przez cytochrom P450 3A4 (CYP3A4) i jest substratem transportera glikoproteiny P (P-gp). Po podaniu wziewnym furoinianu flutykazonu w skojarzeniu z wilanterolem, okres półtrwania furoinianu flutykazonu w osoczu, w końcowej fazie eliminacji wynosił średnio 24 h. Po podaniu doustnym furoinian flutykazonu był u ludzi usuwany głównie poprzez metabolizm, przy czym metabolity wydalane były prawie wyłącznie z kałem, a poniżej 1% z odzyskanej znakowanej radioaktywnie dawki zostało wydalone z moczem. Okres półtrwania umeklidynium w osoczu po podawaniu wziewnym przez 10 dni wynosił średnio 19 h, z czego w stanie stacjonarnym od 3% do 4% substancji czynnej było wydalane w postaci niezmienionej z moczem. Okres półtrwania wilanterolu w osoczu po podawaniu wziewnym przez 10 dni wynosił średnio 11 h. Po doustnym podaniu znakowanego radioaktywnie wilanterolu, 70% dawki znakowanej radioaktywnie zostało wydalone z moczem i 30% z kałem. Główną drogą eliminacji wilanterolu był metabolizm, a następnie wydalanie metabolitów z moczem i kałem.

Leczenie podtrzymujące dorosłych pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP) stopnia umiarkowanego do ciężkiego, u których stosowanie leczenia wziewnym kortykosteroidem w skojarzeniu z długo działającym β₂-agonistą lub długo działającym β₂-agonistą w skojarzeniu z długo działającym antagonistą receptora muskarynowego jest niewystarczające.

Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Stosowanie leku u kobiet w okresie ciąży należy rozważać jedynie wtedy, gdy oczekiwana korzyść dla matki przewyższa potencjalne ryzyko dla płodu. Istnieją ograniczone dane dotyczące stosowania furoinianu flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem u kobiet w okresie ciąży. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję przy ekspozycjach, które nie są istotne klinicznie. Nie wiadomo, czy furoinian flutykazonu, umeklidynium, wilanterol lub ich metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Jednak w mleku ludzkim wykrywane są inne kortykosteroidy, antagoniści receptorów muskarynowych i agoniści receptorów beta₂-adrenergicznych. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków oraz niemowląt. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać leczenie biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla kobiety. Brak danych dotyczących wpływu furoinianu flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem na płodność u ludzi. Badania przeprowadzone na zwierzętach wskazują na brak wpływu furoinianu flutykazonu, umeklidynium lub wilanterolu na płodność samców lub samic.

Wziewnie. Dorośli: zalecaną i maksymalną dawką jest jedna inhalacja leku raz na dobę, każdego dnia o tej samej porze. W przypadku pominięcia dawki, następną dawkę należy zainhalować o zwykłej porze następnego dnia. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczne dostosowanie dawki u pacjentów w wieku 65 lat lub starszych, pacjentów z zaburzoną czynnością nerek oraz u pacjentów z łagodnymi, umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby. Stosowanie leku u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) nie jest właściwe we wskazaniu POChP. Sposób podania. Po użyciu inhalatora należy przepłukać jamę ustną wodą - nie połykać. Dzięki temu prawdopodobieństwo wystąpienia objawów niepożądanych, takich jak ból jamy ustnej lub gardła, będzie mniejsze.

Nie należy stosować leku u pacjentów z astmą, ponieważ jego stosowanie nie było badane w tej grupie pacjentów. Nie stosować do łagodzenia ostrych objawów. Nie ma danych klinicznych potwierdzających stosowanie leku w leczeniu ostrych epizodów skurczu oskrzeli lub w leczeniu zaostrzenia POChP (tj. jako terapii ratunkowej). Zwiększenie częstości stosowania krótko działających leków rozszerzających oskrzela w celu łagodzenia objawów może wskazywać na pogorszenie kontroli choroby. W razie nasilenia się POChP w trakcie stosowania leku należy przeprowadzić ponowną ocenę stanu pacjenta i zweryfikować sposób leczenia POChP. Nie należy przerywać leczenia preparatem bez nadzoru lekarza, ponieważ po przerwaniu leczenia objawy mogą powrócić. Po zastosowaniu furoinianu flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem może wystąpić paradoksalny skurcz oskrzeli, z nagle nasilającym się świszczącym oddechem i dusznością, który może zagrażać życiu. Jeśli wystąpi paradoksalny skurcz oskrzeli, należy natychmiast przerwać stosowanie leku, ocenić stan pacjenta i, w razie konieczności, zastosować inne leczenie. Po podaniu antagonistów receptora muskarynowego i leków sympatykomimetycznych, w tym odpowiednio umeklidynium i wilanterolu, mogą wystąpić zaburzenia czynności układu krążenia, takie jak zaburzenia rytmu serca, np. migotanie przedsionków i tachykardia. Dlatego należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów z niestabilną lub zagrażającą życiu chorobą układu krążenia. Pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby, przyjmujących lek należy monitorować, czy nie występują u nich ogólnoustrojowe działania niepożądane kortykosteroidów. Działania ogólnoustrojowe mogą wystąpić podczas stosowania kortykosteroidów wziewnych, szczególnie, jeśli stosowane są duże dawki przez długi okres. Wystąpienie tych działań jest znacznie mniej prawdopodobne niż podczas doustnego stosowania kortykosteroidów. W wyniku ogólnoustrojowego i miejscowego stosowania kortykosteroidów mogą wystąpić zaburzenia widzenia. Jeżeli u pacjenta wystąpią takie objawy, jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których może należeć zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą notowano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Lek należy stosować ostrożnie: u pacjentów z napadami drgawkowymi lub tyreotoksykozą, pacjentów szczególnie wrażliwych na działanie agonistów receptora beta₂-adrenergicznego, pacjentów z gruźlicą płuc oraz u pacjentów z przewlekłymi lub nieleczonymi zakażeniami. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania. Należy poinformować pacjenta o objawach przedmiotowych i podmiotowych jaskry z wąskim kątem przesączania oraz poinformować, by pacjent zaprzestał stosowania leku i natychmiast skontaktował się z lekarzem prowadzącym, gdy wystąpią takie objawy. Należy zachować ostrożność przepisując lek pacjentom z zatrzymaniem moczu lub czynnikami ryzyka zatrzymania moczu, np. łagodnym rozrostem gruczołu krokowego. Po wprowadzeniu leku do obrotu obserwowano przypadki ostrego zatrzymania moczu. U pacjentów z POChP otrzymujących wziewne kortykosteroidy zaobserwowano zwiększenie częstości występowania zapalenia płuc, w tym zapalenia płuc wymagającego hospitalizacji. Istnieją pewne dowody na zwiększone ryzyko wystąpienia zapalenia płuc wraz ze zwiększeniem dawki steroidów, ale nie zostało to jednoznacznie wykazane we wszystkich badaniach. Nie ma jednoznacznych dowodów klinicznych na występowanie różnic w stopniu ryzyka zapalenia płuc w zależności od wziewnego kortykosteroidu. Lekarze powinni szczególnie wnikliwie obserwować pacjentów z POChP, czy nie rozwija się u nich zapalenie płuc, ponieważ kliniczne objawy takich zakażeń oraz zaostrzenia POChP się nakładają. Do czynników ryzyka zapalenia płuc u pacjentów z POChP należą aktualne palenie tytoniu, starszy wiek, niski wskaźnik masy ciała (BMI) i ciężka postać POChP. Stosowanie agonistów receptora beta₂-adrenergicznego może spowodować u niektórych pacjentów znaczącą hipokaliemię, która może wywoływać objawy niepożądane ze strony układu krążenia. Zmniejszenie stężenia potasu w surowicy jest zwykle przemijające i nie wymaga uzupełniania. W badaniach klinicznych z zastosowaniem leku w zalecanej dawce leczniczej nie obserwowano istotnych klinicznie skutków hipokaliemii. Należy zachować ostrożność, gdy lek jest stosowany z innymi preparatami które także mogą powodować hipokaliemię. Stosowanie agonistów receptora beta₂-adrenergicznego może u niektórych pacjentów wywoływać przemijającą hiperglikemię. W badaniach klinicznych z zastosowaniem furoinianu flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem w zalecanej dawce leczniczej nie obserwowano klinicznie istotnego wpływu na stężenie glukozy w osoczu. Odnotowano przypadki zwiększenia stężenia glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą leczonych furoinianem flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem i należy wziąć to pod uwagę przepisując lek pacjentom z cukrzycą w wywiadzie. Po rozpoczęciu leczenia u pacjentów z cukrzycą należy dokładnie kontrolować stężenie glukozy w osoczu. Lek zawiera laktozę (każda dostarczona dawka zawiera w przybliżeniu 25 mg laktozy jednowodnej) - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4. Możliwe działania niepożądane

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Reakcje alergiczne
Reakcje alergiczne na lek Trelegy Ellipta występują rzadko (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 osób).
Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z następujących objawów po przyjęciu leku Trelegy Ellipta, należy
przerwać stosowanie tego leku i natychmiast powiedzieć o tym lekarzowi:
• wysypka skórna lub zaczerwienienie skóry, pokrzywka
• opuchnięcie, czasami w obrębie twarzy lub jamy ustnej (obrzęk naczynioruchowy)
• świszczący oddech, kaszel lub trudności w oddychaniu
• nagłe osłabienie lub oszołomienie (które może prowadzić do zapaści lub utraty przytomności).

Nagłe trudności w oddychaniu
Jeśli u pacjenta wystąpią trudności w oddychaniu lub nasilenie świszczącego oddechu bezpośrednio
po zastosowaniu tego leku, należy przerwać stosowanie leku i natychmiast szukać pomocy lekarskiej.

Zapalenie płuc (zakażenie płuc) u pacjentów z POChP (częste działanie niepożądane)
Należy powiedzieć lekarzowi, jeśli którykolwiek z poniższych objawów wystąpi podczas stosowania leku
Trelegy Ellipta - mogą to być objawy zakażenia płuc:
• gorączka lub dreszcze
• zwiększenie wytwarzania śluzu, zmiana barwy śluzu
• nasilenie kaszlu lub zwiększone trudności w oddychaniu.

Inne działania niepożądane

Częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów)
• ból, wykwity w jamie ustnej lub gardle spowodowane przez zakażenie grzybicze (kandydoza).
  Płukanie jamy ustnej wodą bezpośrednio po zastosowaniu leku Trelegy Ellipta zmniejsza
  prawdopodobieństwo wystąpienia tego działania niepożądanego.
• zakażenie nosa, zatok lub gardła
• zakażenie górnych dróg oddechowych
• swędzenie, katar lub zatkany nos
• ból w tylnej części jamy ustnej i gardła
• zapalenie zatok
• stan zapalny w płucach (zapalenie oskrzeli)
• grypa
• przeziębienie
• ból głowy
• kaszel
• bolesne i częste oddawanie moczu (może być objawem zakażenia dróg moczowych)
• ból stawów
• ból pleców
• zaparcia.

Niezbyt częste (mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów)
• nieregularne bicie serca
• szybsze bicie serca
• chrypka
• osłabienie kości prowadzące do złamań
• suchość w jamie ustnej
• zaburzenia smaku
• nieostre widzenie
• zwiększenie ciśnienia w oku
• ból oka.

Rzadkie (mogą dotyczyć nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów)
• reakcje alergiczne (patrz punkt 4 powyżej)
• trudności w oddawaniu moczu (zatrzymanie moczu)
• ból lub dyskomfort podczas oddawania moczu (bolesne oddawanie moczu)
• odczuwanie bicia serca (kołatanie serca)
• lęk
• drżenia
• skurcze mięśni
• zwiększenie stężenia cukru we krwi (hiperglikemia).

Zgłaszanie działań niepożądanych
Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione
w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można
zgłaszać bezpośrednio do „krajowego systemu zgłaszania” wymienionego w załączniku V. Dzięki
zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa
stosowania leku.

Ze względu na małe stężenia leków w osoczu po podaniu wziewnym furoinianu flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem w dawkach leczniczych, wystąpienie klinicznie istotnych interakcji leków uważane jest za mało prawdopodobne. Leki beta₂-adrenolityczne mogą osłabiać lub blokować działanie agonistów receptora beta₂-adrenergicznego, takich jak wilanterol. Jeśli zastosowanie leków beta-adrenolitycznych jest wymagane, należy rozważyć zastosowanie kardioselektywnych beta-adrenolityków, jednakże należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z lekami zarówno niewybiórczo, jak i wybiórczo blokującymi receptory beta-adrenergiczne. Furoinian flutykazonu i wilanterol są szybko eliminowane w wyniku nasilonego metabolizmu pierwszego przejścia zależnego od enzymu CYP3A4. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z silnymi inhibitorami CYP3A4 (takimi jak ketokonazol, rytonawir, preparaty zawierające kobicystat), ponieważ może to spowodować zwiększenie ogólnoustrojowej ekspozycji na furoinian flutykazonu i wilanterol, co mogłoby prowadzić do zwiększenia ryzyka działań niepożądanych. Należy unikać łączenia leków, chyba że korzyść przewyższa zwiększone ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych związanych ze stosowaniem glikokortykosteroidów; w takim przypadku pacjenta należy obserwować w celu wykrycia ogólnoustrojowych działań niepożądanych glikokortykosteroidów. W badaniu z zastosowaniem dawek wielokrotnych, zdrowym ochotnikom podawano furoinian flutykazonu z wilanterolem w dawce 184 µg/22 µg w skojarzeniu z silnym inhibitorem CYP3A4, ketokonazolem (400 mg). Jednoczesne stosowanie zwiększało średnie AUC_(0-24) i C_max flutykazonu furoinianu odpowiednio o 36% i 33%. Zwiększenie ekspozycji na flutykazonu furoinian związane było ze zmniejszeniem średniej ważonej stężenia kortyzolu w surowicy o 27% w przedziale czasowym 0-24 h. Jednoczesne stosowanie zwiększało średnie AUC_(0-t) i C_max wilanterolu odpowiednio o 65% i 22%. Zwiększenie ekspozycji na wilanterol nie było związane ze zwiększeniem ogólnoustrojowego wpływu beta₂-mimetyku na częstość akcji serca lub stężenie potasu we krwi. Umeklidynium jest substratem cytochromu P450 2D6 (CYP2D6). U zdrowych ochotników z małą aktywnością izoenzymu CYP2D6 (wolni metabolizerzy) oceniano farmakokinetykę umeklidynium w stanie stacjonarnym. Nie obserwowano wpływu na AUC lub C_max umeklidynium po zastosowaniu dawki 8-krotnie większej od dawki leczniczej. Po zastosowaniu dawki 16-krotnie większej od dawki leczniczej, obserwowano około 1,3-krotne zwiększenie AUC umeklidynium bez wpływu na C_max umeklidynium. Na podstawie skali tych zmian, nie oczekuje się klinicznie znaczących interakcji, gdy furoinian flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem stosuje się w skojarzeniu z inhibitorami CYP2D6 lub gdy stosuje się u pacjentów z genetycznym niedoborem aktywności CYP2D6 (wolni metabolizerzy). Furoinian flutykazonu, umeklidynium i wilanterol są substratami glikoproteiny P (P-gp). U zdrowych ochotników oceniano wpływ werapamilu, umiarkowanego inhibitora glikoproteiny P (240 mg raz na dobę) na farmakokinetykę umeklidynium i wilanterolu w stanie stacjonarnym. Nie obserwowano wpływu werapamilu na C_max umeklidynium lub wilanterolu. Obserwowano około 1,4-krotne zwiększenie AUC umeklidynium bez wpływu na AUC wilanterolu. Na podstawie skali tych zmian, nie oczekuje się klinicznie znaczących interakcji, gdy furoinian flutykazonu z umeklidynium i wilanterolem stosuje się w skojarzeniu z inhibitorami P-gp. Nie przeprowadzono klinicznych badań farmakologicznych ze specyficznym inhibitorem P-gp i furoinianem flutykazonu. Jednoczesne stosowanie leku z innymi długo działającymi antagonistami receptora muskarynowego, długo działającymi agonistami receptora beta₂-adrenergicznego nie było badane i nie jest zalecane, ponieważ mogą one nasilać działania niepożądane. Jednoczesne stosowanie leków powodujących hipokaliemię, np. pochodnych metyloksantyny, steroidów lub leków moczopędnych nieoszczędzających potasu, może nasilać potencjalne działanie hipokaliemiczne agonistów receptora beta₂-adrenergicznego - należy zachować ostrożność podczas ich jednoczesnego stosowania.

Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.
ul. Słomińskiego 4
00-204 Warszawa
22-566-21-00
[email protected]
www.berlin-chemie.pl